Дивер Джеффри : другие произведения.

Целы, пакінутыя ззаду

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
 Ваша оценка:
  
  Змест
  Вокладка
  Прысвячэнне
  Раздзел I: Красавік
  Раздзел II: Май
  Фрагмент «Прыдарожныя крыжы».
  Пра Джэфры Дывера
  Аўтарскае права
  
   Ад Джэфры Дзівера, чые «лабірынтныя сюжэты ўражваюць» ( The New York Times Book Review ), выйшаў міжнародны бэстсэлер
  ЦЕЛЫ, ПАКІНУЛЫЯ
  «Гэта задавальненне глядзець, як Дывер раскручвае серыю гульняў у кошкі-мышкі. . . са спрытам логіка».
  — Агляды Кіркуса
  «Дывер такі добры лялькавод, што прымушае нас верыць ва ўсё, што ён хоча, каб мы верылі. . . не сказаўшы нам ніводнай хлусні. . . . Толькі калі мы прайшлі больш за палову кнігі, мы нават пачынаем падазраваць, што маглі зрабіць некаторыя небяспечныя памылкі. . . але да таго часу ўжо занадта позна, і мы цалкам у міласці Дывера».
  — Кніжны спіс (агляд з зоркамі)
  «Імчыцца з хуткасцю 100 міль у гадзіну. . . Край сядзення чытаў ад пачатку да канца».
  — Sunday Express (Вялікабрытанія), 4 зоркі
  «Тэмп надзвычайны, напружанне няўмольнае. . . .”
  — The Guardian (Вялікабрытанія)
  «Ён прымушае герояў жыць і дыхаць. . . . Прачытайце гэта, і ніводная вясковая прагулка ўжо не будзе ранейшай».
  — Daily Express (Вялікабрытанія)
  «Не проста зараджанае адрэналінам паляванне, але гульня ў падман і шматразовыя перакрыжаванні, якія прымушаюць чытача здагадвацца аж да апошняй старонкі».
  — The Times (Лондан)
  Гэта назва даступная ў Simon & Schuster Audio
   Больш пахвалы за міжнародную сенсацыю "The Bodies Left Behind" Джэфры Дзівера
  «Захоплівае. . . . Не пакладзеш».
  —Edinburgh Evening News (Вялікабрытанія)
  «Сапраўдны перагортваючы старонкі ад пачатку да канца».
  — Daily Mirror (Вялікабрытанія)
  Джэфры Дывер «распальвае нашу параною» ( Entertainment Weekly ) ашаламляльным бэстсэлерам аб крадзяжы асабістых дадзеных з удзелам следчага Лінкальна Райма
  РАЗБІТАЕ ВАКНО
  «Клёпкі. . . . Гэта адзін страшны раман. Усё ў ім здаецца такім жа праўдападобным і лёгкім, як купля кашалька на eBay».
  — The Globe and Mail (Таронта)
  «Ненервуючы. . . . Оруэлаўскі кашмар».
  — The New York Times
  «Страшна, страшна. . . . Тое, што Дывер паказвае пра інтэлектуальны аналіз дадзеных, выклікае жах».
  — Навіны кампаніі San Jose Mercury
  Большае прызнанне за раманы Лінкальна Рыфма Джэфэры Дзівера, «шэдэўры сучаснай крыміналогіі» ( Philadelphia Daily News )
  ХАЛОДНЫ МЕСЯЦ • ДВАНАЦЦАТАЯ КАРТА
  ЗНІКЛЫ ЧАЛАВЕК • КАМЕННАЯ МАЛПА
  ПУСТОЕ КРЭСЛА • ТРУНА ТАНЦОЎКА
  «Асляпляльна».
  — The New York Times
  «Па-д'ябальску заблытаны. . . . Прыемная хрумсткая рыфма заўсёды выклікае асалоду».
  — Спіс кніг
   «Шумны трылер».
  — Chicago Sun-Times
  «Падобна хіту CSI CBS , кнігі Дзівера «Лінкальн Рыфм» амаль фетышызавалі працэдуры і тэхналогіі на месцы злачынства».
  — Entertainment Weekly
  «Хітры і замірае сэрца».
  — Грамадзянін Атавы
  «Гэта як мага лепш. . . . Серыял Lincoln Rhyme проста выдатны».
  — Навіны кампаніі San Jose Mercury
  Следчы агент Кэтрын Дэнс пераследуе жахліва няўлоўнага забойцу
  СПЯЦЬ ЛЯЛЬКА
  «[] Трылер з заблытаным сюжэтам. . . . Асляпляльнае разумовае спаборніцтва» (Мэрылін Стасіо, The New York Times) .
  «Пагоня працягваецца, як і сюрпрызы».
  — Пчала Сакрамэнта
  І чытайце выбуховыя самастойныя бэстсэлеры Джэфры Дзівера
  САД ЗВЯРОЎ • РАЗМОВАРЭННЕ
  Д'ЯБЛАВА СЛЯЗА • БЛАКІТ НІЗДЗЕ
  «Захапляльная паездка паміж вокладкамі».
  — Los Angeles Times
  «Прайм Дывер. . . што азначае першакласнае забаўка».
  —Publishers Weekly (агляд з зоркамі)
  «Дывер, напэўна, нарадзіўся з асаблівым генам павароту сюжэта».
  — Спіс кніг
  «Д'ябальскі напружаны трылер. . . . Пакідае нас слабымі».
  — The New York Times Book Review
  «Правод высокага напружання. . . . Дывер . . . напаўняе кожнае націсканне клавішы невядомасцю».
  — Людзі
  Дзякуй за набыццё гэтай электроннай кнігі Simon & Schuster.
  
  Далучайцеся да нашага спісу рассылкі і атрымлівайце навіны аб новых выпусках, прапановах, бонусным кантэнте і іншых выдатных кнігах ад Simon & Schuster.
  КЛІКНІЦЕ ТУТ , КАБ ЗАРЭГІСТРАВАЦЦА​​​​​
  або наведайце нас у Інтэрнэце, каб зарэгістравацца на
  eBookNews.SimonandSchuster.com
  
  Змест
  Раздзел I: Красавік
  Раздзел II: Май
  Фрагмент «Прыдарожныя крыжы».
  Пра Джэфры Дывера
   Для Робі Бэроўза
   Самы празрысты шлях у Сусвет - праз лясную глуш.
  —Дж ОН М УІР
   я
  КРАСАВІК
  
  
  ЦІШЫНЯ.
  У лясах вакол возера Мондак было ціха, наколькі гэта магло быць, свет адрозніваўся ад бурлівага, хаатычнага горада, дзе пара праводзіла буднія дні.
  Цішыня, якую час ад часу парушала ў-у-ах далёкай птушкі, глухая сірэна жабы.
  А цяпер: іншы гук.
  Шугатанне лісця, два нецярплівыя пстрычкі галінкі або галінкі.
  Сляды?
  Не, гэтага не магло быць. У гэты халаднаваты красавіцкі пятнічны поўдзень іншыя дамы ля возера пуставалі.
  Эма Фельдман, якой было каля трыццаці, паставіла свой марціні на кухонны стол, дзе яна сядзела насупраць мужа. Яна заправіла пасму кучаравых чорных валасоў за вуха і падышла да аднаго з запэцканых кухонных вокнаў. Яна не ўбачыла нiчога, апрача густых гронак кедра, ядлоўцу i чорных елак, якiя ўзнiмалiся на стромкiм узгорку, скалы якiя нагадвалi патрэсканыя жоўтыя косткi.
   Яе муж падняў брыво. "Што гэта было?"
  Яна паціснула плячыма і вярнулася ў крэсла. «Я не ведаю. Нічога не бачыў».
  Звонку зноў цішыня.
  Эма, худая, як любая суровая, белая бяроза за адным са шматлікіх вокнаў дачнага дому, скінула з сябе сіні пінжак. На ёй была спадніца ў тон і белая блузка. Адзенне адваката. Валасы ў пучок. Адвакат валасоў. Панчохі, але босыя.
  Стывен, звярнуўшы ўвагу на бар, таксама адмовіўся ад пінжака і зморшчанага паласатага гальштука. Трыццацішасцігадовы хлопец, з пышнай капой непаслухмяных валасоў, быў у сіняй кашулі і яго жывот няўмольна выступаў над поясам марскіх штаноў. Эме было ўсё роўна; яна думала, што ён мілы і заўсёды будзе.
  «І паглядзі, што я атрымаў», — сказаў ён, кіўнуўшы ў бок гасцявога пакоя наверсе і дастаючы вялікую бутэльку мякацістага арганічнага агародніннага соку. Іх сябар, які прыехаў з Чыкага ў гэтыя выходныя, апошнім часам заігрываў з вадкімі дыетамі, піў самыя агідныя рэчы.
  Эма прачытала інгрэдыенты і зморшчыла нос. «Гэта ўсё яе. Буду гарэлкі”.
  «Чаму я люблю цябе».
  Скрыпнула хата, як гэта часта бывала. Месца было семдзесят шэсць гадоў. Ён адрозніваўся багаццем дрэва і дэфіцытам сталі і каменя. Кухня, дзе яны стаялі, была вуглаватая і ашалявана жоўтай сасной. Падлога была грудкаватай. Каланіяльны будынак быў адным з трох дамоў на гэтай прыватнай дарозе, кожны з якіх займаў дзесяць гектараў. Яго можна было назваць уласнасцю на беразе возера, але толькі таму, што возера абмывалася скалістым берагам у двухстах ярдах ад уваходных дзвярэй.
   Дом паваліўся на невялікую паляну з усходняга боку значнага ўзвышша. Запаведнік Сярэдняга Захаду не дазваляў людзям называць гэтыя пагоркі «гарамі» тут, у Вісконсіне, хоць яны лёгка падняліся на семсот-восемсот футаў у паветра. У гэты момант вялікі дом купаўся ў сініх ценях позняга дня.
  Эма глядзела на хвалістае возера Мондак, дастаткова далёка ад узгорка, каб можна было ўлавіць сонечныя прамяні. Цяпер, ранняй вясной, навокал было паскуддзе, нагадваючы мокрыя кудлы, якія падымаліся са спіны вартавога сабакі. Дом быў нашмат прыгажэйшым, чым яны маглі сабе дазволіць - яны купілі яго праз спагнанне - і з таго моманту, як убачыла яго, яна зразумела, што гэта ідэальны дом для адпачынку.
  Цішыня . . .
  Каланіял таксама меў даволі маляўнічую гісторыю.
  Уладальнік буйной мясаперапрацоўчай кампаніі ў Чыкага пабудаваў гэта месца яшчэ да Другой сусветнай вайны. Шмат гадоў праз было выяўлена, што большая частка яго багацця была атрымана ад продажу мяса на чорным рынку, у абыход сістэмы нармавання, якая абмяжоўвала прадукты тут, дома, каб забяспечыць харчаванне войскаў. У 1956 г. цела мужчыны было знойдзена плаваючым у возеры; магчыма, ён стаў ахвярай ветэранаў, якія даведаліся пра яго схему і забілі яго, а потым абшукалі дом, шукаючы незаконныя грошы, якія ён тут схаваў.
  Ні ў адной з версій смерці не фігуравала прывідаў, хоць Эма і Стывен не маглі ўтрымацца ад упрыгожванняў. Калі госці спыняліся тут, яны з радасцю адзначалі, хто трымаў уключаным святло ў ваннай пакоі і хто, пачуўшы казкі, вытрымаў цемру.
   Яшчэ два пстрычкі знадворку. Затым трэці.
  Эма нахмурылася. «Вы чуеце гэта? Зноў гэты гук. Звонку».
  Стывен зірнуў у акно. Раз-пораз падымаў ветрык. Ён павярнуўся назад.
  Яе вочы скінуліся на партфель.
  "Злавіў гэта", - сказаў ён, папракаючы.
  "Што?"
  «Нават не думай адчыняць».
  Яна засмяялася, хоць і без асаблівага гумару.
  «Выхадныя без працы», — сказаў ён. «Мы дамовіліся».
  «А што там?» - спытала яна, кіўнуўшы на заплечнік, які ён нёс замест чахла. Эма змагалася з накрыўкай слоіка з кактэйльнымі алівамі.
  «Толькі дзве рэчы важныя, ваша гонар: мой раман Ле Карэ і тая бутэлька Мерла, якую я выпіў на працы. Ці варта ўвесці апошняе ў evid. . .” Згасанне голасу. Ён паглядзеў у акно, праз якое яны маглі бачыць клубок пустазелля, дрэў, галін і камянёў колеру костак дыназаўраў.
  Эма таксама зірнула вонкі.
  " Гэта я чуў", - сказаў ён. Ён асвяжыў марціні жонкі. Яна кінула аліўкі ў абодва напоі.
  "Што гэта было?"
  «Памятаеце таго мядзведзя?»
  «Ён не падышоў да дому». Яны чокнуліся куфлямі і пацягвалі празрысты лікёр.
  Стывен сказаў: «Вы, здаецца, заклапочаны. Што там, справа прафсаюзаў?»
  Даследаванне карпаратыўнага набыцця выявіла некаторыя магчымыя махінацыі сярод рабочых на беразе возера саюза ў Мілуокі. Урад быў уцягнуты, і набыццё было часова запланавана, чаму ніхто не быў вельмі задаволены.
  Але яна сказала: «Гэта нешта іншае. Адзін з нашых кліентаў вырабляе аўтамабільныя запчасткі».
  «Правільна. Кеноша Аўто. Бачыце? Я слухаю».
  Яна зірнула на мужа здзіўленым позіркам. «Ну, генеральны дырэктар, аказваецца, абсалютны прыдурак». Яна распавяла пра неправамерную гібель кампанентаў рухавіка гібрыднага аўтамабіля: дзіўная аварыя, паражэнне пасажыра электрычным токам. «Кіраўнік іх навукова-даследчага аддзела. . . таму ён запатрабаваў ад мяне вярнуць усе тэхнічныя файлы. Уявіце гэта».
  Стывен сказаў: «Мне больш спадабаўся ваш іншы выпадак — апошняя воля і завяшчанне прадстаўніка штата. . . сэкс».
  «Шшшш», — устрывожана сказала яна. «Памятайце, я ніколі не казаў пра гэта ні слова».
  «Мае вусны запячатаны».
  Эма праткнула аліўку і з'ела яе. «І як прайшоў дзень ?»
  Стывен засмяяўся. «Калі ласка. . . Я не зарабляю дастаткова, каб размаўляць пра справы ў непрацоўны час». Фельдманы былі яркім прыкладам таго, што спатканне ўсляпую прайшло правільна, нягледзячы на ўсе шанцы. Эма, выпускніца юрыдычнай школы U of W, дачка грошай Мілуокі-Чыкага; Стывен, выпускнік гарадскога каледжа бакалаўра мастацтваў з Brewline, імкнецца дапамагаць грамадству. Іх сябры далі ім шэсць месяцаў, максімум; вяселле ў графстве Дор, на якое былі запрошаны ўсе гэтыя сябры, адбылося роўна праз восем месяцаў пасля іх першага спаткання.
   Стывен выцягнуў з сумкі трохкутнік Бры. Знайшоў хлапушкі і адкрыў іх.
  «Ой, добра. Толькі крыху».
  Шчоўк, шчоўк . . .
  Яе муж нахмурыўся. Эма сказала: «Дарагая, гэта мяне крыху палохае. Гэта былі крокі».
  Тры дамы для адпачынку тут знаходзіліся ў васьмі-дзевяці мілях ад бліжэйшай крамы ці заправачнай станцыі і крыху больш чым у мілі ад акруговай шашы, да якой можна было дабрацца праз паласу бруду, якая дрэнна выглядала як дарога. Дзяржаўны парк Маркет, найбуйнейшы ў сістэме Вісконсіна, паглынуў большую частку зямлі ў гэтым раёне; Возера Мондак і гэтыя дамы складалі анклаў прыватнай уласнасці.
  Вельмі прыватны.
  І вельмі бязлюдна.
  Стывен зайшоў у падсобнае памяшканне, адсунуў млявую бэжавую фіранку і паглядзеў міма абрэзанага крэп-мірта ў бакавы двор. «Нічога. Я думаю, што мы...
  - закрычала Эма.
  «Даражэнькі, мілы, мілы!» - закрычаў яе муж.
  Праз задняе акно іх разглядаў твар. Галава мужчыны была пакрыта панчохай, хоць відаць былі стрыжаныя светлыя валасы, маляўнічая татуіроўка на шыі. Вочы былі напалову здзіўленыя, убачыўшы людзей так блізка. На ім была аліўкавая аднатонная куртка. Адной рукой пастукаў па шкле. У другім трымаў стрэльбу, дула ўверх. Ён жудасна ўсміхаўся.
  - О, Божа, - прашаптала Эма.
  Стывен дастаў свой мабільны тэлефон, разгарнуў яго і набраў нумары, сказаўшы ёй: «Я разбяруся з ім. Ідзі замкні ўваходныя дзверы».
   Эма пабегла ў пад'езд, выпусціўшы шклянку. Аліўкі кружыліся сярод танцуючых асколкаў, падымаючы пыл. Ускрыкнуўшы, яна пачула, як асколак кухонных дзвярэй унутр. Яна азірнулася і ўбачыла, як зламыснік са стрэльбай вырваў тэлефон з рукі яе мужа і штурхнуў яго да сцяны. Адбітак старой пейзажнай фатаграфіі ў сэпіі з грукатам упаў на падлогу.
  Уваходныя дзверы таксама адчыніліся. Другі чалавек, галава якога таксама была пакрыта сеткай, прасунуўся ўнутр. У яго былі доўгія цёмныя валасы, прыціснутыя нейлонам. Вышэйшы і шчыльнейшы за першага, ён трымаў пісталет. Чорны пісталет быў маленькі ў яго вялікай руцэ. Ён штурхнуў Эму на кухню, дзе другі мужчына кінуў яму мабільны тэлефон. Большы застыў на пляцоўцы, але схапіў трубку адной рукой. Здавалася, ён скрывіўся ад раздражнення ад кідання і ўпусціў тэлефон у кішэню.
  Стывен сказаў: «Калі ласка. . . Што вы . . .?" Дрыготкі голас.
  Эма хутка адвяла позірк. Чым менш яна бачыць, думала яна, тым больш у іх шанцаў выжыць.
  - Калі ласка, - сказаў Стывен. «Калі ласка. Вы можаце ўзяць усё, што хочаце. Проста пакіньце нас. Калі ласка».
  Эма глядзела на цёмны пісталет у руцэ больш высокага чалавека. Апрануты ў чорную скураную куртку і боты. Ягоныя былі такія ж, як у таго, што носяць салдаты.
  Абодва мужчыны не звярталі ўвагі на пару. Агледзелі хату.
  Муж Эмы працягваў: «Глядзі, ты можаш мець усё, што хочаш. У нас на вуліцы мэрсэдэс. Я прынясу ключы. Вы...
   «Толькі не размаўляй», — сказаў вышэйшы мужчына, паказваючы пісталетам.
  «У нас ёсць грошы. І крэдытныя карты. Дэбетавая карта таксама. Я дам вам PIN-код».
  "Чаго ты хочаш?" — спытала Эма, плачучы.
  «Шшшш».
  Дзесьці, у сваім старажытным сэрцы, зноў заскрыпнула хата.
  
  «ШТО?»
  «Накшталт адбою».
  «Да дзевяці-адзін-адзін?»
  «Правільна. Проста хтосьці патэлефанаваў і сказаў: «Гэта…», а потым паклаў трубку».
  «Што сказаў?»
  «Гэта». Слова «гэта».
  «ГЭТА?» — спытаў шэрыф Том Дал. Яму было пяцьдзесят тры гады, яго скура была гладкай і з вяснушкамі, як у падлетка. Валасы рудыя. На ім была смуглявая форменная кашуля, якая сядзела нашмат лепш, калі яго жонка купіла яе два гады таму.
  - Так, - адказаў Тод Джэксан, пачасаючы павекі. «А потым яго павесілі».
  « Павесілі ці ён павесіў? Ёсць розніца».
  «Я не ведаю. О, я разумею, што вы маеце на ўвазе.
  Пяць дваццаць два вечара , пятніца, 17 красавіка. Гэта было адно больш спакойных гадзін дня ў акрузе Кеннеша, штат Вісконсін. Людзі, як правіла, забівалі сябе і сваіх суграмадзян, наўмысна або выпадкова, альбо раней у той дзень, альбо пазней. Даль ведаў расклад, як быццам ён быў надрукаваны; калі вы не можаце распазнаць звычкі сваёй юрысдыкцыі пасля чатырнаццаці гадоў кіравання праваахоўным органам, вам няма справы да працы.
  Восем намеснікаў дзяжурылі ў дэпартаменце шэрыфа, які знаходзіўся побач з будынкам суда і ратушы. Кафедра знаходзілася ў старым будынку, прыбудаваным да новага. Стары з 1870-х гадоў, новы роўна праз стагоддзе. Плошча будынка, дзе працавалі Даль і іншыя, была ў асноўным адкрытай планіроўкі і запоўнена кабінкамі і пісьмовымі сталамі. Гэта была новая частка. Афіцэры, якія знаходзяцца тут на дадзены момант — шасцёра мужчын і дзве жанчыны — былі апранутыя ў розныя формы — ад накрухмаленага дрэва да старой прасціны, што адлюстроўвала час пачатку тура.
  «Мы правяраем», - сказаў Джэксан. Ён таксама меў дзіцячую скуру, хоць гэта было нічым не характэрным, улічваючы, што ён быў удвая меншы за шэрыфа.
  «Гэта», — разважаў Даль. «Вы чулі з лабараторыі?»
  «О, наконт таго Уілкінса?» Джэксан пачапіў свой жорсткі каўнер. «Не метамфетамін. Нічога не было».
  Нават тут, у акрузе Кэнэша, з рэдкім насельніцтвам у 34 021 чалавек, метамфетамін быў жудаснай пошасцю. Карыстальнікі, твікеры, былі бязлітаснымі, вар'ятамі і абсалютна адчайна жадалі атрымаць прадукт; кухары адчувалі сапраўды гэтак жа наконт велізарных прыбыткаў, якія яны атрымалі. Больш забойстваў было прыпісана метадам, чым кока-коле, гераіну, марлю і алкаголю разам узятым. І было столькі ж выпадковых смерцяў ад ашпарванняў, апёкаў і перадазіровак, колькі забойстваў, звязаных з наркотык. Сям'я з чатырох чалавек толькі што загінула, калі іх прычэп згарэў пасля таго, як маці страціла прытомнасць, гатуючы ежу на сваёй кухні. Яна перадазіравала, выказаў здагадку Даль, паспрабаваўшы прадукт, толькі што з пліты.
  Шэрыф сціснуў сківіцы. «Ну, блін. Проста чорт вазьмі. Ён гэта гатуе. Мы ўсе ведаем, што ён гатуе. Ён гуляе з намі, вось што ён робіць. І я хацеў бы яго арыштаваць толькі за гэта. Ну адкуль гэта ўзялося, той званок дзевяць адзін адзін? Стацыянарны?»
  «Не, чыйсьці сотавы. Вось што займае некаторы час».
  Сістэма E911, якой акруга Кэнэша карысталася на працягу многіх гадоў, перадавала дыспетчару месцазнаходжанне абанента ў экстранай сітуацыі. E абазначала «палепшаны», а не «экстраны» . Гэта таксама працавала з мабільнымі званкамі, хаця адсочваць іх было крыху больш складана, а ў пагорыстай мясцовасці вакол гэтай часткі Вісконсіна часам наогул не працавала.
  Гэта . . .
  Праз загрувашчаную прастору прагучаў жаночы голас: «Тод, камунікацыйны цэнтр для цябе».
  Дэпутат накіраваўся ў сваю кабінку. Даль вярнуўся да пачкі пратаколаў аб арыштах, якія ён выпраўляў як на англійскую, так і на крымінальную працэдуру.
  Джэксан вярнуўся. Ён не сеў ні ў адно з двух офісных крэслаў. Ён лунаў, чаго шмат рабіў. «Добра, шэрыф. Дзевяць-адзін-адзін званок? Гэта было аднекуль вакол возера Мондак.
  Жудасна, падумаў Даль. Ніколі не падабалася там наверсе. Возера прысела пасярод дзяржаўнага парку Маркет, таксама жудаснае. Ён здзейсніў там два згвалтаванні і два забойствы, а падчас апошняга расследавання забойства знайшлі толькі нязначную частку цела ахвяры. Ён зірнуў на карта на сваёй сцяне. Бліжэйшы горад быў Клаўзен, у шасці-сямі мілях ад возера. Ён дрэнна ведаў гэты горад, але меркаваў, што ён падобны на тысячы іншых у Вісконсіне: заправачная станцыя, прадуктовы магазін, у якім піва прадаецца столькі ж, колькі малака, і рэстаран, які знайсці цяжэй, чым мясцовую метамфатанінавую пліту. «У іх там дамы?»
  «Вакол возера? Думаю, так».
  Даль утаропіўся на блакітную гальку возера Мондак на карце. Ён быў акружаны невялікай колькасцю прыватнай зямлі, якая, у сваю чаргу, была ахоплена велізарным паркам Маркет.
  Гэта . . .
  Джэксан сказаў: "А кемпінгі зачыненыя да мая".
  «Чый тэлефон?»
  «Гэтага мы ўсё яшчэ чакаем». У маладога дэпутата былі калючыя светлыя валасы. Усе ў модзе. Даль дзевяць дзесятых жыцця насіў круглы крой.
  Шэрыф страціў цікавасць да звычайных справаздач і да піўной піўкі ў гонар дня нараджэння аднаго са старэйшых намеснікаў, мерапрыемства, якое павінна было пачацца праз гадзіну ў Іглтан-Тэпе і якога ён чакаў з нецярпеннем. Ён думаў пра мінулы год, калі нейкі хлопец — зарэгістраваны сэксуальны злачынца, прычым дурань — забраў Джоні Ралстана з пачатковай школы, і ў хлопчыка хапіла духу націснуць «АПОШНІ ЗВАНОК» на мабільным тэлефоне і сунуць яго ў кішэню, яны ездзілі, хворы пытаўся, якія фільмы ён любіць. Каб іх знайсці, спатрэбілася восем хвілін.
  Цуд сучаснай электронікі. Дабраславі Бог Эдысана. Ці Марконі. Ці спрынт.
  Даль пацягнуўся і памасіраваў нагу побач са скураным месцам, куды прыляцела і сышла куля, не моцна джалячы ў той час і, верагодна, стрэленая адным з яго людзей падчас адзінай у акрузе перастрэлкі з рабаваннем банка за апошні час. «Што ты думаеш, Тод? Я не думаю, што вы кажаце: "Гэта той нумар, які я хачу" чатыры-адзін-адзін. Я думаю, вы кажаце: "Гэта надзвычайная сітуацыя". Да дзевяці -адзін-адзін».
  «І тады ты губляеш прытомнасць».
  «Або атрымаць стрэл ці нажом. І лінія проста абарвалася?»
  «І Пэгі паспрабавала ператэлефанаваць. Але гэта пайшло на галасавую пошту. Прамы. Няма пярсцёнка».
  «І ў паведамленні было сказана?»
  «Проста «Гэта Стывен. Я недаступны». Без прозвішча. Пэгі пакінула паведамленне, каб патэлефанаваць ёй.
  «Катэр на возеры?» — выказаў здагадку Даль. «Узнікла праблема?»
  «У такое надвор'е?» Красавік у Вісконсіне можа быць халодным; Тэмпература сёння вечарам, па прагнозах, апусціцца да трыццатых.
  Даль паціснуў плячыма. «Мае хлопцы пайшлі ў ваду, якая адпужвала б белых мядзведзяў. А лодачнікі як гульцы ў гольф».
  «Я не гуляю ў гольф».
  Яшчэ адзін намеснік патэлефанаваў: «Ёсць імя, Тод».
  Малады чалавек выцягнуў ручку і сшытак. Даль не мог сказаць, адкуль яны ўзяліся. "Працягваць."
  «Стывен Фельдман. Адрас выстаўлення рахункаў для тэлефона: два адзін дзевяць тры Мельбурн, Мілўокі.
  «Такім чынам, гэта дом адпачынку на возеры Мондак. Юрыст, лекар, а не жабрак. Бяжыце, - загадаў шэрыф. «А які нумар тэлефона?»
  Даль атрымаў лічбы ад Джэксана, які потым зноў вярнуўся ў сваю кабінку, дзе шукаў інфармацыю ў федэральных і дзяржаўных базах дадзеных. Усе важныя: NCIC, VICAP, судзімасці Вісконсіна, Google.
  За акном красавіцкае неба было насычана-сінім, як у дзявочай святочнай сукенцы. Далю падабалася паветра ў гэтай частцы Вісконсіна. Гумбальдт, самы вялікі горад Кенеші, меў не больш за сем тысяч транспартных сродкаў, раскіданых на шмат міль. Цэментны завод выпусціў у паветра нейкую лайно, але гэта была адзіная буйная прамысловасць у акрузе, таму ніхто не скардзіўся, акрамя некаторых супрацоўнікаў мясцовага Агенцтва па ахове навакольнага асяроддзя, і яны не скардзіліся вельмі гучна. Вы маглі бачыць за мілі.
  Зараз без чвэрці шостай.
  «Гэта», — разважаў Даль.
  Джэксан зноў вярнуўся. «Ну, пайшлі, шэрыф. Фельдман працуе на горад. Яму трыццаць шэсць. Яго жонка Эма - адвакат. Хартыган, Рыд, Сомс і Карсан. Ёй трыццаць чатыры».
  «Ха. Адвакат. Я выйграю».
  «Ніякіх ордэраў або чаго-небудзь ні на аднаго з іх. Маюць дзве машыны. Мэрсэдэс і Чэрокі. Няма дзяцей. У іх там дом”.
  «Дзе?»
  «Я маю на ўвазе возера Мондак. Знайшоў акт, іпатэкі няма».
  «Валодаць і не быць абавязаным? Добра». Даль націснуў REDIAL пяты раз. Зноў адразу на галасавую пошту. « Прывітанне, гэта Стывен. Я недаступны...»
  Даль не пакінуў больш паведамлення. Ён адключыўся, дазвольце яго вялікім пальцам затрымацца на калысцы, потым зняў яго. Даведнік не меў спісу Feldman у Mondac. Ён патэлефанаваў у мясцовы аддзел юрыдычных спраў тэлефоннай кампаніі.
  «Джэры. Злавіў, перш чым ты сышоў. Том Даль».
  «Я іду за дзверы. Ёсць ордэр? Шукаем тэрарыстаў?»
  «Ха. Толькі ці можаце вы сказаць мне, што ёсць стацыянарны тэлефон для дома на возеры Мондак?»
  «Дзе?»
  «Прыкладна ў дваццаці мілях на поўнач адсюль, дваццаць пяць. Дом нумар тры з выглядам на возера».
  «Гэта горад? Возера Мондак?»
  «Напэўна, проста неінкарпаратыўная акруга».
  Праз імгненне. «Не, няма лініі. Нас ці каго заўгодна. Сёння ўсе карыстаюцца мабільнымі».
  «Што сказала б мама Бэл?»
  "Сусветная арганізацыя па ахове здароўя?"
  Пасля таго, як яны раз'ядналіся, Даль паглядзеў запіску, якую даў яму Джэксан. Ён патэлефанаваў у офіс Стывена Фельдмана, Дэпартамент сацыяльных службаў Мілўокі, але атрымаў запіс. Ён паклаў трубку. «Я паспрабую жонку. Юрыдычныя фірмы ніколі не спяць. Прынамсі, не з чатырма імёнамі».
  Адказала маладая жанчына, памочніца ці сакратар, і Даль назваў сябе. Затым сказаў: «Мы спрабуем звязацца з місіс Фельдман».
  Паўза, якую вы заўсёды робіце, потым: "Штосьці не так?"
  «Не. Проста руціна. Мы разумеем, што яна ў сваім доме адпачынку на возеры Мондак.
  "Правільна. Эма з мужам і сябрам з Чыкага ехалі туды пасля працы. Збіраліся на выходныя. Калі ласка, што-небудзь не так? Быў няшчасны выпадак?»
  Голасам, якім ён перадаваў навіны аб няшчасных выпадках са смяротным зыходам і паспяховых родах, Том Дал сказаў: «Нічога дрэннага, пра што мы ведаем. Я проста хацеў бы з ёй звязацца. Ці не маглі б вы даць мне яе нумар мабільнага тэлефона?»
  Паўза.
  "Скажу вам, што. Ты мяне не ведаеш. Ператэлефануйце на асноўны нумар акруговага цэнтра Кенеша і папрасіце пагаварыць з шэрыфам. Калі б табе ад гэтага стала лепш».
  "Гэта было б."
  Ён паклаў трубку, і праз хвіліну тэлефон загудзеў.
  «Не быў упэўнены, што яна патэлефануе», — сказаў ён Джэксану, падымаючы слухаўку.
  Мабільны нумар Эмы Фельдман ён узяў ад памочніка. Затым ён спытаў імя і нумар сябра, які ехаў з імі.
  «Гэта жанчына, з якой Эма працавала. Я не ведаю яе імя».
  Даль сказаў памочніку, калі Эма патэлефануе, каб яна звязалася з дэпартаментам шэрыфа. Паклалі трубку.
  Мабільны тэлефон Эмы таксама перайшоў адразу на галасавую пошту.
  Даль выдыхнуў: «Гэта», як ён выпускаў дым са сваіх вуснаў сем гадоў і чатыры месяцы таму. Ён прыняў рашэнне. «Я буду лепш спаць. . . . Хто-небудзь дзяжурыць там?»
  «Эрык самы блізкі. Правяраў GTA ў Хобарце, што стала памылкай. Ой, трэба было спачатку патэлефанаваць жонцы, і такое».
   «Эрык, хм».
  «Званяў пяць хвілін таму. Хадзілі на вячэру ў Босвіч-Фолс».
  «Эрык».
  «Больш нікога ў радыусе дваццаці міль. Звычайна не, там, наверсе, парк зачынены і ўсё такое, у гэты час года».
  Даль глядзеў унутранае акно, на кабіны сваіх намеснікаў. Джымі Барнс, намеснік, у якога заўтра дзень нараджэння, стаяў побач з двума калегамі, і ўсе яны моцна смяяліся. Жарт, напэўна, быў вельмі смешны, і ў тую ноч яго абавязкова будуць паўтараць зноў і зноў.
  Позірк шэрыфа спыніўся на пустым стале. Ён паморшчыўся, масажуючы пашкоджанае сцягно.
  
  «ЯК ГЭТА ПРАЙШЛО?»
  "Джоі ў парадку", - сказала яна. «Ён проста ў парадку».
  Брын заўважыла свайго мужа, што Грэм быў на кухні з двума навыкамі. Ён наладжваў макароны і прасунуўся з новай пліткай. Каля дваццаці квадратных футаў кухоннай падлогі былі перакрыты жоўтай міліцэйскай стужкай.
  - Прывітанне, Грэм, - паклікаў хлопчык.
  «Гэй, малады чалавек. Як вы сябе адчуваеце?»
  Хударлявы дванаццацігадовы хлопец у штанах-карго, вятроўцы і чорнай вязанай шапцы падняў руку. «Выдатна». Ён быў амаль такога ж росту, як яго маці, і яго круглы твар быў усыпаны вяснушкамі, якія паходзілі не ад Брын, хоць у іх з маці былі аднолькавыя прамыя каштанавыя валасы. Яго цяпер тырчаў з-пад гадзіннікавай шапкі.
  «Няма слінга? Як вы збіраецеся выклікаць сімпатыю ў дзяўчат?»
  «Ха-ха». Пасынак Грэма сморшчыў нос ад каментара пра супрацьлеглы пол. Худы хлопчык дастаў з халадзільніка скрынку з-пад соку, сунуў туды саломінку і выліў напой.
  «Сёння спагецці».
  "Добра ! " Хлопчык імгненна забыўся траўмы скейтборда і аднакласніц. Ён пабег да лесвіцы, ухіляючыся ад кніг, складзеных на ніжніх прыступках, прызначаных калі-небудзь прыбраць.
  «Капялюш!» — крыкнуў Грэм. «У хаце. . .”
  Хлопчык рвануў шапку і працягнуў скок уверх.
  "Спакойся", - паклікаў Грэм. «Твая рука...»
  «Ён у парадку», — паўтарыла Брын, вешаючы сваю цёмна-зялёную куртку ў шафу, а потым вярталася на кухню. Сярэдні Захад прыгожы. Яе высокія скулы надавалі ёй выгляд карэннай амерыканкі, хоць яна была выключна нарвежска-ірландскай і прыкладна ў такой прапорцыі, як вынікала з яе імя: Крыстэн Брын Макензі. Часам людзі думалі, што, асабліва з туга зацягнутымі валасамі да плячэй, яна была балерынкай на пенсіі, якая ўладкавалася ў жыццё памерам восем без шкадавання, хоць Брын ніколі не танцавала, па-за школай ці клубам, у яе жыццё.
   Адзінай яе саступкай марнасці было тое, што яна выскубала і перакісіла бровы; планавалася больш доўгатэрміновая тактыка, але пакуль ніводная з іх не была рэалізавана на практыцы. Калі і была нейкая недасканаласць, то гэта была яе сківіца, якая, гледзячы з прамога боку, была крыху крывой. Грэм сказаў, што гэта чароўна і сэксуальна. Брын ненавідзеў гэты недахоп.
  Цяпер ён спытаў: «Яго рука — яна не зламаная?»
  "Не. Проста страціў скуру. Яны вяртаюцца назад, той узрост». Яна зірнула на чайнік. Ён рабіў добрую пасту.
  «Гэта палёгка». На кухні было горача, і Грэм Бойд ростам шэсць футаў тры цалі закасаў рукавы, паказаўшы моцныя рукі і два ўласныя маленькія шнары. Ён насіў гадзіннік з большай часткай сцёртай залатой пласціны. Яго адзінай каштоўнасцю быў заручальны пярсцёнак, падрапаны і цьмяны. Падобна да Брын, побач з заручальным пярсцёнкам, які яна трымала на пальцы роўна на месяц даўжэй, чым гурт.
  Грэм адкрыў банкі з памідорамі. Вострае круглае лязо Окса рашуча раскалола павекі пад яго вялікімі рукамі. Ён зменшыў агонь. Шыпела цыбуля. «Стаміліся?»
  «Некаторыя».
  Яна выйшла з дому ў пяць трыццаць. Гэта было задоўга да пачатку дзённага тура, але яна хацела пабываць у парку трэйлераў, дзе ўдзень напярэдадні адбылася хатняя сварка. Ніхто не быў арыштаваны, і пара скончыла раскайвацца, плакаць і абдымацца. Але Брын хацела пераканацца, што празмерны макіяж на твары жанчыны не хавае сіняк, які яна не хацела, каб паліцыянты ўбачылі.
  Не, Брын даведаўся ў 6 раніцы ; яна проста насіла шмат Max Factor.
   Пасля ранішняга ранку яна збіралася вярнуцца дадому рана - ну, для яе, у пяць, але ёй патэлефанаваў медыцынскі тэхнік хуткай дапамогі, яе сябар. Жанчына пачала: «Брын, з ім усё добра».
  Праз дзесяць хвілін яна была ў рэанімацыі з сынам.
  Цяпер яна надзьмула сваю загарэлую блузку з уніформы шэрыфа. «Я смярдзючы».
  Грэм прагледзеў тры паліцы з кулінарнымі кнігамі, усяго каля чатырох дзясяткаў. У асноўным яны належалі Ганне, якая прынесла іх з сабой, калі пераехала пасля лячэння, але Грэм праглядаў іх нядаўна, бо ўзяў на сябе хатнія абавязкі. Яго цешча не ўмела гатаваць ежу, а Брын? Ну, гэта было не зусім адно з яе навыкаў.
  «Ой. Я забыў сыр, - сказаў Грэм, безвынікова корпаючыся ў кладоўцы. «Не магу ў гэта паверыць». Ён зноў павярнуўся да рондаля, і вялікім і ўказальным пальцамі здрабніў орегано ў пыл.
  "Як прайшоў твой дзень?" — спытала яна.
  Ён расказаў ёй пра тое, што ірыгацыйная сістэма звар'яцела, уключылася заўчасна ў красавіку, а потым дала трэшчыну ў дзясятку месцаў падчас марозу, што нікога не здзівіла, акрамя гаспадара, які вярнуўся дадому і выявіў, што на сваім двары была зроблена Катрына.
  «Вы робіце поспехі». Яна кіўнула на плітку.
  «Гэта ідзе разам. Такім чынам. Пакаранне адпавядае злачынству?»
  Яна нахмурылася.
  «Джоі. Скейтборд».
   «О, я сказаў яму, што ён не працуе на тры дні».
  Грэм нічога не сказаў, засяродзіўшыся на соўсе. Ці значыла гэта, што ён думаў, што яна занадта паблажлівая? Яна сказала: «Ну, можа быць, больш. Я сказаў, пабачым».
  "Яны павінны забараніць гэтыя рэчы", - сказаў ён. «Спускацца па парэнчах? Скачкі ў паветры. Гэта вар'яцтва».
  «Ён быў проста ў школьным двары. Вось тыя лесвіцы. Тры лесвіцы спускаюцца на паркоўку. Усе дзеці так робяць, сказаў ён».
  «Ён павінен насіць гэты шлем. Я бачу гэта тут увесь час».
  "Гэта праўда. Ён збіраецца. Я таксама з ім пра гэта размаўляў».
  Вочы Грэма сачылі за маршрутам хлопчыка ў яго пакой. «Магчыма, я павінен пагаварыць з ім. Хлопец да хлопца».
  «Я б не хваляваўся з гэтай нагоды. Я не хачу яго перагружаць. Ён атрымаў паведамленне ".
  Брын узяла сваё піва, выпіла палову. З'еў жменю пшаніцы. «Такім чынам. Ты пойдзеш сёння на гульню ў покер?»
  «Думаў, што магу».
  Яна кіўнула, назіраючы, як ён катае фрыкадэлькі сваімі вялікімі рукамі.
  «Даражэнькі», - паклікаў голас. «Як там наш хлопчык?»
  «Гэй, мама».
  У дзвярах стаяла сямідзесяцічатырохгадовая Ганна, прыгожа апранутая, як заўсёды. Сёння ўбор быў чорным штановым касцюмам і залатой ракавінкай. Літаральна ўчора цырульнік паставіў яе на месца. Чацвер быў яе днём у Style Cuts.
  «Усяго некалькі драпін, некалькі сінякоў».
  Грэм сказаў: «Ён катаўся на скейтбордзе па лесвіцы».
   «О, божа».
  «Тры крокі. Не «лесвіцы», - адпіў Брын. «Усё нармальна. Больш ён гэтага не зробіць. Нічога сур'ёзнага, сапраўды. Мы ўсе рабілі такія рэчы».
  Грэм спытаў Ганну: "Што яна рабіла, калі была дзіцем?" Ківаючы на жонку.
  «О, у мяне ёсць гісторыі». Але яна нікому з іх не сказала.
  «Я вазьму яго на пэйнтбол ці што-то яшчэ», — прапанаваў Грэм. «Накіруйце частку гэтай энергіі».
  «Гэта была б добрая ідэя».
  Грэм парваў рукамі салату. «Спагецці ў парадку, Ганна?»
  «Што б вы ні зрабілі, будзе цудоўна». Ганна ўзяла шклянку шардоне, якое ёй наліў зяць.
  Брын назірала, як яе муж дастаў талеркі з шафы. «Думаеце, на іх пыл? З пліткі?»
  «Я закрыў яго пластыкам. Зняў яго пасля таго, як скончыў».
  Ён вагаўся, але потым усё роўна прамыў іх.
  «Можа хто-небудзь правесці мяне сёння ўвечары да Рыты?» — спытала Ганна. «Меган павінна забраць сына. Усяго на паўтары гадзіны ці каля таго. Я абяцаў выконваць абавязкі ў прыбіральні».
  «Як у яе справы?» - спытаў Брын.
  "Не добра." Ганне і яе дарагому сябру быў пастаўлены дыягназ прыкладна ў той жа час. У Ганны лячэнне прайшло добра, у Рыты - не.
  «Я правяду цябе», — сказала яна маці. «Вядома. У які час?»
  «Сямёрка». Ганна вярнулася ў сямейны пакой, сэрца невялікага дома Брын на ўскраіне Гумбальта. Ішлі начныя навіны. «Глядзі. Чарговая бомба. Тыя людзі».
  Зазваніў тэлефон. - адказаў Грэм. «Прывітанне, Том. Як справы?"
  Брын паставіў піва. Паглядзела на мужа, трымаючы трубку ў вялікай руцэ. «Так, я бачыў. Добрая гульня. Вы тэлефануеце Брын, я мяркую. . . . Пачакай. Яна тут».
  «Шэф», — прашаптаў ён, падаючы слухаўку і вяртаючыся да вячэры.
  "Том?"
  Шэрыф спытаў пра Джоі. Яна думала, што ён таксама будзе чытаць ёй лекцыю пра скейтборды, але ён гэтага не зрабіў. Ён тлумачыў сітуацыю на возеры Мондак. Яна ўважліва слухала, ківаючы галавой.
  «Патрэбен нехта, каб праверыць гэта. Ты бліжэй за ўсіх, Брын.
  «Эрык?»
  Грэм запаліў гарэлку на пліце Kenmore. Узышлі сінія іскры.
  «Лепш бы, каб гэта быў не ён. Вы ведаеце, як ён атрымлівае ".
  Грэм паварушыў рондаль. У асноўным гэта было змесціва слоікаў, але ён усё роўна памешваў, быццам змешваў нарэзаныя ўручную інгрэдыенты. У сямейным пакоі мужчынскі голас замяніў голас Кэці Курык. Ганна абвясціла: «Гэта больш падобна. Пра што павінны быць навіны».
  Брын спрачаўся. Потым яна сказала: «Ты павінен мне паўдня, Том. Дайце мне адрас».
  Што закружыла галаву Грэму.
  Даль прызначыў іншага намесніка, Тода Джэксана, які даваў указанні. - напісаў Брын.
  Яна паклала трубку. «Можа быць праблема на возеры Мондак». Яна паглядзела на піва. Больш не піў.
  «Ой, дзетка», - сказаў Грэм.
  «Я прашу прабачэння. Я адчуваю сябе абавязаным. Я сышоў з працы раней з-за Джоўі».
  «Але Том гэтага не казаў».
  Яна вагалася. «Не, не зрабіў. Справа ў тым, што я бліжэй за ўсіх».
  «Я чуў, што вы згадалі Эрыка».
  «Ён праблема. Я табе пра яго казаў».
  Эрык Манс чытаў часопіс Soldier of Fortune , насіў другі пісталет на шчыкалатцы, як у цэнтры Дэтройта, і хадзіў у пошукі метамфетаміналагічных лабараторый, у той час як яму трэба было правяраць алкагольны аналіз на ДУА і заахвочваць дзяцей вяртацца дадому да 10 вечара.
  З парога Ганна спытала: «Ці пазваніць Рыце?»
  "Я мяркую, што я магу прыняць вас", сказаў Грэм.
  Брын закрыла піўную бутэльку коркам. «Ваша гульня ў покер?»
  Яе муж зрабіў паўзу, усміхнуўся і сказаў: «Гэта захаваецца. У любым выпадку, калі Джоуі пацярпеў, лепш застацца тут і сачыць за ім.
  Яна сказала: «Вы, хлопцы, ешце. І пакіньце посуд. Я прыбяру, калі вярнуся. Пройдзе пару гадзін і ўсё».
  - Добра, - сказаў Грэм. І ўсе ведалі, што ён прыбярэ.
  Яна нацягнула сваю скураную куртку, лягчэйшую за парку з дэпартамента шэрыфа. «Я патэлефаную, калі падымуся. Дам ведаць, калі я вярнуся. Прабач за тваю гульню, Грэм.
  «Да пабачэння», — сказаў ён, не азіраючыся, апускаючы саломку спагецці ў кіпячы рондаль.
  
  НА поўнач ад Гумбальта пейзаж разбіты на няроўныя прастакутнікі пашы, падзеленыя лагоднымі агароджамі, некалькімі каменнымі сценамі і жывымі загарадзямі. Сонца сядзела на вяршынях пагоркаў на захадзе і асвятляла пейзаж, прымушаючы дойных кароў і авечак свяціцца, як яркія, грувасткія ўпрыгажэнні на газоне. Праз кожныя некалькі сотняў ярдаў шыльды так ці інакш вабілі турыстаў абяцаннямі сыроў ручной працы, арэхавых булачак і нугі, кляновага сіропу, безалкагольных напояў і сасновай мэблі. Вінаграднік прапанаваў экскурсію. Брын Макензі, якая любіла сваё віно і ўсё жыццё пражыла ў Вісконсіне, ніколі не спрабавала нічога мясцовага.
  Потым, у васьмі мілях ад горада, зборнік апавяданняў знік проста так. Хвоі і дубы кучкамі збіліся ля дарогі, якая з чатырох палос скарацілася да дзвюх. Пагоркі прараслі, і неўзабаве ландшафт быў толькі лесам. Некалькі нырак распусціліся, але дрэвы, якія распусціліся, усё яшчэ былі пераважна шэрымі і чорнымі. Большасць соснаў былі насычана зялёнымі, але некаторыя пасылкі былі мёртвыя, забітыя кіслотнымі дажджамі ці, магчыма, ад паразы.
  Брын пазнаў піхту бальзамічную, ядловец, ціс, елку, гікоры, некалькі вузлаватых чорных вербаў і цэнтральны ліццёвы дуб, клён і бярозу. Пад дрэвамі былі навалы асакі, чартапалоху, амброзіі і ажыны. Нарцысы і крокусы падманам абудзілі адліга, якая забіла расліны ў двары кліента Грэма.
  Хоць і замужам за пейзажыстам, пра мясцовую флору яна не даведалася ад мужа. Гэта адукацыя атрымала ад яе працы. Бурны рост метамфетаміналагічных лабараторый у глухіх частках сельскай Амерыкі азначаў, што паліцэйскія, якія ніколі не рабілі нічога больш складанага, чым спыняць п'яных кіроўцаў, цяпер павінны былі праводзіць рэйды па наркотыках у глухіх раёнах.
  Брын быў адным з нямногіх намеснікаў у дэпартаменце, якія штогод наведвалі курсы павышэння кваліфікацыі тактычнай падрыхтоўкі паліцыі штата за межамі Мэдысана. Яна ўключала метады нападу і затрымання, частка якіх уключала ў сябе вывучэнне раслін, якія з іх небяспечныя, якія добрыя для прыкрыцця і якія сапраўды могуць выратаваць вам жыццё (нават маладыя лісцяныя пароды могуць спыніць кулі, выпушчаныя з блізкай адлегласці).
  Пакуль яна ехала, 9-міліметровы пісталет Glock быў высока на яе сцёгнах, і ў той час як у крэйсеры Дэпартамента шэрыфа Crown Victoria было шмат месца для аксесуараў, канфігурацыя сядзення і рамяня бяспекі ў Honda, на якой яна зараз ехала, не дазваляла каробкавай зброі стрымліваць. супраць яе сцягна. Раніцай будзе адзнака. Яна зноў перасунулася і ўключыла радыё. NPR, потым краіна, потым размовы, потым надвор'е. Яна выключыла яго.
  Сустрэчныя грузавікі, сустрэчныя пікапы. Але іх усё менш і менш, і неўзабаве ў яе была дарога да сябе. Цяпер ён павярнуўся ўверх, і яна ўбачыла перад сабой вячэрнюю зорку. Вяршыні ўзгоркаў пакрыліся камянямі, і яна магла ўбачыць прыкметы азёр: рагозу, балотную фасолю, срэбную і трысняговую канарэечную траву. Чапля стаяла ў балоце нерухома, дзюба і позірк скіраваны прама на яе.
   Яна задрыжала. Тэмпература на вуліцы была каля 50 градусаў, але сцэна была змрочнай і халоднай.
  Брын уключыў фары «Хонды». Яе мабільнік зазваніў. «Прывітанне, Том».
  «Яшчэ раз дзякуй за гэта, Брын».
  «Вядома».
  «Папрасіў Тода праверыць усё». Даль растлумачыў, што да гэтага часу не можа датэлефанавацца ні на адзін з мабільных тэлефонаў пары. Наколькі ён ведаў, адзінымі людзьмі ў доме былі Фельдманы, Стывен і Эма, і жанчына з Чыкага, з якой працавала Эма, якая ехала з імі.
  «Толькі ўтрох?»
  «Гэта тое, што я чуў. Цяпер у Фельдмане няма нічога дзіўнага. Ён працуе на горад. Але жонка Эма. . . атрымаць гэта. Яна юрыст у буйной фірме ў Мілўокі. Здаецца, яна магла выявіць нейкую буйную афёру ў рамках справы або здзелкі, над якой яна працавала».
  «Што?»
  «Я не ведаю падрабязнасцяў. Тое, што мне сказаў сябар з паліцыі Мілўокі».
  «Дык яна можа быць сведкай, або інфарматарам, ці што?»
  "Можа быць."
  «А званок, званок дзевяць-адзін-адзін - што ён дакладна сказаў?»
  «Проста «гэта».»
  Яна чакала. «Я прапусціў гэта. Што?"
  Смех. «Хто першы? Я маю на ўвазе, што ён сказаў слова «гэта». ГЭТА. »
  "Гэта ўсе?"
   «Так». Потым Даль сказаў ёй: «Але гэтая справа можа быць сур'ёзнай. Тод размаўляў з ФБР у Мілўокі.
  «Бюро ўдзельнічае? добра. Пагрозы ў яе адрас?»
  «Яны нічога не чулі. Але мой бацька заўсёды казаў, што тыя, хто пагражае, звычайна не робяць. Тыя, што робяць, звычайна не пагражаюць».
  Жывот Брына скруціўся - вядома, ад асцярогі, але таксама і ад хвалявання. Самае сур'ёзнае нетранспартнае злачынства, здзейсненае ёю за апошні месяц, - гэта эмацыянальна ўзрушаны падлетак бейсбольнай бітай, які выбіваў шкло ў гандлёвым цэнтры Southland Mall і тэрарызаваў кліентаў. Гэта была патэнцыйная катастрофа, але яна разрадзіла яе кароткай асабістай сустрэчай, усміхаючыся яго вар'яцкім вачам, а яе сэрца калацілася ўсяго на некалькі удараў вышэй за норму.
  «Ты сачы за сабой, Брын. Праверце месца на адлегласці. Не натыкайцеся. Усё, што выглядае смешна, тэлефануйце і чакайце».
  «Вядома». Думаючы: можа, у крайнім выпадку. Брын зачыніла тэлефон і паклала яго ў падстаўку.
  Гэта нагадала ёй, што яна адчувае смагу - і таксама галодная. Але яна адкінула гэтую думку ўбок; чатыры з прыдарожных рэстаранаў, якія яна праехала за апошнія дзесяць міль, былі зачыненыя. Яна правярала, што адбываецца на возеры Мондак, а потым вярталася дадому за спагецці Грэма.
  Чамусьці яна падумала пра абеды з Кітам. Яе першы муж таксама гатаваў. Фактычна, ён гатаваў большую частку ежы ўвечары, калі не працаваў у другую змену.
  Яна яшчэ мацней націснула на педаль газу, вырашаючы што розніца ў рэакцыі паміж Crown Vic і Honda была такой жа прыкметнай, як паміж свежымі айдахамі і бульбянымі ныркамі хуткага прыгатавання са скрынкі.
  Думаў, як і раней, пра ежу.
  
  «Ну, ХЛОПЧЫ, ТАБЕ застрэлілі».
  У спальні на першым паверсе дома Фельдманаў, насунуты шторы, Харт глядзеў на левы рукаў сваёй карычневай фланелевай кашулі, спачатку цёмнай, але цямнейшай цяпер на паўдарозе паміж запясцем і локцем ад крыві. Яго скураное паліто ляжала на падлозе. Ён згорбіўся на гасцявым ложку.
  «Так, паглядзі». Тузаючы сваю зялёную завушніцу-гваздзік, хударлявы Льюіс скончыў відавочныя і раздражняльныя заўвагі і пачаў асцярожна закручваць Харту абшэўку.
  Мужчыны знялі маскі-панчохі і пальчаткі.
  "Толькі будзьце асцярожныя, да чаго дакранаецеся", - сказаў Харт, кіўнуўшы на голыя рукі іншага чалавека.
  Льюіс дэманстратыўна праігнараваў каментар. « Гэта быў сюрпрыз, Харт. Сука асляпіла нас. Ніколі не бачыў гэтага . Дык хто яна, чорт вазьмі?»
  - Я сапраўды не ведаю, Льюіс, - цярпліва сказаў Харт, гледзячы на сваю руку, калі фіранка рукава паднялася. «Адкуль я магу ведаць?»
  «Гэта будзе кавалак пірага, Харт. Наўрад ці ўвогуле ёсць рызыка. Астатнія месцы будуць вакантнымі. І толькі яны ўдваіх там. Ніводнага рэйнджара ў парку і паліцэйскіх за некалькі кіламетраў».
  «У іх ёсць зброя?»
  «Вы жартуеце? Яны гарадскія людзі. Яна юрыст, ён сацыяльны работнік».
  Харту было каля сарака. У яго быў доўгі твар. Калі маска была знята, яго валасы апускаліся значна ніжэй ніжняй частцы вушэй, якія былі блізка да галавы. Ён адкінуў чорныя пасмы назад, але яны не вельмі добра трымаліся. Ён аддаваў перавагу капелюшам і меў калекцыю. Капелюшы таксама адцягнулі ад вас увагу. Скура ў яго была шурпатая, не ад юнацкіх высыпанняў, а проста таму, што яна была такой. Была заўсёды.
  Ён зірнуў на сваё перадплечча, фіялетава-жоўтае вакол чорнай дзіркі, з якой сачыўся струменьчык крыві. Смоўж прайшоў праз мышцу. На цалю ўлева ён бы цалкам прамахнуўся; справа куля раздрабніла б косць. Гэта прынесла яму ўдачу ці не?
  Гаворачы як з самім сабой, так і з Льюісам, Харт сказаў пра кроў: «Не пульсуе. Значыць, гэта не буйная вена». Потым: «Можна дастаць спірт, кавалак мыла і тканіну для перавязкі?»
  "Я мяркую."
  Калі мужчына павольна адскочыў, Харт зноў задумаўся, навошта каму-небудзь яркая чырвона-сіняя татуіроўка кельцкага крыжа на шыі.
  З ваннай патэлефанаваў Льюіс: «Без алкаголю. Віскі ў бары, я бачыў».
  «Бярыце гарэлкі. Віскі занадта моцна пахне. Можа аддаць. Не забудзь пальчаткі».
  Худы мужчына раздражнёна ўздыхнуў?
  Праз некалькі хвілін Льюіс вярнуўся з бутэлькай гарэлкі. Праўда, празрысты спірт пахнеў не так моцна, як віскі, але Харт заўважыў, што Льюіс пабіў сябе. Ён узяў бутэльку рукамі ў пальчатках і выліў вадкасць на рану. Боль быў ашаламляльны. - Ну, - прахрыпеў ён, нахіліўшыся наперад. Яго вочы засяродзіліся на карціне на сцяне. Ён утаропіўся на гэта. Рыба скача, у роце муха. Хто б купіў нешта падобнае?
  «Фу . . .”
  «Ты ж не страціш прытомнасць, праўда?» — спытаў Льюіс так, нібы яму таксама не патрэбна была гэтая нязручнасць.
  «Добра, добра. . .” Галава Харта апусцілася, і яго зрок пацямнеў, але потым ён глыбока ўдыхнуў і вярнуўся. Ён нацёр мылам Айворы рану.
  «Навошта ты гэта робіш?»
  «Пячэ яго. Спыняе крывацёк».
  «Няма лайна».
  Харт выпрабаваў руку. Ён мог падымаць і апускаць яго з некаторым кантролем і без асаблівага болю. Калі ён сціснуў кулак, хватка была слабая, але прынамсі працавала.
  "Чортава сука", - прамармытаў Льюіс.
  У дадзены момант Харт не марнаваў моцнага гневу; ён адчуў палёгку больш за ўсё. Тое, што скончылася прастрэленай рукой, было амаль прастрэленай галавой.
  Ён успомніў, як стаяў на кухні, чухаючы твар праз панчохі, калі падняў вочы і ўбачыў рух перад сабой. Аднак гэта аказалася адлюстраваннем маладой жанчыны, якая бясшумна падымалася ззаду і падымала стрэльбу.
  Харт адскочыў убок, калі яна стрэліла — нават не ўсведамляючы, што ў яго патрапілі — і развярнуўся. Яна ўцякла за дзверы, калі ён выпусціў пару патронаў са свайго «глока». Льюіс, які стаяў побач з ім — і павінен быў памерці наступным — таксама павярнуўся, выпусціўшы пакецік з закускамі, які ён скраў з халадзільніка.
  Затым яны пачулі серыю трэскаў звонку, і Харт ведаў, што яна страляе з шын у Форда і Мэрсэдэса, каб яны не маглі яе пераследваць.
  «Тут быў неасцярожны», - злавесна сказаў Харт.
  Льюіс паглядзеў на яго так, быццам яго вінавацілі, што ён і быў — хударлявы чалавек у гэты час павінен быў знаходзіцца ў гасцінай, а не на кухні. Але Харт адпусціў гэта.
  «Думаеш, ты яе ўдарыў?» — цяпер спытаў Льюіс.
  «Не». У Харта закружылася галава. Ён прыціснуў да лба бок пісталета Глок. Холад супакоіў яго.
  «Хто яна, чорт вазьмі?» — паўтарыў Льюіс.
  На гэта адказалі, калі яны знайшлі яе кашалёк у гасцінай, дробязь з касметыкай, наяўнымі і крэдытнымі карткамі ўнутры.
  - Мішэль, - сказаў Харт, зірнуўшы на крэдытную картку Visa. Ён падняў вочы. «Яе завуць Мішэль».
  Яго толькі што застрэліў Мішэль.
  Паморшчыўшыся, Харт прайшоў па зношаным дыване, цёмна-смугламу, і выключыў святло ў гасцінай. Ён асцярожна вызірнуў за дзверы і ў парадны двор. Ні знаку яе. Люіс рушыў на кухню. «Я вазьму гэтыя агні».
  «Не, не там. Пакіньце іх. Занадта шмат вокнаў, няма фіранак. Яна магла бачыць вас лёгка ".
   «Ты што, хлусня? Сукі даўно няма».
  Харт са змрочным тварам зірнуў на сваю руку, маючы на ўвазе, што хочаш рызыкнуць? Люіс зразумеў сутнасць. Яны зноў паглядзелі вонкі, праз пярэднія вокны, і не ўбачылі нічога, акрамя клубка лесу. Ні агнёў, ні фігур, якія рухаюцца ў прыцемках. Ён пачуў жаб і ўбачыў пару кажаноў, якія ляцелі па паласе перашкод у чыстым небе.
  Льюіс казаў: «Хацелася б, каб я ведаў гэты фокус з мылам. Гэта даволі гладка. Я і мой брат былі ў Грын-Бэй адзін раз. Мы не рабілі лайна, толькі віселі, разумееце. Я пайшоў памачыцца ля чыгункі, а гэты мудак наскочыў на мяне. Меў скрынарэз. Дастаў мяне ззаду. Бяздомны прыдурак. . . зрэзаць мяне да касцей. Я сцякаў крывёю, як затрыманая свіння».
  Харт задаваўся пытаннем: што ён мае на ўвазе? Ён спрабаваў наладзіць чалавека.
  «О, я кітаў на гэтага чувака, Харт. Няважна, што я крывацёк. У той дзень ён адчуў боль. Выйдзіце з гэтага горшага, я вам скажу».
  Харт сціснуў рану і перастаў звяртаць увагу на боль. Яно ўсё яшчэ было, але гублялася на фоне адчуванняў. Схапіўшы свой чорны пісталет, ён выйшаў на вуліцу, прыгнуўшыся. Без стрэлаў. Ні шолаху з кустоў. Льюіс далучыўся да яго. «Сука знікла, я табе кажу. Яна ўжо на паўдарогі да шашы».
  Харт паглядзеў на машыны і скрывіўся. "Паглядзіце на гэта." І «Мэрсэдэс» Фельдманаў, і «Форд», якія Харт скраў раней у той жа дзень, мелі па дзве кватэры і памеры колаў былі рознымі; запасныя часткі не будуць сумяшчальныя.
  Льюіс сказаў: «Чорт. Ну, думаеш, лепш пайсці ў паход?»
   Харт агледзеў глыбокі лес, які акружаў іх, зараз цёмны. Ён не мог сабе ўявіць лепшага месца ў свеце, каб схавацца. Добры божа. «Паглядзіце, ці можна падключыць адзін з іх». Ён кіўнуў на выбітыя шыны Форда.
  Льюіс усміхнуўся. «Я не чортавы механік».
  - Я б зрабіў гэта, - сказаў Харт, спрабуючы набрацца цярпення, - але я тут крыху ў нявыгадным становішчы. Ён кіўнуў на руку.
  Худы мужчына тузануў завушніцу, зялёны камень, і крыўдна памчаўся да машыны. «Што ты будзеш рабіць?»
  Якога чорта ён надумаў? Трымаючы «Глок» на баку, ён рушыў у тым напрамку, у якім бачыў, як уцякала Мішэль.
  
  У ВОСЕМІ МІЛЯХ АД возера Мондак пейзаж вар'іраваўся ад абыякавага да варожага. Тут няма ферм; краіна была лясістая і пагорыстая, з адвеснымі абрывамі патрэсканых скал.
  Брын Макензі праехала праз Клаўзэн, які складаўся з некалькіх заправачных станцый, дзвюх з трох без маркі, некалькіх магазінаў — тавараў, упакоўкі і аўтазапчастак — і звалкі. Знак паказваў на метро, але яно было за 5,2 мілі. Яна заўважыла яшчэ адну таблічку з гарачымі сасіскамі на вітрыне Quik Mart. Яна была спакуса, але яна была закрытая. Насупраць шашы стаяў будынак у стылі Цюдораў з выбітымі ўсімі вокнамі і абваленым дахам. На ім быў прыз, які, напэўна, спакусіў многіх мясцовых падлеткаў, але шыльда All Girl Staff была проста занадта высокай або занадта добра прыкручанай да сцяны, каб скрасці.
  Потым гэта чыханне цывілізацыі знікла, і Брын пачаў доўга блукаць па засыпанай дрэвамі і камянямі пустыні, парушанай толькі неахайнымі палянамі. Некалькі жылых дамоў стаялі далёка ад дарогі, вагончыкі або бунгала, з якіх у неба цягнуўся шэры дым. Вокны, цьмяна свецячыся, былі як сонныя вочы. Зямля была занадта суровай для ферм, і нешматлюдныя людзі везлі свае іржавыя пікапы або імпартаваныя датсуны на працу ў іншае месца. Калі ўвогуле выйшлі на працу.
  За кіламетры толькі сустрэчны рух: тры легкавыя, адна фура. Нікога на яе паласе, ні наперадзе, ні ззаду.
  У 6:40 яна мінула знак, які абвяшчаў, што кемпінг Marquette State Park знаходзіцца ў дзесяці мілях па дарозе. Адкрыта 20 мая. Гэта азначала, што возера Мондак павінна быць побач. Потым яна ўбачыла:
  ВЫГЛЯД НА ВОЗЕРА
  ПРЫВАТНАЯ ДАРОГА
  ПРАЙХОД ЗАБРОНЕНЫ
  НЯМА ГРАМАДСКАГА ДОСТУПУ ДА ВОЗЕРА
  ПАРУШАЛЬНІКІ БУДУЦЬ ПРЫЦЯДЗЕНЫ
  І табе таксама прывітанне. . . .
  Яна павярнулася, запаволіўшы ход, калі «Хонда» каталася па жвіры і зямлі, думаючы, што ёй варта было сесці на пікап Грэма. Згодна з указаннямі, якія даў ёй Тод Джэксан, адлегласць складала 1,2 мілі ад акруговай дарогі да 3 Lake View, месца адпачынку Фельдманаў. дом. Іх пад'язная дарожка, дадаў ён, была «даўжынёй у пару футбольных палёў. Або так гэта выглядала на Yahoo».
  Павольна прасоўваючыся, Брын праехаў праз тунэль з дрэў і кустоў і коўдраў лісця. У асноўным ландшафт быў ігліцай, аголенымі галінамі і карой.
  Потым дарога крыху пашырылася, і праваруч ад яе параслі вярба, хвоя і цыкута; яна добра бачыла возера. Яна ніколі не праводзіла шмат часу на вадаёмах, не клапацілася пра іх. Чамусьці яна адчувала сябе больш кантраляванай на сушы. У яе і Кіта была традыцыя ездзіць на ўзбярэжжа Мексіканскага заліва ў Місісіпі, у значнай ступені па яго выбары. Брын падзяліла свой час паміж чытаннем і ваджэннем Джоі ў паркі забаў і на пляж. Большую частку часу Кіт праводзіў у казіно. Гэта было не яе любімае месца, але, па меншай меры, бэжавая вада, якая плёскалася на беразе, была такой жа спакойнай і цёплай, як і мясцовыя жыхары. Тутэйшыя азёры здаваліся бяздоннымі і халоднымі, а рэзкая сустрэча скалістых берагоў і чорнай вады прымушала адчуваць сябе бездапаможным, лёгкай здабычай змей і п'явак.
  Яна разважала пра яшчэ адзін курс, які яна прайшла ў дзяржаўнай паліцыі: семінар па ратаванні на вадзе. Яно праходзіла на такім жа возеры, і хоць яна выконвала гэтае практыкаванне — плавала пад вадой, каб выратаваць манекена, які «тануў» у патанулай лодцы, — яна ненавідзела гэты вопыт.
  Цяпер яна аглядала наваколле, шукаючы лодачнікаў, якія трапілі ў бяду, аўтамабільныя аварыі, пажары.
  Для зламыснікаў таксама.
  Было яшчэ дастаткова святла, каб прайсці міма і яна выключыце святло, каб не паведамляць аб яе прысутнасці. І ехаў яшчэ павольней, каб храбусценне шын было мінімальным.
  Яна мінула першыя два дамы па прыватнай дарозе. Яны былі цёмныя і стаялі ў канцы доўгіх пад'язных шляхоў, якія звіліся праз лес. Вялікія будынкі — чатыры, пяць спальняў — яны былі старыя, уражлівыя, змрочныя. Ва ўласцівасцях была змрочнасць. Як дэкарацыі ў пачатковай сцэне сямейнай драмы: сядзіба, забітая дошкамі, гісторыя, якую трэба расказаць ва ўспамінах пра шчаслівыя дні.
  Уласнае бунгала Брын, якое яна набыла пасля таго, як Кіт выкупіў яе долю ў іх шлюбным доме, змясцілася б у любым з іх і ўсё роўна пакінула яго напалову пустым.
  Пакуль «Хонда» паўзла, яна праехала міма невялікай лысіны паміж зараснікамі піхты, елак і цыкуты, што дало ёй частковы від на дом пад нумарам 3 — Фельдманаў — наперадзе і злева ад яе. Ён быў большы за іншыя, хоць і таго ж стылю. З коміна цягнуўся дым. Вокны былі ў асноўным цёмныя, хоць яна магла бачыць свячэнне за шторамі або фіранкамі ззаду і на другім паверсе.
  Яна паехала да дома, і ён згубіўся з-пад увагі за вялікім сасняком. Яе рука апусцілася і для заспакаення пастукала па дзяржальні Глока, не забабонны жэст, але той, які яна засвоіла даўно: трэба было ведаць дакладнае становішча сваёй зброі на выпадак, калі трэба было хутка яе выцягнуць. Брын успомніла, што на мінулым тыдні яна зараджала зброю новымі патронамі — трынаццаць патронаў, што таксама не было забабонам, але больш чым дастаткова для ўсяго, з чым яна сутыкнулася ў акрузе Кенеша. Акрамя таго, вам спатрэбілася ўся сіла вялікага пальца, каб заціснуць гладкія медныя патроны ў абойму.
  Том Даль хацеў, каб яго намеснікі былі на палігоне для праверкі раз у месяц, але Брын хадзіў кожныя два тыдні. Гэта быў рэдка выкарыстоўваны, але жыццёва важны навык, яна лічыла, і кожны другі аўторак яна выдзімала пару каробак Remingtons. Яна ўдзельнічала ў некалькіх перастрэлках, як правіла, з п'янымі ці самагубцамі, і сышла з адчуваннем, што кароткія секунды абмену кулямі з іншым чалавекам былі такімі хаатычнымі, гучнымі і жахлівымі, што патрэбна была любая перавага. І значнай часткай гэтага быў аўтаматызаваны працэс выцягвання і стральбы са зброі.
  На мінулым тыдні ёй прыйшлося адмяніць занятак з-за яшчэ аднаго выпадку з Джоі — бойкі ў школе, — але наступнай раніцай яна выйшла на 6 гадзін раніцы і, засмуціўшыся за сына, перабрала дзве скрыні па пяцьдзесят раўнды. Яе запясце балела ад празмернасці ўвесь астатні дзень.
  Брын затармазіў каля пяцідзесяці ярдаў ад пад'язной дарогі Фельдманаў і заехаў на абочыну, падняўшы ў паветра ашаламляльную групу цецерукоў. Яна спынілася, збіраючыся прайсці рэшту дарогі.
  Яна пацягнулася да тэлефона ў падстаўцы для шклянкі, каб выключыць званок перад тым, як наблізіцца да месца злачынства, калі ён завішчаў. Погляд на ідэнтыфікатар абанента. «Том».
  «Глядзі, Брын. . .”
  «Гучыць нядобра. Што? Скажы мне."
  Ён уздыхнуў. Яе раздражняла, што ён марудзіў, але нашмат больш раздражняла навіна, пра якую яна ведала.
  «Прабач, Брын. О, брат. Пагоня на дзікіх гусях».
   О, блін. . . "Скажы мне."
  «Фельдман ператэлефанаваў. Муж».
  «Перазваніў?»
  «Мне патэлефанаваў Com Central. Фельдман сказаў, што ў яго дзевяць-адзін-адзін на хуткім наборы. Трапіў памылкова. Павесіў трубку, як толькі зразумеў гэта. Не думаў, што гэта пройдзе».
  «О, Том». Скрывіўшыся, яна ўтаропілася на драздоў, што скубалі зямлю каля лясной лілеі.
  "Я ведаю, я ведаю."
  «Я практычна там. Я бачу дом».
  «Вы хутка рухаліся».
  «Ну, гэта было дзевяць-адзін-адзін, памятаеце».
  «Я даю табе цэлы дзень».
  А калі б яна паспела на гэта? Яна доўга выдыхнула. «Прынамсі, ты купіш мне вячэру сёння ўвечары. І не Burger King. Я хачу Chili's або Bennigan's.
  «Ні адной праблемы. Цешся."
  «Ноч, Том».
  Брын патэлефанаваў Грэму, але атрымаў яго галасавую пошту. Ён празваніў чатыры разы, перш чым пераключыцца. Яна пакінула паведамленне, што званок быў ілжывай трывогай. Яна паклала трубку. Паспрабаваў яшчэ раз. На гэты раз справа перайшла адразу да галасавой пошты. Больш паведамлення яна не пакінула. Ён выйшаў?
  Ваша гульня ў покер?
  Гэта захаваецца. . . .
  Аднак, думаючы пра ілжывую трывогу, Брын не вельмі засмуціўся. На наступным тыдні яна збіралася прайсці прасунуты курс па перамовах аб хатнім гвалце і магла б выкарыстаць абедзенны перапынак сёння ўвечары, каб прасунуцца ў дапаможніку па курсе, які яна толькі што атрымала. Калі б яна была дома яна не змагла б прачытаць кнігу да сну.
  Ёй таксама трэба было прызнацца, што яна была б не супраць крыху адпачыць ад вечароў з Ганнай, асабліва калі была запланавана збегаць да Рыты. Было дзіўна, што Ганна вярнулася ў дом пасля столькіх гадоў сумеснай незалежнасці. Усплылі эмоцыі мінулых гадоў. Як у тую ноч на мінулым тыдні, калі яе маці кінула позірк пасля таго, як Брын позна вярнулася са змены; напружанне было ідэнтычным таму, калі ў падлеткавым узросце яна страціла сябе ў скачках з вышынямі і вярнулася дадому праз некалькі гадзін пасля таго, як абяцала. Ні бойкі, ні лекцый. Проста просты, абцяжараны погляд пад нязломнай усмешкай.
  Яны ніколі не ваявалі. Ганна не была ні тэмпераментнай, ні капрызнай. Яна была ідэальнай бабуляй, што мела вялікае значэнне для Брын. Але маці і дачка ніколі не былі сябрамі, і падчас першага шлюбу Брын Ганна ў асноўным знікла з яе жыцця, з'явіўшыся толькі пасля нараджэння Джоі.
  Цяпер у разводзе і з чалавекам, якога, на думку Брын, Ганна ўхваляла, яны аднавілі адносіны. Аднойчы, год таму, Брын задумалася, ці зблізяцца нарэшце маці і дачка. Але гэтага не здарылася. У рэшце рэшт, яны былі такімі ж людзьмі, якімі былі дваццаць гадоў таму, і, у адрозненне ад сваіх братоў і сясцёр, Брын ніколі не мела шмат агульнага са сваёй маці. Брын заўсёды праводзіла сваё жыццё, катаючыся, штурхаючыся, шукаючы нешта па-за О Клэр. Ганна працавала на простай працы — у асноўным па чатыры гадзіны ў дзень у якасці менеджэра офіса нерухомасці — і выхоўвала траіх дзяцей. Вечары нязменна праходзілі з вязаннем, размовамі і тэлевізарам.
   Ідэальна падыходзіць для адносін, якія жывуць паасобку. Але калі Ганна пераехала пасля аперацыі, гэта было падобна на тое, што Брын вярнулася ў тыя дні яе маладосці.
  Ах, так, яна з нецярпеннем чакала некалькіх гадзін вечара для сябе.
  І бясплатны абед у Бенігана. Чорт вазьмі, яна б нават заказала келіх віна.
  Брын уключыў фары аўтамабіля і паставіў заднім ходам, каб развярнуцца. Потым яна зрабіла паўзу. Бліжэйшая заправачная станцыя была ў Клаўзене, добрых дваццаць хвілін.
  Фельдманы стаялі за гэтай блытанінай; найменшае, што яны маглі зрабіць, гэта дазволіць ёй карыстацца іх ваннай. Брын уключыў машыну і накіраваўся да іх пад'язной дарогі, цікавячыся даведацца, наколькі далёка, на думку Yahoo, знаходзяцца два футбольныя палі.
  
  Прысеўшы на кукішкі ля скрадзенага Форда, які яны прывезлі сюды з Мілўокі, Льюіс смактаў кроў з сустава, якім ён хіхікаў аб ліст металу, спрабуючы адрамантаваць адну або абедзве кватэры. Ён агледзеў рану і плюнуў.
  Выдатна, падумаў Харт. Адбіткі пальцаў і ДНК.
  І вось я выбраў гэтага хлопца, каб пазначыць яго сёння вечарам.
  «Яе ёсць прыкметы?» — спытаў хударлявы мужчына, схіліўшыся над адным з колаў.
  Харт хрумсцеў над лісцем, вяртаючыся з абыходу тэрыторыі. Калі ён шукаў Мішэль, трымаючыся як мага цішэй, у яго было непрыемнае адчуванне, што ён быў мішэнню. Можа, яе і не было. Можа, і не была.
  «Зямля вельмі брудная. Я знайшоў некаторыя сляды, верагодна, яе, якія спачатку ішлі ў бок акруговай дарогі, але яны, здаецца, паварочвалі ў той бок». Ён паказаў на густы лес і круты схіл за домам. «Яна павінна дзесьці там хавацца. Вы што-небудзь чуеце?»
  «Не. Але мяне гэта палохае. Я працягваю глядзець праз плячо. Чалавек, яна падае. Калі мы вернемся, я адшукаю гэтую суку. Мне ўсё роўна, хто яна, дзе жыве. Яна ідзе ўніз. Яна трахалася не з тым мужчынам».
  «Гэта мяне застрэлілі, — ціха нагадаў Харт. Ён зноў агледзеў лес. «У нас ледзь не была праблема».
  Льюіс саркастычна выпаліў: «Ты думаеш?»
  «Я правяраў яго тэлефон. Зноў уключыў і праверыў».
  «. . .?"
  «У мужа». Ківок у бок хаты. «Памятаеце? Тую, якую вы ў яго забралі».
  Льюіс ужо абараняўся. Як і павінен. «Прайшоў да дзевяць-адзін-адзін. Гэта быў злучаны званок, - сказаў Харт.
  «Не магла быць на гэтым больш за секунду».
  «Тры секунды. Але гэтага было дастаткова».
  «Чорт». Льюіс устаў і пацягнуўся.
  «Я думаю, што гэта нармальна. Я ператэлефанаваў і сказаў, што я ён. Я сказаў, што патэлефанаваў памылкова. Шэрыф сказаў, што яны паслалі машыну, каб праверыць гэта. Ён збіраўся сказаць ім, каб яны вярнуліся».
  «Гэта было б па-чартоўску прыгожа. Табе вераць?»
   «Я так думаю».
  «Проста падумаць ?» Зараз пераходзяць у наступ.
  Харт праігнараваў пытанне. Ён паказаў на «Форд». «Вы можаце гэта выправіць?»
  «Не» быў вясёлы адказ.
  Харт разглядаў чалавека, яго насмешлівую ўсмешку, яго дзёрзкую позу. Пасля таго, як Харт пагадзіўся выканаць гэтую працу, ён пайшоў шукаць партнёра. Ён правяраў некаторыя кантакты ў Мілўокі і даведаўся імя Льюіса. Яны сустракаліся. Малодшы мужчына выглядаў у парадку, і праверка крымінальнага мінулага не выявіла нічога, што выклікала б трывогу — ліст аб дробных арыштах наркотыкаў і крадзяжах, некалькі просьбаў. Хударлявы хлопец з вялікай завушніцай і чырвона-сінім упрыгожаннем на шыі цалкам падышоў бы для звычайнай працы, якой гэта павінна было быць. Але цяпер усё пайшло дрэнна. Харт быў паранены, у іх не было колаў, а ўзброены вораг быў у лесе побач. Раптам стала неабходна ведаць звычкі, характар і навыкі Комптана Льюіса.
  Ацэнка была не вельмі абнадзейлівай.
  Харт павінен быў гуляць асцярожна. Цяпер ён паспрабаваў трохі кантраляваць пашкоджанні і, захоўваючы голас як мага больш нейтральным, сказаў: «Думаю, пальчаткі знятыя».
  Люіс зноў злізнуў кроў. «Не мог ухапіцца за гаечны ключ. Дэтройтскае дзярмо».
  «Напэўна, хочуць усё сцерці». Ківок у бок праса.
  Льюіс засмяяўся, нібы Харт сказаў: «Ого, ты ведаў, што трава зялёная?»
  Так яно і павінна было быць.
  Якая ноч. . .
  «Я скажу табе, мой сябар, - прамармытаў Льюіс, - Fix-A Флэт - гэта дзярмо, калі ў бакавіне шыны ебаная дзірка ад кулі».
  Ён меркаваў, што Харт убачыў балончык з герметыкам для шын, куды Льюіс шпурнуў яго ў гневе. Так што цяпер і на гэтым былі адбіткі чалавека.
  Ён міргнуў, каб прагнаць слёзы болю. Чатырнаццаць гадоў у бізнэсе, у якім агнястрэльная зброя займала важнае месца, і ў Харта ніколі не стралялі — і ён рэдка страляў са зброі сам, калі, вядома, гэта не тое, для чаго яго наймалі.
  «Іншыя дамы. Уверх па дарозе? Мы маглі б паспрабаваць іх. Магчыма, там стаяць машыны».
  Харт адказаў: «Не мела б сэнсу пакідаць машыну тут. Ва ўсякім разе, паспрабуйце зараз падключыць аўтамабіль да гарачай электраправодкі. Табе патрэбен кампутар».
  «Я зрабіў гэта. Я магу зрабіць гэта лёгка ". — кпіў Льюіс. «У вас ніколі не было?»
  Харт нічога не сказаў, усё яшчэ аглядаючы пэндзаль.
  «Якія-небудзь яшчэ ідэі?»
  «Тэлефануйце ў Triple A», - сказаў Харт.
  «Ха. Патройны А. Ну, мяркую, што ўсё. Лепш пачнем у паход. Да акруговай дарогі пара міль. Давайце спустошым Ford і паедзем».
  Харт зайшоў у гараж і вярнуўся з рулонам папяровых ручнікоў і сродкам для мыцця шкла.
  «На хрэн гэта?» - сказаў Льюіс. І зноў усміхнуўся.
  «Афта ад адбіткаў пальцаў. Вам трэба чымсьці яго выразаць. Выціранне проста скажае іх. Мянты могуць шмат разоў іх рэканструяваць».
  «Гэта лухта. Я ніколі пра гэта не чуў».
   «Гэта праўда, Люіс. Я гэта вывучаў».
  «Вучыўся?» Яшчэ адзін саркастычны смех.
  Харт пачаў распыляць ачышчальнік на ўсё, да чаго дакранаўся Льюіс. Сам Харт з таго часу, як яны былі тут, не дакранаўся ні да чаго голымі рукамі, акрамя ўласнай рукі.
  «Хе. Вы таксама мыеце бялізну?»
  Пакуль Харт мыўся, ён таксама разглядаў маёмасць тры шэсцьдзесят і прыслухоўваўся. Ён сказаў: «Мы пакуль не можам сысці».
  «Пра што ты кажаш?»
  «Мы павінны знайсці яе».
  «Але . . .” — сказаў Льюіс з кіслай усмешкай, нібы адно слова перадавала цэлую аргументацыю аб марнасці задання.
  "Няма выбару." Харт скончыў выціраць. Затым ён дастаў сваю карту, разгледзеў яе. Яны апынуліся ў сярэдзіне вялізнай зялёнай і карычневай тушонкі. Ён агледзеўся, яшчэ раз вывучыў карту, склаў яе.
  Яшчэ адзін з тых раздражняльных ухіхаў. «Ну, Харт, я ведаю, ты хочаш трахнуць яе пасля таго, што яна зрабіла. Але пра гэта патурбуемся пазней».
  «Гэта не помста. Помста бессэнсоўная».
  «Прашу падзяліцца. Помста - гэта весела. Той мудак, пра якога я табе казаў, з разаком для скрынак? Трахаць яго было весялей, чым бачыць Півавараў. У залежнасці ад таго, хто падае».
  Харт стрымаў уздых. «Справа не ў помсце. Гэта проста тое, што мы павінны зрабіць».
  - Дзярмо, - выпаліў Льюіс.
  "Што?" Харт устрывожана паглядзеў на яго.
   Люіс тузануў яго за вуха. «Я страціў спіну». Пачаў глядзець на зямлю.
  «Назад?»
  «Пра маю завушніцу». Ён асцярожна паклаў смарагд ці што там яшчэ было ў маленькую пярэднюю кішэню джынсаў.
  Езус наш Пан. . .
  Харт сабраў ліхтарыкі і дадатковыя боепрыпасы з багажніка Форда. Пачакаўшы, пакуль Льюіс зноў надзене пальчаткі, Харт перадаў яму скрынку з 9-міліметровымі патронамі і адзін са снарадаў 12-га калібра для стрэльбы.
  «У нас ёсць паўгадзіны, перш чым мы цалкам страцім святло. Высачыць яе ў цемры будзе сукай. Хадзем».
  Льюіс не рухаўся. Ён глядзеў міма Харта і гуляў з рознакаляровымі каробкамі куль, нібы кубікамі Рубіка. Харт задаўся пытаннем, ці не пачнецца біцца галавой цяпер сур'ёзна. Але аказалася, што ўвага маладога чалавека была проста ў іншым месцы. Льюіс паклаў скрынкі ў кішэню, выхапіў стрэльбу, выключыўшы засцерагальнік, і кіўнуў уніз па пад'язной дарожцы. «У нас ёсць кампанія, Харт».
  
  ПАДЫХОДЗІЎШЫ да дома Фельдманаў, Брын Макензі вырашыла, што нават са свячэннем з-за фіранак колеру слановай косці тут жудасна. Астатнія два дамы, міма якіх яна прайшла, маглі быць дэкарацыямі для сямейных драм; гэта было якраз месца для Стывена Фільм пра караля, які яна і яе першы муж Кіт зжэрлі б, як цукерку.
  Яна паглядзела на трохпавярховы дом. Вы напэўна не бачылі шмат дамоў такога стылю або памеру ў акрузе Кеннеша. Белы сайдынг, які бачыў лепшыя дні, і ганак, які абгортваецца. Ганак ёй спадабаўся. У доме яе дзяцінства ў О-Клер быў адзін. Ёй падабалася сядзець уначы на ланцуговых арэлях, яе брат спяваў і граў на сваёй пабітай гітары, яе сястра фліртавала са сваім апошнім хлопцам, іх бацькі размаўлялі, размаўлялі, размаўлялі... . . І дом, якім яны з Кітам валодалі, меў прыгожы выгляд. Але што датычыцца яе цяперашняй хаты, то яна нават не ведала, куды падыдзе веранда.
  Падышоўшы да Фельдманаў, яна ўражана зірнула на двор. Добраўпарадкаванне каштавала дорага. Месца было акружана стратэгічна размешчанымі кізілам, лігуструмам і крэпавымі міртамі, якія былі зрэзаныя яшчэ ў мінулым. Яна нагадала параду свайго мужа кліентам супраць гэтай практыкі («Не гвалтуй свае блінцы»).
  Прыпаркаваўшыся на круглай гравійцы, яна ўлавіла рух унутры, цень на пярэдняй шторы. Яна выбралася на прахалоднае паветра, свежае і салодкае ад духаў кветак і дыму дроў.
  Пачуўшы суцяшальны гук жабінага квакання і гусіны або качыны гудкі, Брын прайшоў па жвіры і падняўся па трох прыступках да ганка. Мільганула на Джоі, уяўляючы, як ён катаецца на скейтбордзе з гэтай вышыні на школьную паркоўку.
  Ну, я размаўляў з ім.
  Усё будзе добра. . . .
  Яе выпускаюць чорныя Оксфарды, такія ж зручныя і нястыльныя магла быць абутак, стукнула па дрэве, падыходзячы да ўваходных дзвярэй. Націснуць на званок.
  Звінеў, але адказу не было.
  Яна яшчэ раз націснула кнопку. Дзверы былі трывалымі, але па баках адкрываліся вузкія вокны, завешаныя карункамі, і Брын магла бачыць гасціную. Яна не заўважыла ні руху, ні ценяў. Толькі прыемная бура полымя ў каміне.
  Яна пастукала. Гучна, адбіваючыся па шкле.
  Яшчэ адзін цень, як раней. Яна зразумела, што гэта па калыханні аранжавага полымя ў каміне. З бакавога пакоя было святло, але большасць іншых пакояў на гэтым паверсе былі цёмныя, і лямпа з верхняй частцы лесвіцы адкідвала касцяныя цені ад лесвічных парэнчаў на падлогу калідора.
  Магчыма, усе былі на вуліцы ці ў сталовай. Уявіце сабе, падумала яна, такі вялікі дом, што вы прапусціце званок у дзверы.
  Гартанны сігнал над ёй. Брын падняў вочы. Святло было цьмяным, і неба дзялілі птушкі і млекакормячыя: цецерукі на апошнім падыходзе да возера, некалькі серабрыстых кажаноў у іх бязладным мэтанакіраваным паляванні. Яна ўсміхнулася ад відовішча. Потым, азірнуўшыся ў дом, яе вока заўважыла нешта недарэчнае: за масіўным карычневым фатэлем ляжалі адкрытыя партфель і заплечнік, а змесціва — файлы, кнігі, ручкі — было вывалена на падлогу, нібы іх абшукалі. за каштоўнасці.
  Яе кішачнік сціснуўся, і імгненна прыйшла думка: званок у службу 911 абарваўся. Зламыснік разумее, што ахвяра набрала міліцыю, а потым ператэлефаноўвае і паведамляе, што гэта ілжывая трывога.
  Брын Макензі выхапіла зброю.
   Яна хутка азірнулася ззаду. Ні галасоў, ні крокаў. Яна адступала да машыны, каб узяць мабільны тэлефон, калі ўбачыла ўнутры нешта дзіўнае.
  Што гэта ?
  Вочы Брын засяродзіліся на краі дывана на кухні. Але яно блішчала. Як дыван можа быць бліскучым?
  Кроў. Яна глядзела на лужыну крыві.
  Добра. Падумайце. Як з гэтым справіцца?
  Сэрца заікаючыся, яна папрабавала ручку. Замок быў выбіты.
  Мабільны тэлефон у машыне? Ці зайсці ўнутр?
  Кроў была свежая. Тры чалавекі ўнутры. Ніякіх прыкмет зламыснікаў. Хтосьці можа пацярпець, але жывы.
  Тэлефон пазней.
  Брын адчыніў дзверы, зірнуўшы направа і налева. Нічога не сказала, не абвясціла аб сваёй прысутнасці. Глядзіць, шукае ўсюды, галава кружыцца.
  Яна зірнула ў асветленую спальню злева. Глыбока ўдыхнула, і яна ўвайшла ўнутр, трымаючы пісталет побач з бокам, каб яго нельга было схапіць, бо Кіт чытаў лекцыю ў сваім класе па тактычных аперацыях, у класе, дзе яна сустрэла яго.
  Пакой быў пусты, але ложак быў замяты, а сродкі першай дапамогі ляжалі на падлозе. Яе дэфармаваная сківіца дрыжала, яна вярнулася ў гасціную, дзе патрэскваў агонь. Стараючыся маўчаць, яна адшукала дыван і ўважліва абыходзіла пусты партфель, заплечнік і папкі з файламі, раскіданыя па падлозе, этыкеткі давалі падказкі аб прафесійным жыцці жанчыны: Haberstrom, Inc., Acquisition. Гібанс супраць Kenosha Automotive Technologies. Рэфінансаванне Pascoe Inc. Слуханне—перадзел акругі.
   Яна працягнула на кухню.
  І хутка спыніўся. Глядзець на целы маладой пары на падлозе. На іх былі дзелавое адзенне, кашуля і блузка, цёмныя ад крыві. Абодва былі забітыя стрэламі ў галаву, і жонка таксама ў шыю — яна была крыніцай крыві. Муж у паніцы бег, паслізнуўся і ўпаў; чырвоны след ад яго чаравіка вёў да крывавага дывана. Жонка адвярнулася паміраць. Яна ляжала на жываце, закруціўшы правую руку ззаду, пад адчайным вуглом, нібы яна спрабавала дакрануцца да свербу над пазваночнікам.
  Дзе быў сябар? - здзівіўся Брын. Няўжо яна ўцякла? Ці забойца ўзяў яе наверх? Яна ўспомніла святло на другім паверсе.
  Няўжо зламыснік сышоў?
  Адказ на гэтае пытанне прыйшоў праз імгненне.
  Голас звонку прашаптаў: «Харт? Ключоў няма ў машыне. У яе яны ёсць».
  Яно прыляцела з боку пярэдняй часткі дома, але яна не магла сказаць, адкуль менавіта.
  Брын прыціснулася да сцяны. Выцерла правую далонь аб левае плячо, потым моцна сціснула пісталет.
  Праз імгненне яшчэ адзін голас — як яна меркавала, голас Харта — цвёрда гаварыў не да партнёркі, а да яе: «Вы, лэдзі. У хаце. Прынясіце свае ключы сюды. Мы проста хочам, каб ваша машына была ўсім. У цябе ўсё будзе добра».
  Яна падняла пісталет, дула ўверх. Брын Макензі чатыры разы страляла са зброі ў іншага чалавека за паўтара дзесяцігоддзя, якія яна працавала афіцэрам грамадскай бяспекі. Няшмат, але ў чатыры разы больш, чым большасць дэпутатаў усю сваю кар'еру. Гэта было часткай яе працы, як тэставанне кіроўцаў і суцяшэнне збітых жонак, і яна была напоўнена дзіўнай сумессю напружання, жаху і задавальнення.
  - Сапраўды, - паклікаў Харт. «Не хвалюйся. Або, скажу вам што, проста выкіньце іх наперадзе, вы нам не давяраеце. Але ў адваротным выпадку мы прыходзім і атрымліваем іх. Паверце, мы проста хочам, каб нас не было. Проста хачу быць адсюль».
  Брын выключыла святло на кухні. Цяпер адзінае асвятленне было ад равучага каміна і спальні, у якую яна зазірнула.
  Шэпт, крыніца яго няпэўная. Гэта азначала, што яны далучыліся адзін да аднаго.
  Але куды?
  А ці было толькі двое? Ці больш? Яна выявіла, што глядзіць на целы пары.
  А дзе быў сябар?
  Зноў Харт, гаворачы вельмі спакойна: «Вы бачылі тых людзей унутры. Вы не хочаце, каб гэта адбылося з вамі. Выкіньце ключы сюды. Я табе кажу, каб ты не быў дурнем. Калі ласка».
  Вядома, у той момант, калі яна пакажа сябе, яна будзе мёртвая.
  Яна павінна казаць, што была дэпутатам? І што яшчэ было на іх шляху?
  Не, не выдавай сябе.
  Прыціснуўшыся спіной да дзвярэй кладоўкі, Брын прагледзела заднія вокны. У іх адбівалася гасцёўня, і яна ціха ахнула, калі ў ўваходных дзвярах з'явіўся мужчына, які праслізнуў унутр. Асцярожна. Ён быў высокі, салідны, апрануты ў цёмную куртку. Доўгія валасы, боты. Ён нёс пісталет у сваім — выява на адваротным баку на імгненне збянтэжыла яе — сваім правая рука. Другая рука вісела ў яго на баку, і ў яе склалася ўражанне, што ён быў паранены. Ён зьнік. Недзе ў гасцінай.
  Брын напружыўся, схапіў пісталет у страляючай позе. Яна глядзела на адлюстраванне ў пярэдняй частцы дома.
  Ідзі на стрэл, сказала яна сабе. Ваша адзіная перавага - здзіўленне. Выкарыстоўвайце яго. Ён у гасцінай. Гэта ўсяго дваццаць футаў. Ступіце ў дзвярны праём. Страляйце чэргамі з трох, потым назад ва ўкрыццё. Вы можаце ўзяць яго.
  Зрабі гэта.
  зараз.
  Брын праглынуў і адышоў ад сцяны, павярнуўшыся да гасцінай. Яна ахнула, калі голас ззаду яе, у сталовай, закрычаў: «Паслухайце, лэдзі, вы робіце тое, што мы гаворым!» Праз французскія дзверы ўвайшоў хударлявы мужчына ў баявой куртачцы, з кароткімі светлымі валасамі, цырулькай на шыі і злымі вачыма. Ён трымаў на плячы стрэльбу.
  Брын, павярнуўшыся да яго тварам.
  Яны стралялі адначасова. Яе смоўж падышоў бліжэй, чым ягоная грашовая стрэльба — ён ухіліўся, а яна не — прабіўшы набітае крэсла ў сталовай у некалькіх цалях ад яго, калі драбіны з яго драбавіка храбусцелі ў столь над ёй. Свяцільня пасыпаўся дажджом.
  Ён выпаўз праз французскія дзверы. «Харт! Пісталет! У яе ёсць пісталет».
  Аднак яна не была ўпэўненая, што гэта яго словы. Стрэлы былі моцнымі навальніцамі і ў яе занямелі вушы.
  Брын зазірнуў у гасціную. Ніякіх прыкмет Харта. Яна пайшла да задніх дзвярэй кухні. Потым зрабіў паўзу. Яна не магла проста сысці, калі сябар Фельдманаў усё яшчэ быў тут.
  - Я намеснік шэрыфа, - крыкнула яна. "Добры дзень! Ці ёсць хто ў хаце? Вы наверсе?»
  Цішыня.
  Брын адчайна аглядала вокны, дрыжала, упэўненая, што нехта цэліцца ў яе, нават калі яна прысела ў цені. "Добры дзень?"
  нічога.
  «Ёсць хто-небудзь тут?»
  Самыя доўгія дваццаць секунд у яе жыцці.
  Пакінь, сказала яна сабе. Атрымаць дапамогу. Вы нічога не можаце зрабіць для кагосьці, калі вы мёртвы.
  Яна выбегла праз чорны ход, задыхаючыся ад страху і намаганняў. З ключамі ў левай руцэ яна накіравалася на парадны двор. Яна нікога не бачыла.
  Сонца зусім зайшло, і цемра хутка расла. Але ў небе ўсё роўна было дастаткова святла, каб адрозніць аднаго са зламыснікаў, якія бягуць да кустоў. Ён быў да яе спіной. Гэта быў паранены, Харт. Яна намалявала мішэнь, але ён знік у зарасніках мядзведкі і рададэндрана.
  Брын агледзеў парадны двор. Другога чалавека з драбавіком і вузкім тварам не было відаць. Яна пабегла да сваёй машыны. Пачуўшы ззаду шоргат кустоў, яна імгненна ўпала. Стрэльба стрэліла. Шарыкі зашыпелі вакол яе і з грукатам зляцелі з форда. Брын двойчы стрэліў у куст, парушаючы правіла нумар адзін аб тым, што нельга страляць толькі ў выразную цэль. Яна ўбачыла, як хударлявы чалавек знік за домам, бег на кукішках.
   Потым яна ўстала і адчыніла дзверы машыны. Аднак замест таго, каб ускочыць, яна засталася стаяць, выразная мішэнь, накіраваўшы чорны Глок на кусты, куды ўцёк Харт. З усіх сіл спрабуе супакоіць дыханне. І яе стральба.
  Давай, давай . . . Я магу пачакаць толькі секунду-дзве -
  Потым Харт хутка падняўся з кустоў. Ён быў дастаткова блізка, каб яна ўбачыла, як ён міргае ад здзіўлення, што яна чакае яго. Брын таксама быў здзіўлены; яна не чакала яго так далёка справа, і да таго часу, як яна выправілася і зрабіла тры стрэлы, ён нырнуў у прыкрыццё. Яна лічыла, што магла ўдарыць яго.
  Але цяпер прыйшоў час уцякаць.
  Заскочыць у машыну, засяродзіўшыся на тым, каб дастаць ключ у замку запальвання, не азіраючыся. Рухавік зароў, і яна ўключыла рычаг пераключэння перадач, націснуўшы на падлогу млявы акселератар. Машына кацілася задам па жвіру, рассякаючы — цяпер з заднім прывадам. Яна зірнула ззаду і ўбачыла мужчын, якія сыходзіліся на пад'ездзе і беглі за ёй. Адказаў на адно з яе пытанняў: у рэшце рэшт, яна сумавала па Харту.
  Хударлявы спыніўся і стрэліў з ружжа. Гранулы прамахнуліся.
  «Наш Любячы Збаўца, паглядзі на нас», — прашаптала яна, гэты заклік яны прамаўлялі як ласку кожную ноч і што яна ніколі не мела на ўвазе большага, чым цяпер.
  Брын некалькі разоў прайшоў курс паліцыі штата па пераследу і ўхіленні ад ваджэння. Яна часта выкарыстоўвала гэтыя прыёмы ў хуткасных пагонях, калі гналася за спідэрам або аўтамабілем, які ўцякаў. Аднак гэта было наадварот: ухіленне ад нападніка, тое, што яна ніколі не магла ўявіць, што адбудзецца. Тым не менш, яе гадзіны практыкі вярнуліся да яе: левая рука на рулі, правая — на пасажырскім сядзенні, сціскаючы пісталет. Два доўгіх футбольных поля. . . Яна падышла да канца пад'язной дарогі і разважала аб тым, развярнуцца, каб паехаць наперад, ці проста застацца на заднім ходзе і вярнуцца ўніз па Лэйк-В'ю ў бок акруговай дарогі. Прыпынак нават на пяць секунд, каб павярнуцца, можа быць катастрафічным.
  Мужчыны працягнулі спрынт.
  Брын вырашыў: трымайся задняга ходу і працягвай. Пастаўце паміж імі некаторую адлегласць.
  Калі яна наблізілася да Лэйк Вью Драйв, яна зразумела, што гэта было правільным рашэннем. Яны былі бліжэй, чым яна думала. Яна больш ніколі не чула стральбы з драбавіка, але драбіны ўрэзаліся ў лабавое шкло. Яна павярнула на прыватную дарогу і паскорылася так хутка, як адважылася, гледзячы ў бруднае задняе шкло і з усіх сіл утрымліваючы аўтамабіль пад кантролем. Яно хісталася ўзад і ўперад і пагражала ўрэзацца ў камяні ці дрэвы справа або зваліцца з насыпу да возера на супрацьлеглым баку дарогі.
  Але ёй удалося ўтрымаць кантроль.
  Брын трохі паслабіў газ, але працягваў хуткасць трыццаць. Перадача раўла ў знак пратэсту. Яна сумнявалася, што зможа дабрацца да праезду да таго, як шасцярні разарвуцца. Хутка ёй трэба было б развярнуцца. Прыватная дарога была занадта вузкая, каб зрабіць гэта, але яна магла скарыстацца пад'язной дарогай пад нумарам 2. Яна была не блізка - тры-чатыры сотні ярдаў серпантын прыватнай дарогі, - але ў яе не было выбару.
   Яе шыя пякло ад таго, што яна павярнулася назад. Яна зірнула на падстаўку для кубкаў. «Чорт вазьмі». Мужчына, які правяраў ключы, забраў яе мабільны тэлефон. Яна зразумела, што ўсё яшчэ сціскала пісталет у правай руцэ, трымаючы палец на курку. Глокі маюць вельмі лёгкую цягу. Яна паклала зброю на сядзенне.
  Брын хутка азірнулася ззаду — на пярэдняе лабавое шкло. Ні знаку іх. Яна павярнула назад і павяла машыну праз паварот налева. Дом па адрасе Лейк-Вью, 2, знаходзіўся прыкладна ў двухстах ярдах.
  Пад'язная дарога набліжалася. Яна крыху прыбавіла да газу; шалёны рып шасцярэнек паменшыўся.
  Яна думала: хутчэй зацягніся, седзі і...
  Салідны груз дробу ўрэзаўся ў бок кіроўцы, абодва шкла зніклі ў сотнях кавалкаў лёду, закідаючы яе. Сфера гранаты прабіла ёй правую шчаку і выбіла карэнны зуб. Яна пачала задыхацца ад зуба і крыві. Слёзы цяклі, і яна больш не бачыла дарогі.
  Выціраючы вочы, Брын здолела выбіць зуб і выплюнуць яго, моцна кашляючы ад крыві, якая забрызгала руль, слізкі, як алей. Яна страціла хватку і не зрабіла крывой. Машына, рухаючыся прыкладна за трыццаць пяць, з'ехала з краю і спусцілася са крутога камяністага пагорка да возера.
  Яна вылецела з сядзення, яе ногі не былі побач з тармазамі, калі Honda кацілася задам са скалы. Ён апусціўся прыкладна на шэсць футаў, і ствол стукнуўся аб вапняковую паліцу, капюшон быў накіраваны прама ўверх. Пісталет трапіў ёй у вуха.
  Машына на імгненне ўраўнаважылася, а Брын разваліўся праз спінкі двух пярэдніх сядзенняў. Потым, не спяшаючыся, Honda працягнула перакульвацца, пузам плюхнуўшыся дагары нагамі ў возера. Машына імгненна напоўнілася цёмнай вадой, калі танула. Брын, ашаломлены, зачапіўся пад руль.
  Яна закрычала, калі сцюдзёная вада абняла яе цела, у паніцы замахала рукамі. Яна крыкнула: «Джоі, Джоі».
  І ўдыхнуў дыханне, якое пачыналася як паветра і скончылася як вада.
  
  "Ну, мы на хРАНЕ ", - сказаў Льюіс. «О, чувак. Яна была паліцыянтам».
  "Не панікуйце."
  «Пра што ты гаворыш? Яна была паліцэйскім, Харт. У вас гэта ў галаве? Іх у лесе можа быць з дзесятак. Мы павінны сыходзіць, мой сябар. Сыходзь! »
  Цяжка дыхаючы ад бегу, мужчыны затармазілі і ішлі праз густы лес да месца, дзе яны ўбачылі, што машына з'ехала з дарогі пасля таго, як Льюіс стрэліў у бок кіроўцы. Рухаліся асцярожна, азіраючыся, як салдаты ў патрулі. Яны паняцця не мелі, ці выйшла жанчына са строю ў выніку крушэння, ці хавалася, чакаючы іх.
  І яны таксама не маглі забыць пра Мішэль, якую, магчыма, шум выцягнуў са схованкі.
   «Яна не была ў крэйсеры. І яна не была ў форменнай куртцы».
  Льюіс скептычна паморшчыўся. «Я не бачыў, што яна апранула знізу. Я быў крыху заняты». Зноў саркастычна. «І я не панікую».
  «Б'юся аб заклад, што яна, верагодна, не была на службе і падышла сюды, каб праверыць, што дзевяць-адзін-адзін. Не атрымаў паведамлення, гэта была ілжывая трывога».
  Льюіс хмыкнуў. «Вы кажаце, што яна не была на службе, мой дружа. Але яна была дастаткова на службе, каб ледзь не разнесці табе ебаную галаву». Ён сказаў гэта так, нібы выйграў спрэчку.
  Твая галава таксама, моўчкі паправіў Харт. Ён сказаў: «Шмат паліцыянтаў павінны несці свае часткі. Увесь час. Рэгламент».
  "Я ведаю, што." Льюіс глядзеў на возера. «Ведаеце, я чуў грукат. Як крушэнне. Але я не быў упэўнены, ці быў усплёск».
  «Я не чуў, як ён пайшоў у ваду». Харт кіўнуў у бок вінчэстэра і пастукаў па вуху. «Гучна. Я звычайна не карыстаюся стрэльбамі».
  «Ты павінен навучыцца ім, хлопчык. Зброя выбару. Нічога падобнага на рассейвальнік. Напалохае людзей».
  Зброя выбару.
  Прыгнуўшыся, яны павольна ішлі далей. У гэтым балоце з дрэў і зблытаных хмызнякоў Харт стаў дэзарыентаваны. Яны бачылі дарогу, але цяпер ён не ведаў, дзе машына з'ехала з абочыны. З кожным крокам, здавалася, далягляд мяняўся.
  Люіс замоўк, пацёр шыю.
  Харт агледзеў яго. «Ты ўдарыў?»
   "Не. Правільна, як дождж. Я своечасова ўхіліўся. Я адчуваю, калі ляцяць кулі. Як у «Матрыцы». Вось, гэта быў добры фільм. У мяне ўвесь набор. Вы бачыце?»
  Харт паняцця не меў, пра што гаворыць. «Не».
  «Ісус. Вы мала выходзіць?»
  Зморшчына ў кустах побач.
  Льюіс махнуў стрэльбай у бок гуку.
  Недалёка ў траве ляжала нешта нізкае і хутка рухалася. Барсук або каёт. Можа, сабака. Льюіс прыцэліўся ў яго, адключыў засцерагальнік.
  «Не, не, не. . . Аддаем сябе».
  І вы ніколі не страляеце ў тое, што вам не трэба. . . чалавек ці жывёла. Хто, чорт вазьмі, быў гэты хлопчык?
  Льюіс прамармытаў: «Мы вынясем гэта, што б гэта ні было, гэта нас больш не палохае».
  Вы спалохаліся; Я не. Харт падняў камень і шпурнуў яго побач. Звярок, невыразны цень, крануўся.
  Але рухалася павольна. Быццам мужчыны не вартыя клопату. Прыгнуўшыся, Харт убачыў у гразі некалькі адбіткаў лап. Звычайна не забабонны, ён не мог не думаць, што адбіткі былі свайго роду папераджальным знакам. Распавядаючы ім, што яны выпадкова прагуляліся ў зусім іншы сусвет, да якога яны прывыклі. Гэта мой свет, казала істота, якая пакінула адбіткі. Табе тут не месца. Вы ўбачыце тое, чаго няма, і прапусціце тое, што з'явіцца адразу за вамі.
  Упершыню за гэтую ноч, уключаючы стрэл у доме, Харт адчуў струменьчык сапраўднага страху.
  «Чортавы пярэварацень», — сказаў Льюіс і зноў азірнуўся на бераг возера. «Значыць, яе няма. Павінен быць. Я кажу, мы трэба працягваць, ісці адсюль. Пасля гэтага, - ён кіўнуў у бок дому Фельдманаў, - усе стаўкі сарваныя. Гэта справа вельмі аблажаная. Мы возьмем машыну на акруговай дарозе. Беражыце кіроўцу. І праз пару гадзін мы вяртаемся ў горад». Ён тэатральна пстрыкнуў пальцамі.
  Харт не адказаў. Ён паказаў рукой на дарогу. «Я хачу паглядзець, пайшла яна купацца ці не».
  Льюіс уздыхнуў, раздражнёна, як падлетак. Але ён пайшоў за Хартам. Яны моўчкі крадком ішлі да скалістага берага, час ад часу спыняючыся.
  Малодшы глядзеў на возера. Цяпер ён быў цалкам засланены змярканнем, вада калыхалася на ветрыку, як чорная змяіная луска. Ён абвясціў: «Гэтае возера мне не падабаецца. Гэта жудасна».
  «Занадта гучна размаўляць, занадта гучна хадзіць», - са злосцю падумаў Харт. Ён вырашыў, што яму трэба трохі кантраляваць сітуацыю. Гэта было б добра, але ён павінен быў. Ён прашаптаў: «Ведаеш, Льюіс, табе не варта было нічога казаць там. Пра ключы. Я мог бы ўстаць за ёй».
  «Дык я аддаў яго, га? Ва ўсім вінаваты ».
  «Я кажу, што мы павінны быць больш асцярожнымі. І калі вы былі ў сталовай, вы пачалі з ёй размаўляць. Трэба было проста страляць».
  Вочы Льюіса ўмелі быць абарончымі і хмурнымі адначасова. «Я не ведаў, што яна паліцыянт. Адкуль я мог гэта ведаць? Я стаяў на сваім і ледзь не ўзяў верх, мой сябар».
  Узялі на сябе кіраўніцтва? Харт падумаў. Ніхто ніколі не казаў «узяў на сябе лідэрства».
  «Я ненавіджу гэта чортава месца», - прамармытаў Льюіс. Пацёр шчацінне на галаве, тыцнуў дзе мочкай яго завушніца была. Нахмурыўся, потым успомніў, што прыбраў яго. «У мяне ёсць думка, Харт. Гэта што, міля назад на акруговую дарогу?»
  «Пра гэта».
  «Давайце запчастку на «Форд», спераду, і павязем яе на акруговую дарогу, пацягнем за сабой дрэннае кола. Вы бачыце, што я кажу? Гэта пярэдні прывад. Не будзе праблемай. Выйсці на акруговую дарогу. Хтосьці спыніцца, каб дапамагчы. Я пазначу іх, потым яны адчыняць акно і, бац, усё. Ебля не даведаецца, што яго ўдарыла. Вазьмі іх машыну. Вярнуцца дадому ў самыя кароткія тэрміны. Мы пойдзем да Джэйка. Вы калі-небудзь туды хадзілі?»
  Гледзячы на возера, Харт рассеяна сказаў: «Не ведаю».
  Люіс спахмурнеў. «І ты называеш сябе хлопчыкам з Мілўокі. Лепшы бар у горадзе.” Паглядзеўшы на бераг, ён сказаў: «Я думаю, што гэта было там». Ён паказаў на месца прыкладна ў пяцідзесяці ярдах на поўдзень.
  «Харт, я ўдарыў яе ў ебаную галаву. А яе машына ў вадзе. Яна мёртвая ў любым выпадку, ад дробу або ўтаплення.
  Магчыма, падумаў Харт.
  Але ён не мог пазбавіцца ад яе выявы ў доме Фельдманаў, якая стаяла на пад'ездзе. Яна не ўцякла, не запанікавала. Яна проста стаяла высока, каштанавыя валасы былі сабраны на лоб. Ключы ад машыны — можна сказаць, ключы ад бяспекі — у адной руцэ, яе зброя ў другой. Чакаю, чакаю. Каб ён прад'явіў мішэнь.
  Нічога з гэтага не азначала, што яна не патанула, вядома, у пастцы двухтоннага аўтамабіля на дне жудаснага возера. Але гэта азначала, што яна не патане без чартоўнай бойкі.
   Харт сказаў: «Перш чым куды-небудзь пайсці, давайце проста ўпэўнімся».
  Яшчэ адзін хмурны погляд.
  Харт быў цярплівы. «Некалькі хвілін не пашкодзяць. Давай разыходзімся. Ты пайдзі на правы бок дарогі, я на левы. Калі вы бачыце каго-небудзь, гэта павінен быць адзін з іх, таму проста намалюйце мішэнь і страляйце».
  Ён збіраўся нагадаць Льюісу, каб ён нічога не казаў, проста страляў. Але хударлявы мужчына ўжо насупіў рот.
  Такім чынам, Харт проста сказаў: "Добра?"
  Ківок. «Я проста намалюю мішэнь і стралю. Так, сэр, капітан. І з'едліва адсалютаваў.
  
  ЯЕ ЩАКА ЎПІРНАЛАСЯ ў камень, слізісты ад багавіння. Яе цела было пагружана ў ашаламляльна халодную ваду па шыю.
  Скрыгат зубоў, дыханне адрывістае, шчака распухла. Здавалася, выпхнула вока з вачніцы. Слёзы і кіслая азёрная вада пакрываюць яе твар.
  Брын Макензі плюнула крывёю, маслам і бензінам. Яна пакруціла галавой, каб вада выцякла з вушэй. Не мела эфекту. Яна адчула сябе глухой. Цікава, ці не праткнуў ёй барабанную перапонку кавалак дробу ці шкла. Потым у яе левае вуха лопнула і з казытаючай вадой пацякла вада. Яна пачула плёскат возера.
  Выбраўшыся з машыны, яна ўмясцілася ў яе дваццаць футаў непразрыстай вады, яна спрабавала выплысці на паверхню, але не змагла - занадта вялікі цяжар яе адзення і абутку. Такім чынам, яна кіпцюрамі прабралася да камянёў на беразе і паскарабкала ўверх, адчайныя рукі хапаючы ўсё, што траплялася пад руку, нагамі брыкаючы. Яна стукнулася аб паверхню і ўцягнула паветра.
  Цяпер, сказала яна сабе, сыходзь. Рухайцеся.
  Брын моцна падцягнуўся. Але атрымаў толькі некалькі сантыметраў. Ніякая частка яе цела не працавала належным чынам, і мокрае адзенне, напэўна, павялічыла яе вагу на пяцьдзесят фунтаў. Яе рукі саслізнулі па слізі, і яна зноў пагрузілася пад ваду. Схапіў яшчэ адзін камень. Выцягнула сябе на паверхню.
  Яе зрок затуманіўся, і яна пачала губляць хватку за камень. Потым звярнуў увагу на свае мышцы. «Я не паміраю тут». Яна верыла, што сапраўды прарычала гэтыя словы ўслых. Брын нарэшце здолела падняць ногі і знайшла левай нагой выступ. Правая далучылася, і, нарэшце, яна лёгка выбралася на бераг. Яна пакацілася праз абломкі — метал і шкло, чырвоны і празрысты пластык — у кучу гнілога лісця і галін, акружаную рагозам і высокай шамацеючай травой. Халоднае паветра балела горш за ваду.
  Яны прыедуць. Зразумела, гэтыя два мужчыны пойдуць за ёй. Яны не ведалі б, куды менавіта ўвайшла машына, але маглі лёгка даведацца.
  Вы павінны рухацца.
  Брын паднялася на калені і паспрабавала паўзці. Занадта павольна. Рухайцеся! Стаяла і адразу ўпала. Яе ногі не трымаліся. У паніцы яна думала, ці не зламала яна косці і не адчула раны з-за холаду. Яна абшукала сябе. Нічога не здавалася разбураным. Яна зноў паднялася, умацавалася і, хістаючыся, пайшла ў напрамку Лэйк-Вью-Драйв.
  Яе твар калаціўся. Яна дакранулася да дзірачкі на шчацэ і прамацала языком шчыліну, дзе раней быў карэнны зуб. Паморшчыўся. Плюнуў яшчэ крывёю.
  І мая сківіца. Мая бедная сківіца. Думаючы пра ўздзеянне, якое зламала яго шмат гадоў таму, а потым пра жудасны дрот, вадкую ежу, пластычную аперацыю.
  Уся гэтая касметычная праца была сапсавана?
  Брыну хацелася плакаць.
  Грунт тут быў круты, камяністы. Вузкія сцябліны — вярбы, клёну і дуба — вырасталі з вуглаватай зямлі гарызантальна, але, падпарадкоўваючыся прыродзе, адразу паварочваліся ў неба. Выкарыстоўваючы іх у якасці захопаў, яна паднялася на ўзгорак да Лейк-Вью-Драйв. Месяц, акуратна разрэзаны напалову, ліў святло, і яна паглядзела ззаду ў пошуках глока. Але калі яно і вылецела з машыны перад пікіраваннем, то зброі, ідэальна замаскіраванай для цёмнай ночы, нідзе не было відаць.
  Яна ўзяла камень, падобны на наканечнік сякеры. Маніякальна глядзеў на зброю.
  Потым Брын успомніў, як знайшоў Джоі скрываўленага і задыханага пасля таго, як васьмікласнік Карл Бедэрміер кінуў яму выклік пасля школы. Дзейнічаючы на памяць, дзякуючы сваёй медыцынскай падрыхтоўцы, яна агледзела раны, абвясціла, што з ім усё добра, а потым сказала: «Мілая, ёсць час змагацца і час бегчы. Часцей за ўсё вы бяжыце».
  Дык што ж ты робіш? — агрызнулася яна пра сябе, гледзячы на кавалак граніту ў сваёй руцэ.
  Бегчы.
  Яна кінула камень і пайшла ўверх па схіле да прыватнай дарогі. Калі яна наблізілася да вяршыні, яе нага саслізнула, зрушыўшы лавіну сланца і жвіру. Ён упаў з вялікім грукатам. Брын апусцілася на жывот, адчуўшы пах кампоста і мокрага каменя.
  Але ніхто не прыбег. Яна пацікавілася, ці не аглушалі мужчыны ад страляніны.
  Напэўна. Зброя нашмат гучней, чым людзі думаюць.
  Рухайцеся хутка, пакуль яшчэ можаце гэтым скарыстацца.
  Яшчэ некалькі футаў. Затым дзесяць. Дваццаць. Зямля трохі выраўнялася, і яна магла рухацца хутчэй. У рэшце рэшт яна апынулася на Лэйк Вью Драйв. Яна нікога не ўбачыла на ім і хутка перайшла, а потым пакацілася ў роў на другім баку, абняўшыся і задыхаючыся.
  Не, не спыняйцеся.
  Летась прыдумала хуткасную пагоню. Барт Пінчэт у сваім Mustang GT, жоўтым, як жаўток.
  «Чаму ты не спыніўся?» - прамармытала яна, надзяваючы манжэты. «Вы ведалі, што рана ці позна мы вас дастанем».
  Ён здзіўлена падняў брыво. «Ну, пакуль я рухаўся, я ўсё яшчэ быў свабодным чалавекам».
  Брын апусцілася на калені і ўстала. Яна рэзка ўзнялася на пагорак, адышоўшы ад дарогі, да дрэў, пагрузіўшыся ў поле з высокай жоўтай і карычневай травой.
  Перад сабой, прыкладна ў двухстах-трох ярдах, яна ўбачыла сілуэт дома па адрасе Lake View, 2. Як і раней, было цёмна. Ці быў бы тэлефон уключаны? Ці быў у іх нават тэлефон?
  Брын прамовіў кароткую малітву, каб яны былі. Потым яна азірнулася. Ніякіх прыкмет нападнікаў. Яна зноў пакруціла галавой, круцячы ёю з боку ў бок, пакуль не лопнула другая вадзяная пацерка.
   Што зрабіла раптоўны гук — крокі, якія пранесліся праз траву прама да яе — яшчэ больш яркімі.
  Брын ахнула і пачала адскокваць ад Харта або яго партнёра, магчыма, ад абодвух, калі галінка форзіцыі зачапіла яе за нагу, і яна моцна, цяжка дыхаючы, апусцілася ў клубок галін, якія былі пакрытыя яркімі жоўтымі бутонамі на шпалерах у дзіцячай спальні.
  
  ЯНЫ ехалі назад ад Рыты, за вярсту. Грэму здавалася, што кожнае месца ў Гумбальдзе знаходзіцца ў мілі ад любога іншага месца.
  Ён узяў Джоі з сабой — не хацеў пакідаць яго аднаго з-за траўмы на скейтбордзе, нават калі ён быў «у парадку», і таму, што ён адмовіўся ад хатняга задання дзеля відэагульняў, абмену імгненнымі паведамленнямі і MySpace на кампутары і тэкставых паведамленняў са свайго iPhone. Хлопчык не быў у захапленні ад таго, каб забраць сваю бабулю, але ён быў у даволі добрым гуморы, калі сядзеў на заднім сядзенні і пісаў сябру — або палове школы, калі меркаваць па гучнасці яго клавіятуры.
  Сабралі Ганну і накіраваліся дадому. Там Джоі кінуўся наверх, робячы некалькі прыступак за раз.
  «Хатняе заданне», — паклікаў Грэм.
  "Я буду."
  Зазваніў тэлефон.
   Брын? — здзівіўся ён. Не. Імя, якое ён не пазнаў у ідэнтыфікатары абанента.
  "Добры дзень?"
  «Прывітанне. Гэта містэр Радзіцкі, дарадца цэнтральнага аддзела Джоўі.
  Сярэдняя школа цяпер зусім іншая, разважаў Грэм. У яго ніколі не было дарадцаў. А «цэнтральны аддзел» гучаў як камуністычная шпіёнская арганізацыя.
  «Грэм Бойд. Я муж Брын».
  «Вядома. Як справы?»
  «Добра, дзякуй».
  «Міс Макензі там?»
  «Баюся, яна выйшла. Ці магу я прыняць паведамленне? Ці я магу вам дапамагчы?»
  Грэм заўсёды хацеў дзяцей. Ён зарабляў на жыццё раслінамі, але ў яго было прыроджанае жаданне гадаваць больш за тое. Яго першая жонка вырашыла адмовіцца ад мацярынства, раптоўна і рашуча - і ў шлюбе. Што стала вялікім расчараваннем для Грэма. Ён лічыў, што валодае інстынктыўнымі навыкамі выхавання, і яго радар улоўліваў раннія сігналы папярэджання па тоне спадара Радзіцкага.
  «Ну, я хачу з табой аб нечым пагаварыць. . . . Вы ведаеце, што Джоі сёння рэзаў школу? І што ён «тармазіў». Нешта ледзь прыкметна абвінаваўчае ў тоне.
  «Скарачаць школу? Не, ён быў там. Я высадзіў яго сам. Брын павінен быў быць на працы раней ".
  «Ну, ён сапраўды рэзаў, містэр Бойд».
  Грэм змагаўся з жаданнем адмаўляць. «Працягвайце, калі ласка».
  «Сёння раніцай Джоі прыйшоў у цэнтральную секцыю, даў мне запіску, што ў яго запісаўся да лекара. І пайшоў у дзесяць. Ён быў падпісаны спадарыняй Макензі. Але пасля таго, як мы пачулі ён пашкодзіў сябе, я праверыў у кабінеце. Гэта быў не яе подпіс. Ён гэта падрабіў».
  Цяпер Грэм адчуў тую ж нечаканую трывогу, якую ён адчуў мінулым летам, калі вазіў расліну па двары пакупніка, не разумеючы, што ён перакаціў яе праз гняздо жоўтых куртак. Вясёлыя і шчаслівыя, атрымліваючы асалоду ад дня, не ведаючы, што пагроза ўжо выпушчаная і дзесяткі нападнікаў на шляху.
  «О». Ён паглядзеў у напрамку спальні хлопчыка. З яго даносіліся прыглушаныя гукі відэагульні.
  Дамашняя работа . . .
  «І што вы яшчэ сказалі? «Па змаўчанні»?»
  «Слова — апостраф PH, «пералом». Як «асфальт». Гэта калі дзеці на забараняльным сігнале святлафора падбягаюць за грузавіком са скейтбордамі і трымаюцца. Вось як Джоі нашкодзіў сабе».
  «Яго не было ў вашай школе?»
  «Не, містэр Бойд. Адна з нашых запасных ішла дадому. Яна бачыла яго на Элдэн-стрыт.
  « Шаша ?»
  У цэнтры горада Гумбальт Элдэн быў шырокай камерцыйнай паласой, але пасля таго, як мінуў гарадскую рысу, ён вярнуўся да сваёй сапраўднай прыроды, маршруту грузавікоў паміж О-Клэр і Грын-Бэй, дзе абмежаванне нічога не значыла.
  «Яна сказала, што грузавік рабіў, напэўна, сорак, калі ён упаў. Ён жывы толькі таму, што побач з ім не было машын, і ён з'ехаў у траву. Гэта мог быць тэлефонны слуп або будынак».
  «Ісус».
  «Гэта патрабуе пэўнай увагі».
  Я з ім размаўляў. . . .
   «Вядома, спадар Радзіцкі. Я скажу Брын. Я ведаю, што яна захоча з вамі пагаварыць».
  «Дзякуй, містэр Бойд. Як у яго справы?»
  "Добра. Крыху наскрэблі».
  Ён у парадку. . . .
  «Ён адзін шчаслівы малады чалавек». Хаця ў тоне мужчыны адчувалася крытычнасць. І Грэм не вінаваціў яго.
  Ён збіраўся развітацца, як нешта яшчэ прыйшло яму ў галаву. "Спадар. Радзіцкі». Грэм стварыў вартую даверу хлусню. «Мы толькі ўчора аб нечым размаўлялі. Ці былі нейкія наступствы той бойкі, у якой удзельнічаў Джоі?»
  Паўза. «Ну, які?»
  Госпадзе, колькі іх было? Грэм падстрахаваўся. «Я думаў пра адзін мінулай восенню».
  «О, дрэнны. У кастрычніку. Прыпыненне».
  Зноў бестурботна ступае над гняздом жоўтых куртак. . . Брын'д сказаў яму, што на школьнай вечарыне на Дзень усіх Святых адбылася сварка, нічога сур'ёзнага. Грэм успомніў, што Джоі заставаўся дома на некалькі дзён - таму што ён адчуваў сябе дрэнна, патлумачыў Брын. Але гэта была хлусня, здавалася. Такім чынам, ён быў прыпынены.
  Настаўніца сказала: «Спадарыня. Макензі сказала вам, што бацькі вырашылі не падаваць у суд, ці не так?»
  Пазоў? . . . Што менавіта зрабіў Джоі? Ён сказаў: «Вядома. Але больш за ўсё мне было цікава пра іншага студэнта».
  «О, ён перайшоў. Ён быў праблемай, ЭД.
  "Што?"
  «Эмацыйна засмучаны. Ён здзекаваўся з Джоі. Але гэта не апраўданне, каб ледзь не зламаць яму нос».
   "Канешне не. Мне было проста цікава».
  «Вы, людзі, ухіліліся ад кулі на гэтым. Гэта магло каштаваць вам шмат».
  Цяпер больш крытыкі.
  «Нам пашанцавала». Грэм адчуў, як у яго пахаладзела. Чаго яшчэ ён не ведаў пра сваю сям'ю?
  Невялікі штуршок запалкі. Гэта нічога. Джоўі пайшоў на вечарыну ў гонар Хэлоўіна як упакоўшчык Green Bay, а гэты хлопчык быў прыхільнікам Bears. . . . Нешта такое глупства. Невялікае суперніцтва. Я не дапушчу яго да школы на некаторы час. У яго ўсё адно грып.
  «Ну, яшчэ раз дзякуй за хэдз-ап. Мы з ім пагаворым».
  Калі яны паклалі трубку, Грэм выпіў яшчэ піва. Ён крыху адпіў. Пайшоў на кухню мыць посуд. Ён знайшоў гэтую задачу суцяшальнай. Ён ненавідзеў пыласосіць, ненавідзеў пыл. Пастаўце яго на край. Ён не мог сказаць чаму. Але ён любіў мыць посуд. Вада, можа. Кроў жыцця пейзажыста.
  Калі ён мыўся і сушыўся, ён адрэпеціраваў паўтузіна прамоваў перад Джоі пра школьныя заняткі і небяспечныя практыкаванні на скейтбордзе. Ён працягваў іх дапрацоўваць. Але калі ён прыбіраў посуд, ён вырашыў, што гэтыя словы былі хадульнымі, штучнымі. Гэта былі проста прамовы. Грэму здавалася, што вам патрэбны размовы, а не лекцыі. Ён інстынктыўна ведаў, што яны не паўплываюць на дванаццацігадовага хлопчыка. Ён паспрабаваў уявіць, як яны абодва сядаюць і сур'ёзна размаўляюць. Ён не мог. Ён адмовіўся ад стварэння размовы.
  Чорт вазьмі, ён дазволіў Брын справіцца з гэтым. Яна ўсё роўна будзе настойваць на гэтым.
  'Фалтынг . . .
   Грэм выцер рукі, пайшоў у сямейны пакой і сеў на зялёную канапу каля качалкі Ганны. Яна спытала: «Гэта была Брын?»
  «Не. Школа».
  «Усё ў парадку?»
  «Добра».
  «Прабач, што ты сёння прапусціў покер, Грэм».
  «Няма праблем».
  Вяртаючыся да свайго вязання, Ганна сказала: «Рада, што пайшла да Рыты. Ёй нядоўга». А цк яе языка. «І тая яе дачка. Ну, вы бачылі, ці не так?»
  Час ад часу яго ціхая цешча здзіўляла яго, адмаўляючыся ад такога сталёвага меркавання, як гэты. Ён паняцця не меў, у чым заключалася злачынства дачкі, але ён ведаў, што Ганна ўважліва разгледзела злачынства і вярнулася з разумным прысудам. «Вядома».
  Ён кінуў манету на канал, прайграў, і яны паставілі сітком, што яму спадабалася. У гэтым сезоне яго каманда была добрай.
  
  ШАЛЁТКАЙ МАЛАДОЙ жанчыне было каля дваццаці гадоў, яе твар быў змардаваны і вочы чырвоныя ад слёз, яе модна кароткія валасы, падобныя на піксі, цёмна-рудыя, цяпер растрапаныя і ўсыпаныя лісцем. Яе лоб быў падрапаны, а рукі нястрымна трэсліся, але толькі часткова ад холаду.
   Гэта былі яе панічныя крокі, якія Брын пачула, а не крокі зламысніка, які рухаўся да яе праз кусты.
  - Ты іх сябар, - прашаптала Брын, адчуваючы велізарную палёгку, што жанчыну не напаткаў лёс Фельдманаў. «З Чыкага?»
  Яна кіўнула і ўтаропілася ў глыбейшыя прыцемкі, нібы людзі ішлі па яе следзе. «Я не ведаю, што рабіць», - сказала яна маніякальным голасам. Яна здавалася дзіцячай. Яе страх быў душэўны.
  «Пакуль што мы застанемся тут», — сказаў Брын.
  Час змагацца і час бегчы. . .
  Час таксама хавацца.
  Брын паглядзеў на госця пары. На ёй была шыкоўная вопратка, гарадское адзенне — дарагія джынсы і фірмовая куртка з прыгожым футравым каўняром. Скура была пругкая, як шоўк. Тры залатыя абручы былі ў адным вуху, два — у другім, на абодвух — шпількі. Бліскучы дыяментавы тэнісны бранзалет быў на яе левым запясце, а ўпрыгожаны каштоўнымі камянямі Rolex на другім. Яна была настолькі недарэчная ў гэтым гразкім лесе, наколькі магла быць.
  Аглядаючы лес вакол сябе, Брын не мог заўважыць ніякіх рухаў, акрамя хісткіх галін і купак лісця, якія рухаліся на ветрыку. Вецер быў чыстай пакутай для яе прамоклай скуры. «Вунь там», — нарэшце сказала яна, паказваючы на вокладку. Жанчыны адпаўзлі на дзесятак футаў — да паражніны каля паваленага дуба шынквапіна ў рыкаючым участку лесу, у пяцідзесяці ярдах ад Лэйк-Вью-Драйв і прыкладна ў ста пяцідзесяці ад дома пад нумарам 2. Калі яны размясціліся ў гняздо фарзіцыі, амброзія і асака Брын азірнуўся на дарогу і Фельдманаў. Ніякіх прыкмет забойцаў.
  Нібы прачнуўшыся, маладая жанчына раптам засяродзіла ўвагу на форменнай блузцы Брына. «Вы жанчына-міліцыянт». Яна перавяла позірк на дарогу. «Ёсць іншыя?»
  «Не. Я адзін."
  Яна ўспрыняла гэтую навіну без эмоцый, а потым паглядзела на шчаку Брын. «Твой твар. . . Я чуў стрэлы. Застрэлілі і цябе. Як Стыў і Эма». Яе голас здрыгануўся. «Вы клікалі дапамогу?»
  Брын пахітала галавой. «У цябе ёсць тэлефон?»
  «Гэта там ззаду. У хаце».
  Брын абняла сябе рукамі. Гэта ніяк не сагрэла яе. Яна паглядзела на пругкі дызайнерскі жакет жанчыны. Твар у яе быў прыгожы, у форме сэрца. Яе пазногці былі доўгія і ідэальна вылепленыя. Яна магла быць на вокладцы касы прадуктовага часопіса, ілюструючы артыкул пра дзесяць спосабаў заставацца ў форме і сэксуальнай. Жанчына пакапалася ў кішэні і нацягнула шчыльныя стыльныя пальчаткі, пра кошт якіх Брын нават не здагадалася.
  Брын зноў задрыжала і падумала, што калі яна хутка не абсохне і не сагрэецца, яна можа страціць прытомнасць. Яна ніколі не была такой халоднай.
  «Той дом». Маладая жанчына кіўнула ў бок 2 Lake View. «Я збіраўся клікаць дапамогу. Хадзем туды, выклічам міліцыю. Мы можам сагрэцца. Мне так па-чартоўску холадна».
  - Пакуль не хачу, - сказаў Брын. Здавалася б, менш балюча казаць у скарачэннях. «Не ведаю, дзе яны. Пачакай, пакуль мы даведаемся. Яны таксама маглі туды накіравацца».
  Маладая жанчына паморшчылася.
  «Цябе балюча?» - спытаў Брын.
   «Мая шчыкалатка. Я ўпаў."
  Брын шмат тэлефанаваў па траўм. Яна расшпіліла жаночыя боты — яна заўважыла, зробленыя ў Італіі — і агледзела сустаў скрозь чорныя накаленнікі. Гэта не выглядала моцна пашкоджаным. Верагодна, вывіх; дзякуй Богу, не зламаўся. Яна ўбачыла залаты бранзалет на шчыкалатцы, які, верагодна, быў роўны паўтузіну плацяжоў Брын і Грэма за аўтамабіль.
  Маладая жанчына глядзела на дом Фельдманаў. Жуе губу.
  "Як цябе клічуць?"
  «Мішэль».
  «Я Брын Макензі».
  «Брын?»
  Ківок. Яна звычайна не тлумачыла яго паходжанне. «Я намеснік акруговага шэрыфа». Яна патлумачыла пра званок 911. «Вы ведаеце, хто яны, гэтыя людзі?»
  «Не».
  Брын прашаптала ўсё больш скажоным голасам: «Трэба прыдумаць, што рабіць. Раскажы, што здарылася».
  «Я сустрэў Эму пасля працы, мы забралі Стыва і паехалі разам. Прыехаў каля пяці, пяць трыццаць. Я падняўся наверх — збіраўся прыняць душ — і пачуў гэтыя грукі. Думаў, печка ўзарвалася ці што. Або нехта нешта ўпусціў. Я не ведаў. Я збег уніз і ўбачыў двух мужчын. Мяне не бачылі. Адзін з іх паклаў пісталет. Яно ляжала на століку каля лесвіцы. Я толькі што ўзяў. Яны былі на кухні, стаялі над. . . над целамі, размаўляючы. Проста глядзелі ўніз, і ў іх быў такі выраз на іх тварах». Яна заплюшчыла вочы. Прашаптаў: «Я нават не магу апісаць гэта. Яны сказалі: «Мы іх расстралялі». Добра, нічога страшнага. Што далей?» Яе голас зрываўся. «Адзін з іх, ён праходзіў праз халадзільнік.»
  Пакуль Брын аглядаў лес, маладая жанчына працягвала, стрымліваючы слёзы: «Я пачала ісці да іх. Я нават не думаў. Я як здранцвела. І адзін з іх — у аднаго з доўгімі валасамі, а ў другога была стрыжка — той з доўгімі валасамі пачаў круціцца, і я мяркую, што я проста націснуў на курок. Проста здарылася. Быў такі выбух. . . . Я не думаю, што я іх ударыў».
  - Не, - сказаў Брын. «Я думаю, адзін з іх паранены. Адзін, які вы толькі што згадалі. З доўгімі валасамі».
  «Дрэнна балюча?» — спытала яна.
  «Яго рука».
  «Я павінен быў. . . Я павінен быў сказаць ім спыніцца або падняць рукі. не ведаю У мяне пачалі страляць. І я запанікаваў. Я проста страціў яго цалкам. Я выбег на вуліцу. У мяне не было ключоў ад машыны». На яе твары агіда. «Я зрабіў нешта такое глупства. . . . Я баяўся, што яны прыйдуць за мной, таму выстрэльваў шыны. Яны б проста сышлі, калі б я гэтага не зрабіў. Селі ў машыну і паехалі. . . . Я быў такі дурны!»
  "Усё добра. У цябе ўсё атрымалася. У такі момант ніхто не падумае. У цябе яшчэ пісталет?»
  Калі ласка, падумаў Брын. Я так хачу зброю.
  Але жанчына пахітала галавой. «Я выкарыстаў усе патроны. Я кінуў яго ў ручай ля дома, каб яны не знайшлі. І я пабег». Яна прыжмурылася. «Вы ж дэпутат. У цябе ёсць пісталет?»
  "Я зрабіў. Але згубіў яго ў возеры».
  Раптам Мішэль ажывілася. Амаль галавакружэнне. «Ведаеце, я глядзеў гэтае шоу аднойчы, гэта было на A&E або Discovery, і хтосьці трапіў у аўтакатастрофу, цяжкую, і яны страцілі шмат крыві, і яны былі ў пустыні некалькі дзён. Яны павінны былі памерці. Але нешта здарылася, нібы цела само спыніла крывацёк. Лекары выратавалі іх і . . .”
  Брын адчуваў гэту манію раней, падчас аўтамабільных аварый і сардэчных прыступаў, і ведаў, што на няяўнае пытанне лепш адказаць проста і шчыра. «Я прашу прабачэння. Я быў там, на кухні. Я бачыў іх. Баюся, што іх ужо няма».
  Мішэль яшчэ імгненне трымала часцінку надзеі. Тады адпусціце. Яна кіўнула і апусціла галаву.
  Брын спытаў: «Вы ўяўляеце, чаго яны хочуць? Ой!» Яна здрыганулася. Яна прыкусіла язык. «Гэта было рабаванне?» Вочы заліваюцца слязьмі.
  «Я не ведаю».
  Дрыжыкі ўзмацніліся, паглынаючы Брын. Ідэальныя пазногці Мішэль, як яна заўважыла, былі цёмныя ад сліўовага лаку; Брынны, неадшліфаваныя, былі такога ж адцення.
  «Я разумею, вы з Эмай працавалі разам. Вы таксама юрыст?»
  Паківаў яе прыгожай галавой. «Не, я некаторы час працаваў памочнікам юрыста ў Мілўокі, перш чым пераехаць у Чыкага. Так мы і пазнаёміліся. Гэта быў проста спосаб зарабіць грошы. Я сапраўды актрыса».
  «Яна калі-небудзь размаўляла з вамі пра свае справы?»
  «Не занадта, не».
   «Магчыма, справа ў яе юрыдычнай фірме. Магчыма, яна даведалася пра афёру ці нейкае злачынства».
  Мішэль ахнула. «Вы хочаце сказаць, што яны прыйшлі сюды, каб забіць яе наўмысна?»
  Брын паціснуў плячыма.
  Шчоўк побач. Брын ахнуў і хутка павярнуўся. Прыкладна ў дваццаці футах ад іх барсук, элегантны і нязграбны, насцярожана пранёсся міма.
  Вісконсін, штат Барсук.
  Брын спытала Мішэль: «Ці нехта пачне задавацца пытаннем, калі яны не пачуюць ад вас?»
  "Мой муж. За выключэннем таго, што ён падарожнічае. Мы сказалі, што пагаворым раніцай. Вось чаму я прыйшоў сюды са Стывам і Эмай. У мяне выходныя былі вольныя».
  «Глядзі». Брын паказваў на дом Фельдманаў. Два прамяні ліхтарыка аглядалі бакавы двор у чвэрці мілі. «Яны вярнуліся. Спяшайцеся. Другі дом. Пойдзем." Брын падняўся на кукішкі, абодва хістаючыся, падаліся наперад.
  
  ТАК МЕНТА пайшоў у ваду.
  Харт і Льюіс знайшлі абломкі і нафтавую пляму.
  «Мёртвы, павінен быць», - сказаў Льюіс, з агідай гледзячы на возера, нібы чакаючы, што монстры выслізнуць. «Я пайшоў адсюль. Давай, Харт. Джэйка. Мне трэба чортава піва. Першы раўнд за табой, дружа».
   Яны вярнуліся ў дом Фельдманаў. Агонь у ачагу згарэў, і Харт выключыў усё святло. Ён паклаў у кішэню ўсе выкарыстаныя медыкаменты, запэцканыя яго крывёй. Ён не клапаціўся пра стрэляныя снарады, якімі быў завалены дом і двор; ён насіў пальчаткі, калі загружаў Глокі, і сачыў за тым, каб Льюіс таксама.
  Затым ён распыліў і выцер голымі рукамі ўсё, да чаго набліжаўся Льюіс.
  Льюіс не ўтрымаўся, каб не ўсміхнуцца.
  "Захавай гэта", - раздражнёна сказаў Харт, паказваючы на сумачку Мішэль.
  Льюіс сунуў яго ў кішэню свайго баявога пінжака і ўзяў з стойкі бутэльку гарэлкі. Шапэн. «Гаўно. Гэта добры матэрыял». Ён адкаркаваў і выпіў. Ён падняў бутэльку да Харта, які паківаў галавой, таму што яму не хацелася выпіўкі, хаця Льюіс успрыняў гэта як крытыку наконт таго, што ён п'е на працы, што таксама было праўдай. Прынамсі, пры працы з бутэлькай ён насіў пальчаткі.
  - Ты занадта хвалюешся, Харт, - сказаў Льюіс, смеючыся. «Я ведаю лік, дружа. Я ведаю, як яны працуюць у такіх месцах. Я б не зрабіў гэтага ў Мілўокі ці Сэнт-Поле. Але тут. . . гэтыя копы як Эндзі ў травеньскай ягадцы. Не CSI. У іх няма такога шыкоўнага абсталявання. Я ведаю, як гуляць, а як не».
  Тым не менш, Харт адзначыў, што ён выцер край бутэлькі рукавом кашулі, перш чым паставіць яе на месца.
  І ён убачыў у гэтым малюсенькім жэсце — такім хуткім, што яго лёгка прапусціць — падказку. Паказальная падказка пра містэра Комптана Льюіса. Ён пазнаў нядбайнае, агрэсіўнае стаўленне, якое ён бачыў у іншых мужчын - у свайго брата, напрыклад. Крыніцай была простая няўпэўненасць, якая можа кіраваць вамі так, як нашыйнік кантралюе сабаку.
  Яны вярнуліся на вуліцу. Льюіс зноў узяўся за работу над Фордам, узяўшы запасны спераду замест аднаго з тых, што былі расстраляныя, каб яны маглі перацягнуць другі ззаду, як ён прапанаваў.
  Харт разважаў пра тое, як моцна з'ядала яго катастрофа ў доме.
  Аслеплены . . .
  Шукаю падказкі, якія ён павінен быў убачыць, але не пабачыў. Ён ненавідзеў некампетэнтнасць, але больш за ўсё ненавідзеў, калі ён быў вінаватым. Аднойчы Харт адмяніў хіт у Сэнт-Луісе, калі аказалася, што «парк», у якім яго ахвяра ішла з працы — ідэальная зона для здымак — быў суседскай дзіцячай пляцоўкай, запоўненай дзесяткамі энергічных маленькіх сведак. Са злосцю ён зразумеў, што два разы ён абследаваў месца, рыхтуючыся да забойства, было апоўначы, калі дзеці яшчэ вучыліся ў школе.
  Ён цяпер агледзеў хату і двор. Існавала верагоднасць таго, што дзесьці ён пакінуў страшныя следы. Але, верагодна, Льюіс меў рацыю; паліцэйскія тут не былі з таго знакамітага шоў CSI — Crime Scene International ці як там яно яшчэ называлася. Харт не глядзеў тэлевізар, хоць ведаў гэтую ідэю: усё гэта дарагое навуковае абсталяванне.
  Не, яго турбавала нешта больш фундаментальнае. Ён успомніў адбітак лапы і істоту, якая пакінула яго, яго непавагу да людзей, якія ўварваліся на яго тэрыторыю. Ніякія праблемы тут не датычыліся мікраскопаў і камп'ютараў. Яны былі больш прымітыўнымі.
  Ён зноў адчуў казытанне страху.
   Льюіс рухаўся разам з дамкратам і наканечнікам, мяняючы колы на Фордзе. Ён паглядзеў на гадзіннік. «Мы вернемся ў цывілізацыю ў дзесяць трыццаць. Чалавек, я магу паспрабаваць гэтае піва і гамбургер».
  І вярнуўся да задання, хутка працуючы сваімі маленькімі, але разумнымі пальцамі.
  
  «БЕЗ БУДЗІЛЬНІКА», - прашаптаў БРЫН, моршчачыся.
  "Што?" - спытала Мішэль, не разумеючы хрыбетнага голасу.
  Яна павольна паўтарыла: «Не. Сігналізацыя». Брын глядзеў на прасторны горны дом, 2 Lake View. Уладальнікі відавочна мелі грошы; чаму няма бяспекі?
  Яна разбіла локцем шыбу ў задніх дзвярах, адшпіліла замок. Жанчыны паспяшаліся на кухню. Брын неадкладна падышла да пліты і ўключыла гарэлку, каб сагрэцца, рызыкуючы запаліць святло. нічога. Звонку прапан перакрылі. Няма часу знайсці вентыль і ўключыць яго. «Калі ласка, — падумала яна, — дай толькі сухое адзенне. Унутры было холадна, але, прынамсі, яны былі абаронены ад ветру, а косці дома захавалі крыху цяпла ад дзённага сонца.
  Яна дакранулася да свайго твару — не да кулявога ранення, а да сківіцы. Калі надвор'е было халодным або яна стамлялася, адноўленае месца калацілася, хоць яна часта задавалася пытаннем, ці было гэта адчуванне ўяўным.
  «Мы павінны рухацца хутка. Спачатку знайдзіце тэлефон або кампутар. Мы маглі б адправіць электронную пошту або імгненнае паведамленне». Джоі заўсёды быў онлайн. Яна была ўпэўненая, што зможа даслаць яму паведамленне, але ёй трэба будзе сфармуляваць яго так, каб ён зразумеў тэрміновасць, але не засмуціўся.
  Не было б ніякага ўцёкаў на аўтамабілі; яны ўжо зазірнулі ў гараж і знайшлі яго пустым. Брын працягваў: «І шукайце зброю. Тут не так шмат палявання, з дзяржаўным паркам і большай часткай зямлі. Але ў іх яшчэ можа быць зброя. Можа, паклон».
  «А страла?» - спытала Мішэль, яе вочы запалохаліся ад думкі стрэліць у чалавека. «Я не магу гэтага зрабіць. Я б не ведаў, як».
  Брын адзін ці два гады таму гуляў з адной са зброі ў летнім лагеры. Але яна хутка навучылася б спраўляцца з гэтым, калі б прыйшлося.
  Яна разглядала гэтую фантазію, калі адзначыла, што Мішэль сышла. Яна пачула пстрычка і грукат.
  Гук печы!
  Брын пабег у гасціную і знайшоў маладую жанчыну ля тэрмастата.
  - Не, - сказала Брын, стукаючы зубамі.
  «Я замярзаю», - сказала Мішэль. "Чаму не?"
  Брын выключыў прыладу.
  Мішэль запярэчыла: «Мне так холадна, мне балюча».
  «Раскажы мне пра гэта», — падумаў Брын. Але яна сказала: «Дым будзе. Мужчыны бачылі».
  «На вуліцы цёмна. Яны нічога ня ўбачаць».
  «Мы не можам рызыкаваць».
  Жанчына крыўдна паціснула плячыма.
  Печ не ўключалася больш за некалькі секунд, і здалёк мужчыны нічога не змаглі б убачыць.
  «У нас не так шмат часу». Брын зірнуў на радыёгадзіннік, які свяціўся сінім: 8:21. «Яны могуць вырашыць прыехаць сюды. Давайце паглядзім хутка. Тэлефон, кампутар, зброя».
  Цемра на вуліцы была амаль поўная, а расчараванне моцнае: магчыма, іх выратаванне было ў двух футах ад іх, тэлефон ці пісталет. Але нельга было сказаць. Шукаць даводзілася пераважна навобмацак. Мішэль была асцярожная, рухалася павольна.
  - Хутчэй, - заклікаў Брын.
  «У іх тут ёсць чорныя павукі-ўдовы. Я знайшоў адзін у сваім пакоі, калі прыехаў наведаць Стыва і Эму ў мінулым годзе».
  Найменшы з нашых клопатаў.
  Яны працягвалі ліхаманкава шукаць у шуфлядах, шафах, кошыках з паперамі і асабістым смеццем. Брын усміхнулася, знайшоўшы Nokia, але гэта была старая, без батарэі і са зламанай антэнай. Яна высыпала ўсё змесціва на дыван і намацала зарадную прыладу.
  нічога.
  "Чорт вазьмі", - прамармытала Брын, стоячы напружана, яе твар калоціўся. «Я праверу наверсе. Працягвайце глядзець сюды».
  Мішэль няўпэўнена кіўнула, незадаволеная, што засталася адна.
  Павукі . . .
  Брын падняўся па лесвіцы. Яе агляд другога паверха не выявіў ні зброі, ні тэлефонаў, ні кампутараў. З гарышчам не замарочвалася. Позірк у акно паказалі ліхтарыкі ў двары вакол дома Фельдманаў, але нельга было разлічваць, што мужчыны застануцца там надоўга.
  Яна хацела запаліць святло, але не адважылася і працягвала вобмацкам скрозь спальні, засяродзіўшыся на самай вялікай. Яна пачала адчыняць скрыні і дзверцы шафы і, нарэшце, знайшла вопратку. Яна зняла куртку і скураную мокрую форму і апранулася ў самае цёмнае адзенне, якое толькі змагла знайсці: дзве пары цёмна-сініх спартыўных штаноў, дзве мужчынскія майкі і тоўсты світшот. Яна нацягнула сухія шкарпэткі — на яе пятках ужо былі пухіры ад залітай вадой абутку, — але прыйшлося зноў надзець свае шэрыфскія оксфарды; запаснога абутку не было. Яна знайшла тоўстую чорную лыжную парку і нацягнула яе, і нарэшце стала цяплей. Ёй хацелася плакаць, адчуванне было такім суцяшальным.
  У ваннай яна адкрыла шафку з лекамі і перабірала бутэлькі, пакуль не знайшла прамавугольную. Яна панюхала змесціва, каб пераканацца, што гэта спірт, затым намачыла ім пачак туалетнай паперы і вымыла параненую шчаку. Яна задыхалася ад болю, і яе ногі падкосіліся. Таксама ўзяла мазок знутры рота, што паболела ў дзесяць разоў больш. Яна апусціла галаву, перш чым страціць прытомнасць. Глыбока ўдыхнуў. - Добра, - прашаптала яна, калі боль знік. Потым сунуў у кішэню спіртное, збег уніз.
  «Тэлефоны ці зброя, што-небудзь?» — спытала Мішэль.
  «Не».
  "Я паглядзеў . . . але гэта так жудасна. Я не мог зайсці ў падвал. Я баяўся».
  Сама Брын хутка зірнула туды ўніз. Яна рызыкавала святло, але паколькі яна не бачыла вокнаў, яна палічыла, што гэта бяспечна. Аднак яна не знайшла нічога карыснага ні для сувязі, ні для абароны ў тым, што здавалася бясконцым шэрагам маленькіх пакояў і праходаў. Некалькі невялікіх дзвярных праёмаў вялі да таго, што, верагодна, было б даволі добрым схованкам.
  Калі Брын вярнулася на кухню, Мішэль прашаптала: «Я знайшла іх». Яна кіўнула на блок кухонных нажоў. Сталовыя прыборы Чыкага. Брын узяў адну, каля васьмі цаляў у даўжыню. Вялікім пальцам яна правярала адточанае на заводзе лязо.
  Намеснік азірнуўся на Фельдманаў і ўбачыў, як прамяні ліхтарыка ўсё яшчэ аглядаюць двор. Задумалася, агледзела хату. «Ці не бачылі мы дзе-небудзь тут унізе більярдны стол?»
  Мішэль жэстам паказала ў бок сталовай. «Я думаю, праз гэта».
  Калі яны хутка ішлі ў тым накірунку, Брын сказаў: «Шлях, якім я пад'ехаў, Шэсць Восемдзесят два, быў з усходу. Пасля Клаўзена я не бачыў нічога, акрамя вагончыкаў і некалькіх халуп удалечыні. Нічога на міль. Калі б я працягваў ехаць на захад, ці прыйшоў бы я ў крамы ці на запраўку? Месца з тэлефонам?»
  «Я не ведаю. Я ніколі не хадзіў такім шляхам».
  Жанчыны зайшлі ў пакой адпачынку — прасторнае памяшканне з барнай стойкай, більярдным сталом і тысячамі кніг на ўбудаваных паліцах. Кабельнае тэлебачанне пад вялікім экранам паказвала час: 8:42.
  Брын зноў стала цёплай; Цікава, падумала яна, што яна не памятала непасрэдна пра холад. Яна ўспомніла, як жахліва яна сябе адчувала, але не магла ўцяміць адчуванне, такім моцным, якім яно было.
  Яна разглядала пакой, спартыўныя сувеніры, бутэлькі з спіртнымі напоямі, сямейныя фотаздымкі, стойку з більярднымі кіямі, шарыкі, размешчаныя ў трохкутным гняздзе на стале, потым пачала рыцца ў шуфлядах унізе кніжных паліц.
  Ні зброі, ні тэлефонаў.
  «Давайце паглядзім, ці зможам мы знайсці карту».
  Пачалі шарыць па паліцах і стосах папер. Брын разглядала кніжную шафу, калі Мішэль закрычала.
  Брын ахнуў і абярнуўся.
  «Глядзі! Нехта ідзе!»
  Жанчыны апусціліся на калені ля акна. Брын бачыў за некалькі сотняў ярдаў фары, якія павольна рухаліся па Лэйк-В'ю-Драйв у бок акруговай шашы.
  «Ці ёсць яшчэ дамы за Фельдманамі?» - спытаў Брын. Яна нібы ўспомніла, што тут было ўсяго тры рэзідэнцыі.
  «Я не ведаю. Можа, гэта сусед. Або міліцыя! Магчыма, паліцэйская машына прыехала шукаць вас, і мы прапусцілі іх. Калі мы пабяжым, мы зможам іх спыніць! Пойдзем!" Мішэль паднялася і ў шалёным, кульгаючым парыве кінулася да дзвярэй.
  - Пачакай, - сказаў Брын рэзкім шэптам.
  «Але яны знікнуць праз некалькі хвілін!» Яе голас быў злосны. «Мы не можам чакаць! Не звар'яцей!»
  Брын падняў руку. «Мішэль, не. Глядзі».
  Месяц цяпер быў вышэй, дастаткова яркі, каб яны маглі разглядзець машыну. Гэта быў «Форд» забойцаў.
  — О, не, — скрозь зубы сказала маладая жанчына. «Як яны могуць ездзіць са спушчанымі шынамі?»
   «Вы застрэлілі два, яны паклалі запасны спераду, а другі адпусцілі на вобад. Гэта пярэдні прывад; яны проста пацягнуць заднімі. Глядзіце, бачыце пыл».
  «Ці могуць яны зайсці вельмі далёка?»
  «Майлз, так, калі яны не едуць хутка».
  Заднія ліхтары адлівалі прывідна-чырвоную ауру ў пылу, які падымаў цягучае кола. «Форд» аб'ехаў па звілістай дарозе ў бок акруговай шашы. Неўзабаве ліхтары былі засланены клубком сасны, ціса і шыкоўнай вярбы. Машына знікла.
  Мішэль абняла сябе. Яна ўздыхнула з палёгкай. «Дык яны пайшлі. . . . Усё будзе добра, так? Мы можам проста пачакаць тут. Мы можам уключыць ацяпленне, ці не так? Калі ласка».
  - Вядома, - сказаў Брын, гледзячы ўслед машыне. «Давайце разагрэем».
  
  ЛЬЮІС кіраваў кульгаючым Фордам па Лэйк-В'ю-Драйв, міма дома пад нумарам 2, потым павярнуў і працягнуў рух па звілістай дарозе ў напрамку акруговай шашы.
  Харт сказаў: «Ты зрабіў добры стрэл з гэтай стрэльбы, патрапіўшы ў яе машыну на ўсёй гэтай адлегласці».
  Льюіс грэбліва ўсміхнуўся, але Харт заўважыў, што гэтыя словы трапілі ў галаву; — узрадаваўся панк. «Я хацеў яе вывесці. Таму я цэліўся высока. Кампенсавана для ветру таксама. Не хацелася біць шыны. Я іх не біў, разумееш?»
  "Я зрабіў."
  «Але я павёў яе як трэба, ці не так? Каля чатырох футаў. І высока. Не думаў, што яна выйдзе з-пад кантролю».
  «Хто б гэта здагадаўся?»
  Прайшло імгненне-другое. Льюіс сказаў: «Гэй, Харт?»
  Гледзячы на лясы вакол сябе. «Так?»
  «Добра, што гэта такое. . . Я не павінен быў нічога казаць. Пра ключы».
  «Ключы?»
  «У хаце. З жанчынай паліцыянтам. Я аддаў яго. . . Вы мелі рацыю. Я захваляваўся. Мой брат заўсёды казаў, што я нешта раблю або кажу раней, чым падумаю. Я павінен сачыць за гэтым».
  «Хто б мог падумаць, паліцэйскі?» Харт кіўнуў яму. «Немагчыма заставацца ў курсе ўсяго. Але вы добра стралялі».
  Аўтамабіль быў напоўнены пахам гарачай гумы і металу ад самаліквідаванай шыны.
  Менавіта тады Харт азірнуўся. «Чорт!» - прашаптаў ён.
  "Што? Што ты бачыш?»
  «Я думаю, што гэта яна. Так, гэта! Паліцыянт».
  "Што? Яна вылезла з вады? трахацца. Дзе яна?»
  «У тым іншым доме. Той, які мы толькі што мінулі. нумар два. Паліцыянт».
  «Няма лайна. Вы ўпэўнены?»
  «У акне. ага Я бачыў яе яснай, як дзень».
  «Я нават не бачу дома».
  «Быў пралом у дрэвах. Напэўна, яна бачыла, як мы ішлі міма і ўстаў. Думаючы, што нас няма. Чалавек, гэта было глупства з яе боку.
  «Яны абодва там?»
  «Я не ведаю. Усё, што я бачыў, гэта паліцэйскі». Харт хвіліну маўчаў. Люіс працягваў ехаць. Харт працягваў: «Я не ведаю, што рабіць. У нас усё добра з шынай».
  «Яна трымаецца», - пагадзіўся Льюіс.
  «І мы будзем на шашы праз дзесяць хвілін. Я хацеў бы з'ехаць адсюль на хрэн».
  «Амін».
  «Вядома, тады мы ўпусцім шанец на некаторую аддачу. Божа, смоўжні гэтай жанчыны ляцелі ў шасці цалях ад маёй галавы. Я не ўхіляюся ад лідэрства, як вы».
  «Таксама праўда», — сказаў Льюіс, абдумваючы рэчы і засмяяўшыся пра ўхіленне ад кулі.
  «І не было б дрэннай ідэяй скончыць усё зараз, каб нам не прыйшлося турбавацца. Тым больш што яна ведае маё імя». Харт паціснуў плячыма. «Але я не ведаю. Усё, што вы хочаце. Атрымаць яе ці не».
  Паўза. Тады Льюіс зняў нагу з педалі газу, разважаючы пра гэта. «Вядома. І Мішэль, магчыма, яна таксама там. . . . Я сапраўды хачу, мой сябар, трахнуць яе дрэнна».
  «Добра, я кажу, давайце зробім гэта», - сказаў Харт. Ён яшчэ раз азірнуўся і паказаў наперад на пад'язную дарогу па адрасе Lake View, 1. «Выключыце святло і ідзіце туды. Мы будзем рухацца ззаду. Яна ніколі не здагадаецца».
  Льюіс усміхнуўся. «Расплата. Ты сукін сын, Харт. Я ведаў, што ты будзеш на гэта.
  Харт коратка засмяяўся і выцягнуў з-за пояса пісталет.
  Фактычна, Харт нічога не бачыў у акне Нумар 2. Як і Льюіс, ён нават не мог бачыць гэтае месца. Але інстынкт падказаў яму, што паліцэйскі быў побач. Ён ведаў, што яна перажыла катастрофу; ён бачыў сляды, якія вядуць ад возера. Яна пайшла б да бліжэйшага сховішча, якое магла знайсці: да другога дома на Лейк-Вью, заключыў ён. Аднак нічым з гэтага ён не падзяліўся з Льюісам. Харт праводзіў зандзіраванне на працягу апошніх некалькіх гадзін і ведаў, што яго партнёр дакладна не хоча заставацца тут. Ён хацеў вярнуцца ў Мілўокі. Ён гаварыў пра тое, каб высачыць дзвюх жанчын і клапаціцца пра іх. Але Харт ведаў, што гэта проста: размова. Чалавек паленаваўся і забыўся пра гэта, пакуль хто-небудзь не прыйшоў па яго сярод ночы. Але калі б Харт настаяў на тым, каб яны заставаліся тут, каб паляваць на жанчын, Льюіс упнуўся б услед, і адбылася б бойка.
  Харту больш не патрэбныя былі ворагі гэтай ноччу.
  Але ўбачыўшы, як Льюіс выцірае край бутэлькі ў доме Фельдманаў, Харт прыгледзеўся да малодшага чалавека і вырашыў, што можа прымусіць Льюіса застацца тут, калі той згуляе на няўпэўненасці гэтага чалавека: зрабіўшы камплімент за яго стральбу і зрабіўшы ўражанне, што ён застанецца атрымаць паліцэйскага была ідэя Льюіса.
  Часам Харта называлі «Майстроўням», маючы на ўвазе яго захапленне вырабам мэблі і дрэваапрацоўкай, хаця гэты тэрмін звычайна выкарыстоўваўся людзьмі яго прафесіі, той, якая прывяла яго сюды, на возера Мондак сёння вечарам. І правіла нумар адзін майстэрства - ведаць свае інструменты: ажыўленыя, як Льюіс, у дадатак да тых, што зроблены са сталі.
  Не, Харт ніколі не збіраўся вяртацца ў горад, не забіўшы гэтых дзвюх жанчын, нават калі б гэта заняло ўсю ноч. Або увесь наступны дзень, калі на тое пайшло, нават калі месца кішэла паліцыяй і ратавальнікамі.
  Так, ён хацеў забіць Мішэль, хоць гэта было менш прыярытэтам, чым злавіць паліцэйскую. Яна была той, каго ён абавязкова павінен быў забіць. Яна была пагрозай. Харт не мог яе забыць. Стаю каля яе машыны. Проста стаяў і чакаў яго. Выраз на яе твары, успышка спакусы , што магло быць яго ўяўленнем, хоць ён так не думаў. Як паляўнічы, які чакае зручнага моманту, каб стрэліць. Як і сам Харт.
  Толькі яго імгненны рэфлекс, нырненне на зямлю, выратаваў яго. Гэта і той факт, што яна страляла адной рукой, мудра не выпускаючы з рук ключы ад машыны. Ён сапраўды пачуў ля свайго вуха кулю, цок, а не фушшшш, як у кіно. Харт ведаў, што ў той момант ён быў бліжэй да смерці, чым калі Мішэль падкралася да яго ззаду і зрабіла свой стрэл.
  Цяпер Льюіс працягнуў дарогу да 1 Lake View. Па ўказанні Харта ён паставіў «Форд» у кустах за домам. Ён быў добра схаваны ў высокай траве і хмызняку. Яны вылезлі і рушылі на захад, у лес прыкладна на трыццаць футаў, а потым пачалі рухацца на поўнач, паралельна прыватнай дарозе, рухаючыся як мага хутчэй да нумара 2.
  Харт абвёў Льюіса вакол кучы шумлівага лісця, і яны паскорылі крок, застаючыся ў гушчары лесу столькі, колькі маглі.
  Шчоўк галін за імі.
  Абодва мужчыны развярнуліся. Льюіс нервова падрыхтаваў стрэльбу. Аднак наведвальнік быў не чалавекам. Гэта зноў была тая жывёла, тая, што раней рыла ў траве, ці а падобны. Сабака ці каёт, меркаваў ён. А можа, воўк. Ці былі ў Вісконсіне ваўкі?
  Яно трымалася на адлегласці. Харт не адчуў ніякай пагрозы, акрамя рызыкі шуму, які мог насцярожыць кагосьці ў доме. На гэты раз Льюіс не звярнуў на гэта ўвагі.
  Істота знікла.
  Харт і Льюіс спыніліся і доўга разглядалі дом. Знутры не было ніякага руху. Харт падумаў, што нехта гаворыць, але вырашыў, што гэта вецер, які махаў па лісці і выдаваў журботны чалавечы голас.
  Ні святла, ні руху ўнутры.
  Няўжо ён памыліўся ў сваёй здагадцы, што паліцэйскі прыйшоў сюды?
  Затым ён прыжмурыўся і пастукаў Льюіса па руцэ. З выцяжной трубы ацяпляльнай сістэмы побач з комінам падымаўся тонкі след. Льюіс усміхнуўся. Яны падышлі бліжэй да хаты, пад прыкрыццём калючых ягаднікаў, што цягнуліся ад лесу амаль да задняга ганка. Харт нёс свой пісталет, палец на спускавым кручку накіраваны наперад, па-за ахоўнікам. Ён трымаў стрэльбу нязмушана, збоку. Льюіс напружана сціснуў стрэльбу.
  Каля задняга ходу яны спыніліся, заўважыўшы разбітае шкло ў акне. Харт паказаў на ганак, на іх ногі. Два фрагменты слядоў розных жаночых памераў.
  Льюіс падняў вялікі палец. Ён зачапіў стрэльбу за левую руку, працягнуў руку праз разбітую шыбу і адчыніў замок. Ён адчыніў дзверы.
  Харт падняў руку і як мага цішэй прашаптаў: «Выкажам здагадку, што ў аднаго з іх ёсць зброя. І яны нас чакаюць».
  Льюіс выдаў яшчэ адну са сваіх запатэнтаваных насмешак, што сведчыць аб яго нізкім меркаванні аб іх ворагу. Але Харт нецярпліва падняў брыво, і мужчына прамовіў: «Добра».
  «І ніякіх ліхтарыкаў».
  Яшчэ адзін ківок.
  Потым, накіраваўшы дула стрэльбаў наперад, яны зайшлі ў дом.
  Месяцовае святло прабівалася праз вялікія вокны і асвятляла першы паверх. Шукалі хутка. На кухні Харт паказаў на скрыні. Паўтузіна было адкрыта. Ён пастукаў па калодцы нажа. Некалькі слотаў былі пустымі.
  Харт нешта пачуў. Ён падняў руку, нахмурыўшыся. Нахіліў галаву.
  Так, гэта былі галасы. Жаночыя галасы, вельмі слабыя.
  Харт паказаў на лесвіцу, адзначыўшы, што яго пульс, які крыху павысіўся падчас паходу праз лес, цяпер нармалізаваўся.
  
  СТЭНЛІ МАНКЕВІЦ ВЯЧЭРАЎ са сваёй жонкай у італьянскім рэстаране ў Мілўокі, месцы, якое сцвярджала, што падаюць лепшую цяляціну ў горадзе. Гэта было мяса, якое непакоіла і Манкевіца, і яго жонку, але яны былі гасцямі ў бізнесмена, які складаўся ўтрох, і таму пагадзіліся прыехаць сюды.
  Афіцыянт парэкамендаваў сальтымбоку з цяляціны, цяляціна Марсала і фетучыні з цяляцінай Болоньезе.
  Манкевіц замовіў біфштэкс. Сёмгу выбрала жонка. Парэзанае цяля было ў гаспадара.
  Чакаючы закускі, яны падсмажылі ў шклянках, налітых з бутэлькі Барбарэска, вострага віна з італьянскага рэгіёну П'емонт. Брускетта і салаты прыйшлі. Гаспадар засунуў сваю сурвэтку ў каўнер, што здавалася ліпкім, але было эфектыўным, і Манкевіц ніколі не адкладаў усё, што было эфектыўным.
  Манкевіц быў галодны, але і стомлены. Ён узначальваў мясцовы прафсаюз — магчыма, самы важны на заходнім беразе возера Мічыган. Яна складалася з жорсткіх, патрабавальных рабочых, занятых у кампаніях, якія належаць мужчынам, якія таксама былі жорсткімі і патрабавальнымі.
  Гэтыя словы таксама добра апісваюць жыццё Манкевіца.
  Іх гаспадар, адзін з кіраўнікоў нацыянальнага прафсаюзу, прыляцеў з Нью-Джэрсі, каб паразмаўляць з Манкевіцам. Ён прапанаваў Манкевіцу цыгару, калі яны сядзелі ў канферэнц-зале ў штаб-кватэры прафсаюза — дзе пастановы аб забароне курэння не ўспрымаліся ўсур’ёз — і сказаў яму, што сумеснае федэральнае і штатнае расследаванне лепш завяршыць спрыяльна, прыгожа хутка.
  «Будзе», — запэўніў Манкевіц. «Гарантавана».
  «Гарантуем», — сказаў мужчына з Нью-Джэрсі такім жа рэзкім спосабам, якім ён адкусіў кончык цыгары.
  Хаваючы сваю лютасьць ад таго, што гэты прыдурак прыляцеў з Ньюарка, каб перадаць сваё папярэджаньне, як дзікі школьны настаўнік, Манкевіц усьміхнуўся, перадаючы ўпэўненасьць, якой ён абсалютна не адчуваў.
   Ён пачаў рэзаць свой салата "Ромэн" з салаты "Цэзар", запраўляючы збоку, але анчоўсы прысутнічалі і ўлічваліся.
  Вячэра была чыста грамадскай, і размова вілася, пакуль яны елі. Мужчыны гаварылі пра Пэкераў, Бэрз і Гігантаў, але выдавалі толькі гучныя ўрыўкі, усведамляючы, што за сталом сядзіць дама, і кожны палічыў тэму адпачынку ў акрузе Дор або на Карыбах больш прыемнай. Мужчына з Нью-Джэрсі прапанаваў свае анчоўсы Манкевіцу, які адмовіўся, але з усмешкай, калі праз яго прайшла хваля абсалютнай лютасці. Нянавісць таксама. Ён вырашыў, што калі іх гаспадар калі-небудзь будзе балатавацца на пасаду кіраўніка нацыянальнага прафсаюза, Манкевіц пераканаецца, што яго кампанія праваліцца, як Эдмунд Фіцджэральд.
  Калі талеркі з салатай шумна адносіліся, Манкевіц заўважыў, што ў рэстаран увайшоў адзін чалавек і рэзка паківаў галавой гаспадыні. Яму было каля трыццаці, з кароткімі кучаравымі валасамі і лёгкім тварам, ён выглядаў як лагодны хобіт. Чалавек арыентаваўся, аглядаючы недасьветленае і занадта італянізаванае месца, дзе валодалі ўкраінцы і дзе працавалі ўсходнеэўрапейцы і арабы. Нарэшце ён заўважыў Манкевіца, якога было цяжка не заўважыць, ён вагой 230 фунтаў і з зайздроснымі срэбнымі валасамі.
  Яны паглядзелі ў вочы. Мужчына адступіў, у калідор. Манкевіц узяў шклянку віна і выцер рот. Ён устаў. «Хутчэй вярнуся».
  Працоўны бос далучыўся да Хобіта, і яны пайшлі ў бок банкетных залаў, сёння ўвечары пустых, па доўгім калідоры, дзе прысутнічалі толькі пудзілы: фатаграфіі такіх людзей, як Дын Марцін, Фрэнк Сінатра і Джэймс Гандальфіна, усе чые подпісы і адабрэнні рэстарана, выдзеленыя тлустым шрыфтам, выглядалі падазрона падобнымі.
  Урэшце Манкевіц стаміўся хадзіць і спыніўся. Ён сказаў: «Што гэта, дэтэктыў?»
  Чалавек вагаўся, быццам не хацеў, каб у гэтых абставінах выкарыстоўвалася яго назва. І Манкевіц вырашыў, што, вядома, не.
  «Ёсць такая сітуацыя».
  "Што гэта значыць? «Сітуацыя»? Гэта слова Вашынгтона, карпаратыўнае слова». Нядзіўна, што апошнім часам Манкевіц быў у дрэнным настроі, што і стала падставай для рэплікі, але асаблівай рэзкасці ў гэтым не было.
  Хобіт без кроплі эмоцый сказаў: «У акрузе Кэнэша».
  «Чорт гэта?»
  «Каля дзвюх гадзін на паўночны захад адсюль». Паліцэйскі яшчэ больш панізіў голас. «Гэта там, дзе адвакат па справе мае лецішча».
  Справа. Вялікая С.
  «Адвакат з...»
  "Зразумела." Цяпер Манкевіц быў занепакоены неразважлівасцю і махнуў рукой, перш чым згадаць Хартыгана, Рыда, Сомса і Карсана. «Што за гісторыя?» Манкевіц адмовіўся ад раздражнення, якое змянілася трывогай, якая зусім не была актам.
  «Відавочна, што здарылася тое, што быў званок дзевяць-адзін-адзін з тэлефона яе мужа. Паехаў у павет. Мы адсочваем усе зносіны з удзелам гульцоў».
  Гульцы. У справе . . .
  «Вы сказалі мне гэта. Я не ведаў, што яны правяраюць усю дарогу».
  «Усе сістэмы кансалідаваны».
  Як яны гэта зрабілі? — здзівіўся Манкевіц. Кампутары, вядома. Прыватнасць была траханая. Як добра ведаў. «Званок. Дзевяць-адзін-адзін званок. Працягваць." Манкевіц паглядзеў на ўсмешлівага Дына Марціна.
  «Здаецца, ніхто не ведае, што было сказана. Гэта было сапраўды коратка. А потым як бы адмянілі».
  Гэтае слова паліцыянты ўжываюць нячаста. "Што вы маеце на ўвазе?"
  «Муж ператэлефанаваў і сказаў, што гэта памылка».
  Манкевіц паглядзеў па цёмным калідоры туды, дзе яго жонка весела балбатала з высокім лысым чалавекам, які стаяў за сталом. Ён падумаў, што чалавек заехаў толькі таму, што ўбачыў, што Манкевіца няма за сталом.
  Рашучыя, гладкія, жорсткія ўколы . . .
  Ён засяродзіўся на Хобіце. «Такім чынам, гэта была надзвычайная сітуацыя, а потым не было».
  «Правільна. Таму нікому ў аператыўную групу не даходзіла. Я адзіны, хто ведае. Запіс ёсць, але ён схаваны. . . . Я павінен спытаць, Стэн, пра што я павінен ведаць?»
  Манкевіц правёў яго вачыма. - Табе нічога не варта ведаць, Пэт. Магчыма, гэта быў пажар. Дзевяць-адзін-адзін - хто ведае? Крылогиб. Узлом. Янот у склепе».
  «Я выйду на канечнасці для вас, але не ісці па дошцы.»
  За тое, што ён падсунуў у ананімны акаўнт паліцэйскага, чалавек павінен быў быць гатовым саскочыць з чортавай дошкі і забіваць акул голымі рукамі.
  Манкевіц выпадкова заўважыў, што жонка зірнула ў яго бок. Першыя стравы прыбылі. Ён азірнуўся на паліцэйскага і сказаў: «Я казаў табе з самага пачатку, што табе няма пра што турбавацца. Гэта была наша здзелка. Вы цалкам абаронены».
  «Не рабі нічога глупства, Стэн».
  «Як што, ядуць тут?»
  Дэтэктыў няўцямна ўсміхнуўся. Ён кіўнуў на фота побач з імі. «Не можа быць так дрэнна. Гэта быў любімы рэстаран Сінатры».
  Манкевіц буркнуў і пакінуў мужчыну ў калідоры, накіраваўся ў мужчынскую прыбіральню і выцягнуў з яго кішэні мабільны тэлефон з перадаплатай.
  
  НА ДРУГІМ паверсе дома па адрасе Lake View, 2, было пяць дзвярэй, усе зачыненыя. Дыван быў усходні Home Depot, а на сценах былі плакаты з мастацкай галерэі, якая знаходзілася ў трыццаці футах ад праходу ў Target або Wal-Mart.
  Харт і Льюіс рухаліся з бясконцай асцярожнасцю, павольна, спыняючыся каля дзвярэй. Нарэшце знайшлі тую, адкуль даносіліся жаночыя галасы. Льюіс заставаўся засяроджаным. І, дзякуй Богу, ціха.
  Словы, якія казалі жанчыны, былі немагчымымі разабраць, але было ясна, што яны зусім не здаваліся падазронымі, мужчыны былі побач.
  Пра што, чорт вазьмі, гаварылі гэтыя дзяўчаты?
  Дзіўныя саюзнікі ў чужую ноч.
  Аднак Харт не надта думаў пра гэта. Ён адчуваў вострае задавальненне ад поспеху трука з машынай. Тое, што ён збіраўся забіць двух людзей, для яго нічога не значыла, як і тое, што смерць Мішэль, якая застрэліла яго, ці паліцыянткі, якая спрабавала гэта зрабіць, прыносіла нейкае задавальненне. Не, гэта амаль сэксуальнае задавальненне, якое ён адчуваў, было звязана толькі з набліжэннем завяршэння працы, якую ён пачаў. Крывавая смерць дзвюх жанчын была такім рашэннем, але для яго гэта нічым не адрознівалася ад таго ззяння, якое ён адчуваў, калі апошні раз даваў тонкай сталёвай воўны лаку на шафе, якую ён пабудаваў, або сыпаў на яго травы амлет, які ён прыгатаваў для жанчыны, якая правяла ноч.
  Вядома, наступствы ад гібелі былі б. Яго жыццё павінна было змяніцца, і ён гэта разумеў. Да прыкладу, калегі паліцэйскага прыкладалі ўсе намаганні, каб знайсці яе забойцу. Ён нават задумаўся, ці могуць яе сваякі — муж, брат ці бацька — узяць закон у свае рукі, калі мясцовыя следчыя не вельмі добра папрацуюць, знайшоўшы Харт, а ён падазраваў, што яны не зробяць гэтага.
  Але калі і калі муж паліцэйскага, скажам, прыйдзе за ім, Харт распрацуе план барацьбы з гэтым. Ён выканае гэта і ліквідуе праблему. І адчуць сябе такім жа задаволеным сіметрыяй высновы, як ён збіраўся цяпер, калі выпусціў смяротную кулю ў яе цела.
  Харт асцярожна паспрабаваў ручку. Зачынены. Галасы працягваў, не спалохаўшыся. Харт паказаў на сябе і сваё здаровае плячо.
  Льюіс апусціўся ротам да вуха Харта і прашаптаў: - Твая рука?
  «Я буду жыць з гэтым. Калі я скончу, я ўпаду на падлогу і прыкрыю агонь. Вы ўваходзіце нада мяне і выводзьце іх».
  «У іх ёсць зброя, вы думаеце?» Зірнуўшы ў бок дзвярэй.
  «Навошта браць нажы, калі ў цябе ёсць зброя? Але мы павінны разлічваць, што адзін з іх будзе мець кавалак ".
  Льюіс кіўнуў і, схапіўшы стрэльбу, паглядзеў на засцерагальнік. Чырвоная кнопка паказала.
  Унутры працягвалася размова, як мага больш нязмушаная.
  Харт адступіў, зірнуў на Льюіса, які падняў дула вінчэстэра ўверх і кіўнуў. Потым, згорбіўшыся, як снасць, Харт памчаўся наперад і ўздрыгнуў, калі яго правае плячо ўрэзалася ў дрэва. З гучным трэскам лопнуў замок, і дзверы паляцелі ўнутр, але спыніліся толькі ў некалькіх сантыметрах. Харт ахнуў, калі яго галава стукнулася аб дуб, і ён, ашаломлены, адскочыў назад.
  Дзверы ўрэзаліся ў нейкую барыкаду.
  У спальні імгненна сціхлі галасы.
  Харт зноў штурхнуў дзверы — яны не пасунуліся далей — а потым агрызнуўся Льюісу: «Штурхай, дапамажы мне. Штурхай! Ён заблакаваны».
  Малодшы чалавек упіўся нагамі ў дыван, але дзверы не хадзілі. "Ніякім чынам. Ён надзейна заблакаваны».
  Харт агледзеў залу. Ён пабег у спальню па суседстве, справа, і прабраўся ўнутр. Ён хутка абшукаў пакой. У яго былі французскія дзверы палуба звонку. Ён адкрыў яго нагой і паглядзеў налева. Палуба была трыццаць футаў у даўжыню, і спальня, дзе хаваліся жанчыны, таксама адчынялася на яе праз такія ж французскія дзверы. З палубы лесвіцы не было. Яны не ўцяклі гэтым шляхам; яны ўсё яшчэ былі ўнутры.
  Харт заклікаў Льюіса далучыцца да яго. Яны разам выйшлі на палубу. Яны перайшлі ў першую спальню, спыніўшыся ля вокнаў, якія былі зачыненыя, шторы засунутыя або шторы засунутыя, і здавалася, што іншыя прадметы мэблі былі прысунутыя да вокнаў, як барыкады. Французскія дзверы за канцом вокнаў таксама былі завешаны фіранкамі.
  Улічваючы, як лепш падысці да штурму, ці будзе жанчына трымаць свой Глок у бок хола ці акна, барыкады, шляхі эвакуацыі - для жанчын і для Харта і Льюіса. . .
  Льюіс вельмі хацеў рухацца, але Харт не спяшаўся. Нарэшце ён вырашыў. «Вы спусціцеся да тых дзвярэй. Я застануся тут, выб'ю гэтае акно і паспрабую адсунуць гэты камода або стол, што б там ні было, прэч. Я буду страляць. Яны засяродзяцца на гэтым. Потым вы адпускаеце пару патронаў».
  «Крыжаваны агонь».
  Харт кіўнуў. «Мы атрымалі патроны. Мы можам дазволіць сабе выкарыстоўваць яго. Тады мы ўвойдзем праз дзверы. Добра?"
  Льюіс, прыгнуўшыся, пераадолеў адлегласць да дзвярэй, трымаючыся нізка. Ён глыбока ўдыхнуў і азірнуўся. Харт кіўнуў, з моцным грукатам штурхнуў нагой акно і адсунуў маленькі камода. Ён ухіліўся назад, калі Льюіс выламаў шыбу ў дзвярах і выпусціў у пакой тры патроны з драбавіка, дрыжачы шторы і бразгаючы шклом, у той час як Харт стрэліў з глока чатыры разы ў выпадковым парадку. Ён не чакаў, што што-небудзь ударыць, але ведаў, што гэта ўтрымае іх здабычу і дасць яму і Льюісу час прабрацца ўнутр.
  «Ідзі!»
  Мужчыны выбеглі праз дзверы са зброяй напагатове.
  Яны знайшлі пакой, напоўнены неадпаведнымі антыкварыятам, вясковымі гравюрамі, кнігамі і часопісамі, складзенымі на камодах і ў кошыках. Але людзей няма.
  Харт на імгненне падумаў, што жанчыны выкарысталі затрымку, каб уцячы праз дзверы ў калідор, але яны ўсё яшчэ былі заблакіраваны - аказалася, вялікім камодай. Ён жэстам паказаў на шафу. Льюіс адчыніў дзверы і стрэліў унутр з драбавіка.
  Шум быў аглушальны. Шкада, што чалавек стрымаўся. Раптоўная глухата вывела Харта з розуму; ён не мог пачуць, як нехта краўся ззаду.
  Зноў азіраюся. дзе? Ванная пакой, меркаваў Харт. Давялося быць.
  Дзверы былі зачыненыя.
  Льюіс стаяў перад ім. Харт паказаў на кішэню курткі Льюіса. Чалавек кіўнуў, адклаў стрэльбу і выцягнуў свой срэбны пісталет SIG-Sauer, усё яшчэ гучна, але менш аглушальна, чым вінчэстарскі пісталет. Ён выпусціў патрон і вырваў засцерагальнік.
  Харт рушыў наперад. Аднак як толькі ён збіраўся выбіць нагой дзверы ў ванную, ён спыніўся, кіўнуўшы галавой. Ён жэстам паказаў Льюісу ў адказ. - Пачакай, - прамовіў ён. Ён выцягнуў шуфляду з камоды і кінуў яе ў дзверцы, якія адчыніліся.
  З яго валіў дым. Іх вочы моцна пякло, і абодва пачалі кашляць.
  «Ісус, што гэта?»
   - Аміяк, - адказаў Харт.
  «Як чортавы слезацечны газ».
  Затаіўшы дыханне, Харт уключыў святло ў ваннай.
  Ну, паглядзі на гэта.
  Жанчыны паставілі вядро з нашатырным спіртам на верхнюю частку дзвярэй, каб кожны, хто пройдзе, прамок — і, магчыма, аслеп. На шчасце, дзверы зачыніліся самі па сабе і перакулілі вядро на падлогу да таго, як прыбылі людзі.
  «Чортава пастка».
  Ён уявіў, што было б, калі б прасякнуўся хімікатам. Боль, невыносны.
  Выціраючы вочы, Харт зачыніў дзверы і агледзеў спальню. «Глядзі». Ён уздыхнуў. «Гэта былі зусім не яны. Вось што мы пачулі». Ён паказаў на тэлевізар. Электрычны шнур Sony быў абвязаны вакол ножкі камоды, а потым уключаны ў разетку. Калі Харт паспрабаваў узламаць дзверы, ён засунуў камоду ўнутр прыкладна на тры цалі, у выніку чаго тэлевізар адключыўся ад разеткі — у выніку чаго здавалася, што жанчыны перасталі размаўляць і, як мяркуецца, схаваліся ў пакоі.
  Ён зноў падключыў шнур. Уключыўся Shopping Channel. - Жанчыны размаўляюць, - прашаптаў Харт, хітаючы галавой. «Ніякай музыкі. Проста галасы. Яны паставілі яго і выйшлі праз дзверы ўнутранага дворыка і праз іншую спальню. Каб заняць нас і даць ім час сысці».
  «Такім чынам, яны чакалі ў лесе, убачылі, што мы праходзілі міма і былі на паўдарозе да праезднай дарогі».
  «Магчыма». Але Харт таксама задаўся пытаннем, ці не стваралі яны ўражанне , што яны ўцякаюць на шашу, калі ў факт, што яны хаваліся ў іншым месцы дома. Раней ён зазірнуў уніз; месца, здавалася, меў вялікі склеп.
  Так ці не? Нарэшце вырашыў: «Думаю, трэба будзе пашукаць».
  Льюіс паклаў пісталет на куртку і ўзяў драбавік. "Добра. Але хадзем адсюль нахер . ” Ён кашляў. Яны адцягнулі камоду ад дзвярэй. Але Харт спыніўся, заўважыў нешта запхнутае пад сталом. Гэта была куча мокрага адзення. Вядома, паліцэйскі змяніўся б пасля яе купання ў ледзяным возеры. Харт праглядзеў вопратку. У кішэнях было пуста. Ён агледзеў пярэднюю частку кашулі, бірку з імем, чорную з выгравіраванымі белымі літарамі. дэп. Брын Макензі.
  Вядома, яна падманула яго, але Харт быў задаволены. Яму чамусьці заўсёды было прыемна ведаць імя свайго ворага.
  
  Прыглушаныя стрэлы знутры 2 Lake View Drive пстрыкнулі, як нецярплівыя пальцы. Узнікла паўза, пасля чаго раздаліся новыя стрэлы.
  Брын і Мішэль набліжаліся да дома Фельдманаў, у якім цяпер было зусім цёмна. Паветра было насычана пахам каміннага полымя, суглінку і гнілога лісця. Маладая жанчына зачынілася зноў пануры і крыўдлівы. Яна кульгала павольней, выкарыстоўваючы більярдны кій як кій.
  Брын сціснуў яе руку.
  Адказу няма.
  «Давай, Мішэль, нам трэба рухацца хутчэй».
  Маладая жанчына падпарадкавалася, але, відавочна, была збянтэжаная. Здавалася, яна згасла. Нібы яна была тут адзінай ахвярай. Гэта нагадала ёй стаўленне Джоі, калі Брын настойваў на тым, каб ён рабіў хатняе заданне перад тым, як гуляць у камп'ютэрныя гульні або пісаць сябрам тэкставыя паведамленні.
  Калі яны наблізіліся да дому, Брын разважала пра спрэчку, якая адбылася ў яе з Мішэль у доме 2 Lake View пасля таго, як яна пагадзілася ўключыць печ.
  Але яна зрабіла гэта проста для таго, каб прымусіць мужчын паверыць, што яны хаваюцца ў доме. Яна сказала маладой жанчыне: «Давай. Вяртаемся да Фельдманаў».
  "Што?"
  «Спяшайцеся».
  Мішэль з пашкоджанай шчыкалаткай і ў шоку ад страты сяброў прасіла застацца ў доме пад нумарам 2, хаваючыся нават у склепе, поўным павукоў, і чакала паліцыі. Паводзячы сябе як прынцэса, яна супраціўлялася выйсці на вуліцу. Яна не магла зразумець, чаму Брын была ўпэўненая, што мужчыны вернуцца назад, а не пойдуць на трасу 682.
  Але Брын быў упэўнены, што яны зробяць менавіта гэта. Пад'езд да шашы быў проста падвохам.
  "Але чаму?" — катэгарычна спрачалася маладая жанчына. «Гэта не мае сэнсу».
  Брын патлумачыла сваю логіку. «З таго, што вы мне сказалі, Я не думаю, што гэта было проста выпадковае ўзлом. Яны прафесійныя забойцы. Гэта азначае, што яны прыйдуць за намі. Яны павінны. Мы можам іх ідэнтыфікаваць. А гэта азначае, што мы з'яўляемся сувязным з тым, хто іх наняў. Такім чынам, яны ўдвая адчайна хочуць знайсці нас. Калі яны гэтага не зробяць, іх бос збіраецца за імі ".
  Брын, аднак, не сказала ёй, што ёсць іншая падстава для яе высновы: чалавек па імені Харт. Ён не збіраўся сыходзіць. Яна ўспомніла, як упэўнена ён гучаў, размаўляючы з ёй у хаце. Безэмацыянальны і цалкам гатовы забіць яе без секунды ваганняў, калі яна з'явіцца.
  Харт нагадаў ёй хірурга, які абсалютна роўным голасам растлумачыў, як памёр яе бацька падчас даследчай аперацыі.
  Тым не менш, больш страшна, што ён нагадаў Брын яе былога мужа. Выгляд Харта быў такім жа, як і твар Кіта аднойчы, калі яна ўбачыла, што ён сунуў пісталет, які яна не пазнала, у скрыню ў спальні. Яна спытала пра гэта, і дзяржаўны паліцэйскі вагаўся, але прызнаўся ёй, што калегі-афіцэры часам клалі ў кішэню зброю, знойдзеную на месцы злачынства, калі гэта не было неабходным доказам. Сабралі б іх. «Проста мець», - растлумачыў Кіт.
  "Ты маеш на ўвазе . . . Вы маеце на ўвазе падсаджваць іх на злачынца, каб можна было сказаць, што вы застрэлілі яго ў мэтах самаабароны?»
  Яе муж не адказаў. Але ён зірнуў на яе такім жа позіркам, як і ў Харта, у той момант, калі ён падняўся з-пад лістоты, трымаючы ў руках пісталет і шукаючы цэль.
  Брын вырашыў, што ў поглядзе таксама было нешта яшчэ. Захапленне?
   магчыма.
  І выклік таксама.
  Няхай пераможа лепшы чалавек. . . .
  Мяркуючы, што мужчыны вернуцца ў дом, дзе яны з Мішэль хаваліся, Брын наладзіла тэлевізар на пакупкі, заблакіравала дзверы камодай і накруціла шнур сілкавання на нагу. Потым яна знайшла бутэльку нашатырнага спірту і выліла яе на падлогу побач з вядром, каб выглядаць, быццам яна паставіла пастку. Гэта прымусіла б Харта і яго партнёрку насцярожыцца, думаючы, што яна гатовая асляпіць сваіх праследавацеляў, хаця на самой справе яна не рызыкавала б пазней пашкодзіць уладальнікам дамоў або ратавальнікам.
  Яны схапілі яшчэ некалькі рэчаў, якія цяпер мелі пры сабе: зброю. У кожнай жанчыны была шкарпэтка з більярдным шарам — накшталт паўднёваамерыканскай кідальнай зброі бола, пра якую Брын даведалася, калі дапамагала Джоі з праектам па Аргентыне для школы. У кішэнях у іх таксама былі нажы «Чыкага», загорнутыя ў ножны для шкарпэтак, а Брын нёс більярдны кій, на канцы якога быў прылеплены дзесяціцалевы нож для разьбы «Чыкага».
  Мішэль неахвотна ўзяў зброю. Але Брын настойваў. І маладая жанчына неахвотна пагадзілася.
  Затым яны праслізнулі ў лес за домам і павярнулі на поўнач, назад да дома Фельдманаў, асцярожна прабіраючы шлях па балоцістай зямлі і выкарыстоўваючы бярвёны і камяні ў якасці прыступак, каб пералезці праз ручаі, якія цяклі да возера.
  Цяпер, трымаючыся пад прыкрыццём у двары сяброў, Мішэль глядзела на поўдзень, у бок стрэлаў. Яна прамармытала Брын: «Чаму ты хацеў сюды вярнуцца? Нам трэба было пайсці іншым шляхам. Да акруговай дарогі. Цяпер мы павінны прайсці міма іх, каб дабрацца».
  «Мы не пойдзем такім шляхам».
  "Што ты маеш на ўвазе? Гэта адзіны выхад на акруговую дарогу».
  Брын пахітала галавой. «Я быў на шосты восемдзесят два амаль паўгадзіны і ўбачыў тры машыны. І гэта было ў гадзіну пік. Нам прыйшлося б рызыкаваць ісці па плячы на адкрытым паветры хто ведае колькі часу. Там нас абавязкова знойдуць».
  «А хіба на шашы не было дамоў? Мы пойдзем туды. Тэлефануйце дзевяць-адзін-адзін».
  "Мы не можам пайсці ні да аднаго з іх", - сказаў Брын. «Я не павяду гэтых людзей да кагосьці. Я не хачу, каб хто-небудзь яшчэ пацярпеў».
  Мішэль маўчаў, гледзячы на дом Фельдманаў. «Гэта вар'яцтва. Мы павінны сысці адсюль».
  «Мы збіраемся выйсці. Толькі не так, як мы прыйшлі».
  «Ну чаму тут больш няма міліцыі?» - агрызнулася яна. «Чаму вы прыйшлі сюды самі? У Чыкага паліцыя так бы не паступіла». Голас маладой жанчыны быў пазітыўным. Брын прыцішыла сваё раздражненне. Яна прыжмурылася, зірнуўшы міма сябе, і паказала.
  У доме па адрасе Lake View, 2, яна магла разабраць два прамяні ліхтарыка: адзін наверсе, другі на першым паверсе. Сканаванне жудасна. Мужчыны абодва былі ў доме і шукалі іх.
  «Сачыце за ліхтарыкамі. Я збіраюся зазірнуць унутр. Ці быў у Стывена пісталет?»
  "Я паняцця не маю", - усміхнулася Мішэль. «Яны сапраўды не былі тыпу пісталета».
  «Дзе твой мабільны тэлефон?» - спытаў Брын.
  «У кашальку, на кухні».
  Калі Брын пабегла на ганак, яна азірнулася і ўбачыла вочы маладой жанчыны, ледзь бачныя ў месячным святле. Так, была доля смутку — што загінулі яе сябры. Але гэта быў надуманы выраз, які Брын часам пазнавала ў свайго сына ў адзін з момантаў яго раздражнення. Выраз, які пытаўся: чаму я? Жыццё проста несправядлівае.
  
  «НІЧОГА».
  Прамаўляецца шэптам.
  У склепе дома па адрасе Лэйк-Вью-Драйв, 2, Харт кіўнуў, прымаючы да ўвагі каментарый Льюіса, які падмятаў ліхтарыкам вакол цёмнага сховішча, у якім было б ідэальна схавацца.
  І гэта была іх апошняя надзея знайсці жанчын у доме.
  Харт адчуваў сябе больш упэўнена. Цалкам верагодна, што жанчыны больш не былі ўзброеныя, да такой высновы ён прыйшоў па змаўчанні: інакш яны чакалі б і расстралялі мужчын. Тым не менш, ён настойваў на тым, каб выкарыстоўваць ліхтарыкі і не ўключаць верхнія ліхтары.
  Аднойчы Харт убачыў рух, абярнуўся і звольнены. Але мішэнню аказаўся проста ўцякаючы пацук, цень якога павялічыўся ў дзесяткі разоў. Істота кінулася прэч. Харт раззлаваўся на сябе за панічны стрэл. Падчас манеўру ён пашкодзіў параненую руку, і яны зноў часова аглухлі. Таксама злы за страту кантролю. Вядома, гэта было лагічна. Раптоўны рух, скачок да яго, здавалася. . . . Натуральна, ён страляў.
  Але апраўданні заўсёды былі непрыемнымі ў роце Харта. Табе не было каго вінаваціць, акрамя сябе, калі ты няправільна разрэзаў дошку або ўстругаў дугу ў ножку крэсла, якая павінна быць прамой, або расшчапіў сустаў ластаўчын хвост.
  «Двойчы адмерай, адзін раз адрэж», — казаў бацька.
  Яны падняліся наверх у цёмную кухню. Харт глядзеў у вокны ззаду і на лес, разважаючы, ці глядзеў ён прама на жанчын. «Змарнаваў некалькі хвілін на пошукі. Вось чаму яны зладзілі гэтую маленькую сцэну ў спальні. Купляйце час».
  І асляпіць нас. Ён адчуваў пах аміяку ўсю дарогу, нават калі дзверы спальні наверсе былі зачыненыя.
  Потым Харт задумаўся: «Але дзе яны? Куды б я пайшоў на іх месцы?»
  «Лес? Пракраўся міма нас і рушыў на шашу?»
  Харт пагадзіўся. «Так. Вось што я б здагадаўся. Іншага выйсця няма. Яны падумаюць, што могуць выклікаць машыну, але ў гэты час ночы дарожнага руху не будзе. Чорт вазьмі, па дарозе сюды было не так шмат. І ім давядзецца трымацца каля пляча, на адкрытым паветры. І тая кроў на мундзіры Брын? Яна параненая. Рухайцеся павольна. Мы лёгка іх заўважым».
  
  БРЫН МАКЕНЗІ хутка прабіраўся ў доме Фельдманаў. Вядома, яна не выключыла святло і навобмацак шукала зброю і мабільныя тэлефоны. Яна не знайшла.
  Сумка Мішэль знікла, а гэта азначала, што яна была ў забойцаў — і што цяпер яны даведаюцца яе імя і дзе яна жыве.
  Брын зайшла на кухню, дзе ляжалі целы ў позах смерці, кроў стварала ўзор пейслі побач з мужам і амаль ідэальны круг вакол жонкі. Брын крыху павагаўся, а потым апусціўся на калені і пашукаў у іх кішэнях мабільныя тэлефоны. Няма. Яна паспрабавала курткі. Гэтак жа пуста. Затым яна ўстала і паглядзела на іх уніз. Хацелася, каб быў час сказаць некалькі слоў, хаця яна не ўяўляла, што.
  Ці былі ў пары ноўтбукі? Яна паглядзела на партфель, які ляжаў на падлозе — ён належаў жанчыне, — і на стос тэчак з дакументамі, на якіх было напісана « КАНФІДЭНЦЫЙНА». Але ніякай электронікі. Муж, відаць, выкарыстаў заплечнік у якасці партфеля, але ў ім было толькі некалькі часопісаў, раман у мяккай вокладцы і бутэлька віна.
  Ногі Брына зноў пачалі пякло ад націрання; азёрная вада прамокла праз сухія шкарпэткі. Яна зазірнула ў пральню і знайшла два пары паходных чаравік. Нацягнула сухія шкарпэткі і большы з ботаў. Другую пару ўзяла для Мішэль. Яна таксама знайшла запальнічку ад свечкі і сунула яе ў кішэню.
  Ці было што-небудзь?
  Яна ахнула ад шоку. Звонку кваканне жаб і шэпт ветру знікалі ў настойлівым рыку аўтамабільнай сігналізацыі.
  Затым адчайны голас Мішэль кліча: «Брын! Ідзі сюды! Дапамажы мне!"
  Брын выбегла вонкі, сціскаючы сваю імправізаваную дзіду, лязом наперад.
  Мішэль стаяў каля «Мэрсэдэса» з разбітым шклом. Маладая жанчына была шалёная, шырока расплюшчыла вочы. І паралізаваны.
  Брын падбег да машыны, зірнуўшы на дом пад нумарам 2. Ліхтарыкі патухлі.
  Яны ў дарозе. Выдатна.
  «Прабач!» Мішэль заплакала. «Не думаў, не думаў. . .”
  Брын адчыніў пасажырскую дзверы, адчыніў капот і пабег да пярэдняй часткі аўтамабіля. Яна пастаралася даведацца ўсё, што магла аб аўтамабілях і грузавіках — транспартныя сродкі складаюць большасць паліцэйскіх у акрузе, як Кенэша, — і яе вучоба ўключала не толькі кіраванне аўтамабілем, але і механіку. Брын з цяжкасцю адцягваў кабель ад плюсавай клемы акумулятара чыкагскім нажом для сталовых прыбораў. Пранізлівы гук спыніўся.
  "Што здарылася?"
   «Я проста . . .” Мішэль злосна прастагнаў. "Гэта не мая віна!"
  не? Чый гэта быў?
  Яна працягвала: «У мяне нізкі ўзровень цукру ў крыві. Мне было смешна. Я ўзяў з сабой сухарыкі». Яна паказала на пакет з закускамі фірмы Whole Foods на заднім сядзенні. Яна сказала, абараняючыся: «Калі я не атрымліваю ежу, часам губляю прытомнасць».
  «Добра», — сказала Брын, якая пазбягала ўзлому і абшуку «Мэрсэдэса», таму што ведала, што гэта будзе трывога. Цяпер яна хутка забралася ўнутр, схапіла сухарыкі і працягнула іх Мішэль, а потым перабралася ў бардачок. «Нічога карыснага», - прамармытала яна.
  «Ты звар'яцеў», - сказала яна раздражняльным ныццём. «Я прашу прабачэння. Я сказаў, што прашу прабачэння».
  "Добра. Але трэба рухацца. Хуткі. Яны ў дарозе». Яна працягнула Мішэль боты, якія знайшла ўнутры, пару меншых, якія павінны былі пасаваць. Уласныя боты Мішэль былі шыкоўнымі і стыльнымі, на трохцалевых трохцалевых абцасах — як раз для маладога спецыяліста. Але бескарысны абутак для ўцёкаў ад забойцаў.
  Мішэль глядзела на флісавыя боты. Яна не варушылася.
  «Спяшайцеся».
  «Мае ў парадку».
  «Не, не. Ты не можаш іх насіць». Паклон на дызайнерскі абутак.
  Мішэль сказала: «Я не люблю насіць вопратку іншых людзей. Гэта . . . груба». Яе голас быў глухім шэптам.
   Магчыма, яна мела на ўвазе вопратку нябожчыкаў.
  Погляд у бок нумара 2. Ніякіх знакаў людзей. Пакуль не.
  «Прабач, Мішэль. Я ведаю, што гэта засмучае. Але вы павінны. А цяпер».
  «Я ў парадку з гэтымі».
  «Не. Вы не можаце. Асабліва з хворай шчыкалаткай».
  Яшчэ адно ваганне. Быццам тая жанчына была надутай васьмігадовай. Брын моцна ўзяў яе за плечы. «Мішэль. Яны могуць быць тут у кожную хвіліну. У нас няма выбару». Яе голас быў жорсткі. «Надзень чортавыя боты. Цяпер!»
  Доўгі момант. У Мішэль дрыжалі сківіцы і чырвоныя вочы, яна схапіла паходныя чаравікі і абаперлася на Mercedes, каб надзець іх. Брын прабегла да гаража і знайшла каля яго тое, што бачыла, калі прыехала: каноэ пад брызентам. Яна падняла яго. Шклопластыкавая лодка была не больш за сорак-пяцьдзесят фунтаў.
  Хаця ацэнка Yahoo была дакладнай і дзвесце ярдаў аддзялялі іх ад берагавой лініі, ручай быў усяго прыкладна ў трыццаці футах ад дома і цягнуўся практычна прама да возера.
  У гаражы яна знайшла выратавальныя кругі і вёслы.
  Мішэль глядзела ўніз на боты сяброўкі, крыўляючыся. Яна выглядала як багатая пакупніца, якой прадалі няякасны абутак і яна збіралася паскардзіцца загадчыцы крамы.
  Брын адрэзаў: «Давай. Дапамажы мне."
  Мішэль зірнула на дом па адрасе Lake View, 2, і з заклапочаным тварам запіхнула ў сябе сухарыкі. кішэню, потым паспяшаўся да каноэ. Дзве жанчыны пацягнулі яго да ручая. Мішэль забралася з більярдным кіем, а Брын працягнула ёй дзіду, вёслы і выратавальныя камізэлькі.
  Азірнуўшыся на балоты лесу, праз якія забойцы напэўна імчалі зараз, намеснік забраўся ўнутр і адштурхнуўся ў ручай, цёмная артэрыя прасочвалася да цёмнага сэрца.
  
  МУЖЧЫНЫ бегалі ўсю ноч, уцягваючы халоднае вільготнае паветра, насычанае пахам гнілога лісця.
  Па гуку рога Харт зразумеў, што замест таго, каб накіравацца на акруговую дарогу, як ён думаў, жанчыны прабраліся назад у дом Фельдманаў. Верагодна, яны ўварваліся ў «Мэрсэдэс» у надзеі паправіць шыну, не думаючы, што ў машыне была сігналізацыя. Яны з Льюісам пачалі бегчы прама да месца, але адразу натыкнуліся на балоты і шырокія ручаі. Харт пачаў пераганяць адзін, але Льюіс сказаў: «Не, твае ногі будуць моцна шараваць. Трэба трымаць іх сухімі».
  Харт, які ніколі не быў на прыродзе, не думаў пра гэта. Мужчыны вярнуліся на пад'язную дарогу і пабеглі да Лэйк-В'ю-Драйв, а затым на поўнач да нумара 2.
  "Мы ідзем . . . асцярожней, - сказаў Харт, задыхаючыся, калі яны былі на паўдарогі да пад'язной дарожкі Фельдманаў. «Яшчэ . . . можа быць пасткай». Прабежка была для яго пеклам параненая рука. Ён паморшчыўся і паспрабаваў перавесці яго ў розныя пазіцыі. Нічога не дапамагала.
  «Пастка?»
  «Яшчэ . . . турбаваўся пра пісталет».
  Льюіс цяпер здаваўся значна менш непрыемным. «Вядома».
  Яны замарудзіліся каля паштовай скрыні, затым пачалі рух, Харт першым, абодва трымаючыся ў цені. Льюіс, дзякуй Богу, маўчаў. Дзіця спахапіўся, калі можна было назваць трыццаціпяцігадовага дзіцем. Харт зноў падумаў пра свайго брата.
  Каля пяцідзесяці футаў уверх па дарозе яны спыніліся.
  Харт прагледзеў тое, што яны маглі бачыць, чаго было няшмат з-за прыцемкаў. Побач праносіліся кажаны. І нейкая іншая істота праскочыла міма яго галавы, плывучы ўніз да пляцоўкі.
  Чорт ляцяць. Харт ніколі не бачыў такога.
  Ён прыжмурыўся на «Мэрсэдэс», заўважаючы разбітае шкло. Жанчын ён не бачыў.
  Іх заўважыў Льюіс. Ён выпадкова азірнуўся ўніз па пад'язной дарозе ў бок прыватнай дарогі. «Харт. Паглядзіце. Што гэта?"
  Ён павярнуўся, напалову чакаючы ўбачыць Брын, якая падымаецца з кустоў, каб стрэліць з гэтага свайго чорнага сервіза. Але ён нічога не ўбачыў.
  "Што?"
  «Вось яны! На возеры».
  Харт павярнуўся, каб паглядзець. Каля двухсот футаў у возера плыў невысокі човен, лодка або каноэ. Ён рухаўся да супрацьлеглага берага, але вельмі павольна. Гэта было цяжка ўбачыць, але ён думаў, што там два чалавекі. Брын і Мішэль, убачыўшы мужчын, спыніліся веславаць і згорбіўшыся, трымаючыся нізка. Імпульс нёс іх да супрацьлеглага берага.
  Люіс сказаў: «Той сігнал трывогі, гэта не была памылка. Гэта было, каб адцягнуць нас. Каб яны змаглі сысці ў чортавай лодцы».
  Чалавек добра злавіў. Харт нават не глядзеў на возера. Ён зноў стрымліваўся ад таго, што яго адгадалі - і ён вырашыў, што гэта, верагодна, Брын, які спрабаваў іх падмануць.
  Мужчыны збеглі да берага.
  «Занадта далёка для рассейвальніка», - расчаравана крыўляючыся, сказаў Льюіс. «А я не вельмі ўмею страляць з пісталета».
  Але Харт быў. Хадзіў на палігон мінімум раз на тыдзень. Цяпер, трымаючы стрэльбу ў адной руцэ, ён пачаў страляць, павольна, рэгулюючы пры гэтым вышыню ствала. Рэзкі выбух каціўся па возеры з кожным стрэлам і вяртаўся бледным рэхам. Першы і другі паднялі ваду перад лодкай; астатнія не зрабілі. Яны былі дакладна ў цэль. Адзін стрэл кожныя некалькі секунд, кулі закідвалі каноэ, адпраўляючы аскепкі дрэва або шкловалакна ў паветра. Напэўна, ён ударыў прынамсі адну з іх — ён убачыў, як яна павалілася наперад і пачуў панічны крык жанчыны, які напоўніў вільготнае паветра.
  Больш здымкаў. Галашэнне раптоўна спынілася. Каноэ перакулілася і затанула.
  Харт перазагрузіўся.
  - Нічога не рухаецца, - сказаў Льюіс, крычачы з-за іх знямелых вушэй. «Ты атрымаў іх, Харт».
  «Ну, мы павінны пераканацца». Харт кіўнуў на невялікі лодку побач. «Вы ўмееце веславаць?»
  - Вядома, - адказаў Льюіс.
  «Прынясі камяні. Каб абцяжарыць целы».
  «Гэта была добрая стральба, Харт. Я маю на ўвазе, сапраўды ". Льюіс падняў маленькую лодку ў вертыкальнае становішча.
  Але Харт не думаў пра стральбу. Стральба была толькі навыкам, і ў гэтай справе вы павінны былі ўмець гэта рабіць, гэтак жа, як вы не маглі быць цесляром, не ўмеючы габляваць або такарна станкаваць. Не, ён успамінаў свае ранейшыя думкі. Цяпер, калі вечаровая місія была скончана, яму трэба было звярнуць увагу на тое, што будзе далей: як прадбачыць і падрыхтавацца да цяжкіх наступстваў, якія пацягне за сабой смерць гэтых жанчын.
  Таму што, як ведаў Харт, яны напэўна будуць.
  
  ГРЭМ БОЙД СЯДЗЕЎ наперадзе на зялёнай канапе, нахмурыўшыся, гледзячы не на экран тэлевізара, а на старадаўні столік, усыпаны белым і залатым колерам, пад якім ляжала скрынка з адзіным вязаным праектам, якім Брын калі-небудзь займаўся - швэдар для пляменніцы. Яна кінула яго шмат гадоў таму, пасля шасці цаляў няроўнага рукава.
  Ганна падняла вочы ад уласнага вязання. «Я адпусціў гэта на некаторы час».
  Яе зяць падняў брыво.
  Яна памяняла вялікія сінія іголкі на пульт дыстанцыйнага кіравання, зменшыла гучнасць. Яшчэ раз, Грэм убачыў у ёй больш цвёрды стрыжань, чым сведчаць закручаныя валасы і слабая ўсмешка на яе напудраным твары.
  «Вы маглі б таксама сказаць мне. Рана ці позна я выцягну гэта з цябе».
  Пра што, чорт вазьмі, яна казала? Ён глядзеў убок, на нейкую лухту на плоскім экране.
  Яе вочы не адрываліся ад яго. «Той званок, так? Той са школы?»
  Ён пачаў нешта гаварыць, потым змоўк. Але нарэшце ён пайшоў наперад. «Было крыху горш, чым я казаў».
  "Так і думаў."
  Ён растлумачыў тое, што сказаў дарадца аддзела Джоўі — пра школу хлопчыка, падробку, фальшыўку і нават прыпыненне мінулай восенню. «Былі і іншыя бойкі, у якія ён удзельнічаў. У мяне не было духу спытаць пра гэта ў яго дарадцы».
  Ну які? . . .
  «Ах». Ганна кіўнула. «У мяне было адчуванне».
  "Ты зрабіў?"
  Яна здабыла праект вязання. «Што вы збіраецеся з гэтым рабіць?»
  Грэм паціснуў плячыма. Ён сеў назад. «Узнікла ідэя паразмаўляць з ім. Але я пакіну гэта для Брын. Хай яна з гэтым спраўляецца».
  «Я еў на вас, я мог бачыць. Вы ні разу не пасмяяліся з Дру Кэры».
  «Калі гэта здарылася аднойчы, значыць, гэта здаралася раней. Рэжучы клас? Вам не здаецца?»
  "Найхутчэй. Мой досвед працы з дзецьмі». Ганна гаварыла з ведаў. У Брын была старэйшая брат і малодшая сястра, адпаведна настаўнік і прадавец камп'ютараў. Прыемныя, добрыя людзі, вясёлыя людзі. Звычайны. Брын часцей плыла ўверх па плыні, чым яе браты і сёстры.
  Цяпер Ганна Макензі адмовілася ад манеры паводзін Hallmark-Channel, якую пры неабходнасці апранала як камуфляж. Тон у яе голасе мяняўся дзень на ноч. «Я хачу сказаць: ты ніколі не караеш яго, Грэм».
  «Пасля Кіта я ніколі не ведаў, рабіць тое ці тое».
  «Ты не Кіт. Дзякуй Богу. Не хвалюйся».
  «Брын не дазваляе мне. Ці гэта паведамленне, якое я атрымліваю. І я ніколі не націскаў. Я не хачу яе падрываць. Ён яе сын».
  «Не проста», — хутка нагадала яна. «Цяпер ён таксама твой хлопчык. Вы атрымліваеце ўвесь пакет — нават прыехаўшы з жахлівай бабулькай, на якую вы не разлічвалі».
  Ён засмяяўся. «Але я хачу быць асцярожным. Джоі . . . Я ведаю, што ён цяжка перажыў развод».
  «Хто не робіць? Гэта жыццё. Няма прычын для вас быць фіялкай, якая скарачаецца, калі справа даходзіць да яго.
  «Магчыма, ты маеш рацыю».
  "Я. Падыдзі і ўбачыш яго. Цяпер». Яна дадала: «Магчыма, гэта лепшае ў свеце, што Брын пайшла на гэты званок сёння ўвечары. Дайце вам магчымасць пагаварыць».
  «Што я кажу? Я паспрабаваў нешта прыдумаць. Гэта было глупства».
  «Ідзіце са сваімі інстынктамі. Калі гэта здаецца правільным, то, верагодна, так. Так я рабіла са сваімі дзецьмі. Зразумеў некаторыя рэчы правільна. І некаторыя рэчы не так. Відавочна».
   Апошняе слова было моцна прыпраўлена.
  "Ты мяркуеш?"
  "Я думаю. Хтосьці павінен быць галоўным. Ён не можа быць. І Брын. . .” Жанчына больш нічога не сказала.
  «Якія-небудзь парады?»
  Ганна засмяялася. «Ён дзіця. Ты дарослы».
  Грэм меркаваў, што гэта бліскучае разуменне, але, здавалася, яно не дапамагло.
  Відавочна, яна бачыла, што ён разгублены. «Прайграй на слых».
  Грэм выдыхнуў і падняўся наверх, прыступкі рыпелі пад яго вялікім целам. Ён пастукаў у дзверы хлопчыка і ўвайшоў, не чакаючы адказу, чаго ніколі раней не рабіў.
  Круглы твар Джоўі, усыпаны вяснушкамі, глядзеў угору ад свайго стала, над якім сядзеў вялікі плоскі манітор. Ён зноў надзеў вязаную шапку, як рэпер. Відаць, ён абменьваўся імгненнымі паведамленнямі з сябрам. Была задзейнічана вэб-камера. Грэму не падабалася, што сябар мог бачыць яго, бачыць пакой.
  «Як справы з хатнім заданнем?»
  «Скончана». Ён друкаваў, не гледзячы на клавіятуру. Ці ў Грэма.
  На сцяне была серыя фотаздымкаў з фільма Гаса Ван Сэнта « Параноидальный парк» пра скейтбардыстаў у Портлендзе. Напэўна, Джоі раздрукаваў іх. Гэта быў добры фільм — для дарослых. Грэм пратэставаў супраць таго, што яны забралі хлопчыка. Але Джоі быў апантаны фільмам і маркоціўся, пакуль Брын не пагадзілася. Аднак, як аказалася, яны ўцяклі з тэатра пасля адной асабліва жудаснай сцэны. Грэм ухіліўся інцыдэнт, які насамрэч купіў бы, хоць ён быў вельмі блізкі да таго, каб сказаць жонцы, што наступным разам яна павінна яго паслухаць.
  "Хто гэта?" — спытаў Грэм, зірнуўшы на экран.
  "Сусветная арганізацыя па ахове здароўя?"
  «Вы імгненна пішаце?»
  «Проста нейкі хлопец».
  "Джоі".
  «Тоні». Хлопчык працягваў глядзець на экран. Сакратарка Грэма магла надрукаваць 120 слоў у хвіліну. Джоі, здавалася, ішоў хутчэй.
  Занепакоены, што гэта можа быць дарослы, Грэм спытаў: «Хто Тоні?»
  «У маім, ведаеце, класе. Тоні Метцэр». Па яго тоне было відаць, што Грэм сустракаўся з ім, хоць ён ведаў, што не. «Мы накшталт Turbo Planet. Ён не можа прайсці шосты ўзровень. Я магу да васьмі. Я яму дапамагаю».
  «Ну, позна. На сёння хопіць імгненных паведамленняў».
  Джоўі працягваў друкаваць, і Грэм задумаўся, ці не трымаецца ён з выклікам, ці проста развітваецца. Ці стане гэта бойкай? У мужчыны спацелі далоні. Ён звальняў супрацоўнікаў за крадзеж, ён сутыкнуўся з рабаўніком, які ўварваўся ў офіс, ён спыніў нажавыя бойкі сярод сваіх работнікаў. Ні адзін з гэтых здарэнняў не прымусіў яго так нервавацца, як гэты.
  Пасля некалькіх хуткіх націсканняў клавіш экран кампутара вярнуўся да працоўнага стала. Хлопчык прыемна падняў вочы. Пытаючыся, што цяпер?
  «Як рука?»
  «Добра».
   Хлопчык узяў свой гульнявы кантролер. Націскаў кнопкі так хутка, што яго пальцы расплываліся. У Джоі былі дзесяткі электронных прыстасаванняў — MP3-плэеры, iPod, мабільны тэлефон, кампутар. Здавалася, што ў яго было шмат сяброў, але ён больш размаўляў пальцамі, чым словамі, сказанымі тварам да твару.
  «Хочаш аспірыну?»
  «Не, усё ў парадку».
  Хлопчык засяродзіўся на гульні, але айчым заўважыў, што ён насцярожыўся.
  Першай думкай Грэма было прымусіць хлопчыка прызнацца ў падзенні, але гэта, здавалася, супярэчыла інстынкту, на які Ганна казала яму спадзявацца. Ён вярнуўся ў думках да сваіх разважанняў: дыялог, а не канфрантацыя.
  Хлопчык маўчаў. Адзіным шумам быў пстрычка кантролера і электронны бас гукавой дарожкі гульні, калі герой мультфільма шпацыраваў па фантастычнай дарозе.
  Добра, прыступай да справы.
  "Джоі, я магу спытаць цябе, чаму ты прагульваеш школу?"
  «Прапусціць школу?»
  «Чаму? Ці ёсць праблемы з настаўнікамі? Можа, зь іншымі студэнтамі?»
  «Я не прапускаю».
  «Я пачуў са школы. Вы сёння прапусцілі».
  «Не, не рабіў». Ён працягваў гуляць на кампутары.
  «Я думаю, што ты зрабіў».
  — Не, — пераканана адказаў хлопчык. «Я не зрабіў».
  Грэм убачыў сур'ёзны недахоп дыялогавага падыходу. «Вы ніколі не прапускалі?»
   «Я не ведаю. Маўляў, аднойчы мне стала дрэнна па дарозе ў школу, і я вярнуўся дадому. Мама была на працы, і я не мог яе дастаць».
  «Вы заўсёды можаце мне патэлефанаваць. Мая кампанія знаходзіцца ў пяці хвілінах адсюль і ў пятнаццаці хвілінах ад школы. Я магу быць там у самыя кароткія тэрміны.»
  «Але вы не можаце выпісаць мяне».
  "Так, я магу. Я ў спісе. Твая маці ўнесла мяне ў спіс». Хіба хлопчык гэтага не ведаў? «Што табе сказаць, Джоі, выключы гэта».
  «Выключыць?»
  «Так. Выключыце гэта».
  «Я амаль да...»
  «Не. Давай. Выключыце гэта».
  Ён працягваў гуляць.
  «Або я адключу яго». Грэм падняўся і пацягнуўся да шнура.
  Джоі ўтаропіўся на яго. «Не! Гэта скіне памяць. Не трэба. Я захаваю гэта».
  Ён працягваў гуляць на імгненне — шчыльных дваццаць секунд — а потым націснуў некалькі кнопак, і экран застыў з сцішаным гукам, створаным кампутарам.
  Грэм сеў на ложак каля хлопчыка.
  «Я ведаю, што вы і ваша маці гаварылі сёння аб вашым няшчасным выпадку. Вы сказалі ёй, што прагулялі школу?» Грэму было цікава, ці ведаў Брын і не сказаў яму.
  «Я не прагульваў школу».
  «Я размаўляў са спадаром Радзіцкім. Ён кажа, што ты падрабіў запіску ад маці».
  «Ён хлусіць». Вочы ўніклівыя.
   «Навошта яму хлусіць?»
  «Ён мяне не любіць».
  «Ён выглядаў вельмі занепакоеным табой».
  «Вы проста не разумееце». Мабыць, палічыўшы, што гэта неабвержны доказ яго невінаватасці, ён зноў павярнуўся да застылага экрана. Нейкая істота падскоквала ўверх і ўніз. Бег на месцы. Хлопчык паглядзеў на гульнявы кантролер. Ён не пайшоў на гэта.
  «Джоі, нехта са школы бачыў, як ты кінуўся на Элдэн-стрыт».
  Вочы ў хлопчыка бліснулі. «Яны таксама хлусяць. Гэта быў Рад, праўда? Ён гэта выдумляе».
  «Я не думаю, што яны былі, Джоі. Я думаю, што яны бачылі, як ты на дошцы рухаўся сорак міляў у гадзіну па Элдэн-стрыт, калі ты знішчыўся.
  Ён падскочыў на ложак, міма Грэма, і сцягнуў з паліцы кнігу.
  «Такім чынам, ты не сказаў сваёй маці, што рэзаў, і ты не сказаў ёй, што ты фальціруеш, так?»
  «Я не фальтыраваў. Я якраз ішоў на пасадку. Я сышоў з прыступак паркоўкі».
  «Гэта месца, дзе вы сёння трапілі ў аварыю?»
  Паўза. «Не вельмі. Але я не «фальт».
  «Вы калі-небудзь?»
  «Не».
  Грэм быў у поўнай разгубленасці. Гэта нікуды не дзелася.
  Інстынкт . . .
  «Дзе твая дошка?»
  Джоі зірнуў на Грэма і нічога не сказаў. Зноў павярнуўся да кнігі.
   «Дзе?» — непахісна спытаў айчым.
  «Я не ведаю».
  Грэм адчыніў шафу, дзе на кучы спартыўнай абутку сядзеў скейтборд хлопчыка.
  «Больш няма пасадкі ў гэтым месяцы».
  «Мама сказала два дні!»
  Грэм думаў, што Брын сказаў тры. «Адзін месяц. І вы павінны паабяцаць, што больш ніколі не збіраецеся "фальтаваць".
  «Я не фальчу!»
  "Джоі".
  «Гэта такая лухта!»
  «Не кажы мне гэтага».
  «Мама не супраць».
  Гэта было праўдай? "Ну, я так".
  «Вы не можаце спыніць мяне. Ты мне не бацька!»
  Грэм адчуў жаданне паспрачацца. Тлумачыць пра аўтарытэт і іерархію і сямейныя адзінкі, яго ролю і ролю хлопчыка ў сям'і. Аднак спрэчка па сутнасці выглядала як аўтаматычны пройгрыш.
  Інстынкт, нагадаў ён сабе.
  Добра. Паглядзім, што атрымаецца.
  «Вы збіраецеся сказаць мне праўду?»
  «Я кажу праўду», — бушаваў хлопчык і пачаў плакаць.
  Сэрца Грэма шалёна калацілася. Ці быў ён сумленным? Гэта было так цяжка. Ён стараўся трымаць голас цвёрдым. «Джоі, твая маці і я вельмі любім цябе. Мы абодва вельмі хваляваліся за цябе, калі даведаліся, што ты пацярпеў.
  «Ты не любіш мяне. Ніхто гэтага не робіць». Слёзы спыніліся так хутка, як яны пачалі, і ён ссутуліўся, чытаючы сваю кнігу.
  «Джоі. . .” Грэм нахіліўся наперад. «Я раблю гэта, таму што клапачуся пра цябе». Ён усміхнуўся. "Давай. Пачысціце зубы, надзеньце піжамы. Час спаць».
  Хлопчык не варухнуўся. Яго вочы шалёна праглядалі словы, якіх ён нават не бачыў.
  Грэм падняўся і выйшаў з пакоя, несучы скейтборд. Ён спусціўся ўніз, кожны крок змагаючыся з жаданнем вярнуцца, папрасіць прабачэння і маліць хлопчыка быць шчаслівым і дараваць яму.
  Але інстынкт перамог. Грэм працягнуў на першы паверх, паставіў скейтборд на верхнюю паліцу шафы.
  Ганна назірала за ім. Здавалася, яна павесялела. Грэм не лічыў нічога смешным.
  «Калі Брын будзе дома?» — спытала цешча.
  Ён паглядзеў на гадзіннік. «Хутка, я думаю. Магчыма, яна паабедае, але есці будзе ў машыне».
  «Яна не павінна гэтага рабіць. Не па тых дарогах ноччу. Вы глядзіце ўніз на хвіліну, бераце свой бутэрброд, і перад вамі алень. Або мядзведзь. Джэймі Хендэрсан ледзь не трапіў у адзін. Проста там было».
  «Я чуў гэта, я думаю. Вялікі?»
  «Дастаткова вялікі». Ківок у бок столі. «Як гэта прайшло?»
  "Не добра."
  Яна працягвала дарыць яму напаўусмешку.
  "Што?" — раздражнёна спытаў ён.
  «Гэта пачатак».
  Грэм закаціў вочы. «Я так не думаю».
   "Даверся мне. Часам важна проста данесці паведамленне. Якім бы ні было паведамленне. Памятайце пра гэта».
  Ён узяў трубку і зноў набраў нумар Брын. Ён перайшоў адразу на галасавую пошту. Ён кінуў тэлефон на стол і рассеяна ўтаропіўся ў экран тэлевізара. Зноў думаю пра жоўтыя курткі. Як ён займаўся сваімі справамі, вазіў на колах вялікую кудлатую расліну, атрымліваў асалоду ад дня, не ўсведамляючы, што ступаў на гняздо на дзесяць футаў назад.
  Ніколі не ўсведамляючы гэтага, пакуль маленькія цвёрдыя кропачкі з іх вогненнымі джаламі не пакрываліся паўсюль.
  Цяпер ён падумаў: і чаму гэта наогул мае значэнне?
  Проста адпусціце гэта.
  Грэм пацягнуўся да пульта. Наверсе грукнулі дзверы.
  
  БРЫН І МІШЕЛЬ прабіраліся праз неахайны заблытаны лес прыкладна ў трохстах ярдах на поўнач ад дома Фельдманаў. Тут дрэвы былі больш густыя, пераважна пышныя сасны, елкі і піхты. Від на возера закрыўся.
  Аўтамабільная сігналізацыя была няшчаснай памылкай. Але паколькі гэта здарылася, Брын спадзявалася, што яна павярнула гэта на сваю карысць, прымусіўшы мужчын падумаць, што гэта было наўмыснае адцягненне ўвагі і што жанчыны ратаваліся на каноэ на далёкі бераг возера. Аднак насамрэч яны выкарыстоўвалі лодку толькі для таго, каб праплысці на невялікай адлегласці ўніз па плыні і пераплысці на супрацьлеглы бераг ручая. Яны падперлі выратавальныя кругі, каб яны выглядалі як два пасажыры, якія згрудзіліся, а потым кінулі каноэ ў хуткую плынь, якая кінула судна ў возера.
  Затым яны паспяшаліся як маглі, улічваючы лодыжку Мішэль, далей ад анклава дамоў на возеры на поўнач да парку штата Маркет.
  Калі раздалася страляніна, як і чакала Брын, яна была гатовая і выпусціла люты, пакутлівы крык. Потым рэзка спыніўся, нібы падстрэлены. Яна ведала, што мужчыны напалову аглухнуць, і, зважаючы на збянтэжанае рэха ад пагоркаў, не магла зразумець, што крык прыйшоў зусім аднекуль. Хітрасць магла не падмануць іх надоўга, але яна была ўпэўнена, што выйграла трохі часу.
  «Ці можам мы спыніцца?» — спытала Мішэль.
  «Чаму, шчыкалатка баліць?»
  «Ну, вядома, так. Але я маю на ўвазе, давайце проста пачакаем тут. Яны хутка знікнуць». Яна ела свае крекеры. Брын паглядзеў на іх. Мішэль, здавалася, неахвотна прапанавала ёй трохі. Яна прагна з'ела жменю.
  «Мы не можам спыніцца. Мы павінны працягваць».
  «Дзе?»
  «Поўнач».
  «Што значыць «поўнач»? Там каюта там ці што, ці тэлефон?»
  «Мы сыходзім ад іх як мага далей. У парк».
  Мішэль затармазіла. «Паглядзіце на гэтае месца. Гэта ўсё беспарадак, гэта заблыталася і . . . ну, беспарадак. Няма ніякіх шляхоў. Мароз».
  А ты ў гэтым двухтысячным паліто . . . скардзячыся, падумала Брын.
  «Можа, у чатырох-пяці мілях адсюль ёсць рэйнджарская станцыя».
  «Пяць міль!»
  «Шшшш».
  «Гэта лухта. Мы не можам прайсці праз гэта пяць міль».
  «Вы ў добрай форме. Вы бяжыце, так?»
  «На бегавой дарожцы ў маім клубе здароўя. Не ў такіх месцах. І якім шляхам мы пойдзем? Я ўжо заблукаў».
  «Я ведаю агульны кірунак».
  «Лес? Я не магу!»
  «У нас няма выбару».
  «Вы не разумееце. . . . Я баюся змей».
  «Яны вас больш баяцца, паверце».
  Мішэль паказала крекеры. «Гэтай ежы не хопіць. Вы ведаеце пра гіпаглікемію? Усе думаюць, што гэта нічога. Але я мог страціць прытомнасць».
  Брын цвёрда сказаў: «Мішэль, там ёсць людзі, якія хочуць нас забіць. Змеі і ваш узровень цукру ў крыві сапраўды займаюць даволі нізкае месца ў маштабе праблем тут».
  «Я не магу гэтага зрабіць». Жанчына нагадала Брыну першы дзень Джоўі ў пачатковай школе: ён падставіў ногі і адмовіўся ісці. Ёй спатрэбілася два дні, каб угаварыць яго прыйсці. Фактычна, цяпер Брын распазнала падобныя прыкметы істэрыі ў твары Мішэль. Маладая жанчына зусім перастала хадзіць. Яе вочы былі шырока расплюшчаныя, і яна шырока махнула рукамі. «Я раблю пакупкі ў Whole Прадукты харчавання. Я купляю каву ў Starbucks. Гэта не я, гэта не мой свет. Я не магу!»
  - Мішэль, - мякка сказала Брын, - усё будзе добра. Гэта ўсяго толькі дзяржаўны парк. Кожнае лета тут праязджаюць тысячы людзей».
  «Па дарожках, сцежках».
  «І мы збіраемся знайсці адзін».
  «Але людзі губляюцца. Я бачыў гэтую рэч па тэлевізары. Гэтая пара згубілася і замерзла да смерці, а жывёлы з'елі іх целы».
  «Мішэль-»
  «Не, я не хачу ісці! Схаваемся тут. Мы знойдзем месца. Калі ласка. Яна выглядала так, быццам збіраецца заплакаць.
  Брын успомніла, што бедная жанчына бачыла, як застрэлілі яе сяброў — і сама ледзь не была забітая. Яна старалася быць цярплівай. «Не. Прынамсі, гэты адзін чалавек, Харт, ён пойдзе за намі, як толькі выявіць, што мы падманулі іх лодкай. Ён не будзе ведаць напэўна, што мы ішлі сюды, але можа здагадацца.
  Мішэль азірнулася, яе вочы ў паніцы заскочылі, дыханне пачасцілася.
  "Добра?"
  Мішэль з'ела яшчэ жменю крекеров, не прапаноўваючы Брын, а потым засунула іх назад у кішэню. Яна скрывілася з агідай. "Добра. Вы выйгралі».
  Азірнуўшыся яшчэ раз, жанчыны пачалі свой шлях, рухаючыся як мага хутчэй, абыходзячы клубкі, праз многія з якіх немагчыма было прайсці нават мачэтэ. Аднак іглічных лясоў было шмат, і можна было знайсці роўныя маршруты, не перашкоджаныя хмызняком.
   Яны працягнулі далей, далей ад дамоў, Мішэль добра спраўлялася з захаваннем тэмпу, нягледзячы на кульганне. Брын моцна сціснула сваю дзіду, адчуваючы сябе ўпэўнена і смешна з-за зброі.
  Неўзабаве яны пераадолелі яшчэ чвэрць мілі, потым паўтары.
  Брын страпянуўся і развярнуўся. Яна пачула голас.
  Але гэта была толькі Мішэль, якая мармытала сама сабе з прывідным тварам у блакітным месячным святле. Брын таксама меў звычку весці дыялог з самім сабой. Яна страціла бацьку з-за хваробы і дарагога сябра ў аддзеле з-за п'янага кіроўцы. І яна таксама страціла мужа. У той час смутку яна размаўляла сама з сабою, молячыся аб сіле ці проста гамонячы. Па нейкай прычыне, як яна выявіла, словы рабілі боль менш балючым. Яна зрабіла тое ж самае ў той дзень з Джоі ў рэнтгеналагічным аддзяленні бальніцы. Яна не магла ўспомніць, што тады сказала.
  Абышлі гнілыя сажалкі, захлынуўшыся балотам і журавінамі. Яна была здзіўлена, калі ўбачыла, як месячнае святло асвятляе кучу раслін-драпежнікаў, пра якіх Брын даведалася, калі дапамагала Джоі з дакладам у школе. Надрыўна крычалі жабы і журботна крычалі птушкі. Камароў, дзякуй Госпаду, было занадта рана. Брын была магнітам і летам насіла цытранелу, як духі.
  Супакойваючы сябе гэтак жа, як і Мішэль, Брын прашаптала: «Я была ў парку на двух пошукава-выратавальных акцыях». Яна падахвоцілася выканаць заданні, каб выкарыстаць некаторыя веды, якія яна набыла на семінарах па тактычнай падрыхтоўцы паліцыі штата, якія ўключалі неабавязковы — надзвычай знясільваючы і балючы — міні-курс выжывання.
  Адзін з двух пошукава-выратавальных мерапрыемстваў тут насамрэч стаў вельмі непрыемнай аперацыяй па аднаўленні цела. Але Брын не згадаў пра гэта.
  «Я дрэнна ведаю гэтае месца, але маю прыблізнае ўяўленне пра планіроўку. Маршрут Джоліет недзе побач, не больш чым за адну-дзве мілі. Вы гэта ведаеце?»
  Мішэль пахітала галавой, гледзячы на ложак хваёвых іголак перад нагамі. Яна выцерла нос рукавом.
  «Сцежка прывядзе нас да той станцыі рэйнджараў. Цяпер ён будзе зачынены, але мы можам знайсці там тэлефон або пісталет».
  Станцыя была першым выбарам Брын. Але, патлумачыла яна далей, калі яны прамінуць будынак або не змогуць уварвацца ў яго, яны змогуць працягнуць рух па Джаліет, якая павярнула на паўночны ўсход, пакуль не перасячэ раку Снейк. «Мы можам ісці па рацэ на ўсход да Пойнт-оф-Рокс. Гэта вялікі горад на другім баку парку. У іх будуць крамы — для тэлефона — і нейкі офіс грамадскай бяспекі. Магчыма, няпоўны працоўны дзень, але мы можам іх абудзіць. Гэта шлях, шэсць ці сем міль, але мы можам ісці па рацэ, і гэта даволі роўная хада. Іншы варыянт, калі мы патрапім у Змяю, - павярнуць на захад. І падняцца на скалы ўздоўж цясніны Снейк-Рывер. Гэта прывядзе нас да міждзяржаўнай дарогі па мосце. Там увесь час рух. Да нас спыніцца дальнабойнік ці яшчэ хто».
  «Лазаць па камянях», - прамармытала Мішэль. «Я баюся вышыні».
  Таксама і Брын (хоць гэта не перашкодзіла ёй спусціцца ўніз па стромай скале да чакаючай бочкі Старога Мілўокі - традыцыйнае выпускное практыкаванне ў курсе дзяржаўнай паліцыі). І ўздым у цясніну быў бы круты і небяспечны. Мост быў амаль на сто футаў над ракой, а скалы часта былі амаль вертыкальнымі. Менавіта ў той частцы парку было знойдзена цела, якое шукалі праваахоўнікі. Малады чалавек збіўся з ног. Вышыня падзення была ўсяго дваццаць футаў, але ён быў упёрся ў вострую суку дрэва. Каранер сказаў, што яму, верагодна, спатрэбілася дваццаць хвілін, каб памерці.
  Да сённяшняга дня Брын Макензі не давала спакою гэты вобраз.
  Калі яны рухаліся ад сасны ў векавы лес — больш густы і пакрыты цемрай — Брын спрабавала выбраць маршрут, які быў бы самым лёгкім для шчыкалаткі Мішэль. Але на шляху часта ўплывалі карэнныя хмызнякі, клубкі саджанцаў і лазы, якія прымушалі іх абыходзіць. Некаторыя з іх проста павінны былі прабівацца.
  А некаторыя маршруты былі настолькі цьмянымі, што іх цалкам пазбягалі, баючыся прапусціць круты з'езд або глыбокае балота.
  І заўсёды напаміны, што яны насамрэч не адны. Праносіліся кажаны, гукалі совы. Брын ахнула, калі яна наступіла на канец стойкі з аленевых рэбраў, якая паднялася і стукнула яе па калене. Яна адскочыла ад выбеленай, пажаванай косткі. Побач быў зашрамаваны чэрап жывёлы.
  Мішэль глядзела на астанкі шкілетаў, расплюшчыўшы вочы, без адказу.
  "Пойдзем. Гэта проста косці».
  Яны рушылі праз заблытаную пустыню за іншым сто ярдаў. Раптам Мішэль спатыкнулася, схапілася за галінку, каб падтрымаць сябе, і паморшчылася.
  "У чым справа?"
  Яна сарвала тонкую пальчатку, гледзячы на сваю руку. Два калючкі з галіны праткнулі ёй далонь і ўрэзаліся ў скуру. Яе вочы пачырванелі ад жаху.
  «Не! Не, гэта проста ажына. У цябе ўсё добра. тут. Дайце мне паглядзець».
  «Не! Не чапай».
  Але Брын узяў жанчыну за руку і пстрыкнуў запальнічкай па скуры, разглядаючы малюсенькія раны. «Мы проста хочам вывесці іх, каб не заразіцца. Праз пяць хвілін вы нічога не адчуеце».
  Брын вызваліла шыпы са сваёй скуры, і жанчына зморшчылася, хныкнуўшы і гледзячы на растучыя кропкі крыві. Брын выцягнуў бутэльку са спіртным, намачыў ім край шкарпэткі і пачаў прамываць раны. Яна не магла не заўважыць цёмныя, мастацкія пазногці.
  «Дазвольце мне гэта зрабіць», — сказала Мішэль і пагладзіла скуру. Яна вярнула шкарпэтку, знайшла ў кішэні сурвэтку і прыціснула яе да раны. Да таго часу, як яна падняла яго, крывацёк амаль спыніўся.
  "Як гэта?"
  «Нічога страшнага», - сказала Мішэль. "Вы маеце рацыю. Ужо не баліць».
  Яны працягнулі свой маршрут, накіроўваючыся ў напрамку, які паказаў Брын.
  Вядома, падумала яна, Харт будзе пераследваць іх, і яны павінны быць пільнымі. Але ён паняцця не меў куды яны накіроўваліся. Жанчыны маглі пайсці ў любым накірунку, акрамя поўдня, да акруговай дарогі, бо ім трэба было красціся вакол забойцаў, каб дабрацца туды.
  З кожным ярдам Брын станавіўся ўсё больш упэўненым. Прынамсі, яна нешта ведала пра лес і пра тое, дзе ляжыць сцежка перад імі. Мужчыны не зрабілі. І нават калі б Харт і яго напарнік выбралі гэты кірунак, то праз дзесяць хвілін мужчыны напэўна апынуліся б заблуканымі.
  
  НАЗАД НА беразе каля дома Фельдманаў, Харт разглядаў функцыю GPS на сваім BlackBerry. Затым ён паглядзеў карту мясцовасці, якую яны прывезлі з сабой.
  «Сцежка Джоліет», — абвясціў ён.
  "Што гэта?"
  «Куды яны накіроўваюцца».
  - Ах, - сказаў Льюіс. "Ты мяркуеш?"
  «Так». Ён падняў карту. «Мы тут». Ён пастукаў па кропцы, а затым перасунуў палец на поўнач. «Гэта карычневая лінія - след. Яно даставіць іх прама да той станцыі рэйнджараў».
  Льюіс адцягнуўся. Ён глядзеў на возера. «Гэта было разумна, я павінен сказаць. Што яны і зрабілі».
  Харт не пагадзіўся. Іх кароткі шэраг у возеры паказаў, што жанчыны падперлі выратавальныя камізэлькі, каб яны нагадвалі целы, згорбленыя ў каноэ і потым піхнуў лодку ў ваду. Крык — на гук стрэлаў — быў геніяльны. Брын ці Мішэль вымавілі гэты гук? Брын, ён паспрачаўся.
  Харт не прывык пераўзыходзіць сваіх апанентаў. Частцы яго падабаўся выклік, але большай частцы падабалася мець кантроль. Спаборніцтвы, якія ён аддаваў перавагу, былі тымі, у якіх ён добра ўяўляў, што вынік будзе на яго карысць. Як праца з чорным дрэвам: дрэва было тэмпераментным — цвёрдым і далікатным — і магло лёгка раскалоцца, трацячы сотні долараў. Але калі вы не спяшаліся, былі ўважлівымі, прадбачылі любыя патэнцыйныя праблемы, канчатковы вынік быў выдатным.
  Якім выклікам была Брын Макензі?
  Панюхаць аміяк.
  Чуваць трэск, трэск, трэск яе стрэльбы.
  Чорнае дрэва, вядома.
  Яго хворая рука падштурхнула яго таксама задумацца: а якога роду была Мішэль?
  Гэта яшчэ трэба будзе высветліць.
  «Дык ты думаеш пайсці за імі?» — спытаў Льюіс. Ён адкрыў рот і выпусціў трохі пары.
  «Так».
  «Я павінен сказаць, Харт. Гэта не тое, што я планаваў».
  Мякка кажучы.
  Льюіс працягнуў: «Усё змянілася. Гэтая сука страляе ў цябе, спрабуе застрэліць мяне. Паліцыянт . . . Ты ці я, у гэтай ваннай, пастка для аміяку. Калі б гэта спрацавала, адзін з нас быў бы аслеп. А той стрэл у доме, паліцэйскі? Прапусціў мяне на некалькі цаляў».
  Я магу ўхіляцца ад куль . . .
   Харт нічога не сказаў. Ён не быў так раздражнёны, як Льюіс. Жанчыны проста былі верныя сваёй прыродзе. Як тая жывёла, якую ён бачыў. Вядома, яны адбіваліся б.
  "Вось што я думаю", - сказаў Льюіс. «Я проста хачу выбрацца адсюль. Яна паліцыянт, Харт. Тут жыве. Яна ведае гэтае месца. Яна зараз на паўдарозе да той станцыі рэйнджараў ці нешта падобнае. У парку ў іх будуць тэлефоны. . . . Так што мы павінны сысці адсюль зараз. Вярнуцца да Мілўокі. Хто б ні была гэтая дзяўчына, Мішэль, яна дакладна ўпэўненая, што нас не апазнае. Яна не дурная». Ён пастукаў па кішэні, дзе ляжала яе сумачка з яе імем і адрасам. «І паліцэйскі нас не вельмі разглядзеў. Такім чынам, вернемся да плана А. Выязджайце на шашу, падніміце машыну. Што вы кажаце?»
  Харт скрывіўся. «Што ж, Льюіс, я падвяргаюся спакусе. Так. Але мы не можам».
  «Хм. Ну, я схільны думаць інакш». Льюіс цяпер гаварыў ціха, больш разважліва, менш крыўдна.
  «Мы павінны іх атрымаць».
  ««Павінен»? чаму? Дзе гэта запісана? Слухай, ты думаеш, што я баюся. Ну, я не. Сёння вечарам супраць дзвюх жанчын? Гэта нічога. Дазвольце расказаць вам адну гісторыю. Я працаваў у банку ў Мэдысане? Мінулы год?"
  «Банкі? Ніколі не займаўся банкам».
  «Мы атрымалі пяцьдзесят тысяч».
  «Гэта вельмі добра». Сярэдняя сума рабавання банка па краіне склала 3800 долараў. Харт ведаў яшчэ адну статыстыку: 97 працэнтаў злачынцаў былі арыштаваныя на працягу тыдня.
  «Так, быў. Такім чынам. Гэты ахоўнік хацеў быць героем. На шчыкалатцы быў запасны пісталет».
   «Ён быў паліцэйскім».
  «Тое, што я здагадаўся. Дакладна. Выйшаў страляць. Я прыкрываў іншых хлопцаў. Прама на адкрытым паветры. Трымаў яго. Я нават не прысеў». Ён засмяяўся, паківаў галавой. «Адзін з маёй каманды, кіроўца, быў настолькі напалоханы, што выпусціў ключы ў снег, таму спатрэбілася некалькі хвілін, каб іх знайсці. Але я ўтрымаў гэтую ахову. Нават заставаўся ў вертыкальным становішчы, пакуль я перазараджаўся, і мы чулі сірэны на адлегласці. Але мы ўцяклі». Ён змоўк, каб даць Харту пераварыць гэта. Затым: «Я кажу пра тое, што мае сэнс. . . . Вы стаіце на сваім, калі вам трэба. Вы вылазіце, калі трэба. А потым паклапаціцеся пра іх пазней». Яшчэ адзін кран кашалька Мішэль. «Нічога добрага з гэтага не атрымаецца». Ён паўтарыў: «Усё змянілася».
  Жалобны крык напоўніў вільготнае паветра, нейкая птушка, здагадаўся Харт. Вадаплаўныя птушкі, савы ці ястрабы, ён не мог іх адрозніць. Ён прысеў, адкінуў валасы з ілба. «Льюіс, я думаю, што нічога не змянілася , не вельмі.»
  «Вядома, ёсць. У тую хвіліну, калі яна паспрабавала цябе зачыніць, усё пайшло кепска». Ківок у адказ на дом і скептычны позірк.
  «Але гэта дзярмо, якое мы маглі прадбачыць. Мы павінны былі прадбачыць. Паглядзіце, калі вы робіце выбар — напрыклад, паступаеце на гэтую працу — гэта можа мець цэлы шэраг наступстваў. Справы могуць пайсці налева, яны могуць пайсці направа. Або, што здарылася сёння ўвечары, яны маглі развярнуцца і ўдарыць вас у нутро. . . .”
  Або стрэліць табе ў руку.
  «Мяне ніхто не прымушаў жыць такім жыццём. Ці вы альбо. Але мы выбралі гэта, і таму наша задача ўсё прадумаць, высветліць, што можа здарыцца, і спланаваць гэта. Кожны раз, калі я раблю працу, я ўсё планую, я маю на ўвазе кожную дэталь. Я ніколі не здзіўляюся. Рабіць гэтую працу звычайна сумна, я так часта перажываў гэта ў думках».
  Двойчы адмерай, адзін раз адрэж.
  «Сёння вечарам? Я вылічыў дзевяноста пяць працэнтаў таго, што можа адбыцца, і спланаваў гэта. Але я не падумаў пра апошнія пяць працэнтаў — пра тое, што тая Мішэль будзе выкарыстоўваць мяне для практыкаванняў па стральбе. Але я павінен быў».
  Хударлявы мужчына, пагойдваючыся на кукішках, сказаў: «Ашуканец».
  «Што?» - спытаў Харт.
  «Мая бабуля казала, што калі нешта ішло не так, тое, пра што вы не думалі, што можа здарыцца, гэта была віна Трыкстэра. Яна ўзяла гэта з дзіцячай кніжкі ці што. не памятаю. Трыкстэр увесь час тырчаў і шукаў спосабы зрабіць так, каб усё пайшло не так. Як лёс, ці Бог, ці што заўгодна. За выключэннем таго, што лёс можа зрабіць вам добрыя рэчы. Як даць вам выйгрышны білет у лато. Ці можа прымусіць вас спыніцца на жоўтае святло, нават калі б вы праехалі міма, і выратаваць вас ад таго, каб смеццявоз збіў вас. І Бог зробіць усё правільна, каб вы атрымалі тое, што заслужылі. Але Трыкстэр? Ён проста быў там, каб вас сапсаваць». Ён зноў кіўнуў на хату. «Трыкстэр наведаў нас туды».
  «Ашуканец». Харту гэта спадабалася.
  «Але часам такое жыццё, ці не так, Харт? Вы прапусціце што пяць працэнтаў. Але што з таго? Лепш за ўсё можа быць выбрацца адсюль, пакінуць усё ззаду».
  Харт падняўся. Ён паморшчыўся, калі выпадкова выцягнуў прастрэленую руку, каб утрымаць сябе. Ён глядзеў на возера. «Дазволь мне расказаць табе гісторыю, Люіс. Мой брат . . . маладзейшы за мяне».
  «У цябе ёсць брат?» Увага Льюіса адвярнулася ад дома. «У мяне два».
  «Нашы бацькі памерлі прыкладна ў адзін час. Калі мне было дваццаць пяць, майму брату было дваццаць два. Я быў накшталт бацькі. Ну, нават тады мы былі ў такіх рэчах, вы ведаеце. І мой брат аднойчы атрымаў гэтую працу, проста, проста лічбы. У асноўным ён быў бягуном. Ён павінен быў забраць грошы і даставіць іх. Звычайная праца. Я маю на ўвазе, што тысячы людзей робяць гэта дзярмо кожны дзень, так? Па ўсяму свету."
  «Яны робяць». Люіс слухаў.
  «Такім чынам, у мяне ў дадзены момант нічога не адбывалася, і я дапамагаў яму. Мы забралі грошы…
  «Гэта быў Мілўокі?»
  «Не. Мы выраслі ў Бостане. Мы забіраем грошы і збіраемся іх даставіць. Але, аказваецца, нас збіраліся падставіць. Хлопец, які кіраваў лічбавай аперацыяй, збіраўся падстрыгчы нас і дазволіць паліцыянтам знайсці целы, частку кніг і частку грошай. Дэтэктывы падумаюць, што спынілі аперацыю».
  «Вы двое былі вясёлымі хлопцамі».
  «Так. У мяне было адчуванне, што нешта не так, і мы абышлі ззаду месца пікапа і ўбачылі там мускул. Мы з братам паляцелі. Праз некалькі дзён я знайшоў хлопцаў, нанятых рабіць кліп, і ўзяў клопат пра іх. Але галоўны хлопец проста знік. Пагаворвалі, што ён пераехаў у Мексіку».
  Льюіс усміхнуўся. «Баюся твайго дрэннага задніка».
  «Праз паўгода ці каля таго я перастаў яго шукаць. Але, аказваецца, ён наогул ніколі не ездзіў у Мексіку. Ён увесь час сачыў за намі. Аднойчы ён падыходзіць да майго брата і зносіць яму галаву».
  «О, дзярмо».
  Харт хвіліну не гаварыў. «Але бачыш, Льюіс, ён не забіваў майго брата. Я зрабіў. Мая лянота забіла майго брата».
  «Твая лянота?»
  «Так. Таму што я перастаў шукаць гэтага сукінага сына».
  «Але шэсць месяцаў, Харт. Гэта надоўга».
  «Шэсць гадоў не мела значэння. Альбо ты на ўсе сто дзесяць працэнтаў. Або не турбуйце». Харт паківаў галавой. «Чорт вазьмі, Льюіс, забудзься. Гэта мая праблема. Мяне ўзялі на працу. Гэта не ваша праблема. Цяпер я палічыў бы прывілеем, калі б вы пайшлі са мной. Але калі вы хочаце вярнуцца ў Мілўокі, ідзіце адразу. Ніякіх крыўд наогул».
  Льюіс пахіснуўся. Туды і назад, туды і назад. «Задаць вам пытанне?»
  «Вядома».
  «Што здарылася з прыдуркам, які забіў твайго брата?»
  «Ён цешыўся жыццём яшчэ тры дні».
  Льюіс доўга спрачаўся. Потым ён, чорт вазьмі, засмяяўся. «Назаві мяне вар'ятам, Харт. Але я з табой».
  «Так?»
   «Вы можаце паспрачацца, што я».
  «Дзякуй, чувак. Для мяне гэта вельмі шмат значыць». Яны паціснулі адзін аднаму рукі. Потым Харт зноў павярнуўся да свайго BlackBerry, перамясціў цэтлік на бліжэйшую частку сцежкі Джоліет і націснуў каманду ПАЧАЦЬ КІРАВАННЯ . Інструкцыі з'явіліся амаль адразу.
  «Пойдзем на паляванне».
  
  Маленькі мужчына гадоў трыццаці, Джэймс Джэйсанс сядзеў у сваім Лексусе, шэрай машыне, крыху парэзанай, некалькі гадоў. Ён быў прыпаркаваны на ўчастку Great Lakes Intermodal Container Services, Inc., на беразе возера Мілўокі. Джэйсан назіраў, як краны выгружалі кантэйнеры з караблёў. Неверагодна. Аператары падымалі вялікія металічныя скрыні, як цацкі, размахвалі іх з караблёў і кожны раз ідэальна клалі на борт грузавіка. Напэўна, кантэйнеры важылі тон дваццаць, а можа, і болей.
  На Джэйсана заўсёды рабілі ўражанне людзі, якія валодаюць навыкамі, незалежна ад іх прафесіі.
  Гул напоўніў ноч. Раздаўся гудок, і міма прамчаўся канадскі ціхаакіянскі грузавы цягнік.
  Адчыніліся дзверы старога цаглянага будынка. Зухаваты чалавек у зморшчаных шэрых штанах, спартовым паліто, сіняй кашулі без гальштука спусціўся па лесвіцы і перайшоў паркоўку. Джэйсан даведаўся, што кіраўнік г юрыдычны аддзел кампаніі — Пол Морган — рэгулярна працаваў дапазна.
  Морган працягнуў шлях да свайго Mercedes. Джэйсан выйшаў са сваёй машыны, якая стаяла на дзве месцы ніжэй. Ён падышоў да мужчыны, рукі ў бакі.
  "Спадар. Морган?»
  Мужчына павярнуўся і паглядзеў на Джэйсана, які быў амаль на фут ніжэйшы і на сто фунтаў лягчэйшы за адваката.
  «Так?»
  «Мы ніколі не сустракаліся, сэр. Я працую са Стэнлі Манкевіцам. Мяне завуць Джэймс Джэйсан. Ён прапанаваў картку, на якую Морган зірнуў і паклаў у кішэню, дзе яе можна было лёгка дастаць, калі Морган апынуўся каля смеццевага вядра. «Я ведаю, што позна. Мне проста патрэбна хвілінка вашага часу».
  Морган агледзеў стаянку. Значыць, тут, зараз? Пятніца ўвечары? Ён націснуў на бірульку і са пстрычкай «Мэрсэдэс» адамкнуўся.
  «Стэнлі Манкевіцу не хапіла смеласці прыйсці самому? Мяне гэта не здзіўляе». Морган сеў на пярэдняе сядзенне, машына прасела, але ён пакінуў дзверы адчыненымі. Ён агледзеў Джэйсана з ног да ног, ад тонкіх туфляў да касцюма памеру 36 да цвёрдага, як камень, вузла на паласатым гальштуку. «Вы юрыст?»
  «Я ў юрыдычным аддзеле».
  «Ах. Для вас ёсць адрозненне, - сказаў Морган. «Вы вучыцеся ў юрыдычнай школе?»
  «Так».
  «Дзе?»
  «Ельскі».
  Морган скрывіўся. Верагодна, ён насіў пярсцёнак з мезенцам быў герб ДэПоля. Што ж, Джэйсанс не ўздымаў пытанне альма-матэр. «Скажы мне, чаго хоча твой высакародны правадыр, а потым ідзі».
  «Вядома», - згодліва сказаў Джэйсан. «Мы ведаем, што ваша кампанія не асабліва падтрымлівала спадара Манкевіца і прафсаюз у гэты цяжкі час».
  «Гэта федэральнае расследаванне, дзеля Бога. Чаму я хацеў бы падтрымліваць яго?»
  «Вашы супрацоўнікі ўваходзяць у яго прафсаюз».
  «Гэта іх выбар».
  «Наконт расьсьледаваньня — вы ж ведаеце, што абвінавачаньняў не выставілі». На твары Джэйсана добрая ўсмешка. "Ёсць некалькі чыноўнікаў, якія разглядаюць некаторыя абвінавачванні".
  «Чыноўнікі? Гэта чортава ФБР. Слухай, я не ведаю, што ты тут шукаеш. Але мы законны бізнэс. Паглядзі вунь». Ён махнуў у бок бліскуча асветленых жураўлёў. «Нашы кліенты ведаюць, што мы прафсаюзная арганізацыя і што кіраўнік гэтага прафсаюза Стэнлі Манкевіц знаходзіцца пад следствам. Яны непакояцца, што мы ўцягнутыя ў нешта незаконнае».
  «Вы можаце сказаць ім праўду. Што спадара Манкевіца ні ў чым не абвінавацілі. Кожны саюз у гісторыі краіны ў той ці іншы момант падвяргаўся расследаванню».
  «Што гаворыць табе пра прафсаюзы», — прамармытаў Морган.
  «Ці пра людзей, якім не падабаецца, што простыя людзі адстойваюць сваё права на справядлівую аплату за цяжкую працу», — роўна адказаў Джэйсанс, застаючыся побач з чалавекам, нягледзячы на пах часныку, які ўздымаўся ад дыхання Моргана. «Акрамя таго, нават калі г-н Манкевіц быў прызнаны вінаватым у чымсьці, што вельмі малаверагодна, я ўпэўнены, што вашы кліенты б быць у стане правесці адрозненне паміж чалавекам і яго арганізацыяй. Enron, у рэшце рэшт, на дзевяноста дзевяць працэнтаў складаўся з працавітых людзей і некалькіх дрэнных яблыкаў».
  «Зноў «працавіты». Містэр Джэйсан. . . Джэйсаны? З S ? Містэр Джэйсан, вы не разумееце. Вы калі-небудзь чулі пра Нацыянальную бяспеку? . . . Мы займаемся перамяшчэннем грузавых кантэйнераў. Любы намёк на тое, што нешта не так з людзьмі, з якімі мы звязаны, і ўсе ідуць адразу на сібірскую язву на нашых складах, або на ядзерную бомбу, ці нешта падобнае. Кліенты збіраюцца ісці ў іншае месца. І вашы працавітыя простыя людзі страцяць працу. Паўтараю сваё пытанне. Чаго ты, чорт вазьмі, хочаш?»
  «Толькі інфармацыя. Нічога незаконнага, нічога сакрэтнага, нічога сакрэтнага. Некалькі тэхнічных рэчаў. Я іх запісаў». У руцэ Джэйсана ў пальчатцы з'явіўся лісток, і ён аддаў яго Моргану.
  «Калі ў гэтым няма нічога сакрэтнага або канфідэнцыяльнага, паглядзіце самі». Морган адпусціў лісток на вільготны асфальт.
  «Ах».
  Морган уважліва разглядаў худы, усмешлівы твар. Ён моцна засмяяўся і правёў рукой па рэдкіх чорных валасах. «Такім чынам, што гэта за « Клан Сапрана» ? Толькі замест таго, каб паслаць Полі ці Крыса вымагаць мяне, Манкевіц выбірае такога хударлявага прыдурка, як ты. Гэта план? Ты скуголіш на мяне, пакуль я не прападу?» Ён нахіліўся наперад і засмяяўся. «Я мог бы трахнуць цябе адной рукой. У мяне ёсць палова розуму, каб зрабіць гэта. Адпраўлю цябе назад да начальніка са зламаным носам».
  Зноў дабрадушная грымаса. «Вы выглядаеце так, як маглі б, містэр Морган. Я не сварыўся, напэўна, гадоў дваццаць. Школьны двор. І мяне вельмі моцна збілі».
  «Ты не варты поту», - адрэзаў мужчына. «Такім чынам што далей? Вялікія хлопчыкі вяртаюцца са свінцовымі трубамі? Думаеш, мяне гэта палохае?»
  «Не, не, больш ніхто не прыйдзе. Гэта толькі я тут і цяпер, у гэты раз. Пытаюся, ці дапаможаце вы нам. Толькі гэты раз. Больш цябе ніхто не будзе турбаваць».
  «Ну, я табе не дапамагаю. А цяпер прэч ад нашай уласнасці».
  «Дзякуй за ваш час, містэр Морган». Джэйсан пачаў адыходзіць. Потым нахмурыўся, нібы нешта ўспомніў, і падняў указальны палец у той момант, калі адвакат збіраўся зачыніць дзверы машыны. «О, адно. Проста каб быць карысным. Ты чуеш пра заўтрашнюю раніцу?»
  Пол Морган скрывіўся і сказаў: «А што заўтра раніцай?»
  «Грамадскія работы пачынаюць будаўніцтва на вуліцы Гановер. У суботу, вы можаце паверыць? А восьмай трыццаць. Вы можаце праверыць іншы маршрут, калі хочаце дабрацца да школы да дзесяці».
  "Што?" Рука на напаўадчыненых дзвярах, Морган застыў, гледзячы на Джэйсана. Слова было шэптам.
  «На канцэрт». Хударлявы чалавек прыемна кіўнуў. «Я лічу, што гэта выдатна, калі бацькі цікавяцца заняткамі сваіх дзяцей. Многія з іх гэтага не робяць. І я ўпэўнены, што Пол-малодшы і Алісія таксама гэта цэняць. Я ведаю, што яны ўпарта трэніраваліся. Асабліва Алісія. Кожны дзень пасля заняткаў у той рэпетыцыйнай пакоі з трох да чатырох трыццаць. . . Уражвае. Проста падумаў, што ты можаш захацець даведацца пра дарожныя работы. Добра, добрага вечара, містэр Морган.
  Джэйсан павярнуўся і пайшоў да свайго Лексуса, мяркуючы, што верагоднасць таго, што яго паспеюць, складае каля 10 працэнтаў. Але ён шчасна трапіў унутр і завёў машыну.
   Калі ён паглядзеў у люстэрка задняга віду, там не было і следу Мерседэса Моргана.
  Знікла і паперка.
  Першае з заданняў гэтага вечара было выканана. Цяпер пра другое. У яго зноў забурчэла ў жываце, але ён вырашыў, што лепш адразу рушыць у дарогу. У дакладзе было сказана, што да возера Мондак спатрэбіцца больш за дзве гадзіны.
  
  ЗЯМЛЯ ВАКОЛ Брын і Мішэль была балоцістай, і ім трэба было быць асцярожнымі, каб не наступіць на тое, што здавалася цвёрдым лісцем, але было толькі тонкім фасадам, які закрываў глыбокае балота. Жабіныя крыкі былі настойлівымі, пранізлівымі, і яны раздражнялі Брын, таму што трэск ручая мог засланіць гук любога набліжэння.
  Яны ішлі дваццаць хвілін у напружанай цішыні — па найменш задушаным шляху, які толькі маглі, зацягнуўшы далей у непрыемны лабірынт лесу. Брын і Мішэль спусціліся ў лагчыну, усыпаную ажынай, трыліемам, чарамшай і тузінам раслін, якія Брын не пазнаў. Прыклаўшы значныя намаганні, яны падняліся на вяршыню іншага боку.
  Дзе Брын раптам зразумела, што заблукала. Зусім страчаны.
  На ўзвышшы яны больш адчувалі правільны кірунак — на поўнач да сцежкі Джоліет. Брын выкарыстаў пэўныя арыенціры, каб накіроўваць іх: вяршыні, ручай, незвычайнае ўзоры высокіх дубоў. Але скалістыя абрывы і ўшчыльненая маса хмызнякоў і калючых кустоў гналі іх усё далей і далей у нізіну. Усе яе навігацыйныя маякі зніклі. Яна прыгадала, як інструктар на курсах тактычных прыёмаў дзяржаўнай паліцыі казаў, што калі паставіць чалавека на незнаёмую тэрыторыю без пазнавальных арыенціраў, ён цалкам дэзарыентуецца за трыццаць пяць хвілін. Брын, безумоўна, верыў яму, але не разумеў, што занадта шмат славутасцяў можа быць такой жа праблемай, як і занадта мала.
  «Вы з сябрамі калі-небудзь хадзілі па гэтым шляху?»
  «Я не хаджу ў паходы», - раздражнёна сказала Мішэль. «А я быў у іх толькі раз ці два».
  Брын павольна азірнуўся.
  - Я думала, ты ведаеш, дзе мы знаходзімся, - прамармытала Мішэль.
  «Я таксама так думала», - сказала яна з больш чым невялікім раздражненнем.
  «Ну, знайдзі мох. Расце з паўночнага боку дрэў. Гэтаму мы вучыліся ў пачатковай школе».
  «Не зусім», - адказаў Брын, азіраючыся. «Яно расце там, дзе больш за ўсё вільгаці, звычайна з паўночнага боку дрэў і камянёў. Але толькі ў тым выпадку, калі сонца дастаткова, каб паўднёвы бок высушыў. У глухім лесе яна будзе расці паўсюль». Брын паказаў. «Давайце паспрабуем так». Цікава, ці пайшла яна гэтым шляхам проста таму, што ён здаваўся менш страшным, а расліннасць менш заблытанай. Мішэль здранцвела ішла за ім, кульгаючы разам са сваім палісандравым мыліцам.
  Праз некаторы час Брын зноў спыніўся. Калі гэта было магчыма, яна была яшчэ больш страчана, чым дзесяць хвілін таму.
  Нельга так працягваць.
   У яе была думка, яна спытала Мішэль: «У цябе ёсць іголка?»
  «Што?»
  «Іголка, або шпілька, можа, шпілька».
  «Навошта мне іголка?»
  «Проста, у вас ёсць?»
  Жанчына паляпала па пінжаку. «Не. За што?»
  Яе значок! Брын выцягнула яго з кішэні. Дэпартамент шэрыфа акругі Кеннеша. Chrome. Хрыбты, як сонечныя прамяні, выходзяць з акруговай пячаткі.
  Яна перавярнула яго і паглядзела на зашпільку на адваротным баку.
  Ці можа гэта сапраўды спрацаваць?
  "Давай." Яна падвяла Мішэль да бліжэйшага ручая і апусцілася на калені. Яна пачала прыбіраць тоўстую шкурку лісця, кажучы: «Знайдзі мне камяні. Памерам прыкладна з грэйпфрут».
  «Скалы?»
  «Спяшайцеся».
  Маладая жанчына скрывілася, але пачала хадзіць уверх і ўніз па беразе, перабіраючы камяні, а Брын вызваляў месца на беразе. Зямля была халодная; яна адчувала халадок скрозь калені. Пачалі балець. Яна дастала з кішэні празрыстую бутэльку спірту, нож з чыкагскіх прыбораў і запальнічку. Пакладзеце іх на зямлю перад ёй, побач з яе значком.
  Мішэль вярнулася, кульгаючы разам з пяццю вялікімі камянямі. Брыну патрэбны былі толькі два. Забыўся згадаць гэта.
  "Што ты робіш?"
  «Стварэнне компаса». Гэта было ў інструкцыі па выжыванні, выдадзенай дзяржаўнай паліцыяй, хаця каманда Брын на самой справе не зрабіў. Але яна прачытала матэрыял і падумала, што запомніла дастаткова, каб стварыць інструмент.
  «Як вы можаце гэта зрабіць?»
  «Я не ўпэўнены, што змагу. Але я ведаю тэорыю».
  Ідэя была простая. Вы стукалі па іголцы або шпільцы малатком, які намагнічваў іх. Затым вы паклалі яго на кавалак коркі, які плавае ў посудзе з вадой. Іголка накіравалася на поўнач і поўдзень. Просты. Цяпер няма малатка. Ёй давядзецца выкарыстоўваць тыльны бок ляза нажа, адзіны металічны прадмет, які ў іх быў.
  Укленчыўшы, Брын паставіла перад сабой камень. Яна спрабавала зламаць шпільку са свайго бэйджа, сагнуўшы яе. Аднак метал не стамляецца. Ён быў занадта густы.
  «Чорт».
  - Паспрабуй прарэзаць яго нажом, - прапанавала Мішэль. «Удары яго каменем».
  Брын раскрыла шпільку як мага далей, паклала яе на камень і прыставіла лязо да падставы іголкі. Трымаючы сталовы прыбор Chicago у левай руцэ, яна стукнула па спіне іншым каменем. Гэта нават не паставіла адзнакі.
  «Вам прыйдзецца моцна папрацаваць», - сказала Мішэль, цяпер заінтрыгаваная гэтым праектам.
  Яна яшчэ раз стукнула каменем у шпільку. Лязо зрабіла лёгкую драпіну на іголцы, але танчыла па храмаваным метале. Яна не магла адной рукой трымаць лязо і значок на скале.
  Перадаючы камень Мішэль, яна сказала: «Вось. Вы робіце гэта. Выкарыстоўвайце абедзве рукі».
  Маладзейшая жанчына ўзяла другі камень, «молат», які важыў каля пятнаццаці фунтаў.
  У левай руцэ Брын працягвала трымаць драўляную ручку нажа. Яна абхапіла значок далонню і ўхапілася пальцамі за канец ляза каля вастрыя.
  Мішэль паглядзела на яе. «Я не магу. Не рукамі туды». На заднім краі нажа ў Мішэль была каля васьміцалевай мішэні. Промах можа раздушыць адну з рук Брына. Або перавярніце лязо набок і зрэжце падушачкі яе пальцаў.
  «У нас няма выбару».
  «Я мог бы зламаць табе пальцы».
  «Ідзі наперад. Не краніце. Моцна ўдарыць. Давай, рабі!»
  Маладая жанчына глыбока ўздыхнула. Яна падняла камень. Затым скрывіўся, выдыхнуў і размахнуўся каменем у тумане.
  Немагчыма сказаць, накіраваўся ён да пальцаў Брын ці да нажа, але Брын не паварушыў ні мускулам.
  Прывязаць.
  Мішэль ударыла лязом, прабіўшы яго праз метал і адрэзаўшы двухцалевы кавалачак іголкі.
  Які круціўся ў паветры па спіралі і знікаў у цяністым моры лісця каля ручая.
  «Не!» Мішэль заплакаў, пачынаючы наперад.
  - Не рухайся, - прашаптаў Брын. Мяркуючы па ўсім, іх прыз апынуўся на вяршыні кучы, хоць не спатрэбіцца больш, чым адзін крок, каб ён скаціўся ў лісце, страчаны назаўжды. «Гэта не магло зайсці вельмі далёка».
  «Занадта цёмна. Я нічога не бачу. Чорт вазьмі».
  - Шшшш, - нагадаў Брын. Яны павінны былі меркаваць, што Харт і яго сябар усё яшчэ гоняцца за імі.
  «Нам патрэбна запальнічка».
  Брын нахіліўся да лісця. Маладая жанчына мела рацыю. У гэтым густым гаі, пры святле паўмесяца, разрэзанага на кавалкі тысячамі галінак і ўпартым лісцем, што ўсё яшчэ трымалася на іх, немагчыма было ўбачыць метал. Але запальнічка для свечкі будзе свяціць, як папераджальны маяк на вяршыні хмарачоса, каб Харт мог яго бачыць.
  Зноў прыгадаліся прыказкі вечара: выбару няма.
  «Тут». Брын даў ёй запальнічку. «Ідзі там». Яна паказала на далёкі бок кучы. «Трымайце яго нізка і махайце ім над зямлёй».
  Мішэль адкульгнула. «Гатовы?» - прашаптала яна.
  «Ідзі».
  Пстрычка — і полымя расквітнела. Гэта было значна ярчэй, чым яна чакала. Любы ў радыусе ста ярдаў мог бачыць.
  Брын нахіліўся наперад і агледзеў зямлю, асцярожна паўзком наперад.
  Там! Нешта блішчала. Гэта было? Брын асцярожна працягнуў руку і ўзяў малюсенькую галінку, пакрытую птушыным лайном.
  Другой магчымасцю аказалася паласа слюды ў скале.
  Але нарэшце Брын заўважыў уначы срэбную агеньчык, якая сядзела на кудзерку дубовага ліста. Яна асцярожна ўзяла іголку. «Выключы гэта», — сказала яна Мішэль, кіўнуўшы на запальнічку.
  Тэрыторыя стала чорнай сажай - цяпер яшчэ цямней, таму што святло анямела іх вочы. Пачуццё ўразлівасці Брына ўзляцела. Двое мужчын маглі ісці прама да іх, і яна іх ніколі не ўбачыць. Толькі а трэск галін або храбусценне лісця выдавалі б іх набліжэнне.
  Мішэль прысеў. «Я магу дапамагчы?»
  "Пакуль не."
  Маладая жанчына села, скрыжаваўшы ногі, вывудзіла сухары. Яна прапанавала іх Брын, якая з'ела некалькі. Затым Брын пачаў стукаць па іголцы тыльным бокам нажа. Двойчы яна моцна стукнула пальцам і паморшчылася. Але яна ніколі не адпускала і не спынялася ў стуках — як і ўспышка запальніцы, гук цвёрдых цвёрдых, здавалася, перадаваў іх становішча на мілі.
  Праз вечныя пяць хвілін яна сказала: «Давайце паспрабуем. Мне патрэбна нітка. Нешта тонкае». Яны разблыталі нітку з лыжнай курткі Брына і з яе дапамогай прывязалі іголку да галінкі.
  Брын выліў з бутэлькі алкаголь і зноў напоўніў яе вадой, засунуў унутр галінку і шпільку і паставіў бутэльку на бок. Брын націснуў на курок запальніцы. Яны глядзелі на бутэльку. Кавалак дрэва павольна павярнуўся ўлева і спыніўся.
  "Гэта працуе!" - выпаліла Мішэль, усміхнуўшыся першай за ноч сапраўднай усмешкай.
  Брын зірнуў на яе і ўсміхнуўся ў адказ. Чорт вазьмі, падумала яна, так і ёсць. Безумоўна, так.
  «Але які канец на поўначы, а які на поўдні?»
  «Тут узвышша звычайна знаходзіцца на захадзе. Гэта было б злева». Яны выключылі запальніцу, і пасля таго, як іх вочы прызвычаіліся да цемры, Брын паказаў на аддаленую вяршыню пагорка. «Гэта поўнач. Ідзем да гэтага».
   Брын закруціла вечка бутэлькі, сунула яе ў кішэню і ўзяла дзіду. Яны зноў пачалі хадзіць. Яны час ад часу рабілі паўзу, каб яшчэ раз прачытаць. Пакуль яны ідуць на поўнач, ім рана ці позна давядзецца перасекчы сцежку Джоліет.
  Цікава, падумала яна, колькі ўпэўненасці яна атрымала, зрабіўшы гэтую маленькую цацку. Крыстэн Брын Макензі была жанчынай, чый найгоршы вораг, найгоршы страх - адсутнасць кантролю. Яна пачала гэту ноч без усялякага — без тэлефона і зброі — выпаўзаючы халодная, мокрая і бездапаможная з чорнага возера. Але цяпер, з грубай дзідай у руцэ і компасам у кішэні, яна адчувала сябе такой жа ўпэўненай, як той персанаж з коміксаў Джоі.
  Каралева джунгляў.
  
  ТАНЕЦ.
  Як Харт назваў гэта.
  Гэта было часткай бізнесу, і Харт не толькі прывык танцаваць, але і добра ўмеў гэта рабіць. Будучы рамеснікам, у рэшце рэшт.
  Месяц таму. Сядзенне ў кавярні - ніколі не бар; трымай галаву каля сябе - ён падняў вочы на голас.
  «Такім чынам, Харт. Як справы?»
  Моцны поціск рукі.
  «Добра. Вы?»
  «Я ў парадку. Слухай, я зацікаўлены ў тым, каб наняць каго-небудзь. Вас цікавіць нейкая праца?»
  «Я не ведаю. магчыма. Дык адкуль вы ведаеце Гордана Потса? Вы вярнуліся далёка ў мінулае?»
  «Не так доўга».
  «Як вы з ім пазнаёміліся?» — спытаў Харт.
  «Агульны сябар».
  «Хто гэта быў?»
  «Фрэдзі Ланкастэр».
  «Фрэдзі, вядома. Як справы ў жонкі?»
  - Гэта было б цяжка высветліць, Харт. Яна памерла два гады таму».
  «О, гэта дакладна. Дрэнная памяць. Як Фрэдзі падабаецца Святы Павел?»
  “Св. Павел? Ён жыве ў Мілўокі».
  «Гэта мая памяць».
  Танец. Гэта працягвалася і працягвалася. Як і трэба.
  Потым праз дзве сустрэчы паўнамоцтвы нарэшце былі ўстаноўлены, рызыка траплення ў пастку мінімальная, танцы скончыліся, і яны прыступілі да дэталяў.
  «Гэта шмат грошай».
  «Так, гэта так, Харт. Значыць, вам цікава?»
  "Працягваць."
  «Вось карта раёна. Гэта прыватная дарога. Lake View Drive. І там? Гэта дзяржаўны парк, усё гэта. Навокал амаль няма людзей. Вось схема дома».
  "Добра . . . Гэта грунтавая дарога ці асфальтаваная?»
  «Бруд . . . Харт, мне кажуць, што ты добры. Вы добрыя? Я чую, што вы рамеснік. Так кажуць».
  «Хто «яны»?»
   «Людзі».
  «Ну, так, я рамеснік».
  «Ці магу я задаць вам пытанне?»
  «Так».
  «Мне цікава. Чаму вы на гэтай працы?»
  «Мяне гэта задавальняе», — проста сказаў ён.
  «Падобна на тое, што так».
  "Добра. Якая небясьпечная сытуацыя?»
  «Што?»
  «Наколькі рызыкоўнай будзе праца? Колькі там людзей, зброя, міліцыя побач? Гэта дом ля возера — іншыя дамы на Лейк-Вью занятыя?»
  «Гэта будзе кавалак пірага, Харт. Наўрад ці ўвогуле ёсць рызыка. Астатнія месцы будуць вакантнымі. І толькі яны двое там, Фельдманы. І ні рэйнджараў у парку, ні паліцэйскіх вакол на некалькі кіламетраў».
  «У іх ёсць зброя?»
  «Вы жартуеце? Яны гарадскія людзі. Яна юрыст, ён сацыяльны работнік».
  «Толькі Фельдманы, больш ніхто? Гэта будзе мець вялікае значэнне».
  «Гэта мая інфармацыя. І гэта трывала. Толькі ўдваіх».
  Цяпер, пасярод дзяржаўнага парку Маркет, Харт і Льюіс кружылі вакол небяспечнага калючага хмызняку. Як расліна з фантастычнага фільма.
  Харт сумна падумаў: «Так, праўда, толькі яны ўдваіх». Адчувае боль у руцэ.
  Злы на сябе.
  Ён зрабіў 95 адсоткаў.
  Павінна было быць 110.
   Прынамсі, яны ведалі, што ідуць правільным шляхам. За паўмілі назад яны знайшлі кавалачак тканіны з крывёю. Клінекс не мог быць там больш за паўгадзіны. Харт спыніўся і агледзеў іх, заўважыў некаторыя вяршыні і невялікую рачулку. «У нас усё добра. Быць нашмат больш жорсткім без месячнага святла. Але мы зрабілі перапынак. Хтосьці за намі сочыць».
  Трыкстэр . . .
  «Хтосьці . . . Вы ў гэта верыце?» Льюіс сказаў гэта так, нібы сказаў.
  Харт не зрабіў. Але цяпер няма часу на тэалогію. «Я хацеў бы рухацца крыху хутчэй. Калі яны трапляюць на след, яны могуць пачаць бегчы. Давядзецца і нам».
  «Бегчы?»
  «Правільна. Гладкая зямля дасць нам перавагу. Мы можам рухацца хутчэй».
  «Вы маеце на ўвазе, што яны жанчыны?»
  «Так. Ну, і адзін з іх быў паранены. Боль запавольвае людзей». Ён спыніўся і ўтаропіўся направа. Потым згорбіўся над картай і ўважліва агледзеў яе з ліхтарыкам, лінза якога была заглушана ніжняй кашуляй.
  Ён паказаў. «Гэта дымавая вежа?»
  "Што гэта?"
  «Рэйнджэры шукаюць ад іх лясныя пажары. Гэта адно з месцаў, куды я думаў, што яна можа пайсці».
  «Дзе?»
  «На тым хрыбце».
  Яны глядзелі на збудаванне прыкладна ў паўмілі ад іх. Гэта была нейкая вежа, але скрозь дрэвы яны не маглі вызначыць, ці была гэта антэна для радыё ці мікрахвалевай печы, ці збудаванне з невялікім корпусам наверсе.
   «Магчыма», - сказаў Льюіс.
  «Вы бачыце іх якія-небудзь прыкметы?»
  Цяпер, калі іх вочы прызвычаіліся да цемры, паўмесяц забяспечваў добрае асвятленне, але яр, які аддзяляў людзей ад вежы рэйнджараў, быў цёмным, а ўнізе кроны дрэў забяспечвалі ідэальнае прыкрыццё.
  Жанчыны, якія накіроўваліся да вежы, мелі нейкі сэнс, а не да сцежкі Джоліет або да станцыі рэйнджараў. У месцы можа быць радыё ці нават зброя. Нейкую хвіліну ён задумаўся і рызыкнуў абследаваць зямлю ліхтарыкам. Калі б жанчыны былі побач, то хаця б адыходзілі і святла не бачылі.
  Потым яны пачулі шоргат лісця і хутка павярнуліся на гэты гук.
  Шэсць бліскучых чырвоных вачэй глядзелі на іх.
  Льюіс засмяяўся. «Яноты».
  Трое вялікіх нешта лапалі на зямлі. Блішчала і патрэсквала.
  "Што гэта?"
  Льюіс знайшоў камень і кінуў ім у іх бок.
  З подлым шыпеннем яны разбегліся.
  Харт і Льюіс падышлі і выявілі тое, што яны рабілі - біліся за ежу. Гэта выглядала як кавалачкі сухароў.
  «Іх?»
  Харт падняў адзін, з рэзкім рывком разламаў яго напалову. Свежы. Ён вывучаў зямлю. Жанчыны, відаць, спыніліся тут — ён мог разабраць адбіткі каленяў і ступняў. А потым яны працягнулі на поўнач.
  «Жанчыны. Прыпынак на чортавы пікнік».
  Харт сумняваўся, аднак, гэта было адпачыць. Гэта была не Брын. Магчыма, камусьці спатрэбілася першая дапамога; яму здалося, што ён адчуў пах спірту. Але, якой бы ні была прычына, для Харта было важна тое, што яны не пайшлі да пажарнай вежы; яны накіраваліся прама да сцежкі.
  Ён звярнуўся да GPS і паказаў наперад. «У той бок».
  "Звярніце ўвагу на гэтую накладку", - сказаў Льюіс.
  Харт прыжмурыўся. Калі месяц закрываўся галінамі або пасмачкай хмары, лес вакол іх рабіўся чорным, як пячора. Нарэшце ён убачыў, на што паказваў Льюіс. "Што гэта?"
  «Атрутны плюшч. Дрэнныя рэчы. Алергія не ва ўсіх. Індыйцы - не».
  «Не ўплывае на іх?»
  "Не. Ні трохі. Магчыма, у вас няма алергіі, але вы не хочаце рызыкаваць».
  Харт гэтага не ведаў. «Кім ты быў, бойскаўтам?»
  Льюіс засмяяўся. «Смешна, я не думаў пра гэта шмат гадоў. Але, так, я быў. Ну, не зусім у іх. Я адправіўся ў пару паходаў, потым як бы кінуў. Але я ведаю, што гэта атрутны плюшч, таму што мой брат аднойчы кінуў мяне ў пластыр. І гэта мяне добра аблажала. Я ніколі не забываўся, як гэта выглядала».
  «Вы казалі, што ў вас два? Браты?»
  «Ён быў старэйшы, што яшчэ? Я пасярэдзіне».
  «Ён ведае, што гэта атрутны плюшч?»
  «Я так не думаю. Але тое, пра што я заўсёды задаваўся пытаннем ".
   «Напэўна, нядобра, Льюіс», - сказаў Харт.
  "Так . . . О, пра гэта. Сябры называюць мяне Comp. Вы можаце выкарыстоўваць гэта ".
  «Добра, камп. Адкуль гэта?»
  «Горад, дзе жылі мае бацькі, калі я нарадзіўся. Комптан. Мінесота. Мае бацькі думалі, што гэта гучыць, ведаеце, выбітна». Ён хмыкнуў. «Як хто-небудзь у нашай сям'і быў адметны. Што за жарт. Але тата стараўся. Дайце яму гэта. А твае абодва памерлі? Твае родныя?»
  "Правільна."
  «Прабачце за гэта».
  «Быў некаторы час таму».
  «Яшчэ».
  Яны моўчкі прайшлі па зблытаным хмызняку, здавалася, дзве мілі, хоць, верагодна, гэта была чвэрць гэтага. Харт паглядзеў на гадзіннік. Добра, вырашыў ён. Час.
  Ён палез у кішэню і дастаў тэлефон, які насіў з сабой. Ён націснуў кнопку ON , і гэта прайшло праз той электронны рытуал, які ўсе робяць цяпер. Разабраўся з наладамі і паставіў званок на вібрацыю. Затым прагартаў апошнія выклікі. Адзін зверху быў «Дом». Ён адзначыў, што размова доўжылася васемнаццаць секунд. Дастаткова доўга, каб паведамленне было ўсім.
  Яму было цікава, колькі часу пройдзе, перш чым...
  Мігцела святло, і тэлефон гудзеў.
  Харт дакрануўся да рукі Льюіса і паказаў яму пачакаць, потым паднёс пальцы да вуснаў.
  Льюіс кіўнуў.
  Харт адказаў на званок.
  
  ГРЭМ АДЧУЦІЎ, як у яго поўзае скура на галаве, калі мабільны Брын пачаў званіць, а не адразу перайсці на галасавую пошту.
  Пстрыкнула. Ён пачуў шолах ветру, і яго скура на галаве перастала напружвацца, але сэрца яго ўзяло верх і моцна закалацілася. «Брын?»
  - Гэта афіцэр Білінгс, - сказаў ціхі голас.
  Грэм нахмурыўся і зірнуў на Ганну.
  Голас спытаў: «Прывітанне?»
  «Ну, гэта Грэм Бойд, муж Брын Макензі».
  «О, вядома, сэр. Намеснік Макензі».
  «Яна ў парадку?» — хутка спытаў Грэм, у грудзях калоцячыся.
  «Так, сэр. Яна ў парадку. Яна дала мне патрымаць свой тэлефон».
  Яго ахапіла палёгка. «Я спрабаваў усю ноч».
  «Прыёмная тут жахлівая. Прыходзіць і сыходзіць. Здзівіўся, калі толькі што зазваніў, шчыра кажучы».
  «Яна павінна была вярнуцца дадому некаторы час таму».
  «О». Мужчына гучаў разгублена. «Яна сказала, што тэлефанавала табе».
  "Яна зрабіла. Але ў яе паведамленні гаварылася, што яна вяртаецца адразу дадому. Гэта была ілжывая трывога ці што”.
  «О, яна збіралася патэлефанаваць яшчэ раз. Напэўна, не мог прайсці. Наконт выпадку, як высветлілася, гэта не была ілжывая трывога. Была хатняя сварка, даволі непрыгожая. Муж спрабаваў прыменшыць гэта. Шмат разоў гэта здараецца. Намеснік Макензі зараз размаўляе з жонкай, высвятляе факты.
  Рэльеф быў такім густым, што Грэм адчуў яго на смак. Ён усміхнуўся і кіўнуў Ганне.
  Білінгс працягнуў: «Яна пакінула свой тэлефон са мной, не хацела, каб яе адцягвалі. Яна супакойвае сітуацыю. У яе гэта добра атрымліваецца. Таму капітан хацеў, каб яна засталася. О, пачакайце хвілінку, сэр. . . Гэй, сяржант? . . . Дзе Ральф? . . . О, добра. . .” Дэсант вярнуўся на лінію. «Прабачце, сэр».
  «Вы ведаеце, колькі яна будзе?»
  «Мы павінны стварыць тут Службу аховы дзяцей».
  «Возера Мондак?»
  «Побач. Можа быць некалькі гадзін. Дрэнная сітуацыя з дзіцем. Муж збіраецца начаваць у турме. Хаця б ноч ».
  «Некалькі гадзін?»
  «Так, сэр. Я загадаю ёй патэлефанаваць вам, калі вызваліцца».
  "Добра. Ну, дзякуй».
  «Ты паспрачаешся».
  «Ноч». Грэм паклаў трубку.
  "Што?" — спытала Ганна, і ён растлумачыў, што адбываецца.
  «Бытавая сітуацыя?»
  «Гучала даволі дрэнна. Муж сядзе ў турму». Грэм сядзеў на канапе, утаропіўшыся ў экран тэлевізара. «Але чаму яна павінна была гэтым займацца?»
   Не чакаючы адказу. Але ён ведаў, што спіцы спыніліся і Ганна падняла вочы ад шаліка, які вязала. Колеру былі тры адценні сіняга. Гэта было прыгожа.
  «Грэм, ты ведаеш, што ў Брын былі праблемы з тварам».
  «Яе сківіцу? Вядома, аўтамабільная аварыя».
  Ён паняцця не меў, куды яна вядзе з гэтым.
  Шэрыя вочы жанчыны глядзелі на яго. Гэта было адно ў Ганне Макензі. Як магла быць сціплай, ветлівай і прыстойнай, яна заўсёды глядзела табе проста ў вочы.
  — Няшчасны выпадак, — павольна паўтарыла яна. «Дык ты не ведаеш».
  Грэм пачаў адчуваць, што больш жоўтых пінжакоў.
  "Працягваць."
  «Я проста меркаваў, што яна табе сказала».
  Хлусня, якой бы яна ні была, яго насцярожыла і пакрыўдзіла. Аднак ён не вельмі здзівіўся. "Працягваць."
  «Кейт ударыў яе, зламаў ёй сківіцу».
  "Што?"
  «Правад зачынены на тры тыдні».
  «Божа, гэта было так сур'ёзна?»
  «Ён быў вялікім чалавекам. . . . Не перажывай, што яна схавала гэта ад цябе, Грэм. Ёй было няёмка, сорамна. Яна амаль нікому не казала».
  «Яна сказала, што ён быў капрызны. Я не ведаў, што ён прычыніў ёй боль».
  «Мудзі? Праўда. Але ў асноўным гэта была праблема яго характару. Як некаторыя людзі п'юць, а некаторыя гуляюць у азартныя гульні. Ён страціў бы кантроль. Гэта было страшна. Я бачыў, як гэта адбывалася некалькі разоў».
  «Люты аголік. Што здарылася?"
   «У тую ноч, калі ён яе ўдарыў? Я ўпэўнены, што гэта не было чымсьці вялікім, што падштурхнула яго. Гэтага ніколі не было. Гэта было самае страшнае. Магчыма, электрычнасць адключылася перад гульнёй, у краме скончылася піва яго гатунку, Брын сказала яму, што вернецца на няпоўны працоўны дзень, калі Джоі крыху падрасце. Што б там ні было, ён проста лопне».
  «Я ніколі не ведаў».
  "Такім чынам, хатнія праблемы - яны шмат значаць для яе".
  «Яна сапраўды імі часта карыстаецца», — пагадзіўся Грэм. «Я заўсёды думаў, што гэта Том Дал. Вы ведаеце, жаданне жанчыны там ".
  «Не. Яна пайшла б валанцёрам».
  «Што яна зрабіла? Пасля таго, як Кіт яе ўдарыў?»
  «Яна яго не арыштоўвала, калі вы гэта маеце на ўвазе. Я думаю, што яна хвалявалася за Джоі».
  «Ён калі-небудзь рабіў гэта зноў?»
  «Не. Не тое, каб яна мне калі-небудзь казала».
  Удар таго, з кім вы былі жанатыя. Ён не мог сабе гэтага ўявіць. Чорт вазьмі, ударыць каго-небудзь, калі гэта не была самаабарона, было амаль немагчыма ўявіць.
  Грэм супастаўляў гэтую інфармацыю з іншымі падзеямі ў іх мінулым, са словамі жонкі, яе паводзінамі. Дзясяткі разоў раніцай яна дакраналася да сваёй сківіцы. Нават яе прачынанне, потная і стогнучая, ад сноў. Яе капрызнасць, яе абарона.
  Яе кантроль. . .
  Ён уявіў яе руку, якая рухалася па няроўнай лініі сківіцы, калі яны сядзелі за абедзенным сталом або глядзелі тэлевізар на зялёнай канапе.
  Тым не менш, седзячы склаўшы рукі, ён сказаў: «Яна не ведала, што адбываецца на возеры Мондак, пакуль не прыехала туды. Айчынныя магчыма, таму яна засталася сёння. Не таму яна ўвогуле падахвоцілася пайсці. Вось што я хачу ведаць».
  «Я думаю, што адказы амаль аднолькавыя, Грэм». Пстрычкі іголак аднавіліся, калі Ганна зноў закруціла канвеер пражы.
  
  Яны спыніліся, каб зняць паказанні компаса, як рабілі кожную чвэрць мілі ці каля таго.
  Звычайна Брын і Мішэль станавіліся на калені, ставілі бутэльку з алкаголем на бок і дражнілі сваю магнітную пасудзіну ў цэнтр яго малюсенькага акіяна, дзе ён накіроўваўся носам на поўнач для іх. Компас быў выратаваннем. Брын была здзіўлена, наколькі лёгка яны пачнуць збочваць у няправільным накірунку, хаця яна была абсалютна перакананая, што яны ідуць па курсе.
  Мішэль спытала: "Адкуль вы даведаліся, як гэта зрабіць?" Кіўнула на компас, калі Брын сунула яго назад у кішэню. «У вас ёсць дзеці? Школьны праект?»
  «Курс, які я прайшоў у дзяржаўнай паліцыі. Але ў мяне ёсць сын». Яна паспрабавала ўявіць, як скейтбордынг-дэман Джоі сядзіць на месцы дастаткова доўга для навуковага кірмашу. Ідэя была забаўная.
  "Колькі яму гадоў?" Мішэль раптам ажывілася.
   «Дванаццаць».
  «Я люблю дзяцей, — сказала яна. Потым яна ўсміхнулася. "Як яго завуць?"
  «Джозэф».
  «Біблейскі».
  «Я мяркую, што так. Мы назвалі яго ў гонар дзядзькі бацькі».
  «Ён добры хлопчык?»
  «Ён упэўнены». Завагаўся. «Хоць часам ён лезе ў справы». Яна расказала Мішэль аб сённяшнім інцыдэнце са скейтбордам, аб некаторых яго драпінах у школе. Жанчына слухала з цікавасцю — і спачуваннем. Брын спытала: «У вас з мужам ёсць дзеці?»
  Мішэль зірнула на яе. "Пакуль не. Мы вядзем даволі напружаны лад жыцця».
  «І ты казала, што ты актрыса?»
  Сарамлівая ўсмешка. «Зараз дробязі. Тэлевізійная рэклама, грамадскі тэатр. Але я збіраюся патрапіць у другі горад. Гумарыстычная трупа. Мне было некалькі зваротных званкоў. І я прахожу праслухоўванне ў гастрольнай кампаніі Wicked. »
  Брын уважліва слухаў, як маладая жанчына распавядала ёй пра некаторыя часткі, якія яна праследавала. Аднак меркаванне Брын было тое, што яна была дылетантам. Гучала так, быццам яна скакала ад медыя да медыума, спадзеючыся знайсці таленавітае. Або той, які быў лягчэйшы за іншыя. Яна не здзівілася, даведаўшыся, што Мішэль таксама спрабавала свае сілы ў напісанні п'ес, але нядаўна вырашыла, што незалежныя фільмы - гэта шлях. І думаў уладкавацца на працу ў Лос-Анджэлес, каб пазнаёміцца з людзьмі ў кінаіндустрыі.
   Цяпер яны ішлі ў гару і, затаіўшы дыханне, змоўклі, пераадольваючы яшчэ чвэрць мілі.
  Яна думала, што яны ўжо натрапілі на сцежку Джоліет. Гэта не магло быць так далёка. Але з усім гэтым густым кустам яна не адчувала, наколькі хутка яны рухаюцца. Як ступаць праз ваду; вялікія намаганні не прывялі да пераадолення вялікай дыстанцыі.
  Праз пятнаццаць хвілін яны спыніліся на паляне, акружанай шыпшыннікам, каб яшчэ раз зрабіць паказанні компаса. Запальніца ўспыхнула, і Брын убачыў, што яны на шляху. «Добра, выключыце».
  Згодна з распарадкам, у які яны ўвайшлі, яны сядзелі хвіліну-другую, заплюшчыўшы вочы, каб дапамагчы ім прывыкнуць да цемры.
  За імі пачуўся пстрычка.
  Гучна.
  Мішэль ахнула.
  Абедзве жанчыны напружыліся, падняўшыся з каленяў. Брын адсунуў компас і схапіў дзіду.
  Зноў шчоўк і шоргат крокаў.
  Брын прыжмурылася, пакуль яе шчака не завішчала ад болю. Але яна нічога не магла бачыць.
  Гэта былі забойцы?
  "Што? Вы?»
  «Шшшш».
  Нешта варушылася, кружыла іх. Потым спыніўся. Зноў пераехаў.
  Прывязка . . .
   Потым знікла.
  Праз імгненне справа ад іх пачуўся яшчэ адзін шчоўк, шоргат лісця. Яны раптам павярнуліся ў той бок. Брын мог цьмяна разабраць цьмяную постаць, якая хісталася ўзад і ўперад.
  Гэта былі не мужчыны. На самай справе гэта быў не чалавек. Брын заўважыў, што гэта была жывёла памерам з нямецкую аўчарку.
  Брын паверыў, што гэта глядзеў на іх з напружанымі плячыма і высока ўзнятымі галавамі.
  Мішэль ахнула і схапіла Брын за руку.
  Гэта быў горны леў? Паведамляецца, што апошні ў Вісконсіне быў застрэлены сто гадоў таму. Але кожны год здараліся нібыта назіранні. Вы час ад часу бачыце каётаў. Яны былі нясмелыя, але шалёныя, з розумам растаючымі, лезлі прама ў палаткі і нападалі на адпачывальнікаў. Рысі таксама не былі нечуванымі.
  Але гэта здавалася занадта вялікім для гэтага. Яна вырашыла, што гэта шэры воўк, якога рэінтрадуцыруюць у штат. Яна не ведала, ці нападуць яны на людзей, але жудасны, праніклівы твар - амаль чалавечы - выклікаў трывогу.
  Ці наблізіліся Мішэль і Брын да логава істоты? Ці былі шчанюкі, якіх трэба было абараняць? Звар'яцелая маці - найгоршы з ворагаў, казаў ёй Кіт, заўзяты паляўнічы.
  Успышка гневу запаліла ў ёй. Яшчэ адзін вораг ім не патрэбны быў сёння вечарам. Яна моцна схапіла дзіду і ўстала. Яна ступіла наперад, паміж Мішэль і істотай.
  «Што ты робіш? Не пакідай мяне».
  Брын падумаў: не саромейцеся. Працягваць.
  Галава жывёлы ўскінулася, а вочы ўлавілі святло ад абрэзанага месяца.
  Брын працягваў ісці, рухаючыся хутчэй, згорбіўшыся.
  Усё яшчэ гледзячы ў іх бок, жывёла адступіла, потым павярнулася і адступіла ў ноч. Брын спыніўся і вярнуўся да маладой жанчыны, якая глядзела на яе. - Божа, - сказала Мішэль.
  "Добра."
  Але яна мела на ўвазе не жывёлу. "Ты ў парадку?" - няўпэўнена спытала яна.
  «Я?» — спытаў дэпутат. «Вядома. Чаму?»
  "Ты быў . . . вы рабілі гэты шум. Я думаў, ты не можаш дыхаць ці што-то».
  «Шум?»
  «Накшталт, бурчыць. Было страшна».
  «Рычыць?» Брын адчуў, што цяжка дыхае, моцна сціснуўшы зубы. Яна не ведала, што шумела.
  Каралева джунгляў. . .
  Яна няёмка засмяялася, і яны працягнулі. Маршрут прывёў іх у лагчыну, скалы і дрэвы ўздоўж якой былі пакрыты ліянамі, а падлога пакрыта плямамі атрутнага плюшчу і барвінку. Балотныя басейны таксама, акружаныя грыбамі і грыбамі. Яны праштурхнулі ўсё гэта, знясіленыя, і з цяжкасцю падняліся на другі бок, выкарыстоўваючы саджанцы і агаленні пяшчаніку ў якасці апоры для рук і ног.
  На вяршыні яны натрапілі на сцежку.
  Ён быў нешырокі — каля чатырох футаў — і зарос ад невыкарыстання ў зімовыя месяцы, але гэта быў рай у параўнанні з тым, праз што яны прабіліся пасля ўцёкаў з дому Фельдманаў.
  «Гэта ўсё?» — спытала Мішэль.
  Яны знайшлі свой адказ толькі ў трыццаці футах ад сябе, вялікі драўляны знак:
  ПЕРКІНСТАЎН 64 МІЛІ.
  DULUTH, MN 187 МІЛЬ
  ЛАГЕР АДКАЗНА НА СЛЕЖКЕ ДЖОЛІЕТ
  ТОЛЬКІ ВЫ МОЖАЦЕ ПРАДУХОДЗІЦЬ ЛЯСНЫЯ ПАЖАРЫ
  
  вы думаеце, колькі часу гэта прынесла нам?» — спытаў Льюіс.
  Спасылаючыся на размову з Грэмам Бойдам, мужам Брын.
  «Цяжка сказаць».
  Яны праляталі мілі праз падлесак, час ад часу карэкціруючы свой курс пасля кансультацый з GPS, Google Earth і папяровай картай, ідучы на поўнач.
  «Дык таму ты ўключыў яго, яе тэлефон?»
  «Правільна». Праўда, адразу пасля размовы ён зняў акумулятар, каб міліцыя не змагла яго адсачыць. «Я чакаў гэтага. Хацеў пратрымацца пакуль мы маглі б. Цяпер мы супакоілі яго. Ён пойдзе спаць і не будзе хвалявацца да трох-чатырох, калі прачнецца ў пустым ложку. Да таго часу яны абодва будуць мёртвыя і пахаваныя».
  «Ён табе паверыў?»
  «Даволі ўпэўнены».
  Пакуль яны ішлі далей, Харт разважала пра свайго мужа, жанатага на такой жанчыне, як Брын. . . якім бы ён быў? Нізкім голасам, здаваўся разумным, добра гаварыў, не быў п'яны. Ён задаўся пытаннем, ці ёсць у словах мужчыны падказкі, якія маглі б дапамагчы яму знайсці і забіць яе больш эфектыўна.
  Не вельмі.
  Тым не менш, ён працягваў прайграваць размову. Гэта яго захапіла.
  Два розныя прозьвішчы. Яго не здзівіла, што Брын захавала сваё дзявочае прозвішча.
  Грэм . . . Мужчына, з якім яна спала, мужчына, з якім яна падзяліла жыццё. Незвычайная назва. Адкуль гэта ўзялося? Ён быў кансерватыўным, ліберальным? Рэлігійны? Чым ён зарабляў на жыццё? Харт зацікавіўся палёгкай, якая напоўніла яго голас. Нешта здавалася ў гэтым недарэчным. Харт не ведаў, што з гэтым рабіць. Так, з палёгкай. . . але і іншыя эмоцыі.
  Ён шкадаваў, што не мог лепш разгледзець яе на пад'ездзе да Фельдманаў. Дастаткова прыгожая, успомніў ён. Карычневыя валасы, сабраныя назад. Прыгожая постаць. Не адпусціла сябе. Малюючы яе вочы. Нахмурыўшы бровы, яна заўважыла яго прысутнасць, калі ён падняўся з кустоў.
  Харт забіў шэсць чалавек. Трое глядзелі на яго, калі ён гэта рабіў. Бачыць іх вочы нічога не значыла для яго. Ён не хацеў, каб яны глядзелі ўбок. Ён не адводзіў позірку альбо. Адзіная, хто не плакаў, была жанчына, якую ён забіў, наркагандлярка.
  Эй, ты зробіш гэта?
  Ён не адказаў.
  Мы з табой нешта дамовімся?
  Яна скрала грошы ці не скрала, скрала наркотыкі ці не. Гэта не было праблемай Харта. Ён дамовіўся з чалавекам, які хацеў яе смерці. І вось ён, рамеснік, зрабіў яе мёртвай, гледзячы ёй у твар, каб пераканацца, што яна не адскочыць убок і не выцягне схаванай зброі.
  Брын таксама глядзела яму ў вочы, калі страляла.
  Майстрыха.
  «Харт?»
  Голас Льюіса вырваў яго з адлюстравання. Ён напружыўся, азіраючыся. «Так?»
  «Ты хлопчык з Мілўокі, я таксама. Як гэта мы ніколі раней не працавалі разам?»
  «Не ведаю».
  «Вы шмат працуеце ў горадзе?»
  «Не вельмі, не. Так бяспечней».
  "Дзе ты жывеш?"
  «На поўдзень ад горада».
  «Да Кеношы?»
  «Не так далёка».
  «У тых месцах шмат будуюць».
  Льюіс раптам спыніўся. «Паглядзіце там, слуп ці што. Знак».
  «Дзе?»
  «Бачыце? Справа."
  Яны асцярожна рушылі наперад, адклаўшы Харта ўбок з нейкай неахвотай падумаў пра Брын і спыніўся на знаку.
  Летам 1673 г. 27-гадовы філосаф Луі Жаліе і а. Жак Маркет, 35-гадовы святар-езуіт, перасёк Вісконсін на шляху да ракі Місісіпі. Нягледзячы на тое, што сцежка, на якой вы стаіце, названа ў яго гонар, Джаліет ніколі не хадзіла па гэтым маршруце працягласцю 458 міль. Ён і Маркет здзяйснялі сваё падарожжа ў асноўным водным шляхам. Шлях Джоліет быў створаны гандлярамі футрам і такімі ж людзьмі, як вы, аматарамі актыўнага адпачынку, праз некалькі гадоў.
  Харт паглядзеў GPS на сваім BlackBerry і папяровую карту.
  «Куды пайшлі тыя дзяўчаты?»
  «Трэба быць справа. Гэта рэйнджарская станцыя, у некалькіх мілях адсюль».
  Льюіс агледзеў уверх і ўніз сцежку, якая ў гэты час года была малапраходжанай, зарослай і заблытанай галінамі і ўсеянай упартымі саджанцамі, што ўздымаліся праз глей лісця.
  "Што не так?"
  «Вы мяне спытаеце, гэта зусім не след. Проста менш лесу».
  Харт усміхнуўся на гэта. Што таксама прымусіла Льюіса ўсміхнуцца.
  
  ВОСЬ ЯНЫ, дзве жанчыны няўмольна рухаюцца наперад па турыстычнай сцежцы. Адзін з інкруставаным палісандравым кіем, другі з адпаведнай дзідай. Боло і нажы ў кішэнях і змрочныя твары абодвух.
  Сцежка нагадала Брын пра апошні раз, калі яна каталася верхам — аднойчы вясной некалькі гадоў таму. Ёй падабалася бегаць галопам па сцяжынцы ў лясах каля Гумбальта. Некалькі гадоў таму, яшчэ да таго, як яна стала дэпутатам, яна займалася скакунамі-аматарамі і любіла гэты від спорту. Фактычна, менавіта на конкурсе яна ўбачыла выставу нейкай коннай паліцыі з Мілўокі. Васемнаццацігадовы хлопец правёў час у размове з афіцэрам, што выклікала ў яго захапленне, па іроніі лёсу, не мастацтвам выездкі, а паліцэйскай працай.
  Што праз некалькі гадоў прынесла ёй такое ж захапленне, якое яна адчувала, скачучы праз паўтонную жывёлу.
  Цяпер яна зразумела, як моцна ёй не хапае верхавой язды, і задумалася, ці будзе ў яе калі-небудзь шанец зноў сесці ў сядло.
  Калі яны ішлі далей па сцежцы, яны ўбачылі сур'ёзныя доказы таго, што парк звычайна быў значна больш нявінным месцам, чым сёння ўвечары, шыльды з інфармацыяй і гісторыяй. Самыя трывожныя небяспекі звязаны з пажарамі, стромкімі спускамі і экалагічнымі рызыкамі.
  ПАПЯРЭДЖАННЕ аб ИЗУМРУДНАМ ЯСЕНЕ
  Дровы, набытыя ў Клаўзена, могуць быць заражаныя смарагдавым ясенем. Калі вы набылі любыя дровы маркі Henderson, неадкладна спальвайце іх, каб не падвяргаць небяспецы нашы дрэвы цвёрдых парод з-за свідра смарагдавага ясеню!
  Адно дрэва — вялікі дуб — заслужыла свой знак. Магчыма, самая вялікая ці самая старая (турыстам падабаліся іх суперлатывы). Аднак Брын лічыў гэта проста крыніцай прыкрыцця. Тут сцежка вілася праз лапікі голых палёў, адкрываючы іх для пераследнікаў. Але каб сысці са сцежкі ў нізінныя зараснікі, гэта занадта замарудзіла б іх.
  Лятучых вавёрак было шмат, лятучыя мышы праляталі бясшумна, яшчэ шумней совы. Некалькі разоў ад удалага ўдару драпежніка яны чулі ўзмах крылаў і апошні піск.
  Мішэль трымалася даволі добра, але Брын усё больш хваляваўся за яе. Яе шчыкалатка была нядрэнная — з працы і шматлікіх няўдач Джоі яна ведала пра сур'ёзныя траўмы; калі выказаць спачуванне, а калі выклікаць медыкаў. Хутчэй, гэта была адстаўка маладой жанчыны. Яна адставала. Аднойчы яна спынілася і паглядзела на круты схіл, скрывілася.
  - Хадзем, - заклікаў Брын.
  «Мне трэба адпачыць».
   «Давайце разгледзім крыху больш». Яна ўсміхнулася. «Давайце адпачыць».
  «Цяпер я стаміўся . Я так стаміўся. У мяне ўзровень цукру ў крыві, я ж казаў вам. Потым яна ахнула і рванула назад, калі міма прабегла маленькая жывёла. "Што гэта было?"
  Палёўка ці мыш, сказала ёй Брын. «Бяскрыўдны».
  «Яно можа запаўзці вам у штаны».
  «Не твая», — падумала Брын, разглядаючы вузкія джынсы Мішэль.
  Ранейшы добры настрой маладой жанчыны знік. Яна была як дзіця, якое прапусціла пасляабедзенны сон. Цярпліва сказаў Брын: «Давай, Мішэль. Чым больш мы будзем ісці, тым бліжэй будзе вяртанне дадому. І мы не можам на гэтым спыніцца». Яны былі на паляне, добра бачнай у месячным святле.
  Сціснуўшы вусны, амаль надуўшыся, яна падпарадкавалася, і яны падняліся на круты пагорак. Наверсе Брын раптам адчула пах размарына, і ёй захацелася заплакаць, успамінаючы велікоднага ягня, якое яна з цяжкасцю смажыла для сваёй сям'і некалькі тыдняў таму.
  Яны праскочылі скрозь зарослі жылых дрэў, жудаснае, нешта з Уладара пярсцёнкаў.
  Яе твар цяпер калоціўся пры кожным кроку. Яна дакранулася да шчакі і ўдыхнула, калі боль працякаў па галаве і шыі. Пухліна пагоршылася. Яна падумала, ці не патрапіць у рану інфекцыя. Ці будуць жудасныя шнары? Думка аб пластычнай хірургіі прыйшла ў галаву, і яна сапраўды ўсміхнулася, падумаўшы: «Ты, марная дзяўчына». Магчыма, вам варта засяродзіцца на тым, каб застацца ў жывых, перш чым клапаціцца аб тым, каб выглядаць прэзентабельна для мультыплекса ў суботу ўвечары.
   Аднойчы Грэм злавіў яе за звычку пагладжваць паглыбленне на крывым падбародку. Яна пачырванела, а ён усміхнуўся, потым прашаптаў: «Гэта сэксуальна. Не хвалюйся».
  Яе раздражняла тое, як настойліва ўрываліся сёння ўвечары думкі пра яе мінулае. Яна не думала пра Кіта столькі гадоў. І Грэм і Джоі працягвалі рэгулярна з'яўляцца, у той час як яе адзінай мэтай было дабрацца да бяспекі.
  Як тое старое клішэ, успаміны мільгаюць у яе думках напрыканцы жыцця.
  Чорт вазьмі, засяродзіся.
  Яны пайшлі па сцежцы за паваротам налева. Брын азірнуўся. Ззаду іх адкрывалася ясная панарама, і яна магла бачыць за сотню ярдаў грэбень пагорка.
  Па ім ішоў рух ад дрэва да дрэва.
  Яна схапіла Мішэль за руку. "Што гэта?"
  Нібы снайпер падпаўзаў на пазіцыю, каб зрабіць стрэл.
  - Злазь, - загадаў Брын. Абодва прыселі. Яна аглядала хрыбет і сцежку. Цяпер аблокаў няма, і паўмесяц асвятляў дастаткова ярка, каб можна было здымаць. На гэтай адлегласці яны, верагодна, былі ў бяспецы ад стрэльбы, але Харт страляў у яе з Глока. 9-міліметровы снарад мог лёгка дабрацца сюды, і ён, відавочна, быў дасведчаны.
  Яна прыжмурылася на хрыбет.
  Потым яна засмяялася. «Гэта проста наш сябар». Яна паказала, устаючы. «А можа, хтосьці з яго сяброў».
  Пераследнік быў чацвераногі і скакаў з дрэва на дрэва. Шэры воўк, падумала яна. Яны звычайна вісяць пачкамі, лічыў Брын. Але гэты быў відавочна сольны. Ён ішоў за імі? Магчыма, яе бурчанне не напалохала яго цалкам.
  Тады істота застыла, азірнулася. Знік за долі секунды.
  «Вы бачыце гэта? Нібы ён знік. . .” Усмешка Брына згасла. «Не. . . О не!"
  Удалечыні двое мужчын хутка рухаліся па сцежцы Джоліет, накіраваўшыся ў іх бок. За паўмілі, упарта рухаючыся. Без сумневу, гэта былі Харт і яго партнёр; адзін нёс стрэльбу. Мужчыны зніклі там, дзе сцежка апускалася пад покрывам дрэў.
  «Не!»
  - Гэта яны, - прашаптала Мішэль. «Як яны нас знайшлі?»
  «Няшанцаванне. Было тузін шляхоў, якімі мы маглі пайсці. Яны гулялі і выйгравалі. Давай. Рухайцеся!» Жанчыны пачалі бегаць трушком і кульгаць так хутка, як маглі, дыханне ў іх пачашчалася.
  Ідзі, ідзі, ідзі. . .
  «Я не думала, што яны сапраўды пойдуць за намі», - хрыплы голас Мішэль праскавытаў. Гэта быў жаласны гук. «Чаму?»
  «Харт», — падумаў Брын. Адказ - Харт.
  Сцежка паварочвала направа, на ўсход, і калі яны сарваліся з-за дрэў, зямля адкрыла асветлены месяцам від на камяністую мясцовасць: высокія пагоркі ўзвышаліся над сцежкай і глыбокія яры, якія знікалі ўнізе. Парэзы на дрэвах выявілі суровыя скалы з пяшчаніку.
  «Глядзі. Там».
   Яны ўбачылі скрыжаванне. Яшчэ адна сцяжынка, вузейшая за Джоліет, адгаліноўвалася налева і падымалася па схіле гары, агінаючы стромкую скалу ў цьмяную даліну. Брын махнула свайму спадарожніку. Мішэль рушыла ўслед, час ад часу азіраючыся назад, трымаючы руку ў пінжаку, дзе на поясе ляжаў нож з чыкагскіх сталовых прыбораў. Здавалася, яна знаходзіла суцяшэнне ў тым, каб пераканацца, што зброя не знікла.
  На стыку зрабілі паўзу. Быў адкрыты прытулак з лаўкай - без тэлефона, Брын адразу заўважыў. Сметніца, якая была пустая. Тэрыторыя была вытаптана дзякуючы цяжкай зіме ў Вісконсіне. Сцежка Джоліет працягвалася ў чарнільную ноч, спускаючыся направа — на паўночны ўсход. Невялікая дарожка была пазначана шыльдай.
  АПЕКС ЛЕЙК 1,1 МІЛЬ.
  ТРЭПЕР-ГАЙ 1,9 МІЛІ.
  СТАНЦЫЯ РЭЙНДЖА АМСТЕДА 2,2 МІЛІ.
  Брын падышоў да агароджы, якая пазначала край скалы, і паглядзеў у даліну. Яна паказала налева. «Там унізе. Вы бачыце гэта? Той будынак? Гэта рэйнджарская станцыя».
  «Ой. Далёка туды. Я не бачу агнёў».
  «Не, я ўпэўнены, што ён зачынены».
  Месца знаходзілася менш чым за мілю — як варона ляцела — праз глыбокую даліну, хоць паход па гэтай сцежцы зацягне іх на значна большы шлях: больш за дзве мілі, згодна з шыльдай. Шлях звіліўся, вёў да возера Апекс, да гаю і, нарэшце, да станцыі.
  Брын цьмяна памятаў станцыю, якая служыў пляцоўкай для аднаго з ператрусаў, у якіх яна ўдзельнічала. Тады ён таксама быў зачынены — час года была зіма, — але яна добра ўяўляла сабе гэта.
  «Я памятаю, што там былі тэлефоны. Але я не ведаю, ці працуюць яны цяпер. І шафа для зброі, я думаю. Але мы не можам стаць на шлях». Ківаючы ў бок шыльды. «Гэта занадта доўга. Мы б ніколі не паспелі».
  «Яны могуць не пайсці такім шляхам. Проста працягвайце ісці па сцежцы Джоліт».
  Брын задумаўся. «Я думаю, што яны будуць схільныя меркаваць, што мы накіраваліся на станцыю». Яна ўтаропілася ў цёмную пустэчу за абрывам і падышла яшчэ бліжэй да краю. Яна спынілася каля знака «Небяспека» . Паглядзеў уніз.
  Залазіць, ці не?
  Што б яны ні рабілі, ім хутка давядзецца выбіраць. Мужчыны маглі быць тут праз дзесяць-пятнаццаць хвілін.
  «Гэта прама ўніз?» — спытала Мішэль.
  Усё яшчэ гледзячы ўніз, у цемру, Брын убачыў вузкі выступ прыкладна ў дваццаці футах пад імі; ніжэй скала спускалася яшчэ на пяцьдзесят-шэсцьдзесят футаў.
  Брын прашаптаў: «Я думаю, што на яго можна падняцца. Цяжка, але гэта можна зрабіць».
  Калі б яны змаглі дабрацца да лесу, у іх была б лёгкая прамая прагулка да станцыі рэйнджараў.
  Шанцы мець працоўны тэлефон, зброю і боепрыпасы?
  Брын не мог сказаць. Кідок кубіка.
  Яна вырашыла, што ўварвацца не будзе праблемай. Калі б яны змаглі дабрацца да будынка, нават самы моцны замок у свеце не ўтрымаў бы яе.
   «Я ненавіджу вышыню», - прашаптала Мішэль.
  Я з табой там, дзетка. . . .
  «Мы паспрабуем?» — дрыготкім голасам спытала маладая жанчына.
  Брын схапіў бярозавы саджанец і падаўся ў прастору, разглядаючы скалы ўнізе.
  
  ІМ АДАЛОСЯ Хуткая хада, зрэдку перарываючыся на прабежку.
  Люіс падцягнуўся, схапіўшыся за бок. Ён прытуліўся да дрэва.
  «З вамі ўсё ў парадку?»
  «Так. На мінулым тыдні я кінуў паліць». Ён глыбока ўдыхнуў. «Ну, амаль месяц таму, але ў мяне быў адзін на мінулым тыдні. Потым спыніўся канчаткова. Але гэта даганяе вас. Вы курыце?»
  Паморшчыўшыся ад рану ад прастрэленай рукі, Харт працягваў глядзець з боку ў бок. "Не." Ён пераканаўся, што жанчыны не былі ўзброеныя, але яму не падабаўся гэты пракляты сабака, ці воўк, ці што там яшчэ, што рыла навокал. Людзі былі прадказальныя. Ён даследаваў чалавечую прыроду ў крайнасці, і яму было зручна браць іх на сябе, якімі б небяспечнымі яны ні былі. Аднак жывёлы дзейнічалі з іншым мысленнем. Ён успомніў адбітак лапы каля дома Фельдманаў.
  Гэта мой свет. Табе тут не месца. Вы ўбачыце рэчы, якіх няма, і прапусціце рэчы, якія з'яўляюцца адразу за вамі.
  Але потым цяжка ўдыхнуў і прытуліўся да іншага дрэва. Позіркі мужчын сустрэліся і ўсміхнуліся. Харт сказаў: «Я так не бегаў шмат гадоў. Я думаў, што я ў форме. Чалавек».
  «Ты займаешся?»
  Ён рабіў гэта рэгулярна — яго праца патрабавала сілы і цягавітасці, — але ў асноўным гэта была цяжкая атлетыка, а не аэробіка. Гэта не было б карысна; Харт рэдка за кім-небудзь ганяўся, і ён не думаў, што калі-небудзь ад каго-небудзь уцячэ, ні разу ў жыцці. Ён сказаў Льюісу: «Я мала бегаю».
  "Не. Фізкультурна-аздараўленчыя клубы ў сям'і Люіса не так шмат. Але я працую на будоўлі. Працаваў у Гастона на той вежы каля возера.
  «Я гэтага не ведаю».
  «Гастан Канстракшн? Вялікая вежа? Другі бок хуткаснай дарогі. Шклянка паднята. Я наняў з бетоннай падводай. Гэта будзе трымаць вас у форме. Вы зручны?»
  Харт сказаў: «Некаторыя. Я зрабіў сантэхніку. Няма цярпення для малявання. І электрычнасці я трымаюся далей».
  «Я чую гэта».
  «Цялярства — маё любімае».
  «Апраўленне?»
  - Больш мэблі, - растлумачыў Харт.
  «Вы робіце мэблю?»
  «Простыя рэчы».
  Двойчы адмерай, адзін раз адрэж. . . .
  «Як сталы і крэслы?»
  «Так. Шафы. Гэта расслабляе».
   Льюіс сказаў: «Аднойчы я пабудаваў сваёй бабулі ложак».
  "Ложак? Давай, працягнем». Яны зноў пачалі хадзіць. «Як ты зрабіў ёй ложак?»
  Льюіс растлумачыў: «Яна пачала звар'яцець, старэючы. Магчыма, гэта хвароба Альцгеймера, я не ведаю. А можа, яна проста пастарэла. Круглы год яна хадзіла па хаце і спявала калядныя песні. Увесь час. І яна пачынала расклейваць упрыгажэнні, а мая маці іх здымала, а потым зноў расклейвала».
  Харт паскорыў тэмп.
  «Такім чынам, яна даволі лускавая. І яна пачынае шукаць свой ложак. Ложак у яе быў з дзедам. Напэўна, яго выкінулі шмат гадоў таму. Але яна думала, што гэта недзе ў хаце. Хадзіць паўсюль, каб знайсці яго. Мне было кепска за яе. Так што я знайшоў некалькі фотаздымкаў і зрабіў яе. Было не так добра, але выглядала дастаткова блізка. Я думаю, што гэта дало ёй добрыя пару месяцаў. Я не ведаю».
  Харт сказаў: «Накшталт «засцілаць» ложак. Толькі вы сапраўды яго зрабілі, а не з прасцінамі і коўдрамі».
  "Так, я мяркую, што я зрабіў." Ён засмяяўся.
  «Чаму ты ў гэтай чарзе, камп? Вы маглі б стварыць саюзны маштаб».
  «О, я ў гэтым дзеля грошай. Як вы можаце зарабіць шмат у поце працы?»
  «Вы зарабляеце шмат, робячы гэта?»
  «Я набіраю больш. Цяпер мая маці таксама ў доме. І мае браты, яны спрыяюць. Менш за іх я не магу”.
  Харт адчуў на сабе позірк Льюіса, быццам хацеў спытаць пра сваю сям'ю, але памятаў гісторыю пра памерлых брата і бацькоў.
  «Ва ўсялякім разе, у мяне гэта добра атрымліваецца. Што я раблю. Чорт вазьмі, ты чуў маю рэпутацыю. Вы праверылі, праўда? Людзі за мяне паручыліся».
  "Яны зрабілі. Вось чаму я вас паклікаў».
  «Банкі, заробкі. Збіральніцкая праца, абарона . . . У мяне ёсць да гэтага талент. У мяне ёсць кантакты па ўсім беразе возера. Як наконт цябе, Харт? Навошта ты ў гэтай аблажанай справе?»
  Ён паціснуў плячыма. «Я не вельмі добра працую на іншых людзей. А я дрэнна сяджу. Я раблю добра. У мяне гэты свярблівы ген».
  Мяне гэта задавальняе. . . .
  Люіс азірнуўся. «Думаеш, яны хаваюцца?»
  Харт не быў упэўнены. Але ён так не думаў. У яго было адчуванне, што Брын чымсьці падобны на яго. І ён хацеў бы рухацца ў любы дзень, працягваць рухацца, як бы небяспечна гэта ні было. Што заўгодна, а не хавацца. Але Льюісу ён гэтага не сказаў. «Не, не ведаю. Яны будуць працягваць. Акрамя таго, я бачыў там некаторыя плямы гразі. Друкуе ў іх».
  Льюіс выразна засмяяўся. Спачатку гэты гук раздражняў Харта. Цяпер ён не так пярэчыў. Чалавек сказаў: «Ты апошні з магікан. Гэты фільм узрушыў. . . . Вы палюеце, іду ў заклад».
  Харт сказаў: «Не. Ніколі не быў».
  «Фухня. Праўда?»
  «Праўда. Вы?»
  Льюіс сказаў, што некаторы час не быў, але раней рабіў. Шмат. Яму спадабалася. «Я думаю, што вы б таксама. Здаецца, ты тут разбіраешся».
   «Гэта не Паўночны лес. Гэта было б па-іншаму. Мы ў Вісконсіне. Дзяржаўны парк. Проста з дапамогай логікі».
  «Не, я думаю, што ты натуральны».
  Харт збіраўся спытаць: "Натуральны што?" але замерзла. Крык, жаночы голас даляцеў да іх ветрам. Крык аб дапамозе. Яна спрабавала замаўчаць, у яго склалася такое ўражанне, але ён пачуў трывогу, калі не адчай. Гэта было ўдалечыні, але не надта далёка, можа, чвэрць, паўмілі ўверх па сцежцы Джоліет, у тым накірунку, у які яны накіроўваліся.
  Яшчэ адзін званок, словы неадназначныя.
  «Тэлефануе той самы чалавек?» - спытаў Харт.
  «Я не ведаю».
  "Пойдзем."
  Застаючыся нізка, яны рухаліся наперад так хутка, як маглі.
  «Сачыце. Я ёй не веру. Адзін з іх фальшыва крычаў раней, на возеры, не забудзься. Магчыма, яны спрабуюць нас уцягнуць, хочуць бітвы. Можа, і зброі няма. Але ў іх ёсць нажы».
  Праз дзесяць хвілін мужчыны, трымаючыся ціха і ўглядаючыся ў зеляніну вакол сябе, спыніліся. Перад імі сцежка пашырылася і ўлева адгаліноўвалася меншая сцежка. Скрыжаванне было пазначана драўляным знакам, бачным у месячным святле. Стрэлка паказвала шлях, які Харт бачыў на GPS. Ён ішоў на захад і поўнач і, абагнуўшы невялікае возера, заканчваўся ля станцыі рэйнджараў. Адтуль на шашу вяла двухпалосная дарога.
  Харт паказаў Льюісу ўніз у кусты побач. Сканаванне наваколля. «Вы бачыце што-небудзь?»
  "Не."
   Харт уважліва слухаў. Больш ні плачу, ні галасоў. Толькі ветрык, які шыпеў скрозь галіны і прымушаў лісце несціся, як крабы.
  Потым Льюіс дакрануўся да яго рукі і паказаў. У пятнаццаці футах за скрыжаваннем была агароджа з цёмнага дрэва з надпісам « Небяспека». Чорная прастора за ім, там, дзе скала абрывалася ў яр. «Гэта дрэва там, Харт».
  «Дзе?» Нарэшце ён заўважыў гэта: галіна адламалася ад дрэва каля скалы. Вы маглі бачыць белую драўніну пад карой.
  - Я не ведаю, трук гэта ці не, - прашаптаў Харт. «Там круцішся направа. Гэтая куча кустоў».
  "Зразумела."
  «Іду да краю і азіраюся. Я буду шумець, каб даць ім магчымасць зрабіць крок».
  «Калі я каго ўбачу, я выведу яе. Страляйце высока, потым нізка». Льюіс усміхнуўся. «А я буду трымаць язык за зубамі».
  Упершыню за гэтую ноч Льюіс выглядаў упэўнена. Харт, які нарэшце адчуў сябе спакойна са сваім напарнікам у гэтую цяжкую ноч, вырашыў, што з гэтым чалавекам усё атрымаецца. "Працягваць. Трымайцеся далей ад лісця».
  Льюіс моўчкі, прыгнуўшыся, перабег дарожку і шмыгнуў за кусты. Калі Харт убачыў, што знаходзіцца ў добрым становішчы, каб пакрыць тэрыторыю, ён рушыў наперад, таксама нізка. Павароты галавой наперад і назад.
  Ён заўважыў удалечыні, на дне яра, тое, што было падобна на станцыю рэйнджараў.
  Трымаючы ўласную зброю накіраванай наперад, ён падышоў да шыльды. Ён агледзеў зламаную галінку. Потым зазірнуў за край абрыву. Ён нікога не мог бачыць. Дастаў ліхтарык і свяціў ім у ноч.
  Ісус.
  Стаяў, пісталет прыбраў. Паклікаў Льюіса.
  "Што гэта?"
  «Глядзі. Спрабавалі злезці. Але не атрымалася».
  Вызірнуўшы з-за краю скалы, яны ўбачылі ў слабым месячным святле выступ у дваццаці футах ніжэй, на дне крутой камяністай сцяны. Адна з жанчын, а можа, абедзве, упала. На карнізе была чатырохфутавая галіна — тая, што адламалася ад дрэва побач з імі. А вакол яго была вялікая пляма ярка-чырвонай крыві, якая блішчала пад ліхтарыкам.
  «Чалавек, — сказаў Льюіс, — яна моцна ўдарыла». Ён паспрабаваў зазірнуць далей у яр. «Б'юся аб заклад, зламала нагу. Крывацёк шмат.»
  «Яны павінны былі працягваць ісці ўніз. Яны не маглі падняцца, такія балюча. А можа, там пячора. За карнізам. Яны спрабуюць схавацца».
  «Ну, мы павінны ісці за імі», - абвясціў Льюіс. «Як паляванне. Вы сочыце за параненай жывёлай, пакуль не знойдзеце яе. Нягледзячы ні на што. Хочаш, я першы спушчуся».
  Харт падняў брыво. «Невялікі ўздым».
  «Я ж казаў вам — будаўніцтва на беразе возера. Трыццаць паверхаў уверх, і я шпацырую па канструкцыях, як па тратуары».
  
  НЯМА НЕШТА НЕ ДА.
  Грэхэм Бойд падняўся з канапы, прайшоў міма Ганны, якая перайшла з вязання на вялікі сэмплер — жанчына знаходзіла спакой і задавальненне ў трансфармацыі тканіны ўсіх відаў — і прайшоў на кухню. Яго вочы зірнулі на фатаграфію яго жонкі ў падлеткавым узросце, якая сядзела на кані, на якім яна пазней скакала, каб выйграць юніёрскія спаборніцтвы па скачках на конях Сярэдняга Вісконсіна шмат гадоў таму. Яна нахілілася, прыціснуўшыся шчакой да шыі каня, паляпваючы яго, хоць яе вочы былі скіраваныя кудысьці ў іншае месца, мабыць, на аднаго з яе канкурэнтаў.
  Ён знайшоў тэлефонны даведнік акругі і паглядзеў на карту. Бліжэйшыя да возера Мондак гарады былі Клаўзен і Пойнт-оф-Рокс. У Клаўзене была гарадская ўлада, у Пойнт-оф-Рокс — служба грамадскай бяспекі. Спачатку ён судзіў магістрат. Адказу не было, і паведамленне перанакіравала абанентаў у мэрыю, якая аказалася проста галасавой поштай. Офіс грамадскай бяспекі ў Пойнт-оф-Рокс быў зачынены, і ў выходным паведамленні гаварылася, што кожны, хто мае надзвычайную сітуацыю, павінен патэлефанаваць альбо ў офіс шэрыфа акругі, альбо ў дзяржаўную паліцыю.
  «І дзякуй, што патэлефанавалі», — ветліва завяршыўся ён. "Добрага дня."
  Як можна зачыніць чортавы аддзел міліцыі?
   Ён пачуў, як дзверы спальні Джоўі адчыніліся і зачыніліся. У прыбіральні спусцілі ваду.
  Праз імгненне: «Калі мама прыйдзе дадому?» Хлопчык, яшчэ не ў піжаме, быў на самым версе лесвіцы.
  «Хутка».
  «Вы тэлефанавалі ёй?»
  «Яна занятая. Яе нельга турбаваць. Апранайце піжаму і кладзецеся спаць. Гасіць святло».
  Хлопчык павярнуўся. Дзверы спальні зачыніліся.
  Грэму здалося, што ён зноў пачуў відэагульню. Ён не быў упэўнены.
  Ганна спытала: «Дзе яна? Я хвалююся, Грэм.
  «Я не ведаю. Той дэпутат, з якім я размаўляў, сказаў, што гэта звычайная справа. Але гэта было не так».
  "Што ты маешь на ўвазе?"
  «Яе тэлефон. Аддаць гэта камусьці іншаму? Ніякім чынам." Ён мог размаўляць з Ганнай, не турбуючыся, што яна стане абараняцца. Калі справа даходзіла да сур'ёзных тэм, яму было цяжка размаўляць з Брын і з яе сынам - мабыць, гэта была тэма сённяшняга вечара, - але ён мог пагаварыць са сваёй свякрухай. «Для гэтага яна занадта кантралюючая асоба».
  Аднак ён адмовіўся ад «кантролю».
  Хмурынка Ганны ператварылася ва ўсмешку, як быццам яна спахапілася. «Гэта мая дачка. Вы маеце рацыю."
  Грэм падняў стацыянарны тэлефон. Зрабіў званок.
  «Намеснік Мунс».
  «Эрык, гэта Грэм».
  «Гэй. Як справы?"
  «Шэрыф тут?»
  «Цяпер? Не. Часцей за ўсё ён вяртаецца дадому каля шасці-сямі вечара».
   «Глядзі, Брын сёння ўвечары нешта выйшла. На возеры Мондак».
  «Правільна. Чуў пра гэта».
  «Ну, яна яшчэ не вярнулася».
  Цішыня. «Не вярнуўся? Сорак хвілін адтуль да вас. Вы на поўнач ад горада. Сорак хвілін - максімум. Праехаў за паўгадзіны».
  «Я патэлефанаваў і атрымаў іншага дэпутата. Сказаў, што ёсць хатні. І што Брын спраўляўся з гэтым. Паслугі па справах дзяцей ці нешта такое».
  Паўза. «Гэта не гучыць знаёма, Грэм. З кім ты размаўляў?»
  «Я не памятаю. Можа, Білінгс».
  «Ну, гэта ніхто з нашага офіса. Пачакай. . . .” Прыглушаныя гукі размовы.
  Грэм працёр вочы. Брын падняўся ў пяць. Ён падняўся ў пяць трыццаць.
  Дэпутат вярнуўся. «Добра, Грэм. Гісторыя - хлопец, які зрабіў гэты званок "дзевяць-адзін-адзін", ператэлефанаваў і сказаў, што гэта была памылка. Брын збіраўся развярнуцца. Гэта было каля сямі, сем трыццаць».
  "Я ведаю. Але гэты дэпутат сказаў, што гэта не памылка. Гэта была хатняя сварка, і яны хацелі, каб Брын разабраўся з ёй. Ці магла яна сутыкнуцца з нейкай там паліцыяй штата, гарадскімі паліцыянтамі?»
  "Магчыма здарыцца, але гэта не тая рэч, з якой вайскоўцы справяцца".
  Ад гэтага ў Грэма пахаладзела скура. «Эрык, нешта не так».
  «Дазвольце мне патэлефанаваць шэрыфу. Ён звяжацца з вамі».
  Грэм паклаў трубку. Ён прайшоўся па кухні. Абследавалі новая плітка на падлозе. Арганізаваў стос купюр. Правёў лінію ў пыле на маленькім тэлевізары з трусінымі вушамі. Наверсе паслухаў кампутарную гульню.
  Чорт вазьмі. Чаму хлопчык не паслухаў яго? Ён вырашыў забараніць Джоі катацца на скейтах да канца навучальнага года.
  Гнеў ці інстынкт?
  Зазваніў тэлефон.
  «Ло?»
  «Грэм, гэта Том Дал. Эрык толькі што тэлефанаваў. Мы правяралі ў дзяржаўнай паліцыі. Нікому не тэлефанавалі на возеры Мондак. Клаўзен, Пойнт-оф-Рокс, нават да Хендэрсана.
  Грэм растлумачыў, што ён сказаў Эрыку Мансу, раздражнёны тым, што гэты чалавек не паведаміў шэрыфу. «Намесніка звалі Білінгс».
  Цішыня на імгненне. «Білінгс — гэта назва дарогі паміж Клаўзенам і дзяржаўным паркам».
  Такім чынам, гэта магло быць свежым у памяці таго, хто спрабуе прыдумаць імя. Рукі Грэма пацелі.
  «Яе тэлефон зноў пераходзіць на галасавую пошту, Том. Я моцна хвалююся».
  "Што не так?" — абазваўся голас. Джоўі.
  Грэм падняў вочы. Хлопчык стаяў на паўдарозе ўніз па лесвіцы. Ён слухаў. «Што здарылася з мамай?»
  «Нічога. Вярніся ў ложак. Усё будзе добра».
  «Не. Нешта не так».
  - Джоуі, - рэзка адрэзаў Грэм. «Зараз».
  Джоўі на імгненне вытрымаў яго вочы, пасылаючы халодны погляд дрыготка прайшла па спіне Грэма, потым павярнуўся і патупаў па лесвіцы.
  У дзвярах з'явілася Ганна, зірнула на скурчаны твар Грэма. "Што?" - прашаптала яна.
  Ён паківаў галавой і сказаў: «Я размаўляю з шэрыфам». Затым: "Том, што нам рабіць?"
  «Я пашлю туды некалькі людзей. Глядзі, расслабся. Верагодна, у яе зламалася машына, і ў яе няма мабільнага тэлефона».
  «Тады кім быў Білінгс?»
  Чарговая паўза. «Мы адразу падымемся туды, Грэм.»
  
  , задыхаючыся, усыпала халодным потам ТВАРЫ, прысела на кукішкі, абапёршыся на більярдны кій, побач з ёй Брын. Яны ўсё яшчэ былі на сцежцы Джоліет, хаваючыся ў клубку ядлоўца і самшыту, які пах для Брын мачой.
  Яны прайшлі паўмілі ад скрыжавання на вяршыні скалы са знакам «Небяспека» і сховішчам, бегучы, як маглі, усю дыстанцыю.
  Цяпер яны назіралі за прамянём ліхтарыка, накіраванага ўніз, які павольна падмятаў выступ і скалу, пакуль Харт і яго напарнік спускаліся ўніз. Яны працягвалі ісці па сцежцы, рухаючыся хутка.
  Мужчыны купілі ілжывую арганізацыю Брын: крыкі, зламаная галіна, кроў — яе ўласная — пырснула на карніз. Цяпер мужчыны працягваюць спускацца да дна, альбо па скале, альбо па сцежцы вакол возера Апекс, і накіроўвацца да станцыі рэйнджараў. Гэта дасць Брын і Мішэль дадатковую гадзіну, каб дабрацца да бяспекі, перш чым Харт і яго партнёр зразумеюць, што іх падманулі.
  У рэшце рэшт не страх вышыні Мішэль — ці страх Брын — вырашыў справу. Брын прыйшоў да высновы, што нават спусканне са скалы і праходжанне праз заблытаны хмызняк у яры зойме занадта шмат часу. Мужчыны дагналі б іх раней, чым яны былі на паўдарозе да пастарунка. Але ўцёс быў добрым шанцам увесці ў зман праследавацеляў. Брын зламаў галінку, каб выглядаць як няшчасны выпадак, потым асцярожна спусціўся са скалы на ўступ. Там яна зрабіла глыбокі ўдых і парэзала сабе скуру галавы кухонным нажом. Будучы дэпутатам, яна ведала толк у чэрапна-мазгавых траўмах і тое, што рваныя раны на галаве не вельмі баляць, але моцна сыходзяць крывёй. (Яна ведала гэта ад Джоўі гэтак жа, як і ад званкоў аб аварыі.) Вымазаўшы крывёю камень, яна зноў паднялася на вяршыню скалы, і яны ўцяклі па сцежцы Джоліет.
  Цяпер яна азірнулася. Скрозь косці дрэў усё яшчэ віднеўся размашысты прамень ліхтарыка. Потым сцежка павярнула, і жанчыны страцілі забойцаў з поля зроку.
  «Як гэта адчуваеш?» Мішэль кіўнула на галаву Брын. Відавочна, яна думала, што Брын вырашыла не спускацца са скалы з-за страху маладой жанчыны вышыні. Яна свяцілася ўдзячнасцю. Брын сказаў, што ўсё ў парадку.
   Мішэль пачала балаганіць, распавядаючы гісторыю пра тое, як яе ўдарыла па галаве школьніца на дзіцячай пляцоўцы, і яна пралілася крывёю на новую сукенку, што засмуціла яе больш, чым бойка. «Дзяўчынкі горшыя за хлопцаў».
  Брын не пагадзіўся. Яна праводзіла антыбандыцкія кампаніі ў сярэдніх школах. Банды . . . нават у сціплага Гумбальта.
  Таксама ў памяці ўсплыў вобраз Джоі, задыханага і акрываўленага, пасля адной з яго боек у школе. Яна адштурхнула яго.
  Мішэль працягвала маніякальна жартаваць, а Брын адключыла яе. Яна прыпынілася і азірнулася. «Я думаю, што нам варта сысці са сцежкі і знайсці раку».
  "Мы павінны? Мы добра бавім час».
  Але след, сказаў ёй Брын, не прывёў іх нікуды, акрамя як глыбей у лес. Бліжэйшы горад быў за пятнаццаць міль.
  «Мне трэба скарыстацца компасам». Яна ўкленчыла збоку ад сцежкі і паставіла бутэльку са спіртным на зямлю. З некаторымі штуршкамі іголка нарэшце хіснулася на поўнач. «Мы ідзем у той бок. Гэта недалёка. Некалькі міль, я думаю. Напэўна, менш». Яна паклала бутэльку ў кішэню.
  Яны былі тут на ўзвышшы і, азіраючыся назад, усё яшчэ бачылі ліхтарык, які павольна прамацваў сцяжынку ўніз па скале, якая прывядзе забойцаў у даліну да станцыі рэйнджараў. У рэшце рэшт яны даведаліся, што жанчыны ішлі не ў той бок, але кожная хвіліна, якую яны затрымлівалі на скале, была на хвіліну большай, і Брын і Мішэль павінны былі ўцячы.
   Брын знайшла ўчастак лесу, які быў менш закручаны, чым іншыя, і сышла са сцежкі. Мішэль, зноў змрочная, зірнула на камяністую, балоцістую зямлю і рушыла наперад з выглядам агіды, як дзяўчына, якая неахвотна залазіла ў брудную машыну свайго спаткання.
  
  ЯНЫ РАБІЛІ восемдзесят, без светлавой паласы і гартаннай сірэны. Не меў патрэбы ў іх. У гэты час ночы тут амаль не было руху. І ні адзін з мадэрнізаваных аксесуараў у Dodge не будзе мець ніякага стрымліваючага ўздзеяння на суіцыдальную дзікую прыроду. Шэрыф Том Дал лічыў, што алені нараджаюцца без мазгоў.
  Ён сядзеў на пасажырскім сядзенні, а за рулём сядзеў малады дэпутат Пітэр Гібс. За імі была іншая машына, Эрык Манс за стырном, а побач з ім Хаўі Прэскат, масіўны дэпутат з паголенай галавой, які карыстаўся вялікай павагай падчас прыпынкаў.
  Даль патэлефанаваў сваім намеснікам і не знайшоў недахопу ў валанцёрах, каб дапамагчы высветліць, што здарылася з іх калегай Брын Макензі. Усе яны былі гатовыя ехаць, але чатырох, палічыў ён, дастаткова.
  Шэрыф размаўляў па тэлефоне з агентам ФБР у Мілўокі. Яго звалі Брындл, што, на думку Даля, было афарбоўкай каня ці сабакі. Агент рыхтаваўся спаць, але не саромеўся дапамагчы. Ён гучаў шчыра заклапочана.
   Прадметам размовы стала жанчына-адвакат Эма Фельдман.
  «Ну, шэрыф, усё пачалося як дробязь. Яна займаецца гэтай карпаратыўнай здзелкай. Яна робіць хатняе заданне і высвятляе, што многія кампаніі на беразе возера маюць больш чым належную долю задакументаваных іншапланецян. Наступнае - CI. . . гэта -"
  «Канфідэнцыйны інфарматар?» — спытаў Даль, але Брындл не заўважыў іроніі.
  «Правільна. Ён кажа, што Стэнлі Манкевіц, кіраўнік нейкага мясцовага прафсаюзу, прадае падробленыя грын-карты нелегалам».
  «Колькі ён мог бы зарабіць на гэтым?»
  «Не, справа не ў гэтым. Ён нават не спаганяе іх. Тое, што ён робіць, гэта прымушае іх гарантаваць, што яны атрымаюць працу ў адкрытых крамах, а затым аб'ядноўвае працоўных у прафсаюзы. Саюз павялічваецца, Манкевіц багацее».
  Хм, падумаў Даль. Разумная ідэя.
  «Гэта тое, што мы зараз расследуем».
  «А гэты Манкевіц? Ён гэта зрабіў?»
  «Пакуль у паветры. Ён разумны, старая школа, і ён наймае толькі тых, хто трымае язык за зубамі. Ён таксама прыдурак, прабачце за маю французскую мову, таму, так, ён зрабіў гэта. Але корпус слабы. Патрабуецца толькі адзін сведка, які трапіў у аварыю або быў забіты падчас, цытую, выпадковага ўварвання ў дом, і ўся справа можа разваліцца».
  «І вось яна, у пустыні, гэты адвакат. Там можа адбыцца шмат аварый».
  «Дакладна. Паліцыя Мілўокі павінна была мець каго-небудзь на яе. Там кінулі мяч».
   Гэта было прапанавана занадта хутка, падумаў Даль. Здаецца, паказваць пальцам ужо пачалі. У Мілўокі, Вашынгтоне, акруга Калумбія, або ў акрузе Кенеша праца паліцыі не адрознівалася.
  Даль сказаў: «Ідзі хутчэй».
  "Што?" — спытаў агент ФБР.
  «Я размаўляю з кіроўцам. . . . Калі муж маёй дэпутаткі пазваніў на яе тэлефон, адказаў нейкі мужчына, які назваўся дэпутатам. Наколькі мы можам сказаць, там амаль няма вайскоўцаў і суседніх законаў. Ніякіх».
  «Я разумею, чаму ты хвалюешся. Дзе гэта адбываецца?»
  «Возера Мондак».
  «Я гэтага не ведаю».
  «Побач з дзяржаўным паркам Маркет».
  «Я патэлефаную свайму чалавеку, які кіруе разведчыкамі, пагляджу, ці ёсць што-небудзь пра тое, што нехта размаўляе з прафесійным наёмным забойцам».
  Вось што ён мае на ўвазе пад профі. Даль пачынаў раздражняцца. «Буду вельмі ўдзячны, агент Брындл».
  «Вы хочаце, каб адзін з нашых людзей быў там, на зямлі?»
  «Пакуль не, я не думаю. Спачатку паглядзім, што адбываецца».
  "Добра. Ну, тэлефануйце, калі трэба. Мы будзем цалкам на борце, шэрыф. Гэты Манкевіц займаецца пытаннямі нелегалаў, унутранай бяспекі і тэрарызму».
  Не кажучы ўжо пра тое, што бедная сям'я падвяргаецца рызыцы, - падумаў Даль. Яшчэ нешта ён устрымаўся сказаць. Ён падзякаваў агенту, і яны паклалі трубку.
  «Як хутка?» — прамармытаў ён маладому намесніку побач.
   "Паўгадзіны . . .”
  - Ну, - нецярплiва пачаў Даль, пацiраючы пакрытую шрамам нагу.
  - Я ведаю, шэрыф, - сказаў Гібс. «Але мы робім восемдзесят. Хутчэй, і спатрэбіцца толькі адзін алень. І калі ён не заб'е нас, праходзячы праз лабавое шкло, Эрык дастане нас ззаду. Гэтаму хлопчыку сапраўды варта крыху адступіць».
  
  ЯНЫ СЫХОДЗІЛІ СА Сцежкі Джоліет за дваццаць хвілін да гэтага, і Брын адхіляўся толькі ў выпадку неабходнасці - вакол зараснікаў, ажыны і лісця, якое магло пакрываць ямы і балоты. Яны падымаліся на пагоркі, крутыя, і ўхіл месцамі быў рэзкі. Спаўзанне магло ператварыцца ў падзенне ўніз па схіле гары на шмат ярдаў, па вострых камянях і праз цярновы куст.
  Мужчыны ўжо былі б на дне скалы. Яна спадзявалася, што, не знайшоўшы целаў, яны пройдуць праз яр да пастарунку. Можа прайсці сорак хвілін, гадзіна, перш чым яны зразумеюць, што іх падманулі, і вернуцца на сцежку Джоліет, каб аднавіць паляванне.
  Кароткая паўза для яшчэ аднаго паказання компаса. Яны ў асноўным трымаліся курса на поўнач.
  Упершыню за гэтую ноч Брын пачала адчуваць, што яны з Мішэль могуць выжыць.
  Хутка яны будуць ля ракі. А потым альбо ў паход на поўдзень уздоўж берага да Пойнт-оф-Рокс або карацейшага, але цяжкага — і небяспечнага — пад’ёму ў цясніну. Яна не магла выкінуць гэты вобраз з галавы: турыст, які ўпаў і быў упёрся на суку дрэва.
  Эвакуацыйнай групе спатрэбілася ланцуговая піла, каб вызваліць цела. Ім прыйшлося гадзіну стаяць і чакаць афіцэра з інструментам.
  Брын прыжмурыўся на срэбны водбліск удалечыні перад імі. Гэта была рака?
  Не, проста вузкая стужка травы, якая ззяе ў месячным святле. Тагасветны. Яна пацікавілася, што гэта за выгляд. Грэм мог сказаць ёй адразу.
  Але яна не хацела думаць пра Грэма.
  Потым яна задрыжала ад гуку выцця ззаду іх. Істота лякае. Ці гэта воўк, здавалася, ішоў за імі гэтак жа настойліва, як і людзі?
  Мішэль азірнулася на гук. Яна застыла. І тады яна закрычала.
  «Мішэль, не!» - жорстка прашаптаў Брын. «Гэта проста...»
  «Яны, гэта яны!» Маладая жанчына паказвала ў цемру.
  Што? Што яна ўбачыла? Усё, на што глядзеў Брын, былі цені, некаторыя рухаліся, некаторыя нерухомыя. Гладкая або фактурная.
  «Дзе?»
  «Там! Яго!»
  Нарэшце Брын убачыў: у ста футах за кустом стаяў чалавек.
  не! На скрыжаванні не паверылі ў падвох. Брын схапілася за дзіду. «Злазь!»
   Але ўсё, што будавалася ў маладой жанчыне, цяпер выбухнула гневам і вар'яцтвам. «Вы, лохі!» - закрычала яна. "Я ненавіджу цябе!"
  «Не, Мішэль. Калі ласка, цішэй. Трэба бегчы. Цяпер!»
  Але маладая жанчына выглядала ашаломленай, як быццам Брын нават не прысутнічаў. Яна адкінула більярдны кій і выцягнула більярдны мяч Боло.
  Брын ступіў наперад, ухапіўшыся за скураную куртку Мішэль. Але з маскай лютасці на твары жанчына адштурхнула Брын, і тая саслізнула ўніз па схіле слізкага лісця.
  З бола ў адной руцэ і нажом у другой Мішэль кінулася на мужчыну, рухаючыся хутка, нягледзячы на кульганне. «Я ненавіджу цябе, я ненавіджу цябе!» - закрычала яна.
  «Не, Мішэль, не! У іх ёсць зброя!»
  Але яна як бы глухая да маленняў. Калі яна была ў трыццаці футах ад мужчыны, яна шпурнула Боло, якое паляцела ў жорсткай дузе і ледзь не ўдарыла яму галаву. Ён стаяў на сваім — гэтак жа, як і сама Брын на пад'ездзе да Фельдманаў.
  Не спалохаўшыся, Мішэль працягвала сваю атаку.
  Брын спрачаўся. Ці павінна яна прытрымлівацца? Гэта было б самагубствам. . . .
  Потым вырашыў: ой, чорт вазьмі. Яна скрывілася, паднялася на ногі і кінулася за жанчынай, стараючыся трымацца цішэй. «Мішэль, спыніся!» У кожную хвіліну чалавек стрэліць. Напэўна, гэта быў Харт; ён заставаўся нерухомым, чакаючы ідэальнага здымка.
  Мішэль пабегла прама да яго.
  Мужчына не мог прамахнуцца.
   Але стрэлаў не было.
  Спыніўшыся, Брын зразумеў чаму. Гэта быў зусім не чалавек. Тое, на што напала звар'яцелая маладая жанчына, было проста дзіўнай канфігурацыяй ствала дрэва, зламанага каля шасці футаў у вышыню, галіны і лісце стваралі ўражанне чалавека. Гэта было як пудзіла.
  "Я ненавіджу цябе!" — рэхам адгукнуўся пранізлівы голас маладой жанчыны.
  «Мішэль!»
  Потым, калі да яе было дзесяць футаў, Мішэль, відаць, зразумела сваю памылку. Яна спынілася, цяжка дыхаючы, гледзячы на ствол. Яна апусцілася на калені, апусціўшы галаву, закрыўшы твар рукамі, усхліпваючы. З яе горла вырвалася жудаснае шчымленне, адначасова журботнае і безнадзейнае.
  Жах вечара нарэшце выліўся; слёзы да гэтага часу былі слязьмі разгубленасці і болю. Гэта быў разрыў чыстага смутку.
  Брын падышоў і спыніўся. «Мішэль, усё ў парадку. Давайце...»
  Голас Мішэль перайшоў у новы лямант. "Пакінь мяне аднаго!"
  «Калі ласка. Шшшш, Мішэль. Калі ласка, цішэй. . . . Добра."
  «Не, гэта не нармальна! Гэта зусім не нармальна».
  «Давайце працягваць гэта. Нам не так шмат далей».
  «Мне ўсё адно. Вы ідзіце далей. . . .”
  Лёгкая ўсмешка. «Я не пакіну цябе тут».
  Мішэль абняла сябе, хістаючыся ўзад і ўперад.
  Брын прысеў побач з ёй. Яна зразумела, што ў маладой жанчыне адбываецца нешта іншае. "Што гэта?"
   Мішэль рассеяна паглядзеў на нож, сунуў яго назад у ножны шкарпэткі. «Ёсць сёе-тое, што я павінен табе сказаць».
  "Што?" Брын настойваў.
  «Я вінаваты, што яны мёртвыя», — прашаптала яна з няшчасным тварам. «Стыў і Эма. Гэта мая віна!"
  «Ты, чаму?»
  Яна агрызнулася: «Таму што я распешчаная маленькая нахабніца. О, Божа. . .”
  Брын азірнуўся за імі. Некалькі хвілін. Гэта было важна, яна адчувала. Яны маглі дазволіць сабе некалькі хвілін. Мужчыны былі за міль. "Скажы мне."
  "Мой муж . . .” Яна прачысціла горла. «Мой муж сустракаецца з кімсьці іншым».
  "Што?"
  Слабая, балючая ўсмешка, і яна здолела сказаць: «Ён падманвае мяне. Я сказаў, што ён у камандзіроўцы. Ён ёсць, але ён едзе не адзін».
  «Прабач».
  «Мая сяброўка працуе ў турыстычным агенцтве, якое выкарыстоўвае яго кампанія. Я прымусіў яе сказаць мне. Ён ідзе з кімсьці іншым».
  «Магчыма, гэта проста той, з кім ён працуе».
  «Не, гэта не так. І яны атрымалі адзін нумар у гатэлі».
  Ой
  «Я быў так злы і так балюча. Я не мог быць адзін у гэтыя выхадныя! Я проста не мог быць. Я ўгаварыў Эму і Стыва прыйсці сюды і ўзяць мяне з сабой. Хацелася плакаць у іх на плячах. Я хацеў, каб яны сказалі мне, што я не вінаваты. Што ён сволач, што яны пасля разводу стануць маімі сябрамі і кінуць яго . . . . А цяпер яны мёртвыя, таму што я не мог паводзіць сябе як дарослы».
   «Гэта наўрад ці ваша віна». Брын азірнуўся і не ўбачыў пераследнікаў. Ні знаку іх талісмана, ваўка. Яна абняла маладую жанчыну і дапамагла ёй падняцца. «Давайце прагуляемся. Скажы мне, пакуль мы будзем ісці».
  Мішэль падпарадкавалася. Яны ўзялі яе кій і пайшлі да ракі.
  «Як даўно вы жанатыя?»
  «Шэсць гадоў». Яе голас злавіў. «Майкл быў як мой лепшы сябар. Усё здавалася такім выдатным. Ён быў такі нязмушаны, шчодры. Ён вельмі добра клапаціўся пра мяне. . . . І ведаеце, што так наблыталася? Вось чаму я страціла яго — будучы распешчанай дзяўчынкай». Яна кісла засмяялася. «Ён банкір. Ён зарабляе ўсе гэтыя грошы. Калі мы пажаніліся, я звольніўся з працы. Гэта не тое, што ён хацеў ад мяне ці нешта падобнае. Гэта была мая ідэя. Гэта быў мой шанец пайсці ў акцёрскую школу».
  Мішэль паморшчылася, моцна ступаючы і, відаць, ударыўшы шчыкалатку. Яна працягвала: «Я казала вам, што я актрыса. . . . Фігня. Мне дваццаць дзевяць гадоў, я студэнт акцёрскага майстэрства. І не вельмі добры. Я быў статыстам у двух мясцовых рэкламных роліках. А другі горад сказаў мне, што не. Маё жыццё - гэта абед з сяброўкамі, тэніс, мой клуб здароўя, мой спа. Адзінае, што ў мяне атрымліваецца, — гэта марнаваць грошы, рабіць пакупкі і падтрымліваць сябе ў форме».
  Брын не магла не заўважыць на тон стройнага памеру 4.
  «І я стаў. . . ніхто. Майкл вяртаўся дадому, і я не магла нават гаварыць пра хатнюю працу, бо ўсё гэта рабілі пакаёўкі. Мне стала сумна. Ён мяне разлюбіў».
  Частка працы праваахоўніка - распазнаваць псіхалагічныя праблемы на працы ў людзей, з якімі яна сустракаецца ў прафесійным плане - у дадатак да злачынцаў - выпадковыя мінакі, сведкі і ахвяры. Брын не ведала, што ў яе ёсць нейкія асаблівыя ідэі, але яна сказала Мішэль сваю шчырую ацэнку: «Гэта не ваша віна. Гэта ніколі не бывае».
  «Я такі няўдачнік. . . .”
  «Не, не».
  Брын паверыў у гэта. Праўда, крыху распешчаны, занадта распешчаны, занадта закаханы ў грошы і добрае жыццё. Цікава, магчыма, гэтая ноч навучыла яе, што ўнутры яе было больш, чым багатая дзяўчына-дылетант.
  Што да іншага пытання, больш важнага, Брын абняла Мішэль за плечы. «Ёсць адна рэч, якую вы павінны зразумець. Пыталіся вы іх тут ці не, не мела значэння. Той, хто забіў Эму і Стыва, быў прафесіяналам, нанятым для яе забойства. Калі б не сёння вечарам, гэта было б на наступным тыдні. Вы не мелі да гэтага ніякага дачынення».
  "Ты мяркуеш?"
  «Я так».
  Дзяўчына не была цалкам перакананая. Брын ведаў, што пачуццё віны мае складаную ДНК; яму не трэба быць чыстакроўным, каб быць вірулентным. Але Мішэль, здавалася, супакоілася словамі Брын. «Я проста хацеў бы павярнуць гадзіннік назад».
  Хіба гэта не малітва на кожны дзень? Брын падумаў.
  Мішэль уздыхнуў. «Мне шкада, што я яго згубіў. Мне не варта было крычаць».
  «Я не думаю, што нам трэба хвалявацца. Яны далёка, на дне яра. Яны нічога не чулі».
  
  ГРЭМ БОЙД БЫЎ адарваны ад сваіх думак пра жонку, калі пачуў характэрны гук рухавіка свайго F150.
  «Хтосьці крадзе грузавік». Ён утаропіўся на цешчу і інстынктыўна ляпнуў па кішэні штаноў, намацаў звязак ключоў.
  як? — здзівіўся ён. У серыялах, якія глядзела Ганна, Мэтлак і Магнум, П.І., усе былі на машынах з гарачай электраправодкай. Ён не думаў, што ты можаш больш.
  Але калі ён убачыў, што засаўка на кухонных дзвярах адчынілася і што запасныя ключы, якія ён трымаў на кручку, зніклі, ён зразумеў. «Ісус, не гэта. Не цяпер».
  - Я паклічу шэрыфа, - сказала Ганна.
  - Не, - крыкнуў Грэм. "Добра."
  Ён выбег на вуліцу.
  Грузавік рухаўся заднім ходам да садовага хлява, каб развярнуцца, каб кіроўца мог выехаць, капотам наперад, па вузкай дарозе. Ён стукнуўся аб рыфлены метал з гучным грукатам. Пашкоджанняў няма, на грузавіку няма. Кіроўца ўключыў каробку перадач.
  Размахваючы рукамі, як даішнік, Грэм падышоў да пасажырскага акна, якое было адчынена. Джоі глядзеў проста на яго са злосцю.
  Грэм сказаў: «Выключыце рухавік. Вылазь з грузавіка».
   «Не».
  «Джоі. Зрабіце гэта зараз. У гэтую хвіліну».
  «Вы не можаце прымусіць мяне. Я пайду шукаць маму».
  «Выйдзі з машыны. Цяпер».
  «Не».
  «Ёсць людзі, якія гэтым займаюцца. Том Даль, некаторыя дэпутаты. З ёй усё будзе добра».
  «Ты працягваеш гэта казаць!» — закрычаў ён. «Але адкуль вы ведаеце?»
  Праўда, падумаў Грэм.
  Ён убачыў рэзкія вочы хлопчыка, яго моцную хватку за руль. Ён не быў нізкага росту — яго бацька быў больш за шэсць футаў, — але ён быў худы і выглядаў малюсенькім на вялікім сядзенні.
  "Я іду." Ён усё яшчэ не мог павярнуць на пад'язную дарогу, таму рушыў наперад, націснуў на смеццевае вядро і зноў даў заднім ходам, на гэты раз правільна разважыўшы; ён спыніўся, перш чым стукнуцца аб хлеў. Ён выправіў колы ў бок дарогі і зноў паставіў грузавік наперад.
  «Джоі. Не, мы нават не ведаем, дзе яна». Сказаць гэта здавалася адступленнем. Ён не павінен спрачацца з логікі. Быў галоўнакамандуючым.
  Інстынкт, памятайце.
  «Возера Мондак».
  «Выключыце рухавік. Вылазь з грузавіка». Ці варта яму цягнуцца па ключы? Што рабіць, калі нага хлопчыка саслізнула з тормазу? Адзін з рабочых Грэма быў цяжка паранены, калі цягнуўся да грузавіка, які рухаўся, вось так, спрабуючы схапіць перамыкач, калі кіроўца забыўся яго ўключыць. Нашы целы не супрацьстаяць дзвюм тонам сталі і дэтануючага бензіну.
   Ён зірнуў на сядзенне. Ісус. У хлопчыка была стрэльба з кулямі — Грэм пазнаў магутную разрыўную мадэль. З блізкай адлегласці ён быў такім жа дакладным, як .22, і такім жа смяротным для вавёрак і рачных пацукоў. Брын забараніў яму мець зброю. Дзе ён гэта ўзяў? «Скралі», — здзівіўся Грэм.
  «Джоі! Цяпер!» - агрызнуўся Грэм. «Нічога не зробіш. Твая маці хутка будзе дома. І яна была б у гневе, калі б цябе не было».
  Яшчэ адно адступленне ў гульні "Бацькі-кантроль".
  «Не, не будзе. Нешта не так. Я ведаю, што нешта не так». Хлопчык даў тармаз, і машына пакацілася наперад.
  І, нават не раздумваючы, Грэм выбег перад аўтамабілем і стаяў, паклаўшы рукі на капот.
  «Грэм!» — паклікала з ганка Ганна. «Не. Не рабіце з гэтага вайну».
  І ён падумаў: не, пара камусьці зрабіць з гэтага вайну.
  «Выйдзі з гэтага грузавіка!»
  «Я пайду знайду маму!»
  Адзінае, што трымала яго ў жывых, гэта дванаццацігадовы красавік на педалі тармазоў, які патрабаваў абслугоўвання ўжо год. «Не, не. Выключы рухавік, Джоі. Я не збіраюся вам паўтараць». Калі Грэм быў дзіцем, гэта было ўсё, што трэба было сказаць яго бацьку, каб прымусіць яго падпарадкавацца патрабаванням, хаця правапарушэннямі тады былі такія рэчы, як нявынясенне смецця або грэбаванне хатнім заданнем.
  "Я іду!"
   Грузавік хіснуўся на фут наперад.
  Грэм ахнуў, але не варухнуўся.
  Калі ты рухаешся, сказаў ён сабе, ты прайграеш.
  Хаця ў думках ён таксама прабягаў месцы, куды ён мог бы пераскочыць, калі б хлопчык націснуў на акселератар. Ён не думаў, што паспее.
  " Вы не збіраецеся!" — бушаваў хлопчык. "Вы?"
  Ён быў схільны сказаць, што гэта не наша справа ісці. Няхай міліцыя робіць сваю справу. Яны эксперты. Але замест гэтага ён спакойна сказаў: «Выйдзі з грузавіка».
  Усведамляючы, што яго інстынкты могуць вось-вось забіць яго.
  «Вы збіраецеся пайсці яе знайсці?» Ён прамармытаў яшчэ нешта. Грэм думаў, што адно слова было "баязлівец".
  "Джоі".
  «Прэч з дарогі!» - крыкнуў хлопчык. Яго вочы былі дзікія.
  На імгненне — на вечны момант — Грэм паверыў, што хлопчык націсне на газ.
  Потым Джоі скрывіўся, паглядзеў на рычаг пераключэння перадач і ўпіхнуў яго ў паркоўку. Ён вылез, пацягнуўся да стрэльбы.
  «Не. Пакінь».
  Грэм падышоў да хлопчыка і абняў яго за плечы. - Давай, Джоі, - ласкава сказаў ён. «Давайце прынясем…» Хлопчык, які выглядаў раз'юшаным ад гэтай паразы, паціснуў плячыма і ўварваўся ў дом, міма сваёй бабулі. Не кажучы ні слова.
  
  ПАСЛЯ паказанняў па КОМПАСУ жанчыны працягнулі шлях праз частку парку, менш пакрытую хмызняком і грунтавым покрывам, чым тэрыторыя, якую яны пакінулі ззаду, вакол возера Мондак. Былі ўчасткі паляны — трава і луг. І, усё часцей, вялізныя скальныя ўтварэнні, паднятыя ледавікамі мільёны гадоў таму.
  Цяпер яны ішлі моўчкі.
  За чвэрць мілі ад апошняй праверкі компаса Брын збіралася спытаць Мішэль, як сябе адчувае яе шчыкалатка. Замест гэтага яна сказала: «Мой муж таксама».
  Шакіруе сябе.
  Я сапраўды гэта сказаў? — здзівілася яна. Божа мой, я сапраўды?
  Мішэль зірнула на яе, нахмурыўшыся. "Ваш муж?"
  «Як у цябе». Брын удыхнуў халоднае духмянае паветра. «У Грэма раман».
  «О, Божа. мне шкада. Вы рассталіся? Разводзіцца?»
  Пасля паўзы яна сказала: «Не. Ён не ведае, што я даведаўся».
  Потым пашкадавала, што загаварыла. Гэта абсурд, падумаў Брын. Проста заткніся і працягвай хадзіць. Але яна хацела расказаць гісторыю. Адчайна хацеў. Што было цікава, бо яна ні з кім не дзялілася гэтым. Ні яе маці, ні яе лепшая сяброўка Кэці з Пажарная служба або Кім з бацькоўскай арганізацыі.
  Насамрэч, яна лічыла важным тое, што толькі тут, у гэтых экстрэмальных абставінах, з зусім незнаёмым чалавекам, яна магла пагаварыць пра тое, што мучыла яе месяцамі. Часткова яна спадзявалася, што Мішэль адкажа некалькімі словамі спачування, што тэма паменшыцца і яны змогуць вярнуцца да завяршэння паходу. Але маладая жанчына з непадробнай цікавасцю адказала: «Скажы. Калі ласка. Што за гісторыя?»
  Брын упарадкавала свае думкі. Нарэшце яна сказала: «Я была замужам за дзяржаўным паліцэйскім. Кіт Маршал». Яна зірнула на Мішэль, каб даведацца, ці зарэгістравана імя.
  Здавалася, не так. Брын працягнуў: «Мы сустрэліся на навучальным семінары паліцыі штата ў Мэдысане». Яна ўспомніла, як бачыла высокага шыракаплечага мужчыну, які стаяў перад сталом, які служыў ім пісьмовым сталом.
  Кіт зірнуў у яе бок зацягнутым позіркам, які прызнаўся, што яму, безумоўна, падабаецца яе знешні выгляд; але яна па-сапраўднаму не зацікавіла яго, пакуль не надышла чарга правесці імітацыю закладнікаў, што псіхолаг, які вёў практыкаванне, назваў ідэальным. Аднак тое, што сапраўды прыцягнула яго ўвагу, - гэта тэст на зачыстку і зборку ў полі Glock. Яна замацавала слайд і замацавала кліпсу, пакуль якая заняла другое месца ўсё яшчэ спрабавала вярнуць шпільку фіксатара ў раму.
  «Гэта даволі рамантычна», - сказала Мішэль.
  Пра што падумаў і Брын.
  Пасля семінара яны пілі каву і абмяркоўвалі паліцыю ў мястэчку і спатканні ў мястэчку. Аднойчы ён паморшчыўся, і яна спытала, ці ўсё з ім у парадку. Затым ён растлумачыў, што толькі што вярнуўся з медыцынскага агляду; ён быў застрэлены падчас сапраўднага выратавання закладнікаў, якое, тым не менш, скончылася шчасліва — для ўсіх, акрамя захопнікаў.
  «HT не зусім паспелі».
  О, гэты выпадак? — падумала яна, прыгадаўшы, што рабаванне банка пайшло няўдала, два ўзброеныя хітрыкі — галовы метамфетамінаў — у філіяле ашчаднай кампаніі Piny Grove Savings з кліентамі і супрацоўнікамі. Вокны былі занадта тоўстыя для бяспечнага снайперскага стрэлу, таму Кіт абышоў барыкаду і прайшоў праз ўваходныя дзверы, трымаючы зброю пры баку. Нават не прысеўшы, каб прадставіць меншую мішэнь, ён стрэліў аднаму ў галаву, дастаў патрон у бок і ў камізэльку ў другога, потым забіў і яго праз кіёск, за якім ён спрабаваў схавацца.
  HT не зусім зрабілі гэта.
  Кіт хутка аднавіўся пасля нязначных траўмаў. Яго папракнулі — гэта трэба было зрабіць — за працэдуру Брус Уіліс/Клінт Іствуд. Але ніхто не паставіўся да яго непадпарадкавання вельмі сур'ёзна, і, вядома, СМІ п'ялі гэта, як кацяня, якое наядаецца малака.
  Брын прымусіла яго падрабязна расказаць ёй гісторыю. Яна была зачараваная. Занадта зачараваная, вырашыла яна пазней, цалкам заваяваная жорсткім ціхім чалавекам.
  Іх першае спатканне было звязана з фільмам жахаў, мексіканскай ежай і доўгімі абмеркаваннямі калібраў, бронекамізэлек і хуткасных пагоняў.
  Праз адзінаццаць месяцаў яны пажаніліся.
  «Дык ты выйшла замуж за каўбоя?»
  Брын кіўнуў.
   Мішэль дадала з грымасай: «Я выйшла замуж за свайго бацьку, кажа мой тэрапеўт. . . . У любым выпадку, што здарылася?»
  Ах, што здарылася? Брын здолела ўтрымацца ад пагладжвання сваёй дэфармаванай сківіцы, але не змагла спыніць навязлівы ўспамін: Кіт, твар якога імгненна перавярнуўся ад гневу да шоку, спатыкнуўся пад ударам кулі, схапіўся за грудзі, калі іх ярка асветленая кухня напоўнілася рэзкі пах гарматнага дыму ад яе службовага Глока.
  «Брын?» Мішэль ціха настойваў. "Што здарылася?"
  Нарэшце яна прашаптала: «Усё проста не атрымалася. . . . І вось я зноў адзінокі. У мяне быў Джоі і мая праца — мая маці тады жыла з намі, таму была ўбудаваная няня. Я любіў працу. Зноў жаніцца не планаваў. Але пару гадоў таму я сустрэў Грэма. Купіў некаторыя расліны ў сваёй ландшафтнай кампаніі. Яны не вельмі добра спрацавалі, і я вярнуўся па больш. Ён сказаў мне, што я раблю не так, а потым запрасіў мяне спаткацца. Я сказаў, што так. Ён быў смешны, ён быў добры. Ён хацеў дзяцей, але яго першая жонка не была. Мы выйшлі на некаторы час. І я выявіў, што гэта вельмі зручна. Ён прапанаваў. Я прыняў».
  «Камфортна - гэта прыемна».
  «О, вельмі прыемна. Без бойкі. Кожны вечар дадому».
  «Але . . .?"
  Цяпер яна дакраналася да сківіцы. Яна апусціла руку.
  Брын скрывіўся. «Праходзіць трохі часу, і я раптам раблю больш заданняў, больш працоўны дзень, больш цяжкую працу. Шмат хатніх. І калі я гэтага не рабіў, то рабіў правесці час з Джоі. . . . У школе ў яго былі праблемы. Гэта праблема, я не ведаю, ці чулі вы? Дзеці праваахоўнікаў?»
  Мішэль пахітала галавой.
  «Статыстычна больш праблем з паводзінамі, псіхалагічных праблем. Джоі ўвесь час трапляе ў драпіны ў школе. І ён можа быць крыху безразважным — ён катаецца на скейтбордзе, як дэман хуткасці. Такім чынам, я засяродзіўся на сваёй працы і на Джоі, і наступнае, што я ведаю, - Грэм пачаў рэгулярна хадзіць на гульні ў покер».
  «Але насамрэч гэта не былі гульні ў покер».
  «Часам яны былі. Але часам ён не хадзіў на ўсю гульню. Часам ён увогуле не з'яўляўся».
  Адно, пра што яна не падзялілася з Мішэль, было тое, што калі Том Дал папрасіў яе даехаць да возера Мондак раней, яе першая думка была: калі я паеду, Грэм не зможа сысці сёння ўвечары. Яе не бачу .
  Таксама думаю: ён не адказваў на тэлефон, калі яна тэлефанавала з машыны; ён усё роўна пайшоў?
  «Вы ўпэўнены?» — спытала Мішэль.
  «Ой, быў відавочца. Бачыў іх разам».
  «Вы давяраеце яму?»
  «Даволі шмат. Гэта быў я». Цяпер Брын магла ўявіць сцэну. За межамі Гумбальта. Еду ў машыне дэтэктыва на інструктаж аб сітуацыі з лабараторыяй метадаў. Яна бачыла Грэма, які стаяў побач з высокай бландынкай каля матэля «Албемарл». Яна ківала галавой, усміхалася. Брын успомніла, што гэта здавалася добрай усмешкай. Ён размаўляў з ёй, апусціўшы галаву, каля матэля, калі сказаў Брын, што будзе за дваццаць міль адсюль па працы ў Ланкастэры. У той вечар за абедам ён зазірнуў да яе вока і расказаў ёй пра паездку ў той ідылічны курортны горад, пра тое, як прайшла праца — прапанаваўшы хлусу насычэнне занадта вялікай колькасцю дэталяў. Брын ведаў усё пра гэта; яна б прабегла шмат прыпынкаў.
  Убачыўшы іх у матэлі, яна задумалася: было гэта пасля або да таго, як яны былі ў нумары?
  «Што вы яму сказалі?»
  «Нічога».
  «Не?»
  «Я не ведаю, чаму менавіта. Не хацеў разгойдваць лодку для Джоі. Расстанне з Кітам. Потым яшчэ адзін развод. Не мог з ім гэтага зрабіць. І ён такі добры чалавек, Грэм».
  - Акрамя падману, - змрочна сказала Мішэль.
  Брын слаба ўсміхнуўся. І паўтарыў яе папярэдні каментар. «Гэта не ўсё яго віна. Сапраўды. . . . Я нядрэнна спраўляюся з дэпутацтвам. Я не вельмі добра разбіраюся ў гэтых сямейных справах».
  «Я думаю, што людзі павінны здаваць больш, чым аналіз крыві, калі яны ўступаюць у шлюб. Павінен быць двухдзённы экзамен. Як і бар».
  Брын адчувала сябе ў фільме, камедыі, у якой дзве разлучаныя маладыя сястры ўз'ядналіся: адна з'ехала жыць у горадзе, а другая - на вёску. А потым яны выяўляюць, што разам адпраўляюцца ў нейкае падарожжа і даведаюцца, што ў душы яны практычна аднолькавыя.
  Мішэль зрабіў паўзу. Затым паказаў наперад і ўлева. «Асцярожна. У той бок рэзкае падзенне».
  Яны кіравалі больш бяспечным шляхам. Брын зразумеў, што ўпершыню за тую ноч Мішэль ішла наперадзе. . . і яна была задаволена дазволіць ёй.
  
  «Вось яны».
  Комптан Льюіс дакрануўся да здаровай рукі Харта і паказаў праз шчыліну ў дрэвах. За дзве-тры сотні ярдаў ад іх яны ледзь разглядзелі ў месячным святле спіны дзвюх постацей у цёмным адзенні. Адзін кульгаў, выкарыстоўваючы замест кійкі нешта падобнае на більярдны кій.
  Харт кіўнуў. Яго сэрца застукала хутчэй, убачыўшы, нарэшце, іх здабычу ў ясным выглядзе, не зусім у межах, але блізка. І зусім нічога не падазраючы.
  Мужчыны пачалі рухацца да сваіх мэтаў.
  Трыкстэр зноў быў на працы.
  Калі яны стаялі на вяршыні скалы, на крывавым выступе ўнізе, Харт жорстка разважаў сам з сабой: ці сапраўды жанчыны спрабавалі спусціцца са скалы і накіравацца да паста рэйнджараў?
  Ці яны працягвалі ісці па сцежцы Джоліет?
  Нарэшце ён вырашыў, што Брын прытворства. Калі б хто-небудзь з іх сапраўды ўпаў і быў паранены, яна зрабіла б усё магчымае, каб схаваць пляму крыві брудам або брудам. Выкрыцьцё было спробай падмануць іх, прымусіць накіравацца на станцыю.
  Аднак Харт павярнуў трук супраць іх. Ён хацеў, каб Брын падумала, што яна дасягнула поспеху, каб яны запаволіліся і сталі няўважлівымі. Ён не ведаў напэўна, калі б у іх быў хоць нейкі від на скалу, але ў выпадку, калі яны былі, ён вырашыў ахвяраваць адным з ліхтарыкаў. Ён прывязаў яго да вяроўкі, зробленай з разрэзанай майкі Льюіса, і звесіў на галінцы. Вецер гнаў яго ўзад і ўперад паблізу ўступа, ствараючы ўражанне, што яны шукалі спосаб спусціцца на лясную падсцілку і пераследваць жанчын да станцыі.
  Майстар агледзеў сваю працу і застаўся задаволены.
  Затым яны з Льюісам хутка пайшлі па сцежцы.
  Але пра тое, куды насамрэч падзеліся жанчыны, можна было здагадвацца. Цалкам верагодна, што яны працягвалі ісці па сцежцы, якая, згодна з GPS, трымалася на паўночны ўсход - праз амаль пятнаццаць міль лесу. Яны б так не пайшлі. Дзесьці на поўнач адсюль яны павінны былі прыняць рашэнне: яны маглі б пайсці ўлева ад сцежкі, на захад, абыйсці станцыю рэйнджараў і знайсці дарогу, якая ў канчатковым выніку вядзе да акруговай шашы. Ці яны маглі б пайсці на поўнач, імкнучыся да ракі Снейк, якая прывяла б іх альбо на захад да міждзяржаўнай шашы, альбо на ўсход да горада Пойнт-оф-Рокс.
  Але дзякуючы крыку — плачу некалькі хвілін таму — ён зразумеў, што яны накіроўваюцца да ракі. Ранейшы крык — са скрыжавання каля хованкі — быў, вядома, падроблены, як і крыкі, калі людзі стралялі па каноэ. Але другі лямант быў сапраўдным, Харт ведаў, бо жанчыны лічылі, што мужчыны спусціліся са скалы і былі за міль ад іх.
  Харт і Льюіс таксама сышлі са сцежкі і ўвайшлі агульны кірунак гуку, выбіраючы свой шлях павольна, каб пазбегнуць шуму лісця і галін, а таксама вострых як нож шыпоў і стромкіх абрываў.
  Наконт таго, дзе насамрэч знаходзіліся жанчыны ў гэтым бязладзічным лесе на поўнач ад сцежкі, яны не маглі сказаць, пакуль не знайшлі падказкі. Льюіс спыніўся, паказваючы на нешта белае, што ляжала на зямлі. Маленькі, але вельмі яркі ў моры чорных.
  Яны набліжаліся вельмі марудна. Харт не думаў, што гэта пастка - не мог сабе ўявіць, што гэта будзе, - але цяпер ён нічога не верыў у Брын.
  Трыкстэр . . .
  «Накрый мяне. Я праверу гэта. Не страляйце, калі мяне не падстрэлілі ці не затрымалі. Я не хачу нас аддаваць».
  Ківок.
  Харт, прыгнуўшыся, наблізіўся, пакуль не апынуўся прыкладна ў трох футах ад аб'екта. Гэта была белая трубка каля васемнаццаці цаляў у даўжыню і тры цалі ў шырыню. Адзін канец выпіраў. Ён ткнуў прадмет галінкай. Калі нічога не адбылося, ён азірнуўся. Льюіс аглядаў навакольны пейзаж. Ён падняў вялікі палец Харту.
  Чалавек нахіліўся і падняў. Льюіс далучыўся да яго.
  «Шкарпэтку з більярдным шарам унутры».
  «Гэта было іх?»
  "Павінен быць. Тут чыста і суха».
  «Гаўно. Адзін з іх збіраўся выкарыстаць гэта, каб збіць нас. Чалавек, гэта зламала б косці».
  «Брын», — падумаў Харт.
  "Што гэта?" — спытаў Льюіс.
   Харт паглядзеў на яго, падняўшы бровы.
  «Што ты сказаў? Я сумаваў».
  «Нічога. Нічога не сказаў». Ён вымавіў услых яе імя?
  Яны працягвалі рух прама, ідучы амаль на поўнач; якраз цяпер іх здабыча трапіла ў поле зроку.
  Яны былі адразу за жанчынамі на адносна роўным участку лесу, у асноўным з дубоў, клёнаў і бяроз, які, здавалася, заканчваўся палянай прыкладна ў чвэрці мілі наперадзе. Справа зямля рэзка паніжалася да невялікай камяністай лагчыны — рэчышча ручая, які жывіў нешта, здавалася, невялікае возера, акружанае густым сасновым лесам. Злева ад іх зямля ўзвышалася да серыі хрыбтоў, некаторыя пакрытыя дрэвамі, некаторыя ўсеяныя хмызняком і камянямі, некаторыя лысымі.
  Харт прысеў, паказваючы Льюісу далучыцца да яго. Мужчына імгненна падпарадкаваўся.
  «Мы збіраемся падзяліцца тут. Вы абыходзіце налева. Бачыш гэты хрыбет?»
  Ківок.
  «Вы будзеце ў траве, так што вы можаце рухацца хутчэй. Затым заходзьце і набліжайцеся да іх на левым флангу. Я пайду прама, падыду ззаду. Калі яны патрапілі ў тое месца, бачыце тую мілую паляну?»
  «Так, зразумела».
  «Я памахаю наском». Ён пастукаў па кішэні, куды засунуў дубінку для більярднага шара. «Вы страляеце. Гэта стрымае іх. Я падыду ззаду і даб'ю іх».
  «Цела?» — спытаў Льюіс. «Мы не можам пакінуць іх. Жывёлы разнясуць дэталі па ўсім парку. Гэта будзе шмат доказаў».
   «Не, мы іх закапаем».
  «У гэтым красавіку было холадна. Зямля ўсё яшчэ даволі цвёрдая. А з чаго будзем капаць?» Люіс азірнуўся. Ён паказаў на невялікае возера справа ад іх. «Там. Мы маглі б абцяжарыць іх камянямі. Напэўна, туды ніхто не прыходзіць. Гэта даволі дзярмовае возера».
  Харт зірнуў на яго. «Добра».
  «Цяпер я пастаўлю задушэнне шырока, але калі я не патраплю ў абодвух з першага стрэлу, другі адразу пойдзе ў прыкрыццё. Нам трэба будзе яе высачыць. На каго я павінен нацэліцца ў першую чаргу? Мішэль ці паліцэйскі?»
  Харт глядзеў, як жанчыны прабіраліся праз лес, нязмушаныя, як неўважлівыя турысты. «Вы атрымаеце Мішэль. Я вазьму Брын».
  "З задавальненнем." Льюіс кіўнуў. Ясна, што гэта была яго перавага ў любым выпадку.
  
  БЕЛЫ F150 выехаў з Humboldt на шашу.
  Пікап набліжаўся да пяцідзесяці, рухавік моцна разганяўся.
  За рулём быў Грэм Бойд, і яго адзінымі пасажырамі былі тры азаліі ў кузаве грузавіка, якія ён не папрацаваў развязаць. Ён зачыніў стрэльбу ў той самай шафе, дзе быў скейтборд Джоі.
  Пасля супрацьстаяння з пасынкам яго не стала у пакой хлопчыка, каб пагаварыць з ім, але ён прыкідваўся, што спіць. Грэм двойчы шэптам паклікаў «Джоі». Часткова ён адчуў палёгку, што хлопчык не адказаў; ён паняцця не меў, што збіраўся сказаць. Ён проста ненавідзеў, што ўся гэтая напружанасць не была вырашана.
  Ён думаў аб тым, каб узяць гульнявыя картрыджы, камп'ютар і ўвесь Xbox і зачыніць іх у хляве інструментаў. Але ён гэтага не зрабіў. Яму здавалася, што, калі гаворка ідзе пра дзяцей, рашэньні аб пакараньнях трэба прымаць не ў гневе.
  Ты дарослы, ён дзіця.
  Прылічыце гэта да інстынкту.
  Ён праверыў праз пяць хвілін, і святло пад дзвярыма хлопчыка ўсё яшчэ не гарэла.
  "Я вельмі хвалююся, Грэм", - сказала Ганна.
  Ён зноў утаропіўся на фатаграфію сваёй жонкі ў яе аксамітным шлеме і ў вопратцы для верхавой язды, а потым выйшаў праз чорны ход з поўнай піўной бутэлькай у руцэ, такой халоднай, што шчыпала пальцы. Ён стаяў на маленькай палубе, якую сам пабудаваў, і глядзеў на паўмесяц.
  Ён выцягнуў з кішэні тэлефон, збіраючыся датэлефанавацца да Брын.
  Але потым зрабіў паўзу. Што, калі мужчына зноў адкажа? Грэм ведаў, што не зможа заставацца спакойным. Калі ён выдасць, што яны падазроныя і на іх шляху паліцыя, то чалавек можа параніць Брын і ўцячы. Ён апусціў тэлефон у кішэню і выліў піва на падсцілку, якая атачала калядную азалію за палубай.
  Калі ён вярнуўся ў гасціную, то здзіўлена міргнуў вачыма. Джоўі спусціўся ў піжаме. Ён скурчыўся на канапе побач з бабуляй, паклаўшы галаву ў яе на калені.
  Ганна шэптам спявала Джоі песню.
  Вочы Грэма сустрэліся з вачыма яго цешчы. Ён паказаў на сябе, а потым на дзверы.
  «Вы ўпэўнены, што хочаце зрабіць гэта, Грэм?» - ціха спытала яна.
  Не, падумаў ён. Але кіўнуў.
  «Я буду трымаць крэпасць тут. Будзь асцярожны. Калі ласка, будзьце ўважлівыя».
  Ён завёў тэмпераментны рухавік і з'ехаў з пад'язной дарогі, шыны заносіліся і рассыпалі жвір.
  Цяпер ён зноў схапіў тэлефон і пачаў набіраць нумар — Сандры, вядома, не было на хуткасным наборы. Але ён сумняваўся і вырашыў не тэлефанаваць ёй. Ён сунуў прыладу назад у кішэню. Пратакол быў выключаны; гадзіна была позняй, і ён ужо пагаварыў з ёй раней, коратка, пазваніў употай, калі Ганна была ў ваннай, каб сказаць ёй, што не можа прыйсці сёння ўвечары. І нават калі б яна адказала цяпер, чаго, напэўна, не адказала б, што б ён ёй сказаў?
  Ён не быў упэўнены.
  Акрамя таго, разважаў ён, лепш засяродзіцца на кіраванні. Ён рухаўся крыху больш за семдзесят у зоне сарака, кідаючы выклік любому салдату, каб спыніць яго.
  Што менавіта ён будзе рабіць, калі дабярэцца да возера Мондак, ён не ўяўляў.
  Навошта ён гэта рабіў, было яшчэ большай загадкай.
  Са свайго боку, яму хацелася ляжаць у ложку, непрытомны да канца дня, абняўшы рукою жывот жонкі і вусны да яе пляча. Размаўлялі пра яго і яе дзень на працы, вячэру, якая павінна адбыцца ў пятніцу, брекеты і табель іх дзіцяці, прапанову рэфінансавання па іпатэцы, пакуль яны не задрамалі адзін за адным. Але гэта, відаць, не было яго лёсам. Ці будзе гэта калі-небудзь? І калі? Заўтра? Наступны год?
  І далей кідаючы выклік салдатам, ён падняў каробкавы грузавік да васьмідзесяці, калі выкрадзеныя азаліі задрыжалі ззаду.
  
  «ТУТ!» — усхвалявана ШАПАТЫЎ БРЫН . «Бачыш гэта?»
  "Што?" Мішэль ішла за працягнутай рукой Брын, калі яны прыселі за ўсё яшчэ голым кізілам, зямля пад імі была густая ад парасткаў крокусу і духмянай гнілі.
  Удалечыні тонкая іскрыстая стужка.
  «Рака. Змяя». Іх выратавальны круг.
  Яны ішлі пяць хвілін, не зірнуўшы на ваду. Брын азіралася, каб зарыентавацца і пераканацца, што яны ідуць у правільным кірунку, калі яна застыла.
  «Ісус». Яна прысела, у грудзях яе гул страх.
  Гэта быў адзін з мужчын: той са стрэльбай, напарнік Харта. Ён быў не больш чым за дзвесце ярдаў ад іх, на хрыбце злева ад іх.
   "Гэта мая віна. . . .” Твар Мішэль быў змрочны. «У мяне быў гэты чортавы выбух!» Яе твар выявіў ранейшую агіду да сябе. «Яны мяне пачулі!»
  Распешчаная дзяўчынка . . .
  - Не, - прашаптаў Брын. «Яны не маглі б быць тут так хутка, калі б падкупіліся на наш трук на скале. Ліхтарыкам нешта падтасавалі. Харт зрабіў. Каб падмануць нас».
  Такім жа чынам я спрабаваў падмануць яго. За выключэннем таго, што яго трук спрацаваў.
  А дзе ён быў, Харт? Яна ўспомніла нядаўні курс тактычнай падрыхтоўкі. Інструктар чытаў лекцыі аб перакрыжаваным агні. Канечне, ніколі не прама насупраць - рызыка параненых агнём з сяброў. Харт будзе ісці ззаду, а не з правага фланга.
  Яна не магла яго бачыць, але ведала, што ён недзе там.
  Гэта азначала, што мужчыны заўважылі іх і збіраліся забіць.
  Яны былі тут на роўнай зямлі, накіраваліся да паляны, якую Брын чакаў з нецярпеннем - без густых клубкоў, праз якія можна было б змагацца, толькі плоскія роўнядзі нізкай травы. Але цяпер яна накіравала Мішэль направа да крутога камяністага ўзгорка даўжынёй у некалькі сотняў футаў, які спускаўся да рэчышча ручая. Унізе не было месячнага святла, і яны мелі добрае прыкрыццё. «Вунь, у яр. Рабіце ўсё магчымае. Давай. Хутка».
  Яны пачалі спускацца з гары, трымаючыся гусцейшых дубоў і густых хмызнякоў, дзе яны былі менш мішэнню. Яны напалову слізгалі, напалову беглі, караскаючыся ўніз па крутым схіле, Мішэль наперадзе, Брын ззаду.
  У іх усё было добра, пакуль на паўдарозе не апусціўся Брын спатыкнулася, яе нага зачапілася за лазу або галінку. Яна моцна прызямлілася на попу і слізганула па слізкім лісці прама ў Мішэль, выцягваючы з-пад яе ногі. Яны пачалі доўгае, нястрымнае падзенне ўніз па схіле пагорка, Брын адчайна спрабаваў утрымаць дзіду, каб яна не зарэзала ніводнага з іх да смерці.
  Яны апынуліся ў неглыбокім яры.
  Нож у кішэні Брын пратыкаў лыжную куртку, але лязо не парэзала яе. Мішэль ляжала на спіне, шалёна паляпваючы сябе па жываце. Брын была ў жаху, што нож малодшай жанчыны глыбока парэзаў яе.
  Задыхаючыся, Брын прашаптала: «Ты ў парадку?»
  Рука Мішэль знайшла нож у яе пінжаку. Гэта, відаць, не нанесла ніякай шкоды. Ківок.
  Брын павольна сеў, сціскаючы дзіду. Яна азірнулася і ўбачыла паглыбленне ў сухім рэчышчы ручая. Яны накіраваліся ў яго. Пэндзаль і натуральная лінія трох і чатырохфутавых валуноў давалі ім некаторае прыкрыццё.
  - Глядзі, - прашаптала Мішэль і паказала рукой.
  Брын глядзеў, як напарнік Харта, трымаючы стрэльбу напагатове, рухаўся на ўсход — да іх — бегам. Ветрык дзелавіта варушыў лісце, але ён, напэўна, нешта пачуў. Ён глядзеў прама на тое месца, дзе яны ўпалі. Затым ён агледзеўся вакол сябе і знік у густой зараслі дрэў на поўначы.
  Брын схапіўся за дзяржальню дзіды і глядзеў на яго. «Як твая шчыкалатка?»
  "Добра. Я ўпаў на другую нагу».
  Сканаванне пагорка. Ніводнага з мужчын не было відаць.
  Брын ацэньваў адлегласці і разважаў куды партнёр мог пайсці. Мішэль нешта прашаптала. Брын не пачуў. Яна гублялася ў разглядзе. Яна прыняла рашэнне. Затым абследавалі зямлю. "Добра. Мы разыходзімся. Я хачу, каб ты рухаўся ў той бок, заставаўся ў яры і апусціў галаву. Вунь, бачыш гэты купал? Спусціцеся ў яго і накрыйцеся лісцем».
  "Што ты збіраешся рабіць?" — спытала Мішэль, расплюшчыўшы вочы.
  «Бачыш?» — рашуча паўтарыў Брын.
  «Вы збіраецеся пайсці за ім, ці не так?»
  Час бегчы, час змагацца . . .
  Брын кіўнуў.
  «Я хачу пайсці з табой. Я магу дапамагчы».
  «Мне будзе больш карысна, калі ты будзеш хавацца».
  На імгненне Мішэль выглядала змрочнай. Потым усміхнуўся. «Я не буду турбавацца аб тым, каб зламаць пазногаць, калі вы гэта маеце на ўвазе».
  Брын таксама ўсміхнуўся. «Гэта мая праца. Дазволь мне зрабіць гэта. А цяпер ідзі туды, накрыйся. Калі яны набліжаюцца, і вам трэба бегчы. . .” Яна паглядзела ўздоўж сухога рэчышча і паказала на возера, якое насамрэч было не больш чым сажалкай. «Гэта будзе наша кропка збору. Блізкі бераг, ля тых скал».
  «Зборны пункт. Што гэта?"
  «Там, дзе салдаты сустракаюцца, калі разыходзяцца. Гэта не паліцэйская справа. Я атрымаў гэта з «Выратавання радавога Раяна». »
  Выцягваючы яшчэ адну ўсмешку Мішэль.
  
  ЧАРЛЬЗ ГЭНДЗІ , хударлявы барадаты мужчына гадоў трыццаці, апрануты ў ізаляваную вятроўку North Face, стаяў каля кемпера Winnebago, прыпаркаванага ў лесе дзяржаўнага парку Маркет, побач з абшарпанай станцыяй рэйнджараў, якая была закінута шмат гадоў таму. Кемпер быў парэзаны і ўвагнуты, а на задняй частцы бампера красавалася паўтара дзясятка налепак, якія ўсхвалялі важнасць зялёнай энергіі і пералічвалі такія дасягненні, як катанне на горных роварах на перавале Сноквалмі і паходы па Апалацкай сцежцы.
  «Вы чуеце яшчэ што-небудзь, мілы?» - спытала Сьюзен, круглая жанчына з прамымі светла-каштанавымі валасамі. На некалькі гадоў старэйшы за Гэндзі. На ёй былі каралі ў форме егіпецкага анкха, два плеценых бранзалета дружбы і заручальны пярсцёнак.
  "Не."
  "Што гэта было?"
  «Галасы, я амаль упэўнены. Ну, гэта прагучала амаль як крык».
  «Парк зачынены. І ў гэты час ночы?»
  "Я ведаю. Калі Рудзі вернецца?»
  «У любы час».
  Яе муж прыжмурыўся ў ноч.
  "Тата?"
  Ён павярнуўся і ўбачыў сваю дзевяцігадовую падчарыцу стаіць у дзвярах, футболка, джынсавая спадніца і старыя красоўкі. «Эмі, час спаць».
  «Я дапамагаю маме. Яна хацела, каб я.
  Гандзі адцягнуўся. "Добра. Усё, што кажа твая мама. Але ідзіце ўнутр. Тут мароз».
  Дзяўчына знікла з віхурай доўгіх светлых валасоў.
  Лагер меў двое дзвярэй, пярэднія і заднія. Гэндзі падышоў да задняй, увайшоў унутр і знайшоў пабітую аленевую вінтоўку. Ён загрузіў кліп.
  «Што ты робіш, дарагая?»
  «Мне трэба пайсці паглядзець».
  «Але рэйнджары...»
  «Не тут і не цяпер. Ты шчыльна зачыняешся, зацягваеш шторы і нікому не адчыняеш дзверы, акрамя мяне ці Рудзі.
  «Вядома, дарагая. Будзь асцярожны."
  Сьюзен паднялася па прыступках унутр і зачыніла і замкнула дзверы. Аканіцы зачыніліся, і кемпер пацямнеў. Слабы гук генератара быў у значнай ступені прыкрыты ветрам. Добра.
  Зашпіліўшы куртку і нацягнуўшы шэры вязаны капялюш, які Сьюзен купіла яму на дзень нараджэння, Гэндзі пайшоў па маленькай сцежцы, якая ўрэшце прывяла да сцежкі Джоліет, трымаючы вінтоўку на згіне рукі.
  Ён прабіраўся на поўдзень і ўсход. Яны былі тут чатыры дні, і большую частку гэтага часу ён правёў у паходах паблізу. Ён добра ведаў гэтае месца, знайшоў імправізаваныя сцежкі і сцежкі, зробленыя аленямі — стаптанае лісце, паламаныя галінкі і дробкі — і людзі (тое ж самае, без лайна).
  Ён рухаўся павольна, асцярожна. Не баяўся заблукаць, баяўся, з кім ён тут можа сутыкнуцца.
   Ці быў гэты гук крыкам ці не? — здзівіўся ён.
  Калі так, чалавек ці жывёла?
  Цяпер Гэндзі прайшоў дзьвесьце ці трыста ярдаў у тым накірунку, у якім, як ён думаў, пачуў гукі, а потым апусьціўся на калені, аглядаючы асьветлены месяцам лес. Ён пачуў шчоўк і нейкі трэск, недалёка, можа, падалі галіны, можа, алені, можа, мядзведзь.
  «А можа, маё праклятае ўяўленне».
  Але тут ён напружыўся.
  Там, так. . . Без сумневу. Ён глядзеў на чалавека — жанчыну, ён быў упэўнены, — які пераходзіў ад дрэва да дрэва, трымаючыся нізка. Яна нешта несла ў руцэ. Здавалася, худы. Вінтоўка? Ён моцна сціснуў свой, Savage .308, моцна.
  Што гэта было? Крычаць і выць у бязлюдным і афіцыйна закрытым дзяржаўным парку так позна ўначы? Сэрца яго калацілася. Яго інстынктам было вярнуцца ў кемпер і сысці адсюль. Але тарахценне дызельнага рухавіка можа прыцягнуць непажаданую ўвагу.
  Калі ён прыгнуўся, шпіёнячы за ёй, ён здзівіўся, чаму яна паводзіць сябе як салдат. Асцярожны, перапаўзае з вокладкі ў вокладку. Яна відавочна не была рэйнджарам. На ёй не было характэрнага капелюша мядзведзя Смокі або тыповай уніформы рэйнджара. Здавалася, яна была ў лыжнай парку.
  Яго інстынкты падказвалі яму, што яна была пагрозай.
  Жанчына знікла за вялікім ажынам, і ён не ўбачыў, як яна выйшла. Гэндзі падняўся і, падняўшы дула пісталета, рушыў у яе бок.
  Проста ідзі адсюль, частка яго розуму крычала.
   Але потым: Не. У вас занадта шмат пастаўлена на карту. Працягваць.
  Ён спыніўся ля крутога спуску, які вёў уніз да лясной падсцілкі, упіраючыся левай рукой на тонкія бярозавыя і дубовыя саджанцы, а потым, калі зямля выраўнялася, рушыў да куста, дзе знікла жанчына.
  Ён вывучаў мясцовасць. Ні знаку яе.
  Потым яна апынулася, футаў за трыццаць ад мяне. Яна была ў цені, але ён мог яе разглядзець, яна ляжала напалову схаваная каля куста, апусціўшы галаву, як ільвіца, якая чакае антылопу.
  Ён вельмі ціха запусціў засаўку на «Дзікуна», зрабіўшы патрон, і рушыў наперад, абыходзячы галінкі і лісце, нібы ступаючы праз міннае поле.
  Сам гуляе ў салдата. Роля, якая яму не вельмі падабалася.
  
  КРЫСТЭН БРЫН МАКЕНЗІ прысела на кукішкі за сукаватым, але велічны чорным дубам, моцна сціскаючы дзіду ў більярд і глыбока ўдыхаючы, шырока раскрыўшы рот, каб маўчаць. Яна паднялася на ўзгорак да таго месца, дзе знік чалавек.
  Яе далоні спацелі, хоць яна зноў змерзла, бо сцягнула сваю парку і адны спартыўныя штаны. Адзенне, набітае лісцем, цяпер сядзела, як упалае страшыдла пад ажынавым кустом, прынада, каб прывабіць партнёра Харта.
  Здавалася, што фокус спрацаваў. Цяпер ён асцярожна набліжаўся.
  Па-ранейшаму няма прыкмет Харта.
  Добра, падумала яна.
  Адзін на адзін, я магу прыняць вас.
  Яна рызыкавала, што ён страляе ў яе здалёк, і ступіла ў месячнае святло, каб даць яму кароткі агляд, а потым хутка знікла за кустом ажыны, дзе зняла адзенне і пакінула яго на зямлі, як нехта. параніць або хавацца.
  Яна саслізнула з пагорка, закружыла назад да гэтага дрэва.
  Маліцца, каб партнёр Харта зачапіў прынаду.
  Які ў яго быў. Пісталет быў накіраваны ўверх, ценявая фігура пайшла ўніз па ўзгорку да пудзіла.
  Цяпер Брын стуліўся за дрэвам, адсочваючы яго ход па кроках. Яе слых быў абвостраны. Усе яе пачуцці былі, на самай справе. Лязо дзіды, чыкагскага сталовага нажа, было блізка да яе твару, глыбока ў цені дрэва, каб не бліснуць у месячным святле і не выдаць яе становішча. Яна падумала, што было цікава, што першай задачай гэтага нявыкарыстанага нажа будзе не абрэзаць ялавічную выразку або курыную катлету, а забіць чалавека.
  І яна таксама падумала, што гэтая думка яе вельмі мала хвалюе.
  Слабы пстрычка, шоргат.
  Потым падняўся і моцна падзьмуў ветрык. Яна імгненна страціў след сваіх крокаў у шапаце лісця і шыпенні скрозь галіны.
  дзе? — падумала яна ў паніцы.
  Потым яна магла пачуць яго зноў. Напарнік па-ранейшаму накіраваўся прама да прынады. Яго маршрут пралягаў міма дрэва, дзе яна хавалася.
  Дваццаць футаў.
  Дзесяць футаў. Слабы хруст яго крокаў.
  Яна агледзела як мага большую частку мясцовасці са сваёй паляўнічай жалюзі, шукаючы Харта. нічога.
  Шэсць футаў пяць. . .
  Тады ён быў нават з дрэвам.
  Нарэшце ён прайшоў міма яго.
  Брын паглядзеў яму на спіну. Ён памяняў баявую куртку, якую яна памятала ад Фельдманаў, на лыжную парку North Face, якую ён, верагодна, скраў з іх дома або з 2 Lake View. Ён таксама надзеў кепку, прыкрываючы сваю бялявую стрыжку.
  Добра, самы час, сказала яна сабе.
  Яе цела напоўнілася спакойным, амаль эйфарычным пачуццём. Гэта здаралася і ў іншых выпадках, але звычайна ў самы нечаканы час. Трайны камбінацыйны скачок з яе верхам на хуткаснай каштанавай кабыле ў спаборніцтвах на конях. Шалёная пагоня за гандляром зброяй па акруговай дарозе з хуткасцю 140 міль у гадзіну. Калі яна і Кіт падчас адпачынку разрадзілі патэнцыйна смяротную бойку двух падлеткаў у Білоксі.
  Час змагацца . . .
  Цяпер яна падумала: аглушыць яго бола і хутка кінуцца. Уткніце дзіду яму ў спіну як мага мацней. Хапай драбавік.
   І рыхтуйся да прыезду Харта. Таму што ён прыйдзе - пры першых гуках крыкаў партнёра.
  Брын адышла ад дрэва, прымерыла сваю мішэнь, потым узмахнула Боло і дазволіла яму паляцець.
  Мяч дугой накіраваўся да яго і рэзнуў яму вуха. Ён ускрыкнуў і выпусціў стрэльбу.
  Брын праігнаравала боль у целе і скокнула наперад.
  Цяпер яна не была дэпутатам. Не жонка і не маці.
  Яна была ваўчыцай, першабытнай істотай, адзінай думкай якой было выжыванне. Бегла, бегла, наскі яе ботаў упіваліся ў цвёрдую зямлю, у яе руках дзіда, цяпер ярка зіхацела ў халодным святле, і цэлілася прама ў яго. Ёй удалося стрымаць лютае жаданне выпусціць шалёны лямант.
  
  ЦЯПЕР ІХ НЯМАЛО .
  пекла. Дзесяць хвілін Харт скараціў дыстанцыю паміж сабой і жанчынамі, накіраваўшыся прама да паляны — да зоны стральбы, як яму падалося, — пакуль ён сачыў за Льюісам.
  Другі чалавек убачыў ці пачуў нешта справа, на ўсходзе, і паспяшаўся ўніз з гары да больш роўнай зямлі. Ён агледзеўся, але, відаць, гэта была ілжывая трывога. Ён вярнуўся на лясісты хрыбет злева ад Харта. Абодва мужчыны працягвалі рухацца наперад, аглядаючы ландшафт у пошуках зніклай здабычы.
   Дзе яны былі?
  Яны заўважылі яго ці Льюіса?
  А калі і былі, то якія ў іх былі варыянты ўцёкаў? Наперадзе — на поўначы — паляна, а іх, відаць, не было. Льюіс цяпер быў на хрыбце на захадзе, а сам Харт быў павернуты тварам на поўдзень. Вакол паляны была паласа дрэў, у якой маглі хавацца жанчыны. Ці яны маглі збегчы па крутой спуску направа і прабірацца на ўсход у гушчар парку. Гэты кірунак у рэшце рэшт прывядзе іх назад да Джоліет, але, згодна з GPS, сцежка была далёкая, і ім трэба было пераадолець мілі густога лесу, каб дабрацца туды.
  Што б зрабіў Брын?
  Ён вырашыў, што яна спусцілася па схіле, які вёў да рэчышча ручая, а потым працягнула рух на поўнач да ракі Снейк, толькі пазбягаючы агалення паляны. Маршрут больш доўгі і цяжкі, але больш бяспечны.
  Яна была як жывёла з тонка адладжанымі інстынктамі выжывання, прадчуваючы яго.
  Ён зірнуў у бок хрыбта, дзе Льюіс спыніўся і азіраўся. Потым павярнуўся да яго і падняў рукі. Значэнне: яны зніклі.
  Харт паказаў на сябе, а потым на Льюіса, які кіўнуў. Харт пачаў падымацца на ўзвышша, каб далучыцца да свайго напарніка.
  
  ДЗЕ?
  Дзе была Мішэль?
  Несучы вінтоўку Сэвіджа ў адной руцэ і дзіду ў другой, Брын Макензі спынілася і азірнулася. Яна была дэзарыентаваная. Яна была настолькі засяроджана на партнёрцы Харта, што не звярнула належнай увагі на свой маршрут пасля таго, як пакінула другую жанчыну схавацца пад коўдрай з лісця.
  Ці пайшла яна на зборны пункт?
  Брын спадзяваўся, што не. Возера было далей, чым яна думала, і яна не хацела рабіць якія-небудзь аб'езды. Яна была сцягам, як гэта было.
  Потым яна заўважыла канфігурацыю дрэў, якая выглядала знаёмай. Яна спынілася, азіраючыся ў пошуках праследавацеляў. Нічога не відаць. Яна бегла з кароткай горкі.
  Завярнуўшы за вялікі камень, Брын раптам спыніўся.
  Спалохаўшыся, Мішэль палезла ў кішэню, каб схапіць нож. Яе вочы былі лютыя, дзікія. Брын спыніўся і міргнуў. Маладая жанчына ўздыхнула з палёгкай. «Ісус, Брын. Ты мяне напалохаў».
  «Шшшш. Яны ўсё яшчэ дзесьці тут».
  "Што здарылася?" — прашаптала маладзіца. «Адкуль ты гэта ўзяў?» Глядзіць на вінтоўку.
  "Давай. хутка. Я прычыніў камусьці боль».
   «Адзін з іх?» Вочы Мішэль свяціліся.
  Брын скрывіўся. «Не».
  "Што?"
  «Хтосьці іншы. Сюды."
  Яны падняліся на пагорак назад, да чарнаплодніка, дзе на зямлі сядзеў барадач, апусціўшы галаву паміж ног, і няньчыў разадранае вуха. Ён паглядзеў на Мішэль, міргнуў. Потым кіўнуў, паморшчыўшыся.
  Брын патлумачыла, што яна ўдарыла яго більярдным шарам і кінулася наперад, каб прабіць яго дзідай, калі ён азірнуўся, пачуўшы яе крокі.
  Яна спынілася перад тым, як ударыць яго нажом, убачыўшы яго барадаты твар, разумеючы сваю памылку. Не чакаючы знайсці тут яшчэ каго-небудзь, узброенага і натхнёнага адрэналінам, Брын не заўважыў, што ён нёс стрэльбу для аленяў, а не драбавік, і што яго целасклад выглядаў адрозным ад целаскладу партнёра Харта.
  Брын папрасіў прабачэння. Тым не менш, яна была супрацоўнікам праваахоўных органаў і, паказаўшы пасведчанне і бэйдж, узяла ў рукі зброю і папрасіла паказаць вадзіцельскае пасведчанне.
  Яго звалі Чарльз Гэндзі, ён, яго жонка і некаторыя сябры атабарыліся ў Вінэбага непадалёк.
  «Ці можна хадзіць?» — спытала яна яго. Брын хацеў дабрацца да кемпера як мага хутчэй.
  «Вядома. Гэта нядрэнна». Ён трымаў шкарпэтку, ад бола, да параненага вуха. Здавалася, большая частка крывацёку спынілася.
  Што не азначала, што ён не збіраўся падаваць у суд на дэпартамент. Але гэта было добра з Брын. Яна будзе настойваць на тым, каб акруга заплаціла ўсё, што ён хоча. Яна не магла апішыце супакойванне, якое яна адчула, знайшоўшы спосаб уцячы з парку — і з вінтоўкай у руках.
  кантроль . . .
  Пакуль Брын вартаваў, Мішэль дапамагла Гэндзі падняцца.
  «Вы таксама паранены?» - спытаў ён, кіўнуўшы на більярдны кій.
  «Нічога страшнага», — рассеяна сказала Мішэль, насцярожана гледзячы па-над вялізнага клубка галін, кустоў і дрэў.
  "Нам трэба рухацца", - сказаў Брын. «Вядзі шлях».
  Чарльз Гэндзі, здавалася, добра ведаў лес. Ён накіраваў іх міма сухога рэчышча ручая і па сцежках, якіх Брын нават не бачыў. Гэта было добра, бо яны пазбягалі шумных лісця і галін, якія маглі іх выдаць. Яны падняліся па схіле, потым ён павёў іх вакол паляны, падымаючыся ўсё вышэй. Агульны кірунак быў на поўнач. Мішэль кульгала так хутка, як толькі магла, цяпер выкарыстоўваючы дзіду як палку.
  Брын, сціскаючы вінтоўку, рушыла следам, часцей азіраючыся ззаду, чым наперад.
  Яны спыніліся, схаваўшыся за сямі-васьміфутавым выступам граніту. Гэндзі дакрануўся да рукі Брын і паказаў.
  Яе сэрца падскочыла.
  Праз доўгі лагчыну быў голы хрыбет. Харт і яго напарнік, трымаючы стрэльбу, стаялі, аглядаючы зямлю. У іх паставе відаць было расчараванне.
  «Гэта тыя, пра якіх вы мне расказвалі?» — ціха спытаў Гандзі.
  Яна кіўнула.
  Менавіта тады Мішэль прашаптала: «Страляйце ў іх».
  Брын павярнуўся да яе.
   Расплюшчыўшы вочы, маладая жанчына сказала: «Ідзі і страляй у іх».
  Брын паглядзела на вінтоўку ў сваіх руках. Яна нічога не сказала, не варушылася.
  Мішэль павярнулася да Гэндзі. Ён сказаў: «Гэй, не глядзі на мяне. Я зарабляю на жыццё ў краме арганічных прадуктаў».
  «Я зраблю гэта», - сказала Мішэль. «Дай мне стрэльбу».
  «Не. Вы цывільны. Калі вы забілі аднаго з іх, гэта было б забойствам. Вы, напэўна, злезеце, але вы не хочаце туды ісці».
  Потым Брын схіліўся над вялікім каменем. Паставіць на яго вінтоўку, дула ў бок мужчын.
  Да іх было каля ста ярдаў, а ў вінтоўкі Гэндзі не было тэлескапічнага прыцэла. Але Брын быў знаёмы з вінтоўкамі — у асноўным з навучальных курсаў. Яна таксама некалькі разоў хадзіла на паляванне, хоць і кінула яго шмат гадоў таму падчас паездкі ў Мінесоту; Кіт перазараджаў сваю вінтоўку, калі на іх накінуўся дзік. Брын забіў ашалелае жывёла двума хуткімі стрэламі. Пасля гэтага яна кінула спорт не з-за страху — яна таемна атрымлівала асалоду ад спешкі, — а таму, што яна забіла жывёлу, адзіным злачынствам якой была абарона захопленага дома.
  Некалькі хвілін таму яна была гатовая забіць партнёра дзідай. Але гэта здавалася іншым, страляць у кагосьці, як снайпер.
  Ну, ты будзеш гэта рабіць ці не? - холадна спытала сябе Брын. Калі так, то зараз. Яны не збіраюцца вечна стаяць на месцы.
  Брын вырашыў цэліцца ў вышыню каля двух цаляў, каб кампенсаваць гэта для дугі кулі на гэтай адлегласці. Ветрык? Ну, пра гэта можна было здагадвацца; яно хісталася ўзад і ўперад.
  Тут трэба спадзявацца на ўдачу.
  Брын глядзеў на выемку ў задняй частцы вінтоўкі і на прыцэл ляза спераду.
  Абодва вочы адкрыты. Яна выключыла засцерагальнік. Яна пачала націскаць на курок. Хітрасць заключалася ў тым, каб трымаць прыцэл на цэлі і аказваць ціск, пакуль пісталет не стрэліць; вы ніколі не націскаеце на курок.
  Але тут мужчыны разышліся. Тое, што было групай мішэняў, стала дзвюма рознымі. Відаць, Харт нешта ўбачыў і рушыў наперад. Ён паказваў.
  «Вы ўпэўнены, што хочаце гэта зрабіць?» — спытаў Гандзі. «Вы ўпэўнены, што гэта яны?»
  - Так, - шэптам адрэзаў Мішэль. «Гэта яны. Страляйце!»
  Але якой? — спытала сама сябе Брын. Калі выказаць здагадку, што той, каго я не патрапіў, трапіць пад прыкрыццё, на каго мне нацэліцца?
  Выбірай. зараз!
  Яна цэлілася ў напарніка, мужчыну з драбавіком. Яна высока падняла пысу. Зноў пачаў націскаць на курок.
  Але ў гэты момант мужчыны пачалі спускацца ў яр. У імгненне яны былі проста цёмнымі формамі, якія рухаліся праз кусты.
  «Не!» Мішэль заплакала. «Усё роўна страляй!»
  Тады не было мэты. Яны зніклі.
  Брын апусціла галаву. Чаму яна вагалася? — здзівілася яна. чаму?
   Гэндзі сказаў: «Нам лепш ісці. Яны ідуць у гэтым кірунку».
  Брын не глядзеў на Мішэль. Быццам бы маладая жанчына, распешчаная прынцэса, дылетантка, валодала большым кантролем, чым яна.
  Чаму я не зрабіў стрэл?
  Яна пстрыкнула засцерагальнікам і ўтаропілася на змрок, дзе зніклі Харт і яго напарнік. Затым адвярнуўся, каб пайсці за астатнімі.
  - Кемпер недалёка, - сказаў Гэндзі. «Чвэрць мілі. У майго сябра ёсць фургон, і ён павінен вярнуцца. Ён браў ежу і піва. Мы ўсе скочым у яго і сыдзем адсюль».
  «Хто там?» — спытала Мішэль.
  «Мая жонка і падчарка, пара нашых сяброў».
  — Падчарка?
  «Эмі. Ёй дзевяць». Гэндзі дакрануўся да яго вуха і агледзеў пальцы. Крывацёк спыніўся.
  «Яна з вамі сёння вечарам?» - спытаў Брын, нахмурыўшыся.
  «Вясновыя канікулы». Ён заўважыў яе заклапочаны выраз. "Што не так?"
  - Я не ведала, што ў цябе ёсць дзіця, - ціха сказала яна.
  «Вы не прыносіце нам праблем, калі вы так думаеце. Уявіце, што было б, калі б я вас не знайшоў. Гэтыя хлопцы маглі натрапіць на наш кемпер і хто ведае, што б яны зрабілі».
  «У цябе ёсць тэлефон?» — спытала Мішэль.
  Першае пытанне Брын пасля таго, як яна пераканалася, што Гэндзі не моцна пацярпеў.
  «Я казаў вашаму сябру, - адказаў ён, - я не вялікі вентылятар мікрахваляў у мозгу. Але ў нас ёсць адзін у кемперы». Ён спытаў Брын: «Скажаце, у вас ёсць верталёт? З адным з іх можна даволі хутка атрымаць сюды афіцэраў».
  Брын сказаў: «Проста медыцынская эвакуацыя. Не тактычна». Яна думала пра дачку і сям'ю чалавека. Вось яна ўсю ноч старалася не давесці гэты жах да ні ў чым не вінаватых мясцовых жыхароў. . . а цяпер яна паставіла пад пагрозу сям'ю з дзіцем.
  Ідучы хутка, задыхаючыся ад маршруту, які быў пераважна ў гару, яны пакінулі яр далёка ззаду. Брын ганебна думаў пра гэта як пра «месца, дзе я адмовіўся». Яна была раз'юшаная на сябе за памылку.
  Гэндзі сказаў Брын: «Ты толькі што сказаў, што яны за табой. Вы не сказалі чаму».
  Мішэль, моршчачыся, кульгаючы, сказала: «Яны забілі маіх сяброў. Я сведка».
  «Не! О Божухна."
  Брын дадаў: «Узлом дома ля возера Мондак».
  «Проста . . . Вы маеце на ўвазе сёння вечарам?»
  Мішэль кіўнуў.
  «Мне вельмі шкада. Я...» Гэндзі не мог прыдумаць, што сказаць. Ён спытаў Брын: «І вы спрабавалі іх арыштаваць?»
  «Быў званок дзевяць адзін адзін. Мы не ведалі, пра што гэта. Я потым даехаў, згубіў машыну і зброю. Прыйшлося бегчы».
  «Возера Мондак? Дзе гэта?»
  «Каля пяці-шасці міль на поўдзень. Мы імкнуліся да Змея, калі яны знайшлі нас. Давялося аб'ехаць. Колькі яшчэ да вашага кемпера?»
  «Недалёка». Ён спыніўся, калі ссунула высокае воблака паміж зямлёй і месяцам, і поўная цемра агарнула іх. Тонкі агеньчык вярнуўся, і ён паказаў рукой направа. Гандзі павёў іх далей праз лес. Затым паказаў пачатак меншай сцежкі. Калі яны пачалі спускацца па ёй, ён спыніўся і набраў хмызняку, каб засланіць ім сцежку.
  Брын дапамог яму дадаць больш камуфляжу. Мішэль таксама ўключылася, агледзеўшы іх работы і абвясціўшы: «Ідэальна. Яны ніколі не знойдуць».
  Брын задрыжаў. Адрэналін ад яе няўдалага нападу — і снайперскага стрэлу — знік. Яна зноў апранулася ў парку і апранула другі спартсмен, але холад вярнуўся ў яе косткі. «Вы ў кемпінгу?» Пошукава-выратавальная місія тут была абмежаваная сцежкай Джоліет і цяснінай ракі Снейк.
  «Не, там стары пункт рэйнджараў і паркоўка. Апусцеў. Усё зарасло. Здаецца, там нікога не было шмат гадоў. Нейкі жудасны. Стывен Кінг павінен напісаць пра гэта кнігу. Прывідныя рэйнджары, ён мог бы назваць гэта.
  Брын спытаў: «Як далёка адтуль да пад'язной дарогі?»
  Гэндзі на хвіліну задумаўся над гэтым. «Ёсць грунтавая дарога, якая цягнецца каля мілі. Ён прывядзе вас да галоўнай дарогі ў парку. Потым прыкладна чатыры мілі да ўезду на Шэсць восемдзесят два. Гэта самае блізкае». Ён паглядзеў у іх бок. «Можаце расслабіцца. Праз дваццаць хвілін мы будзем на шашы».
  
  «ДЗЕ?» - прамармытаў ХАРТ.
  Мужчыны рухаліся па сухім рэчышчы ручая, дзе яны бачылі, як знікла іх здабыча.
  - Глядзі, - ціха паклікаў Льюіс. Ён глядзеў на гразкі лапік зямлі.
  "Што? Я нічога не бачу».
  Льюіс сцягнуў куртку і зрабіў з яе палатку. Ён дастаў з кішэні запальнічку і пстрыкнуў ёю ўнутры вопраткі. Укленчыўшы, Харт бачыў шэраг слядоў у гразі. Яны зыходзілі ад трох чалавек. «Як ты думаеш, колькі ім гадоў?»
  «Мне здаецца свежым. Хто з імі, чорт вазьмі? Чорт, калі гэта паліцэйскі, у яго ёсць мабільны тэлефон або радыё».
  Запальніца выключылася. Мужчыны ўсталі і азірнуліся, пакуль Льюіс нацягваў куртку. Узняў стрэльбу. Ён паківаў галавой. «Вы б не падумалі, што паліцэйскі будзе побач у гэты час ночы».
  «Праўда».
  «Але хто яшчэ тут быў бы?»
  «У гэты час года кемпераў няма. Можа, рэйнджар. Мы павінны хутка знайсці іх». Харт прайшоў крыху далей па рэчышчы ручая. Ён прысеў і правёў рукой па чарговай пляме гразі. «Яны ідуць у той бок». Ён паказаў на пагорак. «Гэта шлях?»
   «Падобна на тое».
  Харт схапіўся за павалены ствол дрэва, каб падняцца на ногі. Дрэва было гнілым, і частка яго рассыпалася пад яго рукой.
  Менш чым праз секунду грымучая змяя, якая гняздзілася ўнутры, каля двух з паловай футаў у даўжыню, бясшумна кінулася ў тыльны бок далоні Харта — у яго здаровую руку. Перш чым ён паспеў крыкнуць ад жаху, цёмная бліскучая паласа цягліц знікла.
  «Льюіс!» Харт сцягнуў пальчатку і ўбачыў дзве колатыя раны на тыльным баку далоні, каля запясця. Дзярмо. Ці збіраўся ён памерці? Адзін з іклоў прабыў вену. Адчуўшы прытомнасць, сеў.
  Люіс, які бачыў удар, пстрыкнуў запальнічкай і агледзеў рану.
  Харт спытаў: «Ці павінен я высмоктваць гэта? Я бачыў гэта па тэлевізары, у фільме».
  «З табой усё будзе добра. Вы не хочаце высмоктваць гэта. Яд трапляе ў сэрца хутчэй пад языком, чым праз вену».
  Харт заўважыў, што яго дыханне раптам пачасцілася.
  «Будзьце спакойныя. Чым спакайней, тым лепш. Дайце мне паглядзець». Люіс уважліва агледзеў рану.
  «Вы збіраецеся яго спаліць?» Вочы Харта танцавалі, калі ён глядзеў на полымя Біка.
  «Не. Расслабцеся».
  Льюіс патушыў запальнічку. Ён дастаў з кішэні стрэльбу і акуратна разрэзаў яе нажом «Бак». Ён адкінуў гранулы і пластмасавую пачку. «Выцягні другую руку».
  Харт зрабіў гэта, і мужчына высыпаў порах, дробныя чорныя цыліндры, у сваю далонь.
  Льюіс сказаў яму: «Плюнь у гэта. Наперад».
  «Плюнуць?»
  «Я ведаю, што раблю. Наперад».
  Харт зрабіў гэта.
  «Зноў. Намочыце».
  "Добра."
  Затым Льюіс палез ва ўнутраную кішэню і дастаў пачак Camel. Ён усміхнуўся, як школьнік, які крадзе печыва. «Я хацеў кінуць паліць на мінулым тыдні». Затым ён разарваў тры цыгарэты і сыпануў тытунем на далонь Харта. «Змяшайце ўсё».
  Харт палічыў гэта вар'яцтвам, але адчуваў сябе яшчэ больш галавакружэннем. Ён рабіў тое, што яму загадалі. Нажом Льюіс адрэзаў хвост сваёй кашулі. «Пакладзі гэтую кашу на рану, і я яе завяжу».
  Харт прыціснуў чорна-карычневы тампон да праколаў, а Льюіс абвязаў іх тканінай і дапамог яму надзець пальчатку.
  «Гэта будзе джаліць. Але ў цябе ўсё будзе добра».
  «Добра? Мяне толькі што ўкусіў ратвейлер».
  «Гэта быў у значнай ступені сухі ўкус».
  «Што?»
  «Снейк быў ратвейлер, так, але масасауга. Яны кантралююць, колькі яду яны выпускаюць. Яны маленькія і не маюць шмат, таму яны захоўваюць яго, выкарыстоўваюць для здабычы, каб яны маглі з'есці. Для абароны яны выкарыстоўваюць мала. Роўна столькі, каб адпудзіць пагрозу».
  «Ну, напалохаў мяне да лайна. Не чуў, як бразгае».
   «Гэта толькі ў тым выпадку, калі яны адчуюць, што вы прыходзіце. Вы здзівілі яго гэтак жа, як і ён вас».
  - Не, не зусім, - прамармытаў Харт. «Я адчуваю непрытомнасць».
  «У вас ёсць трохі яду, і вы будзеце адчуваць сябе смешна. Але калі б гэта быў мокры ўкус, твая рука была б удвая большай за яе, і ты б ужо крычаў. Або як святло. Я ведаю, што нам трэба рухацца, але лепш пасядзі яшчэ пяць-дзесяць хвілін».
  Харт удзельнічаў у кулачных баях, ён сутыкаўся з людзьмі са зброяй, калі ў яго яе не было, і час ад часу ён абменьваўся кулямі. Але нішто так не ўзрушыла яго, як тая змяя.
  Гэта мой свет. Вы ўбачыце тое, чаго няма, і прапусціце тое, што з'явіцца адразу за вамі.
  Харт глыбока ўдыхнуў, павольна выдыхнуўшы. «Гэта табе спешка». Ён амаль атрымліваў асалоду ад адчування галавакружэння. Ён паглядзеў на сваю руку, якая перастала пякучы. «Адкуль ты ўсё гэта ведаеш, камп?»
  «Мы з татам хадзілі на паляванне. Тое ж самае здарылася з вамі і з ім. Ён усё растлумачыў, што рабіць. Потым ён перавярнуў мне голую спіну за тое, што я не глядзеў, куды я іду, і наступаў на гняздо».
  Хвіліну яны сядзелі моўчкі. Харт пашкадаваў, што Льюіс паклаў у кішэню адну з бутэлек гарэлкі. Ён быў бы не супраць штуршка прама зараз.
  Харт успомніў, што маці Льюіса была ў доме. «Твой бацька яшчэ жывы?»
  «Так».
  «Вы часта яго бачыце?»
  «Не вельмі. Ведаеце, бывае». Льюіс усміхнуўся, адвёў вочы і на імгненне больш нічога не сказаў. Ён пачаў нешта гаварыць. Але не зрабіў. Яны азірнуліся на пустыню, на вецер, які шархае лісце, на слабы плёскат возера.
  «Я думаў, Харт».
  «Так?»
  «Калі мы паклапоцімся пра іх і вернемся дадому? Ты і я, мы маглі б зрабіць працу разам. Я думаў, што з маімі знаёмымі, хлопцамі з маёй каманды і вашым, ведаеце, тым, як вы ўсё плануеце і думаеце, мы будзем добрай камандай. Гэтая рэч сёння ўвечары, мы проста трапілі ў яе. Гэта адбылося хутка».
  - Занадта хутка, - прамармытаў Харт. Мякка кажучы.
  «Я ведаю некаторых людзей у Кеношы. Там грошы ёсць. Грошы штата Ілінойс, грошы Чыкага. Дык як наконт гэтага? Ты і я."
  "Працягваць."
  «Я думаў пра гэтае месца за горадам, Benton Plastics. Вы гэта ведаеце?»
  «Не».
  «Гэта на Хэйверсхэм-роўд? Вялікае чортава месца. Прадаваць дзярмо па ўсім свеце. У дзень заробку ў іх ёсць гэты вялізны грузавік, які абналічвае чэкі. Ахоўнік гэты лянівы мудак. Мы маглі падысці і ачысціць дваццаць, трыццаць тысяч. Калі б гэта было рана раніцай у пятніцу. Як наконт гэтага?»
  Харт ківаў.
  Люіс працягваў: «Я б атрымаў усю інфармацыю. Ведаеце, як разведка». Ён паляпаў сваю кашулю, памацаў цыгарэты, але рабіў гэта быццам па звычцы. Ён не збіраўся тут запальвацца. «Я добры слухач. Са мной усе размаўляюць, гавораць усякую херню. Аднойчы мы з гэтым хлопцам гаварылі, і ён згадвае імя яго сабакі, а таксама кучу іншых рэчаў. Такім чынам, адгадайце што? Я папаўняю яго карту ў банкамаце, і імя сабакі - яго PIN-код. Я вычысціў яго. Я зразумеў гэта толькі з размовы».
  «Гэта было даволі гладка».
  "Такім чынам, што вы кажаце?"
  «Ведаеш што, камп? Мне падабаецца ідэя».
  «Так?»
  «Мы разгледзім дэталі. І склалі план. На гэты раз зрабі правільна».
  «Сто дзесяць працэнтаў».
  «Адзін дзесяць. Цяпер я дастаткова адпачыў. У нас ёсць незавершаныя справы. І нашы сяброўкі маглі б зараз выклікаць кавалерыю».
  «Ты адчуваеш сябе добра?» — спытаў Льюіс.
  - Не, сэр, - прашаптаў Харт, смеючыся. «Мяне толькі што застрэлілі. Мяне толькі што ўкусіла змяя. І не будзем пакідаць па-за ўвагай, я ледзь не прыняў душ з нашатырным спіртам. Не, я зусім не ў парадку. Але што чалавек будзе рабіць?»
  Льюіс узяў стрэльбу, і яны пайшлі ў тым напрамку, куды, здавалася, вялі сляды.
  Харт сагнуў змяіную руку. Было добра. Ён спытаў: «Гэты тытунь і порах — што яны робяць?»
  «Вы спытаеце мяне, гэта нічога не робіць. За выключэннем, гэта вас супакойвае».
  Харт глыбока ўдыхнуў. «Нічога падобнага на пах вясковага паветра. Наша ўдача мяняецца, Comp. Пойдзем у той бок. Мне здаецца, я бачу шлях. Падобна на тое, што Трыкстэр цяпер на нашым баку».
  
  «ПРАМ ТАМ, УНІЗЕ, у той лагчыне».
  Чарльз Гэндзі павёў іх па цьмянай дарожцы да кемпера. Гэта быў вялікі. Іх транспартны сродак для ўцёкаў, доўгі фургон, падобны на эканалайн, стаяў побач.
  Сябар Гандзі вярнуўся.
  - Я замярзаю, - прамармытала Мішэль.
  Гандзі ўсміхнуўся. «Вы можаце сесці прама перад абагравальнікам у фургоне, калі хочаце».
  "Мне трэба. Самым халодным, што я калі-небудзь адчуваў, было катанне на лыжах у Каларада. І вы можаце вярнуцца ў домік у любы час. Гэта крыху па-іншаму».
  Яны нырнулі па іншай сцежцы, крута ўніз. Кемпер стаяў на разбуранай стаянцы. Побач быў стары будынак, які адваёўваў лес.
  Яны былі за пяцьдзесят футаў ад пляцоўкі, калі Брын, удыхнуўшы прахалоднае начное паветра, раптам спыніўся. Яна павярнулася назад, паглядзела вачыма на сцежку, па якой яны толькі што спускаліся. Яна падняла стрэльбу. Спыніліся і астатнія.
  «Што гэта, Брын?» — спытала Мішэль.
  Гандзі зрабіў крок наперад, спыніўся, аглядаючы лес. "Што?" - прашаптаў ён.
  Брын сказаў Гэндзі: «Слазь. Я пачуў нешта там справа. Бачыце што-небудзь?»
  Чалавек прысеў і разглядаў дрэвы.
  Брын пацягнуў Мішэль на кукішкі з іншага боку Шлях. Яна нахілілася да ўсыпанага дыяментамі вуха жанчыны. Пахла потам і вельмі дарагімі духамі. Яна ціха сказала: «У нас праблемы, Мішэль. Не задавайце пытанняў і не кажыце ні слова. Вы памятаеце пункт збору?»
  Маладая жанчына застыла. Потым кіўнуў.
  «Калі я вам скажу, бяжыце. Бегчы як чорт. Трымайце гэта пры сабе». Глянуўшы на дзіду.
  «Але...»
  Брын махнула рукой, адхіляючы здзіўленне маладой жанчыны. Брын павярнуўся да Гэндзі і звычайным голасам спытаў: «Бачыце што-небудзь?»
  «Не».
  Брын адключыў засцерагальнік на Сэвіджы, накіраваў зброю на Гэндзі, які ўзрушана міргнуў вачыма.
  «Што ты робіш?»
  «А цяпер, Мішэль, бяжы!»
  Мужчына адступіў, але спыніўся, калі Брын напружыўся.
  «Бяжы!» — закрычала яна. «Я сустрэну вас там, дзе я сказаў».
  Мішэль толькі імгненне вагалася, а потым пабегла назад па дарожцы. Яна растала ў ночы.
  «Што, чорт вазьмі, тут адбываецца?» Гэндзі спыніўся, разгублена расплюшчыўшы вочы.
  «Устань на калені, рукі на галаву».
  «Гэта лухта».
  «А цяпер, хто ў...» Яе словы былі абарваны, калі нечая рука схапіла яе за каўнер ззаду і моцна тузанула. Страціўшы раўнавагу, яна адскочыла назад. Вялікая жанчына з прамымі валасамі і лютасцю ў вачах выступіла перад ёй і замахнулася дубінай для забойства рыбы ёй у жывот. Брын апусцілася на калені і вырвала. Пісталет упаў на зямлю, і жанчына яго выхапіла.
   «На чорта яна?» - буркнула жанчына.
  Гэндзі рушыў наперад і падняў Брын на ногі. Ён абшукаў яе і выцягнуў з кішэні нож. Ён ударыў яе па твары моцным кулаком; адкрылася дробная рана. Яна ўскрыкнула і моцна адштурхнула Гэндзі, схапіўшыся за вінтоўку ў цяжкай жаночай руцэ. Але мужчына закруціў дэпутатку і атрымаў яе па шыі. «Не варушыся».
  Брын апусціўся, пераможаны. Калі ён аслабіў сваю хватку, яна моцна і высока тупнула яго па назе, і ён хутка ўскрыкнуў. «Ты ебаная пізда».
  Жанчына накіравала на яе вінтоўку і прарычала: «Вось і ўсё, дарагая».
  Брын паглядзела на свае выкалотыя вочы.
  «Ты ў парадку?» – спытала жанчына ў Гандзі.
  «Ці добра я выглядаю?» - выплюнуў ён. Ён зірнуў на сцежку. «Быў яшчэ адзін. Яна ўцякла».
  "Хто яна? Яны з Флетчарам?»
  Ён схапіў Брын за каўнер і валасы. «Адкуль ты ведаў? Чорт вазьмі, адкуль ты ведаў?»
  Яна не сказала яму, што характэрны пах прыгатаванага метамфетаміну — прапану, хлору і аміяку — данёсся да яе ў вільготным начным паветры.
  Кемпер быў партатыўнай лабараторыяй.
  «Хадзем унутр», сказала жанчына, азіраючыся. «Мы павінны сказаць Рудзі. Ён не будзе шчаслівы».
  Гандзі цягнуў Брын па сцяжынцы. Ён прарычаў: «Ты крычыш, скажы хоць слова, ты мёртвы».
  «Гэта ты крычаў», — не ўтрымалася яна. І быў узнагароджаны яшчэ адным кулаком у твар.
  
  КЕМПЕР БЫЎ брудны, напоўнены талеркамі са старой ежай і выкінутымі піўнымі банкамі, адзеннем і іншым смеццем.
  І было горача. Паўтара дзясятка металічных рондаляў стаялі на дзвюх прапанавых плітах. Каністры з бязводным нашатырным спіртам стаялі ля адной сцяны; у куце была рабочая станцыя для разборкі літыевых батарэй. Былі і вялізныя кучы запалак.
  Гэндзі штурхнуў Брын унутр і кінуў яе нож на стол.
  «Хто яна?» - сказаў худы, дрыготкі малады чалавек у футболцы Aerosmith і брудных джынсах. Ён некаторы час не галіўся і не мыў валасы. На яго пазногцях былі чорныя паўмесяцы. Больш цяжкі мужчына ў камбінезоне з кучаравымі рудымі валасамі паглядзеў на Брын.
  Жанчына з залішняй вагой, якая ўдарыла яе дубінкай, сказала маленькай дзяўчынцы гадоў дзевяці-дзесяці ў пацёртай майцы і заплямленай джынсавай спадніцы: «Працягвай. Вы яшчэ не скончылі». Дзяўчына — Эмі, падчарка, як меркаваў Брын — міргнула на наведвальніка і вярнулася да напаўнення вялікіх поліэтыленавых пакетаў меншымі, якія змяшчалі гатовы прадукт.
  Худы чалавек сказаў: «Паглядзі на яе твар. Усё распухла. Што адбываецца...»
  - Шшш, - агрызнуўся цяжкі. «Што за гісторыя?»
  Гандзі скрывіўся. «Яна дэпутат, Рудзі».
   «Фухня. Так апрануты? А яна грэбаны беспарадак. Паглядзіце на яе. . . . Яна з каманды Флетчара.
  «Я бачыў яе пасведчанне».
  Рудзі ўважліва глядзеў на Брын з агідай. «Ну, трахні мяне. Паліцыя? Я таксама не хачу спаліць гэтае месца. Бля, я не хачу гэтага рабіць. Пасля ўсёй гэтай працы».
  Брын прамармытаў: «Па дарозе вайскоўцы…»
  - Заткніся, - сказаў Гэндзі, хоць і млява, як быццам спатрэбіцца занадта шмат намаганняў, каб ударыць яе зноў.
  Хударлявы, апантаны яе тварам, перабіраў ляжачыя паліцы на перадплеччы. Здавалася, Гэндзі, жанчына і Рудзі не крыўдзілі свой уласны прадукт. Што не дало ёй спакою; гэта азначала, што яны будуць прымаць рацыянальныя рашэнні аб абароне сваёй дзейнасці. А гэта азначала забіць яе і знайсці Мішэль і зрабіць тое ж самае. Яна ўспомніла, як выпадкова Гэндзі прапанаваў сваё пасведчанне; таму што чалавек ведаў, што яна хутка памрэ.
  «Мама. . .”
  Жанчына двойчы ўдарыла сябе па сцягне. Мабыць, каманда азначае: маўчы. Эмі імгненна перастала гаварыць. Гэта раз'юшыла Брын і разбіла ёй сэрца.
  Пальцы жанчыны былі ў жоўтых плямах. Хаця яна, напэўна, сама не была хітрай, ёй відавочна хацелася цыгарэту. Але запальванне ў лабараторыі метамфетаміну было б падобным на пошук запалкай газавай кішэні ў вугальнай шахце.
  Рудзі спытаў: «Яна была адна?»
  «Не. Нехта быў з ёй. Яна ўцякла. Яны сцвярджаюць, што за імі гоняцца некалькі хлопцаў. Я бачыў іх. Але я не ведаю, што адбываецца. Нешта пра ўзлом на возеры Мондак. Гэта каля пяці міль...
   «Я ведаю, дзе гэта». Рудзі ішоў побач. Агледзеў рану Брына. Ён абвясціў: «Наладжана. Б'юся аб заклад, што Флетчар патэлефанаваў ім, папрасіў гэтага зрабіць гэта. Скудлівы рыжы. Сказаў, што мы тут. У яго самому не хацелася супрацьстаяць нам».
  Гэндзі сказаў: «Я не ведаю. Як, чорт вазьмі, ён мог знайсці нас тут? Мы замелі ўсе сляды».
  Вочы Рудзі на імгненне ашалелі, і ён нахіліўся да твару Брын, лютуючы: «Пагавары са мной, сука. Пагавары са мной! Што адбываецца? Хто ты, чорт вазьмі?»
  Брын меў справу з эмацыянальна ўзрушанымі. Рудзі выйшаў з-пад кантролю, кідаючыся чыстай злосцю. Яе сэрца моцна забілася як ад цяперашняга страху, так і ад мінулага ўспаміну пра тое, як кулак Кіта ўдарыў яе па сківіцы.
  Калі яна нічога не сказала, ён закрычаў: «Хто ты?» Ён выцягнуў з-за нацягнутага пояса пісталет і прыціснуў яго да яе шыі.
  - Не, - прашаптаў Брын і адвярнуўся, нібы пазбягаючы выклікаючых вачэй шалёнага сабакі. Ёй удалося роўным голасам сказаць: «У любы час у гэтым раёне будуць дзяржаўныя вайскоўцы, акруговыя дэпутаты і тактычная падтрымка».
  Жанчына выпусціла дубінку на прылавак. "О не . . .”
  Але Гандзі смяяўся. "Ніякім чынам. У яе была чортава дзіда. Яна ўцякала ад нейкіх прыдуркаў, якія ўварваліся ў дом тут. Тое, што яна мне сказала , праўда. Ні паліцыі, ні войска. Ну і ніякіх чоппераў у акрузе. Яна сказала мне, што яны не выкарыстоўваюць іх тут для тактычнай працы. Толькі медыцынскія. Гэта адказ на адно з нашых пытанняў». Ён усміхнуўся Брыну. «Дзякуй за інфармацыю, дарэчы».
   "Гэта праўда", сказала яна, гаворачы роўна, хоць усё яшчэ з цяжкасцю дыхала пасля ўдару ў жывот. Ад болю дрыжэла сківіца. «Мы не ўдзельнічалі ў аперацыі па наркотыках. Але пратакол такі, што калі дэпутат не даложыць праз пэўны час, то прышлюць падмацаванне». Яна злосна зірнула на Гэндзі. «Тактычнае падмацаванне».
  Рудзі разважаў пра гэта, жуючы мокрую ніжнюю губу. Ён прыбраў стрэльбу.
  Яна працягнула: «Калі яны ўжо не ў дарозе, то хутка будуць. Не рабіце сабе горш. Я моцна спазніўся».
  «Гэта дзяржаўны парк», - сказала жанчына. «Тут не будуць шукаць».
  — усміхнуўся Руды. «Ну, Сьюзан, чаму б ім не пашукаць? Вы можаце назваць мне прычыну? Канешне не. Ісус. Не будзь дурнем. . . . У нас была добрая здзелка, а цяпер усё аблажана. Вы гэта разумееце? Вы разумееце, якія мы трахаемся?»
  «Вядома, Рудзі. Я разумею." Сьюзен адвяла ад яго позірк. І сярдзіта жэстам маляню напаўняла мяшкі хутчэй.
  Гэндзі сказаў: «Застаюцца тыя двое. Мужчыны за імі. Прынамсі ў аднаго быў пісталет, я бачыў. Яны маглі быць з Флетчарам.
  Рудзі спытаў Брын: «Гэтыя людзі... . . хто-небудзь з іх іспанец? Адзін з іх чорны?»
  Яна не адказала. Рудзі паглядзеў на Гэндзі, які сказаў: «Была ноч. Яны былі за пару сотняў метраў. Я не мог сказаць».
  Брын сказаў: «У вас дастаткова праблем. Мы можам-"
  «Маўчы. Вы ёй верыце, гэтыя хлопцы проста ўварваліся?»
   Гэндзі адказаў: «Я не ведаю. Калі яна хлусіла, яна сапраўды ўмела гэта рабіць».
  «Вы бачыце, як нехта страляе ў яе?»
  «Не. Яна спрабавала застрэліць іх, разам з Дзікуном. . . .” Потым Гэндзі нахмурыўся. «Але яна не зрабіла стрэл. Яна магла б. Мне гэта здавалася недарэчным. Магчыма, яна спрабавала мяне падмануць. Я не ведаю».
  «Вы аддалі ёй свой пісталет?»
  «Што я збіраўся рабіць? Сказаць "не", таму што мая сям'я вярнулася ў кемпер, які рыхтуе крышталь? Я мог забраць гэта ў яе ў любы час, калі захачу».
  — Але ж яна не страляла?
  "Не. Адмовіўся».
  «Чаму?» - спытаў Рудзі, набліжаючыся да Брын.
  «Не ведаю», — падумала яна і ўтаропілася ў слязлівыя вочы таўстуна.
  У куце маленькая бялявая Эмі запячатвала пакеты з метамфетамінам. Яна вельмі шмат працавала для дзіцяці, якое не спала ў гэты час.
  Рудзі схапіў клейкую стужку, якой карысталася маленькая дзяўчынка, заляпіў запясці Брын за спіну і падштурхнуў яе да Гэндзі. «Я не магу цяпер пра яе турбавацца. Мы возьмем яе з сабой. Выцягніце яе адсюль». Зірнуў на чайнікі. «Астудзіце. усё. Спакуйце яго ў падарожжа. Бля, якая трата».
  Жанчына і хударлявы малады чалавек выключалі пліту і напаўнялі пакеты гатовым прадуктам. «Эмі», - скуголіла маці. «Хутчэй. У чым праблема?"
  "Я санлівы."
   «Вы можаце спаць, калі мы ў дарозе. Не можа быць ніякіх апраўданняў."
  «Дзе Чэстэр?» - спытала дзіця.
  «Ён твая лялька. Вы павінны лепш клапаціцца пра яго ".
  Рудзі ўзяў ружжо і аддаў яго струпаватаму маладому хлопцу. «Генры, выйдзі на вуліцу, уверх па дарожцы. Не страляйце, калі не зможаце ўсіх выбіць. Нам не патрэбны званкі для падмацавання. На самай справе, не страляйце наогул, калі вам не трэба. Бачыш каго-небудзь, вяртайся сюды».
  «Вядома, Рудзі. Вы не . . . Вы не збіраецеся сысці са мной там, ці не так?»
  Рудзі выдаў гартанны гук, зафіксаваўшы сваю агіду. «Рухацца».
  Гэндзі груба ўзяў Брына за руку. Накульгваючы, ён выцягнуў яе на вуліцу і пацягнуў да фургона, запхнуў унутр. Ён быў запоўнены адзеннем, валізкамі, хламам, часопісамі, цацкамі, бутэлькамі з хімікатамі. Ён правёў вяроўку праз яе звязаныя рукі і завязаў яе вузлом.
  Брын сказаў: «Будуць блокпосты. А ў дзяржаўнай паліцыі ёсць чопперы. Ты не пралезеш. І не думай выкарыстоўваць мяне ў якасці закладніка. Гэта ніколі не працуе. Яны застрэляць цябе раней, чым ты застрэліш мяне, або пасля. Яны аддадуць перавагу першаму, але зробяць другое. Гэта тое, як мы трэніруемся».
  Ён засмяяўся. «Нават цяпер ты не ў стане».
  «Але я заключу з вамі здзелку. Вас асабіста. Тэлефануйце ў мой офіс. Мы гэта разбяром».
  «Я асабіста?»
  «Вы».
  "Чаму я? Таму што я той, хто мые рукі? Хто не кажа, што мы з ім зробім гэта'? Таму што ў мяне на бамперы зялёныя налепкі, таму я сапраўды магу клапаціцца пра навакольнае асяроддзе? Гэта азначае, што я буду разумным?»
  Ага. Дакладна.
  «У вас там тая маленькая дзяўчынка. Зрабіце гэта хаця б для яе».
  «Я проста трахаю яе маму. Дзіця не маё». Ён зачыніў дзверы з грукатам.
  
  ДЖЭЙМС ДЖЭЙСАН БЫЎ яшчэ на некаторай адлегласці ад возера Мондак, але палічыў, што яму лепш адключыць GPS (гэта не так проста, як можна падумаць, але ў яго быў усталяваны спецыяльны перамыкач). Гэтыя спадарожнікі і тыя серверы. . . хто ведаў, якую выкрывальную інфармацыю яны захоўваюць?
  Добра для бяспекі, але дрэнна для пошуку рэстаранаў. Тым не менш, ён заўважыў залатыя аркі і пайшоў на іх. Ён праехаў на машыне, купіўшы два простых гамбургера, нарэзаныя яблыкі і дыетычную колу.
  Ён вярнуўся на дарогу, ехаў хутка, але не занадта моцна перавышаючы дазвол. З выгляду ён выглядаў стройным, прыемным бізнесменам. Але калі вас спынілі, нават з-за незапланаванага блокпаста, які не п'е, як ён, яны б неадкладна адпусцілі тых, хто не п'е, як ён, ваша імя і цэтлік усё роўна могуць трапіць у сістэму.
  Але сёння ўвечары ён павінен быў зрабіць добры час і настойваў мяжа. Ён, вядома, быў гатовы да спынення хуткасці. Зараз, слухаючы джаз, ён круціў селектар прадусталяваных налад на рулі, калі яго спыняў салдат, і гучала хрысціянская натхняльная пропаведзь. Ён таксама наляпіў на прыборную панэль фігуру Ісуса з губчатай падкладкай і налепку ў абарону жыцця.
  Магчыма, не пазбавіць яго ад штрафу, але, верагодна, перашкодзіць абшуку машыны.
  І Джэймс Джэйсан дакладна не хацеў, каб яго машыну абшукалі сёння вечарам.
  Еўшы, ён цікавіўся, як ідуць справы ў кампаніі Great Lakes Intermodal Container Services.
  У 99 працэнтах выпадкаў усё, што вам трэба зрабіць, гэта знайсці адчувальнае месца і дакрануцца да яго. Гэта ўсе. Не трэба біць, не трэба калоць.
  Дотык.
  Толькі замест таго, каб паслаць Полі ці Крыса вымагаць мяне, Манкевіц выбірае такога хударлявага прыдурка, як ты. Гэта план? Ты скуголіш на мяне, пакуль я не падуся?
  Джэйсан засмяяўся. Яго спадарожнікавы тэлефон зашчабятаў. Гэта была мадэль Iridium і наладжаная; сігнал быў скрэмбляваны як праз камуфляжную сістэму, так і праз шматрадковую праграму пераключэння, непранікальную для любога падгляду, верагодна, нават для сумнавядомага ўрадавага Эшалона, з-за двухрэжымнага скрэмблявання.
  Ён праглынуў гамбургер, які старанна жаваў. "Так?"
  Голас сказаў: «Здаецца, ваша сустрэча прайшла добра». Манкевіц не прадставіўся. Ключавое слова пра Echelon было «верагодна».
  «Добра».
   «Пэўныя заяўкі на супрацоўніцтва ўжо былі».
  Такім чынам, Морган прачытаў запіску і вырашыў быць разумным. Джэйсан задаўся пытаннем, ці будзе інфармацыя, якую ён збіраўся перадаць Манкевіцу, карыснай. Заўсёды была верагоднасць, што гэтага не атрымаецца, і рызыка была змарнаваная. Але хіба гэта не праўда жыцця?
  Прафсаюзны бос сказаў: «Што тычыцца іншага пытання, цяпер ваша асабістая паездка?»
  "Так?"
  «Я чуў ад сваяка».
  Ён меў на ўвазе круглага дэтэктыва з пушыстымі валасамі паліцыі Мілўокі, якога Джэйсанс лічыў сімпатычным. Паліцэйскі быў больш чым на ўзбраенні; ён у асноўным быў на заробку. «І?»
  «Здаецца, там будзе вечарынка».
  Гэта выклікала трывогу. «Сапраўды? Ці ведаў ён, хто будзе прысутнічаць?»
  «Блізкіх сваякоў няма. У асноўным мясцовыя, але я думаю, што некаторыя людзі з Усходняга ўзбярэжжа могуць быць. Яны абмяркоўваюць прыезд».
  Гэта азначае, што ніякай паліцыі Мілўокі, толькі мясцовыя афіцэры, магчыма, акруговыя, хоць ФБР — сям'я з Усходняга ўзбярэжжа — была магчымасць. Гэта было вельмі трывожна.
  «Такім чынам, тут можа быць шматлюдна?»
  "Можа быць."
  «Што-небудзь яшчэ пра тое, што яны будуць святкаваць?»
  "Не."
  Джэйсану было цікава, што, чорт вазьмі, там адбываецца. «Я ўсё яшчэ думаю, што мне варта ісці?»
  Ён сказаў «думаць», але сапраўдны дзеяслоў быў «хацець».
   «Вядома, павесяліцца. У вас быў напружаны дзень. Вечарынка прынясе вам карысць».
  Значэнне: чорт вазьмі, так. Падымай задніцу туды.
  І папраўце ўсё, што зламалася, што б гэта ні спатрэбіцца.
  Не вагаючыся, Джэйсан сказаў: «Я думаю, што я пайду. Хачу бачыць, хто з'яўляецца. Да таго ж я не так далёка».
  "Атрымлівайце задавальненне", - сказаў Манкевіц, цяжар свету на яго плячах.
  Яны адключыліся.
  Джэйсан адпіў соду, потым з'еў трохі зялёнага яблыка. Было кісла. Яны далі вам ёгурт, але яму не спадабаўся густ. Ён разважаў пра пачцівы тон Манкевіца. Чалавек заўсёды казаў, што не ведае, з якой планеты прыляцеў Джэйсан, амаль баяўся яго.
  Стэн Манкевіц, адзін з самых уплывовых людзей на беразе возера, ад Мінесоты да Мічыгана, і ўсё ж яму было няўтульна побач са стройным маладым чалавекам, які важыў, напэўна, удвая менш, чым прафсаюзны бос, і які большую частку часу хадзіў з прыемнай усмешкай. Частка з гэтага магла быць звязана з тым, што Джэйсанс, хоць і меў юрыдычную адукацыю ў Ельскім універсітэце і офіс у юрыдычным аддзеле прафсаюза, тэхнічна не працаваў на Манкевіца. «Спецыяліст па працоўных адносінах», ён быў незалежным падрадчыкам, магутным сам па сабе. Ён меў сваю аўтаномную вотчыну — з паўнамоцтвамі і бюджэтам, каб наймаць, каго хоча. Джэйсаны таксама маглі выкарыстоўваць грошы такім чынам, каб гэта было выгадна прафсаюзу і Манкевіцу, але пазбягала розных нязручных правілаў справаздачнасці.
  Потым таксама была розніца ў стылі жыцця. Манкевіц не быў дурным чалавекам. Ніхто не збіраўся рабіць тое, што зрабіў Джэйсан, калі яго поўнае дасье — прынамсі вуснае — не было дастаўлена прафсаюзнаму босу. Ён ведаў бы, што Джэйсан жыве адзін у добрым асобным доме каля берага возера. Што яго маці жыла ў добрай кватэры, злучанай з домам яе сына. Што яго бойфрэнд, Роберт, з якім ён быў некалькі гадоў, жыў у дзіўным таунхаусе каля берага возера. І ён, верагодна, ведаў, што Роберт, паспяховы інжынер і адзін шчыры бодзібілдар, падзяляў цікавасць Джэйсана да хакея, віна і музыкі і што партнёры планавалі грамадзянскі саюз у наступным годзе з мядовым месяцам у Мексіцы.
  Але Джэйсанс цаніў, што Манкевіц зрабіў хатняе заданне. Таму што менавіта так ён сам рабіў сваю магію.
  Асабліва Алісія. Кожны дзень пасля заняткаў у той рэпетыцыйнай, з трох да чатырох трыццаць. . . . Уражвае.
  Манкевіц, вядома, не клапаціўся пра лад жыцця Джэйсана. Што было іранічна, калі ўлічыць, што члены «Мясцовага 408» складаліся з «сініх каўнерыкаў», у асноўным мужчын, некаторыя з якіх перабілі б Джэймса Джэйсанса і Роберта без апраўдання, з магчымасцю і празмернай колькасцю піва.
  Сардэчна запрашаем у новае тысячагоддзе.
  Апошні кавалак яблыка, падсалоджанага дыетычнай газаванай вадой.
  Ён паклаў другі гамбургер назад у пакет, які закруціў.
  Ён прайшоў міма знака, які абвяшчаў, што да Клаўзена сорак дзевяць міль, які, як ён ведаў, знаходзіўся каля васьмі міль да павароту на возера Мондак. Паколькі ён гэтага не зрабіў Убачыўшы любы рух, не кажучы ўжо пра патрульную машыну, на дарозе на працягу некалькіх кіламетраў ён павялічыў хуткасць да сямідзесяці пяці.
  І націснуў селектар на хрысціянскі кампакт-дыск, проста дзеля забавы.
  
  ТРЫМАЮЧЫ ВЯЖКУЮ вінтоўку Сэвідж, Генры накіраваўся ўніз па сцежцы, куды накіраваў яго Рудзі. Ён дастаў з кішэні пачак фальгі, люльку і запальнічку таксама. Потым павагаўся і адклаў іх. Ён дзьмухнуў у рукі і пайшоў далей па сцежцы, чухаючы шнары на руцэ.
  Ён спыніўся там, дзе маленькая дарожка сутыкалася з большай, той, што вяла ўніз да возера, з якога яны бралі ваду. Ён стаяў хвілін пяць, прыжмурыўшыся, гледзячы справа налева. Не бачыў ні душы. Ён прыхінуў вінтоўку да дрэва. Калі ён зноў палез у кішэню за пачкам метамфетаміну і запальнічкай, з ценю выйшаў чалавек і ўдарыў яго ў лоб прыкладам драбавіка, які быў з гумавай падкладкай, але ўсё яшчэ дастаткова моцны, каб збіць Генры з рук. ногі. Яго галава адкінута назад, вочы не сфакусіраваны. З яго горла вырвалася булькатанне, рукі замахалі, а калені падскочылі.
  Калі прыклад вінтоўкі для аленяў, які не быў падбіты, раздушыў яго дыхальную трубу, Генры перастаў біць так моцна. Праз хвіліну ён зусім спыніўся.
  
  ў руцэ вінтоўку DEER , Харт напружыўся, калі нехта наблізіўся. Але гэта быў толькі Льюіс, які зірнуў на цела на зямлі, буркнуў і ўзяў драбавік.
  Харт нагнуўся і тыльным бокам пальцаў абмацаў шыю хударлявага чалавека. «Мёртвы. Вы ведаеце, што яны могуць зняць адбіткі са скуры».
  «Не. Я не зрабіў. Яны могуць?»
  «Так». Харт зноў нацягнуў пальчаткі. «Што за гісторыя?»
  Льюіс сказаў: «Гэта дзяўчына намеснік Брын у фургоне. Я бачыў, як нейкі хлопец яе туды паклаў. Выглядала так, быццам яна была заклеена, я маю на ўвазе рукі ззаду».
  «Такім чынам, яны трапілі адразу ў карысныя абдымкі метамфетамінаў». Харт ледзь чутна засмяяўся. «Сёння ўвечары лёс перавернецца. У канчатковым выніку паліцэйскі прыязджае ў госці на возера Мондак, і ў канчатковым выніку яны атрымліваюць трэйлер, поўны слэмэраў. Яна была адна ў фургоне?»
  «Я больш нікога не бачыў. Я не быў так блізка».
  «Дык дзе ж Мішэль?»
  «Паняцця не маю».
  Харт націснуў на затвор вінтоўкі, высунуў яе са стрэльбы і адкінуў прэч. Сам пісталет кінуў у адваротны бок. Ён значна лепш страляў з пісталета, чым з вінтоўкі. Акрамя таго, засаўка хай вы робіце патрон толькі кожныя некалькі секунд. За гэты час ён мог спустошыць абойму Глока на пятнаццаць патронаў і прайсці паўдарогу да перазарадкі.
  Яны моўчкі падышлі да фургона.
  «Колькі чалавек ўнутры?» - прашаптаў Харт.
  «Не бачыў занадта добра. Безумоўна, яшчэ адзін чалавек — і хлопец, які пасадзіў Брын у фургон. Жанчына таксама».
  Харт уважліва глядзеў на Льюіса. Чалавек глядзеў на кемпер і мясіў ложа. Яго вочы былі заклапочаныя.
  "Комп?"
  «Так?» Ён падняў вочы.
  «Мы павінны гэта зрабіць».
  «Вядома».
  «Я ведаю, пра што вы думаеце — яны дакладна не прычынілі нам шкоды. Але яны наладжвальнікі, Comp. Вараць метамфетамін. Яны ўсё роўна праз год памруць. Адчуты, або спалены да смерці, або абрэзаны кімсьці засмучаным, што яны мочаць на яго тэрыторыі. Гэта будзе хутчэй. Гэта будзе лепш для іх. Мы возьмем Брын, знойдзем Мішэль, скончым з імі, і ўсё».
  Люіс глядзеў на фургон.
  «Як мы спраўляемся з гэтым: яны прафесіяналы, і гэта азначае, што ў іх будзе зброя. Цяпер мы выйгралі крыху часу, калі я пагаварыла з мужам Брын, але гэта не значыць, што ён паверыў мне, або што яны не збіраюцца пасылаць машыну ў парк, проста для чаго. Я думаю, мы павінны выказаць здагадку, што ў доме ўжо ёсць паліцыя, і ў такую ціхую ноч, як гэтая, гук будзе разносіцца. Яны чулі стрэлы. Мы павінны скончыць гэта хутка, як толькі пачнецца стральба. Вельмі хутка».
   «Вядома».
  «У цябе ёсць такая твая запальнічка?»
  «Заўсёды носіце адзін. У выпадку, калі я сустрэну даму ў бары, трэба запаліць». Трэшчына ў яго голасе не давала жарту.
  «Ветліва з вашага боку, вы не паліце». Харт усміхнуўся, а Льюіс выдыхнуў кароткі смех. «Добра, вы абыходзіце з правага боку кемпера, без дзвярэй. Вазьміце некалькі брудных лісця і паглядзіце, ці можна знайсці што-небудзь з пластыка або гумы. Развядзіце вогнішча пад кемперам. Проста маленькі. Мы не хочам, каб гэта распаўсюджвалася і прыцягвала да нас увагу. Я проста хачу курыць. З усім гэтым аміякам і пропанам, яны звар'яцеюць і сыдуць да чорта, накіруюцца да фургона. Калі яны выходзяць. . . Добра?"
  Ён кіўнуў.
  «Я вазьму ўваходныя дзверы, вы вазьміце заднія. Вы замкнулі і загрузілі?»
  "Так."
  Харт праверыў свой «Глок» і пераканаўся, што адна з поўных абоймаў была перавернута ў яго на поясе, справа, так што ён мог лёгка схапіць яго ў левую руку для перазарадкі.
  «Трымайце SIG пад рукой».
  Льюіс дастаў з кішэні курткі свой храмаваны пісталет. І сунуў аўтамат за пояс.
  Харт заўважыў, што прапанова не была сустрэта з сарказмам або супраціўленнем раней.
  Люіс трывожна засмяяўся. «Ну, хіба мы не пара стралок?»
  «Рухайцеся павольна, рухайцеся ціха. Развядзіце агонь. Потым вярніся. Няхай усе выйдуць раней за вас пачаць стральбу. Апошняе, чаго мы хочам, гэта зайсці і забраць каго-небудзь. Вы налічылі тры, так?»
  «Так, але цяпер я думаю пра гэта, жанчына павярнула галаву і нешта сказала. Яна не глядзела на двух мужчын. Можа, яшчэ нехта ёсць».
  «Добра, мы плануем чатыры».
  
  ВЯРОВКА, якой ГЭНДЫ прычапіў яе да мацавання ў кузаве чатырнаццаціфутавага фургона, была тоўстая і зроблена з нейлону — трывалая, але слізкая. Брыну нарэшце ўдалося развязаць яго. Стужка на яе руках ззаду не паддавалася, але яна здолела падняцца на ногі. Кнопкі ў задніх дзвярах былі ўпоравень, і яна не магла іх падняць. Яна натыкнулася на пярэднюю частку фургона, спатыкнулася аб рычаг перадач і стукнулася галавой аб прыборную панэль. Нейкі момант яна ляжала ашаломленая. Затым здолела выправіцца і, павярнуўшыся спіной да бардачка, адчыніла яго. Пуста, акрамя папер.
  Яна павалілася на пярэдняе сядзенне фургона, пераводзячы дыханне. Цягліцы яе жывата былі ў агоніі ад навігацыі ўперад і ад цмоку дубінкі, якую нанесла на яе жонка Гэндзі. Брын паспрабавала націснуць кнопку разблакоўкі на падлакотніку, але яна была па-за дасяжнасцю яе звязаных рук. Яна агледзела астатнюю частку фургона, смецце, скрынкі, сумкі з пакупкамі. Ні нажоў, ні інструментаў. Няма тэлефонаў. Яна адкінулася на сядзенне, заплюшчыўшы вочы ў роспачы.
   Потым за ёй закрычала жанчына.
  - Мішэль, - прашаптала яна. Няўжо вярнулася, знайшлі яе ля возера і прыцягнулі сюды? Брын абярнуўся. Але акрамя пярэдніх вокнаў у фургоне было толькі два: у задніх дзвярах. Яны былі непразрыстыя ад бруду.
  Брын паглядзеў у бакавое люстэрка. Дым напоўніў ноч. Гарэў кемпер? Лабараторыі метаду былі сумна вядомыя спальваннем пліт.
  Маленькая дзяўчынка была ўнутры! - падумала яна, спалохаўшыся.
  Зноў пачуўся голас: «Не, не! Калі ласка!» Голас жанчыны быў не Мішэль. Гэта належала маці Эмі.
  Потым трэск стрэлаў з пісталета.
  Страла драбавіка.
  Яшчэ чатыры-пяць патронаў. Паўза, магчыма, для перазагрузкі. Больш здымкаў.
  Цішыня. Потым голас, прарэзлівы ад страху ці адчаю. Мужчына, жанчына ці дзіця? . . . Брын не мог сказаць.
  Яшчэ адзін стрэл.
  Больш цішыні.
  Калі ласка, няхай у яе ўсё будзе добра. Калі ласка . . . малюючы малюсенькі твар дзяўчыны.
  У люстэрку бакавога віду мільгануў рух. Нейкая постаць з пісталетам у руках хадзіла вакол фургона, уважліва разглядаючы яго і кусты побач.
  Затым ён павярнуўся да фургона, у якім сядзеў Брын.
  Яна азірнулася ў пошуках чаго-небудзь, што вызваліла б яе рукі. Яна насунула іх на рычаг пераключэння перадач паміж сядзеннямі і пачала пілаваць. Жэст быў марны.
  Яна зірнула вонкі. Постаць цяпер глядзела прама на фургон.
  
  ШЭРЫФ ТОМ ДАЛ стаяў над двума целамі на кухні: дзелавая жанчына гадоў трыццаці, выглядала так, быццам яна скінула чаравікі пасля працы, радасна чакаючы выходных для адпачынку; іншы труп быў цвёрдым мужчынам прыкладна яе ўзросту, з капой паслявучэбных валасоў. Ён быў з тых хлопцаў, з якімі можна было выпіць піва ў The Corner Place на Гумбальдзе. Кроў зрабіла на падлозе вялізныя плямы.
  Нягледзячы на тое, што ў Даля была перавага, якую большасць праваахоўнікаў атрымлівае ад працы, гэтае злачынства яго ўзрушыла. Большасць смерцяў у акрузе Кеннеша былі выпадковымі і адбыліся на вуліцы. Замерзлыя бамжы, ахвяры аўтакатастроф, рабочыя, здраджаныя сваёй тэхнікай, спартсмены — сіламі прыроды. Было цяжка бачыць гэтых бедных маладых людзей у іх уласным доме, забітых бандытамі.
  Ён глядзеў на іх бледныя рукі; тыповыя нябожчыкі тут былі румяныя і мазолістыя.
  І ў дадатак да ўсяго, яго ўласны намеснік - яго таемны фаварыт у аддзеле, дачка, якую ён хацеў бы мець - знік з дома, вытатуяванага агнём з стралковай зброі.
  Ён павольна выдыхнуў.
  Унізе пачуліся крокі. «Сябар?» — спытаў Даль Эрыка Манса, чалавека, якога ён вырашыў не пасылаць тут, выбіраючы замест Крыстэн Брын Макензі. І чалавек, чыя будучая прысутнасць у дэпартаменце стала б пастаянным напамінам аб гэтым рашэнні, як бы ні склалася.
  «Ад яе няма ніякіх прыкмет».
  Адна палёгка. Ён быў упэўнены, што яны знойдуць яе цела наверсе ў спальні. Забілі і, можа, не адразу.
  Манс сказаў: «Яна можа быць з імі. Або яна з Брын, недзе хаваецца».
  «Давайце маліцца за гэта», — падумаў Даль, і так і зрабіў, хоць і вельмі ненадоўга.
  Да яго паступіў званок. Спецыяльны агент Брындл растлумачыў, што ФБР дасылае некалькіх агентаў - цяпер, калі Эма Фельдман, сведка па справе супраць Манкевіца, памерла. Камандзір дзяржаўнай паліцыі таксама кіраваўся сюды, і яму не спадабаліся фэбі — ён меў схільнасць моцна ціснуць у спаборніцтвах па пісцы, — але Даль быў за тое, што чым больш, тым лепш. Ніводнаму злачынцу не ўдалося ўцячы, таму што на яго след было занадта шмат таленавітых паліцэйскіх. Ну, часцей за ўсё.
  Падраздзяленне паліцыі штата на месцы злачынства таксама было ў дарозе, таму Даль загадаў сваім хлопцам пакінуць доказы для збору, але шукаць усюды, дзе трэба, каб высветліць, што здарылася і дзе могуць быць Брын і сябар Фельдманаў.
  Не спатрэбілася шмат часу, каб знайсці значныя часткі галаваломкі: стрэлы праз вокны, стрэлы ўнутры, стрэлы звонку, сляды, якія сведчаць аб тым, што злачынцамі былі два мужчыны. Уніформа дэпартамента шэрыфа Брына была ўнутры, і сябар кінуў яе шыкоўныя гарадскія чаравікі побач з Мэрсэдэсам Фельдманаў — абодва на карысць практычнага турыстычнага абутку. Адзін быў паранены; яна карысталася кіем або мыліцай і, здавалася, цягнула адну нагу.
  Мэрсэдэс стаяў перад гаражом са стрэламі ў дзве шыны, разбітае шкло і падняты капот, звісаючы кабель акумулятара. Яшчэ адна машына, калі ўцякала, спаліла гуму — ну, рассыпаў жвір. Іншы кульгаў, цягнучы кватэру.
  Але фрагменты галаваломкі не давалі ніякага адчування агульнай карціны. Цяпер, стоячы перад духмяным камінам у гасцінай, Даль рэзюмаваў для сябе: беспарадак. Мы атрымалі беспарадак на нашых руках.
  І дзе, чорт вазьмі, Брын?
  Эрык?
  Лепш бы гэта быў не ён. Вы ведаеце, як ён атрымлівае.
  Даль заўважыў нешта ў драўляных вырабах. «Хто-небудзь спрабуе гуляць у CSI ?» - кісла спытаў ён, гледзячы на Мунса.
  Дэпутат паглядзеў, куды паказваў. Здавалася, нехта выкалупаў кулю з ліштвы. "Не я."
  Навошта некаму ўзяць на сябе клопат выкапаць адну, а не другую кулю? чаму? Таму што на ім была яго ДНК?
  Хутчэй за ўсё, і гэта значыла, што ён паранены.
  Гэта таксама азначала, што ён прафесіянал. У большасці злачынстваў у акрузе Кеннеша ўдзельнічалі людзі, якія нават не ведалі, што такое ДНК, і тым больш не перажывалі, што пакінуць яе.
  Наёмны забойца.
  Добра, падумай. Двое мужчын былі наняты, каб забіць Эму Фельдман. Яны зрабілі гэта — і забілі яе муж таксама. Тады, можа быць, іх здзівіў сябар, які пад'ехаў з імі. Магчыма, яна была на прагулцы або наверсе ў душы, калі прыбылі забойцы.
  А можа, гэта Брын здзівіла іх.
  Нехта, верагодна, Брын, стрэліў у аднаго з мужчын, параніўшы яго. Ён выкапаў са сцяны кулю з ДНК-пакрыццём.
  Але што было далей?
  Яны дзесьці кінулі сваю машыну і ўзялі машыну Брын? Сябар і Брын былі з імі, палоннымі? Няўжо жанчыны абулі гэтыя чаравікі, каб збегчы ў лес?
  Яны былі мёртвыя?
  Ён патэлефанаваў намесніку Хаўі Прэскоту па радыё. Вялікі чалавек быў каля возера ў двары паміж 2 і 3 Lake View, дзе яны знайшлі некалькі слядоў. Ён шукаў любы след, які нехта пакінуў. Прэскот быў лепшым паляўнічым у офісе, хаця для ўсіх было загадкай, як 280-кілаграмовы чалавек падкраўся да сваёй здабычы.
  «Што-небудзь, Гаўі?»
  «Не, сэр. Але тут цёмна, як ноччу».
  Цёмна, як ноч, падумаў Даль. Гэта праклятая ноч .
  «Працягвай шукаць».
  Даль сказаў Эрыку Мунсу, які паціраў дзяржальню свайго пісталета, як дзіця гуляе з кубкам: «Я хачу атрымаць целы. . . .” Даль завагаўся ад недарэчнага слова. «Я хачу хутка сабраць сюды некалькі шукальнікаў. Столькі, колькі можам. Але толькі са зброяй. Добраахвотнікаў няма».
  Манс паспяшаўся да сваёй службовай машыны, каб выклікаць пошукавую групу.
  Даль выйшаў на вуліцу і паглядзеў на возера. Месяц быў нізка, затрымліваючы большую частку свайго асвятлення ад паверхні.
  У Даля затрашчала радыё. «Гэта Піт».
  «Ідзі наперад».
  «Я на пад'ездзе нумар адзін. Я яшчэ не правяраў гэта, але хацеў сказаць вам ". Ён задыхаўся. «Толькі што міма мяне праехаў грузавік. Белы пікап. Накіраваўся сваім шляхам».
  Грузавік.
  «Хто ўнутры?»
  «Не бачыў».
  "Добра. Праверце дом. Я хачу ведаць, што ты знайшоў».
  "Буду рабіць."
  «У мяне ёсць кампанія», — сказаў шэрыф Мансу, потым патэлефанаваў Прэскоту і сказаў яму сачыць за аўтамабілем.
  Яны ўбачылі, як ён павольна набліжаецца і павялічвае праезд.
  Рукі і Даля, і Манса былі каля зброі.
  Але гэта аказалася не пагрозай.
  Хаця гэта, вядома, было ўскладненнем.
  Грэм Бойд вылез з кабіны, пакінуўшы сваіх пасажыраў, тры пухнатыя кусты, ззаду, і падышоў проста да Даля.
  «Яе няма тут, Грэм. Мы не ведаем, дзе яна».
  - Дай мне паглядзець, - хісткім голасам сказаў вялікі мужчына, накіроўваючыся да дома.
   «Не, я не магу вас пусціць. Там некалькі целаў. Людзей забівалі, расстрэльвалі. Гэта месца злачынства».
  «Дзе яна ?» Голас Грэма быў дрыготкім.
  Шэрыф абняў чалавека за цвёрдыя плечы і адвёў. «Мы думаем, што Брын і сябар гэтых людзей уцяклі».
  "Яны зрабілі? Дзе?”
  «Мы нічога дакладна не ведаем. Зараз мы прыцягнем сюды пошукавую групу».
  "Ісус Хрыстос."
  «Глядзі, давай мы тут зробім сваю працу. Я ведаю, што гэта цяжка. Але я папрашу вас дапамагчы нам выбрацца і пайсці дадому. Калі ласка».
  Радыё зноў затрашчала. «Шэрыф, гэта Гаўі. Я агледзеў бераг і нешта знайшоў».
  «Ідзі наперад».
  «Машына з дарогі. Зайшоў у возера, здаецца».
  " Выглядае як?" - адрэзаў ён. «Ці зрабіў?»
  Паўза. "Так, так".
  «Дзе?»
  «Вы бачыце ліхтарык? Сыгналю”.
  У двухстах-трох ярдах у цемры калыхалася маленькая жоўтая кропка.
  Грэм закрычаў: «Што гэта за смецце, якога колеру?»
  Ваганне. Даль паўтарыў пытанне.
  Прэскот сказаў: «Тут ёсць бампер. Ён цёмна-чырвоны».
  «О, чорт, - сказаў Грэм і кінуўся бегчы.
  - Чорт вазьмі, - выплюнуў Даль. Ён і Манс селі ў машыну шэрыфа, за рулём Манс. Яны спыніліся, і Грэм забраўся ззаду, потым яны панесліся да берага.
   Сляды ад зносу, пыл ад падушкі бяспекі, драпіны на камянях і аўтамабільны смецце — кавалкі чырвонага пластыка ад ліхтароў, аскепкі шкла — і нафтавая пляма каля берага не пакідалі ніякіх сумневаў. Аўтамабіль з'ехаў з дарогі, стукнуўся аб каменны ўступ і зваліўся ў ваду.
  - Божа, - прамармытаў Грэм.
  Што гэта зрабіла са сцэнарыем? Хто быў у машыне?
  Ці хто яшчэ ў машыне?
  «Гэта не значыць, што гэта яе дакладна, Грэм. Або што яна нават была ў ім».
  «Брын!» - крычаў яе муж. Голас рэхам разнёсся па возеры. Грэм скрабаў па камянях.
  «Не!» - сказаў Даль. «Мы не ведаем, дзе стральцы». Потым Мунсу: «Ператэлефануйце ў дзяржаўную паліцыю. Патрэбны вадалаз і грузавік з лябёдкай. Скажы ім возера Мондак. Заходні бераг. Яны могуць праверыць глыбіню. . . . Грэм, гэта таксама месца злачынства. Мы не можам дапусціць, каб вы гэта аблажалі».
  Грэм нешта зачэрпнуў з вады і апусціўся на калені. Галава апусцілася. Даль зноў сабраўся крыкнуць на яго. Але стрымаўся.
  «Я паднясу яго сюды?» — спытаў Мунс.
  «Не. Хай будзе». Даль накіраваўся да краю вады, асцярожна спускаючыся па камянях, яго нага ў агоніі.
  Грэм павольна ўстаў і працягнуў шэрыфу карту акругі Хэгстрама. На размоклай вокладцы было напісана маркерам Dep. КБ Макензі.
  На імгненне Даль падумаў, што Грэм збіраецца нырнуць услед за ёй. Ён напружваўся, каб стрымаць яго. Але вялікі чалавек нічога не зрабіў. Яго плечы апусціліся, і ён глядзеў на чорную ваду.
  Шыпенне і трэск. «Шэрыф, Піт. Я ў нумар адзін Lake View. Дома нікога няма, і ўсё запячатана. Але за домам стаіць кінутая машына».
  «Кінуты?»
  «Я маю на ўвазе нядаўнія. Я патэлефанаваў. Скрадзены ў Мілўокі некалькі дзён таму. Па VIN. Нумары адпавядаюць таму ж году і мадэлі, але не ідэнтыфікацыйнаму нумару. І там дзве кулявыя дзіркі збоку і задняя шына прастрэліла».
  Такім чынам, гэта машына, якая выехала з пад'езда Фельдманаў.
  Ён думаў пра Грэма і ўсім сэрцам жадаў, каб гэты чалавек быў у іншым месцы. Але ён не мог губляць часу. «Поп багажнік. Скажы мне, што ўнутры».
  «Я зрабіў, шэрыф. Пусты».
  Дзякуй, Госпадзе.
  «І ў дом ніхто не ламаўся?»
  «Не, я быў вакол гэтага. Магчыма, яны ўзламалі замок і замкнулі».
  "Забудзь. Падыдзіце да бліжэйшага дома. Нумар два».
  «Так, сэр».
  «Ты таксама ідзі туды», - сказаў Дал Прэскоту.
  Вялікі намеснік кіўнуў і рушыў уверх па грунтавай дарозе.
  Доўгае маўчанне. Грэм працёр вочы, потым углядзеўся ў возера. «Не ўяўляйце, што гэта так глыбока. Яна магла выбрацца».
  «Я ў гэтым упэўнены».
  «Вы не верыце, праўда? Ты думаеш, што яна памерла. Ну, яна не з'яўляецца.
   «Я зусім гэтага не кажу, Грэм. Яна сапраўды жорсткая. Адзін з самых жорсткіх».
  «Вы павінны абшукаць тэрыторыю».
  "Мы будзем."
  «Я маю на ўвазе зараз! Прыбярыце сюды дзяржаўных вайскоўцаў».
  «Яны ў дарозе. Я ўжо званіў».
  «ФБР. Яны ж за нешта такое ўцягнуцца, ці не так?»
  «Так. Яны таксама будуць тут».
  Грэм павярнуўся і паглядзеў на 2 Lake View. Зараз пад'язджала службовая машына Гібса.
  У Даля было многае ў галаве, але не настолькі, каб ён не мог ціха памаліцца, каб яго намеснік і госць не былі ў гэтым доме, мёртвыя, як Фельдманы. «Ідзі дадому. Будзь з Джоі. Вы яму зараз спатрэбіцца».
  Потым у бляшаным дынаміку пачуўся ўзбуджаны ляскат: «Тут нешта ёсць, шэрыф», — перадаў па радыё Піт Гібс.
  «Ідзі наперад».
  «Узламалі. І мне здаецца, што я бачу дзіркі ад куль у некаторых вокнах наверсе».
  «Заставайцеся на месцы, пакуль не прыедзе Эрык». Ён кіўнуў на маладую дэпутацкую асобу, якая кінулася сур'ёзна бегаць.
  «Мне здаецца пустым», — сказаў Гібс.
  «Трымай сваю пазіцыю».
  «Так, сэр».
  «Калі Эрык прыйдзе туды, заходзьце. Але выкажам здагадку, што яны ўнутры. І мы ведаем, што яны ўзброеныя».
  Грэм разглядаў бераг, спіной да Даля, які глядзеў на дом. Хвіліны ішлі павольна, як гэта магло быць, і Даль выявіў, што затаіў дыханне ў чаканні стрэлу.
   Нарэшце радыё затрашчала.
  Няма перадачы.
  Даль не хацеў ператэлефаноўваць, і каб іх радыёстанкі завішчалі, выдаючы іх месцазнаходжанне.
  нічога.
  Пракляцце.
  Нарэшце патэлефанаваў Эрык Манс. «Дом вызвалены, Том. Яны былі тут. Была перастрэлка. Але целаў няма. Але ў нас нешта дзіўнае».
  «Дзіўна, Эрык. Я не магу выкарыстоўваць weird. Проста скажы мне».
  «Спальня наверсе. Нашатырны спірт па ўсёй падлозе ваннай. Смярдзіць, як у скрыні для дзіцячых пялёнак».
  «Аміяк».
  «І мы знайшлі форму Брына. Уся яе вопратка».
  Грэм напружыўся.
  «Яны былі наскрозь мокрыя і ў гразі. А шафа і камода былі адчынены. Думаю, яна пераапранулася, а потым знялася».
  Даль зірнуў на Грэма, які з палёгкай заплюшчыў вочы.
  «Шэрыф, гэта Гаўі. Я на вуліцы. Я бачу два сляды, жаночыя, я думаю, яны меншыя, бягуць у лес за домам. Яны ідуць да ручая, які вяртаецца да Фельдманаў. Тады я іх губляю».
  «Зразумела». Дал абняў рукой Грэма за масіўныя плечы і адвёў мужчыну да яго службовай машыны. «Слухай, мы ведаем, што твая жонка нармальна выйшла з машыны. Калі хто і ведае, як застацца ў жывых, дык гэта яна. Я маю на ўвазе, я ведаю гэта сапраўды, Грэм; Я падпісаў патрабаванне аб аплаце каб яна хадзіла на ўсе навучальныя курсы, якія яна наведвае. Чорт вазьмі, яна бярэ іх так шмат, што за спінай яе называюць Школьніцай. Толькі не кажыце ёй, што я гэта сказаў. Хадзем, я адвяду цябе за грузавіком. Мы з табой занадта старыя, каб бегаць трушком».
  
  Пстрыкнуў аўтаматычны замок ФУРГОНА .
  Брын павярнуўся да пасажырскіх дзвярэй, якія адчыніліся.
  Харт стаяў, выставіўшы стрэльбу наперад, уважліва шукаючы пагроз. Ён убачыў, што яе рукі былі заклеены скотчам і што ў фургоне не было людзей. Ён залез.
  За ім грукнулі дзверы.
  Ён адклаў пісталет і пачаў шукаць у грудах смецця на падлозе і непасрэдна за пярэднімі сядзеннямі.
  Брын сказаў: «Дзяўчына там, у кемперы? Маленькая дзяўчынка?»
  «Не. У яе ўсё добра».
  «Агонь?»
  «Дыверсія. Кемпер не гарэў».
  Брын паглядзеў. Дым рассеяўся. Ён казаў праўду.
  Харт знайшоў адбельвальнік, адкрыў яго і намачыў свае пальчаткі і ключы, якія былі акрываўленыя. Затым яшчэ больш наліў слязу ў сваю скураную куртку — здавалася, дзірка ад кулі ад стрэлу Мішэль. Ён павольна выдыхнуў ад болю.
  Смурод хлоркі падняўся і пякло вочы. Яго таксама. Абодва міргалі вачыма.
  «Наркотыкі. . . Не можа быць занадта бяспечна ў наш час ". Было падобна, што ён прасіў прабачэння за дым. Харт паглядзеў на яе, засяродзіўшы ўвагу на моцна апухлай шчацэ. Ён нахмурыўся.
  «Вы мне праўду кажаце? Яна жывая?» Яе вочы ўпіваліся ў ягоныя. Ён азірнуўся.
  «Дзяўчына? Так, я вам казаў. Маці, калі яна была маці, яна не. Астатнія таксама не. . . . Цікава, яны пакінулі дзіця ў кемперы, калі думалі, што ён гарыць. І выбег на вуліцу. Магчыма, яны проста хацелі змагацца. А можа, проста хацелі пакінуць яе гарэць».
  Брын агледзеў яго. Салідны твар, шэрыя вочы, доўгія валасы, цёмныя і сухія. Шурпатая скура. У дзявоцтве ў яе былі прыступы; гэта мучыла яе. Але стан праясніўся, як толькі яна паступіла ў каледж. Ён не быў прыгожым, не вельмі, але ў яго была ўпэўненасць у рыдлах, сама па сабе прывабнасць.
  «Брын», - разважаў ён.
  Адкуль ён ведаў яе імя? Ці сказаў яму Гэндзі перад смерцю? Не. Мужчыны былі ў другім доме ўздоўж Лэйк-Вью-Драйв, у спальні. Ён бы ўбачыў значок з імем на яе блузцы.
  «Харт».
  Ён кіўнуў з раздражнёнай усмешкай. «Мой сябар казаў шмат. Аддаваць гэта».
   «Як яго зноў завуць?»
  Усмешка зацягнулася.
  Брын сказаў: «Скажы мне, дзе дзяўчына».
  «У сваім пакоі ў кемперы». Харт працягваў: «Яна ў ложку з нейкай лялькай па імені Чэстэр. Я знайшоў для яе. Або труса. Я не ведаю».
  «Вы пакінулі яе там?» - злосна спытаў Брын. «Яна магла выглянуць вонкі і ўбачыць цела сваёй маці?»
  «Не, мой сябар іх усіх вывозіць у лес. Я сказаў дзяўчыне заставацца на месцы. Раніцай у гэтым парку будзе больш паліцэйскіх на квадратны фут, чым у паліцэйскай акадэміі. Яны яе знойдуць».
  «Яна мёртвая, ці не так? Ты яе таксама забіў».
  Твар яго напружыўся. Яму было непрыемна, што яна сумняваецца ў ім. «Не, я яе не забіваў. Яна ў ложку з Чэстэрам. Я казаў табе."
  Брын вырашыла, што паверыла яму.
  «Дык што здарылася?» — спытаў ён. «Вы сустрэлі таго хлопца ў лесе, і ён хацеў дазволіць вам карыстацца сваім тэлефонам тут. І вы зайшлі ў лабараторыю метаду».
  «Я зразумеў гэта раней. Але не раней дастаткова».
  «Панюхаў, праўда? Аміяк?»
  «Так. І хлор таксама. І гарыць прапан».
  «Вось як я гэта знайшоў», - сказаў Харт. «Я быў ля таго возера і адчуў яго пах».
  «Напэўна, вецер змяніўся», - сказала яна. «Я не адчуў паху, пакуль мы амаль не апынуліся тут».
  Харт пацягнуўся. «Цьфу. Сапраўдная ноч. Б'юся аб заклад, вы не бачыце шмат такіх з іх у. . . што гэта зноў за акруга?»
  «Кенеша».
  Ён зноў паглядзеў на рану на яе твары. Ён быў бы адзначаючы, наколькі гэта было заражана, наколькі балюча. Яна меркавала, што ён падумае, як доўга яна зможа пратрымацца, перш чым яна скажа яму, дзе Мішэль.
  Назаўжды.
  Цікава, ці праўда гэта.
  І нібы чытаючы яе думкі: «Дзе твая сяброўка Мішэль?» — роўным голасам сказаў ён.
  «Я не ведаю». Успамінаючы, што знайшлі яе сумачку. Яны ведалі, хто яна і дзе жыве.
  Харт злёгку паварушыўся на сядзенні і скрывіўся, мабыць, ад болю ў прастрэленай руцэ. "Як гэта імя - Брын?"
  «Нарвежскі».
  Ён кіўнуў, успрыняўшы гэта. «Ну, наконт Мішэль, ты мне хлусіш. Вы ведаеце, дзе яна». Ён сапраўды выглядаў пакрыўджаным. Ці балюча. Праз імгненне Харт сказаў: «Ведаеце, я размаўляў з кімсьці сёння вечарам. Па тэлефоне».
  «Размаўляў з кім-небудзь?»
  "Ваш муж."
  Яна нічога не сказала, спачатку падумаўшы, што ён блефуе. Але потым успомніла, што ў яе забралі тэлефон. Грэм мог патэлефанаваць, а Харт адказаць.
  «Я прыкінуўся яшчэ адным салдатам. Я сказаў яму, што вы затрымаліся. Ён купіў. Я мог сказаць. Ніхто не ідзе, каб выратаваць вас. І перш чым вы спадзяецеся, я дастаў акумулятар. Немагчыма прасачыць. Цяпер, дзе яна? Мішэль?»
  Яны праводзілі адзін аднаго вачыма. Яна была здзіўлена, як лёгка гэта было.
  «Вы забілі яе сяброў. Навошта мне казаць табе, дзе яна, каб ты мог і яе забіць?»
   «Значыць, — сказаў ён, кіўнуўшы, — Мішэль была сябрам сям'і? Няўжо так яна ўмяшалася ва ўсю гэтую справу?» Смех. «Не ў той час і не ў тым месцы, можна сказаць. Сёння вечарам шмат чаго адбываецца».
  «Нам трэба пагаварыць аб тым, каб тут дамовіцца».
  «Б'юся аб заклад, гэта для вас упершыню. Быў для мяне».
  "Што?"
  «Гульня, у якую мы гулялі сёння вечарам. Як покер. Блеф. Ты падманваеш мяне, я падманваю цябе».
  покер . . .
  «Мой сябар распавядаў мне пра гэтага персанажа. Яго мама ці бабуля, я забыўся, казалі пра Трыкстэра. Нейкая міфалогія, казка. Ён прычыняе ўсякае гора. Гэта тое, што я называў цябе ўсю ноч, Брын.
  Трыкстэр, падумала яна.
  Харт працягваў: «Той тэлевізар у доме нумар два на Лэйк-Вью — знайсці канал, дзе размаўляюць жанчыны. Гэта было разумна. І аміяк над дзвярыма. Але цяпер я думаю пра гэта, вы ж не сфальсіфікавалі яго, каб упасці, ці не так? Вы б патурбаваліся аб тым, што ратавальнікі або вашыя сябры паліцыянты аслепнуць. Смешна - ведаць, што ты не прыдумаў баязлівую пастку. . . прымушае мяне адчуваць сябе лепш з табой».
  Брын Макензі стрымала ўсмешку і не дала яму задавальнення ад адказу.
  «Тады каноэ. І кроў на карнізе».
  «А ты ў трохколавым аўтамабілі», - адказала яна.
  «Але цябе не падмануў, так?»
  «Я магу сказаць тое самае. У рэшце рэшт, вы тут. Ты знайшоў мяне».
   Ён агледзеў яе. «Кроў на выступе. Вы за гэта лішняе сябе парэзалі?»
  «Кетчупа з сабой не браў». Яна нахiлiла галаву, каб ён мог убачыць застылую кроў у яе валасах. Потым яна дадала: «Ліхтарык падмануў мяне на карнізе. Што ты зрабіў, зрабіў з майкі вяроўку?»
  «Так. Мае сябры. Давялося бачыць больш татуіраванага цела, чым хацелася. Я таксама выкарыстаў галінку, каб яна вісела далёка і боўталася на ветры».
  «Але як вы нас знайшлі?»
  «Ажына».
  Яна пахітала галавой, сумна ўсміхаючыся. У яго ёсць спадарожнік. У мяне ёсць самаробны цацачны компас. . . хаця адзін працаваў гэтак жа добра, як і другі, падумаў Брын. «Дэпартамент шэрыфа не будзе плаціць за гэта».
  «Я меркаваў, што вы паедзеце да гэтай сцежкі, Джоліет, і адтуль на поўнач. І едзьце да міжштатнай дарогі або да Пойнт-оф-Рокс».
  «Я выбраў міждзяржаўную дарогу. Пад'ём быў бы няпростым, але ён бліжэй, і калі мы дабярэмся да шашы, на дарозе будзе шмат грузавікоў».
  «Як жа ты не заблукаў?»
  «Добрае пачуццё арыентацыі». Яна ўважліва агледзела яго. «Навошта ты гэта робіш, Харт?» — спытала яна. «Гэта безнадзейна».
  «Ах, Брын, мы абодва занадта разумныя, каб весці перамовы аб закладніках».
  Тым не менш яна працягнула: «Менш за два працэнты злачынцаў сыходзяць з рук за забойства — і звычайна гэта кліпы пра наркотыкі, у якіх нікога не хвалюе ахвяра, або ёсць так шмат падазраваных, што нават не варта расследавання. Але сёння вечарам. . . яны не спыняцца, пакуль не збяруць вас. . . . Ты не дурны, Харт.
  Зноў ён здаваўся параненым. «Гэта было паблажліва. . . . І тое, што вы спрабуеце, танна. Я ставіўся да вас з павагай».
  Ён меў рацыю.
  Ён пацягнуўся і памасіраваў прастрэленую руку. Кулявая дзірка была каля краю курткі. Відавочна, у ім не было косткі і жыццёва важнай пасудзіны. Ён разважаў: «У нас вар'яцкая праца, ці не так, Брын?»
  «Мы не ў адной сферы працы». Яна не магла не кпіць.
  «Вядома, мы. . . . Возьмем сённяшні вечар: мы прыйшлі сюды, каб выканаць працу, якую дамовіліся выконваць. І цяпер у нас тыя ж мэты. Каб спыніць адзін аднаго і выбрацца жывымі з гэтага праклятага лесу. Хто піша вашу зарплату, а хто маю, гэта толькі тэхнічныя нюансы. Не мае вялікага значэння, чаму мы тут. Галоўнае, што мы ёсць».
  Яна мусіла засмяяцца.
  Але ён працягваў, быццам яна прызнала яго думку. І паглядзеў ёй у вочы, ажыўлена сказаў: «Але ты не думаеш, што гэта тое, што робіць усё вартым? Нават тое, што адбылося сёння ўвечары, усё гэта дзярмо. Я раблю. Я б ні на што не прамяняў сваё жыццё. Паглядзіце на большую частку астатняга свету - хадзячых мерцвякоў. Яны не што іншае, як трупы, Брын. Сядзець, засмучаны, злы з-за таго, што яны бачылі па тэлевізары, асабіста для іх нічога не значыць. Ідуць на працу, вяртаюцца дадому, размаўляюць пра рэчы, якія яны не ведаюць і не хвалююць. . . Божа, ці не забівае іх нуда? Гэта было б мне. Мне трэба больш, Брын. Ці не?» Ён масажаваў шыю непашкоджанай рукой. «Скажы мне, дзе яна. Калі ласка. Будзе кепска».
  «Я кажу табе, а ты пакідаеш мяне жыць?»
  Паўза. Затым: «Не, я наўрад ці магу гэтага зрабіць. Але ў мяне ёсць твой нумар тэлефона. Я ведаю, што ў вас ёсць муж і, магчыма, у вас ёсць дзеці. Калі вы скажаце, яны будуць у парадку».
  «Як ваша поўнае імя?»
  Ён паківаў галавой, нахмурыўшы яе.
  «Ну, добра, Харт імя або прозвішча, слухай: ты арыштаваны». Яна прачытала папярэджанне Міранды ад пачатку да канца. Яна ніколі не карысталася тымі ламінаванымі карткамі, якія раздавалі паручыцелі. Яна вывучыла мову шмат гадоў таму.
  «Вы мяне арыштоўваеце?»
  «Вы разумееце свае правы?»
  Пацешыўшыся, ён сказаў: «Я ведаю, што вы ведаеце, дзе яна. У вас дзесьці была сустрэча, ці не так? Я ведаю, што. Таму што я б так зрабіў».
  Парушаючы наступнае маўчанне, ён працягнуў: «Жыццё смешнае, ці не так? Здаецца, усё ідэальна. План, перадгісторыя, даследаванне, дэталі. Вы нават разумееце, што чалавечы фактар. Чыстая дарога, лёгкі ўцёкі, вы адцягнулі ўсіх, каму трэба адцягнуць увагу. А потым адбываецца нешта маленькае. Занадта шмат чырвонага святла, шына спускаецца, аварыя спыняе рух. А псіх-ахоўнік, які толькі што атрымаў новы сорак чатыры Desert Eagle, якому так хочацца карыстацца, прыходзіць на працу на дзесяць хвілін раней, таму што прачнуўся раней, чым будзільнік, бо за два кварталы ад яго пачаў брахаць сабака, таму што вавёрка... . .”
   Голас яго сціх. Ён сціснуў пальцы ў пальчатках, злёгку паморшчыўшыся, калі паварушыў левай рукой. «І ўсе твае планы паляцяць у дым. Планы, якія не маглі пайсці не так, ідуць не так. Вось што здарылася з намі сёння вечарам, Брын. Ты і я абодва».
  «Развяжы мае рукі, аддай сваю зброю».
  «Вы сапраўды думаеце, што збіраецеся арыштаваць мяне проста так?»
  «Вы не звярталі ўвагі. Я ўжо зрабіў».
  Ён зноў пацягнуўся. «Не такі малады, як раней». Ён памасіраваў левую руку. «Як даўно вы жанатыя?»
  Яна не адказала, але мімаволі зірнула на яго руку ў пальчатцы.
  «Шлюб мяне не задавальняе. Табе гэта падыходзіць, Брын? . . . Давай, што для цябе Мішэль?»
  "Мая праца. Вось такая яна».
  «Наколькі важнай можа быць праца?»
  Брын, цынічна моршчачы лоб — і з болем. «Вы ведаеце адказ на гэта.»
  Ён пачаў гаварыць, потым спыніўся. Пахіліў галаву ў знак уступкі.
  «Магчыма, вы размаўлялі з маім мужам, але вы яго не ведаеце. Ён ужо прывядзе справу ў рух. Ён не засынае пасля навін у дзесяць гадзін».
  Зноў расчараванне на твары. «Гэта хлусня, Брын».
  Яна павольна ўдыхнула. «Магчыма, так і ёсць», - сказала яна. «Такім чынам. Добра. Больш хлусні, Харт. Магчыма, Грэм пайшоў спаць. Але ён прачнецца каля чатырох гадзін раніцы ў туалет. Што ён робіць як па масле. І калі Мяне там няма, ён патэлефануе майму босу, і яго першым званком будзе мабілізацыя дзяржаўнай паліцыі. У вас ёсць трохі часу, але не так шмат. І гэтага недастаткова, каб вы прымусілі мяне сказаць вам, дзе яна. І гэта не хлусня».
  «Добра, мы можам зрабіць . . .” Голас яго сціх.
  Брын засмяяўся. «Ты збіраўся мне схлусіць, ці не так?»
  «Так, я быў». Ён усміхнуўся.
  «Гэта дасць мне нейкую надзею, праўда?»
  «Так. Але адчувалася, што гэта няправільна». Ён палез у кішэню і выцягнуў карту. Адкрыў яго і расклаў паміж імі. Ён знайшоў цьмяную дарогу, дзе яны былі. Уключыў верхняе святло. «Дзе яна, Брын?»
  Яна заўважыла малюсенькую блакітную кропку, якая была возерам, дзе чакала Мішэль. Яна сказала: «Я не кажу табе».
  Ён паківаў галавой. «Ну, я не пакрыўджу цябе. Гэта не годна. І ваша сям'я ў бяспецы».
  "Я ведаю, што."
  Ён дастаў стрэльбу. Зірнуў на гэта. «Але . . . ты разумееш."
  «Яму не хочацца страляць, — падумала яна са здзіўленнем. Але страляў бы. Аднак дзіўным чынам яна адчувала, што выйграла гэтую частку гульні. І яна таксама з глыбокім болем адчула, што таксама прайграла. Не з-за яе смерці. Але з тузіна прычын, якія луналі далёка за межамі гэтага фургона, гэтага лесу, гэтага парку.
  Цішыня была няёмкая, як тая, што акружала пару ў канцы іх першага спаткання.
  «Харт, гэта твой апошні шанец».
  Ён засмяяўся.
  «Тэлефануйце дзевяць-адзін-адзін. Я меў на ўвазе тое, што сказаў. Я спытаю ў DA быць паблажлівым. Няма больш хлусні паміж намі, Харт. Я маю на ўвазе гэта».
  Галава яго апусцілася, ён рассеяна лашчыў чорны пісталет.
  «Збіраешся здавацца?» - настойвала яна.
  «Вы ведаеце, што я не магу».
  Яны абмяняліся сумнымі ўсмешкамі.
  Потым на твары Харта, калі ён зірнуў у акно, прабегла слабая хмурынка. "Што-?"
  Фургон рухаўся, паслабляючы спуск і набіраючы хуткасць.
  За некалькі хвілін да таго, як ён залез унутр, яна са звязанымі рукамі пераключыла скрынку перадач у нейтральнае становішча, адключыла аварыйны нажны тормаз і села назад. Пакуль яны размаўлялі, яна трымала нагу на педалі галоўнага тормазу. Нарэшце, калі стала зразумела, што яна не можа ўгаварыць яго адмовіцца, яна падняла нагу. Фургон, накіраваны ўніз, памчаўся наперад. Цяпер ён пераскочыў праз шлагбаум паркоўкі чыгуначнай дарогі і пачаў спускацца па крутым схіле пагорка, заросшаму хмызняком і саджанцамі.
  - Божа, - прамармытаў Харт. Ён схапіўся за руль і рычаг трансмісіі, але Брын стукнулася ўбок, сутыкнуўшыся з яго хворай рукой. Ён закрычаў ад болю.
  Транспартны сродак паскорыўся, урэзаўшыся ў камяні, што прымусіла яго павярнуць налева, затым, рухаючыся з добрымі дваццаццю мілямі ў гадзіну, перакуліўся на бок, пасажырскае акно выбухнула ўнутр.
  Калі Брын моцна ўдарыў Харта ў грудзі, фургон пачаў вар'яцка куляцца ўніз па бясконцым схіле пагорка.
  
  Да таго часу, калі Том Даль адвёз Грэма Бойда да дому Фельдманаў, дзве машыны дзяржаўнай паліцыі з міргаючымі агнямі ехалі па няроўнай дарозе Лэйк-Вью-Драйв. Яны хутка павярнулі, уздымаючы пыл, і паспяшаліся па дарозе. Шэсць салдат вылезлі.
  Грэм урачыста паціснуў руку Далю і пайшоў да грузавіка, выцягнуўшы з кішэні тэлефон. Даль далучыўся да камандзіра начной варты WSP Арлена Танера, вялікага чалавека з вусамі. Ён і шэрыф працавалі разам на працягу многіх гадоў. Даль праінфармаваў яго і іншых людзей.
  Тэнэр сказаў: «Месца злачынства будзе тут праз паўгадзіны. Дык гэта пошукава-выратавальны?»
  «Правільна, Арлен. Да нас едуць каманды ад Гумбальдта і паўтара дзясятка салдат ад Гардэнера. Акруга Барлоў таксама прышле некалькі».
  «Разбудзілі нашых двух вадалазаў. Яны ў дарозе».
  «Я не ўпэўнены, што яны нам спатрэбяцца. Верагодна, наш афіцэр выйшаў з машыны і звязаўся з сябрам загінулых. Яны недзе тут у лесе. Але мы амаль упэўненыя, што двое стралкоў за імі.
  Далю быў тэлефонны званок. Тэлефонны код сказаў яму, што ён паступае з раёна Кеноша. Ён нахмурыўся. Браць ці не?
  пекла. лепш.
   «Шэрыф Даль тут».
  Змрочны голас на іншым канцы лініі сказаў: «Шэрыф, гэта Эндру Шэрыдан. . . .” Ён сказаў гэта так, быццам Даль павінен быў ведаць.
  Шэрыф няўпэўнена сказаў: "Так, сэр?"
  «Я працаваў з Эмай Фельдман. Я толькі што пачуў».
  Ой Гэта было ўсё. Выявіўшы целы, Даль патэлефанаваў памочніку юрыдычнай фірмы і даведаўся імёны некалькіх партнёраў, з якімі Эма Фельдман рэгулярна працавала. Ён глыбока ўдыхнуў і перадаў навіны. Зразумела, у гэтых колах гаворка будзе распаўсюджвацца хутка.
  «Прабачце, сэр. Прабачце за вашу страту».
  "Дзякуй."
  Хвіліну-другую яны пагаварылі, Даль аддаваў усё, што мог, чаго было няшмат. Шэрыдан нарэшце ўзяўся за справу. «Шэрыф, цяпер цяжкі час для ўсіх. Але я павінен вас сёе-тое спытаць. Пра файлы Эмы. У яе было з сабой, ці не так?»
  «Так, сэр, яна зрабіла».
  «Ці збіраецеся вы патрабаваць іх у якасці доказаў?»
  «Так, іх трэба будзе аформіць. Выглядае, што праз іх нехта прайшоў».
  "Што? Сусветная арганізацыя па ахове здароўя?"
  Даль з прабачэннем падняў бровы перад Арленам Танэрам. - Хвілінку, - прашаптаў ён. Затым у трубку: «Мы не ўпэўненыя, сэр».
  «Значыць, мы не можам іх вярнуць?»
  "Пакуль не. Не».
  «Вы ведаеце, калі мы можам?»
  «На дадзены момант я не магу сказаць».
  «Тады я магу папрасіць вас неяк засцерагчы іх?»
   «У якасці доказу яны будуць зачыненыя, сэр».
  Ваганне. «Гэта нічога крытычнага, але нас хвалююць камерцыйныя сакрэты і падобныя праблемы. Ты разумееш."
  Не, не зрабіў. Але ён сказаў: "Мы пераканаемся, што яны будуць у бяспецы".
  «Ну, дзякуй, шэрыф. Калі я магу што-небудзь зрабіць, наогул што-небудзь, проста дайце мне ведаць ".
  Так, дазвольце мне зрабіць сваю працу.
  Яны адключыліся. Даль быў раздражнёны, але не мог вінаваціць чалавека. Практычнасць яго званка не азначала, што ён не гараваў. Як і Даль, у Шэрыдана была праца.
  У шэрыфа зноў затрашчала радыё. Потым ён пачуў: «Ідзе яшчэ кампанія, шэрыф».
  «Выратавальная каманда, эвакуатар?»
  «Не, асабісты аўтамабіль».
  «Атрымаць бірку?»
  «Вісконсін. Усё, што я бачыў».
  "Добра."
  Седан затармазіў і павярнуў у бок 3 Lake View, дом быў асветлены, як Тытанік у апошнія гадзіны, вырашыў Даль, толькі што паглядзеўшы фільм са сваёй жонкай. Ён махнуў ліхтарыкам, каб машына спынілася, і папрасіў кіроўцу выйсці. Бізнэсовец, якому было каля трыццаці, глядзеў на карціну, яго твар быў выражаны трывогай. Ён вылез. "Што не так? Што адбываецца?"
  Танер паслухаў Даля, які сказаў: «Ці магу я паказаць пасведчанне, сэр?» Як цябе клічуць?"
  «Ары Паскелл». Ён прапанаваў сваё вадзіцельскае пасведчанне камандзіру Дзяржаўнай паліцыі, які перадаў яго аднаму са сваіх салдат для праверкі.
   «Калі ласка, што адбываецца?»
  «Якая ваша тут справа?»
  «Бізнэс? Я збіраўся правесці выходныя з Эмай і Стывам! Што адбываецца? Усю ноч ім тэлефаную і не магу дазваніцца».
  «Адкуль вы іх ведаеце?»
  «Стыў і я сябры. Раней мы разам працавалі. Ён запрасіў мяне на выхадныя. У іх усё добра?»
  Даль зірнуў на Грэма, які глядзеў у лес. Як я ненавіджу гэта, - падумаў шэрыф. Затым ён заўважыў салдата на пярэднім сядзенні сваёй службовай машыны. Ён кіўнуў, маючы на ўвазе, што пасведчанне і бірка чалавека выдадзены. Даль панізіў голас: «Мне вельмі шкада, што я павінен сказаць вам гэта, сэр. Але было злачынства. Фельдманы былі, ну, яны сталі ахвярамі забойства сёння ўначы».
  «Божа мой, не! Але не, вы не можаце мець рацыю. . . . Я толькі што размаўляў са Стывам сёння днём».
  «Баюся, сумневаў няма».
  - Не, - ахнуў ён. «Але . . . няма Вы памыляецеся!" Твар яго стаў яшчэ больш бледным, чым быў.
  Даль думаў, ці не ўпадзе ён у істэрыку. У такія моманты гэта здаралася даволі часта, нават з самымі цвёрдымі людзьмі, якімі гэты хлопец, здавалася, не быў.
  «Прабач».
  «Але гэтага не можа быць». Вочы ў чалавека былі шырока расплюшчаныя, рукі дрыжалі. «Я прынёс ім іх любімае піва. І я атрымаў свежы сахарнік. Я маю на ўвазе такі, які ў нас заўсёды ёсць». Голас яго зрываўся. «Я атрымаў іх некалькі гадзін таму. Я спыніўся у . . .” Ён апусціў галаву. Пераможаным голасам ён сказаў: «Вы ўпэўнены ў гэтым?»
  «Прабачце, сэр».
  Паскел прытуліўся да сваёй машыны, нічога не кажучы, проста гледзячы на дом. Ён зноў перажываў бы ўспаміны, прыемныя, пра падзеі, якія не паўтарыліся б.
  Мунс далучыўся да іх.
  "Што здарылася?" - прашаптаў Паскел. «Хто гэта зрабіў?»
  «Мы не ведаем. Цяпер, містэр Паскел...
  «Але яны не багатыя. Хто іх рабаваў?»
  "Спадар. Паскел, ты ведаеш, хто другі госць? Усё, што мы ведаем, гэта жанчына з Чыкага, якая працавала з Эмай».
  Ён паківаў галавой. «Не, сказалі, што яшчэ нехта прыедзе. Я не ведаю, хто».
  «Я думаю, вам варта вярнуцца дадому, сэр. Або знайдзіце матэль, калі вы занадта стаміліся або засмучаны, каб ездзіць. Ёсць некалькі мінулых Клаўзенаў на Шэсць Восемдзесят Два. Тут ужо нічога не зробіш».
  Ён нібы не чуў. Ён нахмурыўся.
  Даль удзяляў крыху больш увагі і, як заўсёды рабіў са сведкамі, даў яму час вылучыць думку на паверхню.
  «Гэта, напэўна, вар'яцтва. . .” Ён кіўнуў галавой. «Проста думка».
  Звычайна прапановы цывільных былі вар'яцкімі. Але часам яны вялі да ўваходных дзвярэй забойцы. Даль сказаў: «Працягвай».
  «Стывен размаўляў са мной, гэта было восенню мінулага года?»
  «Так, сэр?»
  «І ён сказаў, што сутыкнуўся з чалавекам тут. У адной з крам. Вялікі хлопец. Мясцовы, сказаў Стыў. Некаторыя дурная рэч пра тое, што машыны ледзь не натыкнуліся на паркоўку. Хлопец звар'яцеў. Сачыў за ім дадому, пагражаў».
  «Ён паведаміў вам якія-небудзь падрабязнасці?»
  «Не. Проста ён тут жыў і быў даволі вялікі. Трыста фунтаў».
  Мунс зірнуў на Даля, паківаў галавой. «Не падобна на злачынцу. Іх было двое, і ніхто не быў такім вялікім, калі меркаваць па слядах. Ці даў ён табе імя ці апісанне?»
  «Не, гэта была толькі адна з тых гісторый: са мной здарылася гэтая страшная рэч, ведаеце. Але ён быў узрушаны. Без пытання. Я маю на ўвазе, што чалавек прыйшоў прама ў дом. Калі іх было больш, чым адзін, магчыма, вялікі чалавек прывёў сваіх сяброў, і яны. . . ну, яны нашкодзілі Стыву і Эме. Пакуль ён чакаў у машыне».
  Калі б у Даля быў даляр на кожны канфлікт на паркоўцы, які мог перарасці ў гвалт, але не стаў, ён быў бы багатым. Ён спытаў: «Не маглі б вы даць мне свой нумар, містэр Паскел? Магчыма, мы захочам задаць вам некалькі пытанняў».
  Паскел глядзеў на машыну, дзе ляжалі прадукты, купленыя спецыяльна для яго сяброў, якія неўзабаве будуць выкінуты. Выкінуў бы ён іх у гневе ці адчаі? Нягледзячы на сваю лагодную знешнасць, Даль палічыў, што гэты чалавек быў лютым. "Спадар. Паскель?»
  Ён усё яшчэ не слухаў. Потым шэрыф зноў спытаў, і сябар міргнуў вачыма. «Мой нумар. Так, вядома. Ён прадэкламаваў гэта для Даля.
  Зубны Танер пагладзіў вусы і паглядзеў на шэрыфа, выраз твару якога казаў: "Ніколі не бывае лягчэй, праўда?"
  «У вас усё ў парадку?» — спытаў Даль.
   «Некалькі хвілін». Ён глядзеў на дом. «Усяго некалькі хвілін».
  «Вядома. Вы не спяшаецеся».
  Прадпрымальнік з маскай на твары дастаў тэлефон. Ён пацёр яго вялікім і пальцам, затрымліваючы званкі сябрам. Даль пакінуў яго на гэтай пакутлівай справе.
  Прэскот і Гібс заклейвалі стужку з месца злачынства. Мунс паведаміў, што трое намеснікаў прабраліся ў лес і згубілі след жаночага следу.
  «Што вы думаеце пра гэтага вялікага мясцовага жыхара?» - спытаў Танер у Даля.
  «Для мяне феерверк не запускае. Але мы будзем мець гэта на ўвазе. Дайце мне карту. У каго-небудзь ёсць карта? А пражэктары?»
  Карты так, плямы не, таму яны падняліся па прыступках да ганка, святло якога гарэла і прыцягвала першых некалькіх насякомых у сезоне. Адзін з дэпутатаў дастаў вялікую карту мясцовасці і паставіў яе на драўляны стол у кавярні на ганку, адсунуў крэслы. Дамы тут не былі намаляваны, але Лэйк-Вью-Драйв была, вузкая жоўтая лінія. Возера Мондак было з аднаго боку, а з другога - велізарная зеляніна парку штата Маркет. Былі паказаны ўзвышшы і сцежкі, станцыі рэйнджараў, стаянкі і некаторыя маляўнічыя моманты: натуральны мост, Чортава глыбокі, цясніна ракі Снейк.
  Дзясяткі тысяч гектараў.
  Даль паглядзеў на свой патрапаны Timex. «Дайце ім пяць-шэсць гадзін пасля забойства. Як далёка мог Брын і дзяўчына атрымаць? У тым кусце, ноччу, не вельмі». Нага ў яго балела, як у дзікенса.
  Прэскот падняўся. «Знайшоў нешта каля гаража, шэрыф».
  Вайскоўцы глядзелі на масу дэпутата. Ён кіўнуў ім так упэўнена, як можа быць любы дваццацісямігадовы хлопец.
  "Што гэта?"
  «Знайшоў брызент, якім можна накрыць каноэ. І перацягнуць знакі, якія вядуць да гэтага ручая. Упадае ў возера».
  «Сляды?»
  «Не мог сказаць. Гэта трава і жвір. Але заносы маглі быць свежымі. А я зазірнуў у гараж. Там толькі адна выратавальная камізэлька. Ніякіх вяслоў. Іду ў заклад, што яны ўзялі лодку».
  Даль паглядзеў на карту. «З возера не выцякаюць ні ручаі, ні рэчкі. Яны маглі б дабрацца да супрацьлеглага берага, але тады ім трэба было б яго падкапаць».
  «У іх ёсць боты для гэтага», - адзначыў Манс. «Замена абутку».
  Даль заўважыў, што Грэм яшчэ не сышоў, а вісеў, гледзячы на цёмны лес.
  «Грэм, ты дапамагаеш нам тут?»
  Ён далучыўся да іх і прыняў розныя меры спачування з боку іншых праваахоўнікаў пасля таго, як яны былі прадстаўлены, і яны даведаліся, што гэта яго жонка, якая прапала без вестак.
  Даль растлумачыў пра каноэ.
  Грэм паківаў галавой. «Я не думаю, што гэта ўзяў Брын».
   "Чаму не?"
  «Яна ненавідзела лодкі. Ненавідзела ваду».
  «Ну, - адзначыў камандзір Арлен Танер, - гэта была даволі экстрэмальная сітуацыя. Магчыма, яна зрабіла выключэнне».
  «Толькі калі не было іншага шляху».
  Даль спытаў: «Ці добра Брын ведаў дзяржаўны парк?»
  «Некаторыя. І я ўбачыў яе ў машыне перад ад'ездам, яна разглядала сваю карту. Яна заўсёды так робіць. Рыхтуецца, ведаеце. Яна і яе былы прыязджалі сюды некалькі разоў. Мы з ёй ніколі не былі».
  Манс сказаў: «Некаторы час таму мы з Брын праводзілі пошукі». Ён быў нахмураны і напружаны, нібы нешта хацеў узгадаць. «Трэба сказаць, Том. Не ведаю, чаму вы не прымусілі мяне падняцца сюды. Я быў толькі праз дваццаць хвілін».
  «Я думаў, што ты заняты. Па той справе аб буйным крадзяжы».
  "Не не. Няўжо ты не чуў? Гэта была памылка. Я б прыехаў».
  Даль працягваў разглядаць карту. «Мы ведаем, што яна атрымала сухую вопратку і звязалася з тым сябрам Фельдманаў. Тут вярнуліся ў хату, абулі боты і тады знялі. Але ў які бок?»
  Танэру спадабалася ідэя каноэ, нягледзячы на тое, што сказаў Грэм. «Мог пераплысці возера на веслах і там схавацца. Або, калі б яны не ўзялі лодку, яны маглі б быць там». Ён паказаў рукой на круты пагорак за домам; ён быў пакрыты расліннасцю.
  Яшчэ адзін салдат паціснуў плячыма. «Я б прагаласаваў за шэсць восемдзесят два. Яны плануюць спыніць аўтамабіль або грузавік або атрымаць да аднаго з дамоў побач. Ім спатрэбілася б некалькі гадзін, але яны маглі б гэта зрабіць».
  Даль адчуваў тое самае.
  Грэм паківаў галавой.
  "Што?" — спытаў Даль.
  «Я не думаю, што яна пойдзе такім шляхам, Том. Не, калі б тыя людзі былі яшчэ побач».
  «Для іх шаша найбольш бяспечная», — сказаў Даль. Ён быў схільны меркаваць, што мужчыны знаходзяцца тут і павольна рухаюцца да шашы.
  «Брын не павяла б іх ні да каго. Не тут. Яна б не падвяргала небяспецы нікога нявіннага. Яна б працягвала бегчы. І яна таксама не будзе хавацца».
  "Чаму не?" - спытаў Танер.
  «Таму што яна не будзе».
  - Не ведаю, Грэм, - сказаў Даль. «Добра, яна можа не пайсці ў дом, але яна можа паставіць сцяжок на машыне».
  «А колькі вы бачылі на дарозе, калі пад'язджалі? Я бачыў сотню аленяў і адзін Chevrolet. Яна ведае, як тут бязлюдна».
  «Ну, як ты думаеш, што яна зрабіла, Грэм?» — спытаў Мунс.
  «Накіраваўся ў сам парк. Прама ў сярэдзіну».
  «Але яна ведала б, што ў гэты час года ні адна са станцый рэйнджараў не працуе».
  «Але ў іх ёсць тэлефоны, ці не так?»
  «Яны не працуюць, калі зачыненыя на сезон».
  «Ну, таксафоны».
  «Магчыма. Я не ведаю».
   Націск на карту. «Я нават не ўпэўнены, што яна пайшла б на ўчастак рэйнджараў. Я думаю, што, магчыма, яна паедзе на міждзяржаўную дарогу». Яго палец пастукаў па мосце цясніны Снейк-Рывер.
  Арлен Танер глядзеў на карту. «Усякая павага, містэр Бойд, гэта яшчэ шмат падставаў для разгляду. Як яны знайшлі дарогу? Людзі губляюцца ў гэтым месцы амаль тыдзень. Гэта тысячы і тысячы гектараў. І гэта даволі груба, шмат. Пячоры, вывалы, балоты».
  «Гэта менавіта тое, што яна хацела б», - запярэчыў Грэм. «Чым цяжэй, тым лепш. Калі гэтыя людзі за імі. Дайце ёй больш кантролю».
  Адзін з вайскоўцаў, выглядаючы як буйны, бадзёры салдат, прапанаваў: «Гэта што? Сем-восем міляў адсюль. У асноўным гэта па-за трасай. А цясніна — адно з самых небяспечных месцаў у парку».
  «Усякая павага, — абвясціў Танер, — ёсць верагоднасць, што яны будуць хавацца недзе тут. Або паходам назад да шашы. Гэта лагічны падыход».
  Даль сказаў: «Я згодны з Арленам, Грэм. Я таксама яе ведаю, але ніхто не будзе біць у гэтым кірунку. Яна ніколі не знойдзе дарогу, нават з GPS і картай і пры дзённым святле. Я думаю, што цяпер мы павінны засяродзіцца тут. І шэсць восемдзесят два».
  - Прынамсі, адпраў некалькі чалавек у парк у цясніне Снейк-Рывер, Том, - настойваў Грэм.
  «У нас проста не хапае працоўнай сілы, Грэм. Я не магу паслаць добраахвотнікаў, не з тымі людзьмі. Павінны быць узброеныя вайскоўцы або дэпутаты. А цяпер ідзі дадому, Грэм. Джоі будзе хвалявацца. Ён павінен ведаць, што вы там для яго. Я зараз кажу як бацька. Не паліцэйскі. . . . Абяцаю, ваш нумар першы, на які я назаву, мы што-небудзь знойдзем».
  Эрык Манс праводзіў Грэма да яго грузавіка.
  Даль стаяў на ганку і глядзеў на хаос у двары: ліхтары, праваахоўнікі, паліцэйскія машыны, машына хуткай дапамогі, карысная толькі ў якасці таксі для двух мёртвых. Сябар ахвяр, Паскел, далучыўся да Грэма і Манса. Яны паціснулі адзін аднаму рукі і нібы падзялялі ўзаемную сімпатыю.
  Звярнуўшыся да карты, каб арганізаваць пошукавыя групы, Даль падумаў кароткую малітву, якая заканчвалася словамі: І вярні Брын да нас дадому, калі заўгодна.
  
  ПАРА ЦІ ДЫМ або абодва падняліся з фургона. Але нават калі б ён гарэў, то не ўзарваўся б.
  Яны ніколі не рабілі.
  Брын Макензі ляжала на спіне, цяжка дыхала, выяўляючы боль і думала: у кіно кожная машына, якая трапляе ў аварыю, узрываецца. У рэальным жыцці яны ніколі не робяць. Яна магла ўдзельнічаць у сотні аварый на шашы. У тым ліку чатыры пажары, якія цалкам згарэлі транспартныя сродкі. Аўтамабілі і грузавікі люта гарэлі, але ні адзін з іх ніколі не выбухаў.
  Што не перашкодзіла ёй уцячы як мага хутчэй праз шчыліну, дзе было лабавое шкло... рухалася, як вусень, з заклеенымі скотчам рукамі, балюча караскалася па шкле і камянях — і захоўваючы як мага большую адлегласць паміж сабой і разбітым фургонам. Яна спынілася толькі для таго, каб павярнуцца спіной да карты Харта, схапіць яе і скамячыць у шар.
  Цяпер яна знаходзілася прыкладна ў дваццаці футах ад машыны, якая ляжала на баку ля падножжа крутога пагорка, з якога яны зваліліся набок,—такая арыентацыя, верагодна, выратавала ёй жыццё. Калі б яны працягвалі ісці наперад, над падзеннем, падушкі бяспекі ўзніклі б і сышлі пры першым удары, а пры апошнім падзенні яны выпусцілі б іх праз лабавое шкло і пад машыну, якая кулілася.
  Як гэта было, Харт па іроніі лёсу мог выратаваць ёй жыццё. Яна ўспомніла, як ён спыніў яе падзенне, калі яна ўрэзалася ў яго, пахнуўшы крэмам пасля галення, дымам і адбельвальнікам.
  Яна балела ў розных месцах, але яна правярала важныя прыдаткі. Здавалася, што ўсе яны працуюць. Было дзіўна не выкарыстоўваць яе рукі, усё яшчэ залепленыя ззаду, каб ацаніць пашкоджанні. Рана на яе шчацэ і дзясна ў месцы, дзе быў зуб, усё ж атрымалі ўзнагароду за боль. Пульсацыя захапіла ўсё на поўнач ад яе плячэй.
  Дзе быў Харт? Яна не магла яго бачыць.
  Яна паглядзела на вяршыню пагорка — яна здавалася вельмі далёкай — адтуль, дзе ад кемпера было слабае святло. Яна чула, як яго кліча партнёр Харта. Ён, несумненна, чуў грукат, але не мог бачыць фургон, які пракаціўся праз высокія зарослі куста.
  Яны не ўпалі ажно на дно яра. Фургон стаяў на роўнай пляцоўцы каля дваццаці футаў шырынёй, на краі якой была яшчэ адна падзенне - каля трыццаці футаў уніз, паводле яе ацэнак - да хуткага патоку.
  Яна сказала сабе: твае ногі працуюць нармальна. Устаць.
  Толькі яна не магла. Не з заклеенымі рукамі. Яна не змагла знайсці ніякіх рычагоў.
  «Чорт вазьмі». Слова, якое яна сказала, магчыма, усяго тузін разоў у сваім жыцці.
  Нарэшце яна падцягнула калені і здолела перакаціцца на іх тварам уніз, а потым паднялася, хістаючыся, выпрастаўшыся. Яна засунула карту на пояс спартоўкі і хутка азірнулася ў пошуках Харта.
  І вось ён быў. Яго выкінулі на волю — так яна звычайна апісвала гібель ахвяры аварыі, якая не была прышпілена рамянём бяспекі і наляцела на дрэва або ўказальнік. Ён ляжаў на спіне на другім баку фургона. Вочы ў яго былі заплюшчаныя, але нага рухалася, галава злёгку павісла.
  Яго чорны «глок» ляжаў прыкладна ў пятнаццаці футах ад яго.
  Яна вырашыла, што можа штурхаць зброю наперад, як футбольны мяч Джоўі, пакуль яна не апынецца ў бяспецы, потым апусціцца на калені і падняць яе, а потым зноў паўзці вертыкальна.
  Але, кінуўшыся да зброі, Брын пачуў скавытанне. Яна павярнулася і ўбачыла Эмі — маленькую бялявую дзяўчынку ў сваёй брудна-белай майцы і джынсавай спадніцы, якая сціскала сваю цацку. Яна ў паніцы бегла з гары. Магчыма, партнёр Харта напалохаў яе, і яна ўцякла з кемпера.
  Брын апынуўся паміж ёй і Хартам, які прыходзіў у прытомнасць. Вочы былі заплюшчаныя. Але ягоныя пальцы сціскаліся і расціскаліся. Ён застагнаў.
  Дзяўчына бегла амаль ля падножжа гары слепа, плачучы. Праз дзесяць секунд яна была б над краем яра.
  «Эмі! Стоп!»
  Яна не чула, а калі чула, то не звяртала ўвагі.
  Позірк на Харта. Ён спрабаваў сесці, азіраючыся, хоць і не бачыў яе яшчэ.
  Пісталет? Ах, як яна хацела стрэльбу!
  Але выбару не было. Брын адмовіўся ад зброі і пабег да дзяўчыны. Яна перахапіла яе прыкладна ў трох футах ад краю скалы, балюча апусціўшыся на калені прама перад дзіцем.
  Спалохаўшыся, Эмі хутка пад'ехала.
  «Нічога страшнага, дарагая. Запомні мяне? Усе добра. Будзь асцярожны. Я не хачу, каб ты ўпаў. Давай вернемся туды, у тыя кусты».
  «Дзе мама?»
  «Я не ўпэўнены, Эмі. Але я тут. З табой усё будзе добра».
  "Я чуў-"
  «Пойдзем са мной».
  Брын азірнуўся. Харт з цяжкасцю падняўся. Яе яшчэ не бачыў.
  «Харт!» Голас даносіўся з вяршыні скалы. Брын убачыў сілуэт партнёра Харта.
  «Эмі, пойдзем туды. Мне не падабаецца гэты абрыў».
  «Дзе мая мама ?» Грубая нотка ў яе голасе.
  "Давай." Брын ненавідзела сябе за тое, што сказала гэта, але яна павінна была сказаць: «Я дапамагу табе яе знайсці».
  Істэрыка знікла. "Добра."
  Брын хутка рушыў да падножжа скалы і павёў дзяўчыну ў густы хмызняк і высокую траву, па-за полем зроку Харта.
   «Я дапамагу табе знайсці тваю маці, але я не магу зрабіць гэта сваімі рукамі такім чынам. Ці можаце вы мне дапамагчы? Ведаеце, як вы гэтыя сумкі заклейвалі?»
  Яна кіўнула.
  «Ну, у мяне на руках скотч».
  «Рудзі зрабіў гэта».
  "Правільна. Гэта было як жарт».
  «Я не думаю, што гэта быў жарт. Ён робіць шмат такіх рэчаў».
  «У мяне баляць рукі. Ты здымеш?»
  «Я здыму. Добра. Мне не падабаецца Рудзі. Ён часам глядзіць на мяне, калі думае, што я сплю».
  Сэрца Брына забілася. «Вам больш не трэба турбавацца пра Рудзі. Я міліцыянт».
  "Ты? Як анёлы Чарлі?»
  «Так, так, Эмі».
  «Ты старэйшы за іх».
  Брын ледзь не ўсміхнуўся.
  Эмі павольна тузала стужку. «Адкуль ты даведаўся маё імя?»
  «Твой бацька сказаў мне».
  «Ён не мой бацька».
  «Чарлі сказаў мне».
  Пасля шэрагу фальстартаў Эмі размотвала стужку. «Чаму Рудзі зрабіў гэта?»
  «Ён збіраўся прычыніць мне боль. Але не кажы нічога, Эмі. Вакол іншыя людзі. Мы не хочам, каб нас чулі».
  «Я іх бачыў. Я думаю, што адзін з іх нашкодзіў маёй маме».
  «Не хвалюйцеся; Я не дазволю нікому цябе пакрыўдзіць. Толькі не кажы нічога цяпер. Мы будзем ціха. Мы абодва».
   "Добра."
  Нарэшце яе рукі вызваліліся. Брын пацёр іх. Яна падрапала локаць, але парка добра абараніла яе, і не было іншых пашкоджанняў, якіх не было да падзення з гары. Яна схапіла каштоўную карту і паклала яе ў куртку.
  «Дзякуй, дарагая. А цяпер давайце маўчым».
  Эмі кіўнула.
  Прыгнуўшыся, Брын ціха павёў яе назад да паляны, дзе стаяў фургон. Вызірнула праз кусты.
  Харт знік.
  Таксама і пісталет.
  
  ГРЭМ БОЙД ЕХАЎ хутка, далей ад таго месца, дзе ляжалі два целы ў шыкоўным дачным доме, адзенне яго жонкі ў іншым, а яе аўтамабіль на дне чорнага возера.
  Ён стараўся пакінуць гэтыя вобразы ззаду. Але не змог.
  Ён думаў, што сустрэнецца з Сандрай, а потым спыніцца, каб хутка выпіць у JJ's, каб ён мог шчыра сказаць Брыну, што быў на гульні ў покер.
  Але, чувак, усё змянілася. . . . Ён ніколі не перажываў такой ночы, як гэтая.
  Глянуўшы ў люстэрка задняга віду, ён убачыў міліцыю машына за ім, вельмі хутка наблізілася. Грэм зірнуў на спідометр. Яму было восемдзесят пяць.
  Ён праехаў паўмілі далей, потым спыніўся. Прыхіліўся галавой да руля, навязліва сціскаючы моцнымі рукамі пластык.
  Праз некалькі хвілін супрацоўнік у форме стаяў каля акна з боку кіроўцы. Грэм глыбока ўдыхнуў і выйшаў з машыны. Ён падышоў да афіцэра і паціснуў руку Эрыку Мансу. «Дзякуй. Я сапраўды гэта маю на ўвазе. Я ведаў, што ты зразумееш. Ніхто іншы не стаў бы».
  «Гэта не самая звычайная рэч у свеце, але я паверу табе на слова, Грэм».
  Муж Брын зашпіліў куртку. Ён дастаў свой ліхтарык і нож Бака з перавозчыка інструментаў у кузаве грузавіка. Зачыняючы скрыню, ён сказаў: «Я не ўпэўнены, што маю рацыю. Зусім не ўпэўнены. Але ўсё, што я ведаю пра яе, кажа мне, што яна пайшла б у гэты бок».
  «А каноэ?»
  «Калі яна выкарыстоўвала яго, гэта быў трук. Каб падмануць гэтых мужчын. Засунуў яго ў возера, а потым пайшоў пешшу. Брын ненавідзеў ваду. Яна б ніколі не спрабавала ўцячы такім чынам, калі б магла дапамагчы».
  Азёры і акіяны не былі яе асяроддзем. Ён не растлумачыў Мунсу праблему кантролю сваёй жонкі.
  «Я вельмі спадзяюся, што ты маеш рацыю, Грэм. . . . Я хацеў бы кавалачак гэтых адмарозкаў, - прамармытаў Мунс з бліскаючымі вачыма. У яго быў круглы твар, вузкія светлыя вочы і кароткія светлыя валасы. Ён быў больш падобны на марскога пяхотніка, чым на намесніка, і Грэм задумаўся, ці быў ён у войску. Ён спытаў.
  «Так, сэр, я быў». Потым прызнаўся: «Нацыянальная гвардыя. Аднак ніколі не бачыў вялікага шоу ". Ён паціснуў плячыма разам з а стаічна ўсміхнуўся і спытаў: «Але на карце была тая рэйнджарская станцыя. Вы гэта бачылі? Той, што каля возера Апекс. Чаму б ёй гэтага не зрабіць?»
  "Можа мець. Я не кажу, што я ўпэўнены. Але я думаю, што Брын пойдзе больш цяжкім шляхам, як я ўжо казаў. Гэта зраўняе іх, жанчын і мужчын пасля іх. Па сцежцы мужчыны могуць рухацца хутчэй. У лесе яна будзе мець перавагу. І Брын не дазволіць нікому атрымаць перавагу над сабой».
  «Жанчына, напэўна, чорт, каб гуляць з ёй у карты».
  - Мы не гуляем у карты, - рассеяна сказаў Грэм, гледзячы на карту.
  Затым ён паглядзеў на цёмны лес. Міма пранеслася адна машына. У іншым выпадку шаша была пустая.
  «Ты быў бы добрым паліцэйскім, Грэм».
  «Я?» Ён змрочна засмяяўся. «Не, сэр». Ён пастукаў па карце. «Вось сцежка Джоліет. Яна сыдзе са сцяжынкі прыкладна там». Ён дакрануўся да месца. «Тады кіруйцеся да ракі Снейк і ідзіце па ёй прама сюды да міждзяржаўнай трасы».
  Мунс глядзеў на круты пагорак, які знікаў пад імі ў лясным гушчары. «Гэта цяжкі ўздым. Вы калі-небудзь тут былі?»
  «У парк? Так, але не тут. У маладосці хадзіў у паход». Грэм успомніў, як за мінулы год некалькі разоў прасіў Джоі пайсці з ім. Хлопчык заўсёды адмаўляўся, з выглядам на твары, які казаў: «І чаму я хачу гэта зрабіць ?» Грэм пашкадаваў, што не настойваў. Ён лічыў, што мог прымусіць Джоуі атрымліваць задавальненне.
  Думаючы, варта было прыслухацца да сваіх інстынктаў.
  Затым: Якое гэта мае значэнне?
  Манс сказаў яму, што ён знаёмы з гэтай мясцовасцю. Ён і Брын удзельнічаў у пошукава-аднаўленчай місіі, якая скончылася прыкладна ў мілі адсюль.
  Грэм адзначыў слова «аднаўленне», як і «аднаўленне цела». Не ўдалае выратаванне. Дэпутат прадоўжыў: «Я памятаю некаторыя сцежкі. Іх рабілі турысты і скалалазы. Ёсць некалькі роўных участкаў, але мы ўбачым у асноўным абвалы, дваццаць-трыццаць футаў, некаторыя з іх. Яшчэ больш. Вы прыйдзеце на іх вельмі раптоўна. Глядзі, дзе ты ходзіш».
  Грэм кіўнуў. Ён сказаў: «Я мяркую, што яны будуць трымацца дастаткова блізка, каб чуць раку, каб накіроўваць іх. Гэта азначае, што яны будуць дзесьці ў паласе шырынёй у пяцьдзесят-сто ярдаў ад краю цясніны. Вось куды мы павінны спусціцца. Мы не можам клікаць іх гучна, выдавацца. . . . Нам проста трэба час ад часу спыняцца і азірацца вакол сябе. Напэўна, мы маглі б шаптаць. Шэрыф сказаў, што за імі гоняцца двое, так?»
  «Так, што паказваюць сляды».
  Грэм паглядзеў на машыну намесніка, стрэльба была зачыненая на пярэднім сядзенні.
  «У мяне тут няма пісталета, Эрык».
  «Я не магу гэтага зрабіць, Грэм. Гэта страта працы».
  «Ах».
  «Будзьце побач. На кафедральных спаборніцтвах па стральбе заняў другое месца».
  «Ну, можа быць, было б нядрэнна мець прынамсі два».
  Мунс задумаўся над гэтым. Ён вярнуўся да машыны, адамкнуў стрэльбу, сунуў у кішэню паўтузіна гільзаў. Ён замкнуў дзверы машыны і вярнуўся да Грэма. Разам яны падышлі да ўзлеску і ўзіраліся ўніз па схіле валуноў і дрэў. Злева ад іх рака, на сто футаў уніз па стромых сценах цясніны, шумела, разбіваючыся аб валуны, ствалы дрэў і невялікую дамбу, на дне якой была жудасная раўка, дзе лісце і смецце спіралі ператвараліся ў брыдкі булён і знікалі.
  «Падобна на водны шлях у пекла».
  «Дзякуй за гэта, Эрык. Вы збіраецеся трапіць у непрыемнасці?»
  «Шэрыф адправіў нас на пошукі. Я сказаў, што правяраю некаторыя дарогі на поўнач. Я толькі не сказаў, як далёка іду».
  «Том добры чалавек, але я адчуваю, што ў гэтым ён памыляецца. Я ведаю сваю жонку».
  Некалькі хвілін яны прабіраліся праз густы хмызняк, потым па мяккай падсцілцы з хваёвых іголак, што дастаўляла адно задавальненне пасля яркіх форзіцый, барвінку і іншых вінаградных і сцяблінных раслін, якія ненатуральна прыцягвалі іх боты. . Шум вады са Змяінай ракі мацнеў .
  «Час падысці сур'ёзна». Мунс нахіліўся, плюнуў у бруд і зрабіў бруд. Намазаў ім твар і скулы. Грэм вагаўся, адчуваючы сябе па-дурному, потым зрабіў тое ж самае.
  "Добра. Што ж, зробім». Мунс начапіў стрэльбу, надзеў засцерагальнік і павёў наперад. Яны пачалі спускацца ў немагчымы клубок дрэў, галін, камянёў і ценю.
  Грэм прашаптаў: «Эрык, цікава. Гэта Брын збіў цябе?»
  "Біць мяне?"
  «У спаборніцтвах па стральбе. Вы сказалі, што вы другія».
   «О, не, гэта быў Добі Мастэрс. Хлопчык выходзіць з жывоціка мамы з пісталетам у руках. Але я скажу вось што, Брын, магчыма, не лепшы стрэл, але яна ачышчае кліпсу і перазараджае ўдвая хутчэй, чым хто-небудзь у групе. У перастрэлцы гэта мае большае значэнне. Вер мне."
  
  ДЖЭЙМС ДЖЭЙСАН ДАЕЎ свой другі гамбургер, які быў халодным, але ён хацеў калорый. Ён ехаў па міжштатнай трасе, час ад часу пазіраючы на экран на маленькай скрыначцы, прылепленай да прыборнай панэлі Lexus.
  Індыкатар падказаў яму, што ён знаходзіцца прыкладна ў адной мілі ад мэты, якая спынілася і стаяла каля дарогі каля дзесяці хвілін.
  Джэйсан ацаніў сваю працу як смуткуючага сябра Фельдманаў Ары Паскела, які быў адным з яго чатырох ідэнтыфікацый, разам з рэгістрацыяй аўтамабіля і вадзіцельскім пасведчаннем. Калі вы працуеце на кагосьці накшталт Стэнлі Манкевіца, бюджэт не зусім бязмежны, але ён дастаткова вялікі, каб вы маглі дазволіць сабе інструменты для выканання сваёй працы — любімае слова прафсаюзнага боса — эфектыўнасць.
  Вярнуўшыся ў дом Фельдманаў, калі ён рабіў выгляд, што супакоіўся, пачуўшы сумную навіну, ён даведаўся шмат новага. Ён прыдумаў гісторыю пра тэлефонны званок Стывена, каб даведацца, у чым насамрэч падазрае паліцыя, што іх было двое і яны невялікага памеру, дзякуй, намеснік Манс.
  Ён таксама распавёў гісторыю, каб пасеяць насенне таго, што забойства было мясцова матываванае; гэта не ўзнікла ў Мілўокі. Ён не мог сказаць, верыў у гэта Даль ці не.
  Джэйсан таксама падслухаў іншыя фрагменты, што дало яму добрае ўяўленне аб тым, што паліцыя ведала аб злачынстве, прыкідваючыся, што тэлефануеце - вы нябачны, калі карыстаецеся сваім мабільным; ніхто не думае, што вы слухаеце. Шэрыф цалкам прапусціў гэта, але Джэйсанс не назваў яго мястэчкам. Геніяльныя людзі заўсёды шукаюць самае простае, самае лагічнае тлумачэнне сітуацыі, і Джэйсанс прапанаваў адно: засмучаны сябар, правы кіроўцы і законны нумар біркі на добрай машыне.
  Таксама дапамагло тое, што Джэйсан неўзабаве сышоў, як яго прасілі, перш чым шэрыф пачаў задумвацца аб яго далейшай прысутнасці.
  На самай справе, яму не трэба было заставацца. Таму што яго далейшыя дзеянні не мелі ніякага дачынення да таго, як міліцыя вядзе расследаванне. Не, ён засяродзіўся на мужы той жанчыны-дэпутата, якая ўцякла ў лес, ратуючыся ад забойцаў Эмы Фельдман. Звярнуўшы ўвагу на змоўніцкую размову Грэма Бойда з Мансам, Джэйсанс зрабіў выснову, што яны планавалі ўласныя пошукі рэнегатаў, незалежна ад плана шэрыфа.
  Даль мог ведаць сваю каманду, ён мог ведаць логіку і чалавечую прыроду ўвогуле — усе добрыя паліцэйскія ведалі, — але ён не ведаў таго, што можна даведацца пра чалавека, падзяліўшыся яго жыццём і правёўшы з ім час у спальні. яго. Джэйсансу дастаткова было паглядзець на яго ўласныя адносіны з Робертам, каб зразумець, што гэта праўда.
  Такім чынам, ён паклаў свае грошы на мужа і Манса прывядзіце яго да намесніка па імені Брын і да сябра Фельдманаў, сведкі забойства.
  Дзве жанчыны, якія былі молі, якія малявалі мужчын, якіх Джэйсан спрабаваў захаваць у жывых сёння вечарам.
  Ён успомніў, як у доме Лэйк-Мондак Грэм паціскаў руку «Паскелу» і выказваў свае спачуванні. Тады Джэйсан пажадаў ім поспеху ў пошуках. Потым Грэм адвярнуўся і загаварыў з Мансам, а намеснік глядзеў уніз, разглядаючы словы. Потым Мунс нешта адказаў, і яны абодва паглядзелі на гадзіннік.
  Мог бы таксама выкрыкваць свае намеры ў мегафон.
  Але аказалася, што ўсе астатнія засяродзіліся на сваёй справе, і абмен застаўся незаўважаным. Пад выглядам таго, каб спытаць дарогу ў іншага афіцэра, Джэйсан праязджаў міма пікапа мужа і кінуў нешта падобнае на невялікую дранку ўнутр ложка, за гаршковымі раслінамі. Драўняная дранка ўтрымлівала GPS-трэкер — першапачаткова прызначаны для паляўнічых, каб яны маглі сачыць за сваімі сабакамі, калі яны будуць занадта захопленыя, калі ідуць за падстрэленай птушкай, і знікнуць удалечыні.
  Джэйсаны валодалі і выкарыстоўвалі шмат абсталявання службаў бяспекі, некаторыя з іх вартыя майстроў-шпіёнаў. Але гэтыя сабачыя трэкеры, якія прадаваліся прыкладна за пяцьсот даляраў, значна пераўзыходзілі ахоўнае абсталяванне, якое каштавала ў дзесяць разоў даражэй (нават больш, калі заказчыкам быў федэральны ўрад, як ён даведаўся).
  Цяпер, калі ён набліжаўся да таго, што, як паказваў знак, быў мостам праз раку Снейк, трэкер раўнамерна гудзеў. Потым ён убачыў белы пікап і службовую машыну, прыпаркаваныя ля дарогі, напалову схаваныя ў кустах прыкладна ў двухстах ярдах па гэты бок моста.
  Джэйсан праехаў на сваім Лексусе міма іх.
  Такім чынам, яны лічылі, што сюды накіроўваліся намеснік Макензі і двое забойцаў.
  Язон праехаў па мосце, пад якім была ўражлівая цясніна, асветленая месяцам. Потым, як толькі міжштатная дарога была пустая, ён зрабіў літару U на роўнай, парослай травой сярэдзіне і зноў перасёк мост, паехаўшы ў іншы бок. Потым, прыкладна на тым месцы, дзе мужчыны прыпаркаваліся, з другога боку, ён накіраваў машыну на ўзбочыну і спыніўся.
  Ён вылез і пацягнуўся. Ён адкрыў багажнік і замяніў спартовае паліто на вятроўку, а туфлі — на боты. Ён дастаў палатняную торбу, якую закінуў на плячо.
  Чакаючы, пакуль праедзе вялізны цягач Peterbilt, які круціў пыл і пясок, ён перасёк асфальт, сярэднюю дарогу, а затым яшчэ адну дарогу і знік у лесе.
  
  КАЛЯ САЖАЛКІ, авала нашмат меншага, але не менш цёмнага і жудаснага, чым возера Мондак, Брын дакранулася пальцам да вуснаў і зірнула на Эмі, усміхаючыся.
  Дзяўчынка кіўнула. Яна была апранута ў цёмную кофту Брын паверх белай футболкі. Яе ногі былі голыя і бледная, але яна не здавалася халоднай. Яна перастала распытваць пра сваю маму і цяпер паслухмяна ішла побач з Брын, абдымаючы Чэстэра, пудзіла нявызначанага віду.
  Аглядаючы сажалку, месца іх збору, Брын падумала, якой яна была шчаслівая, калі ўпершыню сустрэла Чарлі Гэндзі. Саюзнік, зброя, дарога ў бяспеку.
  Кантроль.
  І ўсё гэта быў толькі злы жарт. Нават дзіды ў яе ўжо не было. Яна адчувала сябе зусім знясіленай. Яна пацягнула дзяўчыну да сябе і працягнула ўважліва аглядаць сажалку.
  Рух. У кустах. Брын напружылася, і Эмі насцярожана паглядзела на яе.
  Гэта быў Харт і яго партнёр?
  Няўжо воўк да іх прычапіўся?
  Не. Брын доўга выдыхнуў. Гэта была Мішэль.
  Маладзіца сядзела на кукішках, як паляўнічая. У адной руцэ дзіда, у другой нешта — здаецца, нож. Чакаючы забойцаў, з выклікам, напружана, нібы выклікаючы іх на спробу пакрыўдзіць яе.
  Брын і дзяўчына пачалі прабірацца да жанчыны. Брын шэптам паклікаў: «Мішэль! Гэта я."
  Жанчына застыла. Але потым Брын рушыў наперад і ступіў у лазурова-белае святло месяца.
  «Брын!» — ускрыкнула Мішэль, сунула нож у кішэню і пабегла наперад. Яна спынілася, убачыўшы Эмі, якая збянтэжана стаяла за спіной Брын.
  Жанчыны ненадоўга абняліся, і Мішэль апусцілася на калені, абняўшы дзяўчыну. "Хто гэта?"
   Эмі вызвалілася ад занадта эмацыйных абдымкаў.
  «Гэта Эмі. Яна пойдзе з намі». Брын пахітала галавой, пакуль адмовіўшыся ад гісторыі пра тое, як яна набыла новага кампаньёна. Маладая жанчына была дастаткова адчувальнай, каб не задаваць пытанняў.
  «Вы чароўныя! А гэта хто ?”
  «Чэстэр».
  «Ён такі ж мілы, як і ты».
  Маленькая дзяўчынка заставалася змрочнай, адчуваючы атмасферу трагедыі, калі не разумеючы рэальных падзей, якія яе выклікалі. Калі яна не ведала пра лёс маці, то, магчыма, і не была сведкай іншых забойстваў.
  Месяц апусціўся ніжэй, цемра паглыбілася. Цікава, што Эмі была адзінай сярод іх, хто не адчуваў сябе пры гэтым няёмка. Магчыма, калі ў цябе такія бацькі, як у яе, страх цемры не мае асаблівага значэння ў тваім жыцці.
  Дзяўчынка зірнула на вавёрку-лятагу, якая праплывала міма. Брын спадзяваўся, што яна засмяецца або пакажа крыху захаплення дзіўнай жывёле. нічога. Яе твар быў маскай.
  "Я чула нейкія гукі", - сказала Мішэль. Маюцца на ўвазе стрэлы. «Нашы сябры. . .?"
  «Яшчэ з намі. Адзін баліць крыху больш, але рухомы».
  «Такім чынам, яны маглі быць на шляху сюды».
  «Мы павінны ісці. Да ракі Змеі. Мы падымемся на цясніну і будзем на міжштатнай трасе праз сорак пяць хвілін. Гадзіна, максімум».
  «Вы сказалі, што ёсць больш просты спосаб».
  «Прасцей, але нашмат даўжэй. І Харт думае, што мы ідзем у той бок».
  Мішэль міргнуў вачыма. «Вы размаўлялі з ім?»
   «Так».
  "Ты зрабіў?" — здзіўлена прашаптала жанчына. «Як гэта здарылася?»
  Яна коратка распавяла ёй пра свой палон у мікрааўтобусе.
  "О Божухна. Ён ледзь не забіў цябе».
  Гэта было даволі блізка да ўзаемнага, падумаў Брын.
  «І што ён сказаў?»
  "Не шмат. Але я сказаў яму, што мы едзем да міждзяржаўнай трасы, таму ён падумае, што мы едзем да Пойнт-оф-Рокс.
  «Як зваротная псіхалогія».
  «Так». Брын дастала карту з кішэні і адкрыла яе.
  «Адкуль ты гэта ўзяў?»
  «Скраў гэта ў яго, нашага сябра містэра Харта».
  Мішэль здзіўлена засмяялася.
  Брын зарыентавалася і паказала, дзе яны. Ёй не патрэбны былі паказанні компаса. Карта была падрабязная, і па арыенцірах было лёгка вызначыць лепшы маршрут. Яна паказала напрамак, куды трэба рухацца.
  «Я хачу сваю маму».
  Брын пахітала галавой у бок Мішэль і сказала дзяўчыне: «Дарагая, мы павінны сысці адсюль, перш чым знайсці яе. А гэта значыць хадзіць. Любіш хадзіць?»
  "Я мяркую."
  «А потым мы збіраемся падняцца на пагорак».
  «Як скалалажанне? Каля маёй школы ёсць скаладром. Чарлі сказаў, што возьме мяне, але так і не прыняў».
  «Ну вось так і будзе. Толькі больш прыгод».
   - Як Дора-даследчыца, - сказала Мішэль. «І боты. . .” Калі Эмі няўцямна паглядзела на яе, маладая жанчына дадала: «Малпа».
  "Я ведаю. Я проста не бачыў гэтага шмат гадоў. Гэта не тое, што мама і Чарлі глядзяць».
  Не жадаючы разважаць пра тое, што праглядалі матэрыялы ў гэтай сям'і, Брын радасна сказала: «Паехалі». Затым Мішэль: «Ты трымай дзіду. Вы можаце выкарыстоўваць яго для мыліцы. Дай мне адзін з нажоў».
  Мішэль выцягнула са свайго пінжака сталовы прыбор Chicago і працягнула яго Брын.
  Крыху кантролю. Не шмат. Але лепш, чым нічога.
  Слабы смех. Брын павярнулася да Мішэль, якая разглядала яе. «Я выглядаю так дрэнна, як ты?» - спытала маладая жанчына.
  «Сумняваюся. Я толькі што перажыў сваю другую аўтакатастрофу за ноч. Я выйграю. Але, так, ты таксама не такі гарачы. Я б не выйшла ў горад без макіяжу».
  Мішэль сціснуў яе руку.
  Яны пачалі паходы.
  Рака Снейк была бліжэй, чым яна меркавала. Яны зрабілі гэта за паўгадзіны, і гэта ўключала ў сябе трымаючыся самага тоўстага покрыва і часта спыняючыся, каб зазірнуць услед за людзьмі.
  Ад якога не было і знаку. Гэта супакойвала, але Брын не дазваляла сабе думаць, што Харт паддаўся на яе блеф і насамрэч накіраваўся ў процілеглым кірунку ўздоўж берага ракі.
  Яны спыніліся ў коле высокай травы, каб агледзець бераг шырокай неглыбокай ракі, усеянай камянямі, бярвеннямі і маленькімі астраўкамі.
   Ніхто.
  «Пачакай тут». Сціскаючы нож, Брын падаўся наперад. Яна ўкленчыла на беразе і пагрузіла твар у ледзяную ваду. Цяпер яе не турбаваў холад, які прытупляў боль у шчацэ і шыі. Потым яна выпіла, напэўна, кварту. Яна не разумела, што абязводжаны.
  Яна вывучала тагасветны пейзаж, нікога не бачыла і махнула Мішэль і Эмі далучыцца да яе. Яны таксама выпілі.
  Потым Брын зірнуў на ўзгорак, у напрамку міждзяржаўнай дарогі. Гэта не магло быць далей за мілю.
  Хоць вярсту напрасткі.
  - Божа, - сказала Мішэль, гледзячы ў вочы Брын. Прыкладна ў пяцідзесяці футах ад іх пейзаж уздымаўся пад крутым вуглом — не менш за трыццаць градусаў, хоць месцамі здавалася, што гэта сорак пяць. Былі і вертыкальныя грані. Яны, вядома, не маглі падняцца на іх, але Брын ведала з пошукава-выратавальных работ некалькі гадоў таму, што ім не давядзецца. Дабрацца можна было, калі ўважліва выбіраць маршрут. Існаваў таксама шэраг шырокіх плато, якія былі больш-менш плоскімі і запоўненымі расліннасцю для пакрыцця.
  Цяпер яны падышлі да пачатку пагорка, справа ад іх цякла бурлівая рака, дзе пачыналася цясніна.
  Азірнуўшыся, Мішэль паказала на брудную зямлю ззаду іх. «Пачакай, нашы сляды».
  «Яны не выглядаюць занадта відавочнымі».
  «Яны да кагосьці з ліхтарыкам».
  «Добры момант».
  Мішэль пабегла туды, дзе яны выпілі і зламаў некалькі галінак з вечназялёнага куста. Потым адкаціўшыся да абрыву, яна змятала лісце па гразі, люта махаючы імправізаванай мятлой, закрываючы іх сляды. Брын чула, як яна моцна задыхалася. Мішэль не звяртала ўвагі на пашкоджаную шчыкалатку, хаця боль, напэўна, быў моцным.
  Брын назіраў за жанчынай, якая вельмі адрознівалася ад той багатай дылетанткі ранняга вечара, якая выхвалялася будучай зоркай і ныла пра чужыя чаравікі і шыпы. Брын ведаў людзей, якія паваліліся ад найменшага стрэсу, і людзей, якія нечакана паўсталі, каб супрацьстаяць невыканальным выклікам. Яна была ўпэўненая, што Мішэль належыць да першай катэгорыі.
  Яна памылілася.
  І цяпер яна ведала, што ў яе ёсць саюзнік.
  Маладая жанчына далучылася да астатніх.
  Эмі пазяхнула. "Я стаміўся."
  «Я ведаю, дарагая», — сказала Мішэль. «Хутка мы цябе спаць засынаем. Ці магу я пакласці Чэстэра ў кішэню?»
  «Вы зашпіліце маланку, каб ён не выпаў?»
  «Ты паспрачаешся».
  «Але не зачыняйце яго цалкам. Каб ён мог дыхаць».
  «Вядучы сябе значна маладзейшай за свае гады», сумна падумала Брын.
  Мішэль сунула пудзіла ў кішэню, і яны пачалі падымацца, калі ўдалечыні, на міжштатнай дарозе, рэзка загрукатаў тормаз рухавіка грузавіка, павабіўшы іх наперад.
  
  ГРЭМ І МАНС асцярожна спускаліся па схіле з міждзяржаўнай дарогі.
  За імі прамчаўся грузавік, гук якога прыглушаўся лістотай і блытаўся ветрам, калі кіроўца пераключыў перадачу на меншую перадачу і напоўніў ноч грукатам пісталета Гатлінга.
  Неўзабаве яны былі ў паходзе, не размаўляючы, толькі цяжка дыхаючы - намаганні заставацца ў вертыкальным становішчы і не ўпасці наперад былі такімі ж вялікімі, як і ўздым уверх. Яны чулі шум ракі, сто футаў ніжэй, у склепе цясніны.
  Грэм зарабляў на жыццё флорай, і ён добра ўсведамляў, наколькі расліннасць вакол яго цяпер адрознівалася ад той, што была ў яго кампаніі: расліны, схаваныя ў керамічных гаршках, або валяліся на скручаных карняплодах. На працягу многіх гадоў ён мяняў геаграфію жылых дамоў і офісаў, высаджваючы некалькі камелій або рададэндранаў на градкі, загрунтаваныя вапнавай глебай, і хаваючы іх пад коўдру з мульчу. Тут расліны не былі ўпрыгожваннямі; імі былі інфраструктура, насельніцтва, само грамадства. Кантралюючы ўсё. Ён і Мунс нічога не значылі, былі менш чым нікчэмнымі, як і ўсе жывёлы тут. Грэму здавалася, што карканне, шыпенне і крык былі адчайнымі просьбамі, якія дрэвы і расліны бестурботна ігнаравалі. Абыякавы.
  І здрадлівы таксама. Аднойчы ім прыйшлося ісці па канаце па бервяне над густым морам атрутнага плюшчу, на які ў яго была алергія. Калі б хто-небудзь дакрануўся да яго твару, сып і ацёк асляпіў бы яго. Нават мёртвая расліннасць была небяспечная. Мунс ступіў на выступ, пакрыты леташнім лісцем, якое выслізнула з-пад яго, выклікаўшы невялікую лавіну з суглінку, жвіру і зямлі. Ён выратаваў сябе ад дваццаціфутавага падзення з крутога камяністага схілу, схапіўшыся за выпадкова навіслую галіну.
  І калі яны спускаліся ўніз, шукаючы самы бяспечны маршрут, Грэм не мог не падумаць, што шум ад наступання на сухую галінку або ўдару нагамі па незаўважанай кучы хрумсткага лісця таксама можа насцярожыць забойцаў.
  Яны знайшлі некалькі сцежак, якімі хадзілі летнія турысты, але сцежкі былі адзінкавымі і не пралягалі вельмі далёка, таму мужчыны былі вымушаны пракладваць свае. Часам сцяжынка знікала на краі скалы, і ім даводзілася спускацца ўніз на шэсць-сем футаў. Калі яны гэта зрабілі, Манс усталяваў засцерагальнік на стрэльбу і перадаў яе Грэму, які пачакаў, пакуль намеснік спусціцца, а потым са шкадаваннем аддаў яго назад.
  Цяпер яны знаходзіліся ў ста ярдах ад міжштатнай дарогі з небяспечным абрывам над цяснінай непадалёк злева.
  Каб захаваць цішыню, Мунс аддаваў каманды рукамі. Ён рабіў паўзу, хадзіў направа ці налева, глядзеў на тое ці на тое. Грэм палічыў гэта такім жа глупствам, як фарба для твару, але ён угаварыў Манса прыняць гэтую місію, і калі малады чалавек захацеў пагуляць у салдата, ён згодны.
  Яны спыніліся, гледзячы ўніз з вельмі крутога ўзгорка. Ім прыйшлося б выкарыстоўваць саджанцы і дрэвы ў якасці падручных. Мунс скрывіўся і пачаў цягнуцца да аднаго, калі Грэм шэптам закрычаў: «Не! Эрык, не!»
  Намеснік хутка павярнуўся назад, шырока расплюшчыўшы вочы, мацаючы са стрэльбай. Ён паслізнуўся на схіле і моцна пайшоў уніз, слізгаючы галавой наперад па слізкім, як лёд, хваёвым слое. Грэм кінуўся наперад і здолеў схапіць намесніка за абшэўку.
  «Ісус. Што?" Намеснік паспеў павярнуцца, схапіць Грэма за руку, і яны разам выскарабкаліся на больш роўную пляцоўку. «Вы нешта бачыце?»
  - Прабачце, - сказаў Грэм. «Глядзі».
  Эрык, нахмурыўшыся, спачатку не зразумеў. Потым ён убачыў, што Грэм паказвае на тонкі ствол дрэва, які ён ледзь не схапіў. З яго тырчалі вострыя, як іголкі, шыпы, кожны каля двух цаляў у даўжыню.
  «Гэта мядовая саранча. Самае небяспечнае дрэва ў лесе. Саджаць іх у многіх месцах незаконна. Адзін з гэтых шыпоў праляцеў бы вам праз руку. Людзі паміралі ад інфекцый».
  «Госпадзі, я ніколі не глядзеў. Іх тут яшчэ?»
  «О, так, калі ёсць адзін, ёсць і іншыя. А там? Бачыце?» Грэм паказаў на каржакаваты ствол. “Геркулес-клуб. Цяжка ўбачыць у цемры, але ў іх таксама ёсць шыпы. І калі лясы радзеюць, гэта азначае больш сонца і больш ажыны — ведаеце, ажыны — і дзікай ружы. Ажынавы калючкі абломваюцца ў скуры. І не выцягнеш іх адразу, яны заразяцца. У вялікім сэнсе».
  - Праклятыя наземныя міны, - прамармытаў Мунс. Потым застыў. І, адмовіўшыся ад загадкавых знакаў рукой, ён прашаптаў: «Далёка там, унізе. Ўспышка. Вы што-небудзь бачыце?»
  Грэм кіўнуў - слабая кропка блакітнаватага святла. Можа быць, ліхтарык або водбліск месячнага святла на метале або шкле. Да яго было каля трох чвэрцяў мілі.
  Манс развязаў раменьчык, які закрываў яго чорны пісталет, і жэстам паказаў Грэму ісці за ім.
  
  ХАРТ глядзеў уніз на GPS, які перажыў аварыю фургона ў лепшым стане, чым ён. Нічога не зламана, толькі баліць, але ўсюды баліць, і кулявое раненне ў яго руцэ зноў пачало сыходзіць крывёй.
  Дзякуй, Мішэль.
  Дзякуй, Брын.
  Хваля гневу ахапіла яго, і на хвіліну яму было напляваць на майстэрства; ён хацеў адыграцца. Ён хацеў па-вялікаму адплаціць ім абодвум. Салодкая, крывавая помста. . .
  Магчыма, Комптан Льюіс нешта прыдумаў.
  Яны стаялі на беразе ракі Снейк, якая выходзіла з раўнейшых лясоў справа на ўсход і ўпадала ў сціснутую цясніну на захадзе.
  Ён згубіў карту падчас аварыі, але яны дабраліся сюды з дапамогай GPS, які быў не такім падрабязным, але дастаткова добрым. «Як я разумею. . .” Яго голас сціх, калі ён зірнуў на Льюіса. «Ты ў парадку?»
  «Так».
  Другі мужчына стаяў, падняўшы рукі на яго з бакоў, трымаючы стрэльбу. Калі не лічыць прыроднай апусцеласці, ён выглядаў як салдат на гаўптвахце.
  «Табе надакучыла забіць тую жанчыну, праўда?»
  «Не думаў, што так будзе. Але . . . бачачы яе вочы, вы ведаеце ".
  «Гэта цяжка», - сказаў Харт. Ён падумаў: «Можа быць, першы». Тады вы нават не заўважаеце гэтага.
  Ён прайграваў сцэну ў кемперы. Льюіс распальвае агонь пад Вінэбага, потым вяртаецца на другі бок. З дзвярэй выбеглі два мужчыны, тоўсты і худы, з барадой, з вогнетушыцелем. Жанчына паспешліва выйшла з задняга ходу, шалёна азіраючыся і крычачы. Харт хутка застрэліў людзей, перш чым тоўсты нават паспеў дацягнуцца да пісталета. Льюіс, які знаходзіўся ў тыле, наставіў стрэльбу на жанчыну. Але ён спачатку нічога не зрабіў.
  Харт збіраўся зрабіць Льюіс ласку і застрэліць яе таксама, але ён пачуў стук, калі стрэльба выбухнула, нібы сама па сабе. Льюіс быў здзіўлены. Калі цяжкая жанчына адляцела назад, яе грудзі і шыя пацяклі крывёю. Яна апусцілася на калені і пачала паўзці да Льюіса. Другі раз ён сапраўды прыцэліўся і стрэліў. Яна ўпала на спіну, некалькі штурхнула нагамі і памерла.
  "Гэта было непрыемна", - сказаў Харт.
  Льюіс кіўнуў.
  «Я казаў вам, што яны былі наладжвальнікамі. Напэўна, пляскаюць свае рэчы. Ніхто не рыхтуе метамфетамін без яго выкарыстання. Магчыма, не спачатку, але яны становяцца залежнымі. Гэта з'ядае іх душы».
  - Так, - ціха сказаў Льюіс. Потым ён вярнуўся на зямлю, Харт бачыў у яго вачах.
   Харт працягнуў: "Я так разумею". Ён паказаў яму GPS на BlackBerry. «Да Пойнт-оф-Рокс у той бок, уверх па плыні, амаль шэсць міль». Ён паказаў направа. Затым ён паказаў на цясніну, злева ад іх. «Але ў той бок, на той пагорак, яны будуць на міжштатнай трасе праз сорак хвілін, гадзіну. І вось куды яны едуць».
  «Вы ўпэўнены?»
  «Даволі ўпэўнены. Яна сказала мне, што была. Калі мы былі ў фургоне. Але яна ж Трыкстэр, памятаеш? Яна ведала, што ёсць шанец, што я выжыву ў катастрофе. Гэта азначала, што яна павінна была даць мне інфармацыю, якая прывядзе мяне ў іншым кірунку. Яна сказала міждзяржаўную дарогу, думаючы, што я паверу, што гэта сапраўды Пойнт-оф-Рокс.
  «Вы думаеце, што яна гуляла ў гэтую гульню?»
  Харт адклаў BlackBerry і закрочыў уверх і ўніз па беразе ракі. «Гэй, Льюіс, як табе гэта здаецца?» Ён свяціў ліхтарыкам на зямлю.
  «Маўляў, я не ведаю. Нехта падмятаў, замазваў сляды».
  «Так. Гэта робіць ". Ён ішоў да падножжа крутога пагорка. "Добра. Вось і пайшлі». Ён знайшоў зламаную галінку. «Вось яе венік. Яны сапраўды прыйшлі гэтым шляхам. І паглядзіце на гэта. . . .” Ён паказаў малюсенькі набор адбіткаў абутку. «Гэтая маленькая дзяўчынка. У кемперы. Напэўна, яна выйшла».
  Льюіс зноў змоўк і навязліва пацёр сваю татуіроўку — крыж на шыі.
  Харт сказаў: «Я не схільны забіваць дзяцей. Жанчын мы паклапоцімся, а дзяўчынку пакінем».
  Але, пацешна, Люіса турбавала іншае.
  «Адно хачу сказаць. Я павінен быў раней. Але . . .”
   «Працягвай, камп».
  «Тое рабаванне, пра якое я вам казаў?»
  «Рабаванне?»
  «Банк».
  У снезе, успомніў Харт. Там, дзе ён абменьваўся правамі з ахоўнікам банка, які быў былым паліцэйскім. «Так?»
  «Быў не зусім шчыры з вамі».
  «Правільна?»
  - Мяне нешта г'е, Харт.
  Ён больш не быў саркастычным «мой сябар». І не было некалькі гадзін. Ён сказаў: «Давай, камп. Што гэта?"
  «Праўда такая. . . мы не адышлі ад пяцідзесяці тысяч. Ці ўсё, што я сказаў. Быў бліжэй да. . . добра, было бліжэй да трох. Сапраўды два і некаторыя змены. І, добра, гэта быў не банк. Ахоўнік папаўняў банкамат на вуліцы. . . а я страляў толькі каб напалохаць яго. Ён выпусціў стрэльбу. І памачыўся ў штаны, я думаю. Не было ў яго і дублёра. . . . Я часам узмацняю рэчы, перабольшваю, разумееце. Увайшоў у звычку побач з братам. Накшталт прыйшлося, падрастаючы . . . атрымаў шмат непавагі. Такім чынам. Вось вам гэта».
  — Вось і ўсё, прызнанне?
  «Здагадваюся».
  «Чорт вазьмі, камп, я б не хацеў працаваць з кімсьці без здаровага эга. Як вы паглядзіце на гэта, вы зарабілі дзве тысячы даляраў за дзве хвіліны працы?»
  «Наконт гэтага».
  «Гэта прыкладна шэсцьдзесят тысяч у гадзіну. І ён памачыўся яго штаны? Чорт вазьмі, гэта зрабіла гэта таго варта. Харт засмяяўся.
  Льюіс сарамліва спытаў: «Ты ўсё яшчэ зацікаўлены ў рабаванні разам, ты і я?»
  «Вы можаце паспрачацца, што я. Чым раней мы скончым тут, тым хутчэй мы зможам пачаць планаваць некаторыя заданні, якія не руйнуюцца і не гараць. Сто дзесяць працэнтаў».
  Стрымліваючы ўхмылку, Льюіс зноў стукнуў па цыгарэтах, нібы дабраслаўляючы сябе католікам.
  
  ПАХОД БЫЎ значна цяжэйшым, чым яна чакала.
  Схіл быў месцамі настолькі круты, што на яго было немагчыма падняцца, прынамсі, з дзевяцігадовым дзіцем на буксіры. Брыну часта даводзілася шукаць альтэрнатыўныя маршруты.
  «А як там?»
  Брын зірнуў туды, куды паказвала Мішэль. Здавалася, што гэта даволі роўная сцяжынка паміж каменным выступам і густой купкай дрэў. Брын разважаў пра гэта, але такім чынам яны застануцца цалкам адкрытымі знізу, без шляхоў эвакуацыі. Ім даводзілася абыходзіць сцежку, трацячы каштоўныя хвіліны на тое, каб абысціся. Брын не быў цалкам упэўнены, што Харт паверыў на выкрут пра Пойнт оф Рокс. Яна пачала адчуваць сверб на патыліцы, нібы мужчыны набліжаліся.
  Жанчыны працягвалі падымацца, круцячыся вакол a адукацыя вапняка вышынёй дваццаць футаў. Брын бачыў, што тут былі скалалазы. У шчыліны былі ўбіты металічныя шыпы. Сёння ўвечары гэта захапленне здалося ёй чыстым вар'яцтвам. Нешта паспрабаваў бы Джоі. Але сына выкінула з галавы. Засяродзіся, сказала яна сабе.
  Кароткая перадышка, калі яны прайшлі па даволі роўнай сцежцы. Потым зноў уверх, задыхаючыся, усе трое.
  Гук Змеі, якая бегла праз цясніну справа ад іх, станавіўся цішэй, калі яны падымаліся вышэй. Брын здагадаўся, што цяпер яны былі ў шасцідзесяці футах або каля таго над ракой.
  - О, не, - прашаптала Мішэль. Брын таксама спыніўся. Іх роўная раўніна раптам скончылася адвеснай каменнай сцяной, тупіком. Направа пляцоўка цягнулася да крутога абрыву ў цясніну. Брын павольна падышоў да яго. Закружыўшыся, няўтульна ад вышыні, яна не дайшла да самага краю, а хутка вярнулася. «Мы не можам ісці такім шляхам».
  Яна расчаравана ўздыхнула. Мужчыны не маглі быць далей, чым за паўмілі ад міждзяржаўнай трасы, але паход доўжыўся вечна. Каб вярнуцца назад і абыйсці сцяну, дадалося б яшчэ дзесяць хвілін.
  Брын азірнуўся, потым агледзеў сцяну. Ён быў каля дваццаці футаў у вышыню і не зусім вертыкальны. Схіл у большасці месцаў быў градусаў семдзесят, а паверхня была расколінамі і скаламі. Яна спытала Мішэль: «Ты можаш гэта зрабіць?»
  «Чорт вазьмі, я магу».
  Брын усміхнуўся і сказаў Эмі: «Памятаеш, калі ты была маленькай, Эмі? Мы з табой разам палезем. Будзем гуляць у контрэйлеры?»
   "Я мяркую. Рудзі хоча, каб я часам катаўся на контрейлерных яздах. Мне гэта не падабаецца. Ад яго дрэнна пахне».
  Брын кінуў позірк на Мішэль, якая скрывілася з агідай. Але Брын усміхнуўся Эмі. «Ну, я, напэўна, таксама не надта добра пахну. Але будзе весела. Давай. Пойдзем." Брын павярнуўся. Яна прашаптала Мішэль: «Я падымуся першай. Калі што здараецца, я кідаю яе, спрабую спыніць яе падзенне. Не хвалюйся за мяне».
  Мішэль кіўнула і падштурхнула дзяўчыну, прашаптаўшы: «Ты справішся з ёй?»
  - Выбару няма, - ахнуў Брын.
  Тэма для вечара.
  Хаця цяжар быў не такі вялікі, як мог быць. Яна думала, якая худая дзяўчынка. . . і пра сумны лёс, які прывёў яе да такой занядбанасці.
  Яны пачалі падымацца па скале, фут за футам. Сэрца калацілася, ногі гарэлі, Брын павольна падымаўся. Прыкладна ў пятнаццаці футах ад зямлі мышцы яе ног пачалі дрыжаць. Больш ад страху, чым ад намаганняў. Як яна ненавідзела вышыню. . . . Яна часта спынялася.
  Эмі, абняўшы рукамі Брын за шыю, вельмі моцна трымалася, што перашкаджала Брын дыхаць, але яна хацела б, каб дзіця моцна трымаў яе.
  Яе гумовыя ногі падштурхнулі яе яшчэ на пяць футаў, потым на дзесяць, ухапіўшыся за ручкі мацней, чым трэба было, пальцы скурчыліся. Нават пальцы на нагах скручваліся, нібы басанож лезла.
  Нарэшце праз цэлую вечнасць яе галава была над краем, і яна глядзела на больш роўную раўніну. Перад ёй быў велізарны клубок фарзіцыі. Не смеючы глядзець уніз, яна схапіла ў правую руку ўсе ліяны на адлегласці выцягнутай рукі, выпрабавала іх і, глыбока ўдыхнуўшы, адпусціла камень. Яна напалову перацягнулася праз край, а потым сказала: «Эмі, прайдзі праз маю галаву. Пастаў калені мне на плечы і лезь. Калі вы на вяршыні, спыніцеся. Проста стой там».
  Брын збіраўся яшчэ больш супакоіць, але дзяўчына хутка сказала: «Добра», і злезла. І стаяў нерухома, настойліва.
  Дзіця прывыкла рабіць усё, што ёй загадваюць.
  Затым Брын перацягнулася на астатнюю частку шляху і села, цяжка дыхаючы. Яна паглядзела збоку - на жаль, гэта здавалася значна менш страшным з гэтага канца, як быццам намаганні і страх былі змарнаваныя. Яна паклікала Мішэль падняцца. Маладая жанчына хутка падымалася, нягледзячы на пашкоджаную лодыжку - дзякуючы маладосці і гэтаму яе шыкоўнаму аздараўленчаму клубу, які падцягваў зад. Брын дапамог ёй пералезці праз край, і ўсе трое селі ў кучу, пераводзячы дыханне.
  Брын зарыентавалася і, агледзеўшыся, знайшла тое, што здавалася сцежкай, якая вяла ўверх. Яны зноў пачалі хадзіць.
  Мішэль падышла да Брын. «Што з ёй будзе?»
  «Калі ў яе няма сваякоў, то прыёмная сям'я».
  «Гэта сумна. Яна павінна быць з сям'ёй».
  «Сістэма даволі добрая ў Кеннешы. Яны добра правяраюць сем'і».
  «Проста добра, калі б яна магла пайсці да таго, хто яе сапраўды хацеў. Я б яе любіў».
  Магчыма, адна з праблем паміж Мішэль і яе муж меў справу з дзецьмі. Ён, магчыма, не хацеў.
  «Усынаўленне магчыма. Я не ведаю, як гэта працуе». Брын дакрануўся да яе шчакі. Было чортава балюча. Яна ўбачыла вочы Мішэль, скіраваныя на Эмі. «Дык ты хацеў бы дзяцей?»
  «О, яны лепшыя. Я іх проста люблю. . . . Тое, як вы вядзеце іх, вучыце іх чаму-небудзь. І чаму яны вас вучаць. Яны заўсёды выклік. Дзеці робяць цябе, я не ведаю, цэлым. Без іх ты не паўнавартасны чалавек».
  «Вы гучыце як эксперт. Ты будзеш добрай маці».
  Мішэль засмяялася. «Я маю намер быць».
  Прынамсі на дадзены момант думкі пра няслушных мужоў і няўдалыя шлюбы зніклі, і жанчына, здавалася, глядзела ў светлую будучыню.
  А як наконт мяне? Брын падумаў.
  Працягвай, сказала яна сабе. Працягваць.
  
  ЛЮІС ЗРАБІЎ імправізаваную рамень для стрэльбы і нёс зброю на спіне. Мужчыны ішлі прама ўверх па схіле, як маглі, Харт палічыў, што жанчыны будуць выбіраць лягчэйшы шлях з-за дзяўчыны.
  Харт думаў пра прафесійныя пары і іх дзяцей, якіх ён бачыў на скалодромах у зонах адпачынку і спартыўных крамах побач з месцам, дзе ён жыў. Ён задаваўся пытаннем, калі любы з бацькоў насамрэч меў працу, якая патрабавала ад іх лазіць так. Але не, вядома, не зрабілі. Яны былі папяровымі штурхальнікамі. Яны зрабілі ў дзесяць разоў больш, чым ён, іх жыццё ніколі не было пад пагрозай, яны ніколі не адчувалі болю, які адчуваў Харт. Тым не менш ён ніколі не марыць абмяняцца з імі жыццём ні за якія грошы.
  Яны не што іншае, як трупы, Брын. Сядзець, засмучаны, злы з-за таго, што яны бачылі па тэлевізары, асабіста для іх нічога не значыць. Ідуць на працу, вяртаюцца дадому, размаўляюць пра рэчы, якія яны не ведаюць і не хвалююць. . . .
  Яны выйшлі на роўны ўчастак і спыніліся, уважліва азіраючыся. Ён не збіраўся забываць, што абедзве жанчыны спрабавалі забіць іх сёння ўвечары, і ў яго не было прычын думаць, што яны адмовіліся ад спробы. Вядома, яны хацелі ўцячы. Але ён не мог вывесці з галавы вочы Брын. Як на пад'ездзе да дома Фельдманаў, так і ў фургоне перад тым, як яна адпусціла тормаз, рызыкуючы ўласнай смерцю, каб спыніць яго.
  Вы маеце права маўчаць. Вы маеце права на адваката. . . .
  Харт мусіў усміхнуцца.
  У гэты момант удалечыні, наперадзе, пачуўся слабы крык. Высокі віск.
  «Чорт гэта?» Льюіс выглядаў устрывожаным. «Чортавы праект ведзьмы з Блэр. »
  Харт засмяяўся. «Гэта дзяўчына. Маленькая дзяўчынка».
  «Яна такая ж добрая, як твой GPS, Харт».
  І яны кінуліся бегчы.
  
  «ЖЫВЁЛА?» — шэптам спытаў МУНЦЭ .
  Грэм кіўнуў галавой, прыслухоўваючыся да пранізлівага выцця недзе побач, злева ад іх, здавалася, што нёсся ветрыкам. Ён бачыў жывёлу — каёта або дзікага сабаку, магчыма, нават ваўка — на хрыбце, якая глядзела ў іх бок. Гэта была крыніца гуку? Ён ведаў расліны, ведаў глебу, глей і камень. Ён не ведаў ні жывёл, ні іх звычак.
  «Магчыма, я не ведаю».
  Гэта не было падобна на жаночы голас. Гэта здавалася амаль дзіцём. Але гэтага не магло быць.
  «Магчыма, вецер», - прапанаваў Мунс.
  Хаця было адчуванне трывогі, трывогі з гэтай нагоды. Страх больш, чым боль. Цяпер цішыня.
  Вецер, птушка, жывёла. . . Калі ласка. Няхай гэта будзе адзін з тых.
  "Вунь унізе", - сказаў Манс. «Прама пад намі».
  Грэм хмурыўся, гледзячы на страшны размах дрэў, якія зніклі ад іх. Яны прайшлі прыкладна чвэрць мілі, павольна прабіраючыся праз густы лес. Гэта быў нашмат даўжэйшы паход, чым чакалася, з-за аб'ездаў вакол тоўстых хмызнякоў і стромкіх скал, па якіх нельга было пераадолець без спускавога рыштунку — пра што Манс абвясціў, што жадае, каб у іх было, і Грэм быў удзячны, што гэтага не было.
  Яны пачалі спускацца па схіле гары, зноў выкарыстоўваючы дрэвы ў якасці ручных рук. Потым яны апынуліся ў тупіку — у каменнай варонцы. "Я думаю, што гэта наш адзіны варыянт", - сказаў Манс, паказваючы ўніз па жолабе, які спускаўся ад іх. Яно было каля шасці футаў у шырыню і пад ухілам у сорак пяць градусаў, усеянае сланцамі, жвірам і грунтам. Слізкі, як лёд. І калі вы ўпадзеце, вы саслізнеце па няроўнай каменнай паверхні на добрых пяцьдзесят футаў да прорвы. Яны не маглі бачыць, што ляжыць за ім. «Або мы вернемся і паспрабуем прабрацца».
  У гэты момант яшчэ адзін лямант напоўніў ноч. Мужчыны глядзелі адзін на аднаго, расплюшчыўшы вочы.
  Не было сумнення, што гук ішоў з чалавечага горла.
  - Мы ідзем, - сказаў Грэм, разрываючыся паміж шалёнай патрэбай знайсці крыніцу крыкаў і страхам, што калі яны страцяць тут апірышча, яны зваліцца са скалы - або скаціцца ў гай смяротнай саранчы .
  
  «ДЗЕ МАЯ МАЦІ?» Эмі зноў завішчала.
  «Калі ласка, дарагая», - сказала Брын маленькай дзяўчынцы. Прыклала палец да вуснаў. «Калі ласка, цішэй».
  Знясіленая, эмацыйна знясіленая, маленькая дзяўчынка губляла гэта.
  «Не!» - завыла яна. Яе твар быў ярка-чырвоны, вочы і нос цяклі. «Нееее!»
   «Гэтыя людзі прычыняць нам боль, Эмі. Мы павінны быць ціхімі».
  «Мама!»
  Яны знаходзіліся на адносна роўным участку зямлі ў густым лесе, дрэвы на адлегласці ўсяго два ярды адзін ад аднаго. Яны добра ішлі, калі раптам у Эмі пачалася істэрыка.
  «Дзе мая мама ? Я хачу вярнуцца да мамы!»
  Вымушыўшы ўсмешку на яе твары, Брын апусціўся на калені і ўзяў дзяўчыну за плечы. «Калі ласка, дарагая, мы павінны быць ціхімі. Мы гуляем у гэтую гульню, памятаеш? Трэба маўчаць».
  «Я не хачу гуляць ні ў якую гульню! Я хачу вярнуцца! Я хачу маму!»
  Узрост дзяўчынкі быў блізкі да дзесяці гадоў, але Брын зноў падумала, што яна паводзіць сябе больш як пяці- або шасцігадовая дзяўчынка - магчыма, рэакцыя на гэты жудасны вечар, магчыма, жахлівае разуменне яе выхавання.
  «Калі ласка!»
  «Нееее!» Гучнасць спадарожнага віску была дзіўнай.
  «Дазволь мне паспрабаваць», — сказала Мішэль, укленчыўшы перад Эмі і адклаўшы дзіду. Яна працягнула дзяўчынцы сваю мяккую цацку. Эмі кінула яго на зямлю.
  Брын сказаў: «Я пагляджу за намі. Калі яны побач, яны павінны былі яе пачуць». Яна адскочыла футаў на дваццаць назад і ўскараскалася на невялікі ўзгорак, зірнула назад.
  Крык дзяўчыны здаўся сірэнай.
  Брын жмурыўся праз ноч.
  О не . . .
  Яна была разгублена, але не здзіўлена, убачыўшы два у ста ярдах, мужчыны прабіраліся ў гэтым кірунку. Яны спыніліся і агледзеліся, спрабуючы знайсці крыніцу мітусні.
  Але, дзякуй богу, у гэты момант Эмі змоўкла.
  Мужчыны яшчэ хвіліну азіраліся, а потым зноў пайшлі. Яны зніклі за каменнай сцяной.
  Брын вярнуўся да Мішэль і Эмі. Маленькая дзяўчынка, хоць і была ўсё яшчэ незадаволеная, перастала плакаць і зноў сціскала сваю цацку.
  «Як ты гэта зрабіў?»
  Мішэль паціснуў плячыма, скрывіўся. Прашаптаў: «Гэта была не такая добрая ідэя. Я сказаў ёй, што мы едзем да яе мамы. Не мог прыдумаць, што яшчэ сказаць».
  Ну, гэта не мела значэння. Дзяўчынка рана ці позна даведаецца праўду, але цяпер яны дакладна не маглі дазволіць сабе крычаць. Брын прашаптала: «Яны вярнуліся».
  "Што? Харт і яго партнёр?»
  Ківок.
  «Як?»
  Харт, вядома. Брын сказаў: « Зваротная псіхалогія. Дзвесце ярдаў назад. Трэба рухацца».
  Яны накіраваліся ў бок цясніны, зямля была больш роўнай, потым зноў на поўнач да міжштатнай дарогі. Яны ведалі кірунак, таму што рака была справа ад іх, але з тым, што пейзаж стаў больш адкрытым, калі яны падняліся вышэй, яны былі вымушаныя рухацца зігзагам - цяпер у пошуках хмызнякоў і дрэў, каб прыкрыцца. Гэта заняло занадта шмат часу, падумаў Брын, адчуваючы, што прысутнасць Харта становіцца ўсё бліжэй.
   Яна павяла Мішэль і Эмі назад у гушчы лесу, і яны працягнулі шлях на поўнач. Раптам злева направа бліснула слабае святло, грузавік ці легкавы аўтамабіль на міждзяржаўнай трасе. Паўмілі, можа, менш. Брын і Мішэль усміхнуліся і зноў рушылі наперад.
  Тут і пачулі, што злева, недзе ў густым сасновым лесе, глухі крок. Гук быў блізкі. Брын паглядзеў на маленькую дзяўчынку, чый змардаваны твар папярэджваў аб чарговым выбуху.
  Яшчэ адна аснастка. Бліжэй. Сляды, безумоўна.
  Харт і яго напарнік, напэўна, рухаліся хутчэй, чым чакаў Брын, пераадолеўшы дзвесце ярдаў усяго за пятнаццаць хвілін. Верагодна, яны знайшлі гладкую сцежку, якую жанчыны прапусцілі.
  Брын паказаў на зямлю. Яны ўтрох ляжалі ніцма за паваленым дрэвам. Эмі зноў пачала плакаць, але Мішэль прыціснула яе да сябе і зноў учыніла чараўніцтва. Брын набрала жмені лісця і як магла цішэй расклала іх паверх астатніх двух. Потым яна таксама легла і закамуфлявалася.
  Крокі то набліжаліся, то губляліся ў шолаху ветру.
  Потым Брын ахнуў. Яна паверыла, што пачула, як нехта шапча яе імя.
  Яе ўяўленне, вядома. Гэта быў толькі ветрык, які няўхільна дзьмуў, круцячы лісце і шыпячы праз галіны.
  Але потым яна пачула гэта зноў. Так, безумоўна, «Брын», слабым шэптам.
  Яе сківіца задрыжала ад шоку. Харт!
   Жудасна, нібы ў яго было шостае пачуццё, яна была побач.
  Зноў, хоць назва была невыразная, гублялася ў гуках лесу.
  У сваёй знясіленасці і болю яна амаль падумала, што голас падобны на голас Грэма. Але гэта было немагчыма, вядома. Яе муж быў дома, цяпер спаў.
  А можа, не дома і спіць.
  «Брын . . .”
  Яна дакранулася пальцам да вуснаў. Мішэль кіўнула, палезшы ў куртку за нажом.
  Крокі пачаліся зноў, здавалася, зусім блізка, і накіроўваліся прама да паваленага дрэва, пад якім яны хаваліся.
  Час змагацца і час бегчы.
  Час таксама схавацца.
  Думаючы пра людзей з іх гучнымі, гучнымі стрэльбамі, яшчэ адзін успамін вярнуўся да яе: яе першы муж, з шырока расплюшчанымі вачыма ад шоку і агоніі, спатыкнуўся назад пад амаль наўпроставым ударам снарада, калі табельная зброя Брын ляскала па іх падлогу кухні пасля выпіскі.
  Тут дзейнічала нейкая справядлівасць, боская ці духоўная расплата?
  Ці будзе цяпер яе лёс падобны на лёс Кіта?
  Крокі набліжаліся.
  Брын моўчкі абсыпаў траіх яшчэ лісцем. І заплюшчыла вочы, нагадаўшы, што ў маладосці Джоўі лічыў, што такім чынам ты знікнеш.
  
  «БРЫН», — зноў паклікаў ГРЭМ настолькі гучна, наколькі ён адважыўся, але ўсё яшчэ шэптам.
  Слуханне. нічога.
  Калі яны падышлі да гэтай часткі лесу, крыкі сціхлі. І яны нікога не бачылі. Але калі яны працягвалі шлях, Грэм быў упэўнены, што пачуў жаночы голас, шэпт і нейкі шолах лісця зусім побач. Аднак ён не мог сказаць, дзе, і рызыкнуў назваць імя жонкі.
  Адказу не было, але ён пачуў большы шолах, і яны накіраваліся на гук, Манс са стрэльбай напагатове.
  «Брын?»
  Цяпер мужчыны стаялі каля ствала вялікага паваленага дуба і азіраліся ва ўсе бакі. Грэм нахмурыўся і дакрануўся да свайго вуха. Мунс паківаў галавой.
  Але тут намеснік напружыўся, паказваючы на поле камянёў і хмызнякоў. Грэм убачыў фігуру прыкладна ў ста ярдах ад сябе, якая трымала вінтоўку або драбавік і рухалася справа налева.
  Забойцы. Яны былі тут!
  Грэм паказаў уніз на радыё намесніка, якое было выключана. Але Манс паківаў галавой і зноў паказаў на ўласнае вуха, маючы на ўвазе, мабыць, што ўключэнне прывядзе да прыкметнага трэску.
   Манс паспяшаўся па сцяжынцы, якой Грэм раней не бачыў. Ён зразумеў, што намесьнік зьбіраецца аблягнуць чалавека са стрэльбай.
  Ён падумаў: што, чорт вазьмі, я тут раблю?
  І зусім заблукаў у гэтай шалёнай пагоні.
  
  СЛЯГІ АДДАЛІЛІСЯ АД дуба.
  Нарэшце Брын асцярожна падняла галаву, занепакоеная шумам лісця.
  Але калі яна зірнула на ствол дрэва, яна ўбачыла, як цямныя формы аддаляюцца ў ранішнюю цемру.
  Мужчыны былі ўсяго ў некалькіх футах ад месца, дзе схаваліся. Калі б Эмі хоць раз хныкнула, усе трое былі б мёртвыя. Рукі Брына дрыжалі.
  Мужчыны зніклі ў сцяне з дрэў.
  - Давай, - прашаптала яна. «Яны сышлі ад нас. Падобна на тое, што яны спускаюцца з гары. Давайце рухацца хутка. Мы недалёка ад шашы».
  Яны падымаліся, скідаючы лісце, і зноў рушылі ў гару.
  "Гэта было блізка", - сказала Мішэль. «Чаму яны прайшлі міма?»
  «Можа, нешта чуў. Алень». Брын задумаўся, ці не адцягнуў іх анёл-ахоўнік, іх воўк мужчыны. Яна паглядзела на Эмі. «Я ганаруся табой, дарагая. Вы маўчалі, вельмі добра».
  Дзяўчына схапілася за Чэстэра і нічога не сказала, застаючыся панурай і чырвонымі вачыма. Яе выраз паўтарыў тое, што адчуваў Брын.
  Яны цягнуліся па некалькіх доўгіх схілах. Мішэль усміхнулася і паказала на гарызонт. Брын убачыў яшчэ адзін бліск фар.
  Ззянне нябёсаў.
  Яна ацаніла апошнюю перашкоду: высокі камяністы пагорак, справа ад якога быў стофутавы перапад у цясніну. Злева быў густы зараснік ажыны, які працягваўся на некаторую адлегласць да больш высокіх скалістых выступаў.
  Яны не маглі падняцца на сам пагорак; твар быў стромкім уздымам, які ўзвышаўся на сорак-пяцьдзесят футаў над іх галовамі. Але з левага боку ўзвышша, над хмызняком, узнімаўся вузкі ўступ, які, здавалася, вёў прама да поля, а далей да міждзяржаўнай дарогі. Уступ быў круты, але па ім можна было прайсці. Відаць, гэта была папулярная адпраўная кропка для скалалазаў; каменны твар над ім, як і тыя, што яна бачыла раней, быў усыпаны металічнымі шыпамі.
  Брын насцярожана ставіўся да выступу па дзвюх прычынах. Гэта цалкам адкрые іх для людзей на пяць ці каля таго хвілін, якія спатрэбяцца на пераход. Акрамя таго, яна была вельмі вузкай — ім трэба было ісці ў адзін шэраг — і падзенне, хоць і недалёкае, прызямліла б іх у клубок кустоў, сярод якіх быў барбарыс. Яна памятала іх з дзіцячага пакоя Грэма. Яны карысталіся папулярнасцю ў пакупнікоў з яркімі ягадамі і бліскучай афарбоўкай восенню, але эвалюцыя ўзброіла іх тонкімі ломкімі іголкамі. Пасля зімовага адмірання на гэтых градках не было лістоты, а іголкі па ўсёй даўжыні галін былі злоснымі шыпамі.
  Але, вырашыла яна, яны павінны рызыкаваць. Часу на пошукі альтэрнатыўных маршрутаў не было.
  Акрамя таго, успомніла яна, падышоўшы так блізка да дуба, дзе хаваліся жанчыны, Харт і яго партнёр павярнулі ў іншы бок, рухаючыся назад па схіле гары.
  «Час ісці дадому», — прамармытаў Брын, і яны пачалі падымацца.
  
  ГРЭМ І МАНС, рухаючыся асцярожна, моўчкі, набліжаліся да месца, дзе яны бачылі, як чалавек з драбавіком знік у кустах.
  Мунс паказаў ім, каб спыніліся. Намеснік кіўнуў галавой і ўгледзеўся ў краявід, дула аўтамата сачыла за яго позіркам.
  Грэм шкадаваў, што не настойваў на зброі. Нож Бака ў яго кішэні здаваўся бессэнсоўным. Падумаў папрасіць у дэпутата пісталет. Але цяпер ён не адважыўся выдаць ні гуку. Наперадзе, не больш чым у трыццаці футах, пачуўся шолах галін і сухога лісця, калі нябачны падазраваны прабіваўся праз кусты.
  Гук кроку. Іншы.
  У Грэма закалацілася сэрца. Ён прымусіў сябе дыхаць ціха. Сківіцы яго дрыжалі. Мунс, наадварот, выглядаў цалкам у сваёй стыхіі. Упэўнены, здзяйсняе ашчадныя руху. Як быццам ён рабіў гэта тысячу разоў. Ён прысеў і паказаў на выгіб вялікага каменя, маючы на ўвазе, як зразумеў Грэм, чаканне. Пейзажыст кіўнуў. Намеснік адзін раз дакрануўся да свайго пісталета, як бы каб зарыентавацца, дзе ён знаходзіцца, і, сціснуўшы стрэльбу абедзвюма рукамі, павольна рушыў наперад, трымаючы галаву ўверх, азіраючыся па баках, але адчуваючы лісце і галіны і пазбягаючы іх.
  Больш крокаў па той бок кустоў. Грэм прыгледзеўся, але нікога не ўбачыў. Гук, праўда, быў выразны: чалавек ішоў па лесе, час ад часу спыняючыся.
  Мунс рушыў да забойцы ў поўнай цішыні.
  Ён спыніўся прыкладна ў дваццаці футах ад лініі куста, кіўнуў галавой, прыслухоўваючыся.
  Яны зноў пачулі крокі на другім баку лістоты, мужчыны не спрабавалі маўчаць; яны не ведалі, што больш не паляўнічыя, а самі здабыча.
  Мунс моўчкі ступіў наперад.
  Менавіта тады мужчына з драбавіком выйшаў з-за дрэва, не больш чым у шасці футах ззаду Манса, і стрэліў яму ў спіну.
  Намеснік закрычаў, калі яго ўдарыла наперад на жывот, зброя вылецела з яго рук.
  Грэм з расплюшчанымі ад жаху вачыма задыхаўся. Ісус, о. . . Ісус.
  Зламыснік не сказаў ні слова. Ні папярэджання, ні ўказанняў, ні крыку адмовіцца.
   Ён толькі што з'явіўся і націснуў на курок.
  Эрык Манс ляжаў на жываце, яго паясніца была расцёртая і чорная ад крыві. Ногі яго крыху затанчылі, адна рука заварушылася. Рука сціскалася і расціскалася.
  «Харт, я яго ўзяў», — шэптам паклікаў стралок кагосьці іншага.
  З-за агароджы, цяжка дыхаючы, з пісталетам у руках падбег яшчэ адзін чалавек. Ён зірнуў на намесніка, які быў ледзь прытомны, перавярнуў яго. Грэм зразумеў, што гэты другі — відаць, Харт — быў у кустах і выдаваў шум крокаў, каб адцягнуць Манса.
  У жаху Грэм лёг назад у базальтавую шчыліну, наколькі мог. Ён быў усяго ў дваццаці футах ад іх, схаваны саджанцамі і тузінам карычневых шалупінь леташняй папараці. Ён глядзеў праз расліны.
  «Чорт, Харт, гэта іншы паліцэйскі». Азіраючыся. «Іх павінна быць больш».
  «Вы бачыце яшчэ каго-небудзь?»
  «Не. Але мы можам спытаць яго. Я цэліўся нізка. Мог забіць яго. Але я страляў нізка, каб ён застаўся жывы».
  «Гэта была добрая думка, камп.»
  Харт апусціўся на калені каля Манса. «Дзе астатнія?»
  Грэм прыціснуўся да скалы, моцна, быццам яна магла праглынуць яго. Рукі яго дрыжалі, ён ледзьве кантраляваў дыханне. Ён думаў, што можа быць хворы.
  «Дзе астатнія? . . . Што?" Ён апусціў галаву. «Я цябе не чую. Гавары гучней, скажы, і мы табе дапаможам».
  - Што ён сказаў, Харт?
  «Ён сказаў, што іх няма. Ён прыехаў сюды на сваім шукаць жанчын, якія ўцяклі ад двух рабаўнікоў».
  «Ён кажа праўду?»
  «Я не ведаю. Пачакай . . . ён кажа нешта іншае». Харт слухаў і стаяў. Безэмацыйным голасам ён сказаў: «Проста, мы можам пайсці нахер».
  Той, каго клічуць Комп, сказаў Мунсу: «Ну, сэр, вас тут амаль трахнулі».
  Харт зрабіў паўзу. Ён зноў укленчыў. Потым стаяў. «Яго няма».
  Грэм утаропіўся на млявую форму намесніка. Яму хацелася ўсхліпнуць.
  Потым ён убачыў у дзесяці футах ад сябе стрэльбу Манса, якая ляжала там, дзе прызямлілася, калі намеснік паляцеў на зямлю. Ён быў напалову засыпаны лісцем.
  Грэм падумаў: калі ласка, не глядзі так. Пакіньце гэта. Я хачу гэты пісталет. Мне так хочацца, што я адчуваю смак. Ён зразумеў, як лёгка ён можа забіць прама цяпер. Стрэліць ім абодвум у спіну. Дайце ім той жа шанец, што яны далі дэпутату.
  Калі ласка . . .
  Пакуль чалавек, які забіў Манса, стаяў на варце са стрэльбай напагатове, Харт абшукаў яго і зняў радыё з рамяня намесніка. Ён націснуў на яго. Грэм пачуў мітуслівыя перадачы. Харт сказаў Компу: «Ёсць пошукавая група, але ўсе ўжо на 6-82 і на возеры Мондак. . . . Я думаю, што гэты хлопчык казаў праўду. Напэўна, ён прыйшоў сюды з прадчуваннем. Харт пасвяціў ліхтарыкам на форму намесніка, прачытаў яго бірку, потым устаў і загаварыў у радыё. «Гэта Эрык. Скончана».
   Гучнага адказу Грэм не мог пачуць.
  «Тут дрэнны прыём. Скончана».
  Больш статычны.
  «Сапраўды дрэнна. Я не магу знайсці ніякіх слядоў нікога тут. Вы капіруеце? Скончана».
  «Скажы яшчэ раз, Эрык. Дзе ты?" - спытаў голас, даносячыся да вушэй Грэма.
  «Паўтараю, дрэнны прыём. Тут нікога няма. Скончана».
  "Дзе ты?"
  Харт паціснуў плячыма. «Я на поўначы. Нікога знаку. Як гэта, гледзячы на возера?»
  «Вакол возера пакуль нічога. Мы ўсё яшчэ шукаем. Вадалазы целаў не знайшлі».
  "Гэта добра. Я дам табе ведаць, калі што-небудзь знайду. Вон».
  «Вон».
  Грэм глядзеў на стрэльбу, нібы хацеў, каб яна стала нябачнай.
  Харт сказаў: «А чаму тут нікога няма, акрамя яго?» Я не разумею».
  - Яны не такія разумныя, як ты, Харт. Вось чаму».
  «Нам лепш рухацца далей. Вазьміце яго Глок, яго дадатковыя абоймы».
  Грэм адхіліўся ад скалы.
  Пакінь стрэльбу. Калі ласка, пакіньце стрэльбу.
  Па зморшчаным лісці пачуліся крокі.
  Яны ішлі да яго? Грэм не мог сказаць.
  Потым крокі спыніліся. Мужчыны былі вельмі блізкія.
  Харт спытаў: «Хочаш паліцэйскі дробавы пісталет?»
  «Не, не вельмі. Двух не трэба».
  «Не хачу, каб хто-небудзь знайшоў гэта. Вы хочаце кінуць яго ў раку?»
   «Канечне».
  не!
  Больш крокаў. Потым бурчанне таго, хто кідае цяжкі прадмет. «Вось яна ідзе».
  Пасля затрымкі Грэм пачуў грукат.
  Мужчыны аднавілі хаду. Яны былі яшчэ бліжэй да месца, дзе Грэм туліўся паміж зямлёй і каменем. Калі б яны пайшлі злева, вакол валуна, то прапусцілі б яго. Направа яны спатыкнуцца аб яго.
  Ён разгарнуў свой нож. Пстрычкай адчынілася. Грэм успомніў, што апошні раз ён выкарыстаў яго, каб зрэзаць прышчэпку для ружовага куста.
  
  НА Гук стрэлу — ён быў блізка — Мішэль ахнула і павярнулася, адпусціўшы руку Эмі.
  Дзяўчынка, зноў спалохаўшыся, скуголячы, пабегла назад з карніза.
  «Не!» Брын патэлефанаваў. «Эмі!» Яна прайшла міма Мішэль, гледзячы на калючыя кусты ўнізе, а потым пабегла за Эмі. Аднак дзяўчына ўбачыла, што яна ідзе, і як толькі Брын наблізілася, яна ўпала на выступ, выгінаючыся прэч. «Не!» - завішчала яна. Яна выпусціла Чэстэра, які перакуліўся на борт. Дзяўчынка кінулася за цацкай, а сама пералезла праз край, кідаючыся на барбарысы. Рука Брына выцягнулася і злавіў Эмі за фуфайку. На шчасце, яна была тварам уніз. Калі б яна стаяла ў вертыкальным становішчы, худая дзяўчына выслізнула б з вопраткі і ўпала б у гурбу шыпоў.
  Дзяўчынка закрычала ад страху і болю і ад страты сваёй цацкі.
  «Ціха, калі ласка!» Брын заплакала.
  Мішэль пабегла назад, схапіла дзяўчыну за нагу, і жанчыны разам змагаліся з ёй на карніз.
  Дзяўчынка збіралася зноў закрычаць, але Мішэль нахілілася і нешта прашаптала, гладзячы яе па галаве. Эмі зноў змоўкла.
  Брын падумала: чаму я не магу гэтага зрабіць?
  - Я абяцала ёй, што мы вернемся і забярэм Чэстэра, - прашаптала Мішэль, калі яны зноў пачалі падымацца па ўступе.
  «Чорт вазьмі, калі мы выйдзем адсюль, я асабіста прабяруся праз гэтыя шыпы і дастану яго», — сказаў Брын. «Дзякуй».
  Да вяршыні ім заставалася прайсці яшчэ дзвесце футаў.
  Калі ласка, няхай будзе грузавік, калі мы прыедзем. Я прымусю іх спыніць, калі мне давядзецца распрануцца дагала для гэтага.
  «Што гэта была за стральба?» — спытала Мішэль. "Хто быў-"
  - О, не, - прамармытаў Брын, азіраючыся назад.
  Харт і яго напарнік вырываліся з тых самых кустоў, дзе Брын спыніўся, каб падумаць, ці варта падымацца на выступ пяць хвілін таму.
  Яны зрабілі паўзу. Харт падняў вочы, і яго вочы сустрэліся Брына. Ён схапіў партнёра за руку і паказаў прама на жанчын на карнізе.
  Напарнік папрацаваў з драбавіком, выкінуўшы адзін стрэляны снарад і паставіўшы новы, і абодва пачалі імкліва кідацца наперад.
  
  «СТРЫЛІЦЬ», — паклікаў Харт Льюіса.
  Абодва задыхаліся, задыхаліся. Яго сэрца калацілася занадта моцна, каб скарыстацца пісталетам, але яго напарнік, магчыма, змог бы з драбавіком трапіць у тую, якая апошняй падымалася па скалістым выступе, Мішэль.
  Добра.
  Забіць суку.
  Льюіс спыніўся, глыбока ўдыхнуў і стрэліў.
  Гэта было блізка — Харт мог бачыць гэта па пылу на камені, — але шарыкі прамахнуліся. І якраз тады трыо знікла, калі яны саскочылі з выступу на вяршыні ў тое, што здавалася полем.
  «Яны будуць ісці проста на шашу — праз паляну і ў лес. У іх ёсць дзіця. Мы можам перамагчы іх, калі рухаемся».
  Мужчыны былі абветраныя. Але Льюіс весела кіўнуў, і яны пачалі падымацца па карнізе.
  
  ГРЭМ БОЙД УЗДРЯГНУСЯ , калі прагучаў стрэл, не больш чым за чвэрць мілі.
  Ён знаходзіўся ў хісткім становішчы, сядзеў на краі скалы з пяшчаніку, амаль у ста футах ніжэй праносілася рака Снейк. Ён глядзеў уніз і ў цьмяным святле яму здавалася, што ён бачыць стрэльбу, якую забойца Эрыка Манса перакінуў праз край. Гэта было прыкладна ў пятнаццаці футах пад ім на камені, які выступаў.
  О, няўжо ён хацеў той пісталет!
  Мужчыны прайшлі міма яго, па той бок скалы, і зніклі ў гушчары лесу. Калі ён перастаў іх чуць, Грэм падняўся і, прыгнуўшыся, накіраваўся да краю цясніны.
  Ці зможа ён спусціцца і забраць зброю?
  Ну, чорт вазьмі, ён быў упэўнены, што паспрабуе. Ён гарэў лютасцю. Ён ніколі ў жыцці не хацеў нічога больш, чым атрымаць у рукі гэты пісталет.
  Ён прыжмурыўся і, разглядаючы скалу, знайшоў, здавалася, дастаткова апоры для рук і ног, каб спусціцца на выступ і схапіць адтуль стрэльбу.
  Спяшайцеся. Збірайся.
  Цяжка дыхаючы, ён павярнуўся сьпінай да цясьніны і палегчыў праз борт. Ён пачаў абмацваць шлях уніз. Пяць футаў восем. Затым дзесяць. Ён рухаўся так хутка, як адважваўся. Калі б ён упаў, то адскочыў бы ад агалення і зваліўся ўніз па крутым схіле сцен цясніны — месцамі вертыкальных — у камяністую ваду далёка ўнізе; паласы белай пены, якія цягнуліся ўніз па плыні, сведчылі пра тое, што валуноў было шмат.
  Дванаццаць футаў.
  Ён зірнуў уніз.
  Так, стрэльба была. Ён няўстойліва балансаваў прама на краі агалення. Ён адчуў панічнае жаданне хутчэй схапіць стрэльбу, пакуль парыў ветру не перакінуў яе на бок. Ён працягваў спускацца, набліжаючыся як мага бліжэй. Нарэшце ён апынуўся на адным узроўні са зброяй, хоць яна была яшчэ ў чатырох-пяці футах справа ад яго. Грэм думаў, што ёсць нейкі спосаб палегчыць бокам да яго, але тое, што здавалася ценямі апорных пунктаў, было проста цёмным каменем.
  Цяжка ўдыхнуўшы, прыціснуўшыся тварам да халоднага, гладкага бруднага каменя. Ідзі так, сказаў ён сабе са злосцю. Вы зайшлі так далёка.
  Схапіўшыся за тонкі саджанец, які вырас з расколіны ў абрыве, ён пацягнуўся да стрэльбы. Ён падышоў да ствала на восем цаляў — чорны дыск дульнай часткі быў накіраваны прама на яго.
  Унізе бушавала вада.
  Грэм расчаравана ўздыхнуў. Яшчэ некалькі сантыметраў. зараз!
  Ён прасунуў руку далей па саджанцы і зноў замахнуўся правай, на гэты раз больш моцна. У двух цалях ад стрэльбы.
  Яшчэ раз працягнуўшы хватку, ён паспрабаваў трэці раз.
   Так! Ён абхапіў ствол пальцамі.
  Цяпер проста -
  Саджанец лопнуў пад яго цяжарам, і ён саслізнуў убок на фут ці каля таго, утрымаўшыся на месцы толькі ніткай слізкага дрэва і кары. Ускрыкнуўшы, Грэм паспрабаваў утрымаць стрэльбу. Але ён саслізнуў з яго слізкіх ад поту пальцаў і перакуліўся праз борт, ударыўшыся аб іншы выступ у дзесяці футах ніжэй і пакаціўшыся ў раку, у восемдзесят футаў ніжэй.
  «Не!» Ён жаласна глядзеў, як зброя знікае ў чорнай вадзе.
  Але ў яго не было часу аплакваць свой лёс. Саджанец цалкам паддаўся, і Грэм схапіўся за атожылак, хоць ён змог утрымаць яго ўсяго дзесяць секунд, перш чым яго пальцы саслізнулі, і ён пачаў падаць, амаль па той жа траекторыі, што і стрэльба, якой ён так горача жадаў.
  
  ЯНЫ НІКОЛІ НЕ ПАСПЯЮЦЬ да шашы, зразумеў Брын.
  Яна ахнула ад жаху. Як толькі стрэліла стрэльба, яны саскочылі з камяністай паліцы ў поле. Але яна няправільна ацаніла адлегласць да дрэў. Паласа лесу побач з міжштатнай дарогай была на адлегласці трохсот ярдаў. Зямля была роўная, усыпаная чаротам, верасам і некалькімі саджанцамі і абпаленымі стваламі. Яна нагадала, што год таму тут быў лясны пажар.
  Ім спатрэбіцца дзесяць хвілін, каб пераправіцца, а людзі апынуцца тут значна менш за гэты час; яны, напэўна, ужо былі на ўступе.
  Брын паглядзела на Эмі, яе напалоханы твар быў румяны ад слёз і ў плямах бруду.
  Што мы можам зрабіць?
  Гэта была Мішэль, якая, абапёршыся аб дзіду, задыхаючыся, дала адказ. «Няма больш бегу. Прыйшоў час змагацца».
  Брын правёў яе вачыма. «Нас тут нашмат меней».
  «Мне ўсё роўна».
  «Ведаеце, гэта далёкая спроба».
  «Маё жыццё было толькі пэўнымі рэчамі. Бегавыя дарожкі і абед у Ritz і манікюрных салонах. Мяне гэта абрыдла».
  Яны падзяліліся ўсмешкай. Потым Брын азірнуўся і ўбачыў, што яны могуць павярнуць направа і падняцца па крутым схіле на вяршыню скалы, якая была над выступам, на якім цяпер знаходзіліся людзі. "Там. Давай."
  Брын ішла наперадзе, затым Эмі, потым Мішэль. Яны паглядзелі ўніз і ўбачылі людзей, якія асцярожна рухаліся па сцежцы, на траціну шляху ў яе. Лідыраваў Харт.
  Ацанілі сваю жаласную зброю: дзіду і нож. Але Брын хацеў захаваць іх на апошнюю хвіліну. Яна паказала на камяні, усеяныя вакол: некаторыя былі занадта вялікія, каб зрушыць з месца, але іншыя можна было з цяжкасцю пакаціць або падняць. Акрамя таго, было шмат бярвення і тоўстых галін.
  Брын прарычаў: «Давайце адправім іх у церні».
  Мішэль кіўнуў.
  Потым у Брына ўзнікла ідэя. Яна дастала з кішэні бутэлечку з компасам. Нажом яна адрэзала ад сваёй лыжнай паркі доўгую палоску тканіны і абвязала яе вакол бутэлькі. Яна схапіла запальніцу.
  Мішэль адзначыла: «Гэта проста вада».
  «Яны гэтага не ведаюць. Наколькі яны ведаюць, ён поўны алкаголю. Гэта спыніць іх дастаткова доўга, каб мы маглі абрушыць на іх камяні».
  Брын зірнуў уніз. Мужчыны былі амаль прама пад імі. Яна прашаптала: «Ты гатовы?»
  «Вы можаце паспрачацца, што я», - сказала Мішэль. Яна запаліла палоску — нейлон гарэў ярка і шыпеў.
  Брын нахілілася праз край, ацаніла адлегласць і выпусціла бутэльку з рук. Ён прызямліўся на выступ прыкладна ў пяці футах перад Хартам і адскочыў, але застаўся на месцы.
  "Што-?" Харт ахнуў.
  «Чорт, гэта алкаголь! Сарвецца, вяртайся».
  "Дзе яны?"
  "Там. Недзе».
  Стрэльба стрэліла, і некалькі куль трапілі ў скалу каля жанчын. Эмі, якая тулілася побач, пачала крычаць. Але Брыну было ўсё роўна. Нейкім чынам крыкі і выццё здаваліся якраз у гэты момант. Яны не былі дэпутатам і актрысай-дылетантам. Яны былі ваярамі. Каралевы джунгляў. Яна хацела сама ў гэты момант выдаць адзін са сваіх воўчых крыкаў.
  Разам яны пакацілі самы вялікі камень, які толькі маглі - ён, напэўна, важыў сорак-пяцьдзесят фунтаў - да краю скалы. Яны падцягнулі яго, і Брын пакаціў яго ў космас. Затым паглядзеў уніз.
  Прыцэл быў выдатны, але ўмяшаўся лёс. Скальная сцяна не была цалкам вертыкальнай; ракета трапіла ў невялікі выступ і адскочыла вонкі, прапусціўшы галаву Харта на некалькі цаляў. Аднак камень раскалоўся на кавалкі, у які ён трапіў, і абсыпаў людзей аскепкамі. Яны адступілі футаў на дзесяць уздоўж карніза. Напарнік стрэліў яшчэ раз, але пулі прашыпелі міма жанчын і ўверх.
  «Мы не можам спыніцца», - шэптам закрычаў Брын. «Біце іх усім, што мы можам забраць».
  Накінулі бервяно, два валуны і дзясятак меншых камянёў.
  Яны пачулі крык. «Харт, мая рука. Зламаў мне ебаную руку».
  Брын рызыкнуў зірнуць. Напарнік кінуў стрэльбу ў ажыну.
  Так!
  Харт глядзеў уверх. Ён убачыў Брын і зрабіў два стрэлы са свайго «глока». Адна пырскала на скалу побач, але яна ўхілілася, перш чым асколак трапіў у яе.
  Яна пачула крык Харта: «Комп, засцерагальнік выйшаў з ладу. Паглядзіце. Прыбярыце гэты друз са шляху. Пачні гэта».
  «Чорт вазьмі, Харт, яны збіраюцца праламаць нам чэрап».
  «Ідзі наперад. Я цябе прыкрыю».
  Брын кіўнуў на бервяно, каля пяці футаў у даўжыню і фут у дыяметры, з некалькімі вострымі калючымі канечнасцямі ў некалькі цаляў у даўжыню. «Гэта».
  «Так!» Мішэль усміхнуўся. Жанчыны разам сталі на калені і падштурхнулі ствол паралельна краю абрыву. Задыхаючыся ад намаганняў, яны паваліліся на яго.
   Брын падняў палец. «Калі я скажу табе, кінь за імі камень».
  Мішэль кіўнуў.
  Брын схапіў дзіду.
  Яна падумала пра Джоі. Яна падумала пра Грэма.
  Чамусьці з'явілася выява яе першага мужа.
  Потым кіўнула. Мішэль кінула камень з карніза.
  Брын устаў. Яна ўбачыла, як Харт глядзеў ззаду, на грукат скалы, і, выдаўшы тагасветны лямант, шпурнула дзідай у спіну партнёра, калі той нахіліўся, каб зняць з карніза абломкі.
  «Комп!» - закрычаў Харт, падняўшы вочы ў гэты момант.
  Чалавек развярнуўся і адскочыў ад дзіды, якая прамінула яго на некалькі цаляў, упіваючыся ў камень ля яго ног з выбухам іскраў. Ён паслізнуўся і пакаціўся з карніза. Усё, што ўтрымала яго ад падзення, - гэта левая хватка за расколіну ў скале. Яго ногі боўталіся над злоснымі шыпамі.
  Спяшаючыся да яго, Харт падняў вочы і стрэліў. Але Брын быў па-за яго полем зроку і дапамагаў Мішэль падсунуць смяротнае бервяно бліжэй да краю.
  Брын яшчэ раз хутка паглядзела - Харт быў нахіліўшыся, спіной да яе, сціскаючы свайго партнёра за куртку і з усіх сіл падцягваючы яго. Яны знаходзіліся на трыццаці футах ніжэй, на прамой лініі, і скала тут была гладкай. Удар бервяна разбівае косці, калі не забівае наўпрост. Хаця б аднаго з іх скінулі ў цярністае мора.
   Зараз без ваганняў.
  Брын добра ўхапілася за свой бок бервяна, а Мішэль за свой. «Ідзі!» - прашаптаў Брын.
  Бервяно было ў дванаццаці цалях ад краю абрыву.
  «Яшчэ!»
  Шэсць цаляў.
  Гэта было тады, калі на скале ў некалькіх футах ніжэй за Брын і Мішэль пачуўся рэзкі трэск, а ў ноч панёсся дождж пылу і каменных аскепкаў. Праз імгненне далёкі грукат вінтовачнага стрэлу напоўніў паветра.
  Жанчыны ўпалі на жываты. Брын падпоўз да Эмі і пацягнуў дзяўчыну ў істэрыцы на зямлю, прыціскаючы да сябе.
  Яшчэ адзін стрэл. Яшчэ камень выбухнуў.
  "Сусветная арганізацыя па ахове здароўя?" Мішэль ахнула. «Гэта было не ад іх. Там нехта яшчэ! Страляюць па нас».
  Брын утаропіўся ў далёкі лес.
  Успышка дула здалёку. «Злазь!» Яна прыгнулася, і яшчэ адзін хуткастрэльны снарад урэзаўся ў бервяно, якое яны штурхалі наперад.
  Брын рызыкнуў зірнуць уніз. Харт пацягнуў свайго партнёра назад на выступ, але яны таксама прыселі, не ведаючы, што адбываецца. Здавалася, што стралок засяродзіўся на жанчынах, але мужчыны, верагодна, задаваліся пытаннем, ці не яны самі былі мішэнямі. Двое мужчын, цалкам аголеныя, відаць, вырашылі адступіць уніз па ўступе.
  Брын сказаў: «Яны сыходзяць. Хадзем адсюль».
  «Хто гэта, чорт вазьмі?» - прамармытаў Мішэль. «Мы іх амаль атрымалі!»
   "Давай. Спяшайцеся».
  Яны не маглі вярнуцца на паляну, дзе былі лёгкай мішэнню для тых, хто страляў, таму падпаўзлі бліжэй да цясніны, далей ад снайпера. Неўзабаве яны апынуліся ў бяспецы на другім баку пагорка, хаця побач быў стромкі ўпад у цясніну; Брын насцярожана паглядзела на гэта і трымалася як мага далей. Яна спытала Эмі: «Мілая, ці ёсць у Рудзі і тваёй мамы іншыя сябры, якія засталіся з табой? Нехта, хто не быў сёння ў кемперы?”
  «Часам».
  Напэўна, гэта было; партнёр Гэндзі і Рудзі, які бачыў бойню ў лабараторыі метамфетаміну і нейкім чынам высачыў іх сюды.
  Цішыню перарваў вабны гук вялікага трактара, які пад'ехаў да моста. Брын паглядзеў на край цясніны. Яны маглі прайсці гэты шлях да міжштатнай трасы пад даволі добрым прыкрыццём.
  Неба цяпер станавілася святлей — світанак не мог быць занадта далёкім — і яны маглі лёгка прабірацца па сцежках да шашы. Брын абняла Мішэль. «У нас яны амаль былі».
  Не ўсміхаючыся, Мішэль сказала: «У наступны раз».
  Брын вагаўся. «Ну, будзем спадзявацца, што яго не будзе».
  Хаця па яе лютым выразе твару было відаць, што маладая жанчына зусім не на гэта спадзявалася.
  
  «Яшчэ адзін паліцэйскі?» — спытаў ЛЬЮІС , маючы на ўвазе стралка.
  Ён згінаў руку. Ён не быў зламаны, але камень заціснуў яго вялікі палец. Чалавек быў больш за ўсё засмучаны тым, што страціў сваю стрэльбу ў ажынах. І яго злосць на жанчын расла ў геаметрычнай прагрэсіі.
  Калі яны прытуліліся за валуном ля падножжа ўступа, Харт слухаў радыё мёртвага намесніка. Рэгулярныя перадачы аб пошукавых групах. Ніхто нават не чуў стрэлаў. Нічога пра іншых паліцыянтаў у раёне.
  «Б'юся аб заклад, больш людзей з метамфетамінам. Па дарозе ў кемпер». Харт уключыў GPS. Ён павінен быў утаймаваць свой гнеў. Яны былі так блізка да сваёй ахвяры. Але яны не маглі пайсці за імі; выступ быў адзіным шляхам, і яны былі б сядзячымі качкамі.
  «Пойдзем налева, праз лес. Гэта даўжэй, але ў нас будзе добрае прыкрыццё прама да шашы».
  "Колькі часу?" — спытаў Льюіс.
  «Якое гэта мае значэнне?»
  «Я проста хачу ведаць, як доўга мы робім гэта дзярмо».
  - Занадта доўга, - сказаў Харт.
  
  Трымаючы ў руках вінтоўку BUSHMASTER .223, Джэймс Джэйсанз паглядзеў на скалу, у якую ён толькі што страляў. Ён зрабіў усё, што мог, улічваючы, што святла практычна не было і ён знаходзіўся больш чым у двухстах ярдах ад мэты.
  Ён чакаў, аглядаючы мясцовасць біноклем начнога бачання, але не ўбачыў ні мужчын, ні жанчын. Была б цэлая гісторыя пра тое, як адбылося супрацьстаянне пячорнага чалавека — двое мужчын ухіляліся ад камянёў і бярвенняў.
  Хвілін дзесяць ён аглядаў поле і лес вакол сябе.
  Дзе яны былі?
  Мужчыны беглі назад па скалістым выступе. Паколькі яны, відаць, страцілі машыну, яны збіраліся ехаць на міждзяржаўную дарогу, каб спыніцца на паездцы. Але было шмат розных шляхоў, па якіх яны маглі дабрацца да шашы з выступу. Верагоднасць была, што яны будуць ісці ў гэтым агульным кірунку. Ён быў дзіка зарослы, але, магчыма, Джэйсан мог іх знайсці. З іншага боку, яны, магчыма, абышлі на другі бок гары, за жанчынамі. Здавалася, што ўздым будзе значна больш крутым, і яго трэба будзе рабіць без прыкрыцця, але хто ведаў? Магчыма, мужчыны былі раззлаваныя з-за нападу і вельмі імкнуліся атрымаць сваю здабычу.
   Тым не менш, Джэйсан не хацеў рабіць што-небудзь занадта хутка. Ён паглядзеў паверх хмызняку, углядаючы ў бінокль начнога бачання. Большая частка расліннасці перамясцілася, але, здавалася, гэта было з-за ветру, а не ад людзей.
  Недалёка ён убачыў рух. Ён міргнуў і выдыхнуў, сфакусаваўшы бінокль. Ён глядзеў на нейкую дзікую жывёлу, каёт ці воўк. Сістэма начнога бачання надавала яму прывідны зялёна-шэры колер. Твар яго быў худы, а зубы белыя і дасканалыя, бачныя праз злёгку аголеныя вусны і сківіцы. Ён быў рады, што істота была недалёка. Гэта было пышна, але жорстка.
  Жывёліна падняла галаву, панюхала і ў адно імгненне знікла.
  Я вельмі-далёка ад дому, - падумаў Джэймс Джэйсан. Ён раскажа Роберту адрэдагаваную версію гісторыі, у якой фігуруе жывёла, хоць і не страляніна.
  Ён працягваў аглядаць суседняе поле і лес, але не ўбачыў ніякіх прыкмет забойцаў Эмы Фельдман. Яны лёгка маглі быць тут, але гэта было немагчыма вызначыць з-за густой расліннасці.
  А як жа Грэм і намеснік?
  Страляніна, якую ён пачуў перад тым, як забойцы прыбылі на каменны выступ, намякала на іх лёс. Шкада было, але праз галаву не ўлезеш. Проста не магу гэтага зрабіць.
  Джэйсанс пачакаў яшчэ дзесяць хвілін і вырашыў, што пара вяртацца на міждзяржаўную дарогу. Накінуў на плечы палатняную сумку і, не разбіраючы вінтоўкі, растануў у лесе.
  
  ЯНЫ ПРАЦЯГВАЛІ РУХУ ЎЗДОЎЖ хрыбта цясніны і да шашы, далёка ўнізе рака Снейк стукала па камянях.
  Брын не адважылася паглядзець направа, дзе ў дзесяці футах заканчваўся свет, адвесная скала. Яна трымала Эмі за руку і глядзела прама перад сабой на дарожку перад імі.
  Яна аднойчы спынілася, азірнуўшыся. Мішэль добра кульгала, хоць і была відавочна знясіленая. Маленькая дзяўчынка выглядала амаль у кататонічным стане.
  Час быў яшчэ вельмі ранні, і, як яны чулі, на дарозе яшчэ не было шмат руху. Але час ад часу міма праязджаў паўседан або седан. І ўсё, што ім трэба было адно.
  Мост раптам замаячыў наперадзе і справа. Яны нырнулі ў паласу дрэў і выйшлі на паласу травы шырынёй каля трыццаці футаў. За ім была ўзбочына міждзяржаўнай дарогі і прыгожыя палосы сівога асфальту.
  Але Брын падняла руку, каб яны спыніліся; у поле зроку яшчэ не было ні машын, ні грузавікоў, і яны зайшлі занадта далёка, каб рабіць памылкі.
  Яны засталіся ў высокай траве, як нясмелыя аўтастопшчыкі. Брын выявіла, што крыху пляце; гэта была першая гладкая, роўная глеба, на якой яна апынулася паблізу каля дзевяці гадзін, і гіраскоп яе ўнутранага вуха не мог арыентавацца.
  Потым яна засмяялася, гледзячы ўніз на шашу.
  Насустрач ім, па абочыне, ехала машына. Гэта была машына дэпартамента шэрыфа акругі Кеннеша, яна павольна рухалася з міргаючымі фарамі. Кіроўца пачуў стрэлы і патэлефанаваў у службу 911 або ў паліцыю № 77.
  Брын падняла руку на машыну, падумаўшы: ёй трэба неадкладна патэлефанаваць наконт стралка на ўступе.
  Машына затармазіла і збочыла на абочыну, а затым спынілася паміж ёй і шашой.
  Дзверы адчыніліся.
  Харт вылез з боку кіроўцы, яго напарнік - з другога.
  
  «НЕ!» МІШЕЛЬ АХНУЛА.
  Брын з агідай выдыхнуў. Яна зірнула на машыну. Гэта належала Эрыку Мунсу. Яе вочы расплюшчыліся.
  «Так, ён не паспеў», — сказаў напарнік, чалавек, якога яна набліжалася да таго, каб застрэліць яшчэ ў сталовай Feldman. «Папаўся на самы стары трук у кнізе».
  Яна ненадоўга заплюшчыла вочы ад жаху. Эрык Мунс. . . каўбой выйшаў, каб выратаваць яе. І абвінавачаны ў яго ўласнай смерці, пераўзышоў.
  Харт нічога не сказаў. Ён трымаў свой чорны пісталет і глядзеў на палонных.
   Напарнік працягваў. «І як справы, Мішэль ?» Падкрэсліванне імя. Ён выцягнуў з кішэні жаночую сумачку. Набіў назад. «Прыемна пазнаёміцца».
  Жанчына нічога не сказала, толькі ахоўна абняла дзяўчынку, прыціснула да сябе.
  «Сёння, вам прыемна прагуляцца па лесе? Добрая размова? Вы спыняецеся на чаяванне?»
  Харт засяродзіўся на Брын. Ён кіўнуў. Яна лёгка правяла яго вокам. Ён апусціў стрэльбу, калі міма пранесся седан на далёкім баку падзельніка. Гэта нават не запаволілася. У бледным святле світання магло быць цяжка ўбачыць драму, якая разгортвалася ў траве па той бок дарогі. Неўзабаве машына знікла, а шаша апусцела.
  "Комп?" - спытаў Харт, не зводзячы вачэй з Брын.
  Хударлявы азірнуўся, размінаў мочку вуха. «Так?»
  «Стань перад імі».
  «Тут?»
  «Так».
  «Тое, што вы бачыце», - сказаў партнёр, відаць, «Комп». «Хочаш, каб я прыкрыў іх?» Ён пачаў цягнуцца да серабрыстага аўтаматычнага пісталета ў пінжаку.
  «Не, гэта нармальна». Харт ступіў прама перад чалавекам, тварам да яго.
  Комп няўпэўнена ўсміхнуўся. - Што гэта, Харт?
  Толькі хвіліннае ваганне. Потым Харт паднёс пісталет да твару.
  Няпэўна ўсміхнуўшыся, Комп дакрануўся да сіне-чырвонага татуіроўкі крыжа на шыі, потым да мочкі вуха. Ён паківаў галавой. «Гэй, ты што?»
   Харт двойчы стрэліў яму ў галаву. Мужчына паваліўся на спіну, падняўшы левае калена.
  - закрычала Эмі. Брын мог толькі глядзець, калі Харт павярнуўся і, не адрываючы пісталета ад жанчын і дзяўчыны, адступіў да цела свайго партнёра.
  У Мішэль пахаладзелі вочы.
  Харт нахіліўся, выцягнуў з-за пояса SIG-Sauer Comp's 9mm і абхапіў яго абмяклымі пальцамі мерцвяка.
  Брын зразумеў, што гэта павінен быў быць сцэнар. Трымаючы руку мужчыны за Sig, ён страляў бы ў жанчын, пакідаючы прыкметныя сляды стрэлаў на скуры партнёра. Потым ён стаяў над целам Брын, каб зрабіць тое ж самае, сунуўшы ёй у рукі другі пісталет — магчыма, «Глок» Манса — і стрэліў пару стрэлаў у дрэвы.
  Паліцыя меркавала, што напарнік забіў іх траіх, і Брын зрабіла два апошнія стрэлы, каб пазбавіць яго, перш чым памерці.
  І Харт знік бы назаўжды.
  Цікавае адчуванне, жыць засталося ўсяго некалькі хвілін. Яе жыццё не паўтаралася. Але яна думала пра шкадаванне. Яна глядзела на лес, гладкі край дрэў і хмызняк, парэзаны абочынай і шашой, прыручаны. Яна амаль чакала, што іх сябар-воўк высуне галаву і паглядзіць у іх бок, перш чым зноў знікнуць у лесе.
  Потым Харт выкручваў руку мёртвага напарніка ўверх і налева, цэлячыся спачатку ў Брын з SIG-Sauer.
  Мішэль прыцягнула Эмі яшчэ бліжэй да сябе і цягнулася да сваёй скураной курткі, магчыма, за іх апошні чыкагскі нож для сталовых прыбораў. Здавалася, яна збіралася шпурнуць яго ў Харта.
  Апошні, адчайны жэст. І марна, вядома.
  Джоі, падумаў Брын, я...
  Потым пачуўся крык, напалохаўшы ўсіх.
  «Не варушыся! Кіньце!»
  Задыхаючыся і кульгаючы, Грэм Бойд рушыў з лесу ззаду Харта, трымаючы ў руках невялікі рэвальвер.
  - Грэм, - здзіўлена ўсклікнуў Брын. «Божа мой».
  «Кіньце гэта. зараз! Пакласці яго ўніз." Адзенне яе мужа была запэцканая брудам — і таксама крывёю, цяпер яна бачыла — і парваная ў некалькіх месцах. Твар у яго таксама быў у сіняках і бруд, а праз маску вочы свяціліся чыстай злосцю. Яна ніколі не бачыла яго такім.
  Харт вагаўся. Грэм стрэліў у зямлю ля яго ног. Забойца здрыгануўся, уздыхнуў. Ён паклаў стрэльбу на зямлю.
  Брын пазнаў пісталет; гэта была дублёра Эрыка Манса, якую ён трымаў прывязанай да шчыкалаткі. Яна ўспомніла, як згадвала Грэму, што ён трымае там другі пісталет. Тут былі загадкі, але ў дадзены момант Брын не разважала пра тое, як яе муж і Манс апынуліся ў цясніне Снейк-Рывер. Яна ступіла наперад, узяла ў мужа пісталет, пераканалася, што ён усё яшчэ зараджаны, і паказала Харту з травы на плячо, адкуль ён быў больш бачны. І лепшая мішэнь.
  кантроль . . .
  "Станавіцца на калені. Рукі на макушцы. Калі рука адарвецца ад тваёй галавы, ты памрэш».
   «Вядома, Брын». Харт падпарадкаваўся.
  Цяпер міма з шыпеннем праносілася больш машын, кіроўцы не рабілі позніх змен або спяшаліся на раннія. Калі хто-небудзь у машынах ці грузавіках бачыў, што драма разгортваецца на плячы, ніхто не спыняўся.
  «Грэм, вазьмі яго Глок і другі пісталет». Указваючы на паказны срэбны SIG-Sauer, які нёс Comp. «Адна зброя прапала без вестак. Эрыка. Абшукайце яго». Кіт навучыў яе заўсёды лічыць зброю на сцэнах.
  Грэм так і знайшоў службу намесніка Глока. Ён паклаў чорны пісталет Харта і срэбны пісталет Компа на траву побач з Брынам.
  Але ён захаваў пісталет Мунса. Ён прыгледзеўся да гэтага. Сейфаў як такіх на Glocks няма. Вы проста паказваеце і страляеце. Грэм ведаў гэта; Брын праінструктавала яго і Джоі, як зараджаць і запальваць яе. На ўсякі выпадак. Ён стрэліў у зямлю, відаць, каб пераканацца, што ён зараджаны і ўзведзены.
  «Грэм!»
  Ён ігнараваў сваю жонку. Ціхім, пагрозлівым тонам ён спытаў у Харта: «З кім я размаўляў, калі тэлефанаваў? Мёртвы ці ты?»
  - Гэта быў я, - сказаў Харт.
  Грэм павярнуў квадратны аўтамат на Харта, які спакойнымі шэрымі вачыма глядзеў міма дула.
  - Грэм, - прашаптала яна. «Цяпер усё будзе добра. Дапамажы мне, дарагая. Мне патрэбны пластыкавыя фіксатары для рук. Паглядзіце ў бардачок».
  Яе муж працягваў глядзець у вочы Харту. Пісталет няўхільна накіраваў яму ў галаву. Курок фунт быў вельмі лёгкім. Дастаткова было паторгвання, каб выпусціць патрон.
  «Грэм? Мілы? . . . Калі ласка». У яе голасе быў адчай. Калі б ён стрэліў, гэта было б забойствам. «Калі ласка».
  Вялікі чалавек глыбока ўдыхнуў. Ён апусціў стрэльбу. Нарэшце ён сказаў: «Дзе? Абмежаванні?»
  «Грэм, калі ласка, дай мне пісталет».
  "Дзе яны?" — злосна адрэзаў ён. Пісталет захаваў. Брын заўважыла, як Харт усміхаецца ёй.
  Яна праігнаравала гэта і адказала мужу: «У бардачку».
  Ён падышоў да машыны. «Я не бачу ніякіх».
  «Паспрабуй багажнік. Яны будуць у поліэтыленавым пакеце. Можа, скрынка. Але спачатку патэлефануйце. Радыё на прыборнай панэлі. Проста націсніце кнопку, скажыце, хто вы, скажыце дзесяць-трынаццаць, а потым паведаміце месцазнаходжанне. Рухавік не павінен быць уключаны».
  Утаропіўшыся на Харта, Грэм узяў мікрафон і зрабіў званок. Ад паўтара дзясятка намеснікаў і вайскоўцаў паступалі шалёныя адказы, але, блаславі яго, ён казаў толькі тое, што было неабходна: месцазнаходжанне і сітуацыю. Ён кінуў мікрафон на сядзенне і выскачыў багажнік.
  Харт не зводзіў вачэй з Мішэль, якая глядзела ў адказ з чыстай нянавісцю. Ён усміхнуўся. «Ты была блізкая, Мішэль. Сапраўды блізка».
  Яна нічога не сказала. Потым ён павярнуўся да Брын і голасам, які чула толькі яна, спытаў: «У кемперы там, пасля таго, як вы разбілі фургон?» Ён кіўнуў на неабсяжнасць, праз якую яны толькі што прайшлі. «Калі я выйшаў з яго, проста ляжаў. Вы бачылі мяне, ці не так?»
  «Так».
   «Мой кавалак быў побач. Вы гэта таксама бачылі?»
  «Так».
  «Чаму ты не пайшоў на гэта?»
  «Дзяўчынка збіралася ўпасці. Замест гэтага я пайшоў за ёй».
  «Адзін з тых цяжкіх выбараў». Ён кіўнуў. «Яны сапраўды прадстаўляюць сябе ў горшы час, ці не так?»
  «Калі б не, тады выбар не быў бы цяжкім, ці не так?»
  На гэта ён ледзь чутна засмяяўся. «Ну, скажы, дзяўчыны не было. Вы б узялі мой кавалак і забілі мяне? Застрэлілі мяне, калі я быў на вуліцы?» Ён кіўнуў галавой і ціха сказаў: «Кажы праўду. . . паміж намі няма хлусні, Брын. Без хлусні. Ты б мяне забіў?»
  Яна вагалася.
  «Вы думалі пра гэта, ці не так?» Ён усміхнуўся.
  «Я думаў пра гэта».
  «Вы павінны былі. Ты павінен быў мяне забіць. Я б, гэта быў бы ты. І ты і я. . . мы гарох у стручку».
  Брын зірнуў на Грэма, які не чуў перамоваў.
  «Паміж намі павінна быць некалькі адрозненняў, Харт».
  «Але гэта не адзін з іх. . . . Вы хочаце сказаць, што проста арыштавалі б мяне?»
  «Вы забываеце. Я ўжо меў».
  Яшчэ адна ўсмешка, і яго рот, і яго шэрыя вочы.
  Міма праехаў грузавік. Выпадковы аўтамабіль.
  Потым Грэм патэлефанаваў: «У мяне яны».
  Што і было патрэбным Харту. Калі Брын падняў вочы, ён ускочыў на ногі. Ён не быў дастаткова блізка, каб дабрацца да яе - Брын пераканалася ў гэтым. Але гэта не было яго намерам. Ён пераскочыў праз цела свайго напарніка і прамчаўся на дваццаць футаў да шашы. Стрэл Брына прамінуў яго на цалю. Паўторна страляць не магла з-за сустрэчных машын. Нават не гледзячы, Харт кінуўся ў рух, акт чыстай веры. Яго маглі забіць адразу.
  Ён выехаў на цэнтральную паласу, застыў і адскочыў убок, калі кіроўца пазадарожніка Toyota у паніцы збочыў. Аўтамабіль перакуліўся на левы бок і пад ліўнем іскраў і жудасным віскатам занесла па абочыне і правай паласе, размінуўшыся з жанчынамі і дзіцем. Яны нырнулі на зямлю, чысты інстынкт.
  Пазадарожнік выкінуў пластык, шкло і металічныя кавалачкі і, нарэшце, спыніўся, з пустымі аконнымі рамамі ўздымаўся гудок і пыл падушкі бяспекі.
  Тузін іншых легкавых і грузавых аўтамабіляў спыніўся. І перш чым Брын паспеў намаляваць чарговую мішэнь на Харта, ён выбег на далёкую паласу, пераскочыў праз капот седана, які спыніўся, выцягнуў кіроўцы — чалавека ў касцюме — і залез унутр. Ён выехаў на сярэдні і паскорыўся. міма спыненых машын і зноў на паласу. Брын прыцэлілася з рэвальвера Манса, але была толькі кароткая дакладная мішэнь — паміж двума добрымі самарыцянамі, якія вылазілі са сваіх машын — і яна не рызыкавала іх параніць.
  Яна апусціла стрэльбу і пабегла да Горца на дапамогу акупантам.
  
  СВЕДКА бойні Джэймс Джэйсанс прысеў у духмяных кустах у ста ярдах па шашы ад таго месца, дзе пазадарожнік ляжаў на баку.
  Удалечыні гучалі сірэны.
  Ён лічыў, што бачыў, як Грэм Бойд дапамагае некаторым з параненых. Адсутнасць намесніка ў форме Манса магла б растлумачыць стрэл, які ён чуў раней з глыбіні лесу.
  Сірэны станавіліся ўсё бліжэй, калі ён разбіраў стрэльбу і паклаў яе ў палатняны мяшок. Рух па гэты бок шашы спыніўся. З іншага боку машыны і грузавікі ўсё яшчэ рухаліся, але павольна, бо вуайерысты напружваліся, каб убачыць, што здарылася.
  Быццам бы было тлумачэнне гэтым дзіўным падзеям.
  Відаць, адзін з забойцаў ляжаў мёртвы — яго цела цяпер накрыта брызентам, — а другі ўцёк, але іншых сур'ёзных пашкоджанняў, здавалася, не было.
  Джэйсан быў часткова паспяховым. Нічога не заставалася рабіць, як сысці.
  Апусціўшы кепку на вочы, ён прайшоў праз спыненую паласу руху і выйшаў на сярэднюю. Танцаваць спатрэбілася яшчэ трохі, але зявакі прапусцілі яго праз тры паласы, і яму нават не давялося бегчы. Хоць аднойчы з таго боку ён хутка пасунуўся ў лес каб яго ніхто з праваахоўнікаў не заўважыў. Ён пабег да свайго лексуса.
  Джэйсанс завёў яго і лёгка з'ехаў на абочыну, затым разагнаўся да хуткасці руху - гэта было ўсяго каля трыццаці міль у гадзіну - і зліўся. Ён выцягнуў спадарожнікавы тэлефон з сумкі, якая цяпер ляжала на сядзенні побач, і пракруціў нумар хуткага набору. Ён прайшоў міма імя свайго напарніка, потым маці і націснуў трэцюю кнопку ў спісе.
  Нягледзячы на тое, што была вельмі ранняя раніца, Стэнлі Манкевіц адказаў на другі гудок.
  
  «НЯМА пасведчання асобы».
  Брын зірнула з задняй падножкі машыны хуткай дапамогі, дзе яна сядзела побач з Грэмам.
  Том Даль меў на ўвазе Комп, чалавека, якога застрэліў Харт. Яго партнёр. З усіх жахаў той ночы, бадай, найгоршым быў выгляд здрады на твары маладога чалавека перад тым, як Харт націснуў на курок.
  «Мы атрымалі грошы, пару скрынак патронаў, цыгарэты, пальчаткі, гадзіннік Seiko. Вось і ўсё». Яны таксама знайшлі сумачку Мішэль, у якой маглі быць адбіткі пальцаў мужчыны. Даль пашле афіцэраў знайсці стрэльбу Комп у ажыне, а стрэльбу Эрыка Манса, якая, па тлумачэнні Грэма, была ў рацэ.
  Муж Брын распавёў гісторыю пра тое, як ён спрабаваў каб атрымаць яго, але ўпаў у працэсе. Ён прызямліўся на каменную паліцу, у сіняках і драпінах, але ў астатнім цэлы. Потым ён падняўся на скалу і ішоў міма цела Эрыка Мунса, калі ўспомніў, што чалавек быў апрануты ў кабуру з запасным рэвальверам. Ён узяў стрэльбу і паспяшаўся туды, дзе пачуў стрэл.
  «Як яго звалі?» - спытаў шэрыф, гледзячы на цела мужчыны, накрытае зялёным брызентам і ляжала побач.
  - Камп, - сказаў Брын. «Штосьці падобнае».
  Медыцынскі тэхнік намазаў шчаку Брын карычневым бэтадынам і ланокаінам і цяпер накладваў на яе масіўную павязку. Ён збіраўся яго зашыць. Яна сказала, што не. Іголка і нітка зрабілі б большы шнар, і думка пра дзве дэфармацыі твару была для яе занадта цяжкай.
  Ён наклаў тугую павязку ў выглядзе матылька і сказаў ёй звярнуцца да ўрача пазней у той жа дзень. «Таксама стаматолаг. Гэты выбіты зуб даволі хутка пачне турбаваць ваш язык».
  Пачаць?
  Яна сказала яму, што будзе.
  Брын глядзеў на цела Комп. Яна проста не магла зразумець, чаму Харт забіў яго. Гэта быў той чалавек, якога Харт рызыкаваў уласным жыццём, каб выратаваць усяго паўгадзіны таму на ўступе - насамрэч, яго ледзь не раздушыла бервяно, каб выцягнуць чалавека ў бяспечнае месца.
  І Харт загадаў яму стаяць на месцы, а потым стрэліў у яго — як мага выпадкова.
  Яна агледзелася, цырк мігатлівых агнёў. Чуваць галасы крыкаў, трэск радыёпрыёмнікаў.
  У дадатак да Даля былі іншыя намеснікі з дэпартамента шэрыфа акругі Кеннеша і дзясятак пекараў дзяржаўных паліцэйскіх. Два агенты ФБР таксама, якія скінулі з сябе пінжакі, дапамагалі чым маглі, у тым ліку нацягвалі стужку на месцы злачынства. Ніякага эга не было. Яны з'явяцца пазней.
  Апусціўшы галаву, Мішэль сядзела на траве, прыхінуўшыся спіной да дрэва, калыхаючы спячую Эмі, абедзве захутаныя ў коўдры. Медыкі агледзелі іх і ні адзін з іх не пацярпеў. Шыкалатка Мішэль аказалася проста расцягнутай цягліцай.
  Змрочная Мішэль моцна сціснула дзяўчыну, і Брын здагадалася, што яна аплаквала іх абодвух — двух людзей, якія страцілі блізкага чалавека ў гэту жудасную ноч, двух людзей, якія пакінулі пасля сябе нявіннасць, мёртвую або паміраючую, у заблытанай лясы.
  Брын падняўся з машыны хуткай дапамогі і жорстка падышоў па траве да Мішэль. «Вы да іх датэлефанаваліся?» - спытаў Брын. Мішэль збіралася патэлефанаваць брату і яго жонцы, якія жылі на поўнач ад Чыкага, каб яны прыехалі забраць яе.
  «Яны ў дарозе». Потым яе голас сціх, і яна стаічна ўсміхнулася. «Ніколі не атрымліваў паведамлення ад мужа».
  «Вы тэлефанавалі яму?»
  Яна пахітала галавой. І мова яе цела казала, што яна хоча пабыць адна. Яна далікатна расчасала валасы Эмі. Дзіця ціха хропла.
  Брын паглядзела на свой паранены твар, паморшчыўшыся, нягледзячы на крэм-анестэтык, затым далучылася да Даля і агентаў ФБР. Яна змагалася са сваім невыразным розумам - аднойчы пагоня спыніўся, дэзарыентацыя нахлінула ў вакуум з шлёпам - і дала ім канспект усяго, што адбылося з моманту яе прыбыцця на возера Мондак: уцёкі, партатыўная лабараторыя метадаў, нечаканыя стрэлы, зробленыя ў іх, калі яны былі на скале. выступ.
  «Адзін з людзей Рудзі Гамільтана?» - сказаў агент ФБР, пачуўшы меркаванне Брын наконт асобы снайпера ля выступу. «Я не ведаю». Ён здаваўся сумніўным.
  «Рудзі сказаў, што нехта па імі Флетчар можа быць у гэтым раёне».
  Агент кіўнуў. «Кевін Флетчар, вядома. Мет і крэк. Але ніякіх доказаў, што ён працуе тут. Ён трымаецца побач з Грын-Бэй. Там у дзесяць разоў больш. Не, я ўсё яшчэ магу паспрачацца, што стралок быў нейкім мускулам, які паслаў Манкевіц».
  «Прыехаў сюды, каб абараніць сваіх забойцаў?»
  "Я здагадваюся", - сказаў другі.
  Вядома, яны імкнуліся што-небудзь прывязаць да Манкевіца, акрамя забойства Кенэдзі. Тым не менш, Брын не пагадзіўся; гэта мела б сэнс. А стралок выратаваў Харта і Комп ад раздушаных чэрапаў або падзення ў шыпы з калючага дроту.
  «Вы паглядзіце на яго?»
  "Не. Нават не ведаю, дзе ён быў».
  Агент паглядзеў на лес. «Месца злачынства будзе няпростым».
  А потым усе змоўклі, калі выратавальная каманда вынесла цела Эрыка Манса з лесу. Сумка была цёмна-зялёная. Мужчыны пачалі ставіць яго каля цела другога забойцы, але завагаліся і з павагі паставілі далей, на траву, а не на плячо.
   «Я бачыў гэтыя сумкі тузін разоў», - ціха сказаў Брын Далю. «Але ніколі з нашымі ўнутры».
  Кіроўца пазадарожніка і яго дзяўчына аслупянелыя сядзелі на зямлі каля машыны хуткай дапамогі. Рамяні бяспекі засцераглі іх ад любых пашкоджанняў, акрамя сінякоў. Чалавек, якога Харт выцягнуў са сваёй машыны, не пацярпеў, але яго страх ці эга працягвалі мармытаць пра судовыя працэсы, пакуль хтосьці не выказаў здагадку, што ён можа прадаць сваю гісторыю People або Us. Гэта было саркастычна, каб заткнуць яму рот. Але, відаць, гэтая ідэя яму спадабалася. І ён заткнуўся.
  Брын падышла да свайго мужа, і ён абняў яе. Яна спытала ў Даля: «Жонка Эрыка?»
  Уздых. «Я зараз прайду міма. Асабіста без званкоў».
  Грэм паглядзеў на мяшок з целам намесніка. - Ну, - сказаў ён, як быццам яму было балюча ўдыхнуць, каб гаварыць. Брын прытуліла галаву да яго пляча. Яна ўсё яшчэ была здзіўленая тым, што ён праехаў увесь гэты шлях, каб паспрабаваць знайсці яе. Даль не быў задаволены, што яны з Мунсам паспрабавалі скончыць, асабліва таму, што гэта прывяло да смерці намесніка. Тым не менш, калі б не, Брын, Мішэль і Эмі былі б мёртвыя. І яны б не спынілі хаця б аднаго з забойцаў і не сабралі важкія доказы, якія маглі б прывесці да Харта і, у рэшце рэшт, да чалавека, які іх наняў.
  Намеснікі Піт Гібс і вялікі Хаўі Прэскот, цяжка дыхаючы, выйшлі з лесу разам з некалькімі дзяржаўнымі паліцэйскімі. У іх былі празрыстыя поліэтыленавыя пакеты. Унутры знаходзіліся гільзы і пустая абойма.
  Яны паклалі асабістыя рэчы Комп у іншую сумку. Кашалёк Мішэль і карта Харта пайшлі ў іншыя.
   Брын прагледзеў доказы, падумаўшы: Харт, хто ты, чорт вазьмі? «Том, ці рабіў CS папярэднюю ачыстку ад пылу ў доме Лейк Мондак?»
  «Вядома. Знойдзена каля пяцісот гравюр. У асноўным Фельдманаў. Ніхто з іншых не ўключаў сігналізацыю. У скрадзенага Форда было каля шасцідзесяці, і яны таксама адмоўныя. Тыя хлопцы ўвесь час былі ў пальчатках. Тут разумнейшыя нашы злачынцы».
  «А як наконт адпрацаванай латуні і снарадаў?»
  «Знайшоў тону гэтага. Вашы, іхнія. Абышоў усё з металадэтэктарам. Нават лавіў рыбу з той рачулкі каля гаража. Але адбіткаў ні на адной абалонцы няма».
  «Ніхто?» - спытаў Брын, збянтэжаны. «Яны былі ў пальчатках, зараджаючы зброю?»
  «Падобна на тое».
  Ага, разумнейшыя за нашых злачынцаў. . .
  Потым яна ткнула пальцам у адзін з пакетаў з доказамі. «Том, гэта наш шанец. Магчыма, на латуні няма адбіткаў — Харт чакаў бы пакінуць гэта. Але ён разабраў сваю зброю, каб пачысціць і зарадзіць яе. На адным з гэтых кліпаў ёсць адбітак, я гэта гарантую. І карта. І яны вадзіліся вакол кашалька Мішэль. Напэўна, адкрылі. Я сам вязу доказы туды — у лабараторыю ў Гардэнеры.
  «Вы?» — кпіў Даль. «Не вар'яцей, Брын. Дзяржаўныя людзі справяцца з гэтым. Адпачыць."
  «Па дарозе дадому пасплю ў машыне. Прымайце душ і адпраўляйцеся туды».
  Даль кіўнуў на салдат. «Палова гэтых хлопчыкаў знаходзіцца ў Гардэнеры. Усё кінуць у лабараторыю».
   Яна прашаптала: «І ўсё будзе пыліцца два тыдні. Я хачу гэтага хлопца». Кіўком уверх па шашы, дзе яна апошні раз бачыла Харта ў «забранай машыне», які імчаў прэч, гледзячы па-над рабрыстым ствалом пісталета. «Я буду стаяць над тэхнікай, як школьны настаўнік, пакуль не атрымаю імёны з AIFIS. Я хачу, каб гэтаму чалавеку было дрэнна».
  Даль паглядзеў на яе змрочны рашучы выраз. "Добра."
  Брын замкнуў сумкі ў бардачку грузавіка Грэма, які ён сабраў за чвэрць мілі ўніз па дарозе. На заднім ложку яна заўважыла спелыя зялёныя азаліі. Яны толькі пачыналі распускацца. Ружовы і белы.
  Яна зноў прыхіліла галаву да пляча мужа. «О, дарагая. Якая ноч». Ён падняў вочы. "Вы прыйшлі. Вы прыйшлі мяне знайсці».
  «Я зрабіў, так». Ён даў ёй рассеяную ўсмешку. Ён быў відавочна ўзрушаны — хто б не быў? — убачыўшы і перажыўшы тое, што перажыў сёння вечарам.
  «Хадзем дадому. Я тэлефанаваў Ганне, але яны захочуць цябе бачыць. Джоўі не вельмі добра ўспрыняў усё гэта». Яна адчувала, што ён збіраўся сказаць яшчэ нешта. Але не зрабіў.
  Потым пад'ехала іншая машына паліцыі штата, і з яе вылезлі салдат і невысокая жанчына ў касцюме Лаціна. Яна была са службы аховы дзяцінства.
  Брын далучылася да іх, прадставілася і растлумачыла, што здарылася. Дэсант, які быў цвёрдым, з квадратнай сківіцай і выглядаў як былы салдат, адчуў некаторы шок ад гэтай навіны. Сацыяльны работнік са спакойным і назіральным тварам, відаць, чула ўсё гэта раней. Яна абыякава кіўнула і зрабіла некалькі запісаў. «Мой кабінет стварыла экстранную прыёмную пару. Яны добрыя людзі. Я іх добра ведаю. Заедзем да доктара, агледзім яе, і я яе зараз адвязу».
  Брын прашаптала: «Уяўляеш? Метафетамін для бацькоў. І яна ім дапамагала? І паглядзі на яе шыю». Яна заўважыла чырвоныя сляды ад каўбасы там, дзе яе маці ці Гэндзі — ці, можа, той агідны Рудзі — схапілі Эмі за горла, пагроза ці пакаранне. Яны не выглядалі сур'ёзнымі, але Брын усё яшчэ дрыжаў ад злосці. І на трывожны момант адчуў змрочнае задавальненне ад таго, што Харт іх забіў.
  Яны далучыліся да Мішэль, твар якой быў бледны, як хмарнае неба над галавой. Яна пасіянарна сціскала Эмі. Дзяўчына ўжо прачнулася.
  Сацыяльны работнік кіўнуў Мішэль і прысеў на кукішкі. «Прывітанне, Эмі. Я Кансуэла. Вы можаце называць мяне Коні, калі хочаце.
  Дзяўчынка заміргала вачыма.
  «Мы возьмем вас на паездку, каб пабачыцца з добрымі людзьмі».
  «Дзе мама?»
  «Гэта вельмі добрыя людзі. Яны табе спадабаюцца».
  «Мне не падабаюцца маміны сябры».
  «Не, яны ёй не сябры».
  «Дзе Чэстэр?»
  - Мы прывядзем табе Чэстэра, - сказаў Брын. «Гэта абяцанне».
  Сацыяльны работнік абняла Эмі за руку і дапамагла ёй падняцца на ногі, потым шчыльней загарнула дзяўчыну ў коўдру. «Давай пакатаемся».
   Дзяўчына рассеяна зірнула на Мішэль і кіўнула.
  Маладая жанчына назірала за ёй з такім замілаваннем, што можна было падумаць, што яна маці дзяўчыны.
  На хвіліну запанавала цішыня.
  «Я ведаю ўсё, што ты перажыў. Але ў мяне ёсць пра што яшчэ спытаць».
  Мішэль зірнула на яе.
  «Пройдзе пару гадзін, перш чым ваш брат прыедзе?»
  "Я мяркую."
  «Я ведаю, што гэта цяжка. Я ведаю, што ты не хочаш. Але ты вернешся ненадоўга ў мой дом? Мы не надта далёка. Я магу табе пераапрануцца, што-небудзь паесці і выпіць».
  - Брын, - сказаў Грэм. Ён круціў галавой. «Не».
  Яна зірнула ў яго бок, але працягвала гаварыць з маладой жанчынай. «Мне трэба, каб ты расказаў мне ўсё, што памятаеш пра Харта. Усё, што ён згадаў, або нейкія манеры. Або што-небудзь, што Эма магла сказаць пра сваю справу. Пакуль гэта свежа ў памяці».
  «Безумоўна».
  «Ёй патрэбны адпачынак», - сказаў Грэм, кіўнуўшы на Мішэль.
  «Яна павінна недзе чакаць».
  «Не, усё ў парадку, сапраўды», - сказала Мішэль Грэму. «Я не хачу, каб ён нікому прычыніў боль. Я не ўпэўнены, што я магу зрабіць. Але я дапамагу». Яе голас быў цвёрды.
  Фургон судмедэксперта з'ехаў з двума целамі ззаду. Брын адзначыла, што гэта яе муж якія, здавалася, больш за ўсіх з іх засмуціліся, калі назіралі за ад'ездам каробкавага аўтамабіля, млосна-жоўта-зялёнага колеру. Неба цяпер было светлым, колеру разведзенага яечнага жаўтка, і рух стаў гусцейшым, паслабляючыся па адной адкрытай паласе, заўзяты глядзелі на перакулены пазадарожнік і цёмныя лужыны на шашы.
  Брын растлумачыла Тому Далю пра інтэрв'ю з Мішэль. «Яна можа пачакаць у мяне дома, пакуль не прыедзе яе брат. Ганна будзе прыглядаць за ёй, пакуль я буду ў дзяржаўнай лабараторыі».
  Шэрыф кіўнуў. Потым сказаў: «І нам трэба будзе пагаварыць з табой, Грэм, аб тым, што здарылася з Эрыкам. Вы можаце спусціцца на станцыю?»
  Грэм паглядзеў на гадзіннік. «Я павінен адвесці Джоі да яго рэпетытара па англійскай мове».
  Брын сказаў: "Ён можа застацца дома сёння. Мы абодва будзем занадта занятыя».
  «Я думаю, што ён павінен ісці».
  - Не сёння, - сказаў Брын.
  Грэм паціснуў плячыма, потым павярнуўся да шэрыфа і сказаў, што патэлефануе на станцыю і дамовіцца пра час.
  Затым Даль працягнуў ёй руку. Яна міргнула ад гэтага ўрачыстага жэсту. Яна ўспрыняла гэта няёмка. «Я павінен табе больш за паўдня, Брын. Нашмат больш».
  «Вядома». Яна ўзяла Мішэль пад руку, і яны пайшлі за Грэмам да яго грузавіка.
  
  «МАМА. ЛАЙК, ДЗЕ ты быў? Дзярмо. Што здарылася з тваім тварам?»
  «Проста няшчасны выпадак. Сачыце за сваёй мовай».
  «Божа мой!» Ганна заплакала.
  "Усе добра."
  «Не ўсё ў парадку. Усё чорна-сіняе. І жоўты. А я нават не бачу, што пад павязкай».
  Брын успомніла, што ёй трэба запісацца на новы карэнны зуб. Яна дакранулася да шчыліны языком. Боль знік. Яе рот быў дзіўным.
  «Што здарылася, мама?» Джоі расплюшчыў вочы.
  "Я ўпаў." Брын абняла сына. «Спаткнуўся. Ты ведаеш, які я нязграбны».
  Яе маці паглядзела на павязку і больш нічога не сказала.
  Мішэль зайшла ў гасціную. Стужка на яе шчыкалатцы — і абязбольвальныя — зрабілі сваю справу. Яна ўжо не кульгала.
  «Мама, гэта Мішэль», - сказала Брын.
  "Прывітанне дарагая."
  Маладая жанчына ветліва кіўнула.
  «Джоі, ты ідзі наверх. Я паклічу твайго выхавальніка. Мы з Грэмам сёння будзем занятыя. Ты застаешся дома».
  Грэм сказаў: «Сапраўды. Я магу яго высадзіць».
  «Калі ласка, мілы, так будзе лепш».
   «Вы двое ў беспарадку», - абвясціла Ганна. "Што здарылася?"
  Брын зірнуў на выключаны на дадзены момант тэлевізар. Яе маці хутка даведаецца, але яна была рада, што мясцовых навін не было. «Я раскажу вам крыху пазней. Джоі, ты паснедаў?»
  «Так».
  «Наверсе. Працуйце над сваім гістарычным праектам».
  "Добра."
  Хлопчык пабег, зірнуўшы на Мішэль. Грэм пайшоў на кухню.
  Сваім голасам намесніка, сваім спакойным голасам, Брын сказала: «Мама, сяброў Мішэль забілі. Гэта была тая справа, на якой я быў сёння вечарам».
  "О не." Узрушаная, Ганна падышла бліжэй і ўзяла Мішэль за руку. «Мне так шкада, дарагі».
  "Дзякуй."
  «Яе брат едзе. Яна пабудзе тут крыху, пакуль ён не прыедзе».
  «Ідзі ты сюды і сядзі». Ганна паказала на зялёную канапу ў сямейным пакоі, дзе Грэм і Брын сядзелі разам па вечарах, калі на парадку дня было тэлебачанне. Гэта было перпендыкулярна да каромысла Ганны.
  Мішэль сказала: «Я б вельмі хацела прыняць душ, калі б магла».
  "Канешне. У гэтым калідоры ёсць ванная пакой. Там». Брын паказаў. «Я прынясу вам вопратку. Калі толькі вы не хочаце. Думаю пра ранейшую агіду жанчыны насіць боты Эмы Фельдман.
  Мішэль усміхалася. «Я хацеў бы трохі. дзякуй Усё, што ў вас ёсць».
   «Я павешу іх на дзверы», - сказала Брын, думаючы, што нарэшце ёй будуць карысныя джынсы для худых дзяўчынак, якія яна не насіла два гады, але так і не змагла выкінуць. .
  Ганна сказала: «У шафе ляжаць лазневыя ручнікі. У мяне кава. Чаю хочаш? Я прыгатую табе ежу».
  «Дзякуй. Калі гэта не занадта цяжка».
  Брын адзначыў, што жанчына апошні раз скардзілася на ўзровень цукру ў крыві шмат гадоў таму.
  Ганна павяла яе ў ванную і вярнулася.
  «Я дам табе падрабязнасці пазней, мама. Яе таксама спрабавалі забіць. Яна знайшла целы».
  «Не!» Рука Ганны падышла да рота. «Не. . . Што небарака будзе рабіць? Ці павінен я патэлефанаваць вялебнаму Джэку? Ён можа быць тут праз дзесяць хвілін».
  «Давайце спытаем у яе. Можа быць добрай ідэяй. Але я не ведаю. У яе было столькі ўсяго. І аднаго нашага дэпутата забілі».
  «Не! Сусветная арганізацыя па ахове здароўя?"
  «Эрык».
  «Гэты мілы хлопчык? З жонкай-брунеткай?»
  Брын уздыхнуў. Яна кіўнула.
  З жонкай-брунэтам і маленькім дзіцем.
  «Цябе застрэлілі?» — рэзка спытала Ганна.
  «Пабочная траўма. Як рыкашэт».
  — Але вас застрэлілі?
  Яна кіўнула.
  «Што здарылася?»
  Спакой Брын парушыўся, як трэснуў лёд сажалкі. «Некаторыя сапраўды дрэнныя рэчы, мама».
  Ганна абняла яе, і Брын адчула, што яе кволае цела дрыжыць, як і яе ўласная. «Прабач, дарагая. мне шкада. Але цяпер усё будзе добра». Маці адышла, хутка павярнуўшыся, выціраючы вочы. «Я прыгатую сняданак. Для вас таксама. Вам нешта трэба».
  Усмешка. «Дзякуй, мама». Брын назіраў за ёй, а потым крыкнуў на кухню: «Дзе Грэм?»
  "Быў тут. не ведаю Ззаду, я думаю.
  У пярэдняй ваннай пачала цячы вада. Завішчалі трубы.
  Брын паднялася наверх, каб узяць вопратку для Мішэль. У спальні яна глядзела на свае ўскудлачаныя валасы, парэзы і сінякі, белую павязку з жоўтым і фіялетавым арэолам.
  Яна прайграла жудасную смерць Компа: выраз яго твару, калі ён глядзеў на Харта, выяўляў чыстую здраду.
  Потым выява твару Харта, які глядзеў на яе, калі ён імчаўся на скрадзеным седане, выява застыла на прыцэле пісталета, які яна моцна трымала ў руках.
  Ты павінен быў мяне забіць. . . .
  Ёй вельмі хацелася прыняць душ, але яна спачатку прынясе адзенне для Мішэль. Яна апытала б маладую жанчыну, потым патэлефанавала Тому Далю, дзяржаўнай паліцыі і ФБР з любой новай інфармацыяй пра Эму Фельдман, Харта або яго партнёра, якую магла ўспомніць Мішэль — тое, што магло прывесці да Манкевіца. Затым яна паскорылася да Гардэнера і правяла доказы праз крымінальную лабараторыю.
  Брын знайшла футболку, спартыўныя штаны, джынсы, шкарпэткі і пару красовак. Яна атрымала мяшок для смецця, каб Мішэль паклала ў яго сваю брудную вопратку. Яна меркавала, што дызайнерскія рэчы павінны быць у хімчыстцы. Яна пырхнула, адчула моцны пах уласнага поту. Таксама адчуваўся пах ржавай крыві, змяшанай з парфумай антысептыку.
  На кухні засвістваў чайнік, потым сціх.
  Слухаючы скуголенне труб у ваннай на першым паверсе, Брын прытулілася ілбом да халоднага шкла акна, гледзячы на грузавік Грэма. Яна думала пра доказы ў бардачку, разважаючы, колькі часу спатрэбіцца, каб атрымаць адказы з лабараторыі дзяржаўнай паліцыі ў Гардэнеры. Дзякуючы інтэграванай сістэме ідэнтыфікацыі ФБР цяпер можна хутка зняць адбіткі пальцаў. Балістыка заняла б больш часу, але ў Вісконсіне была добрая база дадзеных, якая магла б прасачыць за адным са снарадаў у пісталетах Харта або Компа да папярэдніх злачынстваў. Што, у сваю чаргу, можа прывесці да поўнай ідэнтыфікацыі. . . ці, прынамсі, каму-небудзь, на каго можна аказаць ціск, каб выгнаць Харта.
  Ніводнага адбітка на латуні. . . Яна ўздыхнула, паківала галавой.
  Ёй прыйшла ў галаву думка. Брын села на край ложка, рассеяна патыкала жывоцік, як часта рабіла, і паклікала Тома Дала.
  «Як справы?» — спытаў ён. «Знясілены, спрачаюся».
  "Пакуль не. Чакаю, пакуль ударыць. У мяне ёсць пытанне».
  «Канечне».
  «Пра сцэну на возеры Мондак».
  «Ідзі наперад».
  «Вы сказалі, што людзі з месца злачынства Арлена абшукалі дом з дапамогай металашукальніка і знайшлі толькі латунь, так?»
  «Так. Штучная рэч. Не тое, чым карыстаюцца турысты, шукаючы наканечнікі стрэл».
   «І без агнястрэльнай зброі?»
  «Проста латунь і снарады».
  «Вы сказалі, што яны абшукалі патокі?»
  «Так. Знайшоў там і латунь. Гэта было ўсюды. Месцам быў адстрэл індычак».
  Як я добра ведаю. «Цяпер Мішэль сказала, што ўзяла адзін з іх пісталетаў. Яна застрэліла ім Харта. А потым шыны. Вытраціла ўсе патроны і выкінула ў ручай».
  «Дзіўна, чаму ніхто не знайшоў. Магчыма, гэта быў адзін з тых іншых ручаёў».
  «Я хацеў бы атрымаць гэта ў свае рукі. . . . І мне не падабаецца ідэя зніклай агнястрэльнай зброі. Хто-небудзь яшчэ ў хаце?»
  «Піт Гібс там. І ў Арлена ёсць пара сваіх хлопчыкаў. Таксама можа быць нехта з «Месца злачынства».
  «Дзякуй, Том».
  «Хацелася б, каб вы крыху адпачылі».
  «Усяму свой час».
  Яна паклала слухаўку і нацягнула спат, потым патэлефанавала Гібсу ў дом Фельдманаў.
  «Піт. Гэта я."
  «О, прывітанне, Брын. Як справы?»
  «Цьфу».
  «Я чую гэта».
  Яна спытала, ці ёсць яшчэ людзі з месца злачынства.
  «Так. Пару іх».
  "Зрабі мне ласку. Паглядзіце, ці знайшоў хто-небудзь пісталеты».
  «Вядома, пачакай».
   Праз імгненне ён вярнуўся на лінію і паведаміў, што ўсё, што яны знайшлі, гэта яшчэ некалькі гільзаў, якія былі прапушчаны мінулай ноччу. Няма зброі.
  Яна зноў уздыхнула. «Дзякуй. Як справы?» Гук яго быў узрушаны. Яна меркавала, што гэта смерць Мунса, але была іншая крыніца.
  «Нейкая непрыемная рэч здарылася», — сказаў ён з жалем. «Мне давялося паведаміць гэтую навіну аднаму з сяброў Фельдманаў. Яна не чула. Чалавек, я ненавіджу гэта рабіць. Яна зламалася. Сышоў зусім з розуму».
  «Сябар?»
  «Так. Ёй спатрэбілася амаль гадзіна, каб супакоіцца. Хаця яна была адной шчасліўчыцай, я вам скажу. Яна павінна была прыйсці ўчора ўвечары, але нешта здарылася на працы. Яна не магла выбрацца ў дарогу да раніцы. Уявіце, калі б гэтага не адбылося».
  «Адкуль яна прыехала?»
  «Чыкага».
  «Вы атрымалі яе нумар?»
  «Не. Не дадумаўся. Я павінен быў?»
  «Я табе ператэлефаную».
  Брын сеў на ложак, разважаючы над гэтым.
  ноччу ў госці прыходзіў другі госць ? Іншая жанчына, і таксама з Чыкага?
  Не было немагчымым. Але хіба Мішэль не згадала пра яе? А чаму б дзвюм жанчынам не пад'ехаць сюды разам?
  Пачала разблытвацца недарэчная думка. . .
  Да ганебнага абсурду.
  Тым не менш, Брын не мог адкінуць гэта. Добра, яна ўсю ноч меркавала, што Мішэль належыць Фельдманам хатні госць. Але калі яна зараз падумала над пытаннем, то зразумела, што ў яе няма ніякіх доказаў таго, што яна была на самой справе.
  Насамрэч, падумала Брын, што, калі б яна была незнаёмкай, якая хоча прыкінуцца, што ведае іх? Я даў ёй усю інфармацыю, якая спатрэбіцца ёй, каб сыграць ролю. «Вы іх сябар з Чыкага?» — спытаўся я ў яе. "Як цябе клічуць?" Які сказаў ёй, што я нічога пра яе не ведаю. «Вы займаліся юрыдычнай практыкай з Эмай?»
  Я актрыса. . . .
  Але не, гэта было вар'яцтва. Якім будзе яе матыў хлусні?
  Брын ахнула, калі ёй прыйшла ў галаву іншая думка, адказваючы на гэтае пытанне з жахлівай яснасцю. На міжштатнай дарозе — на мосце ракі Снейк — яна здабыла ў мужчын пісталеты: «Глок» Харта і «SIG-Sauer» кампаніі Comp. Са зброяй, якую Мішэль сцвярджала, што знайшла, што азначала, што двое мужчын прынеслі тры паўаўтаматычныя пісталеты і драбавік.
  Нават для прафесійных забойцаў гэта здавалася празмерным.
  І чаму «Месца злачынства» знайшло ўсю гэтую латунь з металашукальнікам, але не зніклы пісталет?
  Мілорд, што, калі пісталет належаў не Харту ці Компу, а Мішэль?
  Але навошта ёй браць з сабой пісталет?
  Адказ адзін: таму што яна была нанята Стэнлі Манкевіцам, каб забіць Эму Фельдман, і яна ўзяла з сабой Харта і Комп, збіраючыся забіць іх на месцы злачынства.
  І пакіньце свае целы ззаду, хлопцы-восень.
  Потым Брын успомніла, як Мішэль цягнулася да яе куртка на міждзяржаўнай. Яна не цягнулася да нажа; яна хадзіла за пісталетам, які насіла з сабой усю ноч.
  Гэта азначала, што яна ўсё яшчэ была.
  На першым паверсе перасталі вішчаць трубы, бо Мішэль перакрыла ваду.
  
  З ГРЫМАСАЮ ў бок пустога скрыні для зброі, Брын выбегла ў калідор, зайшла ў пакой Джоі і ўзяла яго за плечы.
  «Мама, што здарылася?» Вочы былі шырока расплюшчаныя.
  «Паслухай мяне, дарагая. У нас праблема. Ведаеце, як я загадваю вам ніколі не замыкаць дзверы?»
  "Угу."
  «Ну, сёння ўсё па-іншаму. Я хачу, каб вы замкнулі свае дзверы і не адчынялі іх ні пры якой прычыне. Калі гэта не я, твой айчым або бабуля».
  «Мама, ты смешна выглядаеш. Я баюся."
  «Усё будзе добра. Проста рабі тое, што я табе кажу».
  «Вядома. Што-"
  "Проста зрабі гэта."
  Брын зачыніў дзверы. Яна збегла ўніз па лесвіцы як мага цішэй, збіраючыся дабрацца да адзінай зброі паблізу: той, што была ў грузавіку Грэма, запячатанай у пакеты з доказамі.
  На другой прыступцы Брын спыніўся. Дзверы ў ванную былі адчынены. Ніякіх прыкмет Мішэль.
   Ісці на грузавік ці не?
  «Чай будзе гатовы праз хвіліну», - паклікала Ганна.
  Брын ступіў у хол на першым паверсе.
  Падобна таму, як Мішэль прайшла праз арку ў чатырох футах ад яе. У яе руцэ быў маленькі чорны аўтаматычны пісталет. Ён быў вядомы як дзіцячы Глок.
  Іх вочы сустрэліся.
  Калі забойца павярнуўся да яе, Брын сарвала са сцяны фатаграфію, вялікую сямейную фатаграфію, і шпурнула ў яе. Ён прамахнуўся, але калі яна ўхілілася, Брын кінулася наперад. Жанчыны моцна сутыкнуліся, абедзве рохкаючы. Брын люта ўхапілася за правае запясце Мішэль, упіваючыся сваімі кароткімі пазногцямі ў скуру жанчыны як мага мацней.
  Мішэль закрычала, ударыўшы вольнай рукой па галаве Брын.
  Пісталет стрэліў адзін раз, а потым, калі Мішэль апусціла яго да цела намесніка, ён стрэліў у тры разы больш. Усе кулі прамахнуліся.
  Ганна закрычала і паклікала Грэма.
  Брын стукнуў кулаком па твары Мішэль. Яна міргнула ад болю і паляцела пляўка. Звузіўшы бровы, з напружанай грымасай рота, Мішэль штурхнула Брын нагой у пах і локцем у жывот. Але Брын не выпускала з рук пісталет, нішто не магло прымусіць яе гэта зрабіць. Гнеў жахлівага вечара, падсілкаваны гэтай здрадай — і яе ўласнай даверлівасцю — гарэў у ёй. Яна махала, піналася і рыкала так, як рабіла гэта, калі воўк наблізіўся да іх у лесе.
  Жанчыны схапіліся, перакульваючы мэблю. Мішэль люта змагалася - ужо не была бездапаможнай дылетанткай у ботах за тысячу даляраў. Яна звар'яцела, змагаючыся за выжыванне.
  Пісталет зноў стрэліў. Затым у некалькі разоў больш. Брын лічыў патроны. Бэбі Глокс меў дзесяць куль.
  Яшчэ адзін рэзкі трэск — і зброя была пустая, затвор аўтаматычна зачыніўся ў чаканні новай абоймы. Жанчыны апусціліся на падлогу, Брын біў жанчыну па галаве, цэлячыся ёй у горла. Тым не менш, Мішэль адбівалася гэтак жа люта - мышцы падцягнутыя ў аздараўленчым клубе, калі гэтая гісторыя была праўдай, і падмацаваная чыстым адчаем.
  Тым не менш, у галаве Брын не было ніякіх сумневаў, што яна збіраецца спыніць гэтую жанчыну, заб'е яе, калі спатрэбіцца, без сумневу. Выкарыстоўваючы рукі, зубы і ногі. . . яна была чыстай лютасцю, чыстай жывёлай.
  Ты павінен быў мяне забіць. . . .
  Што ж, на гэты раз я не зраблю такой жа памылкі.
  Яе пальцы знайшлі горла Мішэль.
  «Божа, Брын…» Чалавек выбег праз дзверы, і на невялікую долю секунды Брын падумаў, што гэта Харт. Але пакуль яна зразумела, што гэта яе муж, адцягненне ўвагі дало свой эфект. Мішэль вырвалася і ўдарыла пісталетам у параненую шчаку Брын. Боль быў настолькі моцным, што яе зрок затуманіўся, і яе ванітавала.
  Мішэль націснула на замок пісталета, і ствольная скрынка зачынілася. Хаця пісталет быў пусты, ён выглядаў зараджаным і гатовым да стральбы. Яна цэлілася ў Грэма. «Ключы. Да вашага грузавіка».
  "Кім ты працуеш-? Што?"
  - Эмі, Эмі, - прамармытала Брын, хапаючыся за твар, безвынікова чапляючы Мішэль.
   «Я заб'ю яе». Сунуў пісталет у шыю Брын. «Чортавыя ключы!»
  "Не не! Вось, вазьмі іх. Калі ласка! Проста сыходзь!»
  «Эмі!»
  Мішэль схапіла ключы. І выбег на вуліцу.
  Грэм апусціўся на калені, выцягнуў мабільны тэлефон і набраў 911. Ён абняў Брын, якая адцягнулася і паднялася на ногі. Яна пачала губляць прытомнасць, хіснулася аб парэнчы лесвіцы. «Эмі. . .”
  «Хто такая Эмі?»
  Праз боль яна прымусіла сябе выразна гаварыць. «Пусты. Стрэльба была пустая».
  «Чорт». Грэм падбег да дзвярэй, калі яго грузавік занесла па вуліцы і знік.
  Брын падняўся, потым пачуў ціхі голас паблізу: «Можа хто-небудзь...»
  І Брын, і Грэм павярнуліся да кухонных дзвярэй, дзе стаяла Ганна з акрываўленымі рукамі.
  «Калі ласка, можа хто-небудзь . . . Паглядзіце. Паглядзі на гэта."
  І яна спіраллю павалілася на падлогу.
  
  ШЭРАГІ АРАНЖАВЫХ пластыкавых крэслаў у кутку ярка асветленага пакоя. Сцены і плітка пацёртыя.
  Грэм сеў насупраць Брын, прыціснуўшы калені, але не дакранаючыся. Іх вочы былі скіраваныя ў асноўным на лінолеўм, і яны падымалі вочы толькі час ад часу падвойныя дзверы адчыніліся. Але лекары і супрацоўнікі, якія прабівалі іх, займаліся справамі, не звязанымі з жыццём Ганны Макензі.
  Скруціўшы пальцы, Брын утаропілася на сваю некранутую каву.
  Хворы ад жаху, хворы ад знясілення.
  Яе тэлефон задрыжэў. Яна паглядзела на экран і выключыла званок, таму што не хацела прымаць званок, не таму, што побач быў знак «Карыстацца мабільным тэлефонам забаронена» .
  Пацыент выйшаў з прыёмнага акна ў залу чакання, сеў. Сціснуў яго руку і паморшчыўся. Ён зірнуў на Брын і вярнуўся ў стан чакання здранцвелай цішыні.
  - Прайшла гадзіна, - сказаў Грэм.
  «Амаль».
  "Доўгі час. Але гэта неабавязкова кепска».
  «Не».
  Зноў цішыня, парушаная загадкавымі аб'явамі ў шпіталі. Затым тэлефон Брын зноў завібраваў. Гэты званок яна прыняла. «Том».
  «Брын, як твая маці?»
  «Пакуль не ведаем. Што ў цябе ёсць?"
  "Добра. Мішэль неяк прабралася праз блокпосты. Грузавік вашага мужа не знайшлі».
  Брын нахілілася наперад і прыціснула параненую шчаку, нібы боль быў расплатай за яе няправільныя меркаванні.
  Даль працягваў: «Вы мелі рацыю. Мы знайшлі таго сябра, які сёння раніцай прыехаў з Чыкага. Яна адна прыйшла ў госці. Мішэль, як мы мяркуем, наёмны забойца. . . . Ну, ударыў жанчыну. »
   «Наняты Манкевіцам ці кімсьці з яго людзей».
  «Што яны думаюць», - сказаў Даль.
  "Такім чынам, Харт і Комп павінны былі быць целамі, якія засталіся ззаду".
  «Што?»
  «Пакінутыя целы. . . . Яна збіралася зрабіць так, каб выглядала, што яны былі адзінымі забойцамі, і яны ўступілі ў бойку паміж сабой пасля смерці Фельдманаў. Так што мы не будзем шукаць далей. Але пайшло дрэнна. Харт адрэагавала занадта хутка, ці яе пісталет заклініла, хто ведае? Яна мусіла бегчы. Потым я знайшоў яе ў лесе». Брын ушчыпнуў сябе за пераноссе. Яе смех быў горкі. «І выратаваў яе».
  Яшчэ адзін доктар выйшаў праз падвойныя дзверы. Брын перастала гаварыць. Доктар у сініх халатах працягваў ісці.
  Брын разважаў пра позірк Харта і маладой жанчыны на міждзяржаўнай трасе.
  Ты наблізілася, Мішэль. Сапраўды блізка. . . .
  Словы Харта, сказаныя ёй каля шашы, мелі зусім іншы сэнс, цяпер, калі Брын ведаў праўду.
  І яна ўспомніла ўзрушаную рэакцыю Мішэль, калі Брын распавяла ёй пра сустрэчу з Хартам у фургоне побач з кемперам з метамфетамінамінам. Жанчына была б у жаху ад таго, што Харт назваў сапраўдную асобу Мішэль.
  «І нехта з каманды Манкевіца, верагодна, збіраўся прыйсці забраць яе, калі ўсё скончыцца. Чорт вазьмі, вось хто ў нас страляў, калі мы былі на той скале».
  Брын адчувала, што Грэм утаропіўся на яе, уцягваючы размову.
   Яна працягвала звяртацца да шэрыфа: «Ёй патрэбны былі доказы, якія я ўзяла з сабой — пісталеты і абоймы, карта, скрыні з патронамі. Яе сумачка. Вось чаму яна так ахвотна вярталася з намі ў наш дом. Магчыма, на чымсьці былі яе адбіткі. Або знайсці доказы, якія могуць прывесці нас да яе. Яна планавала сабраць яго на возеры Мондак пасля таго, як забіла Харта і яго сябра. . . . Пачакай, Том. Што з яе чаравікамі? Пара жаночых туфляў у доме Фельдманаў? У двары. Ёсць адбіткі?»
  «Аднавіў іх. Але адбіткаў няма».
  «Ніхто?»
  «Здаецца, іх сцерлі, як і Ford. Сцёрта з Windex.»
  Слабы смех. «Яна зрабіла гэта, калі я пайшоў на каноэ. . . . Брат, яна мяне падманула». Брын пацерла суставам слабую шышку на сваёй адноўленай сківіцы, як яна часта рабіла, калі была задуменная ці засмучаная. Здрада моцна ўразіла яе. І яна ціхім голасам сказала: «Я таксама павінна была ім стаць».
  "Што?"
  «Цела пакінута. Яна выкарыстоўвала мяне як прынаду. У яе зусім не было вывіху шчыкалаткі. Яна рухалася павольна, каб прыцягнуць мужчын бліжэй. І яна ўсю ноч спрабавала трымаць іх у нашым кірунку. Яна разбіла акно Mercedes, каб уключыць сігналізацыю — верагодна, калі мужчыны накіроўваліся да шашы. І паскардзіўся, што абуў тыя боты, нарабіў вялікае справы. Яна тармазіла, спрабуючы падсунуць іх бліжэй да нас. І хто ведае што яшчэ? У яе былі сухарыкі. Б'юся аб заклад, яна іх кінула». Брын кісла засмяяўся, трасучы яе кіраўнік. «Аднойчы ў яе здарыўся ўспышка, яна крычала, як баншы. Гэта было для таго, каб яны ведалі, дзе мы. Яна чакала, пакуль яны дагоняць. Потым расстрэльвала іх у лесе. Я таксама."
  «Ну, Брын, чаму яна, ведаеш, не застрэліла цябе проста наперадзе?» — спытаў Даль.
  «Я ёй патрэбны быў, магчыма, для страхоўкі або каб дапамагчы ёй выбрацца з гэтага раёна. Хутчэй за ўсё выкарыстоўваць мяне, каб дапамагчы ёй забіць іх.
  Усвядоміўшы, што Грэм змоўк, сціснуўшы сківіцы і сціснуўшы вялікія рукі.
  Брын сказала Тому, што ёй лепш пайсці, і папрасіла яго патэлефанаваць ёй, калі яны наогул што-небудзь знойдуць.
  Яны адключыліся, і яна звярнулася да мужа, каб расказаць яму аб тым, што адбылося. Ён заплюшчыў вочы і адхіснуўся. «Нічога страшнага», - сказаў ён, абарваўшы яе. «Мне дастаткова».
  Яна дакранулася да яго нагі. Ён не адказаў. Праз некалькі хвілін яна адняла пальцы і патэлефанавала суседу, у якога жыў Джоўі. Некалькі хвілін яна размаўляла з сынам, гаварыла яму праўду — што яны яшчэ нічога не ведаюць пра яго бабулю. Яна дазволіла яму пагаварыць пра відэагульню, у якую ён гуляў. Брын сказала яму, што любіць яго, і паклала трубку.
  Муж і жонка сядзелі моўчкі. Брын паглядзела на мужа, а потым перавяла позірк у падлогу. Нарэшце, праз цэлую вечнасць, ён паклаў руку на яе калена. Яны стаялі так нерухома некалькі хвілін, пакуль з падвойных дзвярэй не выйшаў доктар. Ён паглядзеў на чалавека з пашкоджанай рукой, а потым накіраваўся прама да Брын і Грэма.
  
  ХАРТ ПАЗБАВІўся ад машыны, якую ён скраў на міждзяржаўнай дарозе.
  Ён зрабіў гэта так эфектыўна, як умеў: ён прыпаркаваў машыну ў раёне Avenues West у Мілўокі з зачыненымі дзвярыма, але ключамі ў замку запальвання. Некаторыя дзеці не заўважылі б, а некаторыя заўважылі б, але падумалі, што гэта ўкус, а некаторыя - у раёне, які хутка рэканструюецца - заўважылі б, але зрабілі б правільныя рэчы і прапусцілі машыну міма.
  Аднак машына ўсё роўна знікне на працягу гадзіны. І жнуць на часткі ў дванаццаць.
  Апусціўшы галаву, знясілены і ў агоніі ад стрэлу і іншых траўм уначы, Харт хутка адышоў ад аўтамабіля. Была прахалодная раніца, неба чыстае. Нос дражніў пах пажарышча ад будаўнічага лому. Яго інстынкты ўсё яшчэ кіравалі і накіроўвалі яго ў падполле як мага хутчэй.
  Шпацыруючы па малалюдных вуліцах, ён знайшоў гатэль Brewline, хоць ён і не быў побач з Brewline. Гэта было тое месца, дзе квітнелі справы па гадзінах ці тыднях, але рэдка штодня. Ён заплаціў за тыдзень наперад з бонусам за прыватную лазню, атрымаў пульт дыстанцыйнага кіравання і набор прасцін. Жанчына-клерк з залішняй вагой не звяртала ўвагі на яго фізічны стан і адсутнасць багажу. Ён падняўся па двух лесвічных пралётах і трапіў у пакой 238. Ён замкнуў дзверы, распрануўся і скінуў сваю смуродную вопратку ў кучу, якая вельмі нагадала яму прамоклую форму Брын Макензі ў другім доме на Лэйк-Вью Драйв.
  Ён уявіў, як яна распранаецца.
  Выява ўзбуджала яго на некалькі хвілін, пакуль пульсацыя ў руцэ не вывела яго з настрою.
  Ён уважліва агледзеў рану. Харт прайшоў курсы падрыхтоўкі фельчараў, таму што яго праца часта звязана з фізічнымі пашкоджаннямі. Цяпер ён агледзеў рану і прыйшоў да высновы, што доктар яму не патрэбны. Ён ведаў некалькі медыкаў, якія згубілі квіткі і зашывалі яго без пытанняў і паведамленняў аб стрэлах за тысячу баксаў. Але крывацёк спыніўся, костка была цэлая, і, хоць сіняк быў вялікі, інфекцыя была нязначнай. Сёння ён пачне прымаць антыбіётыкі.
  Харт прымаў душ пад дрыготкай бруёй вады, робячы ўсё магчымае, каб рука была сухой.
  Ён вярнуўся да ложка, голы, і лёг. Ён хацеў разгледзець ноч, паспрабаваць зразумець яе. Ён успомніў некалькі тыдняў назад — да Starbucks у Кеношы, дзе ён сустракаўся з хлопцам, з якім некалькі разоў працаваў у Вісконсіне. Гордан Потс быў буйным, грувасткім чалавекам, не бліскучым, але прыстойным, каму можна было давяраць. І ён мог падключыць вас з надзейнай працай, калі вам гэта было патрэбна. Потс сказаў, што да яго звярнулася жанчына з Мілўокі, якая была разумнай, жорсткай і прыгожай. Ён за яе паручыўся. (Цяпер Харт зразумеў, што Мішэль купіла паўнамоцтвы адным-двума мінетамі.)
  — зацікавіўся Харт. Ён быў паміж заданнямі і сумна. У Чыкага была заключана здзелка, але гэта адбылося толькі ў сярэдзіне мая. Яму цяпер чагосьці хацелася, патрэбны быў нейкі экшн, адрэналін. Гэтак жа, як і твікер Харт, якога мінулай ноччу забіў у дзяржаўным парку, павінен быў выбіць метамфетамін.
  Акрамя таго, гэтая праца была жудаснай, якую сказаў яму Потс.
  Праз некалькі дзён Потс звязаў яго з «Брэнда» — фальшывае імя, якое прапанавала Мішэль — у кавярні ў брадвейскім раёне Грын-Бэй. Яна сказала: «Значыць, Харт. Як справы?»
  Яна моцна паціснула яму руку.
  «Добра. Вы?»
  «Я ў парадку. Слухай, я зацікаўлены ў тым, каб наняць каго-небудзь. Вас цікавіць нейкая праца?»
  «Я не ведаю. магчыма. Дык адкуль вы ведаеце Гордана Потса? Вы вярнуліся далёка ў мінулае?»
  «Не так доўга».
  «Як вы з ім пазнаёміліся?»
  «Агульны сябар».
  «Хто гэта быў?»
  «Фрэдзі Ланкастэр».
  «Фрэдзі, вядома. Як справы ў жонкі?»
  Мішэль засмяялася. - Гэта было б цяжка высветліць, Харт. Яна памерла два гады таму».
  І Харт таксама засмяяўся. «О, гэта дакладна. Дрэнная памяць. Як Фрэдзі падабаецца Святы Павел?»
  “Св. Павел? Ён жыве ў Мілўокі».
  «Гэта мая памяць».
  Танец . . .
  Пасля першай сустрэчы з Брэндай-Мішэль Харт тэлефанаваў Гордану Потсу і Фрэдзі Lancaster для праверкі часу, дат і месцаў з дакладнасцю да дзесятага знака пасля коскі. Яшчэ дзясятак званкоў, пасля якіх ён быў упэўнены, што на закон ніхто не працуе. Брэнда Джэнінгс была дробнай злодзейкай, якая не даносіла сваіх партнёраў, а таксама, як цяпер ведаў Харт, асобай, якую Мішэль скрала.
  Таму ён арганізаваў яшчэ адну сустрэчу, каб абмеркаваць саму працу.
  Мішэль растлумачыла, што чула, што Стывен Фельдман рабіў запыты аб абмене старых купюр, сярэбраных сертыфікатаў, на больш новыя банкноты Федэральнай рэзервовай сістэмы. Яна разабралася ў сітуацыі і даведалася пра нейкага кіраўніка мясакамбіната, які хаваў грошы ў сваім лецішчы ў 1950-х гадах. Мільён баксаў. Яна паведаміла Харту падрабязнасці.
  «Гэта шмат грошай».
  «Так, гэта так, Харт. Значыць, вам цікава?»
  "Працягваць."
  «Вось карта раёна. Гэта прыватная дарога. Lake View Drive. І там? Гэта дзяржаўны парк, усё гэта. Навокал амаль няма людзей. Вось схема дома».
  "Добра . . . Гэта грунтавая дарога ці асфальтаваная?»
  «Бруд . . . Харт, мне кажуць, што ты добры. Вы добрыя? Я чую, што вы рамеснік. Так кажуць».
  Калі ён вывучаў карту, ён рассеяна спытаў: «Хто «яны»?»
  «Людзі».
  «Ну, так, я рамеснік».
  Харт ведаў, што яна ўважліва яго вывучае. Ён паглядзеў ёй у вочы. Яна сказала: «Ці магу я задаць вам пытанне?»
   Паднятае брыво. «Так».
  «Мне цікава. Чаму вы на гэтай працы?»
  «Мне гэта падыходзіць».
  Харт быў чалавекам, які не верыў у псіхааналіз і не марнаваў занадта шмат часу на сузіранне вашай душы. Ён лічыў, што вы адчуваеце сябе ў гармоніі ці не, і калі вы адмаўляецеся ад гэтага пачуцця, вы робіце вялікую памылку.
  Божа, ці не забівае іх нуда? Гэта было б мне. Мне трэба больш, Брын. ці не так?
  Мішэль кіўнула, нібы зразумела, што ён меў на ўвазе, і спадзявалася атрымаць менавіта такі адказ. Яна сказала: "Падобна на тое, што так".
  Ён стаміўся гаварыць пра сябе. "Добра. Якая небясьпечная сытуацыя?»
  «Што?»
  «Наколькі рызыкоўнай будзе праца? Колькі там людзей, зброя, міліцыя побач? Гэта дом ля возера — іншыя дамы на Лейк-Вью занятыя?»
  «Гэта будзе кавалак пірага, Харт. Наўрад ці ўвогуле ёсць рызыка. Астатнія месцы будуць вакантнымі. І толькі яны двое там, Фельдманы. І ні рэйнджараў у парку, ні паліцэйскіх вакол на некалькі кіламетраў».
  «У іх ёсць зброя?»
  «Вы жартуеце? Яны гарадскія людзі. Яна юрыст, ён сацыяльны работнік».
  «Толькі Фельдманы, больш ніхто? Гэта будзе мець вялікае значэнне».
  «Гэта мая інфармацыя. І гэта трывала. Толькі ўдваіх».
  «І ніхто не пацярпеў?»
   «Зусім не», - сказала яна. «Я б не рабіў гэтага, калі б была верагоднасць, што хто-небудзь пацярпее». Брэнда-Мішэль абнадзейліва ўсміхнулася.
  Шмат грошай, ніхто не пацярпеў. Гучала добра. Тым не менш, ён сказаў: «Я вярнуся да вас».
  Харт паехаў дадому і даведаўся, што яна яму сказала. Седзячы за камп'ютарам, ён гучна смяяўся. Безумоўна, усё гэта было праўдай. І ён быў упэўнены, што ніводны мянт у свеце не прыдумае такога хіта. Яны прапаноўвалі наркотыкі, падманныя тавары, смешныя грошы, але яны не прапаноўвалі каперс з фільма Нікаласа Кейджа.
  Потым настаў вялікі дзень. Яны разам пад'ехалі да возера Мондак на скрадзеным Фордзе. Ён, Комптан Льюіс і Мішэль. Двое мужчын уварваліся, і пакуль яны трымалі Фельдманаў пад прыцэлам, Мішэль павінна была прыйсці на кухню, заляпіць ім рукі і пачаць дапытваць пра грошы. Замест клейкай стужкі, аднак, яна несла 9-міліметровы субкампактны Glock. Яна прайшла міма Харта і застрэліла пару ва ўпор.
  У звонкай цішыні, якая наступіла, яна развярнулася і пайшла ў гасціную, як ні ў чым не бывала.
  Харт глядзеў на яе, спрабуючы разабрацца.
  «На чорта ты зрабіў?» - ахнуў Льюіс, які рыўся ў халадзільніку ў пошуках ежы, а не там, дзе павінен быў быць - назіраючы за фасадам дома.
  «Не хвалюйся. Я ведаю, што раблю». Яна пачала перабіраць партфель і заплечнік.
  Мужчыны ў шоку глядзелі на целы, у той час, як яны меркавалі, яна шукала ключ ад патаемнага пакоя, ці скрыні з ключамі, ці нешта падобнае. Сам Харт ліхаманкава падлічваў злачынствы, на якія яны толькі што паверылі. Злачыннае забойства - нумар адзін.
  Потым ён убачыў яе адлюстраванне — яна падыходзіла ззаду, падымаючы пісталет.
  Ён інстынктыўна адскочыў убок.
  расколіна . . .
  Пацягванне за руку.
  Затым адкрылі агонь у адказ, калі яна ўцякла.
  Лежачы на губчатым ложку, Харт дакладна ведаў, што здарылася. Не было схаванага скарбу. Мішэль была нанята, каб забіць Фельдманаў — Брын прапанавала столькі, колькі яны сядзелі ў фургоне побач з кемперам з метамфетамінам.
  Яе планам было пакінуць Харта і Льюіса ў доме Фельдманаў, восеньскіх хлопцаў.
  І цяпер Харт не мог стрымацца ад смеху. Ён наняў Комптана Льюіса дакладна па той жа прычыне, што і Мішэль наняла Харта: страхавы поліс, няўдачнік. У выпадку, калі рабаванне пайшло дрэнна і людзі загінулі, Харт збіраўся забіць Льюіса і падставіць яго так, каб ён выглядаў як адзіны злачынец. Вось чаму ён атрымаў няўдачніка, з якім раней не меў сувязі. Такі сцэнар ледзь не разыграўся на міждзяржаўнай трасе. Разам Мішэль, Брын і маленькая дзяўчынка — а Харту трэба было ўцякаць на службовай машыне — прыйшоў час завяршаць вечар. Ён забіў Льюіса і збіраўся забіць астатніх з дапамогай SIG, але хто з'явіўся, як не муж Брын?
  Я думаў са сваімі знаёмымі, хлопцамі з маёй каманды, і ваш, ведаеце, як вы плануеце рэчы і думаеце, мы былі б добрай камандай.
  «Ах ты, сумны вырадак, — падумаў Харт. Вы сапраўды верылі ў гэта, ці не так? І вось ты быў, на 50 працэнтаў мёртвы з таго моманту, як мы ўпершыню селі разам, ты тузаеш сваю зялёную завушніцу і здзекуешся, чаму мы апынуліся ў такім дзіку, дзе прадаецца толькі кава, а не сапраўдны бар?
  Калі сон набліжаўся, ён уявіў Мішэль. З усіх людзей, з якімі і для якіх ён працаваў — небяспечных ямайскіх наркабаронаў, бандытаў з паўднёвага боку і босаў OC па ўсім Сярэднім Захадзе — мініяцюрны малады рыжы быў самым смяротным.
  Плашч салодкі, плашч бездапаможны, плашч бяскрыўдны — хаваецца скарпіён.
  Мінулай ноччу ён разважаў пра двух жанчын разам. Пра што яны гаварылі? Брын Макензі не была жанчынай, якую лёгка падмануць, і тым не менш Мішэль была дасканалай актрысай. Ён думаў пра тыя сюррэалістычныя моманты ў фургоне з Брын.
  Такім чынам, Мішэль была сябрам сям'і? Няўжо так яна ўмяшалася ва ўсю гэтую справу? Не ў той час і не ў тым месцы, можна сказаць. Шмат чаго адбываецца сёння вечарам. . . .
  Трыкстэр.
  У доме Фельдманаў ён хутка зірнуў на крэдытную картку ў яе сумачцы і даведаўся яе імя. Мішэль С. Кеплер, лічыў ён. Магчыма, Мішэль А. Магчыма, там было вадзіцельскае пасведчанне, але тады ён не папрацаваў іх шукаць. Ён павінен быў знайсці яе — вядома, раней, чым гэта зробіць паліцыя. Яна аддала б яго праз хвіліну. О, яму трэба было зрабіць некалькі дзён.
   Але потым, як і Комптан Льюіс, Мішэль знікла з яго думак, і ён заснуў з адным толькі вобразам у галаве: спакойнымі, упэўненымі вачыма намесніка Брын Макензі, якая сядзела побач з ім на пярэднім сядзенні фургона.
  Вы маеце права маўчаць. . . .
  
  бальніцы вярнуліся ў 20 гадзін
  Брын і Грэм забралі Джоўі з дому суседа і паехалі дадому. Брын выйшаў з машыны першым і падышоў да намесніка, Джымі Барнса, таго самага, у якога сёння дзень нараджэння. Лысеючы чалавек з румяным тварам стаяў на ўзбочыне перад іх домам, увесь змрочны і ціхі — такімі былі ўсе ў дэпартаменце шэрыфа акругі Кенеша з-за Манса.
  Фактычна, як было шмат людзей па ўсім горадзе Гумбальта.
  «Ніхто не заходзіў, Брын». Ён памахаў Грэму. «Некалькі разоў абышоў».
  «Дзякуй».
  Яна падазравала, што Мішэль, кім бы яна ні была, даўно знікне, але жанчына выглядала страшэнна апантанай.
  І, падумала яна, Харт таксама ведаў яе прозвішча.
  «У «Месца злачынства» ёсць тое, што ім трэба. Пасля я зачыніўся».
  «Яны што-небудзь кажуць?»
   "Не. Вы ведаеце дзяржаўных хлопцаў».
  Было б супраць законаў прыроды, калі б латунь і смоўжні з возера Мондак не адпавядалі тым, што былі сабраныя ў яе доме.
  Барнс спытаў: «Хіба яна не была сябрам? Яна ўсё гэта выдумляла?»
  "Правільна."
  «І твая мама. Чуў, што яна будзе ў парадку?»
  «Яна будзе жыць».
  «Дзе яна трапіла?»
  «Нага. Шпіталь яшчэ дзень-два. Тэрапія».
  «Прабачце за гэта».
  Брын паціснуў плячыма. «Многія людзі не прыязджаюць на лячэнне».
  «Шчасліўчык».
  Калі ваша дачка прывяла ўзброенага забойцу ў ваш дом - гэта шчасце, тады я мяркую.
  «Ноч цяпер. Нехта аб’едзе і аб’едзе».
  «Дзякуй, Джымі. Заўтра ўбачымся».
  "Ты будзеш?"
  «Так. У вас ёсць для мяне пакет?»
  «Ага, так». Барнс працягнуў руку ззаду і працягнуў ёй цяжкі папяровы пакет. Яна зазірнула ўнутр на паношаны Глок і дзве дадатковыя кліпсы, а таксама скрынку вінчэстэраў з 9-мм полымі наканечнікамі.
  Затым ён падняў буфер абмену. Яна распісалася за зброю.
  «Вы загрузілі кліп. Трынаццаць. У спальні нікога».
  «Дзякуй».
   «Адпачні крыху, Брын».
  «Ноч. І з днём нараджэння».
  Калі ён ад'язджаў, яна ўсё роўна праверыла абойму і выпусціла патрон.
  Сям'я зайшла ў дом.
  Наверсе яна паклала пісталет у скрыню і вярнулася на кухню.
  Джоі еў піцу ў суседа. Ён хадзіў, гледзячы на дзіркі ад куль у сценах, пакуль Брын не сказаў яму гэтага не рабіць.
  Брын прыняла доўгі душ, вада была гарачай, наколькі яна магла вытрымаць, і завязала валасы пасля таго, як выцерла іх ручніком. Не хацеў шуму сушылкі. Яна змяніла павязку на твары, аблілася потам і спусцілася ўніз, дзе Грэм разаграваў спагеці з мінулай ночы. Яна не была галоднай, але адчувала, што за апошнія дваццаць чатыры гадзіны дастаткова злоўжывала сваёй сістэмай, і чакала, што яна аб'явіць страйк, калі яна не пачне хутка песціць сябе.
  Яны зайшлі ў сталовую і некаторы час моўчкі елі. Яна адкінулася назад і паглядзела на этыкетку на піве. Ёй было цікава, што такое менавіта хмель.
  Потым яна спытала Грэма: «Што гэта?»
  "Хм?"
  «Ты нешта хацеў сказаць у бальніцы».
  «Не памятаю».
  "Ты ўпэўнены? Я думаю, вы маглі б ".
  «Можа, нешта. Але не зараз. Ўжо позна."
  «Я думаю, што цяпер добра». Яна папракала, але таксама сур'ёзна.
   Джоі спусціўся ўніз і, седзячы на зялёнай канапе, праглядаў каналы ў сямейным пакоі.
  Грэм высунуў галаву ў дзверы. «Джоі, ідзі наверх і чытай. Няма тэлевізара».
  «Усяго дзесяць хвілін...»
  Брын пачаў гаварыць. Грэм працягнуў у сямейны пакой. Ён сказаў нешта, чаго Брын не пачула.
  Тэлевізар выключыўся, і яна ўбачыла, як яе пануры сын падымаўся па лесвіцы.
  Пра што гэта было?
  Муж сеў за стол.
  «Давай, Грэм». Яны рэдка выкарыстоўвалі імя адзін аднаго. "Што гэта? Скажы мне?"
  Яе муж сеў наперад, і яна ўбачыла, што ён згубіўся ў спрэчцы. У рэшце рэшт ён сказаў: «Вы ведаеце, як Джоўі нанёс сабе шкоду ўчора?»
  «Скейтборд? У школе?"
  «Гэта было не ў школе. І гэта былі не проста тры крокі на паркоўцы. Ён «спыняўся». Вы ведаеце, што гэта?»
  «Я ведаю «фальтынг». Вядома. Але Джоі не стаў бы гэтага рабіць».
  «Чаму? Чаму вы так кажаце? Вы паняцця не маеце».
  Яна міргнула вачыма.
  «Ён тармазіў . Ён ехаў каля сарака ці пяцідзесяці на кузаве грузавіка па Элдэн-стрыт.
  «Шаша?»
  «Так. І ён рабіў гэта цэлы дзень».
  «Немагчыма».
  «Чаму вы так кажаце? Яго ўбачыла настаўніца. Яго раздзел настаўнік паклікаў, пан Радзіцкі. Джоі прагульваў школу. І ён падрабіў вашае імя на запіску».
  З улікам таго, што ўчорашні жах быў менш відавочным, гэтая навіна была шакавальнай. «Выкаваны?»
  «Зайшоў раніцай. Пайшоў і не вярнуўся».
  Гэта было праўдай? Яна глядзела ў столь. У куце была чорная кропка кулявой дзіркі. Маленькі, як муха. Смоўж прайшоў аж сюды. «Я паняцця не меў. Я пагавару з ім».
  "Я спрабаваў. Ён не хацеў слухаць».
  «Ён атрымлівае так».
  Грэм рэзкім голасам сказаў: «Але ён не можа так пайсці. Гэта не апраўданне. Ён працягваў хлусіць мне, і я сказаў яму не катацца на скейтбордзе на працягу месяца ".
  «Вы ўпэўнены...» Яе першапачатковай рэакцыяй было абараніць сына, паставіць пад сумнеў аўтарытэт спадара Радзіцкага, спытаць, хто быў сведкам, правесці перакрыжаваны допыт. Яна змоўкла.
  Грэм быў напружаны, плечы наперад.
  Яшчэ прыбывала.
  Але, дастаткова справядліва. Яна прасіла аб гэтым.
  «І бойка, Брын. Мінулы год? Вы сказалі мне, што гэта быў штурхаючы матч. Спадар Радзіцкі распавёў мне, што адбылося насамрэч».
  «Ён быў хуліганам. Ён...
  - проста здзекаваўся Джоі. Размова з ім - гэта ўсё. Але Джоўі моцна пашкодзіў яму. На нас ледзь не падалі ў суд. Вы мне гэтага ніколі не казалі».
  Яна змоўкла. Потым сказаў: «Я не хацеў, каб пра гэта гаварылі. Я тузануў за вяроўкі. Гэта было не ўсё наверх. Але я павінен быў гэта зрабіць. Я хацеў яго абараніць».
   «Ён не зламаецца, Брын. Вы яго псуеце. Яго спальня выглядае як Best Buy».
  «Я сам плачу за ўсё, што яму купіў». Яна імгненна пашкадавала аб калючых словах, убачыўшы грымасу на твары Грэма. З грашыма гэта, вядома, не было звязана.
  «Я не думаю, што гэта добра для яго, уся гэтая паблажлівасць. Не трэба быць злым. Але часам трэба сказаць "не". І пакарай яго, калі ён цябе не паслухае».
  «Я».
  «Не, не трэба. Быццам бы ты яму павінен, як бы ў чымсьці вінаваты і вяртаеш гэты доўг. Пра што гэта, Брын?»
  «Вы робіце з гэтага нешта большае, чым яно ёсць. Значна больш». Яна ледзь чутна засмяялася, хоць і адчула, як пахаладзела ў яе сэрцы, як у яе скуры, калі халодная чорная вада хлынула ў яе машыну на возеры Мондак. «Яго бойка ў школе. . . гэта было проста нешта паміж мной і Джоі».
  «О, Брын, гэта праблема. Бачыце? Вось у чым справа. Гэта ніколі не было «мы». Гэта заўсёды ты і Джоі. Я з сабой, каб паехаць.
  «Гэта няпраўда».
  «Ці не так? Што гэта ўсё?» Ён махнуў рукой па хаце. «Гэта пра нас, траіх, сям'ю? Ці гэта пра вас? Ты і твой сын?»
  «Гэта пра нас, Грэм, сапраўды». Яна паспрабавала ўтрымаць яго вочы, але не змагла.
  Ніякай хлусні паміж намі, Брын . . .
  Але гэта быў Харт. І гэта быў Кіт. . . . Грэм быў іншым. Гэта так няправільна, падумала яна, кажучы шчыра з дрэннымі людзьмі, а добрымі хлусяць і грэбуюць.
  Ён пацягнуўся. Яна заўважыла, што абодва іх піва былі запоўненыя роўна на тры чвэрці. Ён сказаў: «Забудзься. Хадзем спаць. Нам патрэбны сон».
  Яна спытала: «Калі?»
  «Калі што?»
  «Вы сыходзіце?»
  «Брын. На сёння хопіць». Смех. «Мы ніколі не размаўляем ні пра што сур'ёзнае. І цяпер мы не можам спыніцца. Сёння з усіх начэй. Мы знясілены. Давай проста адпачнем».
  "Калі?" — паўтарыла яна.
  Ён працёр вочы, спачатку адно, потым абодва. Ён апусціў рукі, паглядзеў на глыбокую драпіну, нанесеную недзе мінулай ноччу ў лесе. Сляза на скуры ад шыпа або каменя. Ён нібы здзівіўся. Ён сказаў: «Я не ведаю. Месяц. Тыдзень. Я не ведаю».
  Яна ўздыхнула. «Я бачыў, што гэта будзе».
  Ён выглядаў збянтэжаным. «Бачылі, што гэта ідзе? як? Я не ведаў гэтага да ўчорашняга вечара».
  Што ён хацеў гэтым сказаць? Яна спытала: «Хто яна?»
  «Яна»?»
  «Самі ведаеце хто. Тая жанчына, з якой вы бачыцеся».
  «Я нікога не бачу». Ён прагучаў прыгнечана, быццам яна танна абразіла.
  Яна спрачалася, але трымалася курсу. Яна жорстка сказала: «Гульні ў покер Джэй-Джэй. Часам ідзеш. Часам не».
  «Вы шпіёнілі за мной».
   «Ты хлусіў мне. Я мог сказаць. Памятаеш, я гэтым зарабляю на жыццё?»
  Ён не ўмее падманваць.
  У адрозненне ад мяне.
  Злосць цяпер. Але што больш трывожна, у яго гучанні была агіда. «Што ты зрабіў? Паставіць жучок у машыну? Нехта з аддзела сачыць за мной?»
  «Я бачыў цябе аднойчы. Па супадзенні. Каля матэля на Албемарле. І, так, я пайшоў за табой пазней. Вы сказалі, што збіраецеся на гульню. Але вы зноў пайшлі туды. . .” Яна адрэзвала: «Чаму ты смяешся? Гэта разбіла маё сэрца, Грэм!»
  «Каб разбіць чыёсьці сэрца, трэба валодаць яго часткай. А я не. У мяне няма ні грама твайго. Я не думаю, што калі-небудзь рабіў».
  «Гэта няпраўда! Падману няма апраўдання».
  Ён павольна ківаў. «Падман, ах . . . Вы пыталіся ў мяне пра гэта? Вы селі і сказалі: «Дарагая, у нас ёсць праблема, я хвалююся, давай пагаворым пра гэта?» Разабрацца?»
  «Я—»
  «Ты ведаеш, што твая маці расказала мне пра тое, што зрабіў Кіт. Да твару. Вы ведаеце маю першую рэакцыю? Божа мой, гэта так многае тлумачыць. Як я мог злавацца на цябе? Але потым я зразумеў, што, чорт вазьмі, так, я мог злуцца. Я павінен быць з розуму. І ты павінен быў сказаць мне. Я заслужыў, каб мне сказалі».
  Брын сто разоў думаў сказаць яму. Тым не менш яна прыдумала лухту пра аўтакатастрофу. Цяпер яна падумала: але як я магла сказаць яму? Каб нехта раз'юшыўся і ўдарыў мяне. Тое, што я плакаў і працягваў месяцаў пасля. Што я скурчыўся ад гуку яго голасу. Што я разбіўся на сто частак, як дзіця. Мне было сорамна, што я не пакінула яго, а проста завязала Джоўі і выйшла за дзверы.
  Каб я баяўся. Каб я быў слабы.
  І што мая затрымка будзе мець яшчэ больш жахлівыя наступствы.
  Кіт . . .
  Але нават цяпер яна не магла сказаць яму, што менавіта здарылася.
  І тут, як яна зразумела, была падказка да злачынства, якое яна здзейсніла супраць Грэма, супраць іх дваіх: яе маўчанне, гэтая няздольнасць размаўляць. Тым не менш яна адчувала, што да чаго б ні прывяла падказка, нават калі б ёй удалося гэта зразумець, рашэнне прыйдзе занадта позна. Гэта было падобна на тое, каб знайсці пераканаўчыя доказы асобы забойцы, каб высветліць, што злачынец ужо памёр натуральнай смерцю.
  «Прабачце, - сказала яна. «Але вы ўсё яшчэ. . .” Яе голас сціх, калі яна глядзела, як ён выцягвае кашалёк са штаноў і ловіць у ім рыбу. Яна глядзела, апантана дакранаючыся бінта на шчацэ.
  Ісус. Ці была гэта фатаграфія каханай? — здзівілася яна.
  Ён працягнуў ёй маленькую белую картку.
  Брын прыжмурыўся; рана на шчацэ ўскладняла чытанне яе правым, мацнейшым, вокам.
  Яна ўтаропілася на прыўзняты тып: Сандра Вайнштэйн, доктар медыцынскіх навук, LLC. 2942 Albemarle Avenue, Ste. 302, Гумбальт, Вісконсін. Унізе ад рукі было напісана: пятніца, 7:30, 17 красавіка. Брын пачала: «Яна...»
  «Тэрапеўт. Псіхіятр . . . Скарачацца».
   «Вы...»
  - Ты бачыў нас каля матэля, Брын, але не ў матэлі. Яна ў прафесійным будынку па суседстве. Я звычайна яе апошні пацыент ноччу. Часам мы выходзім з офіса адначасова. Напэўна, тады вы нас і ўбачылі».
  Брын пстрыкнуў картку.
  «Патэлефануй ёй. Ідзі да яе. Я дам ёй дазвол расказаць вам усё пра гэта. Калі ласка, ідзі пагавары з ёй. Дапамажыце мне зразумець, чаму вы любіце працу больш, чым я. Чаму лепш быць у службовай машыне, чым дома. Дапамажы мне зразумець, як быць бацькам для сына, да якога ты не падпускаеш мяне. Чаму ты наогул выйшла за мяне замуж. Магчыма, вы ўдваіх разбярэцеся. Я дакладна не магу».
  Брын няўдала прамовіў: «Але чаму ты не сказаў мне? Прасіце мяне пайсці з вамі на кансультацыю? Я б!» Яна мела на ўвазе гэта.
  Ён апусціў галаву. І яна зразумела, што дакранулася да балючага месца — нібы языком дакранаючыся дзясны на месцы, дзе калісьці быў яе зуб.
  «Я павінен быў. Сандра працягвае гэта прапаноўваць. Я ледзь не спытаў вас дзясятак разоў. Я не мог».
  "Але чаму?"
  «Баюся таго, што вы зробіце. Адмоўся ад нас, падумай, што я занадта патрабавальны, выйдзі за дзверы. Ці вазьміце кантроль, і я згублюся ў ператасоўцы. . . Зрабіце так, каб здавалася, што праблемы ўвогуле не было». Ён паціснуў плячыма. «Я павінен быў спытаць вас. Я не мог. Але глядзі, Брын, час для гэтага прайшоў. Ты - гэта ты, я - гэта я. Яблыкі і апельсіны. Мы такія розныя. Так лепш для нас абодвух».
  «Але яшчэ не позна. Не судзіце па мінулай ночы. Гэта было . . . гэта быў кашмар».
   Потым, здзівіўшы яе, агрызнуўся. Ён адпіхнуў крэсла і ўскочыў на ногі. Піўная бутэлька ўпала, выплюхнуўшы пену на талеркі. Лёгкі чалавек цяпер раз'юшыўся. Брын застыла ўнутры, прайграваючы тыя ночы з Кітам. Яе рука паднялася да сківіцы. Яна ведала, што Грэм не пакрыўдзіць яе. Тым не менш, яна не ўтрымалася ад абарончага жэсту. Яна зірнула на яго і ўбачыла ваўка, які круціўся побач у дзяржаўным парку.
  Аднак яна зразумела, што гнеў быў не на ёй. Яна лічыла, што гэта было накіравана выключна на яго самога. «Але я павінен меркаваць па мінулай ночы. Вось што атрымалася, Брын. Учора ўвечары . . .”
  Тое, што ён казаў раней. Да таго часу ён не збіраўся з'язджаць. Што ён меў на ўвазе? «Я не разумею».
  Ён глыбока ўдыхнуў. «Эрык».
  «Эрык Манс?»
  «Ён памёр з-за мяне».
  «Вы? Не, не, мы ўсе ведалі, што ён быў неразважлівы. Усё, што здарылася, не мела да цябе ніякага дачынення».
  «Так, атрымалася! Гэта было звязана са мной».
  «Пра што ты кажаш?»
  «Я выкарыстаў яго!» Яго ўласная сківіца, квадратная і ідэальная, дрыжала. «Я ведаю, што вы ўсе думалі, што ён каўбой. Мінулай ноччу ніхто не збіраўся шукаць цябе на міждзяржаўнай трасе. Але я ведаў, што ты пойдзеш такім шляхам. Так што я сказаў Эрыку, калі ён хоча пабачыць што-небудзь, ён павінен пайсці са мной. Вось куды і накіроўваліся забойцы». Грэм паківаў галавой. «Я выкінуў гэта, быццам гэта быў любімы ласунак паляўнічага сабакі. . . . І ён мёртвы з-за мяне. Таму што я паехаў кудысьці, мне не было справы. І я павінен жыць з гэтым вечна».
   Яна падалася наперад. Ён адхіснуўся ад яе рукі. Яна села і спытала: «Чаму, Грэм? Навошта тады прыехаў?»
  Ён халодна засмяяўся. «О, Брын. Я саджаю дрэвы і кветкі, каб зарабіць на жыццё. Вы носіце зброю і робіце хуткасныя пагоні. Я хачу глядзець тэлевізар на ноч; вы хочаце вывучыць найноўшыя наборы для тэставання на наркотыкі. Я не магу спаборнічаць з тваім жыццём. Я дакладна не магу ў вачах Джоі. . . Мінулай ноччу я не ведаю, пра што я думаў. Можа быць, у глыбіні мяне быў нейкі стралок. Я мог бы даказаць сябе. Але гэта быў жарт. Усё, што я зрабіў, гэта прымусіў забіць яшчэ аднаго чалавека. . . . Ніякага праклятага бізнесу там не выходзіць. А мне тут няма справы. Ты не хочаш мяне, Брын. Я вам дакладна не патрэбны».
  «Не, дарагая, не. . .”
  - Так, - прашаптаў ён. Затым падняў руку. Жэст азначаў: хопіць, не больш.
  Ён схапіў яе за руку і ціхенька паціснуў. «Давай паспім».
  Калі Грэм падымаўся наверх, Брын рассеяна вымазваў разлітае піва, пакуль папяровыя сурвэткі не рассыпаліся. Яна ўзяла кухонны ручнік і скончыла працу. Іншым яна спрабавала стрымаць слёзы.
  Яна зноў пачула яго крокі ўнізе. Ён нёс падушку і коўдру. Не зірнуўшы ў яе бок, ён падышоў да зялёнай канапы, заслаў ложак і зачыніў дзверы сямейнага пакоя.
  
  «ГАТОВА, мэм».
  Брын зірнуў на маляра, які паказваў у бок гасцінай і адрамантаваных столі і сцен.
  «Што я вам павінен?» Яна азірнулася, нібы побач праплыла чэкавая кніжка.
  «Сэм вышле табе рахунак. Вы добрыя для гэтага. Мы давяраем вам». Ён паказаў на яе форму. Усміхнуўся, потым спыніўся. «Пахаванне заўтра? Намеснік Мунс?»
  "Правільна."
  «Я прашу прабачэння за тое, што адбылося. Мой сын пафарбаваў свой гараж. Дэпутат паставіўся да яго вельмі цывілізавана. Некаторыя людзі не. Далі яму халоднай гарбаты. . . . Прабач».
  Ківок.
  Пасля сыходу мастака яна працягвала глядзець на пустыя сцены. Ад 9 мм адтулін не засталося і следу. Яна падумала, што варта яшчэ раз вывесіць фатаграфіі. Але ў яе не было сіл. У хаце панавала поўная цішыня.
  Яна прагледзела спіс спраў, якія ёй трэба было зрабіць — званкі аб вяртанні, доказы, якія трэба праследаваць, інтэрв'ю, якія трэба правесці. Нейкі Эндру Шэрыдан тэлефанаваў двойчы — у яго былі нейкія дзелавыя адносіны з Эмай Фельдман і ён пытаўся пра файлы, знойдзеныя ў доме ў возеры Мондак. Ёй было цікава, што гэта было. І нехта з пракуратуры штата даведаўся аб параненай пары, калі іх пазадарожнік перакуліўся на міждзярж. Яны судзіліся. Уладальнік дома па адрасе Lake View, 2, таксама выступіў з прэтэнзіяй. Аміяк сапсаваў падлогу. Кулявыя дзіркі таксама, вядома. Ёй трэба было скласці пратакол. Яна адцягвала б гэта, колькі магла.
  Яна пачула крокі на ганку.
  Грэма?
  Стук па драўлянай раме. Яна паднялася.
  "Я думаю, званок выйшаў", - сказаў Том Дал.
  «Гэй. Заходзьце».
  Шэрыф увайшоў унутр. Ён заўважыў гладкія сцены. Не каментаваў іх. «Як твая маці?»
  «З ёй усё будзе добра. Злобны, вы ведаеце ". Яна нахіліла галаву да зачыненых дзвярэй сямейнага пакоя. «Мы зрабілі ёй спальню ўнізе. Яна цяпер спіць».
  «О, я буду цішэй».
  «З лекамі, якія яна прымае, яна б праспала вечарынку».
  Шэрыф сядзеў і масіраваў яму нагу. «Мне спадабалася, як вы гэта сфармулявалі. Пра тых двух забойцаў: пакінутыя целы. Апісаў гэта даволі добра ".
  "Увогуле што-небудзь, Том?"
  «Я загадзя скажу, што іх няшмат. Гэты чалавек, які атрымаў стрэл, быў Комптан Льюіс. Жыў у Мілўокі».
  «Комптан было яго імя?»
  «Спытайце ў яго маці ці бацькі. Сябра быў проста панкам, жадаючым. Займаўся будаўніцтвам на беразе возера і праводзіў дробныя махлярствы, грабежы і захопы на аўтазаправачных станцыях і ў крамах. Самае галоўнае, што ён і некаторыя людзі спрабавалі абрабаваць ахоўніка, які запраўляў банкамат за межамі Мэдысана мінулы год. Яны думаюць, што Льюіс быў нібыта вадзіцелем, які ўцёк, але ён выпусціў ключы ў снег. Яго сябры ўцяклі, а яго схапілі. Адпрацаваў паўгода». Даль паківаў галавой. «Адзіны сваяк, якога я змог знайсці, гэта старэйшы брат Льюіса. Адзіны яшчэ ў дзяржаве. Чалавек навіну ўспрыняў цяжка, я вам скажу. Пачаў плакаць, як дзіця. Прыйшлося пакласці трубку і ператэлефанаваў мне праз паўгадзіны. . . Мне не было чаго сказаць, але вось яго нумар, калі вы хочаце з ім пагаварыць». Ён працягнуў ёй лісток.
  «Як наконт Харта?» Яна праверыла ўсе крымінальныя базы дадзеных у пяці штатах, усе мянушкі, усе фотаздымкі ўсіх па імені Харт, Харт, Харт, Хартман, Хартынг. . . нічога.
  «Увогуле ніякіх падказак. Той чалавек. . . ён добры. Паглядзіце на адбіткі пальцаў. Нідзе не пакінуў ніводнага. І выкапаць кулю з яго ДНК з дрэва? Ён ведае, што робіць».
  «А Мішэль? Яна б назвала Харта і Льюіса фальшывым імем, але я мяркую, што Мішэль сапраўдная; Харт і Льюіс знайшлі яе кашалёк і, верагодна, пагарталі яго. І яна сказала б мне праўду, таму што да раніцы я быў бы мёртвы.
  Даль сказаў: «Яны больш турбуюцца пра яе , таму што ФБР упэўнена, што яе наняў Манкевіц, і яны хочуць даказаць, што яе наняў ён ці хтосьці з яго людзей. Але пакуль нічога канкрэтнага стукачы не прыдумалі».
  «Яны вязуць яе фотаздымак, які я зрабіў, у школы акцёрскага майстэрства і аздараўленчыя клубы?» Брын быў упэўнены, што біяграфія, якую Мішэль расказала той ноччу, была хлуснёй, яе мэтай было выклікаць у Брын сімпатыю, але маладая жанчына была настолькі надзейнай, што варта было яе праверыць.
  «Я думаю, што яны больш працуюць зверху ўніз, спачатку шукаючы сувязі Манкевіца».
  Далей ён сказаў, што адкрыў файлы на чатырох метамфацінах, забітых Хартам і Льюісам. Яны былі абвінавачванні ў забойстве; падабаюцца яны ім ці не, наркадылеры таксама маюць права не быць забітымі.
  Калі таямнічы стралок каля ўступа ў Дзяржаўным парку Маркет у першыя гадзіны 18 красавіка меў нейкае дачыненне да прамысловасці метамфетаміну ў Вісконсіне або да Манкевіца, ніхто не змог яго знайсці. Дзяржаўная паліцыя знайшла верагоднае месцазнаходжанне гнязда стралка, але не знайшла ніякіх рэчавых доказаў. Ён сабраў усю сваю латунь і схаваў сляды абутку. - Усе чортава профі, - прамармытаў Даль. Потым спыталі: "Як справы ў гэтай маленькай дзяўчынкі?"
  «Эмі? Няма іншай сям'і, якую Служба аховы дзяцей не можа знайсці».
  «Сумна».
  «Не зусім, Том. Прынамсі, цяпер у яе будзе шанец на годнае жыццё. Яна б не вытрымала там з Гэндзі і яго жонкай. . . . І я павінен сказаць, што яна выглядае нармальна. Вельмі шчаслівы».
  «Вы бачылі яе?»
  "Гэтай раніцай. Я купіў ёй новы Чэстэр і ўзяў яго».
  «Новы . . .?"
  «Цацка. Я не ведаю што. Асёл-малпа ці што. Я планаваў вярнуцца ў парк і атрымаць арыгінал. Проста не хапіла духу».
   «Гэта было б вышэй за ўсё, Брын. Фізічна яна ў парадку?»
  «Ну, ніхто не паехаў на поўдзень».
  «Дзякуй Богу за гэта».
  «Але сляды на яе шыі?» Брын злосна скрывіўся. «Доктар, які аглядаў яе ў тую ноч, сказаў, што яны былі зроблены за апошнія некалькі гадзін».
  «Некалькі гадзін? Вы маеце на ўвазе, што гэта зрабіла Мішэль?»
  «Так». Брын уздыхнуў. «Эмі шумела, а Харт і Льюіс былі побач. Мішэль адцягнула яе ў бок, каб пагаварыць з ёй. І яна пасля гэтага заціхла. Напалову задушыў беднага дзіцяці, у мяне такое адчуванне».
  «Госпадзі, якая ведзьма».
  «І Эмі была ў жаху да канца ночы. Я ніколі яго не падключаў».
  "Небарака. Добра, што вы зайшлі да яе».
  Яна спытала: «Той хлопец з ФБР, які правярае Манкевіца? Ён пакліча нас? Ці яны думаюць, што мы дурні?»
  «Ніколі не ведаў, адкуль узялося гэтае слова».
  Брын падняў брыво.
  «Яны думаюць, што мы дурні, але сказалі, што паведамяць нам», — сказаў Даль.
  «Усё ж такі дай мне яго нумар. Я патэлефаную, каб павітацца».
  Хмыкнуўшы, Даль пакапаўся ў кашальку і знайшоў картку. Паказаў гэта Брын, і яна запісала інфармацыю.
  "Вы выглядаеце стомленым. Я абавязаны табе адпачыць. І я настойваю, каб вы прынялі яго. Гэта ад вашага боса. Адбіцца. Няхай Грэм некаторы час паклапоціцца пра ўсё. Мужчына павінен ведаць, як арыентавацца на кухні і ў краме магазін і пральня. Бог ведае, я ведаю. Кэрал прывяла мяне ў форму».
  Брын засмяяўся, і Даль прапусціў тужлівы тон. «Ну, я буду. абяцаюць. Але не толькі пакуль. У нас ёсць адкрытыя забойствы, і нават калі за гэтым стаіць Манкевіц, а пракурор ЗША з'явіцца па абвінавачванні ў RICO або змове, усё роўна ў нашай акрузе гэта злачынства з'яўляецца дзяржаўным».
  «Што ты плануеш рабіць?» — спытаў Даль.
  «Ідзі туды, куды мяне вядуць падводы. Тут, Мілўокі, дзе заўгодна». Яна, прынамсі, будзе сачыць за некаторымі сувязямі ў школах акцёрскага майстэрства і аздараўленчым клубе, аб чым-небудзь іншым, што магла прыдумаць. Магчыма, збройныя клубы. Жанчына, вядома, умела карыстацца агнястрэльнай зброяй.
  «І гэта не прынясе карысці, калі сказаць «не»?»
  «Вы можаце звольніць мяне».
  Ён засмяяўся.
  Брын уздыхнуў. «І ўсё гэта апынулася ў нас на каленях».
  «Звычайна, вы ведаеце, вы не можаце выбраць кулю, якая трапляе ў вас. Звычайна вы нават не чуеце, як гэта ідзе».
  «Што вы з Кэрал робіце ў гэтыя выхадныя?»
  «Можа, кіно. Толькі калі мама прыходзіць няньчыць. Гэтыя падлеткі? Яны бяруць з вас дзесяць даляраў за гадзіну, і вы павінны іх карміць. Я маю на ўвазе, нешта гарачае. Што вы плаціце?»
  «Мы з Грэмам мала ходзім».
  «Лепш так. Сядзі дома, павячэрай. Не трэба выходзіць. Асабліва з кабелем. Лепш за ўсё ісці».
  «Перадайце ад мяне прывітанне Кэрал».
  "Буду рабіць. І з павагай да вашай мамы. Пажадайце ёй дабра».
  Яна глядзела, як ён ідзе, і стаяла, гледзячы на першы пункт у сваім спісе.
   II
  МАЙ
  
  
  СЯДЗЯЧЫ Ў закусачнай у цэнтры Мілўокі, буйны, шырокі Стэнлі Манкевіц заўважыў сваё адлюстраванне ў шкле, якое ўзмацнілася з-за цёмна-шэрага пасляабедзеннага святла. Дата была 1 мая, але надвор'е было запазычана з сакавіка.
  Гэта была важная дата ў жыцці Манкевіца. Дзень міжнароднай салідарнасці працоўных, абраны сусветнымі рабочымі рухамі ў канцы 1880-х гадоў у гонар простых працоўных. Гэтая канкрэтная дата была абраная галоўным чынам для ўшанавання памяці пакутнікаў разні ў Хеймаркете, падчас якой у маі 1886 года ў Чыкага былі забіты паліцыянты і рабочыя пасля мітынгаў Федэрацыі арганізаваных прафсаюзаў у падтрымку васьмігадзіннага працоўнага дня.
  Першамай значыў для Манкевіца дзве рэчы. Па-першае, яна ўшаноўвала людзей працы — якімі ён быў і якіх цяпер прадстаўляў усім сэрцам — разам з іх братамі і сёстрамі ва ўсім свеце.
  Па-другое, гэта было сведчаннем таго, што часам даводзіцца ахвяраваць дзеля большага дабра.
   У яго над сталом была цытата: апошнія словы аднаго з людзей, прысуджаных да павешання за ўдзел у масавым забойстве на Хеймаркеце, Аўгуста Спайза (які, як і ўсе падсудныя, на думку навукоўцаў, быў верагодна невінаваты). Шпіёны сказалі: «Прыйдзе час, калі наша маўчанне будзе больш магутным, чым галасы, якія вы душыце сёння».
  Ахвяры . . .
  Разважаючы цяпер пра той знамянальны дзень, Манкевіц глядзеў на яго вобраз, заўважаючы не яго круглы целасклад, які час ад часу даймаў яго, а яго знясілены выгляд. Ён зрабіў выснову аб гэтым па яго паставе, бо ён не мог выразна разгледзець рысы свайго твару, хоць яны напэўна дадалі б агульны профіль.
  Ён адкусіў клубны бутэрброд, заўважыў амерыканскі замест швейцарскага сыру, які замовіў. І занадта шмат маянэзу ў салаце з капусты. Яны заўсёды так робяць, - засмуціўся ён. Чаму я тут ем?
  Апошнім часам дэтэктыва Хобітаў было мала, і Манкевіц спрытна пераказаў Джэймсу Джэйсансу, што сапраўды азначала, што ён «баіцца».
  Пасля смерці Эмы Фельдман жыццё ператварылася ў кашмар. Яго «запрашалі» ў Бюро і дзяржпракуратуру. Ён пайшоў са сваім адвакатам, адказаў на адны пытанні, а не на іншыя, і яны сышлі, не атрымаўшы нічога, акрамя халоднага развітання. Яго адвакат не змог прачытаць шыльды.
  Потым ён пачуў, што юрыдычная фірма, у якой працавала жанчына Фельдман, разглядае іск супраць яго за незаконную смерць — і іх страту заробку. Яго адвакат сказаў яму, што гэта лухта, бо не было юрыдычна прызнанай падставы для такога кшталту рэчаў.
  Больш чортава пераследу.
  Манкевіц адрэзаў: «Магчыма, гэта таксама лухта, бо ніхто не даказаў, што я яе забіў».
  «Так, вядома, Стэн. Гэта само сабой зразумела».
  Не кажучы.
  Ён падняў вочы ад свайго нахіленага бутэрброда і ўбачыў, як набліжаецца Джэймс Джэйсан. Худы сеў. Калі афіцыянтка прыйшла, ён папрасіў дыетычную колу.
  «Вы не ясьце», - сказаў Манкевіц.
  «У залежнасці».
  Што азначае што? — здзівіўся Манкевіц.
  «У мяне ёсць некаторыя абнаўленні».
  "Працягваць."
  «Спачатку я патэлефанаваў шэрыфу, Тому Далю. Ну, я тэлефанаваў як сябар Фельдманаў — пакрыўджаны сябар. Ары Паскелл. Я націскаю: як гэта вы яшчэ не знайшлі забойцаў? І гэтак далей».
  "Добра."
  «Я перакананы, што ён паверыў, што я той, кім сябе выдаваў».
  «Што ён сказаў пра справу?»
  Джэйсан міргнуў вачыма. «Ну нічога. Але ён не хацеў. Я проста пераканаўся, што ён не падазрае маю паездку туды».
  Манкевіц кіўнуў, давяраючы меркаванням чалавека. «Што здарылася з нашай дзяўчынай?»
  Са спасылкай на намесніка Крыстэн Брын Макензі. Адразу пасля падзей 17 і 18 красавіка Джэйсанс высвятліў, хто вёў расследаванне гібелі Фельдманаў. Была тая хітрасць ФБР агент, Брындл і пара паліцэйскіх з Мілўокі, але гэта была жанчына з маленькага мястэчка, якая сапраўды падштурхоўвала справу.
  «Яе нельга спыніць. Яна бегае з ім, як бульдог».
  Манкевіц не думаў, што бульдогі шмат бегаюць, але ён нічога не сказаў.
  «Яна лепшая, чым Бюро і паліцыя Мілўокі разам узятыя».
  «Я ў гэтым сумняваюся».
  «Ну, яна працуе больш, чым яны. Пасля забойстваў яна была ў Мілўокі чатыры разы, шукаючы слядоў».
  «Яна мае юрысдыкцыю?»
  «Я не думаю, што гэта праблема кагосьці хвалюе. Што з усім тым дзярмом, што адбылося ў акрузе Кеннеша. І мёртвы адвакат».
  «Чаму я апынуўся ў рондалі?»
  Прафсаюзны бос разважаў, што ў Slight James Jasons не было адказу на гэта, і ён не павінен быў яго прапаноўваць. Акрамя таго, адказ быў відавочны: таму што я лічу, што імігрантаў, якія шмат працуюць, трэба пускаць у краіну, каб яны занялі працу людзей, якім лянота працаваць.
  Ну, і таму, што я кажу гэта публічна.
  «Такім чынам, спадарыня Макензі не спыніцца, пакуль не разбярэцца ў тым, што адбылося там».
  "Яна не збіраецца спыняцца", - паўтарыў Джэйсан.
  «Жадае зрабіць сабе імя?»
  Яго чалавек разглядаў гэта, нахмурыўшыся. «Гэта не тое, што яна хоча атрымаць адзнаку ў сваёй зброі або кар'ерны рост, што-небудзь падобнае».
   «У чым тады яна мае сэнс?»
  «Саджаць дрэнных людзей у турму».
  Джэйсан зноў нагадаў Манкевіцу пра тое, што ён быў у лесе ў тую красавіцкую ноч — бяззбройная Брын Макензі на вяршыні скалы, кідаючы камяні і бярвёны ўніз на людзей, якія пераследвалі яе, у той час як яны стралялі ў адказ з драбавіка і аўтаматычнага пісталета. Яна знікла толькі тады, калі сам Джэйсан пачаў страляць з Бушмайстра.
  Манкевіц без сумневу ведаў, што намеснік Макензі яму не спадабаецца. Але ён павінен быў паважаць яе.
  «Што менавіта яна знайшла?»
  «Я не ведаю. Яна была на беразе возера, на Авеню Вест, Брулайн, да Мэдысана, аж да Кеношы. Паехаў у Мінеапаліс на дзень. Яна не спыняецца».
  Беглы бульдог.
  «Я магу што-небудзь выкарыстаць? Увогуле што-небудзь?»
  Гаворачы па памяці - здавалася, яму ніколі не патрэбныя нататкі - Джэйсанс сказаў: «Ёсць адна рэч».
  «Ідзі наперад».
  «У яе ёсць сакрэт».
  «Дайце мне сутнасць».
  «Добра, шэсць, сем гадоў таму — выйшла замуж за свайго першага мужа. Ён быў дзяржаўным паліцэйскім, узнагароджаным, папулярным хлопцам. Таксама меў нораў. Біў яе ў мінулым».
  «Укол, біць жанчын».
  «Ну, аказваецца, яго застрэлілі».
  «Стрэліў?»
  «На ўласнай кухні. Ідзе следства. Выпадковы разрад. Няшчасны выпадак».
  "Добра. Куды гэта ідзе?»
  «Гэта быў зусім не няшчасны выпадак. Наўмысны расстрэл. Адбылося прыкрыццё. Можа, пайшоў аж да Мэдысана».
  «Выгляд прыкрыцця, калі людзі страцяць працу, калі гэта стане вядома?»
  «Страцяць працу і, верагодна, трапяць у турму».
  «Гэта толькі чуткі?»
  Джэйсан адкрыў свой партфель. Ён выняў мяккую папку з файламі. «Доказ».
  Чалавек упэўнены, што зрабіў крыху.
  «Спадзяюся, гэта карысна».
  Манкевіц разгарнуў папку. Ён прачытаў, падняўшы брыво. «Я думаю, што гэта вельмі карысна». Ён падняў вочы і шчыра сказаў: «Дзякуй. Ну, і, дарэчы, віншую з 1 мая».
  
  ЯМУ СПАДАБАЎСЯ ГЭТЫ горад.
  Прынамсі, як часовы дом яму спадабалася.
  Грын-Бэй быў больш спадзістым, чым дзяржаўны парк вакол возера Мондак, менш маляўнічы ў гэтым сэнсе, але сам заліў быў ідылічным, а Фокс-Рывер уражвала тым жорсткім, індустрыяльным спосабам, які заўсёды прывабліваў Харта. Бацька вёз яго на сталеліцейны завод, дзе гэты чалавек працаваў у аддзеле заработнай платы, і сын заўсёды быў невымоўна ўсхваляваны, калі надзеў каску і прайшоўся па падлозе, якая смярдзела дымам, вуглём, вадкім металам і гумай.
   Яго арэндны дом тут знаходзіўся на адной з пранумараваных вуліц, рабочы, не такі вялікі. Але функцыянальны і танны. Яго вялікай праблемай было тое, што яму было сумна.
  Час чакання ніколі не працаваў для Харта, але час чакання - гэта тое, што ён павінен быў зрабіць. Выбару няма, зусім няма.
  Калі яму было надта сумна, ён хадзіў катацца ў лясны запаведнік, што яго суцяшала, тым больш, што, каб дабрацца туды, ён ехаў па Лейквью Драйв — назва, падобная да прыватнай дарогі на возеры Мондак. Ён хадзіў на прагулкі або сядзеў у машыне і працаваў. У яго было некалькі мабільных тэлефонаў з перадаплатай, і ён тэлефанаваў аб будучых працах.
  Сёння, праўда, ён якраз заканчваў адну з такіх прагулак і заўважыў на адной з палянак маёўку. Дзеці бегалі па крузе, рабілі цырульнік. Затым яны селі абедаць на пікніку. Школьны аўтобус быў побач, жоўтая пляма на іншым прыгожым зялёным месцы.
  Харт вярнуўся ў свой арандаваны дом, аб'ехаў квартал, каб быць упэўненым, потым зайшоў унутр. Ён правяраў паведамленні і рабіў некалькі званкоў на новы мабільны з перадаплатай. Потым зайшоў у гараж, дзе стварыў невялікую дрэваапрацоўчую майстэрню, малюсенькую. Ён працаваў над праектам уласнай распрацоўкі. Пачыналася з таго, што гадзіна-дзве ў дзень. Цяпер яму было каля чатырох гадзін. Нішто так не расслабляла яго, як праца з дрэвам.
  Калі ён шліфаваў уручную, ён успомніў тую ноч у лесе, прыгадваючы ўсе дрэвы там — дуб, ясень, клён, арэх, усе цвёрдыя пароды дрэва, якія складалі асяроддзе для яго майстэрства. Тое, што ён набыў як гладкія, дакладна рэзаныя піламатэрыялы, з ідэальнымі вугламі ў кутах, пачынаўся як вялізная, вялізная, нават жудасная істота, якая ўзвышалася на сто з лішнім футаў у паветры. У адным сэнсе яго непакоіла тое, што дрэвы былі высечаны. Аднак у іншым выпадку ён лічыў, што ўшаноўвае дрэва, ператвараючы яго ў нешта іншае, што варта шанаваць.
  Цяпер ён агледзеў праект, над якім працаваў: інкруставаную скрынку. Ён быў задаволены прагрэсам. Магчыма, камусьці падарунак. Ён яшчэ не быў упэўнены.
  У восем той вечара ён паехаў у цэнтр Грын-Бэй, у цёмны бар з драўняным колерам, дзе падавалі даволі смачны перац чылі і выпівалі кубак з півам, седзячы за барам. Дапіўшы першае, ён дастаў яшчэ піва і пайшоў у падсобку, дзе ішоў баскетбольны матч. Ён глядзеў на гэта, папіваючы піва. Гэта была гульня на Заходнім узбярэжжы, а тут была гадзіна пазней. Даволі хутка іншыя наведвальнікі пачалі правяраць свае гадзіннікі, потым уставалі і накіроўваліся дадому. У другім тайме лік быў 92–60, і цікавасць, якая была да перапынку, знікла.
  У любым выпадку, гэта быў проста баскетбол. Не ўпакоўшчыкі.
  Ён зірнуў на сцены. Яны былі пакрытыя старымі шыльдамі піваварняў мінулага Вісконсіна, вядомых, меркаваў ён, хаця ніколі пра іх не чуў. Буханка і Штэйн, Хайлеман, Лісіная галава. З лагатыпа Hibernia Brewing на яго глядзеў злавесны кабан з біўнямі. Фота з экрана тэлевізара, на якім дзве жанчыны глядзелі на гледачоў. Унізе было напісана: « Прывітанне, ад Лаверн і Шырлі».
  Калі афіцыянтка праходзіла міма, Харт папрасіў чэк. Яна была ветлівай, але крутой, адмовіўшыся ад флірту яму, калі гэта не было ўзаемнасцю ў першы раз, тыдзень ці каля таго таму. У такіх барах, як гэты, дастаткова аднаго разу. Ён заплаціў, выйшаў і паехаў у іншы бар непадалёк, у раёне Брадвей. Ён выйшаў з машыны ў цень суседняга завулка.
  Калі мужчына выйшаў з бара ў 1 гадзіну ночы , што ён рабіў практычна кожны вечар на працягу апошняга тыдня, Харт схапіў яго, упіхнуў пісталет яму ў спіну і пацягнуў у завулак.
  Фрэдзі Ланкастэру спатрэбілася каля пятнаццаці секунд, каб вырашыць, што надыходзячая пагроза з боку Харта была горш, чым такая ж небяспечная, але менш непасрэдная пагроза з боку Мішэль Кеплер. Ён расказаў Харту ўсё, што ведаў пра яе.
  Адзiн позiрк з завулка i адзiн-адзiнны прыглушаны стрэл, Харт вярнуўся да сваёй машыны.
  Ён вярнуўся да свайго дому, абдумваючы свае наступныя крокі. Ён паверыў Фрэдзі, калі той сказаў, што ні ён, ні Гордан Потс дакладна не ведаюць, дзе жыве Мішэль, але гэты чалавек выдаў дастаткова інфармацыі, каб Харт пачаў набліжацца да яе.
  Што ён хутка і зробіць.
  Але цяпер ён зробіць тое, чым захапляўся апошнія некалькі тыдняў. Ён пазяхнуў і падумаў, што хаця б можа добра выспацца. Яму не спатрэбіцца ранні старт. Гумбальт, штат Вісконсін, знаходзіўся ўсяго ў трох гадзінах язды.
  
  У 2:30 У панядзелак , 4 траўня, Крыстэн Брын Макензі была ў бары рэстарана ў Мілўокі, ела курыны суп і дыетычную газіроўку. Яна толькі што пакінула сустрэчу з дэтэктывам Дэпартамента паліцыі і агентам ФБР, дзе яны параўналі нататкі аб сваіх адпаведных расследаваннях забойстваў Фельдманаў і гандляроў метадам у акрузе Кенеша ў красавіку.
  Сустрэчы аказаліся бескарыснымі. Мэтай гарадскога і федэральнага расследаванняў, здавалася, было знайсці сувязь з Манкевіцам, а не злавіць тых людзей, якія забілі нявінных мужа і жонку і пакінулі іх целы на халоднай падлозе кухні.
  Факт, на які Брын звярнуў увагу і дэтэктыву, і Фібі, ні адзін з іх не быў узрушаны яе ацэнкай зрабіць больш, чым спагадліва скрывіць вусны. І з некаторым раздражненнем.
  Яна пайшла з другога спаткання ў дрэнным настроі і вырашыла ўзяць запознены абед і адправіцца дадому.
  За апошнія некалькі тыдняў Брын Макензі прайшла 2300 міль у сваім уласным расследаванні. Цяпер яна ехала на патрыманай Камры — вельмі патрыманай. Па словах страхавой кампаніі, залітая вадой Honda загінула пры выкананні службовых абавязкаў, што выключыла яе з яе асабістага аўтамабільнага поліса. Яна заплаціла за машыну сама са сваіх зберажэнняў, што было балюча, асабліва таму, што яна не была ўпэўненая ў сваёй фінансавай будучыні.
  Грэм з'ехаў.
  Пасля 18 красавіка яны некалькі разоў абмяркоўвалі сітуацыю. Але Грэм быў моцна ўзрушаны смерцю Эрыка Манса, у якой ён па-ранейшаму вінаваціў сябе — хоць і не Брын, зусім не (якая розніца паміж ім і Кітам).
  Грэма не было ўсяго некалькі дзён, ён пераехаў у арэндную кватэру за дваццаць хвілін. Яна адчула сябе сумнай і заклапочанай. . . але ў нейкім сэнсе палёгку. Быў таксама вялікі фактар здранцвення. Канечне, хатняя гаспадарка была яе спецыяльнасцю, і яна ведала, што яшчэ занадта рана казаць з упэўненасцю, куды пойдзе іх жыццё.
  Ён усё яшчэ аплачваў сваю долю па рахунках — насамрэч больш, чым сваю долю, аплачваючы ўсе медыцынскія выдаткі Ганны, якія не належала страхавой кампаніі. Але іх лад жыцця быў заснаваны на двух даходах, і Брын раптам стала больш уважліва ставіцца да фінансаў.
  Яна з'ела яшчэ трохі астылага супу. Яе тэлефон загудзеў. Джоі тэлефанавала, і яна адразу падняла трубку. Гэта была проста рэгістрацыя, і яна зрабіла вясёлыя каментарыі, калі ён расказаў ёй некалькі рэчаў пра трэнажорную залу і навуку, а потым паклаў слухаўку, каб паспяшацца на апошні занятак.
  Дапусціўшы, што Грэм мог быць дакладным у сваіх каментарах наконт хлопчыка — і наконт таго, як яна яго выхоўвала, — яна правяла некаторае расследаванне (і допыт) і даведалася, што паведамленні пра тое, што Джоўі «разбіўся», былі праўдай; ён некалькі разоў ездзіў на грузавіках. Толькі з ласкі Божай ён быў выратаваны ад сур'ёзнай траўмы. Адбылося і скарачэнне класаў.
  У яе было некалькі цяжкіх размоваў з хлопчыкам — у асноўным падштурхоўваная маці, што яе здзівіла.
  Брын уляцела ў жыццё сына, як афіцэр-тактык з верталёта. Яму дазволілі сесці на мясцовы курс фрыстайла толькі тады, калі яна была там з ім. І ён павінен быў насіць шлем, без лыжных шапак.
  «Мама, як, давай. Вы жартуеце?»
  «Гэта твой адзіны варыянт. А я трымаю вашу дошку пад замком у сваім пакоі».
  Ён уздыхнуў, перабольшана. Але дамовіліся.
  Яна таксама патрабавала, каб ён рэгулярна тэлефанаваў і вяртаўся дома праз дваццаць хвілін пасля заканчэння школы. Яе пацешыла яго рэакцыя, калі яна нагадала яму, што ў паліцыі ёсць дамоўленасць з мясцовай тэлефоннай кампаніяй, якая дазваляе ім адсочваць месцазнаходжанне сотавых тэлефонаў, нават калі яны не выкарыстоўваюцца. (Гэта была праўда, хаця яна не падзялілася тым, што для яе было б незаконна выкарыстоўваць сістэму для электроннай праверкі яго.)
  Але калі яна трымала бунтарскія паводзіны пад кантролем, здавалася, што яна нічога не магла зрабіць з яго настроем з нагоды сыходу Грэма. Нягледзячы на тое, што яе муж падтрымліваў рэгулярныя зносіны са сваім пасынкам, Джоі не была задаволена разрывам, і яна не ведала, як з гэтым зрабіць. У рэшце рэшт, не яна выйшла за дзверы. Яна выправіла б гэта, хоць на дадзены момант не ведала як.
  Яна адсунула суп, думаючы, што так шмат змянілася з той ночы.
   «У тую ноч». Фраза стала іконай у яе жыцці. Гэта значыла нашмат больш, чым храналагічная спасылка.
  Яна зноў засталася адзінокай, на яе апецы была параненая маці і праблемны сын, за якім трэба было сачыць. Тым не менш, нішто ў свеце не перашкодзіла б ёй знайсці Мішэль і Харта і прывесці іх.
  Фактычна, яна думала, ці можна што-небудзь выратаваць з тых сустрэч, якія яна толькі што мела з дэтэктывам і агентам ФБР, калі зразумела, што ў бары пануе смяротная цішыня.
  Пусты. Афіцыянта, аўтобуса і бармэна не было.
  І тут у яе з'явіўся ўспамін: па дарозе з паліцэйскага ўчастка яна ўбачыла, як за ёй ішоў худзенькі мужчына. Яна нічога пра гэта не думала, але цяпер зразумела, што ў нейкі момант спынілася, каб зазірнуць у вітрыну; ён таксама спыніўся, каб патэлефанаваць. Або прыкідвацца.
  Устрывожаная, яна пачала падымацца, але адчула, як ветрык адчыняецца ад дзвярэй, і адчула, што ззаду знаходзяцца людзі, здаецца, прынамсі двое.
  Яна застыла. Яе пісталет быў пад пінжаком і плашчом. Яна была б мёртвая, перш чым расшпіліць два гузікі.
  Нічога не заставалася рабіць, як развярнуцца.
  Яна так і зрабіла, напалову чакаючы ўбачыць шэрыя вочы Харта, калі ён накіраваў пісталет, каб забіць яе.
  Больш цяжкі з іх, мужчына гадоў шасцідзесяці, сказаў: «Дэтэктыў, я Стэнлі Манкевіц».
  Яна кіўнула. «Гэта намеснік. »
  Другі мужчына, хударлявы і хлапчук, быў тым самым бачыў раней, ідучы за ёй. У яго была слабая ўсмешка, але гумар не быў яе крыніцай. Ён маўчаў.
  Манкевіц сеў на зэдлік побач з ёй. "Ці магу я?"
  «Тут вы на мяжы выкрадання».
  Ён нібы здзівіўся. «О, вы можаце сысці ў любы час, намеснік Макензі. Выкраданне?»
  Ён кіўнуў свайму паплечніку, які падышоў да суседняга століка.
  Бармэн вярнуўся. Ён паглядзеў на Манкевіца.
  «Проста кава. Дыетычная кола для майго сябра». Ён кіўнуў на стол.
  Бармэн даставіў каву ў бар, а газіроўку — паплечніку Манкевіца. "Што-небудзь яшчэ?" - спытаў ён Брын, нібы кажучы, хочаш тварожнік на апошні прыём ежы?
  Яна пахітала галавой. «Проста чэк».
  Манкевіц старанна прыгатаваў каву, дадаўшы патрэбную колькасць вяршкоў, пачак цукру і спленда. Ён сказаў: «Я чуў, што ў вас быў выдатны вечар некалькі тыдняў таму».
  Тая ноч . . .
  «І адкуль вы гэта ведаеце?»
  «Я гляджу навіны». Ён выпраменьваў аўру ўпэўненасці, якая ў адным сэнсе яе абнадзейвала — тое, што ў дадзены момант ёй нічога не пагражае, — але і трывожыла. Быццам бы ў яго была іншая зброя, як тое, што ён мог разбурыць яе жыццё, не звяртаючыся да гвалту. Здавалася, што ён цалкам кантралюе сітуацыю.
  Гэтым ён нагадаў ёй Харта.
  Прафсаюзны бос працягнуў: «Вельмі важна быць інфармаваным. Калі я рос, да вашага часу, у нас была гадзіна мясцовых навін — у пяць гадзін вечара — а потым нацыянальных і міжнародных навін. Уолтар Кронкайт, Хантлі і Брынклі. . . Усяго паўгадзіны. Мне гэтага было недастаткова. Мне падабаецца ўся інфармацыя, якую я магу атрымаць. CNN. Я люблю гэта. Гэта галоўная старонка майго BlackBerry».
  «Гэта не дае адказу на пытанне, як ты апынуўся тут, калі я проста вырашыў зайсці па капрызе. . . . Калі б вы нейкім чынам не даведаліся, што ў мяне прызначана сустрэча ў паліцыі Мілўокі.
  Ён вагаўся толькі імгненне - яна, відавочна, дакранулася да чагосьці побач з домам. Ён сказаў: «А можа, я проста сачыў за табой».
  "Я ведаю , што ён ", - адрэзвала яна, кіўнуўшы на яго стройнага паплечніка.
  Манкевіц усміхнуўся, адпіў кавы і са шкадаваннем паглядзеў на дэсертную вітрыну, якая круцілася. «У нас тут узаемная зацікаўленасць, намеснік».
  «І што б гэта было?»
  «Пошук забойцы Эмы Фельдман».
  «Я цяпер не гляджу, як ён п'е вельмі дрэнную каву ў двух футах ад мяне?»
  «Гэта дрэнная кава. Адкуль вы даведаліся?»
  «Пах».
  Ён кіўнуў на слоік з газіроўкай каля яе талеркі. «Ты, мой сябар і тая дыета. Гэта тое, што не добра для вас, вы ведаеце. І не, вы не ў кампаніі яе забойцы».
  Яна азірнулася ззаду. Другі хлопец пацягваў газіроўку, гледзячы на свой BlackBerry.
  Якая была яго хатняя старонка?
  «Не ўяўляйце, што вы робіце шмат забойстваў у акрузе Кеннеша», — сказаў Манкевіц. «Не такі, як гэты».
  «Не такія», — паправіла яна. «Некалькі чалавек былі забітыя». Цяпер, калі яна была жывая і бармэн быў сведкам, нават хабарніцкім, яна пачала адчуваць сябе дзёрзкай, калі не з'едлівай.
  "Канешне." Ён кіўнуў.
  Брын разважаў: «Якія справы мы вядзем? Хатнія нажы. Пісталет выбухнуў выпадкова падчас крадзяжу 7-Eleven або запраўкі. Здзелка з метадам сапсуецца».
  «Дрэнная рэч, гэты наркотык. Вельмі дрэнна."
  Раскажы мне пра гэта. Яна сказала: «Калі вы бачылі паліцэйскіх, то ведаеце, чым мы займаемся».
  «Сямнаццатага красавіка была зусім іншая гульня ў мяч». Ён усё адно адпіў дрэнную каву. «Вы ў прафсаюзе? Прафсаюз міліцыі?»
  «Не, не ў Кеннешы».
  «Я веру ў прафсаюзы, спадарыня. Я веру ў тое, што трэба працаваць, і я веру ў тое, што трэба ўсім даць рады падняцца па лесвіцы. Як адукацыя. Школа - эквалайзер; саюз тое самае. Вы ў саюзе, мы даем вам асновы. Вы можаце быць задаволены гэтым, вазьміце сваю пагадзінную аплату працы і дабраславіць Бог. Але вы можаце выкарыстоўваць яго як трамплін, вы хочаце ісці вышэй у жыцці ".
  «Трайвінг?»
  «Магчыма, гэта дрэнны выбар. Я не такі крэатыўны. Ведаеце, у чым мяне вінавацяць?»
  «Не дэталі. Афёра з удзелам нелегальных мігрантаў».
  «Мяне вінавацяць у тым, што я прадастаўляю людзям падробленую дакументацыю, лепшую за тую, якую яны могуць набыць вуліца. Яны ўладкоўваюцца на працу ў адкрытыя крамы і галасуюць за прафсаюз».
  "Гэта праўда?"
  «Не». Ён усміхнуўся. «Вось такія абвінавачванні. Цяпер вы ведаеце, як улады паказалі на мае нібыта злачынствы? Гэты юрыст, Эма Фельдман, заключала нейкую здзелку для кліента і выявіла, што вялікая колькасць легальных імігрантаў з'яўляюцца членамі прафсаюзаў - прапарцыйна нашмат больш, чым сярод большасці мясцовых жыхароў па ўсёй краіне. З гэтага нехта пусціў чуткі, што я ім прадую фальшывыя паперы. Аднак усе іх грын-карты былі законнымі. Выдадзена ўрадам ЗША».
  Брын задумаўся над гэтым. Ён здаваўся вартым даверу. Але хто ведаў?
  «Чаму?»
  «Разарваць унію, вось чаму, чыста і проста. Пачынаюць ходзіць чуткі, што я карумпаваны. Гэты Local Four-oh-eight - гэта прыкрыццё для тэрарыстаў. Што я заахвочваю замежнікаў заняць нашы працоўныя месцы. . . Бах, усе галасуюць за тое, каб выйсці і адкрыць краму». Ён быў узбуджаны. «Дазвольце растлумачыць, чаму мяне тут пераследуюць. Чаму людзі хочуць, каб Стэнлі Манкевіц быў прыбраны з карціны. Таму што я не ненавіджу імігрантаў. Я ўсё за іх. Я б лепш наняў дзясятак мексіканцаў, кітайцаў або балгараў, якія прыехалі ў гэтую краіну — дадам, легальна — каб цяжка працаваць, чым сотню гультаёў, якія нарадзіліся тут у любы дзень. Такім чынам, я апынуўся якраз пасярэдзіне. Працадаўцы мяне ненавідзяць, бо я прафсаюз. Мае члены ненавідзяць мяне, таму што я прапагандую людзей, якія не з'яўляюцца амерыканцамі. Ён працягнуў апошняе слова, добры хлапчук. «Значыць, ёсць змова, каб мяне падставіць».
  Брын уздыхнула, страціўшы ўсялякую цікавасць да свайго супу і газіроўкі, якія з самага пачатку былі роўнымі, напэўна, такімі ж кепскімі, як кава, хоць і не смярдзела.
  Манкевіц панізіў голас. «Ці ведаеце вы, што я выратаваў вам жыццё сямнаццатага красавіка?»
  Цяпер яе ўвага цалкам пераключылася на яго. Нахмурыўся. Яна не хацела паказаць ніякіх эмоцый, але не магла стрымацца.
  Манкевіц сказаў: «Я паслаў туды містэра Джэйсана, каб абараніць свае інтарэсы. Я ведаў, што не забіваў Эму Фельдман і яе мужа. Я хацеў даведацца, хто насамрэч гэта зрабіў. Гэта можа прывесці мяне да таго, хто спрабаваў мяне падставіць».
  «Калі ласка. . .” - сказала яна, кінуўшы на яго скептычны позірк. Яе шчака запякла, і яна змяніла выраз твару.
  Манкевіц азірнуўся праз яе плячо. "Джэймс?"
  Джэйсанс далучыўся да іх у бары, цягаючы партфель. Ён сказаў: «Я быў у лесе, каля таго выступу, на якім былі вы, тая жанчына і маленькая дзяўчынка. У мяне была вінтоўка Bushmaster. Вы кідалі ў гэтых людзей камяні і бярвёны».
  Яна спытала шэптам: «Гэта быў ты?» Джэйсан не выглядаў так, быццам ён мог нават трымаць пісталет. «У нас страляюць?»
  " Побач з вамі. Не ў. Толькі каб разарваць баі». Яшчэ глыток соды. «Я пад'ехаў да дома на беразе возера. Я сказаў, што я сябар Стыва Фельдмана. Я пайшоў за тваім мужам і тым другім намеснікам у лес. Я не быў там, каб кагосьці забіваць. Якраз наадварот. Маім загадам было пакінуць усіх жывымі. Даведайцеся, кім яны былі. Я спыніў бойку, але я не мог іх высачыць, каб дапытаць».
  Манкевіц сказаў: «У нас ёсць падставы меркаваць, што чуткі аб маім нібыта незаконным удзеле пайшлі адсюль хтосьці ў кампаніі пад назвай Great Lakes Intermodal Container Service. Містэру Джэйсану ўдалося знайсці некаторыя дакументы...
  «Знайсьці?»
  «—некаторыя дакументы, якія сведчаць аб тым, што прэзідэнт кампаніі быў у дрэнным фінансавым стане і адчайна спрабаваў выгнаць прафсаюз, каб скараціць заробкі і дапамогі. Галоўны юрыст Great Lakes даў нам некаторыя дакументы, якія пацвярджаюць, што за гэтымі чуткамі стаіць прэзідэнт».
  «Вы сказалі пракурору?»
  «На жаль, гэтая дакументацыя...»
  «Яго скралі».
  «Ну, скажам, гэта немагчыма выявіць паводле Федэральных правілаў доказаў. Вось такая сітуацыя. Паколькі я ніколі не прадаваў ніякіх нелегальных дакументаў, ніхто не можа даказаць, што я прадаваў. Так што ў рэшце рэшт абвінавачванні будуць знятыя. Але чуткі могуць нанесці столькі ж шкоды, колькі і перакананні. Вось на што спадзяюцца Great Lakes Containers і іншыя прафсаюзныя цэхі — загубіць мяне, знішчыўшы маю рэпутацыю, і разарваць прафсаюз. Таму мне трэба спыніць як мага больш гэтых чутак. І мой прыярытэт нумар адзін — пераканаць вас, што я не забіваў Эму Фельдман».
  «У паліцэйскай школе нас вучаць не здавацца, калі падазраваны кажа: «Сапраўды, я гэтага не рабіў». »
  Манкевіц адпіхнуў каву. «Намеснік Макензі. Ведаю пра расстрэл сем гадоў таму».
  Брын замёр.
  "Ваш муж." Ён паглядзеў на Джэйсана, які сказаў: «Кіт Маршал».
  Манкевіц працягнуў: «Афіцыйная справаздача была выпадковай разраду, але ўсе паверылі, што вы застрэлілі яго, таму што ён напаў на вас зноў. Як ён, калі зламаў табе сківіцу. Але паколькі ён быў у бронекамізэльцы і застаўся жывы, то мог засведчыць, што гэта было выпадкова».
  «Глядзі-»
  «Але я ведаю праўду. Я ведаю, што гэта ваш сын, а не вы, стрэліў у Кіта, спрабуючы выратаваць вас.
  Не не . . . У Брына дрыжалі рукі.
  Яшчэ адзін ківок у бок Джэйсана. З'явіўся файл. Ён быў стары, млявы. Яна паглядзела на гэта. Архіў савета адукацыі акругі Кеннеша.
  "Што гэта?" - ахнула яна.
  Манкевіц паказаў на назву ў папцы. Доктар Р. Жэрмен.
  Ёй спатрэбілася хвіліна, каб распазнаць гэта. Ён быў кансультантам Джоуі ў трэцім класе. У Джоі былі праблемы ў школе, агрэсія, адмова рабіць хатняе заданне, і ён бачыўся з мужчынам некалькі разоў на тыдзень. Хлопчык атрымаў яшчэ большую траўму, калі кансультант памёр ад шырокага сардэчнага прыступу ўначы пасля сеансу.
  «Дзе вы гэта ўзялі?» Не чакаючы адказу, яна разарвала яго потнымі рукамі.
  О Божухна . . .
  Яны меркавалі, што Джоі, якому на момант страляніны было ўсяго пяць гадоў, забыўся або заблакіраваў тую жудасную ноч, калі яго бацькі сварыліся, змагаючыся за падлогу кухні. Хлопчык з крыкам пабег да бацькоў. Кіт адштурхнуў яго і зноў пайшоў, каб ударыць Брын па твары.
  Джоўі выцягнула зброю з кабуры на сцягне і стрэліў свайму бацьку ў грудзі ў кропку.
  Яны зрабілі ўсё, што маглі, і Брын атрымала ўдар за выпадковы разрад, які ледзь не скончыў яе кар'еру. Усе лічылі, што яна наўмысна застрэліла Кіта — ён быў вядомы сваім норавам, — але ніхто не падазраваў Джоі.
  Як яна цяпер даведалася са справаздачы, хлопчык даў доктару Жэрмену паслядоўны і падрабязны аповед аб тым, што адбылося ў тую ноч. Брын паняцця не меў, што Джоўі ўспомніў гэтую падзею з такой яснасцю. Відавочна, цяпер яна зразумела, што адзінае, што выратавала яго ад прыёмнай сям'і - і калі б пачалося паляванне на ведзьмаў, калі Брын і Кіт былі расследаваны за пагрозу дзіцяці з-за зброі - гэта смерць Жэрмэна і знікненне файла, непрачытанае, у школьны архіў.
  Манкевіц дадаў: «ФБР і паліцыя Мілўокі былі блізкія да таго, каб знайсці гэта».
  "Што? Чаму?»
  «Таму што яны хочуць, каб вы зняліся са справы. Іх расследаванне мае на мэце злавіць мяне. Ваша задача даведацца, што насамрэч адбылося на возеры Мондак.
  Памочнік дадаў: «Яны вывучалі кожны аспект вашага жыцця. Яны выкарыстаюць гэта як рычаг, каб дыскрэдытаваць вас». Погляд на файл. «Магчыма, нават прыцягнуць да адказнасці вас і ўсіх, хто дапамагаў у ўтойванні стральбы Кіта».
  Яе сківіца дрыжала гэтак жа моцна, як і ў тую ноч, калі яна вылезла з рэзкіх вод возера Мондак.
  Забралі б у яе сына. . . . Яе кар'ера была б скончана. Том Дал таксама будзе падвяргацца расследаванню за ўдзел у утойванні. Людзі ў дзяржаўнай паліцыі таксама трапілі б пад следства.
   Манкевіц паглядзеў ёй у вочы, у якіх цяпер былі слёзы. «Гэй, расслабся».
  Яна зірнула на яго. Ён пастукаў па файле тоўстым пальцам. "Спадар. Джэйсан запэўнівае мяне, што гэта адзіны файл. Копій не рабілася. Ніхто, акрамя вас, Кіта і вашага сына, не ведае, што адбылося ў тую ноч».
  "Цяпер ты ведаеш", - прамармытала яна.
  «Адзінае, што я раблю з гэтым файлам, гэта аддаю яго вам».
  "Што?"
  «Здрабніце. Не. Рабі тое, што раблю я. Здрабніце, потым спаліце ».
  "Вы не . . .”
  «Намеснік Макензі, я тут не для таго, каб шантажаваць, я не для таго, каб прымусіць вас спыніць расследаванне. Я перадаю гэта табе ў знак добрасумленнасці. Я невінаваты. Я не хачу, каб ты здымаўся са справы. Я хачу, каб вы працягвалі расследаванне, пакуль не даведаецеся, хто сапраўды забіў тых людзей там наверсе».
  Брын сціснуў файл. Здавалася, што ад яго ідзе радыяцыя. Яна сунула яго ў заплечнік. "Дзякуй." Дрыготкай рукой яна выпіла газіроўкі. Яна задумалася над тым, што ён ёй сказаў. «Але хто тады хацеў смерці Эмы Фельдман? Які будзе матыў? Здаецца, ні ў кога іншага няма».
  «Хто-небудзь шукаў ?»
  Праўда, прызналася яна. Усе ўвесь час лічылі, што за злачынствамі стаіць Манкевіц.
  Прафсаюзны бос адвёў позірк. Яго плечы апусціліся. «Мы таксама зрабілі пустую кропку, хоць былі некаторыя іншыя выпадкі, над якімі працавала Эма, якія маглі быць дастаткова адчувальнымі, каб матываваць кагосьці забіць яе. адзін было пытаннем даверу і маёмасці для прадстаўніка дзяржавы, таго, хто забіў сябе».
  Брын успомніў гісторыю. Мужчына спрабаваў выпісаць жонку і дзяцей з завяшчання і пакінуць усе свае грошы дваццацідвухгадовай прастытутцы-гею. Сродкі масавай інфармацыі распаўсюдзілі гэтую гісторыю, і палітык пакончыў з сабой.
  «Тады, - працягваў працоўны бос, - у яе быў яшчэ адзін кур'ёзны выпадак». Погляд на Джэйсана, відаць, караля інфармацыі і крыніц.
  Ён сказаў: «Справа аб адказнасці за прадукты з удзелам новага гібрыднага аўтамабіля. Кіроўцу паразіла токам. Сям'я мужчыны падала ў суд на кліента Эмы Фельдман, кампанію ў Кеношы. Яны зрабілі генератар, ці электрычную сістэму, ці што. Яна ўпарта працавала над справай, але потым усе файлы былі выцягнуты, і больш пра гэта ніхто нічога не чуў».
  Небяспечна дэфектны гібрыд? Тое, пра што вы мала чулі. На самай справе ніколі. Безумоўна, гэта былі б вялікія грошы. Яна знайшла тое, чаго не павінна была?
  магчыма.
  І Кеноша зазваніў у званок. . . . Ёй трэба будзе паглядзець свае нататкі за апошнія некалькі тыдняў. Званок, на які трэба адказаць. Хтосьці зацікавіўся некаторымі з файлаў Эмы Фельдман. Хтосьці па імі Шэрыдан.
  Манкевіц працягнуў: «Але мы не змаглі знайсці ніякіх канкрэтных падказак. Цяпер ты сам». Ён махнуў рукой за чэк, заплаціў, кіўнуўшы на недапіты суп Брын. «Я за гэта не плаціў. Выгляд непрыстойнасці, разумееце». Ён нацягнуў паліто.
   Супрацоўнік застаўся сядзець, але выцягнуў з кішэні візітоўку. У ім было толькі імя і нумар тэлефона. Яна задумалася, ці сапраўднае імя. Ён сказаў: «Калі я вам спатрэбіцца для чаго-небудзь, калі я магу чымсьці дапамагчы, калі ласка, тэлефануйце. Гэта толькі галасавая пошта. Але я адразу да цябе вярнуся».
  Брын кіўнуў. «Дзякуй», — яшчэ раз сказала яна абодвум мужчынам, пастукаўшы па сваім заплечніку.
  "Падумайце аб тым, што я вам сказаў", сказаў Манкевіц. «Здаецца, вы, ФБР і ўсе астатнія шукалі не ў тым месцы».
  - Або, - сказаў хударлявы чалавек, адпіваючы са сваёй шклянкі, нібы газіроўка была марачным віном, - шукаць не таго, каго.
  
  МАЛІЦЭЙСКАЯ АЎАСІНКА на ганку расшпілілася; ён віляў, як касцяны жоўты палец на ветры.
  Брын не вяртаўся ў дом адпачынку Фельдманаў на Лэйк-В'ю-Драйв з той ночы, амаль тры тыдні таму. Як ні дзіўна, але ў дзённым святле дом выглядаў больш змрочным, чым тады. Фарба была няроўнай і ў многіх месцах адслойвалася. Куты вострыя. Аканіцы і аздабленне непрыемныя чорныя.
  Яна падышла да таго месца, дзе яна стаяла каля сваёй машыны, ледзьве не дыхаючы ад жаху, падчас страляніны стоячы, чакаючы, пакуль Харт падымецца з кустоў і прадставіць мішэнь.
  З гэтага ўспаміну яе думкі вярнуліся да справаздачы школьнага кансультанта, якую даў ёй Манкевіц, цяпер сапраўды здробненай і спаленай на шашлыку ў двары. Саветнік расшыфраваў інцыдэнт прыкладна так, як ён адбыўся.
  Ноч таксама была ў красавіку, што цікава. Яна ўявіла, як міргае ад жаху, калі Кіт, які толькі што прыйшоў пасля доўгага патрулявання, сядзеў за кухонным сталом, і яго гнеў павольна разгадваўся. Яна не ведала, што выклікала ўспышку; часта яна не магла ўспомніць. Нешта пра іх падаткі і грошы. Магчыма, яна згубіла квітанцыі.
  Маленькі. Звычайна гэта было нешта дробнае.
  Але інцыдэнт хутка разгарнуўся. У Кіта гэты вар'яцкі позірк у вачах, такі жах. Авалодаў. Яго голас спачатку быў ціхім, потым зрываўся, перайшоўшы ў крык. Брын сказала горшае, што магла: «Спакойся. Нічога страшнага”.
  «Гэта я ўвесь дзень працаваў над гэтым! Дзе ты быў? Раздаваць штрафы за паркоўку?»
  «Супакойся», - адказала яна ў адказ, нават калі яе сэрца заікалася, і яна выявіла, што рука абараняе сваю сківіцу.
  Потым ён агрызнуўся. Ён ускочыў, перакінуўшы стол нагой, падатковыя бланкі і квітанцыі разляцеліся ў паветры, і спаганіў яе з бутэлькай піва ў руцэ. Яна моцна адштурхнула яго, а ён схапіў яе за валасы і паваліў на падлогу. Яны схапіліся, збіваючы крэслы ўбок. Ён пацягнуў яе да сябе, сціснуўшы кулак.
   Крыкі, плач: «Не, не, не». Убачыўшы яго масіўную руку, якая ўздымаецца назад.
  А потым Джоўі кінуўся на іх, усхліпваючы.
  «Джоі! Вяртайся, — лютаваў Кіт, п'яны — праўда, як звычайна, не ад алкаголю, а ад злосці. Ён цалкам страціў кантроль, адціснуўшы свой вялізны кулак.
  Яна паспрабавала выкруціцца, каб жудасны ўдар зноў не раздрабніў ёй сківіцу. Спрабуючы абараніць Джоі, які затрымаўся пасярэдзіне і крычаў разам са сваёй маці.
  «Не крыўдзі маму!»
  Затым: Crack.
  Куля трапіла Кіту прама ў цэнтр грудзей.
  І хлопчык зноў пачаў крычаць. Пяцігадовае дзіця выцягнула глок сваёй маці з кабуры, мабыць, дзеля пагрозы. Але зброя не мае традыцыйнага засцерагальніка; простае сцісканне курка можа прывесці да яго спрацоўвання.
  Пісталет вярнуўся на падлогу, калі маці, бацька і сын застылі ў жудаснай карціне.
  Кіт, міргаючы вачыма, адскочыў назад. Потым упаў на калені і вырваў. Ён страціў прытомнасць. Брын ахнуў, падбег да яго і разарваў на ім кашулю, убачыўшы, як з кеўларавай камізэлькі падае дыск з гарачай медзі і свінцу.
  Хуткая дапамога, заявы і перамовы. . .
  І, вядома, незгладжаемы жах самога здарэння.
  Аднак Манкевіц і той хударлявы хлопец Джэйсан гэтага не зрабілі ведаць горшую частку. Тая частка, пра якую яна шкадавала кожную хвіліну свайго жыцця.
  Пасля той ночы жыццё наладзілася. Фактычна, ён стаў ідэальным.
  Кіт знайшоў добрага псіхіятра і заняўся праграмамі кіравання гневам і дванаццацікрокавымі праграмамі. Яны хадзілі на парную тэрапію. Джоі таксама пайшоў у кансультацыю.
  І больш ніколі паміж імі не было грубага слова, не кажучы ўжо пра дотык, не матываваны любоўю ці запалам. Яны сталі самай нармальнай парай. Наведванне мерапрыемстваў і царквы Джоі. Ганна і яе муж насцярожана вярнуліся да жыцця дачкі, дыстанцыяваўшыся з-за Кіта.
  Ніякіх больш буйных выбухаў, ніякіх рэзкіх слоў. Ён стаў узорным мужам.
  А праз дзевяць месяцаў яна папрасіла ў яго развод, і ён неахвотна пагадзіўся.
  Чаму яна папрасіла адзін?
  Гадзіны, дні яна гадавала. Ці быў гэта афтэршок той жудаснай ночы? Назапашванне мужчынскага настрою? Або што яна не была запраграмавана на спакойнае нармальнае жыццё?
  Я б ні на што не прамяняў сваё жыццё. Паглядзіце на большую частку астатняга свету - хадзячых мерцвякоў. Яны не што іншае, як трупы, Брын. Сядзець, засмучаны, злы з-за таго, што яны бачылі па тэлевізары, асабіста для іх нічога не значыць. . . .
  Яна ўспомніла тую ноч, калі яны з Грэмам вярнуліся са шпіталя пасля таго, як у Ганну застрэлілі. Тое, што ён ёй сказаў.
  О, Грэм, ты маеш рацыю. Так правільна. Але я павінен сваё сын. Я яму вялікі абавязак. Я паставіў яго ў сітуацыю, калі ён насамрэч выкарыстаў зброю, каб выратаваць сваю маці, у той час як я павінен быў забраць яго з гэтай хаты шмат гадоў таму.
  А потым я сышоў пасля таго, як усё палепшылася, я забраў Джоі ад чалавека, які зрушыў неба і зямлю, каб перавярнуць яго жыццё.
  Як мне не песціць хлопчыка, абараняць яго? І спадзявацца на яго прабачэнне?
  Дакрануўшыся да сківіцы, яна цяпер забралася на ганак дома Фельдманаў. Месца здарэння было апублікавана, але на дзвярах усё яшчэ стаяла скрыня паліцыі штата. Яна ўвяла камбінацыю, узяла ключ і ўвайшла ўнутр. Тут пахла салодкім мыйным сродкам і камінным дымам, якімі вабіла вільготнае паветра.
  Яна бачыла кулявыя дзіркі — ад зброі Харта, ад стрэльбы Льюіса, ад зброі Мішэль, а таксама ад уласнай зброі Брын. На кухні падлога была вычышчана. Ад крыві не засталося і следу. Былі кампаніі, якія рабілі гэта, прыбіраючы пасля злачынстваў і выпадковасцяў. Брын заўсёды думаў, што гэта будзе добры раман пра забойства і таямніцу: забойца, які працуе ў адной з гэтых кампаній і зачышчае сцэну настолькі, што паліцыя не можа знайсці ніякіх зачэпак.
  На кухні яна ўбачыла паўтара дзясятка пацёртых кулінарных кніг, некалькі з якіх належала ёй самой. Яна зняла старую " Радасць кулінарыі". Яна адкрыла яго на старонцы, дзе чырвонай стужкай быў пазначаны рэцэпт. Фрыкасэ з курыцы. Яна засмяялася. Яна прыгатавала гэтую самую страву. У куце было напісана алоўкам 2 гадзіны. І словы Вермут замест гэтага.
   Брын паклаў кнігу назад.
  Ёй было цікава, што цяпер будзе з домам.
  Пакінуты для іншага пакалення, яна меркавала. Хто б хацеў апынуцца тут? Вялікі, суровы лес, ніякіх прадуктовых крам і рэстаранаў паблізу, а возера халоднае і цёмнае, як старая кулявая дзірка.
  Але потым яна вызваліла ўсе гэтыя водбліскі, адштурхнула іх, як яны з Мішэль піхнулі каноэ ў чорную плынь і паехалі імгненна.
  Зірнуўшы на тое месца, дзе ляжалі целы - дзе яна амаль далучылася да іх смерці - Брын вярнулася ў гасціную.
  
  «НАМ ТРЭБА ВЫЙЦЬ».
  «Добра», — адказаў Джоўі сваёй маці і спусціўся ўніз па лесвіцы ў касцюме Старога Захаду, які пашыла Ганна. «Чалавек, гэтая жанчына ведала швейныя машыны Singer», — падумаў Брын. Заўсёды меў. Некаторыя людзі нараджаюцца для майстэрства.
  Апошнія некалькі дзён Брын правёў у Мілуокі і Кеношы, шукаючы патэнцыйных кліентаў, некаторыя паспяховыя, а некаторыя не. Але яна пастаралася своечасова вярнуцца ў той вечар, каб патрапіць на конкурс Джоўі.
  Брын патэлефанавала: «Мама, ты ў парадку?»
   З сямейнага пакоя Ганна сказала: «Я ў парадку. Джоі, я хацеў бы прыйсці. Але я прыйду да вас на свята, калі скончыцца школа. Да таго часу я буду ў парадку. Каго ты гуляеш?»
  «Я вось гэты пагранічны разведчык. Я вяду людзей праз горы».
  «Гэта не пра вечарыну Донэра, так?» — спытала Ганна.
  "Што гэта?" — услых здзівіўся Джоўі. «Як дэмакраты?»
  «У пэўным сэнсе».
  «Маці», — кпіў Брын.
  Ганна, кульгаючы ў дзвярах, сказала: «Павярніся. . . . Мая, паглядзі на гэта. Ты падобны на Алана Лэда».
  "Сусветная арганізацыя па ахове здароўя?"
  «Вядомы акцёр».
  «Як Джоні Дэп?» — спытаў хлопчык.
  «Неба дапаможа нам».
  Джоі зморшчыў твар. «Я не хачу наносіць гэты макіяж. Усё тлуста».
  Брын сказаў: «Вы павінны насіць гэта на сцэне. Людзі могуць бачыць вас лепш. Акрамя таго, гэта робіць цябе такім прыгожым».
  Ён перабольшана ўздыхнуў.
  Ганна сказала: «Мілая, я думаю, што Грэм можа захацець пайсці».
  - Так, - хутка сказаў хлопчык. «Мама, ён можа?»
  - Я не ведаю, - няўпэўнена сказала Брын, раззлаваная тым, што яе маці - здавалася тактычна - спытала гэта перад Джоі.
  Яе маці правяла яе вачыма і адарыла адной са сваіх запатэнтаваных жалезных усмешак. «О, патэлефануй яму. Што гэта можа пашкодзіць?»
  Брын не ведаў адказу на гэтае пытанне. І таму яна не хацела яго пытацца.
   «Яму спадабалася б шоу, мама. Давай."
  «Гэта кароткае паведамленне».
  «У такім выпадку ён скажа, што ў яго іншыя планы, вялікі дзякуй за запрашэнне. Ці ён скажа так».
  Яна азірнулася. Ганна эмацыйна падтрымлівала пасля разрыву, але не выказвала ніякага меркавання на гэты конт. Брын меркавала, што яна была сваёй тыповай незаангажаванай асобай. Але зараз яна задумалася, ці не хавае прыемная ўсмешка — усмешка прэс-сакратаркі AARP у тэлевізійнай рэкламе — старанна спланаваную стратэгію жыцця яе дачкі.
  - Я б лепш не хацеў, - роўным голасам сказаў Брын.
  «Ах». Усмешка знікла.
  - Мама, - сказаў Джоўі. Ён раззлаваўся.
  Позірк маці на долю секунды слізгануў па ўнуку. І больш нічога не сказала.
  Джоі прамармытаў: «Я не ведаю, чаму ён з'ехаў. Аж да Хендрыкс-Хілз».
  «Адкуль вы даведаліся, што ён там?» Грэм толькі ўчора пераехаў у новую арэнду.
  «Ён сказаў мне».
  «Вы размаўлялі з ім?»
  «Ён патэлефанаваў».
  «Вы мне не сказалі».
  — Ён мяне паклікаў, — з выклікам сказаў хлопчык. «Каб павітацца, разумееш».
  Брын не ведаў, як на гэта адрэагаваць. «Ён не пакінуў паведамленне?»
  «Не». Ён тузануў свой касцюм. «Чаму ён туды пераехаў?»
  “Гэта добры раён.”
   «Я маю на ўвазе, чаму ён наогул пераехаў?»
  "Я казаў табе. Мы па-іншаму глядзелі на рэчы».
  Джоі не ведаў, што гэта значыць, але і Брын таксама. «Ну што, ён не можа прыйсці на спектакль?»
  «Не, дарагая». Яна ўсміхнулася. «Не ў гэты раз. Можа, пазней».
  Хлопчык падышоў да акна і зірнуў на вуліцу. Ён выглядаў расчараваным. Брын нахмурыўся. "Што гэта?"
  «Я думаў, можа, ён тут».
  «Чаму?»
  «Ведаеце, ён часам заходзіць».
  «Ён робіць? Убачыцца?»
  «Не. Ён проста сядзіць на вуліцы некаторы час, а потым з'язджае. Я таксама бачыў яго ў школе. Ён быў прыпаркаваны на вуліцы пасля заняткаў».
  Брын цвёрда спытала: «Вы ўпэўнены, што гэта быў Грэм?»
  "Я мяркую. Я не мог бачыць яго сапраўды добра. На ім былі сонечныя акуляры. Але гэта павінен быў быць ён. Хто б яшчэ?»
  Гледзячы на маці, якая была відавочна здзіўлена гэтай навіной. «Але гэта мог быць не ён».
  Джоўі паціснуў плячыма. «У яго былі цёмныя валасы. І ён быў вялікі, як Грэм.
  «У якой машыне ён быў?»
  «Я не ведаю. Нешта блакітнае. Выглядаў акуратна. Як спартыўны аўтамабіль. Цёмна-сіні. Я не мог бачыць занадта добра. Калі ён патэлефанаваў, ён сказаў мне, што яны так і не знайшлі яго грузавік, таму ён купіў новы. Я зразумеў, што гэта ўсё. Што здарылася, мама?»
   «Нічога». Яна ўсміхнулася.
  "Давай. Вы не можаце патэлефанаваць яму?»
  «Не сёння, дарагая. Я яму пазней патэлефаную». Брын на імгненне агледзеў пустую дарогу. Затым павярнулася і, зноў усміхнуўшыся — адной са стаічных усмешак яе маці, — сказала: «Гэй, мама, ты выглядаеш лепш. Можа, усё ж варта прыйсці на спектакль».
  Ганна збіралася лаяць — яна ўвесь час гналася за Брын, каб яна дазволіла ёй прыйсці на спектакль, — але злавіла. «Люблю».
  Брын працягваў: «Мы пойдзем у TGI пасля пятніцы. Я дапамагу табе нешта надзець. Я буду там праз хвіліну». Яна падышла да ўваходных дзвярэй, замкнула іх і паднялася наверх.
  Яна адкрыла скрыню, прышпіліла кабуру з глокам да пояса спадніцы і нацягнула куртку.
  Гледзячы ў акно на пустую дарогу перад домам, яна паклікала Тома Даля.
  «Патрэбна паслуга. Хутка».
  «Вядома, Брын. Ты ў парадку?»
  «Я не ведаю».
  "Працягваць."
  «Грэм. Мне трэба ведаць, якія машыны зарэгістраваныя на яго імя. усё. Нават службовыя машыны».
  «Ён прычыняе вам праблемы?»
  "Не не. Не пра яго я хвалююся».
  «Пачакай хвілінку. Я патраплю ў базу дадзеных DMV».
  Менш чым праз шэсцьдзесят секунд на лініі зноў пачуўся лёгкі голас шэрыфа. «Rolling Hills Landscaping ёсць тры саракафутавых бартавых платформы, два пікапа F150 і F250. У самога Грэма ёсць Taurus, які ён здае ў лізінг праз сваю страхавую кампанію, таму што тая жанчына скрала яго пікап у мінулым месяцы, я думаю.
  «Цялец? Цёмна-сіні?»
  «Белы».
  "Добра . . .”
  Яна ўспамінала тую ноч.
  Вы павінны былі. . . . Ты павінен быў мяне забіць.
  «Том, мне зноў патрэбны нехта, каб сачыць за домам».
  «Што адбываецца, Брын?»
  «Нехта быў на вуліцы, прыпаркаваўся. Агляд месца. Джоі ўбачыў яго. Ведаеце, дзеці, магло б нічога. Але я не хачу рызыкаваць».
  «Вядома, мы можам зрабіць гэта, Брын. Што заўгодна».
  
  У ЧАЦВЕР, 7 МАЯ, Брын сядзела ў сваёй кабінцы, сціскаючы кубак гарачага шакаладу, вельмі гарачага. Гэта стала нядаўняй залежнасцю, хоць у якасці кампенсацыі яна адмовілася ад сваіх так любімых салёных і бутэрбродаў Бры. Яна магла выпіваць тры кубкі какава ў дзень. Яна падумала, ці не таму, што яна была так змёрзла той ноччу. Напэўна, не. Swiss Miss зрабіла сапраўды добры прадукт.
  Яна падумала, што яны з Грэмам пацягвалі гарачы шакалад у Humboldt Diner у канцы іх першае спатканне. Калі яны пачалі размаўляць, тэмпература напояў была каля 212 градусаў, а калі яны скончылі, кубкі былі халоднымі.
  Яна перачытвала свае нататкі — сотні запісаў, у якіх выкладаліся размовы, якія яна вяла пасля сустрэчы са Стэнлі Манкевіцам. Яна ніколі ў жыцці не працавала так шмат.
  Шукаю не таго, хто . . .
  Зазваніў яе службовы тэлефон. Яна зрабіла апошні глыток і паставіла кубак. «Намеснік Макензі».
  "Добры дзень?" - спытаў лацінаамерыканскі голас са стрыманасцю, якую дэманструе большасць людзей, калі тэлефануюць у паліцыю. Тая, хто тэлефанавала, патлумачыла, што яна менеджэр Harbourside Inn у Мілўокі.
  «Чым я магу вам дапамагчы?» Пачуўшы «Мілуокі», Брын хутка насунуўся наперад, напружаны. Найбольш верагоднай прычынай для званка кагосьці з гэтага горада стала справа аб забойстве Фельдмана.
  Гэта сапраўды была мэта, і Брын усё больш і больш цікавілася, слухаючы.
  Менеджэр гатэля сказала, што бачыла па тэлевізары зборны здымак чалавека, якога шукалі ў сувязі з забойствамі на возеры Мондак, чалавека, які, магчыма, называўся Харт або Харт. Нехта вельмі падобны зарэгістраваўся ў гасцініцы 16 красавіка. Менеджэр патэлефанавала ў мясцовую паліцыю, і яны накіравалі яе ў дэпартамент шэрыфа акругі Кеннеша.
  Госця звалі Уільям Хардынг.
  Хардзінг . . . Харт . . .
  «Гэта праўда, што ён забойца?» - неспакойна спытала жанчына.
  «Такое наша разуменне. . . . Які быў адрас у рэестры?» Брын пстрыкнула пальцамі ў бок Тода Джэксана, які імгненна з'явіўся каля яе кабінкі.
  Калі менеджэр прачытаў адрас у Мінеапалісе, Брын перапісаў яго і сказаў маладому намесніку: «Праверце гэта. Хутка».
  Адказваючы на пытанне аб тэлефонных званках і наведвальніках, жанчына адказала, што выходных званкоў не было, але госць, Хардынг, сустрэўся ў кавярні з хударлявым мужчынам з падстрыжанай стрыжкай, якога кіраўнік лічыў грубым, і прыгожай жанчынай гадоў дваццаці з кароткія рудыя валасы. Яна была падобная на тую жанчыну на другім здымку, які бачыў менеджэр.
  Усё лепш і лепш. . .
  Потым жанчына дадала: «Справа ў тым, што ён ніколі не выпісваўся».
  «Ён усё яшчэ там?» — спытала яна.
  «Не, афіцэр. Ён зарэгістраваўся на тры дні, выйшаў пасля абеду семнаццатага і не вярнуўся. Я паспрабаваў патэлефанаваць, але служба тэхнічнай дапамогі не значыла нікога ў Мінеапалісе або Сент-Поле з такім імем па гэтым адрасе».
  Яна не здзівілася, калі Джэксан падсунуў ёй паперку з надпісам: Фальшыўка. Стаянка. Няма назвы ў MN, WI, NCIC або VICAP.
  Яна кіўнула і прашаптала: «Скажы Тому, што ў нас тут нешта ёсць».
  Джэксан знік, калі Брын праглядала свае нататкі, гартаючы старонкі. «А як наконт крэдытнай карты?» - спытала яна ў мэнэджара.
  «Плаціў наяўнымі. Але прычына, чаму я пазваніў: ён пакінуў тут чамадан. Хочаш забраць — твая».
   «Сапраўды? Скажу вам, я хацеў бы праехаць туды і паглядзець. Дазвольце мне змяніць некаторыя рэчы і ператэлефанаваць вам».
  Пасля таго як яны раз'ядналіся, Брын апусцілася на спінку крэсла.
  «Ты ў парадку?» - спытаў Том Дал, увайшоўшы ў яе кабінку, асцярожна паглядзеўшы на яе вочы, якія, як яна меркавала, адлюстроўвалі пэўны бляск.
  «Я больш чым у парадку. У нас ёсць перавага».
  
  МІШЕЛЬ АЛІСАН КЕПЛЕР — цяпер брунетка і моцна абуджаная — сядзела ў спальні шыкоўнага дома ў шыкоўным раёне Мілўокі. Яна фарбавала пазногці ў цёмна-сіні колер, як у тую страшную красавіцкую ноч.
  Яна разважала пра ісціну, якую даведалася за гэтыя гады: людзі чулі тое, што хацелі пачуць, бачылі тое, што хацелі, верылі таму, у што хацелі. Але каб выкарыстаць гэтую слабасць, трэба было быць кемлівым, трэба было распазнаваць іх жаданні і чаканні, а потым тонка і разумна карміць іх дастатковай колькасцю дробак, каб яны думалі, што яны задаволеныя. Цяжка зрабіць. Але для такіх людзей, як Мішэль, гэта быў неабходны навык выжывання.
  У тую ноч Мішэль асабліва думала пра свайго спадарожніка: намесніка Брын Макензі.
  Вы іх сябар? . . . З Чыкага? . . . я чуў вы з Эмай працавалі разам. . . . Вы таксама юрыст?
  Божа мой, які ты быў сумленным чалавекам, Брын.
  Мішэль апынулася дома ў цяжкай сітуацыі. Фельдманы былі мёртвыя. Яна знайшла файлы, якія шукала, і знішчыла іх, што азначала, што Харт і Льюіс ёй больш не патрэбны. Але тады Харт адрэагаваў як кот. . . а вечар пайшоў к чорту.
  Уцёкі ў лес. . .
  Затым знайсці намесніка Брын Макензі. Яна інстынктыўна ведала, якую ролю ёй адыграць, ролю, якую мог зразумець вясковы дэпутат: багатая, распешчаная дзяўчына, не вельмі сімпатычная, але з патрэбным адценнем самазапытання, жанчына, якую муж кінуў дзеля быць менавіта той, кім заахвоціў яе быць муж.
  Брын спачатку быў бы раздражнёны, але таксама спагадлівы, менавіта тое, што мы ставім да большасці людзей, якіх сустракаем у цяжкіх абставінах. Нам ніколі не падабаюцца ахвяры — пакуль мы не даведаемся іх і не распазнаем штосьці з іх у сабе.
  Акрамя таго, гэтая роля не дасць Брын задацца пытаннем, чаму яна не падобная на звычайнага госця, які аплаквае смерць гаспадара і гаспадыні, забойствы, якія яна толькі што здзейсніла.
  Я не хлусіў, калі казаў, што я актрыса, Брын. Я проста не дзейнічаю ні на сцэне, ні перад камерай.
  Але цяпер гэта было праз тры тыдні. І ўсё паварочвалася. Пра час. Яна напэўна заслужыла адпачынак. Пасля ўсяго абуральнага, несправядлівага дзярма, праз якое яна прайшла 17 красавіка і пасля гэтага яна заслужыла ўдачу.
  Засунуўшы ватовыя шарыкі паміж пальцамі левай нагі, яна працягвала маляваць.
  Так, Бог ці лёс зноў былі на яе баку. Нарэшце ёй удалося знайсці поўнае імя і адрас Харта — як аказалася, ён жыў у Чыкага. Аднак яна даведалася, што апошнім часам ён не праводзіў там шмат часу; ён часта быў у Вісконсіне, што было цвярозым, але чаканым, вядома. Ён шукаў яе гэтак жа старанна, як і яна яго.
  Ён таксама шукаў яшчэ некалькіх людзей і, відаць, знайшоў аднаго. Фрэдзі Ланкастэр перастаў адказваць на тэлефонныя званкі і тэкставыя паведамленні. Гордан Потс таксама быў бы ў спісе Харта, хоць ён хаваўся ў О-Клэр.
  Мішэль была асцярожная, але не панікавала. Яна разарвала амаль усе сувязі паміж сабой і падзеямі 17 красавіка. Харт ведаў яе сапраўднае імя — ён ведаў гэта, праглядаючы яе сумачку той ноччу, — але знайсці Мішэль Кеплер будзе няпроста; яна заўсёды пераканалася ў гэтым.
  Яшчэ з падлеткавага ўзросту Мішэль была экспертам у тым, каб прабівацца ў жыццё іншых людзей, прымушаючы іх клапаціцца пра сябе. Гуляючы ў бездапаможную, гуляючы ў страту, гуляючы ў сэксуальную (у асноўным з мужчынамі, але і з жанчынамі, калі неабходна). У цяперашні час яна жыла з Сэмам Ролфам, багатым бізнесменам з Мілўокі (ніхто не бачыў, не чуў і не верыў у тое, што ён хацеў, лепш за Сэма). У яе вадзіцельскіх правах быў указаны стары адрас, а пошта ішла на паштовую скрыню, якую яна змяніла перш за ўсё 18 красавіка, без перасылкі.
   Што да доказаў яе датычнасці да злачынстваў на возеры Мондак, то іх было няшмат. Яна скрала з грузавіка беднага Грэма ўсё, на чым былі яе адбіткі пальцаў — карту, якую яна дала Харту, і сваю сумачку. І калі яна памянялася ботамі са сваім бедным мёртвым «сябрам», Мішэль выцерла свае Ferragamo сродкам для мыцця шкла (Брын, пакінула італьянскую скуру за 1700 долараў? Божа, я цябе ненавіджу).
  Цяпер доказы з возера Мондак больш не ўяўлялі пагрозы. Але адна вельмі рэальная рызыка заставалася. Яго трэба было ўтылізаваць.
  І гэта адбылося б сёння.
  Мішэль высушыла пазногці на нагах фенам, задаволеная вынікам, хоць і раздражнёная, што не змагла патрапіць у салон; з Хартам на волі ёй прыйшлося абмежаваць свае паездкі.
  Яна выйшла з раскошнай спальні і зайшла ў гасцёўню, дзе Рольф сядзеў на канапе са сваёй пяцігадовай дачкой Торы і яе сынам Брэдфардам, худым сямігадовым хлопчыкам, які мала ўсміхаўся, але меў пучок светлых валасоў. вы проста не змаглі ўтрымацца ад таго, каб не страціць. Яна не магла глядзець на сваіх дзяцей, каб сэрца не напаўнялася мацярынскай любоўю.
  У Рольфа быў прыемны твар і не надта агідныя вусны. З адмоўнага боку, яму трэба было схуднець каля сарака фунтаў, і яго валасы пахлі бэзам, што было агідна. Яна ненавідзела яго татуіроўку. Мішэль наогул не меў нічога супраць тату, але ў яго была зорка на пахвіне. Вялікая зорка. Валасы на лабку прарасталі праз частку, а жывот закрываў іншую частку ў залежнасці ад таго, як ён сядзеў.
  О, калі ласка. . .
   Але Мішэль не скардзіцца, калі сцэнар не патрабуе скардзіцца. У Рольфа было шмат грошай ад яго транспартнай кампаніі, і яна магла змірыцца з тым, каб часта даваў яму сваё скульптурнае цела ў абмен на . . . ну, практычна ўсё, што яна хацела.
  Мішэль была экспертам у выяўленні Сэма Рольфа ў свеце — людзей, якія чулі, бачылі і верылі. Калі Бог дае табе лайдак, павольны розум для школы або гандлю, дарагія густы, прыгожы твар і лепшае цела, тады табе, чорт вазьмі, лепш умець вынюхваць такіх людзей, як змяя адчувае разгубленую мыш.
  Вядома, трэба было быць пільным. Заўсёды.
  Цяпер, убачыўшы, што яе сын і Рольф смяюцца з таго, што казаў тэлесуддзя, выглядаючы як бацька і сын, Мішэль раз'юшылася ад рэўнасці. У яе імгненна ўзнікла жаданне сказаць Рольфу, каб ён ішоў да херня і выйшаў за дзверы з яе дзецьмі.
  Але яна адступіла. Як бы яна ні раззлавалася, а гэта звычайна была гарачая злосць, яна звычайна магла яго кантраляваць. Выжыванне. Яна зрабіла гэта цяпер і ўсміхнулася, хоць таксама падумала з некаторай радасцю: «Ніякіх мінетаў сёння вечарам, дарагая».
  Яна падумала, ці гаварыў ён пра яе дзецям. Яна адчувала, што ён быў. Яна потым дапытае хлопчыка.
  «Што-то не так?» — спытаў ён.
  «Нічога», — сказала яна, зняла сына з канапы і загадала прынесці ёй з кухні газіроўку.
  Яна назірала, як Брэд блукае. І рэўнасць, пстрычка пальцаў, перайшла ў непераадольнае каханне.
  Не можа мець дзяцей, нягледзячы на спрабы з тых часоў было шаснаццаць, Мішэль Кеплер пашчасціла пасябраваць з маці-адзіночкай у глыбінцы Мілўокі пад падставай валанцёрства ў некамерцыйнай арганізацыі для дапамогі абяздоленым.
  ВІЧ-інфікаваная ў выніку сэксу, наркотыкаў або абодвух, Бланш часта хварэла і пакідала сына і дачку на апеку Мішэль. Нягледзячы на адпускаемыя па рэцэпце лекавыя кактэйлі, каб не захварэць СНІДам, стан беднай жанчыны хутка пагаршаўся, але яна магла суцешыцца сваёй пісьмовай згодай прызначыць Мішэль апекуном дзяцей, калі з ёй што-небудзь здарыцца.
  Што было шчасцем, бо жанчына памерла значна раней, чым чакалася.
  Сумная падзея.
  Неўзабаве Мішэль правяла некаторы час, змываючы ва ўнітаз лекі ад СНІДу, якія адпускаліся па рэцэпце на паўгода, яна затрымала ад Бланш, замяніўшы Тайленол, Прыласек і дзіцячыя вітаміны (якія, эканомна, яна таксама давала дзецям).
  Цяпер гэтыя двое дзяцей былі яе. Яна любіла іх усёй сваёй істотай. Рабіць тое, што ім загадалі, абагаўляць яе і - як тэрапеўт сказаў ёй на пасяджэнні па рашэнні суда шмат гадоў таму - пацвярджаць нічым не характэрнае жыццё. Але да чорта тэрапеўтаў; Мішэль ведала, чаго хоча. Заўсёды меў.
  Фактычна, адной з трагедый той красавіцкай ночы - дзякуючы нечаканаму з'яўленню мужа Брын са зброяй - стала страта Мішэль Эмі, яшчэ адной дзяўчыны, якую яна магла прывесці ў сваю сям'ю. Пасля забойства Брын і Харта (таксама Льюіса, калі б Харт не зрабіў гэтага за яе), яна б уцякла са сваёй новай дачкой.
   Але гэта не атрымалася.
  Дадайце яшчэ адно правапарушэнне ў спіс абвінавачванняў Брын Макензі.
  Цяпер Мішэль зірнула на Торы, якая паказвала малюнак, намаляваны ёю Рольфу. Мішэль падумала: тоўстая свіння не твой тата. Не смей думаць, што ён.
  У гэты момант у яе зазваніў тэлефон. Яна заўважыла ідэнтыфікатар абанента і сказала Рольфу: «Лепш я атрымаю гэта».
  Ён самазадаволена кіўнуў, зрабіў дзяўчынцы камплімент за фатаграфію і зноў павярнуўся да тэлевізара.
  Брэд прынёс соду для маці. Ён працягнуў.
  «Я выглядаю так, быццам размаўляю па тэлефоне?» - агрызнулася Мішэль і зайшла ў спальню. З лацінамоўным акцэнтам яна адказала: «Харбарсайд-Ін. Ці магу я вам дапамагчы?»
  «Прывітанне, так. Гэта намеснік Макензі. З акругі Кеннеша. Вы тэлефанавалі паўгадзіны таму?»
  «О, вядома, намеснік. Пра таго госця. Той, што з чамаданам».
  «Правільна. Я праверыў свой расклад. Я магу быць у Мілўокі каля пяці».
  "Пабачым . . . ці можам мы паспець на пяць трыццаць? А пятай у нас збор супрацоўнікаў». Мішэль засталася задаволеная сваім выступам.
  Я сапраўды актрыса. . . .
  «Вядома. Я магу зрабіць гэта."
  Яна дала Брын адрас.
  «Тады ўбачымся».
  Мішэль паклала трубку. Заплюшчыла вочы. Бог ці лёс. . . Дзякуй.
  Яна падышла да шафы і дастала зачынены чамадан. Адчыніў. Яна зняла кампактны глок і паклала яго ў сумачку Coach. Нейкі момант яна глядзела ў акно, адчуваючы адначасова нервовасць і ўзбуджэнне. Потым вярнулася ў гасціную. Яна сказала Рольфу: «Гэта быў дом састарэлых. Мая цётка пайшла дрэнна». Яна пахітала галавой. «Божа, гэтая бедная жанчына. Мне да костак балюча тое, што яна перажывае».
  - Прабач, мілая, - сказаў ён, гледзячы на яе пакутлівы твар.
  Мішэль ненавідзела гэтую пяшчоту. Яна паморшчылася. І сказаў: «Я павінен пайсці да яе».
  «Вы б'ецеся аб заклад. . . .” Ён нахмурыўся. «Хто яна зноў?»
  Халодныя вочы павярнуліся ў яго бок. Значыць: ты мяне ў нечым абвінавачваеш, ці ты забыўся пра маіх родных? У любым выпадку вы прайграеце.
  - Прабачце, - хутка сказаў ён, відавочна, прачытаўшы яе твар. «Хэдзі, так? Гэта яе імя. Гэй, я цябе адвязу».
  Мішэль усміхнуўся. «Нічога страшнага. Я хацеў бы, каб гэта былі мы з Брэдам. Разумееце, я павінен разабрацца з сям'ёй».
  «Ну, не пагаджайся. Вы думаеце, гэта нармальна, калі Брэд яе бачыць?»
  Яна паглядзела на хлопчыка. «Вы хочаце пабачыць сваю цётку, ці не так?» Яму лепш не казаць, што ў яго не было цёткі. Яна правяла яго вачыма, узяўшы соду з яго маленькай рукі і адпіўшы.
  Ён кіўнуў.
  «Я так і думаў. Добра».
  
  БРЫН МАКЕНЗІ САБРАЛА свой заплечнік і выкінула другі кубак какава за дзень.
  Зноў падумаў пра Грэма і іх першае спатканне. Прыкладна апошні раз, калі яны былі разам адны — у лясным клубе на 32-й дарозе, танчылі да поўначы. Прайшоў тыдзень, перш чым яна даведалася, што ён "падманвае".
  Чаму ты не папрасіла мяне пайсці з табой? . . .
  І чаму ён не запрасіў яе на тэрапеўтычны сеанс?
  "Гэй, Б?" — перабіў жаночы голас. «А як наконт Бенігана пазней?» Джэйн Стайлз, яшчэ адзін старэйшы намеснік, працягнула: «Я сустракаюся з Рэгі. О, і той мілы хлопец з саўгаса будзе там. Адзін, пра які я вам казаў».
  Брын прашаптала: «Я не ў разводзе, Джэйн».
  Словы «яшчэ не» пазначаны ў канцы сказа.
  «Я проста сказаў, што ён мілы. Гэта толькі інфармацыя. Я не буду тэлефанаваць арганізатару грамадскага харчавання».
  «Ён прадае страхоўку».
  «Нам патрэбна страхоўка. У гэтым няма нічога дрэннага».
  «Дзякуй, але ў мяне нешта адбываецца. Купі мне поліс».
  «Смешна».
  Думаючы пра Харта, думаючы пра Harborside Inn у Мілўокі, Брын Макензі ішла па калідоры яна так часта хадзіла ўверх і ўніз, што нават не заўважала гэтага. На сценах віселі фотаздымкі загінулых пры выкананні службовых абавязкаў дэпутатаў. За апошнія восемдзесят сем гадоў іх было чатыры, хаця партрэт Эрыка Мунса яшчэ не выйшаў. У акрузе фотаздымкі аформілі ў дарагія рамы. Першым загінуўшым стаў дэпутат з вусамі на рулі. Ён быў застрэлены чалавекам, які ўдзельнічаў у рабаванні цягніка ў горадзе Нортфілд, штат Мінесота.
  Яна таксама прайшла міма карты акругі, вялікай, спынілася і зірнула на блакітнае пляма возера Мондак. Яна спытала сябе: "Такім чынам, тое, што я зараз збіраюся зрабіць, добрая ідэя ці дрэнная?"
  Потым яна засмяялася. Навошта задаваць пытанне? Усё роўна. Я ўжо прыняў рашэнне.
  Яна дастала з кішэні ключы і выйшла на вуліцу ў цудоўны ясны поўдзень.
  Ці праўда, што ён забойца?
  Гэта наша разуменне.
  
  ЕХАЮЧЫ ПРАЗ цяжкі раён Мілўокі ў бок возера Мічыган, Мішэль Кеплер казала свайму сыну: «Што ты зробіш, так гэта падысці да гэтай жанчыны і сказаць, што ты заблукаў. Яна прыпаркуецца, і калі яна выйдзе з машыны, вы падыдзеце да яе і скажаце: «Я заблудзілася». Скажы».
   "Я згубіўся."
  «Добра. Я табе яе пакажу. І пераканайцеся, што вы выглядаеце, ведаеце, засмучаным. Вы можаце зрабіць гэта? Вы ведаеце, як выглядаць засмучаным?»
  - Ага, - сказаў Брэд.
  Яна агрызнулася: «Не кажы, што ты нешта ведаеш, калі ты гэтага не ведаеш. Цяпер вы ведаеце, як выглядаць засмучаным?»
  «Не».
  «Я выглядаю засмучаным, калі ты зрабіў нешта не так і расчароўваеш мяне. Ты разумееш?"
  Ён хутка кіўнуў. Гэта ён атрымаў.
  «Добра». Яна ўсміхнулася.
  У цэнтры Мілўокі Мішэль праехала міма гатэля Harbourside Inn, потым аб'ехала квартал. Вярнуўся ў атэль. Стаянка была запоўнена напалову. Была 5 вечара. Брын Макензі не павінна была прыйсці яшчэ праз паўгадзіны.
  «Лепш працаваць».
  «Што, мама?»
  «Шшшш».
  Яна зрабіла круг яшчэ раз, потым спынілася на вуліцы, у дваццаці футах ад стаянкі. «Што мы зробім, калі жанчына заедзе, яна дзесьці там прыпаркуецца. Бачыце? . . . Добра. І тады мы з вамі абодва выходзім. Я пайду ў той бок, ззаду. Вы падыходзіце да яе і стукаеце ў бліжэйшае акно. Скажы ёй, што ты згубіўся. І спалохаўся. Яна выйдзе з машыны. Што ты ёй скажаш?»
  "Я згубіўся."
  «І?»
  «Спалоханы».
  «А як ты выглядаеш?»
   «Засмучаны».
  «Добра». Яна ўзнагародзіла яго яшчэ адной шырокай усмешкай, ускудлаціўшы яго валасы. «Потым падыдзе мама і... . . пагаворым з ёй хвіліну, потым мы абодва бяжым назад да машыны і едзем дадому і бачым Сэма. Табе падабаецца Сэм?»
  «Так, ён вясёлы».
  «Ён табе падабаецца больш, чым мама?»
  Ваганне было як гарачае жалеза па яе скуры. «Не».
  Яна адганяла рэўнасць, як магла. Час засяродзіцца.
  Мішэль вывучала мясцовасць. Зрэдку праязджалі машыны, з карчмы насупраць выходзіў пакупнік або па тратуары шпацыраваў пажылы мясцовы. Але акрамя гэтага наваколле было бязлюдна.
  «Цяпер. Цішэй. І выключыце радыё».
  Яе тэлефон загудзеў. Яна прачытала смс, нахмурылася. Гэта было ад сябра з Мілўокі. Словы былі цвярозымі. Чалавек толькі што пачуў каля дваццаці хвілін таму, што Гордан Потс быў забіты ў О-Клэр.
  Freek accd't, паведамляецца.
  Твар Мішэль напружыўся. Фігня пра аварыю. Гэта была праца Харта. Але гэта была добрая навіна для Мішэль. Ёй было няпроста быць на публіцы тут, у Мілўокі, калі Харт усё яшчэ быў на волі. Цяпер, прынамсі, яна ведала, што яго ў гэты момант няма ў горадзе.
  Бог ці лёс, усміхаючыся ёй.
  Потым адразу ж яна ўбачыла, як машына дэпартамента шэрыфа акругі Кеннеша заехала на стаянку гатэля Harborside Inn. Яе далоні пачалі пацець.
   Бог ці лёс. . .
  «Добра, Брэд». Мішэль расшпіліла замкі і выйшла. Яе сын выбраўся з таго боку. «Мама будзе там хадзіць», - прашаптала яна. «А я падыду ззаду той жанчыны. Не глядзі на мяне. Зрабі выгляд, што мяне няма. Вы гэта разумееце?»
  Ён кіўнуў.
  «Не глядзіце на мяне, калі я падыходжу да машыны. Скажы».
  «Я не буду глядзець на цябе».
  «Таму што ты на мяне паглядзіш, тая жанчына цябе забярэ і пасадзіць. Яна такая жанчына. Я так люблю цябе, што не хачу, каб гэта адбылося. Вось чаму я раблю гэта для вас. Ведаеш, на якія клопаты я іду дзеля цябе і тваёй сястры?»
  «Так».
  Яна абняла яго. «Добра, цяпер ідзі і скажы ёй, што я сказаў. І запомніце «засмучаны».
  Калі хлопчык ішоў да машыны, Мішэль, прыгнуўшыся, абмінула шэраг прыпаркаваных машын. Яна выцягнула з кішэні сваёй скураной курткі глок, новы, куплены Сэмам Ролфам замест яе любімага, сапраўды прыгожага нумара ад Нэймана Маркуса, які быў цалкам сапсаваны падчас іх прагулкі па лесе той халоднай красавіцкай ноччу.
  
  ЕХАЮЧЫ па дарозе ў Гумбальт да дома Брын Макензі, шэрыф Том Даль думаў пра гады, якія яна правяла ў дэпартаменце.
  Праца была цяжкай для яе, асабліва браць на сябе горшыя заданні, пакрыўджаных дзяцей, хатнюю гаспадарку. Таксама была жорсткай дзякуючы стаўленню сваіх калег-дэпутатаў, таму што яна была звышпаспяховай, заўсёды была. Дзяўчына ў першым шэрагу падымае руку, таму што ведала кожны адказ. Гэта нікому не падабалася.
  Але, чорт вазьмі, яна дасягнула вынікаў. Паглядзіце, што яна зрабіла ў тую ноч на возеры Мондак. Ён не ведаў іншага намесніка, які б так націскаў, як яна.
  Іншага дэпутата, які застаўся б у жывых, ён не ведаў.
  Даль памасіраваў яму гульнявую нагу.
  Ён прыпаркаваўся перад невялікім домам; усе яны былі на Кендал-роўд. Брын быў акуратным, акуратным і дагледжаным месцам. І, дзякуючы Грэму, гэта было па-чартоўску добраўпарадкавана. Шмат што адрозніваецца ад іншых тут.
  Ён выйшаў з машыны. Стаяў і пацягнуўся. Дзесьці лопнуў стык. Ён перастаў турбавацца, адкуль бяруцца такія гукі і што яны азначаюць.
  Нацягнуўшы капялюш, па звычцы, Даль павольна прайшоў праз вароты, а затым падняўся па змеепадобным тратуары, акаймаваным большай колькасцю раслін, чым ён ведаў.
   У дзвярах ён толькі імгненне вагаўся, а потым пазваніў. Прагучаў двайны перазвон.
  Дзверы адчыніліся.
  «Гэй, шэрыф».
  Там стаяў сын Брын. Здавалася, што ён вырас яшчэ на восем цаляў з таго часу, як яны былі разам у апошні раз, на каляднай вечарыне аддзела.
  «Прывітанне, Джоі». За ім, у гасцінай, Ганна Макензі рухалася да кухні з кіем. «Ганна».
  Яна асцярожна кіўнула.
  А ззаду, на кухні, Брын вымярала тэмпературу смажанага кураня, стоячы каля пліты. Ён думаў, што яна не гатавала. Ці нават ведаў як. Курыца выглядала даволі добра.
  Яна павярнулася і падняла брыво.
  «Мы атрымалі яе, Брын. Мы яе атрымалі».
  
  ЯНЫ сядзелі ў сямейным пакоі, шэрыф і намеснік.
  Халодная гарбата, ласкава прадастаўленая Ганнай, сядзела паміж імі.
  Брын сказаў: «Заняло больш часу, чым я думаў. Быў на іголках».
  Якая не стала апісваць сваю трывогу, чакаючы навін.
  Шэрыф Даль растлумачыў: «Было ўскладненне. Каманды стаялі каля дома Рольфа. Але калі яна выйшла на вуліцу, з ёй быў сын. Яна адвяла свайго хлопчыка ў Harbourside Inn.
  «Яна што ?»
  «Яна нават адправіла яго да машыны, у якой была прынада, пакуль яна рухалася ззаду, каб застрэліць цябе, ну, яе, ззаду».
  "О Божухна."
  «Тактычная каманда не хацела пераязджаць, пакуль Мішэль і дзіця былі разам. Яны баяліся, што яна выкарыстае яго ў якасці закладніка. Яны чакалі, пакуль не разышліся на стаянцы. З хлопчыкам усё добра. Ён у CPS разам са сваёй сястрой».
  Дзякуй, — ціха маліўся Брын. Дзякуй. «Яна збіралася выкарыстаць уласнае дзіця ў якасці адцягнення, а потым застрэліць мяне прама ў яго на вачах?» Брын з цяжкасцю паверыў у гэта.
  «Так выглядае».
  «Якая гісторыя хлопца?»
  «Рольф? Зараз яго дапытваюць, але, здаецца, ён быў у цемры. Калі яго арыштоўваюць за што-небудзь, гэта дрэннае меркаванне ў жанчын». У яго зазваніў мабільны тэлефон. Ён паглядзеў на ідэнтыфікатар абанента. «Лепш вазьмі гэта. S'мэр. Мы праводзім прэс-канферэнцыю з гэтай нагоды. Трэба атрымаць некаторыя нататкі».
  Ён падняўся і выйшаў на вуліцу, цвёрда накіраваўшыся да сваёй машыны.
  Брын адкінулася на канапе, гледзячы ў столь, моўчкі дзякуючы Стэнлі Манкевіцу і яго стройнаму памочніку — Джэймсу Джэйсансу, як яна даведалася — за тое, што яны прывялі яе да Мішэль Кеплер.
  Магчыма, вы шукаеце не таго, каго.
  Пасля іх сустрэчы ў рэстаране дрэннай кавы Брын вывучыў іншыя матывы забойства Эма Фельдман, у прыватнасці, тыя, якія прапанаваў Манкевіц: дзяржаўныя палітыкі-самазабойцы і кампанія Kenosha, якая вырабляе небяспечныя гібрыдныя аўтазапчасткі. Некаторыя іншыя яе выпадкі таксама. Але ні адзін з іх не атрымаўся.
  Затым яна абдумала каментарый Джэйсана і задалася пытаннем: што, калі «няправільны хто» можа азначаць не таго, хто хацеў яе забіць, а хто быў меркаванай ахвярай ?
  Як толькі Брын пачаў лічыць, што Мішэль хацела смерці Стывена Фельдмана, а не Эмы, справа стала на свае месцы. Фельдман быў супрацоўніцай гарадскога дэпартамента сацыяльнага абслугоўвання, часткай службовых функцый якога было праверка скаргаў на жорсткае абыходжанне з дзецьмі і, у крайніх выпадках, размяшчэнне ахвяр у прыёмных сем'ях.
  Успомніўшы, як маладая жанчына прымусіла замаўчаць бедную Эмі ў тую ноч у дзяржаўным парку Маркет, Брын задумаўся, ці не расследаваў ён Мішэль, імкнучыся даць ёй дзяцей.
  Не было ніякіх запісаў аб файле з удзелам каго-небудзь па імені Мішэль, але Брын успомніла, што ў той вечар у доме ля возера заплечнік Стывена быў пусты, а некалькі файлаў Эмы былі раскіданы па падлозе. Няўжо Мішэль выкінула ў камін яго файлы, у тым ліку і пра ўласных дзяцей?
  Калі яна вярнулася на возера Мондак, Брын узяла пробы попелу з каміна. Яна напалохала дзяржаўную лабараторыю ў Гардэнеры, каб яны прааналізавалі яго як мага хутчэй, і даведалася, што ён ідэнтычны попелу, які ўтвараецца пры спальванні манільскіх тэчак, выдадзеных гарадскім рабочым. Яна таксама знайшла скручаныя пераплёты стэнапракладак, якія Фельдман рабіў нататкі падчас палявых інтэрв'ю.
  У рэшце рэшт, размаўляючы са сваімі калегамі і сябрамі і праглядаючы абрыўкі нататак і журналы тэлефонных званкоў, Брын выявіў, што некаторыя суседзі бізнэсмэна па імі Сэмюэл Рольф скардзіліся на абыходжанне яго новай дзяўчыны з яе маленькімі дзецьмі.
  Сяброўку звалі Мішэль Кеплер.
  Бінга.
  Паліцыя Мілўокі ўстанавіла назіранне за домам Рольфа, але перш чым яны змаглі атрымаць ордэр на засяленне, Брыну патэлефанаваў меркаваны кіраўнік гатэля Harbourside Inn. Гэта падалося ёй падазроным, і, паклаўшы слухаўку, яна праверыла ўваходны нумар. Мабільны з перадаплатай.
  Яна была ўпэўненая, што «клерк» была Мішэль, якая падрыхтавала яе да расстрэлу.
  Том Даль патэлефанаваў у паліцыю Мілўокі, і яны сабралі тактычную групу, каб ахапіць жанчыну, як толькі яна пакіне элегантны дом Рольфа.
  Засталося толькі адно пытанне. Ці хацеў Брын арыштаваць Мішэль асабіста?
  Разгарэлася спрэчка — ах, як жа ёй гэтага хацелася. Але яна ўрэшце вырашыла не.
  Дэтэктыў з дэпартамента паліцыі Мілўокі, апрануты ў форму дэпартамента шэрыфа акругі Кеннеша, на службовай машыне дэпартамента прыехаў на сустрэчу ў Harbourside Inn.
  Брын Макензі пайшла дадому.
  Званок зноў зазвінеў — Том Дал, як правіла, — і Джоі ўпусціў шэрыфа ў дом. Ён усміхаўся калі ён стаяў у дзвярах сямейнага пакоя. «Атрымай гэта. У іх усюды рэпарцёры!» Ён засмяяўся. «Fox, CBS і я не кажу пра мясцовыя філіялы. Нават CNN. Мэру цікава, ці ўсе, хто там працуе, бландыны».
  Брын засмяяўся. «Вось як яны вырошчваюць іх у Атланце».
  Шэрыф працягнуў: «Сёння вечарам Мішэль вязуць у наш ізалятар. Я мяркую, вы захочаце ўзяць у яе інтэрв'ю».
  «Ты робіш стаўку. Але не сёння вечарам. Я казаў табе. У мяне ёсць планы».
  Такім чынам, тое, што я зараз збіраюся зрабіць, добрая ідэя ці дрэнная? . . . Навошта наогул задаваць пытанне? Усё роўна. Я ўжо прыняў рашэнне.
  Яна зрабіла ўсё неабходнае, каб злавіць забойцаў Фельдманаў; цяпер прыйшоў час пачаць нанова збіраць сваё жыццё. Ці спрабуе.
  Яна паднялася і правяла яго да ўваходных дзвярэй. Выйшаўшы на вуліцу, ён сказаў: «Дык што ж такога важнага адбываецца?»
  «Я гатую вячэру для Ганны і Джоі. А потым мы глядзім American Idol. »
  Даль засмяяўся. «Гэта паўтор. Я магу сказаць, хто выйграе».
  «Ноч, Том. Да сустрэчы ў офісе яркім і рана».
  
  У 9 Раніцай у навальнічную пятніцу Мішэль Элісан Кеплер сядзела ў адным з двух пакояў для допытаў у офісе шэрыфа акругі Кеннеша. Першапачаткова ў памяшканнях для захоўвання былі пазбаўлены паліц і скрынь і застаўлены сталамі з ДВП і пластыкавымі крэсламі, а таксама відэамагнітафонам Sony ад Best Buy. Адзін з намеснікаў усталяваў люстэрка, якое купіў у Home Depot, але гэта было толькі для эфекту. Любы дасведчаны злачынца мог бачыць, што гэта не двухбакова. Але ў акрузе Кеннеша выцісканне капеек было часткай праваахоўных органаў.
  Без пісталета, узброеная толькі ручкай і паперай, Брын села насупраць Мішэль. Яна паглядзела на жанчыну, якая так бязлітасна хлусіла ёй. Але Брын быў дзіўна спакойны. Безумоўна, яна адчула нейкую здраду ў выніку падману, падумаўшы, што ў тую ноч яны выжылі, потым сталі саюзнікамі і, нарэшце, сябрамі.
  Але Крыстэн Брын Макензі, вядома, была паліцыянтам. Яна прывыкла, што ёй хлусяць. Тут у яе была мэта, інфармацыя, якую трэба было сабраць, і час брацца за працу.
  Мішэль, як заўсёды ўпэўнена, спытала: «Дзе мае сын і дачка?»
  «Пра іх добра клапоцяцца».
  «Брын, калі ласка. . . Я ім патрэбны. Без мяне яны звар'яцеюць. Сапраўды, гэта праблема».
   «Вы адвезлі свайго сына ў Мілўокі, каб дапамагчы мяне забіць?» Голас Брына не мог схаваць здзіўлення.
  Твар Мішэль расквітнеў ад жаху. "Не не. Мы якраз збіраліся з табой пагаварыць. Я хацеў папрасіць прабачэння».
  «Яму сем. І вы ўзялі яго з сабой. Са стрэльбай».
  «Гэта для абароны. Мілўокі - небяспечны горад. У мяне ёсць дазвол, але я яго згубіў».
  Брын кіўнула, яе твар быў нейтральным. "Добра."
  «Ці магу я ўбачыць Брэда? Яму без мяне няшчасна. Ён мог захварэць. Ён атрымаў у спадчыну мой нізкі ўзровень цукру ў крыві».
  «А яго не ўсынавілі?»
  Мішэль міргнуў вачыма. Потым сказаў: «Я яму патрэбны».
  «Пра яго добра даглядаюць. Ён у парадку. . . . Цяпер вы арыштаваны за забойства, замах на забойства і напад. Вас паінфармавалі аб вашых правах. Вы можаце адмовіцца ад гэтага інтэрв'ю ў любы час і пагаварыць з адвакатам. Вы разумееце, што я кажу?»
  Мішэль зірнула на чырвонае святло на відэарэгістратары і сказала: «Так».
  «Вы хочаце, каб прысутнічаў адвакат?»
  «Не, я пагавару з табой, Брын». Яна засмяялася. «Пасля ўсяго, што мы перажылі. . . чаму, мы сёстры, ты гэтага не адчуваеш? Я з вамі падзяліўся, вы расказалі пра свае праблемы дома». Яна зірнула на камеру са спагадлівым моршчам. «Ваш сын, ваш муж. . . . Мы як роднасныя душы. Гэта даволі рэдкая з'ява, Брын. Сапраўды».
  «Значыць, вы адмаўляецеся ад права на адваката?»
  «Безумоўна. Гэта ўсё непаразуменне. Я магу ўсё растлумачыць». Яе голас быў мяккім, адлюстроўваючы цяжар несправядлівасці, якая напаткала яе.
  «А цяпер, чаму мы тут», - пачаў Брын. «Мы хацелі б а заяву ад вас, якая кажа праўду пра тое, што адбылося ў тую ноч. Табе, тваёй сям'і будзе значна лягчэй...
  «Што з маёй сям'ёй?» - агрызнулася яна. «Вы не размаўлялі з імі, так? Мае бацькі?"
  «Так».
  «Вы не мелі на гэта права». Потым яна супакоілася і пакрыўджана ўсміхнулася. «Чаму вы гэта зрабілі? Яны ненавідзяць мяне. Яны хлусілі табе, што б ні казалі. Яны мне зайздросцяць. Я быў адзін з першага дня. Я зрабіў поспех у сваім жыцці. Яны няўдачнікі».
  Даследаванне Брын паказала, што гэта была жанчына, паходжанне якой выглядала нармальным і стабільным, але асоба якой не была. Яна вырасла ў сям'і сярэдняга класа ў Мэдысане, штат Вісконсін. Яшчэ жылі яе бацькі, маці пяцьдзесят сем, бацька на дзесяць гадоў старэйшы. Па іх словах, яны вельмі стараліся, але развялі рукі над тым, што маці Мішэль назвала «помслівай дробяззю». Яе бацька назваў яе «небяспечнай».
  Пара, у жаху ад таго, у чым абвінавацілі іх дачку, хоць і не зусім здзіўленая, патлумачыла, як Мішэль зрабіла кар'еру, пераскокваючы ад мужчыны да мужчыны — а ў двух выпадках і жанчыну — жывучы з іх, а потым увязваючы бойкі і палохаючы да чорта з яе палюбоўнікаў з яе раз'юшанымі, помслівымі паводзінамі; у канчатковым выніку яны былі ўдзячныя бачыць яе сыход. Тады яна наткнецца на кагосьці іншага, але толькі ў тым выпадку, калі ў яе будзе гэты нехта загадзя. Яе двойчы арыштоўвалі за напад — за напад на хлопцаў, якія яе кінулі. Яна сачыла за некалькімі мужчынамі і мела тры меры стрымання.
   Цяпер Мішэль сказала: «Вы не можаце давяраць нічому, што кажа мая сям'я. Ведаеце, я падвяргаўся гвалту».
  «Пра гэта няма запісаў».
  «Як будзе запіс? Ты думаеш, мой бацька прызнаўся б у гэтым? А маю скаргу выкінулі. Мой бацька і начальнік мясцовай паліцыі, яны былі ў гэтым разам. Усё, што я мог зрабіць, гэта ўцячы. Давялося самому раіцца. Мне было цяжка, так цяжка. Мне ніхто ніколі не дапамагаў».
  «Будзе лягчэй, — працягваў Брын, адхіляючы рыдальны аповед жанчыны, — калі вы будзеце супрацоўнічаць. Ёсць яшчэ некалькі рэчаў, якія мы хацелі б ведаць ".
  «Я не збіралася рабіць табе балюча», - скуголіла яна. «Я проста хацеў пагаварыць».
  «Вы выдавалі сябе за служачага гатэля. Вы змянілі свой голас на іспанамоўны.
  «Таму што вы б не зразумелі. Мяне ніхто не разумее. На маім месцы хто-небудзь арыштаваў бы мяне, і ў мяне б ніколі не было магчымасці патлумачыць. Мне трэба, каб ты зразумеў, Брын. Для мяне гэта важна».
  «У цябе была зброя».
  «Тыя мужчыны ў хаце. . . мяне спрабавалі забіць! Мне было страшна. Раней я быў ахвярай нападаў. Мой бацька, пара хлопцаў. У мяне падпіска аб нявыезьдзе».
  Яна падала скаргі супраць некалькіх палюбоўнікаў за хатні гвалт, але суддзі адхілілі іх, калі паліцыя вызначыла, што мужчыны маюць цвёрдае алібі, і прыйшла да высновы, што Мішэль падала на злосць.
  «На вас ёсць тры загады . »
  Яна ўсміхнулася. «Так працуе сістэма. Яны вераць крыўдзіцелю. Ахвярам не вераць».
   «Давайце пагаворым пра ноч семнаццатага красавіка».
  «О, я магу гэта растлумачыць».
  «Ідзі наперад».
  «У мяне была запланавана сустрэча са Стывенам Фельдманам, супрацоўнікам справы. Я падазраваў, што адзін з настаўнікаў гвалтаваў Брэда».
  "Добра. Пра гэта дзесьці паведамлялася?»
  «Вось з гэтай нагоды я і збіраўся сустрэцца са спадаром Фельдманам. Я ўзяў перапынак на працы і пайшоў да яго, але ўзнікла праблема з аўтобусамі, і пакуль я дабраўся да яго ў офіс, ён сышоў на ноч. Я ведаў, што гэта важна, і даведаўся, што ён едзе да сябе на возеры Мондак. Ён сказаў мне прыйсці да яго ў любы час, каб пагаварыць пра Брэда. Ён даў мне свой адрас. Таму я папрасіў Харта, майго знаёмага хлопца, падвезці мяне туды. Гэта была мая памылка». Яна пахітала галавой.
  «Як яго поўнае імя?»
  «Вось і ўсё. Ён карыстаецца толькі Хартам. Ва ўсякім разе, ён узяў з сабой свайго сябра, Комптана Льюіса. Агідны . . . валавы. Я павінен быў сказаць "не" адразу. Але я вельмі хацеў убачыць Стыва. Так мы ўсе разам пад'ехалі да хаты. Я збіраўся пагаварыць са Стывенам, а потым мы збіраліся сысці. Але калі мы пад'язджаем туды, яны пачынаюць станавіцца ўсё больш дзіўнымі. Яны кажуць: «Б'юся аб заклад, што ў гэтых дамах ёсць добрае дзярмо». І: «Тут павінны быць багатыя людзі». У наступны момант, калі я ведаю, яны бачаць Mercedes і дастаюць зброю, а я кажу: «Чорт, не». Заходзяць унутр і пачынаюць страляць. Я паспрабаваў іх спыніць. Я схапіў гэты пісталет...
  «Той кампактны глок, які ў вас ёсць, быў скрадзены са зброевай выставы за паўмілі ад месца, дзе вы жылі з Сэмам Ролфам».
   «Гэта быў іх пісталет!» Мішэль падняла рукі да твару, плачучы ці робячы выгляд.
  «Жадаеце кавы? Газіроўку?»
  Некалькі крекеры для вашага нізкага ўзроўню цукру ў крыві. . . як тыя, каго вы раскідалі, каб павесці за намі Харта і яго партнёра? Брын захаваў абсалютна нейтральны твар.
  Мішэль падняла вочы. Вочы чырвоныя, твар сухі. Гэта нагадала Брын пра тое, як яна выглядала большую частку той красавіцкай ночы.
  Я актрыса. . . .
  Брат, на што я купіўся.
  Мішэль працягнула: «Я была спустошана. Я не мог дыхаць, я адчуваў сябе так жудасна. Вось гэта была мая віна. Я прывёў тых людзей туды. Я не магу сказаць вам, як дрэнна мне было. . . . Я запанікаваў. Вядома, я крыху схлусіў. Але хто б не стаў? Мне было страшна. І тады я бачу цябе ў пустыні. Вядома, у мяне быў пісталет. Але я не ведаў, хто ты. Можа быць, вы былі з імі. На табе была форма. Але вы маглі быць часткай гэтага. Я не ведаў, што адбываецца. Я проста спалохаўся. Давялося схлусіць. Маё жыццё заўсёды было пра выжыванне.
  «І што мне горш за ўсё, я не мог паверыць, што зрабіў гэта: у вашым доме. У мяне была прыступ панікі. Мне было так страшна. . . . Гэта быў посттраўматычны стрэс. Я заўсёды гэтым пакутаваў. Я думаў, што Харт быў у хаце. Ты мяне напалохаў. Пісталет стрэліў. Гэта быў няшчасны выпадак! Я буду жыць з гэтым вечна. Раніш сваю маці выпадкова».
  Брын скрыжаваўшы ногі, паглядзела на бязрадасную прыгожую жанчыну, вочы якой напоўніліся слязьмі.
  Спектакль на прэміі "Оскар". . .
  «Доказы і сведкі кажуць крыху пра іншае гісторыя, Мішэль. І яна расказала жанчыне аб тым, як яны даведаліся яе асобу і што яны ведалі пра яе план. Балістыка, попел у каміне, тэлефонныя запісы Стывена Фельдмана, паведамленні аб гвалце над яе дзецьмі.
  «Я сам размаўляў з сацыяльнай службай, Мішэль. Кіраўнік Стывена Фельдмана. І сведкам, і настаўніку твайго сына. У Брэда рэгулярна з'яўляліся сінякі на руках і нагах. У вашай дачкі, Торы, таксама былі адзнакі».
  «О, у іх аварыя ці дзве. Вы вязеце дзіця ў аддзяленне хуткай медыцынскай дапамогі і адразу становіцеся бацькам-крыўдзіцелем. Я яго ніколі не біў. . . . Ой, які гэта паліткарэктны свет», — адрэзвала яна. «Кожны пхае сваіх дзяцей. Ці не?»
  «Не».
  "Ну, вы павінны." Яна жорстка ўсміхалася. «Магчыма, у вас не будзе такіх праблем з Джоі, як вы мне казалі. І вы дазволілі яму сысці з рук. Майго сына не зб'е машына і не зламае шыю на скейтбордзе. . . . Дзецям патрэбны кірунак. Яны не паважаюць цябе, калі ты не цвёрды. І яны хочуць паважаць сваіх бацькоў».
  Цяпер Брын сказала: «Мішэль, дазволь мне прайсціся па справе, якую мы завялі супраць цябе». Яна адгрымела рэзюмэ паказанняў экспертаў, паказанняў сведак і доказаў судовай экспертызы. Гэта было ашаламляльна.
  Жанчына пачала плакаць. "Гэта не мая віна! Гэта не так!»
  Брын працягнуў руку і выключыў камеру.
  Жанчына насцярожана падняла вочы. Яна выцерла вочы.
  - Мішэль, - ціха сказала Брын, - сітуацыя такая. Вы чулі справу супраць вас. Вас засудзяць. У гэтым ніхто не сумняваецца. Калі не будзеш супрацоўнічаць, то пойдзеш у камеру дзесяць на чатыры, у адзіночную камеру, назаўжды. Але калі вы супрацоўнічаеце, вы не патрапіце ў супертурму, магчыма, пойдзеце ў турму сярэдняга рэжыму. У вас можа быць шанец убачыць жыццё на вуліцы, перш чым вы станеце занадта старым, каб ацаніць гэта».
  «Ці магу я бачыць сваіх дзяцей? Я пагаджуся, калі змагу пабачыцца з дзецьмі».
  - Не, - цвёрда сказаў Брын. «Гэта не ў іх інтарэсах».
  Гэта на імгненне занепакоіла Мішэль, але потым яна радасна спытала: «У лепшую камеру? Я атрымаю лепшую камеру?»
  «Так».
  «І ўсё, што мне трэба зрабіць, гэта прызнацца?»
  "Ну, гэта частка справы", - адказаў Брын, пакуль Мішэль глядзела на тое месца на камеры, дзе было бліскучае чырвонае вока.
  
  БРЫН МАКЕНЗІ СЯДЗЕЎ у сталовай дэпартамента шэрыфа акругі Кенеша насупраць Тома Даля, які чытаў стэнаграму інтэрв'ю. Крэслы былі маленькія, амаль як крэслы ў школе Джоі. Цела Даля значна навісала над ім. Брын не зрабіў. Яе праблемай быў жывот, а не сцёгны.
  Брын праглядала свае перавернутыя нататкі і стэнаграму.
  Даль здзівіў яе, пляснуўшы стэнаграму і падняўшы галаву. «Ну, ты атрымаў сабе прызнанне. Добрая праца. І не будзе каштаваць нам шмат з пункту гледжання прашэння. Яна пойдзе ў Сэнфард? Сярэдняя секунда?»
  «Аднак без адпачынкаў. Дзяцей яна бачыць толькі тады, калі сацыяльная супрацоўніца дае згоду».
  «І мінімум дваццаць пяць, без умоўна-датэрміновага вызвалення».
  Даль з'еў макароны. «Ты не галодны?»
  «Не».
  «Што з Хартам? Яна што-небудзь гаворыць пра яго?»
  «Наўрад ці слова».
  «Магчыма, ён проста сышоў».
  Яна засмяялася. «Я не думаю, што такія людзі, як ён, так робяць. Яны могуць схавацца на некаторы час, але яны не накіроўваюцца з планеты, як у "Зорных войнах". »
  «Гэта быў Зорны шлях. Тэлеперадача. Раней вашага часу.
  Брын сказаў: «Шкада, што ён не можа. Хто-небудзь лепш знойдзе яго хутчэй, ФБР, паліцыя Мінеапаліса ці яшчэ хто. Дзеля яго самога».
  «Чаму гэта?»
  «Відаць, ён у некалькіх спісах. Ён зрабіў працу для многіх людзей, якія не жадаюць, каб яго злавілі — прафесійныя напады і рабаванні, вымагальніцтва. Цяпер ходзяць чуткі, што яго могуць зацягнуць за рэч на возеры Мондак, яны баяцца, што ён перакуліцца. І сям'я Комптана Льюіса таксама не вельмі задаволеная тым, што здарылася з іх роднымі».
  Даль зірнуў на яе запісы. Яна вывучала яго дзіцячую скуру. Ягоны твар выглядае маладзейшым за мой, нават за вылікам зламанай сківіцы і агнястрэльнай раны.
  Дзе ў жыцці справядлівасць?
  «Навошта такому прафесіяналу, як Харт, увязвацца ў нешта такая маленькая, з жанчынай Кеплера?» — спытаў Даль. «Грошы? Сэкс? Гэтая жанчына не была непрыгожай».
  «Вы так не думаеце?»
  Шэрыф засмяяўся.
  Брын сказаў: «Не думаю, што ні адно з іх не паўплывала б на яго. Вы хочаце маё меркаванне? Яму было сумна».
  «Сумна?»
  «Ён быў паміж працамі. Гэта прыйшло разам. Ён хацеў паспяшацца».
  Даль кіўнуў і не ўсміхаўся, калі сказаў: «Ты», драматычна паказваючы на яе пальцам.
  Яна міргнула вачыма. «Я?»
  "Проста як ты." Шэрыф абвёў рукой аддзел. «Ну, вы робіце гэта не зусім дзеля грошай. Табе падабаецца хваляванне, ці не так?»
  «Я раблю гэта, таму што люблю свайго боса».
  «Хе. Так што далей? Я мяркую, што вы збіраецеся за Хартам. Мне трэба прасіць абласнога начальніка аб павелічэнні бюджэту?»
  "Не. Я пакідаю ўсю гэтую справу дзяржаўнай паліцыі, каб сачыць за гэтым».
  Даль спыніў масаж. "Ты?"
  «У нас тут дастаткова ўсяго».
  «Я правільна чую?»
  «Яны знойдуць Харта, я буду браць у яго інтэрв'ю. Але я зрабіў сваю справу. Ва ўсялякім разе, вам патрэбны нехта на зямлі на тэрыторыі злачынца. Справы вырашаюць мясцовыя кантакты».
  «Вы проста хацелі гэта сказаць. «На зямлі». Добра, адпраўце ўсё дзяржаўным хлопцам. Вы ўпэўнены ў гэтым?»
   "Я."
  Дэпутат прасунуў галаву ў сталовую. «Гэй, Брын. Прабачце, што патурбаваў ваш абед».
  «Так?»
  «Мы толькі што прывялі таго хлопца, таго, што бадзяецца па школах. Вы хочаце пагаварыць з ім? Вы сказалі, што зрабілі».
  «Вядома. За што вы яго ўзялі?»
  «Fly быў адменены».
  «Ён адмаўляецца ад сваіх правоў?»
  «Так. Яму ёсць тлумачэнне».
  Даль рагатаў. «Канечне, у яго ёсць тлумачэнне - ён пракляты вычварэнец».
  Брын сказаў яму: «Я зараз прыйду».
  
  ВЫСОКІ МУЖЧЫНА з шырокімі плячыма і круглай стрыжкай стаяў на лесвіцы, прыхінуўшыся да старога, але дагледжанага каланіяльнага дома ў прыгожым раёне на поўдзень ад Гумбальта. Была ясная, прахалодная суботняя раніца, і падобныя задачы выконваліся ў тысячах і тысячах дамоў па ўсёй краіне.
  Мужчына фарбаваў аканіцы ў цёмна-зялёны колер. Пацешна, падумала Брын, але за дзесяць гадоў жыцця тут яна заўсёды думала, што зялёны будзе прыемным колерам для аздаблення, але ніколі не задавалася пытаннем, чаму. Цяпер яна зразумела. Хата стаяла на фоне зялёнай сасны лес, яркі прыклад слова «вечназялёны». Яна бачыла дрэвы кожны дзень, але ніколі не ведала пра іх.
  Зірнуўшы праз плячо на набліжэнне «Камры», ён завагаўся, захоплены на сярэдзіне мазка, а потым павольна спусціўся з лесвіцы. Ён паставіў вядро з фарбай на працоўны стол, які паставіў, і загарнуў пэндзаль у пластык, каб латексная эмаль не высыхала на шчацінні. Кіт Маршал заўсёды быў педантычным.
  Брын затармазіў і спыніўся перад гаражом. Джоі вылез і схапіў свой чамадан з задняга сядзення.
  «Прывітанне, тата!»
  Кіт абняў свайго сына, які цярпеў гэты жэст і кінуўся ў дом. «Бывай, мама!»
  «Я забяру цябе пасля школы ў панядзелак!»
  «Не забудзь печыва!»
  Яе былы муж хацеў нешта сказаць, але, здаецца, забыўся, што гэта было, калі Брын заглушыла рухавік і вылезла. За апошнія два гады яна ніколі не праводзіла тут больш за шэсцьдзесят секунд, калі падвозіла Джоі да яго бацькі.
  "Прывітанне", сказала яна.
  Кіт кіўнуў. Яго валасы былі пакрытыя сівізной, але за апошнія дзесяць гадоў ён не набраў ні фунта. Які метабалізм быў у таго чалавека. Ну і спорт таксама быў.
  Ён падышоў да яе, коратка абняў. Не занадта жорсткі, не занадта мяккі. І яна нагадала пра яго добры бок, якога было шмат. Каўбоем ён быў, вядома, але ў класічным разуменні на кінагероя не падобны бедны Эрык Манс, чыя ідэя паліцыі была не ўпэўненасцю і цішынёй, а абсталяваннем і драмай.
  «Такім чынам. Як справы?» — спытала яна.
  "Нядрэнна. Заняты. Табе што-небудзь прынесці?»
  Яна пахітала галавой. Паглядзеў на бок дома. «Добры колер».
  «Быў распродаж у Home Depot».
  «Што вы двое робіце ў гэтыя выхадныя?»
  «Рыбалка. Тады мы пойдзем на шашлыкі Боглз сёння вечарам. Джоуі падабаецца Клей.
  «Ён добры хлопчык».
  «Так, ён. У яго бацькі ёсць рыштунак для лакросса. Мы паспрабуем».
  «Ці ёсць від спорту, які хлопчык не любіць?» Брын усміхнуўся. «Ты таксама гуляеш?»
  «Падумаў, што магу паспрабаваць».
  «Я зноў еду».
  "Вы?"
  «Калі змагу. Раз на тыдзень ці каля таго».
  Яны з Кітам некалькі разоў хадзілі ў суседнюю стайню. Аднак ён не быў прыроджаным наезнікам.
  «Я ўзяў Джоі ў мінулы раз. Ён быў добры. Ненавідзіць шлем».
  «Гэта Джоі. Я паклапачуся, каб ён надзеў яго — і шчыток для твару — на лакроссе. Затым Кіт адвёў вочы. «Мы, двое хлопчыкаў, паедзем самі».
  Пасля столькіх гадоў разводу і пахавання мінулага, калі не зусім пылу, Кіт усё яшчэ выглядаў вінаватым у спатканнях. Яна знайшла гэта забаўным. І абаяльны.
  «Як там дзяржаўная паліцыя?»
  «Той самы стары. Я чуў, што яны схапілі тую жанчыну. Той, каго вы выратавалі ў тую ноч».
   Той, каго я выратаваў. . . «Гэта адзін са спосабаў сказаць. Яна прыняла прашэнне».
  «Ці было гэта так дрэнна, як хадзілі чуткі?»
  Як толькі ён даведаўся аб падзеях на возеры Мондак, Кіт патэлефанаваў, каб даведацца, ці ўсё ў парадку з Брын. Грэм адказаў, пакуль яе не было, і хаця мужчыны заўсёды былі ветлівыя адзін да аднаго, Кіт працягваў размову каротка, задаволены тым, што яна ў бяспецы. Астатнюю інфармацыю ён мог бы атрымаць з навін або кантактаў у праваахоўных органах.
  Калі яны прытуліліся да парэнчаў ганка, яна расказала яму падрабязнасці. Прынамсі некаторыя з іх. Ён падняў брыво. Больш за ўсё яго цікавіла, як ні дзіўна, не гульня зброі, бола ці дзіда, а компас. «Вы зрабілі гэта?»
  «Так».
  Ён усміхнуўся адной са сваіх рэдкіх усмешак і хацеў даведацца падрабязнасці.
  Нейкі час панавала цішыня, цяжкая і гарачая. Калі стала відавочна, што яна не збіраецца садзіцца ў машыну і не з'язджае, як звычайна, Кіт сказаў: «Я паставіў новую калоду».
  «Джоі сказаў мне».
  «Хочаш убачыць?»
  «Вядома».
  Ён павёў яе ў заднюю частку дома.
  
  У АПОШНІЯ ВЫХОДНЫЯ мая Харт зайшоў у карчму ў Старым горадзе ў Чыкага, недалёка ад Норт-авеню, на Уэлс. Наваколле адрознівалася ад таго, калі ён толькі пераехаў сюды, у сямідзесятых. Больш бяспечна, але нашмат менш атмасферна. Прафесіяналы выцеснілі старажылаў, гатэльнікаў, народных спевакоў і джазавых музыкаў, п'яніц і прастытутак. Шыкоўныя вінныя і сырныя крамы і арганічныя прадукты прыйшлі на змену IGA і крамам пакетаў. Вялікага фолк-клуба «Граф Олд-Таун» ужо не было, хоць камедыйная пляцоўка «Другі горад» усё яшчэ была тут і, верагодна, застанецца назаўжды.
  Бар, у які цяпер заходзіў Харт, быў народжаны пасля эпохі фолку, але ўсё яшчэ быў антыкварным і адносіўся да захаплення дыскатэкай. Было толькі што за дзве трыццаць, суботні дзень, і ўнутры было пяць чалавек, трое ў бары з адным зэдлікам паміж імі. Пратакол сярод выпіваючых незнаёмцаў. Астатнія двое сядзелі за сталом, пара гадоў шасцідзесяці. Жонка насіла чырвоны капялюш з палямі і не мела пярэдняга зуба.
  Жывучы пад зямлёй паўтара месяца, Харт стаў адзінокім для свайго раёна і свайго горада. Ён таксама сумаваў па працы. Але цяпер, калі Мішэль Кеплер была ў турме і яго кантакты сказалі яму, што яна адмовілася ад спробаў яго забіць, яму было зручна ўсплываць і атрымліваць назад да свайго жыцця. Відаць, на яго шок, яна не зацямніла яго падчас допытаў.
  Харт цяжка апусціўся на зэдлік.
  «Божа мой, Тэры Харт!» Круглатвары бармэн паціснуў яму руку. «Прайшоў месяц нядзель, як ты тут».
  «Пайшоў на працу».
  «Дзе? Чаго ты хочаш?"
  «Смірны і грэйпфрут. І гамбургер, сярэдні. Без бульбы фры».
  «Вы зразумелі. Дык дзе?»
  «Новая Англія. Затым некаторы час у Фларыдзе ".
  Бармэн дастаў напой і аднёс квадрат тлуста-зялёнай паперы з замовай Харта да акна ў кухню, павесіў яго і пазваніў. З'явілася цёмна-карычневая рука, схапіла паперку і знікла. Бармэн вярнуўся.
  «Фларыда. Апошні раз быў, мы з жонкай хадзілі, цэлы дзень сядзелі на палубе. Не хадзіў на пляж да апошняга дня. Калода мне больш спадабалася. Мы хадзілі шмат есці. Краб. Люблю гэтых крабаў. Дзе ты быў?"
  «Нейкае месца. Ведаеце, каля Маямі».
  «Нас таксама. Маямі Біч. Ты не вельмі загарэў, Тэры.
  «Ніколі не рабі гэтага. Нядобра для вас». Ён асушыў лікёр.
  «Ты маеш рацыю».
  «Я буду мець яшчэ адзін». Ён падсунуў шклянку ў бок бармэна. Агледзеў месца. Ён адпіў новы напой. Гэта было моцна. Днём ліўні былі вялікія. Праз некалькі хвілін зноў зазваніў званок і з'явіўся яго гамбургер. Ён павольна з'еў частку. «Такім чынам, Бэн, у горадзе ўсё добра?»
  «Так, я мяркую».
  «Хто-небудзь заходзіў сюды і пытаўся пра мяне?»
  «Ха».
  «Што, га?»
  «Як рэпліка з нейкага фільма. Джэймс Гарнер. Або які дэтэктыў, разумееш. ПІ».
  Харт усміхнуўся і адпіў свой напой. Потым еў яшчэ, левай рукой. Гэтую руку, прастрэленую, ён выкарыстоўваў для ўсяго, што мог. Цягліца атрафавалася, але вярталася. Як раз у той дзень ён скончыў сталёвую вату з патройным нулем на скрынцы, якую запусціў у Вісконсіне, выкарыстоўваючы большую частку працы левай рукой. Гэта было сапраўды прыгожа; ён ганарыўся гэтым.
  Бармэн сказаў: «Ніхто, пакуль я быў тут. Кагосьці чакаеш?»
  «Я ніколі не ведаю, чаго чакаць». Усмешка. «Як гэта для лініі PI?»
  «Ты пастрыгся».
  Гэта было значна карацей. Аздабленне бізнесмена.
  «Выглядае добра».
  Харт буркнуў.
  Мужчына пайшоў напіваць чужога. Харт думаў: калі людзі п'юць спіртное на працягу дня, то звычайна гэта гарэлка. І ўперамешку з чымсьці іншым. Кісла-салодкі. Днём марціні ніхто не п'е. Чаму гэта?
  Яму было цікава, ці абедае ў гэты момант Брын Макензі. Ці яна наогул? Ці яна чакала абеду, сямейнага абеду?
   Што нагадала яго пра мужа. Грэм Бойд.
  Харт пацікавіўся, ці гаварылі яны пра тое, каб зноў сабрацца. Ён сумняваўся. Дом Грэма, добры таунхаус прыкладна ў чатырох мілях ад дома Брын, не выглядаў вельмі часовым. Не так, як у кватэры Харта, калі ён расстаўся з жонкай. Ён толькі што разбіўся і месяцамі не паспяваў паправіць гэтае месца. Ён успомніў, як быў з Брын у тым фургоне, побач з кемперам для метамфетаміна. Ён ніколі не адказваў на яе пытанне, няяўнае, калі яна зірнула на яго руку: ты жанаты? Ніколі не адказваў наўпрост. Адчуваў сябе дрэнна, у смешным сэнсе.
  Няма хлусні паміж намі . . .
  Бармэн нешта сказаў.
  "Што?"
  «Гэта нармальна, Тэры? Зроблена правільна?»
  «Так, дзякуй».
  «Няма праблем».
  ESPN быў на трубе. Спартыўныя моманты. Харт скончыў свой абед.
  Бармэн сабраў талерку і сталовае срэбра. «Такім чынам, ты бачышся з кім-небудзь, Тэры?» - спытаў ён, заводзячы бармэнскую гутарку.
  Гледзячы на тэлевізар, Харт сказаў: «Так, я быў». Здзіўляючы сябе.
  «Няма лайна. Сусветная арганізацыя па ахове здароўя?"
  «Гэтая жанчына, якую я сустрэў у красавіку». Ён не ведаў, чаму ён гэта гаворыць. Ён меркаваў, што гэта прымушае яго адчуваць сябе добра.
  «Прывядзіце яе сюды калі-небудзь».
   «Ах, здаецца, мы расстаемся».
  «Як так?»
  «Яна тут не жыве».
  Бармэн скрывіўся. «Так, я чую гэта. Доўгая дыстанцыя. Я быў у рэзерве, і мы з Элі былі разлучаныя на шэсць месяцаў. Гэта было цяжка. Мы толькі пачалі выходзіць. І ёбаны губернатар мяне выклікае. Калі ты жанаты, гэта адна справа, ты можаш быць далёка. Але проста выходзіць з кімсьці. . . гэта адстой, каб ездзіць ".
  «Вядома».
  «Дзе яна?»
  «Вісконсін».
  Бармэн зрабіў паўзу, адчуўшы жарт. "Сапраўды?"
  Ківок.
  «Я маю на ўвазе, што мы не гаворым пра Лос-Анджэлесе ці Самоа, Тэры».
  «Ёсць і іншыя праблемы».
  «Мужчына і жанчына, заўсёды ёсць іншыя праблемы».
  Харт думаў: "Чаму так шмат бармэнаў гавораць так, быццам гэта апошняе слова па тэме?"
  «Мы як Рамэа і Джульета».
  Бармэн панізіў голас. Ён зразумеў. «Яна габрэйка, га?»
  Харт засмяяўся. «Не. Не рэлігія. Гэта больш яе праца».
  «Яна занадта занятая, так? Ніколі не трапляе дадому? Вы спытаеце мяне, гэта лухта. Жанчыны павінны заставацца дома. Я не кажу, што пасля таго, як дзеці вырастуць, яна не можа вярнуцца на няпоўны працоўны дзень. Але гэта так, як задумана Богам».
  - Так, - сказаў Харт, думаючы, як на гэта адрэагуе Брын Макензі.
   «Дык гэта ўсё паміж вамі?»
  У грудзях калацілася. «Напэўна. Так».
  Бармэн адвёў позірк, нібы ўбачыў у вачах Харта нешта трывожнае — ці то страшнае, ці то сумнае. Харт задумаўся, які. «Ну, ты сустрэнеш каго-небудзь яшчэ, Тэры». Мужчына падняў газіроўку, у якую «выпадкова» вылілася трохі рому.
  Харт прапанаваў свой уласны бармэн: «Так ці інакш, жыццё працягваецца, ці не так?»
  «Я—»
  «Няма адказу, Бэн. Я проста размаўляю». Харт усміхнуўся. «Трэба скончыць пакаваць рэчы. Якая тут шкода?»
  Бармэн падлічыў. Харт заплаціў. «Калі хто-небудзь будзе пытацца пра мяне, дайце мне ведаць. Вось лічба».
  Ён занатаваў перадаплачаны мабільны, які выкарыстоўваў толькі для галасавой пошты.
  Паклаўшы ў кішэню чаявыя ў дваццаць долараў, Бэн сказаў: «ІП, га?»
  Харт зноў усміхнуўся. Ён агледзеў месца, а потым накіраваўся.
  Дзверы лёгка зачыніліся за ім, калі ён ступіў на тратуар, у бліскучае майскае неба. Вецер звычайна не дзьмуў з возера Мічыган, але Харту здалося, што ён адчувае пах спелай вады на прахалодным ветрыку.
  Ён надзеў сонцаахоўныя акуляры, успамінаючы тую красавіцкую ноч, думаючы пра адсутнасць святла ў дзяржаўным парку Маркет. Там ён даведаўся, што адзінай цемры не існуе. Іх былі сотні розныя адценні — і фактуры, і формы таксама. Шэрых і чорных не было нават слоў, каб апісаць. Цемра такая ж багатая, як пароды лесу, і з такой жа колькасцю розных зерняў. Ён меркаваў, што калі...
  Першая куля трапіла яму ў спіну, высока і справа. Ён выйшаў, апырскаўшы яго шчаку крывёю і тканінай. Ён задыхаўся, больш здзіўлены, чым балюча, і паглядзеў уніз на беспарадак раны ў сваіх грудзях. Другі ўвайшоў у патыліцу. Трэці праплыў над ім у цалях, калі ён упаў, і наўскос трэснуў у акно карчмы. Шкло пачало каскадам падаць на зямлю.
  Кульгаючы, Харт моцна, але бясшумна сутыкнуўся з тратуарам. Вакол яго цяклі аскепкі вокнаў. Адна з большых прасцін ледзь не адрэзала яму вуха. Іншы прарэзаў яму шыю, і кроў пацякла сур'ёзна.
  
  "РАНІЦА", - СКАЗАЎ ТОМ ДАЛ.
  Ён стаяў у кабінцы Брына, трымаючы ў адной руцэ кубак кавы і два пончыкі ў другой. Іх прынесла Шэрыл з прыёмнай. Памянялі дзяжурства. Кожны панядзелак нехта прыносіў выпечку. Магчыма, каб пазбавіцца ад вяртання на працу. Ці, можа быць, гэта была адна з тых традыцый, якія пачаліся без прычыны і працягваліся, таму што не было прычыны спыняць яе.
   Яна кіўнула.
  «Як прайшлі выходныя?» - спытаў шэрыф.
  - Добра, - сказала яна. «Джоі быў са сваім бацькам. Мы з мамай сустрэліся з Рытай і Меган на бранч пасля царквы. Мы пайшлі ў Брайтан».
  «Шведскі стол?»
  «Так».
  «Яны добра раскідваюць там», — пачціва сказаў Даль.
  «Было прыемна».
  «Таксама той, што ў Marriott. У іх лядовая статуя лебедзь. Трэба прыехаць рана. За дзве качкі растае».
  "Я буду мець гэта на ўвазе", - сказаў Брын. «Вы, хлопцы, робіце што-небудзь цікавае?»
  «Не вельмі. Сваты над. Той яе бацька. . . чалавек худы, як твой аловак. З'еў тры порцыі курыцы, і перш чым мы скончылі, ён акунуў свой хлеб у грыбны суп на дне запяканкі з зялёнай фасолі Кэрал. Я маю на ўвазе, дзеля жалю».
  «Гэта добрая запяканка», - сказаў Брын, які еў яе некалькі разоў.
  «Бог стварыў лыжкі для сервіроўкі нездарма». Даль зірнуў на пончык, які балансаваў на папяровай талерцы на кружцы кавы. «Крыспі крэм сёння. Я сам стаўлюся да тых, што вы прыносіце».
  «Dunkin' Donuts».
  «Правільна. Яны больш не робяць іх з гэтай маленькай ручкай, ці не так?»
  «Я не ведаю, Том. Проста прашу тры дзесяткі. Яны змешваюць іх для мяне ".
   Яна працягвала чакаць.
  Ён сказаў: «Значыць. Вы чулі, ці не так?»
  «Чулі?»
  Ён нахмурыўся. «Тэлефанавалі з паліцыі Мілўокі. Той дэтэктыў, які працуе над справай Лейк Мондак?»
  «Мне ніхто не тэлефанаваў». Яна падняла брыво.
  «Харт быў забіты».
  "Што?"
  «Выглядаў бандыцкі. Стрэл у патыліцу. Паўночны бок Чыкага. Там ён і жыў, аказалася».
  «Ну. Як наконт гэтага.» Брын адкінулася назад, гледзячы на сваю каву. Яна бачыла пончыкі, але не паддалася.
  "Вы мелі рацыю. У чалавека быў той ці іншы вораг».
  «Ёсць падказкі?»
  «Не так шмат».
  «Яны даведаліся што-небудзь пра яго?»
  Даль расказаў ёй тое, што паліцыя Чыкага перадала ў Мілўокі: Тэранс Харт быў кансультантам па бяспецы з офісам у Чыкага. Летась ён зарабіў 93 043 даляры. Ён правядзе ацэнку рызыкі для складскіх і вытворчых кампаній і арганізуе ахоўнікаў. Ніколі не быў арыштаваны, ніколі не быў аб'ектам крымінальнага пераследу, своечасова плаціў падаткі.
  «Аднак чалавек шмат падарожнічаў. Шмат." Шэрыф сказаў гэта так, нібы толькі гэта было падставай для падазрэнняў.
  Даль дадаў, што быў жанаты нядоўга, дзяцей не меў.
  Шлюб мяне не задавальняе. Табе гэта падыходзіць, Брын?
  Яго бацькі жылі ў Пенсільваніі. У яго быў адзін малодшы брат, брат, які цяпер быў лекарам.
   "Лекар?" Брын нахмурыўся.
  «Так. Сям'я была нармальная. Чаго вы не чакаеце. Але сам Харт заўсёды жыў на мяжы. Бяды ў школе шмат. Але, як я ўжо казаў, без арыштаў. Трымалі добры фронт. У яго кампаніі ўсё добра. І, зразумейце, ён быў дрэваапрацоўшчыкам. Я маю на ўвазе рэчы высокага класа. Мэбля, а не толькі кніжныя паліцы, якія я збіваю. Над варштатам быў гэты знак, што казаў мне мой настаўнік: «Двойчы адмерай, адзін раз адрэж». Не тыповы забойца».
  «Якая была гісторыя з расстрэлам?»
  «Даволі проста. Ён вярнуўся ў свой таунхаус з Грын-Бэй, дзе хаваўся. Але з-за ад'езду Мішэль не было прычын не вяртацца дадому. Суботнім днём ён пайшоў на абед у адну са сваіх старых тусовак. Выйшаў, і нехта схапіў яго ззаду».
  «Сведкі ёсць?»
  «Не вельмі. Усе ў бары кінуліся па калодзе, як толькі пачалася страляніна. Чыкага, у рэшце рэшт. Нічога канкрэтнага міліцыянтам сказаць ніхто не мог. Вуліца была бязлюднай. Некалькі машын хутка паляцелі. Ні тэга, ні ідэнтыфікатараў». Ён зрабіў паўзу. «Тут ёсць сувязь».
  «Тут?» - спытаў Брын, гледзячы, як той адкусвае смажанае цеста, калі крошкі скачуць на парашуце на выцвілы дыван.
  «Ну, Вісконсін. Балістыка снарадаў адпавядае зброі, якая магла быць выкарыстана ў стральбе на той запраўцы ў Сміце каля паўгода таму? Эксан. Прыказчыка ледзь не забілі».
  «Я не памятаю».
   «Гэтым займалася Дзяржаўная паліцыя. Тут ніхто не ўдзельнічаў».
  «Той самы пісталет?»
  «Яны думаюць. Але хто ведае? Гэта балістыка. Не так проста, як здаецца CSI ».
  Брын сказаў: «Такім чынам, злачынец кінуў пісталет, хтосьці знайшоў яго і прадалі на вуліцы».
  «Здагадваюся».
  «Перапрацоўка ў самым горшым выпадку».
  «Амін».
  Брын адкінулася на спінку і зрабіла масток праз верхнюю частку кубка з кавай з дапамогай тонкай драўлянай мешалкі. «Што яшчэ, Том? Здаецца, ёсць яшчэ».
  Даль вагаўся. «Здагадайцеся, я павінен сказаць. У кішэні ў нататніку ў Харта было тваё імя. І ваш адрас таксама. А ў кватэры знайшлі яшчэ некаторыя рэчы. Малюнкі».
  «Малюнкі?»
  «Лічбавыя, якія ён раздрукаваў. З вонкавага боку дома. Знята нядаўна. Было відаць веснавыя пупышкі. Фотаздымкі былі ў гэтай драўлянай скрынцы — шыкоўнай. Здаецца, ён сам гэта зрабіў».
  «Ну».
  Доўгі ўздых. «І я павінен сказаць, што там таксама былі некаторыя са школы Джоі».
  «Не. Пра Джоі?»
  «Проста школа. Я падумаў, што ён, магчыма, правяраў гэта, каб зразумець ваш расклад. . . . У яго кватэры пакавалі чамадан. Унутры была зброя і шумаглушыцель. Я ніколі не бачыў такога. Хіба што ў кіно. Я думаў, што яны былі называлі глушыцелямі, але дэтэктыў назваў іх прыгнятальнікамі».
  Яна павольна ківала. Працягваў памешваць каву, якая ў гэтым не мела патрэбы.
  «Мы выведзем ваш дом з маршруту спецыяльнага патрулявання, калі вас гэта задавальняе».
  «Вядома. Падобна на тое, што ўсё ўлічана, Том.
  "Гэта. Справа закрытая. Не думаю, што я ніколі гэтага не казаў за апошнія чатырнаццаць гадоў». Трымаючы ў руках сняданак, ён вярнуўся ў свой кабінет.
  
  КАШТАНАВЫЯ ВАЛАСЫ, зашпіленыя , нечакана для Вісконсінскай спёкі, Крыстэн Брын Макензі праходзіла міма тузіна соснаў, круглых і насычана зялёных. Пот цвіў пад пахамі яе смуглай форменнай блузкі і сцякаў па спіне. Яна глядзела на расліны, уважліва іх вывучала. Яны былі не нашмат вышэйшыя за яе. Рухаючыся, яна апусціла руку і дазволіла ёй цягнуцца па трохцалевых спіцах. Яны далі ўраджай без уколаў.
  Яна спынілася і паглядзела на іх.
  Успомніўшы, вядома, красавік. Яна шмат думала пра тыя дванаццаць гадзін у дзяржаўным парку Маркет, з дзіўнай яснасцю ўспамінаючы віды, пахі і адчуванне дрэў і раслін, якія выратавалі ёй жыццё. І гэта амаль скончылася.
  Чаму, гледзячы на хвоі, здзіўлялася яна, яны з'явіліся такім чынам, гэтыя формы і адценні, некаторыя колеру зялёнага жэле, іншыя адцення аканіц Home Depot? Чаму гэтыя іголкі былі доўгія і мяккія, і чаму на барбарысавых кустах, дзе, верагодна, усё яшчэ была пахавана цацка Эмі, Чэстэр, утварыліся гэтыя жахлівыя шыпы?
  Думаючы пра лістоту, дрэвы, лісце. Дрэва жывое і дрэва мёртвае і гнілае.
  Брын працягнула далей, апынуўшыся побач з некалькімі вялізнымі камеліямі, кветкі якіх шырока распусціліся са сваіх тугіх струкоў, ахопленых васкова-зялёным лісцем. Пялёсткі былі чырвоныя, колеру яркай крыві, і яе сэрца тут жа застукала. Яна працягвала хадзіць. Зараз міма азалій і лігуструмаў, крэпавага мірта, папараці, гібіскуса, гліцыніі.
  Потым яна павярнула за вугал, і невысокі смуглявы мужчына са шлангам здзіўлена міргнуў вачыма і сказаў: « Буэнас дыяс, місіс Макензі».
  «Добрай раніцы, Хуан. Дзе ён? Я бачыў яго грузавік».
  «У хляве».
  Яна прайшла міма некалькіх куч мульчу вышынёй у пятнаццаць футаў. Рабочы на Bobcat памешваў яго, каб прадухіліць самазагаранне. Калі вы гэтага не зробіце, гэта сапраўды магло б тлець буру дыму. Насычаны пах акружаў яе. Яна працягнула шлях да хлява, на самай справе невялікага хлява, і прайшла праз адчыненыя дзверы.
  «Я буду з вамі праз секунду», - сказаў Грэм Бойд, падымаючы вочы з працоўнага стала. Ён быў у ахоўных акулярах і, як яна зразумела, бачыў толькі яе сілуэт. Ён падумаў бы, што яна кліент. Ён вярнуўся да сваіх задача. Яна адзначыла, што цяслярства было часткай праекта пашырэння, і ён, здавалася, выконваў працу сам. Гэта быў Грэм. Нават пасля таго, як ён вынес апошнія рэчы з іх дома, ён вярнуўся, каб скончыць абліцоўванне кухні пліткай. І зрабіў па-чартоўску добрую працу.
  Потым ён зноў падняў вочы. Зразумеўшы, хто яна. Ён паклаў дошку і зняў акуляры. «Прывітанне».
  Яна кіўнула.
  Ён нахмурыўся. «З Джоуі ўсё ў парадку?»
  «О, вядома, добра».
  Ён далучыўся да яе. Яны не абняліся. Ён прыжмурыўся, гледзячы ёй у шчаку.
  «Вам была аперацыя?»
  «Марнасць».
  «Вы нічога не бачыце. Як гэта адчуваеш?»
  «Унутры пяшчотна. Трэба сачыць за тым, што я ем». Яна агледзела будынак. «Вы пашыраецеся».
  «Проста раблю тое, што трэба было зрабіць даўно. Ганна кажа, што ў яе ўсё лепш. Я тэлефанаваў."
  "Яна сказала. Яна больш занятая домам, чым трэба. Лекары хочуць, каб яна больш хадзіла. Я таксама больш хачу, каб яна выйшла». Яна засмяялася.
  «І Джоі сышоў са скейтбордаў без паліцэйскага, хм? Бабуля дала мне справаздачу».
  «Цяпер у доме караецца злачынствам. А ў мяне ёсць шпіёны. Мне кажуць, што ён чысты. Цяпер ён сапраўды захапляецца лакроссам».
  «Я бачыў, што асаблівы. Пра Мішэль Кеплер і забойствы».
  «На WKSP. Правільна."
  «Былі паліцыянты з Мілўокі. Яны сказалі, што яе арыштавалі . Цябе нават не згадалі. Не па імені».
  «Я не пайшоў на вечарыну. Я быў у той вечар.
  «Вы?»
  Яна кіўнула.
  «Хаця б інтэрв'ю ў вас не бралі? Журналісты?»
  «Навошта мне публічнасць?» Брыну раптам стала няёмка; яе твар гарэў, як у дзяўчынкі-сярэднякласніцы, адной на танцах. Яна ўспомніла свой першы прыпынак. Яна так хвалявалася, што вярнулася да службовай машыны, не аддаўшы кіроўцу копію талона. Ён ветліва ператэлефанаваў ёй і папрасіў аб гэтым.
  Зараз нервавалася, нервавалася ўсю мінулую ноч - пасля таго, як яе маці сказала, што "сутыкнулася" з Грэмам у цэнтры для пажылых людзей, і Брын спыніла яе прастуду.
  «Дык давай, мама. Гэта што, кампанія, каб мы зноў разам?»
  «Чорт вазьмі, так, і я імкнуся выйграць».
  «Гэта не так проста, не так проста».
  «Калі вы калі-небудзь хацелі лёгкага? Вашы брат і сястра, так. Не ты».
  «Добра, я думаў пайсці да яго».
  «Заўтра».
  «Я не гатовы».
  «Заўтра».
  Рабочы прасунуў галаву і задаў Грэму пытанне. Ён адказаў па-іспанску. Усё, што Брын злавіў, гэта словы, якія азначаюць «пасярэдзіне».
   Ён павярнуўся, нічога не сказаў.
  Добра. зараз.
  - Проста цікава, - сказала яна. «Я на перапынку. Б'юся аб заклад, ты не спаў з шасці. А я ўжо з шасці. Проста пацікавіўся, ці хочаце вы выпіць кавы. Ці што».
  І, думала яна, пагаварыць крыху.
  Расказваючы яму больш пра тое, што адбылося ў тую красавіцкую ноч.
  І расказаў яму шмат чаго іншага. Усё, што ён будзе слухаць, яна раскажа яму.
  Гэтак жа, як некалькі тыдняў таму, калі яна сядзела на заднім двары з Кітам і рабіла тое ж самае. Часткова прызнанне, часткова прабачэнне, часткова простая размова. Яе былы, хоць спачатку і быў асцярожны, але з задавальненнем выслухаў. Яна падумала, ці зробіць гэта яе цяперашні муж. Яна, безумоўна, спадзявалася на гэта.
  Некалькі удараў сэрца паўзы. "Вядома", сказаў ён. «Дазвольце мне скончыць гэтую дошку».
  "Добра. Я буду ў закусачнай».
  Грэм адвярнуўся. А потым спыніўся. Ён азірнуўся на яе, паківаў галавой, нахмурыўшыся.
  Брын Макензі кіўнула. Яна зразумела. Зразумеў цалкам.
  Грэм Бойд спачатку быў збянтэжаны, убачыўшы, што яна выглядае такой. Ён імпульсіўна пагадзіўся, не ведаючы, што рабіць з яе запрашэннем. Цяпер рэальнасць вярнулася. Ён успамінаў уласны гнеў і боль той красавіцкай ночы. І ад месяцаў да яго.
  Яго не цікавіла, чым бы яна тут займалася.
  Ах, добра, яна не магла яго ні ў чым вінаваціць. Момант бо размовы, якія яна планавала, адбыліся і сышлі даўно.
  Брын цьмяна ўсміхнуўся, уставіўшы сківіцы і нацягнуўшы нерухомую шчаку. Але перш чым яна паспела сказаць: «Нічога страшнага», Грэм пачаў тлумачыць: «Мне больш не вельмі падабаецца закусачная. У гандлёвым цэнтры адкрылася новае месца. Кава нашмат лепш. Таксама даволі добры гарачы шакалад».
  Яна міргнула вачыма. "Дзе гэта?"
  «Унізе, побач з Sears. Я буду праз дзесяць хвілін».
   ПРЫДАРОЖНЫЯ КРЫЖЫ
  Джэфры Дывер
  Даступны ў цвёрдай вокладцы ад Simon & Schuster
  Перагарніце старонку для папярэдняга прагляду Прыдарожных крыжоў
   ПАНЯДЗЕЛАК
  
  Раздзел 1
  Недарэчна.
  Каліфарнійскі дарожна-патрульны паліцэйскі, малады з жоўтымі шчаціністымі валасамі пад хрумсткім капелюшом, прыжмурыўся праз лабавое шкло свайго паліцэйскага перахопніка Crown Victoria Police Interceptor, калі ён рухаўся на поўдзень па шашы 1 у Мантэрэі. Выдмы справа, сціплая камерцыйная плошча злева.
  Нешта было не на месцы. Што?
  Накіроўваючыся дадому ў 17:00 пасля заканчэння экскурсіі, ён аглядаў дарогу. Дэсантнік не выпісваў тут шмат білетаў, пакідаючы гэта павятовым намеснікам — з прафесійнай ветлівасці, — але ён час ад часу падсвечваў каго-небудзь у нямецкай ці італьянскай машыне, калі быў у настроі, і гэта быў той маршрут, якім ён часта ехаў дадому. у гэты час сутак, так што ён добра ведаў шашу.
  Там. . . гэта было ўсё. Нешта маляўнічае, за чвэрць мілі наперадзе, стаяла ля дарогі, ля падножжа аднаго з пясчаных пагоркаў, якія закрывалі від на заліў Мантэрэй.
   Што б гэта магло быць?
  Ён стукнуўся па лёгкай штанзе — пратаколе — і перацягнуўся на правае плячо. Ён прыпаркаваўся, павярнуўшы капот Crown Vic налева, у бок руху, каб чалавек, які едзе ззаду, адпіхнуў машыну ад яго, а не праз яго, і вылез. Адразу за плячом у пясок быў уваткнуты крыж — прыдарожны помнік. Ён быў каля васемнаццаці дзюймаў у вышыню і быў самаробны, скручаны з цёмных, абламаных галін, звязаных дротам, як гэта выкарыстоўваюць фларысты. Цёмна-чырвоныя ружы ляжалі ў пырскавым букеце ў падножжа. У цэнтры быў кардонны дыск, на якім сінімі чарніламі была напісана дата аварыі. Ні спераду, ні ззаду імёнаў не было.
  Афіцыйна гэтыя мемарыялы ахвярам дарожна-транспартных здарэнняў не рэкамендаваліся, бо людзі час ад часу атрымлівалі траўмы, нават забівалі, ставячы крыжы, пакідаючы кветкі ці пудзілы.
  Звычайна памінкі былі з густам і шчымлівасцю. Гэты быў жудасны.
  Аднак дзіўна было тое, што ён не мог успомніць ніякіх здарэнняў. Фактычна гэта быў адзін з самых бяспечных участкаў шашы 1 у Каліфорніі. Дарога ператвараецца ў паласу перашкод на поўдзень ад Кармела, як тое месца сапраўды сумнай аварыі некалькі тыдняў таму: дзве дзяўчыны загінулі, вяртаючыся з выпускнога вечара. Але тут шаша мела тры палосы і ў асноўным прамая, з часам лянівымі паваротамі праз старыя тэрыторыі Форт-Орд, цяпер каледж, і гандлёвыя раёны.
  Вайсковы думаў аб тым, каб зняць крыж, але плакальшчыкі маглі вярнуцца і пакінуць яшчэ адзін зноў падвергнуць сябе небяспецы. Лепш проста пакінуць. Дзеля цікаўнасці раніцай ён праверыцца ў свайго сяржанта і даведаецца, што здарылася. Ён вярнуўся да сваёй машыны, кінуў капялюш на сядзенне і пацёр парэз. Ён вярнуўся ў затор, больш не думаў пра аварыі на дарогах. Ён думаў пра тое, што прыгатуе яго жонка на вячэру, пра тое, каб пасля звесці дзяцей у басейн.
  А калі яго брат прыязджаў у горад? Ён паглядзеў на акенца даты на гадзінніку. Ён нахмурыўся. Гэта было правільна? Погляд на яго мабільны тэлефон пацвердзіў, што так, сёння 25 чэрвеня.
  Гэта было цікава. Той, хто пакінуў прыдарожны крыж, зрабіў памылку. Ён памятаў, што на кардонным дыску груба напісана дата: 26 чэрвеня, аўторак, заўтра.
  Магчыма, той бедны, які пакінуў мемарыял, быў настолькі засмучаны, што памыліўся з датай.
  Потым выявы жудаснага крыжа зніклі, хоць і не зніклі цалкам, і, калі афіцэр накіраваўся дадому па шашы, ён ехаў крыху больш асцярожна.
   АЎТОРАК
  
  Раздзел 2
  Слабае святло - святло прывіда, бледна-зялёнае - танцавала проста па-за яе дасяжнасцю.
  Калі б яна толькі магла дабрацца да гэтага.
  Калі б яна толькі магла дабрацца да прывіда, яна была б у бяспецы.
  Святло, якое лунала ў цемры ў багажніку аўтамабіля, здзекліва боўталася над яе ступнямі, якія былі злеплены скотчам, як і рукі.
  Прывід . . .
  Яшчэ адзін кавалак стужкі быў наклеены на яе рот, і яна ўдыхала носам затхлае паветра, размяркоўваючы яго, быццам багажнік яе Камры змяшчаў толькі столькі.
  Балючы ўдар, калі машына наехала на выбоіну. Яна выдала кароткі, прыглушаны крык.
  Іншыя намёкі святла ўрываліся часам: цьмяна-чырвонае свячэнне стоп-сігнала, сігнал павароту. Няма іншага асвятлення звонку; гадзіна была каля першай гадзіны ночы
  Люмінесцэнтны прывід хістаўся ўзад і ўперад. Гэта была аварыйная развязка багажніка: лямпачка, якая свеціцца ў цемры рука, упрыгожаная камічнай выявай чалавека, які ўцякае з машыны.
  Але ён заставаўся недаступным для яе ног.
  Тэмі Фостэр прымусіла плач спыніцца. Рыданні пачаліся адразу пасля таго, як зламыснік падышоў да яе ззаду на цяністай стаянцы клуба, прыляпіў ёй скотч да рота, заклеіў рукі за спіну і запіхнуў у багажнік. Ён звязаў ёй і ногі.
  Застыўшы ў паніцы, семнаццацігадовы хлопец падумаў: ён не хоча, каб я яго бачыў. . . . Гэта добра. Ён не хоча мяне забіваць.
  Ён проста хоча мяне напалохаць.
  Яна агледзела ствол, заўважыўшы вісячага прывіда. Яна паспрабавала схапіць яго нагамі, але ён выслізнуў з-пад чаравікаў. Тэмі была ў добрай форме, займалася футболам і чырлідынгам. Але з-за нязручнага кута яна магла трымаць ногі паднятымі ўсяго некалькі секунд.
  Прывід пазбягаў яе.
  Машына цягнулася. З кожным ярдам яна адчувала ўсё большы адчай. Тэмі Фостэр зноў заплакала.
  Не трэба, не трэба! Заткне нос, захлынешся.
  Яна прымусіла сябе спыніцца.
  Яна павінна была быць дома апоўначы. Яе б не хапала яе маці — калі б яна не сядзела п'яная на канапе, раз'юшаная з-за нейкай праблемы са сваім апошнім хлопцам.
  Сумавала па сястры, калі яна не была ў інтэрнэце або па тэлефоне. Што яна, вядома, і была.
  Лязг.
   Той самы гук, што і раней: стук металу, калі ён нешта грузіў на задняе сядзенне.
  Яна ўспомніла некалькі страшных фільмаў, якія глядзела. Грубыя, агідныя. Катаванні, забойствы. З удзелам інструментаў.
  Не думай пра гэта. Тэмі засяродзілася на звісаючым зялёным прывіде багажніка.
  І пачуў новы гук. Мора.
  Нарэшце яны спыніліся, і ён заглушыў рухавік.
  Святло патухла.
  Машына загайдалася, калі ён перамясціўся на вадзіцельскім сядзенні. Чым ён займаўся? Цяпер яна пачула побач гартаннае карканне цюленяў. Яны былі на пляжы, які ў гэты час ночы, тут, быў бы зусім бязлюдным.
  Адны з дзвярэй аўтамабіля адчыніліся і зачыніліся. І адчынілася другая. Лязг металу з задняга сядзення.
  Катаванні . . . інструменты.
  Дзверы зачыніліся, моцна.
  І Тэмі Фостэр зламалася. Яна расплылася ў рыданнях, з усіх сіл уцягнуўшы яшчэ больш мярзотнага паветра. «Не, калі ласка, калі ласка!» - закрычала яна, хоць словы прасочваліся праз стужку і гучалі як бы стогн.
  Тэмі пачала праглядваць кожную малітву, якую магла ўспомніць, пакуль яна чакала пстрычкі ствала.
  Мора разбілася. Цюлені гаўкалі.
  Яна збіралася памерці.
  «Мама. . .”
  Але потым. . . нічога.
  Багажнік не лопнуў, дзверы машыны не адчыніліся, яна не пачула крокаў, якія набліжаліся. Праз тры хвіліны яна ўтаймавала плач. Паніка паменшылася.
   Прайшло пяць хвілін, а ён так і не адчыніў багажнік.
  дзесяць.
  Тэмі слаба засмяялася.
  Гэта быў проста спалох. Ён не збіраўся ні забіваць яе, ні гвалціць. Гэта быў розыгрыш.
  Яна ўсміхалася пад стужкай, калі машына ледзь-ледзь пахіснулася. Яе ўсмешка згасла. Camry зноў загайдалася, мяккае штурханне-цяганне, хоць і мацнейшае, чым у першы раз. Яна пачула ўсплёск і адчула дрыготку. Тэмі ведала, што акіянская хваля ўдарыла па пярэдняй частцы машыны.
  Божа мой, не! Ён пакінуў машыну на пляжы, калі надыходзіць прыліў!
  Машына асела ў пяску, так як акіян падарваў шыны.
  не! Адным з яе самых страшных страхаў было ўтапленне. І затрымацца ў такой абмежаванай прасторы. . . гэта было неймаверна. Тэмі пачала біць нагамі па вечку багажніка.
  Але чуць, вядома, не было каму, акрамя цюленяў.
  Цяпер вада моцна хлюпала па баках Таёты.
  Прывід . . .
  Нейкім чынам ёй прыйшлося пацягнуць за рычаг адключэння багажніка. Яна скінула чаравікі і паспрабавала яшчэ раз, моцна прыціскаючыся галавой да дывана, пакутліва падымаючы ногі ў бок свеціцца цягі. Яна ўзяла іх з абодвух бакоў, моцна націснула, мышцы яе жывата дрыжалі.
  зараз!
  Скурчыўшы ногі, яна спусціла прывіда ўніз.
   Дзвінка . . .
  Так! Гэта спрацавала.
  Але потым яна застагнала ад жаху. Цяга адышла ў яе ногі, не адчыняючы багажнік. Яна глядзела на зялёны прывід, які ляжаў побач. Напэўна, ён перарэзаў дрот! Пасля таго, як ён кінуў яе ў багажнік, ён парэзаў яго. Выцягванне фіксатара боўталася ў вушыне, больш не злучанае з тросам зашчапкі.
  Яна трапіла ў пастку.
  Калі ласка, хто-небудзь, зноў малілася Тэмі. Да Бога, да мінака, нават да яе выкрадальніка, які можа аказаць ёй літасць.
  Але адзіным адказам было абыякавае булькатанне салёнай вады, якая пачала прасочвацца ў ствол.
  —
  Гатэль Peninsula Garden знаходзіцца недалёка ад шашы 68 — шаноўнага маршруту, які ўяўляе сабой дваццацімільную дыяраму «Шматлікія абліччы акругі Мантэрэй». Дарога звіваецца на захад ад нацыянальнага салатніка — Салінаса — і агінае зялёныя райскія пашы, пышны іпадром Лагуна-Сека, паселішчы карпаратыўных офісаў, потым пыльны Мантэрэй і напоўнены соснамі і цыкутай Пасіфік Гроў. Нарэшце, шаша пакідае тых кіроўцаў, прынамсі тых, хто імкнецца сачыць за складаным праездам ад пачатку да канца, на легендарнай Семнаццатай мільнай дарозе — месцы для звычайнага тут: людзей з грашыма.
  - Нядрэнна, - сказаў Майкл О'Ніл Кэтрын Дэнс, калі яны вылазілі з машыны.
  Праз вузкія акуляры ў шэрай аправе жанчына аглядала галоўную ложу ў іспанскім і дэко стылі і паў- дзясятак прылеглых будынкаў. Карчма была шыкоўнай, хоць і трохі паношанай і запыленай на манжэтах. «Прыемна. Мне падабаецца."
  Пакуль яны стаялі, разглядаючы гатэль з аддаленым відам на Ціхі акіян, Дэнс, эксперт па кінезіцы — мове цела — спрабаваў прачытаць О'Ніла. Намесніка галоўнага следчага аддзела шэрыфа акругі Мантэрэй было цяжка прааналізаваць. Мацна складзены чалавек, гадоў сарака, з чырвонымі валасамі, быў спакойным, але ціхім, калі не ведаў цябе. Ужо тады ён быў ашчадны ў жэстах і выразах. Кінэзічна ён не аддаў шмат.
  Аднак у дадзены момант яна чытала, што ён зусім не нерваваўся, нягледзячы на характар іхняй паездкі сюды.
  Яна, наадварот, была.
  Кэтрын Дэнс, падцягнутая жанчына гадоў трыццаці, сёння насіла свае цёмна-русыя валасы, як яна часта рабіла, у французскую касу, хвост з пёрамі быў перавязаны ярка-блакітнай стужкай, якую яе дачка абрала той раніцай і завязала ў акуратны бант. Дэнс была ў доўгай чорнай спадніцы ў складкі і пінжаку ў тон паверх белай блузкі. Чорныя ботильоны на двухцалевых абцасах — абутак, якім яна захаплялася некалькі месяцаў, але магла адмовіцца ад пакупкі толькі да таго часу, пакуль яны не паступілі ў продаж.
  О'Ніл быў у адной з трох-чатырох цывільных формаў: штаны-чынос і блакітная кашуля, без гальштука. Ягоны пінжак быў цёмна-сіні, у бляклую клетку.
  Швейцар, вясёлы лацінаамерыканец, агледзеў іх позіркам, які казаў: «Вы, здаецца, добрая маладая пара». «Сардэчна запрашаем. Спадзяюся, вам спадабаецца ваш адпачынак». Ён адчыніў ім дзверы.
   Дэнс няўпэўнена ўсміхнуўся О'Нілу, і яны пайшлі праз ветраны калідор да стойкі рэгістрацыі.
  —
  Ад галоўнага корпуса яны віліся па гасцінічным комплексе, шукаючы нумар.
  «Ніколі не думаў, што такое здарыцца», — сказаў ёй О'Ніл.
  Танец выдаў слабы смех. Ёй было весела ўсведамляць, што яе ўласныя вочы час ад часу слізгалі па дзвярах і вокнах. Гэта была кінезічная рэакцыя, якая азначала, што суб'ект падсвядома думаў пра спосабы выратавання - гэта значыць, адчуваў стрэс.
  "Глядзі", - сказала яна, паказваючы на яшчэ адзін басейн. На месцы, здавалася, было чатыры.
  «Як Дыснэйлэнд для дарослых. Я чую, што шмат рок-музыкаў тут застаюцца».
  «Сапраўды?» Яна нахмурылася.
  "Што не так?"
  «Гэта толькі адна гісторыя. Не так весела быць забітымі камянямі і выкідваць тэлевізары і мэблю з акна».
  - Гэта Кармэл, - паказаў О'Ніл. «Самае дзікае, што яны тут дамагліся, — гэта выкінуць другасную сыравіну ў смецце».
  Дэнс думаў аб вяртанні, але маўчаў. Сцёбы яшчэ больш нервавалі яе.
  Яна спынілася каля пальмы з лісцем, падобным да вострай зброі. "Дзе мы?"
  Дэпутат паглядзеў на паперку, зарыентаваўся і паказаў на адзін з будынкаў ззаду. «Там».
  О'Ніл і Дэнс спыніліся каля дзвярэй. Ён выдыхнуў і падняў брыво. «Мяркую, гэта ўсё».
   Дэнс засмяяўся. «Я адчуваю сябе падлеткам».
  Дэпутат пастукаў.
  Пасля кароткай паўзы дзверы адчыніліся, паказаўшы вузкага мужчыну, каля пяцідзесяці, апрануты ў цёмныя штаны, белую кашулю і паласаты гальштук.
  «Майкл, Кэтрын. Своечасова. Заходзьце».
  —
  Эрнэст Сейболд, кар'ерны акруговы пракурор акругі Лос-Анджэлес, кіўнуў ім у пакой. Унутры судовы рэпарцёр сядзеў каля свайго трохногага дыктатара. Яшчэ адна маладая жанчына паднялася і прывітала прыбылых. Яна была, сказаў Сейболд, яго памочнікам з Лос-Анджэлеса
  Раней у гэтым месяцы Дэнс і О'Ніл вялі справу ў Мантэрэі - Дэніэл Пэл, лідэр секты і забойца, збег з турмы і застаўся на паўвостраве, нацэльваючы на больш ахвяр. Адзін з фігурантаў справы аказаўся кімсьці зусім іншым, чым лічылі яго Дэнс і яе таварышы па службе. Наступствамі гэтага стала яшчэ адно забойства.
  Дэнс катэгарычна хацеў працягваць справу супраць злачынцы. Але быў вялікі ціск, каб не працягваць - з боку некаторых вельмі магутных арганізацый. Аднак Дэнс не прыняла адказу "не", і хаця пракурор Мантэрэя адмовіўся весці справу, яна і О'Ніл даведаліся, што злачынец забіў раней - у Лос-Анджэлесе. Акруговы пракурор Сейболд, які рэгулярна супрацоўнічаў з арганізацыяй Дэнса, Каліфарнійскім бюро расследаванняў, і быў сябрам Дэнса, пагадзіўся прад'явіць абвінавачванні ў Лос-Анджэлесе
  Некалькі сведак, аднак, былі ў Мантэрэі у тым ліку Дэнс і О'Ніл, і таму Сейболд прыехаў сюды на дзень, каб узяць у іх паказанні. Падпольны характар сустрэчы быў абумоўлены сувязямі і рэпутацыяй злачынцы. Фактычна, пакуль яны нават не называлі сапраўднае імя забойцы. Справа была вядома ўнутры як Народ супраць Дж. Доу.
  Калі яны сядзелі, Сейболд сказаў: «У нас могуць быць праблемы, я павінен вам сказаць».
  Матылькі, якія Дэнс адчуваў раней — што нешта пойдзе не так і справа выйдзе з каляіны, — вярнуліся.
  Пракурор працягнуў: «Абарона хадайнічала аб звальненні на падставе імунітэту. Шчыра кажучы, я не магу сказаць вам, якія шанцы на поспех. Паседжанне прызначана на паслязаўтра».
  Дэнс заплюшчыла вочы. «Не. . .” Побач з ёй О'Ніл выдыхнуў у гневе.
  Уся гэтая праца.
  «Калі ён уцячэ», — падумаў Дэнс. . . але потым зразумела, што ёй няма чаго дадаць да гэтага, акрамя: калі ён уцячэ, я прайграю.
  Яна адчула, што ў яе дрыжаць сківіцы.
  Але Сейболд сказаў: «У мяне ёсць каманда, якая рыхтуе адказ. Яны добрыя. Лепшы ў офісе».
  - Усё, што трэба, Эрні, - сказаў Дэнс. «Я хачу яго. Я вельмі хачу яго ".
  «Шмат хто так робіць, Кэтрын. Мы зробім усё, што ад нас залежыць».
  Калі ён уцячэ . . .
  «Але я хачу дзейнічаць так, быццам мы збіраемся перамагчы». Ён сказаў гэта ўпэўнена, што некалькі супакоіла Дэнса. Яны пачалі, Сейболд задаваў дзесяткі пытанняў аб злачынстве - сведкамі чаго былі Дэнс і О'Ніл і доказах па справе.
  Сейболд быў дасведчаным пракурорам і ведаў, што робіць. Пасля гадзіны інтэрв'ю з імі абодвума, жылы мужчына сядзеў і сказаў, што пакуль дастаткова з іх. Неўзабаве ён чакаў яшчэ аднаго сведку — паліцэйскага, — які таксама пагадзіўся даць паказанні.
  Яны падзякавалі пракурору, які пагадзіўся выклікаць іх у той момант, калі суддзя вынес рашэнне на паседжанні аб недатыкальнасці.
  Калі Дэнс і О'Ніл вярнуліся ў вестыбюль, ён затармазіў, нахмурыўшыся.
  "Што?" — спытала яна.
  «Давайце пагуляем у хукі».
  "Што ты маеш на ўвазе?"
  Ён кіўнуў на прыгожы рэстаран у садзе з відам на каньён з морам. «Яшчэ рана. Калі апошні раз нехта ў белай форме прыносіў вам яйкі Бенедыкт?»
  Танец лічыцца. «Які зноў год?»
  Ён усміхнуўся. "Давай. Мы не будзем так спазняцца».
  Погляд на гадзіннік. «Я не ведаю». Кэтрын Дэнс не гуляла ў хуліган у школе, а тым больш у якасці старэйшага агента CBI.
  Тады яна сказала сабе: чаму ты вагаешся? Вы любіце кампанію Майкла, вы практычна не праводзіце з ім прастою.
  «Ты паспрачаешся». Зноў адчуваю сябе падлеткам, праўда, цяпер у добрым сэнсе.
  Яны сядзелі адзін побач з адным на банкетцы каля краю палубы, з відам на пагоркі. Выйшла ранняе сонца, і была ясная, сьвежая чэрвеньская раніца.
  Афіцыянт — не ў поўнай форме, а ў адпаведна накрухмаленай белай кашулі — прынёс ім меню і наліў кавы. Позірк Дэнса кінуўся на старонку, на якой рэстаран хваліўся сваімі знакамітымі мімозамі. Ні ў якім разе, падумала яна і, падняўшы вочы, убачыла, што О'Ніл разглядае сапраўды такі ж прадмет.
  Яны засмяяліся.
  «Калі мы прыедзем у Лос-Анджэлес на пасяджэнне вялікага журы або на суд, — сказаў ён, — тады вып’ем шампанскага».
  "Даволі справядліва."
  Менавіта тады тэлефон О'Ніла затрэшчаў. Ён зірнуў на ідэнтыфікатар абанента. Дэнс адразу заўважыў, што мова яго цела змянілася — плечы крыху вышэй, рукі бліжэй да цела, вочы сфакусаваныя толькі за экранам.
  Яна ведала, ад каго быў званок, яшчэ да таго, як ён сказаў радасна: «Прывітанне, дарагі».
  З размовы з жонкай Эн, прафесійным фатографам, Дэнс зрабіў выснову, што нечакана нечакана прыйшла камандзіроўка, і яна ўдакладняе ў мужа яго графік.
  Нарэшце О'Ніл адключыўся, і яны некаторы час сядзелі моўчкі, пакуль атмасфера наладжвалася і яны глядзелі ў меню.
  «Так, — абвясціў ён, — яйкі Бенедыкт».
  Яна збіралася паесці таго ж і паглядзела на афіцыянта. Але потым яе тэлефон завібраваў. Яна зірнула на тэкставае паведамленне, нахмурылася, потым прачытала яго яшчэ раз, усведамляючы што арыентацыя яе ўласнага цела хутка мянялася. Пульс пачашчаецца, плечы паднятыя, нагамі пастукваюць па падлозе.
  Дэнс уздыхнула, і яе жэст, звернуты да афіцыянта, змяніўся з ветлівага паклікання на імітацыю падпісання чэка.
  
  No ДЖЭРЫ БАУЭР
  ДЖЭФЕРЫ ДЫВЕР з'яўляецца аўтарам бэстсэлераў New York Times дваццаці пяці раманаў у жанры напружання і стваральнікам знакамітага дэтэктыўнага героя Лінкальна Райма, які фігуруе ў бэстсэлерах «Разбітае акно», «Халодны месяц», «Дванаццатая карта», «Зніклы чалавек», «Каменная малпа». , Пустое крэсла, Танцорка ў труне і Збіральнік костак. Як Уільям Джэфрыс, ён з'яўляецца аўтарам «Неглыбокіх магіл», «Блюзу крывавай ракі» і «Пякельнай кухні». Два з яго нядаўніх раманаў пра агента-следчага Кэтрын Дэнс: «Спячая лялька» і «Прыдарожныя крыжы». Яго кароткая мастацкая проза ўключана ў два зборнікі Pocket Books: Twisted і More Twisted.
  Ён быў намінаваны на шэсць прэмій Эдгара ад Амерыканскага пісьменніка-загадкі, прэміі Энтані і прэміі Gumshoe, а нядаўна трапіў у шорт-ліст прэміі ITV3 Crime Thriller Award за лепшага міжнароднага аўтара. Ён трохразовы лаўрэат прэміі Ellery Queen Readers Award за лепшае апавяданне года і лаўрэат брытанскай прэміі Thumping Good Read Award. Ён таксама атрымаў «Сталёвы кінжал» за лепшы трылер года за « Сад звяроў» і «Кінжал» ад Брытанскай асацыяцыі пісьменнікаў-крыміналістаў. Яго трылер «Халодны месяц» атрымаў Гран-пры Японскай асацыяцыі прыгодніцкай фантастыкі і быў названы кнігай года Асацыяцыяй пісьменнікаў-містыкаў Японіі. Яго раман «Збіральнік костак» стаў мастацкім фільмам студыі Universal Pictures з Дэнзелам Вашынгтонам і Анджэлінай Джолі ў галоўных ролях. Былы адвакат, Дывер быў прызнаны «лепшым аўтарам псіхалагічных трылераў» ( The Times, Лондан).
  Наведайце яго сайт www.jefferydeaver.com .
  
  ТАКСАМА ДАСТУПНА АЎДЫЁ ВЫДАННЕ
  СУСТРЭЧАЙЦЕСЯ З АЎТАРАМІ, ГЛЯДЗЕЦЕ ВІДЭА І МНОГІЯ НА
  SimonandSchuster.com
  КРЫНІЦА ДЛЯ ЧЫТАЦКІХ ГРУП
   ТАКСАМА ДЖ ЭФЭРЫ ДЫВЕР​​
  Карт-бланш
  край
  Палаючы дрот*
  Лепшыя амерыканскія загадкавыя гісторыі 2009 (Рэдактар)
  Спіс назірання ( Медны бранзалет і
  Рукапіс Шапэна ) (Укладальнік)
  Прыдарожныя крыжы**
  Пакінутыя целы
  Разбітае акно*
  Спячая лялька**
  More Twisted: Зборнік апавяданняў, том другі
  Халодны месяц*/**
  Дванаццатая карта*
  Сад звяроў
  Кручаны: Зборнік апавяданняў
  Зніклы чалавек*
  Каменная малпа*
  Блакітнае нідзе
  Пустое крэсла*
  Размова на мовах
  Чортава сляза
  Танцорка на труне*
  Збіральнік костак*
  Дзявочая магіла
  Малітва на сон
  Урок яе смерці
  Гаспадыня юстыцыі
  Цяжкія навіны
  Смерць сіняй кіназоркі
  Манхэтэн - мой біт
  Пякельная кухня
  Блюз крывавай ракі
  Неглыбокія магілы
  Стагоддзе вялікіх напружаных гісторый (Рэдактар)
  Гарачая і душная ноч для злачынцаў (Рэдактар)
  Франкенштэйн Мэры Шэлі (Уводзіны)
  *З удзелам Лінкальна Райма і Амеліі Сакс
  **З удзелам Кэтрын Дэнс
  
  
  Мы спадзяемся, што вам спадабалася чытаць гэтую электронную кнігу Simon & Schuster.
  
  Далучайцеся да нашага спісу рассылкі і атрымлівайце навіны аб новых выпусках, прапановах, бонусным кантэнте і іншых выдатных кнігах ад Simon & Schuster.
  КЛІКНІЦЕ ТУТ , КАБ ЗАРЭГІСТРАВАЦЦА​​​​​
  або наведайце нас у Інтэрнэце, каб зарэгістравацца на
  eBookNews.SimonandSchuster.com
  
  Сайман і Шустэр
  Падраздзяленне Simon & Schuster, Inc.
  1230 Avenue of the Americas
  Нью-Ёрк, NY 10020
  www.SimonandSchuster.com
  Гэтая кніга - твор мастацкай літаратуры. Імёны, героі, месцы і здарэнні альбо з'яўляюцца прадуктам фантазіі аўтара, альбо выкарыстоўваюцца выдумана. Любое падабенства з рэальнымі падзеямі, месцамі або асобамі, жывымі ці памерлымі, цалкам выпадковае.
  Аўтарскае права No 2008 Джэфры Дывер
  Усе правы абаронены, у тым ліку права на прайграванне гэтай кнігі або яе частак у любой форме. Для атрымання інфармацыі звяртайцеся да аддзела правоў даччыных кампаній Simon & Schuster, 1230 Avenue of the Americas, New York, NY 10020
  Simon & Schuster і colophon з'яўляюцца зарэгістраванымі гандлёвымі маркамі Simon & Schuster, Inc.
  Бюро дакладчыкаў Simon & Schuster можа прывесці аўтараў на ваша жывое мерапрыемства. Каб атрымаць дадатковую інфармацыю або забраніраваць мерапрыемства, звяжыцеся з Бюро спікераў Simon & Schuster па тэлефоне 1-866-248-3049 або наведайце наш вэб-сайт www.simonspeakers.com .
  Дызайн вокладкі - Jae Song
  Фота вокладкі No Nonstock / Henri Silberman
  ISBN 978-1-4165-9562-5 ISBN 978-1-4165-9998-2 (электронная кніга)
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список
Сайт - "Художники" .. || .. Доска об'явлений "Книги"